บทที่สิบสาม

19.40 น.

หลังจากที่ณัฐนิชาทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาป้อนข้าวเด็กๆจนเสร็จก่อนจะปล่อยให้ลูกๆของเธอเล่นกันอยู่พักใหญ่และเธอกับป๋อมแป๋มก็ไปคุยงานกันต่อโดยทีเจ้าสองแสบอยู่ใกล้ๆ

สองสาวนั่งคุยงานกันจนเวลาผ่านไปพักใหญ่ณัฐนิชากับป๋อมแป๋มก็เดินมาดูใยไหมและใบหม่อนจนได้รู้สาเหตุว่าทำไมเสียงของเด็กๆทั้งสองถึงได้เงียบกันไป

“หลับปุ๋ยเลย”

“ฮ่าๆๆ..เมื่อกี้ยังนั่งตัวกลมกันอยู่เลยหลานฉัน...ไป..เดี๋ยวฉันช่วยอุ้มใยไหม”

ปอมแป๋มเองก็ขำออกมาเบาๆพร้อมอุ้มใยไหมไปเข้าห้องเมื่อครู่เธอมองมายังเห็นเด็กๆทั้งสองนั่งเล่นกันอยู่หน้าจอที่ทีการ์ตูนเปิดอยู่เลยพอเผลอแปเดียวหลับปุ๋ยกันไปทั้งคู่แล้ว

21.30 น.

หลังจากที่ป๋อมแป๋มและณัฐนิชาพาเจ้าสองแสบไปนอนเรียบร้อยแล้วก็มาวาดแผนงานกันต่อที่ห้องของป๋อมแป๋มอยู่ร่วมสองชั่วโมงก็เป็นการเสร็จสิ้นไปหนึ่งส่วนก็คือห้องดูดาวด้านบนกับชั้นดาดฟ้าที่ณัฐนิชานั้นคิดไอเดียออกตั้งแต่แรกเห็น

“นี่แกฉันว่าคุณเมฆต้องหลงเสน่ห์แกแน่เลย”

หลังจากวาดแผนงานกันพอสมควรแล้วป๋อมแป๋มเองก็ขอเปิดประเด็นนอกเรื่องเสียหน่อยเพราะเธอคันปากอยากจะพูดกับณัฐนิชาเรื่องที่เธอได้รู้ได้เห็นมา

“แกจะบ้าหรือไงพูดอะไรออกมา”

ณัฐนิชาใช้มือผลักไปที่ไหล่ของคนที่นั่งข้างๆกันเบาๆไปหนึ่งทีพลางส่ายหัวที่เพื่อนเธอนั้นมีความคิดแปลกๆที่ไม่ควรจะพูดออกมา

“บ้าที่ไหนเล่าฉันดูออกดูสายตาที่คุณเมฆเค้ามองแกสิเยิ้มซะขนาดนั้น”

ป๋อมแป๋มอมยิ้มจ้องไปยังณัฐนิชาอย่างมีเลศนัยและยืนยันว่าเธอนั้นคิดแบบนั้นจริงๆ

“เค้าจะมาสนใจคนลูกติดอย่างฉันทำไมล่ะผู้หญิงดีๆมีให้เค้าเลือกตั้งมากมาย...ไม่คุยกับแกแล้วไปนอนดีกว่า”

ณัฐนิชาส่ายหัวที่ป๋อมแป๋มคิดอะไรไร้สาระเธอรู้ตัวดีว่าคนอย่างเธอจะให้ใครมาสนใจคงยากยิ่งเป็นชายหนุ่มที่สุดแสนจะเพอเฟคจะมาสนใจอะไรเธออีกอย่างเธอก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีพันธะว่าจบก็เดินออกไปจากห้องของเพื่อนเธอทันทีทิ้งให้ป๋อมแป๋มเพ้อไปคนเดียว

“หืมม...หวานโทรมาตั้งหลายสายแน่ะ”

เมื่อกลับเข้าห้องมาได้ณัฐนิชาก็หยิบมือถือที่ชาร์จเอาไว้ในห้องออกเมื่อเห็นว่าน้องสาวของเธอมาหลายสายจึงรีบโทรกลับทันทีดีที่เธอตั้งปิดเสียงเอาไว้ไม่อย่างนั้นเด็กๆคงตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์เป็นแน่

“ว่าไงหวาน”

“พี่นิจะอยู่ที่นั่นหลายวันเลยเหรอคะหวานคิดถึงหลานๆจะแย่อยู่แล้ว”

เมื่อณัฐนิชาโทรหาน้องสาวเธอติดปลายสายก็บ่นอุกคิดถึงหลานๆเธอเองก็เข้าใจคนเคยอยู่ด้วยกันทุกวันห่างกันมันก็ต้องมีคิดถึงเป็นธรรมดาแต่จะทำอย่างไรได้เพราะเธอยังคงไม่ได้กลับง่ายๆเพราะงานไม่ได้น้อยอย่างที่คิด

“พี่ก็พยายามรีบให้งานมันเสร็จให้เร็วที่สุดจะหวาน”

ณัฐนิชาจำต้องตอบน้องสาวเธอแบบอ้อมๆว่าเธอพยายามให้งานมันเดินให้เร็วที่สุดโดยที่ไม่ยอกระยะเวลา

“ไม่ต้องมาพูดให้หวานสบายใจเลยค่ะหวานคุยกับพี่แป๋มแล้วพี่แป๋มบอกว่างานนี้น่าจะหลายวัน”

รินทร์ธารารู้อยู่ว่าพี่สาวของเธอต้องเลี่ยงตอบแบบนี้นาเธอจึงโทรไปคุยกับป๋อมแป๋มเรียบร้อยแล้วว่าตกลงพี่สาวเธอและหลานๆจะอยู่ที่เกาะกี่วัน

“เฮ้อ...ก็จะให้พี่ทำยังไงพี่รับงานเค้ามาแล้วอีกอย่างพี่เองก็ไม่ได้ตั้งตัวเหมือนกัน”

เมื่อโดนน้องสาวจับได้เธอเองก็ปต่อไม่เป็นในใจเธอเองก็อยากกลับบ้านเหมือนกันแต่ติดตรงที่รับงานมาแล้วและก็มาถึงที่นี่แล้วด้วย

“เอางี้ค่ะเดี๋ยวหวานไปหาพี่เองจะได้ไปช่วยเลี้ยงเด็กๆไงคะ...คือพอดีว่าหวานมีวันลาพักร้อนประมาณสิบวันยังไงหวานจะไปหานะคะห้ามมาห้ามหวานด้วยพรุ่งนี้เจอกันค่ะแค่นี้แหละค่ะ”

รินทร์ธาราตัดสินใจตั้งแต่โทรคุยกับป๋อมแป๋มแล้วว่าเธอจะมาดูแลหลานๆที่เกาะเพราะทนคิดถึงไม่ไหวเพราะเธอนั้นลาพักร้อนเรียบร้อยแล้วด้วยทั้งไม่รอให้พี่สาวพูดอะไรต่อก็รีบวางสายไปทันทีเพราะรู้ว่าถ้ารอให้พี่สาวพูต่อคงไม่พ้นขัดให้เธอไม่ไปที่เกาะอยู่ดี

“หวาน..หวานเดี๋ยวก่อนสิ....โถ่เอ้ย”

จู่ๆรินทร์ธาราก็วางสายไปโดยที่เธอยังไม่ได้พูดอะไรต่อตอนนี้ใบหน้าของณัฐนิชามีสีหน้าที่กังวลอย่างเห็นได้ชัดเพราะรู้สึกเกรงใจเจ้าของบ้านเรื่องที่น้องของเธอจะมาพักที่นี่อีกคน

แกร๊กกกก

“คุณเมฆ!!!!”

ณัฐนิชากำลังจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆลูกทั้งสองของเธอจู่ๆก็ได้ยินเสียงลูกบิดประตูทางหลังห้องจึงต้องเงยหน้าขึ้นไปดูเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเดินเข้ามาเธอจึงรีบลุกขึ้นพรวดจากที่นอนทันทีด้วยความตกใจ

“โทษทีนะที่ผมต้องใช้ประตูนี้”

เมฆาหยุดชะงักเมื่อเห็นท่าทีตื่นกลัวของหญิงสาวพลางยกมือผายออกขอโทษหญิงสาวที่เขานั้นต้องใช้ประตูนี้

“คุณเมฆเข้ามาจากทางนั้นได้ยังไงคะ”

ณัฐนิชามีสีหน้าค่อนข้างแปลกใจว่าชายหนุ่มเข้ามาหาเธอทางด้านหลังห้องได้อย่างไร

“พอดีผมอยู่ห้องข้างๆแล้วประตูตรงนั้นมันก็เชื่อมห้องสองห้องนี้”

“อ๋อ...ค่ะ...เอ่อ..แล้วคุณเมฆเข้ามาห้องนิมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

ณัฐนิชาเห็นว่านี่มันก็ดึกแล้วคงดูไม่ค่อยดีเท่าไรถ้าชายหนุ่มจะอยู่ที่ห้องของเธอนานจึงรีบถามถึงจุดประสงค์ที่ชายหนุ่มนั้นเข้ามาหาเธอทันที