บทที่สิบสอง

เมฆาเองรู้สึกเกรงใจคนที่บ้านของหญิงสาวที่เธอนั้นพาลูกมาอยู่ที่นี่หลายวันถ้ามีลูกและภรรยาน่ารักแบบนี้อยู่ไกลๆคนเป็นสามีคงคิดถึงแย่

“เอ่อ...ที่บ้านนิมีแค่น้องสาวของนิแล้วก็ลูกๆค่ะ”

ณัฐนิชาต้องหลบตาลงก่อนจะตอบคำถามชายหนุ่มเธอแอบคิดในใจว่าเธอจะต้องเจอคำถามแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไร

“อ๋อ...เข้าใจแล้วครับ...อืมวันนี้ได้เดินดูบ้านบ้างหรือยังครับ”

เมฆาถึงกับหน้าเสียที่ได้รู้ว่าตัวเองเผลอถามคำถามที่ดูจะเสียมารยาทกับหญิงสาวเกินไปพลางเปลี่ยนเรื่องมาถามเธอเรื่องอื่นแทนเพื่อไม่ให้บรรยากาศน่าอึดอัด

“ค่ะ...นิไม่คิดว่าสถานที่จริงจะใหญ่แบบนี้เลยนะคะ...จริงสิคะนิว่าจะคุยกับคุณเรื่องออกแบบพอดี”

ณัฐนิชารู้สึกยิ้มออกและโอเคขึ้นมาหน่อยเมื่อชายหนุ่มหาเรื่องคุยกับเธอเป็นเรื่องงานเพราะเธอเองก็อยากจะคุยเรื่องนี้กับเขาอยู่พอดี

“ผมก็ให้สิทธิ์พวกคุณตัดสินใจเอาเลย”

ในหัวของเขาตอนนี้ไม่มีแนวทางที่อยากให้เป็นอยู่แล้วเขาจึงให้สิทธิ์ทีมออกแบบเป็นคนตัดสินใจ

“คือนิแค่อยากรู้น่ะค่ะว่าคุณเมฆอยากให้ทุกห้องมันเป็นแนวเดียวกันหรือว่าเป็นคนละแบบคะเพราะจากที่นิดูแล้วห้องชั้นบนค่อนข้างใหญ่มันสามารถตกแต่งได้หลายแบบมากเลย...แล้วอีกอย่างคือ”

ณัฐนิชาเองค่อนข้างที่จะตัดสินใจยากนิดหน่อยเพราะงานมันค่อนข้างที่จะต่างจากตอนแรกที่ยังไม่ได้มาเห็นสถานที่จริง

“อะไรเหรอครับ”

เมฆาเห็นหญิงสาวอ้ำๆอึ้งๆกับคำที่จะต้องพูดต่อเขาจึงเป็นฝ่ายถามเธอขึ้นมาว่าหญิงสาวนั้นติดขัดอะไรตรงไหนหรือไม่

“เอ่อ...สมมติว่าถ้าคุณเมฆจะใช้บ้านหลังนี้อยู่กับครอบครัวหมายถึงถ้าคุณเมฆมีภรรยาน่ะค่ะคุณเมฆอยากจะให้มันเป็นแบบไหน...คืออยากจะให้มันดูโรแมนติกหวือหวาอะไรแบบนี้...หรือว่าเรียบๆผ่อนคลายคะ”

ณัฐนิชาพยายามพูดให้มันดูไม่เป็นการจงใจเรื่องที่เธอคิดอยู่ทั้งหมดแต่เธอนั้นไม่รู้ตัวเองเลยว่าเธอเป็นคนที่ปกปิดอะไรไม่เก่งแม้แต่นิดเดียว

“อืม..หึ่...นี่แสดงว่าคุณนิต้องคุยอะไรกับแม่ผมมาก่อนเลยใช่ไหมครับถึงมาหลอกถามผมแบบนี้”

เมฆาถึงกับต้องสบถขำออกมาเพราะเขาพอจะดูออกว่าการที่หญิงสาวพูดมาในแนวทางนี้แสดงว่าแม่ของเขาต้องคุยอะไรกับพวกเธอมาก่อนแน่ทั้งยังรู้สึกว่าหญิงสาวนั้นเป็นคนที่ปิดบังอะไรไม่เก่งอีกด้วย

“นิไม่ได้หลอกถามคุณนะคะ...เอ่อ...นิแค่อยากจะออกแบบให้มันใช้ได้ในระยะยาวเท่านั้นเอง”

ณัฐนิชาถึงกับตาโตตกใจพร้อมส่ายหัวพัลวันและมองไปที่ชายหนุ่มว่าเธอนั้นไม่ได้คิดจะหลอกถามเขาเพียงแต่เธออยากให้การตกแต่งครั้งนี้มันสามารถใช้ได้ในระยะยาวต่างหาก

“อืมม...ถ้าผมต้องมีภรรยาเหรอ...ผมก็ไม่รู้สิว่าผู้หญิงเค้าชอบอะไรกันแบบไหนเอาเป็นว่าผมยังยืนยันคำเดิมว่าให้พวกคุณเป็นคนคิดก็แล้วกันไม่ต้องกังวลงานออกมาแบบไหนผมว่าถ้ามันเป็นฝีมือทีมของพวกคุณมันดีทั้งนั้น”

เมฆาลองคิดตามถึงอนาคตเขาเองก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นภรรยาของเขาชอบแบบไหนอีกอย่างเขาก็เห็นพวกเธอเป็นผู้หญิงและผู้หญิงก็น่าจะชอบอะไรเหมือนๆกันเลยยืนยันคำเดิมว่าให้สิทธิ์พวกเธอตัดสินใจนั่นแหละคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

“ค่ะ...แล้วถ้านิออกแบบมาแล้วคุณไม่โอเคอย่ามาว่ากันนะคะ”

ณัฐนิชายิ้มออกอย่างสบายใจพร้อมยังพูดคุยเล่นกับชายหนุ่มว่าหากเธอออกแบบและทีมเธอจัดการตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มจะมาบอกว่าไม่ถูกใจทีหลังไม่ได้

“อยู่แล้วครับ”

เมฆาจ้องมองไปที่ดวงตากลมใสของหญิงสาวใบหน้าของชายหนุ่มเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มอย่างที่ไม่เคยมีมากขนาดนี้มาก่อนเขาเชื่อใจในฝีมือของณัฐนิชาอยู่แล้วได้ยินชื่อและได้เห็นฝีมือของเธอมานานวันนี้ดีใจพอสมควรที่ได้เจอตัวจริงเสียที

“ดูตูน”

“แม่ขาเปิดตูน”

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันเพลินๆจู่ๆใบหม่อนก็ละจากการดูดนมแล้วชี้ไปที่ทีวีจอใหญ่ต้องการจะดูการ์ตูนเรื่องโปรดเมื่อคนเป็นน้องเอ่ยนำคนเป็นพี่ก็อยากจะดูตามกันบ้าง

“เราต้องเข้าไปในห้องกันนะคะเด็กๆ”

ณัฐนิชารีบบอกลูกๆของเธอว่าต้องเข้าไปดูในห้องเธอเกรงใจคนข้างนอกด้วยรู้ว่าคงไม่มีใครอยากจะร่วมแจมการดูการ์ตูนแบบเด็กๆแน่นอน

“ไม่ต้องหรอกครับ...คุณเปิดตรงนี้ก็ได้อีกเดี๋ยวอาหารเย็นคงเสร็จแล้วเราจะได้ทานข้าวกันเด็กๆจะได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย”

“อ๋อ...อย่างนั้นก็ได้ค่ะ”

เมฆาเห็นว่าอีกเดี๋ยวอาหารเย็นก็คงจะเสร็จเขาจึงคิดว่าให้เด็กๆนั่งดูตรงนี้จะดีกว่าหญิงสาวนั้นจะได้นั่งทานข้าวใกล้ๆอย่างไม่ต้องห่วงอีกด้วยถ้าหากลูกๆของเธออยู่ในห้องแล้วเธออยู่ด้านนอกคงพะวงน่าดู

“พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปในเมืองคุณนิชาจะไปซื้อของให้เด็กๆด้วยไหมครับ”

ในขณะที่ทุกคนนั่งพร้อมกันที่โต๊ะอาหารในเวลาอาหารเย็นแล้วธาดาเกริ่นกับณัฐนิชาว่าเขาจะต้องเข้าเมืองไปพรุ่งนี้เพราะต้องซื้อของใช้หลายอย่างเขาจำว่าหญิงสาวนั้นก็มีของเด็กๆที่เตรียมมาไม่พอเหมือนกันจึงถามเธอว่าเธอนั้นจะไปพร้อมเขาพรุ่งนี้เลยหรือเปล่า

“เอ่อ...พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันเข้าไปเองนายอยู่ดูแลที่นี่เถอะจะเอาอะไรก็บอกฉันแล้วกัน”

เมฆาได้ยินว่าณัฐนิชาต้องการจะไปซื้อของให้เด็กๆเขาจึงขออาสาไปแทนธาดาเองเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากจะเป็นคนที่พาหญิงสาวไป

“เอ่อ...ครับ”

ธาดามีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยร้อยวันพันปีเจ้านายของเขาไม่ใช่คนที่ชอบเข้าเมืองแถมครั้งนี้จะต้องไปกับผู้หญิงที่พึ่งรู้จักทั้งที่ในชีวิตเจ้านายของเขาไม่อยากจะเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนแต่กับณัฐนิชาอยากจะไปกันสองต่อสองเสียอย่างนั้น

“งั้นแป๋มแกไปกับคุณเมฆแล้วกันฉันต้องอยู่กับเด็กๆ”

ณัฐนิชาหันไปหาป๋อมแป๋มที่กำลังสนใจกับอาหารตรงหน้าอยู่พร้อมบอกให้เพื่อนของเธอไปในเมืองแทนเพราะเธอเองต้องดูเด็กๆด้วย

“หืม...แกไปนั่นแหละดีแล้วเด็กๆเดี๋ยวฉันดูแลให้ป้าดาวกับคุณเวก็อยู่..แกก็รู้นี่ว่าฉันนั่งเรือแล้วเป็นยังไง”

ป๋อมแป๋มรีบปฏิเสธทันทีเพราะตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่เพื่อนสาวของเธอจะได้อยู่กับเมฆาสองต่อสองเจ๊ดันอย่างเธอคงไม่ปล่อยให้พลาด

“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณนิไปกับผมนะครับ”

“ค่ะ”

เมฆารีบพูดตัดบททุกคนไปก่อนเพราะกลัวว่าเขาจะไม่ได้ไปกับหญิงสาวตามที่หวังเขารู้สึกดีกับณัฐนิชาตั้งแต่คุยกันคราแรกแล้วยิ่งมารู้ว่าเธอนั้นโสดในใจของเขาตอนนั้นก็มีความกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที