เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่สิบ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-20 08:53:59“แป๋มว่าถ้าหลังขนาดนี้ห้าวันอย่างต่ำค่ะ...แกโอเคใช่ไหมนิ”
ป๋อมแป๋มมีสีหน้าเคร่งเครียดที่งานนี้มันจะใหญ่เกินกว่าที่เธอคาดไว้เสียแล้ว
“เรื่องเวลาไม่มีปัญหาหรอกแต่ของใช้เจ้าสองแสบฉันเตรียมมาแค่สามสี่วันเองน่ะสิ”
เรื่องเวลาในการดูงานของณัฐนิชาเธอไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วแต่ปัญหาก็คือของใช้จำเป็นไม่ว่าจะเป็นผ้าอ้อมสำเร็จรูปหรือนมแม้แต่เสื้อผ้าของเด็กๆเธอก็เตรียมมาแค่พอจำกัด
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับถ้าคุณนิชาอยากเข้าเมืองบอกผมได้ตลอดเลย”
ธาดาเห็นว่าเรื่องที่หญิงสาวพูดมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลเพราะถ้าหญิงสาวขาดเหลืออะไรเขาสามารถพาเธอออกจากเกาะไปซื้อได้ตลอดอยู่แล้ว
“ขอบคุณนะคะ”
ณัฐนิชารีบขอบคุณธาดาที่ดูแลพวกเธออย่างดีแต่มีอีกสิ่งที่เธอต้องห่วงก็คือเธอบอกน้องสาวของเธอว่ามาที่นี่ไม่กี่วันถ้าหากนานมีหวังน้องเธอตามมาเป็นแน่
“อาหารเรียบร้อยแล้วค่ะทุกคน”
“อาหารมาแล้วเดี๋ยวเราทานอาหารกันก่อนดีกว่าครับเรื่องงานค่อยว่ากันอีกที”
ธาดาเห็นว่าป้าดาวเรืองและแม่บ้านอีกสองคนเดินยกอาหารมาวางที่โต๊ะอาหารแล้วเขาจึงให้ทั้งสองมาทานข้าวกันก่อนแล้วเรื่องงานค่อยว่ากันอีกทีเพรามันเที่ยงกว่าแล้วเดี๋ยวจะเลยเวลาอาหารกลางวัน
14.00 น.
หลังจากที่ทุกคนทานอาหารกันเสร็จธาดาก็บอกรายละเอียดคร่าวๆของบ้านหลังนี้ให้หญิงสาวทั้งสองฟังเมื่อกำลังคุยงานกันเพลินๆก็ได้เวลานอนของเจ้าสองแสบณัฐนิชาเลยต้องขอตัวพาลูกน้อยของเธอไปนอนและปล่อยให้ธาดาและป๋อมแป๋มคุยงานกันไปก่อน
ครู่ต่อมา
“เด็กๆหลับแล้วเหรอ”
ป๋อมแป๋มที่กำลังยืนสำรวจห้องแรกอยู่เมื่อเห็นณัฐนิชาเธอเดินเข้ามาเลยถามถึงหลานทั้งสอง
“อืม..ดูได้กี่ห้องแล้ว”
ณัฐนิชาพยักหน้าตอบเพื่อนสาวของเธอวันนี้ลูกๆของเธอหลับไวเป็นพิเศษคงเพราะความเพลียจากการเดินทางพร้อมถามเพื่อนสาวเธอว่าดูได้กี่ห้องแล้ว
“พึ่งดูได้ห้องแรกนี่แหละ”
ป๋อมแป๋มมีสีหน้าหนักใจทันทีเมื่อณัฐนิชาถามขึ้นธาดาเองก็ได้แต่อมยิ้มให้หญิงสาวทั้งสองที่รู้ว่างานนี้ดูท่าจะหลายวันกว่าจะเสร็จ
“เอ่อ...ห้องด้านบนใหญ่เหมือนกันแบบนี้ทุกห้องเลยหรือเปล่าคะ”
ณัฐนิชาถึงกับไปไม่เป็นเธอพยายามทำความเข้าใจกับงานนี้ให้มากที่สุดพร้อมหันไปหาธาดาและถามคนตรงหน้าที่ยืนนิ่งอยู่ว่าชั้นบนมีห้องที่พื้นที่เท่ากันหมดเลยใช่หรือไม่
“ใช่ครับส่วนมากชั้นบนก็จะมีแค่เตียงใหญ่เตียงเดียวในห้องยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์เพราะรอพวกคุณออกแบบก่อน”
ธาดายิ้มอ่อนพร้อมพยักหน้าบอกหญิงสาวว่าเป็นอย่างที่เธอคิด
“งานหินเลย...งั้นเดี๋ยวพวกเราขอเดินดูทุกๆห้องก่อนดีกว่าค่ะแล้วถ้าหากคุณเมฆกลับมานิว่าจะคุยกับเค้าอีกทีว่าอยากจะได้แบบไหน”
ณัฐนิชาถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมคิดว่างานนี้เธอคงจะตัดสินใจกับเพื่อนเธอสองคนไม่ได้แล้วเพราะที่นี่ค่อนข้างกว้างหากจะจัดตกแต่งคงใช้งบเยอะถึงแม้เจ้าของบ้านจะบอกงบไม่อั้นยังไงเธอก็ต้องขอคุยกับเขาก่อนอยู่ดี
“ฉันว่าแบบนั้นก็เป็นความคิดที่ดีนะ”
ป๋อมแป๋มเองก็เห็นด้วยกับความคิดณัฐนิชาเพราะเธอเชื่อว่างบตกแต่งบานปลายแน่นอนหากไม่มีอะไรเลยแบบนี้
“งั้นตามผมมาเลยครับ”
ธาดาเริ่มทำตัวเป็นไกด์ที่ดีพาสองสาวเดินรอบๆบ้านหลังโตไปทุกซอกทุกมุม
“ตรงนี้จะเป็นลานดาดฟ้าที่เอาไว้จัดปาร์ตี้เล็กๆครับแล้วก็มีสระว่ายน้ำที่ขนาดเท่ากับตรงหน้าบ้านส่วนที่ต่อไปข้างบนตรงนั้นเป็นห้องที่เอาไว้ดูดาวครับ”
เมื่อดูพื้นที่ชั้นสองของบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วธาดาก็พาหญิงสาวทั้งสองเดินขึ้นมาด้านบน..สองสาวดูจะตานตาตื่นใจมากเพราะบนนี้ถือเป็นจุดชมวิวที่สวยที่สุดก็ว่าได้
“นี่ขนาดยังตกแต่งไม่เสร็จพื้นที่ก็ดูโรแมนติกขนาดนี้เลยนะเนี่ย”
ป๋อมแป๋มกวาดสายตามองรอบๆด้วยสายตาที่เป็นประกายด้วยรู้สึกชอบพื้นที่ตรงนี้พอสมควร
“อืม...มุมนี้ฉันพอจะนึกไอเดียออกบ้างแล้วหละ”
ณัฐนิชามองไปทุกจุดของสถานที่ด้านบนเธอพอจะนึกไอเดียของการจัดแต่งมุมตรงนี้ได้บ้างจึงเปิดสมุดในมือแล้วจดบันทึกสิ่งที่เธออยากทำให้มุมนี้มันออกมาแบบไหน
17.00 น.
หลังจากที่เดินดูบ้านกันพักใหญ่เด็กๆก็ตื่นกันพอดีป๋อมแป๋มกับณัฐนิชาเลยพาเด็กๆออกมาเดินเล่นที่ชายหาดโดยป๋อมแป๋มเป็นคนพาเด็กๆวิ่งเล่นส่วนณัฐนิชาก็นั่งเขียนแผนงานคร่าวๆใกล้ๆกับลูกๆทั้งสองบรรยากาศดีๆยามเย็นแบบนี้ทำให้หญิงสาวสมองแล่นพอสมควร
“น้าแป๋ม...ตักทรายค่ะ”
“จ้าๆ”
ป๋อมแป๋มนั่งเล่นทรายกับหลานๆทั้งสองอย่างสบายอารมณ์เพราะบรรยากาศยามเย็นที่นี่ดีเหลือเกินเธอมองวิวเพลินไปหน่อยจนหลานสาวตัวกลมต้องเอ่ยปากเรียกให้คนเป็นน้ามาเล่นด้วยกัน
“บู๊นน..”
ใบหม่อนไม่ได้หยิบที่ตักทรายของพี่สาวมาเล่นแม้แต่นิดยังคงใจจดใจจ่อใสรถคันโปรดสีแดงที่ป๋อมแป๋มซื้อให้ใสไปมาบนพื้นทรายพร้อมส่งเสียงเล่นอย่างเมามัน
“แกเดี๋ยวฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
เมื่อเล่นกับเด็กๆได้พักใหญ่ป๋อมแป๋มก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเลยเลยลุกขึ้นเดินมาหาณัฐนิชาให้เธอดูเด็กๆไปก่อน
“อืม”
หลังจากป๋อมแป๋มเดินเข้าบ้านไปไม่เท่าไรอยู่ดีๆใบหม่อนก็ลุกขึ้นวิ่งตรงไปที่หน้าบ้านใยไหมเห็นน้องวิ่งก็วิ่งตามกันบ้าง
“ไปไหนกันจ้ะเด็กๆ”
ทำเอาณัฐนิชาวางสมุดในมือลุกขึ้นสาวเท้าตามลูกๆของเธอแทบไม่ทัน
“แล้วมาตกอะไรตอนนี้เล่า”
เมฆากำลังขับรถออฟโรดของเขาจะถึงหน้าบ้านอยู่แล้วจู่ๆมือถือก็ดันมาล่วงลงเบาะข้างๆทำให้ชยหนุ่มต้องชะลอรถเพื่อก้มดูมือถือว่ามันอยู่ตรงไหน
“เด็กๆ..รถ...ไม่นะ..อ๊ายย”
ณัฐนิชาที่กำลังเดินตามลูกๆของเธอที่เกือบจะถึงถนนหน้าบ้านพลันสายตาเธอก็เห็นรถแล่นเข้ามาโดยไม่มีทีท่าว่าจะเบรกด้วยสัญชาติญาณของความเป็นแม่เธอรีบวิ่งไปเอาตัวกอดรัดลูกน้อยเพื่อปกป้องทันที
“เฮ้ยยยย” เอี๊ยด..ด..ด
เมฆาได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องเสียงดังเขาจึงเงยหน้าขึ้นมาพร้อมเหยียบเบรกอย่างกะทันหันร่างของหญิงสาวกับรถของเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้เขาตกใจจนหัวใจแทบจะเต้นกระเด็นออกมาอยู่ข้างนอกและรีบลงจากรถไปดูทันที
บทที่เกี่ยวข้อง
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบเอ็ด
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า...เอ่อ...คุณ”เมื่อลงมาจากรถเมฆาเห็นเป็นผู้หญิงที่กำลังนั่งกอดเด็กๆทั้งสองเอาไว้อยู่เขาจึงรีบย่อตัวลงไปจับที่ไหล่ของหญิงสาวแต่เมื่อจับตัวเธอหญิงสาวกลับตัวอ่อนพับลงมาทันทีเขาจึงรีบรับเธอเอาไว้ในอ้อมอกใบหน้าของหญิงสาวที่แหงนขึ้นมาใกล้กับหน้าของเขามันเหมือนมีมนต์สะกดทำให้เขานั้นอึ้งไปชั่วขณะใบหน้าจิ้มลิ้มขาวใสปากนิดจมูกหน่อยของเธอช่างดูน่ารักสะกดสายตายิ่งนักใบหน้าแบบนี้เขาคับคล้ายคับคลาว่าเคยเห็นเธอที่ไหนแต่ก็ยังนึกไม่ออก“สวัสดีคร้าบ/สวัสดีค่า”“เอ่อ..ครับ”เมฆาหลุดจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงเด็กๆทั้งสองเอ่ยทักทายพร้อมยกมือไหว้เขาแปลกใจอยู่มากที่เด็กๆทั้งสองไม่ได้รู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่เลยสักนิดอีกทั้งยังส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเขาอีกดวงตาใสแป๋วของเด็กทั้งสองที่มองมาที่เขานั้นมันช่างน่าเอ็นดูเสียจริงมันทำให้เขายิ้มออกตามเด็กๆอย่างอัตโนมัติแม้ในสถานการณ์น่าตกใจเช่นนี้“เป็นยังไงบ้างครับ”ธาดารีบวิ่งมาสำรวจความปลอดภัยของเด็กๆทั้งสองว่าเป็นอะไรหรือเปล่าจากเหตุการณ์ที่เขาเห็นเมื่อครู่มันทำให้เขาใจหายเหมือนกันดีที่เจ้านายของเขาเบรกรถทัน“นิเป็นอะไรรึเปล่าเสียงดั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบสอง
เมฆาเองรู้สึกเกรงใจคนที่บ้านของหญิงสาวที่เธอนั้นพาลูกมาอยู่ที่นี่หลายวันถ้ามีลูกและภรรยาน่ารักแบบนี้อยู่ไกลๆคนเป็นสามีคงคิดถึงแย่“เอ่อ...ที่บ้านนิมีแค่น้องสาวของนิแล้วก็ลูกๆค่ะ”ณัฐนิชาต้องหลบตาลงก่อนจะตอบคำถามชายหนุ่มเธอแอบคิดในใจว่าเธอจะต้องเจอคำถามแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไร“อ๋อ...เข้าใจแล้วครับ...อืมวันนี้ได้เดินดูบ้านบ้างหรือยังครับ”เมฆาถึงกับหน้าเสียที่ได้รู้ว่าตัวเองเผลอถามคำถามที่ดูจะเสียมารยาทกับหญิงสาวเกินไปพลางเปลี่ยนเรื่องมาถามเธอเรื่องอื่นแทนเพื่อไม่ให้บรรยากาศน่าอึดอัด“ค่ะ...นิไม่คิดว่าสถานที่จริงจะใหญ่แบบนี้เลยนะคะ...จริงสิคะนิว่าจะคุยกับคุณเรื่องออกแบบพอดี”ณัฐนิชารู้สึกยิ้มออกและโอเคขึ้นมาหน่อยเมื่อชายหนุ่มหาเรื่องคุยกับเธอเป็นเรื่องงานเพราะเธอเองก็อยากจะคุยเรื่องนี้กับเขาอยู่พอดี“ผมก็ให้สิทธิ์พวกคุณตัดสินใจเอาเลย”ในหัวของเขาตอนนี้ไม่มีแนวทางที่อยากให้เป็นอยู่แล้วเขาจึงให้สิทธิ์ทีมออกแบบเป็นคนตัดสินใจ“คือนิแค่อยากรู้น่ะค่ะว่าคุณเมฆอยากให้ทุกห้องมันเป็นแนวเดียวกันหรือว่าเป็นคนละแบบคะเพราะจากที่นิดูแล้วห้องชั้นบนค่อนข้างใหญ่มันสามารถตกแต่งได้หลายแบบมากเลย...แล้วอีกอย่าง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบสาม
19.40 น.หลังจากที่ณัฐนิชาทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาป้อนข้าวเด็กๆจนเสร็จก่อนจะปล่อยให้ลูกๆของเธอเล่นกันอยู่พักใหญ่และเธอกับป๋อมแป๋มก็ไปคุยงานกันต่อโดยทีเจ้าสองแสบอยู่ใกล้ๆสองสาวนั่งคุยงานกันจนเวลาผ่านไปพักใหญ่ณัฐนิชากับป๋อมแป๋มก็เดินมาดูใยไหมและใบหม่อนจนได้รู้สาเหตุว่าทำไมเสียงของเด็กๆทั้งสองถึงได้เงียบกันไป“หลับปุ๋ยเลย”“ฮ่าๆๆ..เมื่อกี้ยังนั่งตัวกลมกันอยู่เลยหลานฉัน...ไป..เดี๋ยวฉันช่วยอุ้มใยไหม”ปอมแป๋มเองก็ขำออกมาเบาๆพร้อมอุ้มใยไหมไปเข้าห้องเมื่อครู่เธอมองมายังเห็นเด็กๆทั้งสองนั่งเล่นกันอยู่หน้าจอที่ทีการ์ตูนเปิดอยู่เลยพอเผลอแปเดียวหลับปุ๋ยกันไปทั้งคู่แล้ว21.30 น.หลังจากที่ป๋อมแป๋มและณัฐนิชาพาเจ้าสองแสบไปนอนเรียบร้อยแล้วก็มาวาดแผนงานกันต่อที่ห้องของป๋อมแป๋มอยู่ร่วมสองชั่วโมงก็เป็นการเสร็จสิ้นไปหนึ่งส่วนก็คือห้องดูดาวด้านบนกับชั้นดาดฟ้าที่ณัฐนิชานั้นคิดไอเดียออกตั้งแต่แรกเห็น“นี่แกฉันว่าคุณเมฆต้องหลงเสน่ห์แกแน่เลย”หลังจากวาดแผนงานกันพอสมควรแล้วป๋อมแป๋มเองก็ขอเปิดประเด็นนอกเรื่องเสียหน่อยเพราะเธอคันปากอยากจะพูดกับณัฐนิชาเรื่องที่เธอได้รู้ได้เห็นมา“แกจะบ้าหรือไงพูดอะไรออ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบสี่
“อืม...คือ...ผมจะมาดูว่าคุณขาดเหลืออะไรหรือเปล่าแล้วเด็กๆนอนหลับสบายดีไหม”เมฆาถึงกับตัวชาวาบเมื่อได้ยินคำถามของหญิงสาวใจจริงที่เขาเข้ามาก็เพราะแค่อยากจะเห็นหน้าเธอก็เท่านั้นเขาจึงไม่รู้ว่าจะตอบเธอว่าอะไรพลางหันไปเห็นเด็กๆนอนอยู่จึงเบี่ยงประเด็นไปได้“ทุกอย่างโอเคค่ะ...โอเคมากด้วย”ณัฐนิชาตอบชายหนุ่มอย่างรวดเร็วว่าเธอนั้นอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายและมันก็มากด้วยเพื่อให้เจ้าของบ้านสบายใจได้ว่าดูแลพวกเธอไม่ขาดตกบกพร่อง“ดีแล้ว..งั้นผมขอตัวก่อนนะครับฝันดีนะครับ”เมฆาไม่รู้ว่าเขานั้นจะหาเรื่องอะไรคุยกับเธอต่อด้วยดูท่าทางหญิงสาวคงจะไม่อยากให้เขาอยู่ในห้องเธอนานๆจึงรีบหันหลังจะเดินกลับแต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกฝันดีกับหญิงสาว“เอ่อ...คุณเมฆคะ”“ครับ”เมฆารีบหันกลับมาหาหญิงสาวด้วยความดีใจเพราะเขายังมีโอกาสที่จะได้สนทนากับเธอต่อ“คือว่าพอดี...น้องสาวนิจะมาหาหลานๆจะได้ไหมคะ”ณัฐนิชาเห็นว่าไหนๆตอนนี้ได้มีโอกาสคุยกับชายหนุ่มก็ดีแล้วเธอจึงจะขออนุญาตเขาตอนนี้เสียเลยเพราะยังไงน้องสาวของเธอก็จะต้องมาที่นี่ให้ได้อยู่แล้วโดยที่เธอปฏิเสธอะไรไม่ได้ด้วย“ได้สิครับ...จะอยู่จนคุณนิเสร็จงานเลยก็ยังได้”เมฆาไม่มีปัญหาเ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบห้า
เมฆาหันมาหาหญิงสาวด้วยสีหน้าที่กำลังงงนิดหน่อยเพราะเขาเลือกของอยู่นานแล้วแต่ไม่ยักจะมีป้ายที่เขียนชื่อตรงกับสิ่งของที่ธาดานั้นให้รายการเขามาเลย“มาค่ะเดี๋ยวนิช่วยนะคะ”ณัฐนิชาเห็นว่าคนอย่างชายหนุ่มคงไม่เคยมาซื้อของพวกนี้เป็นแน่จึงอาสาช่วยเขาหาท่าจะดีกว่าเพราะเธอเข้าใจภาษาของแม่บ้านที่ทำงานอยู่ในครัวดีบางทีชื่อเรียกในครัวกับป้ายที่ขายมันอาจจะไม่ตรงกันเธอแอบขำในใจเหมือนกันที่มาเห็นภาพคนอย่างชายหนุ่มมาเลือกซื้อของใช้ในครัว“อยู่ตรงนี้นี่เอง”ณัฐนิชาอ่านรายการที่ธาดาจดมาให้ชายหนุ่มเธอก็เดินหยิบของพวกนั้นมาใส่รถเข็นได้อย่างรวดเร็ว“คุณนินี่เก่งจังเลยนะครับ”เมฆาเดินตามหญิงสาวที่กำลังเลือกซื้อของอย่างชำนาญเขาก็อดชมเธอไม่ได้เขาได้เห็นเธอในโมเม้นของคนเป็นแม่เวลาอยู่กับเด็กๆก็ว่าน่ารักแล้วมาเห็นเธอดูเป็นแม่บ้านที่ชำนาญเธอก็ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ“มันเป็นของใช้ในครัวผู้หญิงส่วนมากก็จะรู้จักอยู่แล้วค่ะ...นี่แสดงว่าปกติคุณเมฆไม่ค่อยได้มาซื้อเองใช่ไหมคะ”ณัฐนิชาหันมายิ้มหวานให้ชายหนุ่มขอบคุณที่เขาเอ่ยชมเธอพร้อมบอกว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอพลางคิดว่าถ้าชายหนุ่มอย่างเขาเลือกซื้อได้อย่างชำนาญน่ะสิแปลก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบหก
“เอ่อ...นี่ลูกชายคนเล็กฉันเองหนูหวานต้องขอโทษแทนลูกชายฉันด้วยนะจ้ะ”มัทนาเองก็จำต้องส่ายหัวให้กับวีรกรรมสุดแสบของวายุพร้อมหันมาขอโทษหญิงสาวที่ลูกชายของเธอทำอะไรล่วงเกินไป“ค่ะ...คุณมัท”“แม่ไปเข้าข้างเธอได้ยังไงเธอทำให้ผมลงแข่งไม่ได้นะครับ”วายุได้ยินแม่ของเขาเข้าข้างหญิงสาวเขาก็ถึงกับควันออกหู“แม่แกทำถูกแล้ว..ก็แกไปลวนลามหนูน้ำหวานเค้าก่อนทำไมแกนี่มันจริงๆเลยเชียว”ธำมรงค์จำต้องส่งเสียงดุลูกชายจอมเอาแต่ใจที่มีท่าทีโมโหเป็นวัวบ้าก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพราะรู้สึกระอากับความไม่ยอมรับผิดของลูกชายตัวเอง“แล้วนี่เธอมาทำอะไรที่นี่”วายุเห็นว่าประเด็นเรื่องเขากับหญิงสาวไว้มีโอกาสค่อยเคลียก็ได้แต่ตอนนี้เขาอยากจะรู้ว่าแม่ตัวดีคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร“นี่หนูน้ำหวานเป็นน้องของหนูนิชาที่มาแต่งบ้านให้พี่แกเดี๋ยวหนูหวานก็จะไปที่เกาะพร้อมพี่ของลูก”“อ๋อ...งั้นผมขอตัวไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน”เมื่อได้คำตอบจากคนเป็นแม่แล้วชายหนุ่มจึงคิดแผนอะไรออกแล้วจึงรีบเดินกลับไปที่ห้องของเขาทันที“คุณแม่ครับ”“อ้าวนั่นไงกลับกันมาแล้ว”เมื่อคนน้องเดินกลับเข้าห้องไปคนพี่ก็กลับมาพอดี“พี่นิ”“หวาน”รินทร์ธารารีบเข้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบเจ็ด
“ฉันนิชาค่ะเป็นคนออกแบบให้บ้านคุณเมฆวันนั้นเราขึ้นเรือกันไปแต่เช้าเลยไม่ได้เจอคุณค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”ณัฐนิชาพึ่งเจอลูกชายคนเล็กของมัทนาก็วันนี้เพราะวันนั้นเธอไม่เคยเจอเขาด้วยรีบขึ้นเรือออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่“อืม..หึ่..ตื่นสายตะวันส่องก้นขนาดนี้คงจะเจอใครเค้าหรอกนะ”รินทร์ธาราแกล้งสบถขำพร้อมพูดอุทานออกมาอย่างเสียงดังเพื่อให้เจ้าตัวที่ตื่นสายได้ยินวายุเองก็ถลึงตาใส่หญิงสาวไปหนึ่งทีที่ทำเขาเสียหน้า“หวาน!!”ณัฐนิชาต้องส่งเสียงดุน้องสาวของเธอเบาๆที่ทำตัวเสียมารยาทพลางส่ายหัวให้กับความปากไวของน้องสาว“งั้นรีบลงเรือกันเถอะ”เมฆารู้สึกไม่ชอบที่น้องชายของเขานั้นทีท่าทีแบบนั้นกับณัฐนิชาเลยรีบพูดตัดบทเพื่อให้ทุกคนลงเรืออย่างรวดเร็ว“ผมเคยได้ยินคุณแม่ผมชมฝีมือคุณอยู่บ่อยๆคุณเก่งมากเลยนะครับ”วายุนั้นพยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะทำตัวสนิทสนมกับณัฐนิชาอย่างน้อยการนั่งเรือของเขาก็ไม่น่าเบื่อ“ขอบคุณค่ะคุณไวท์...นิก็เคยได้ยินจากเพื่อนนิว่าคุณแข่งรถเก่งมากๆเหมือนกันค่ะ”ณัฐนิชาได้รับคำชมจากชายหนุ่มเธอเองก็ยิ้มรับพร้อมชมเขากลับแก้เขินเพราะเธอเองก็พจะรู้จากป๋อมแป๋มมาเหมือนกันว่าลูกชายคนเล็กของคุ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สิบแปด
“ค่ะพี่แป๋ม...เด็กๆไปกับน้าเร็ว”รินทร์ธารารีบลุกขึ้นพร้อมเดินจูงหลานๆของเธอไปด้วยต่อจากนี้เธอจะรับหน้าที่ดูแลหลานๆเองตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป“ผมไม่รู้ว่าคุณไวท์จะมาด้วยตอนนี้ห้องที่ทำความสะอาดไว้แล้วจะอยู่ข้างๆกับห้องน้องสาวคุณนิครับ”ธาดารีบเดินมาบอกวายุว่ามีห้องที่จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วข้างๆห้องของน้องสาวณัฐนิชาเท่าไรเพราะเขาไม่รู้ว่าวายุจะมาอย่างกะทันหัน“โอเค”วายุพยักหน้ารับธาดาพร้อมเดินไปที่ห้องของเขาทันทีเพราอยากจะอาบน้ำแย่แล้วด้วยความที่รีบตามพี่ชายเขามาที่เกาะเลยทำให้คนที่พึ่งตื่นอย่างเขาไม่ได้มีเวลาอาบน้ำหรือเตรียมตัวอะไรมากนักก่อนออกมา“เดี๋ยวผมช่วยคุณเอาของไปเก็บในห้องนะครับ”“ขอบคุณค่ะ”เมฆาเห็นว่าทุกคนต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้วเขาจึงอาสาช่วยณัฐนิชาเก็บของเข้าห้องของเธอเพราะของใช้ของเด็กๆก็ค่อนข้างที่จะเยอะส่วนของใช้ในบ้านธาดาเป็นคนจัดการเอาไปเก็บเรียบร้อยแล้ว“เด็กๆน่าจะทานนมเก่งนะครับคุณซื้อมาซะเยอะเลย”“ค่ะ...”เมฆาเห็นว่าจองหญิงสาวซื้อนมผงมาค่อนข้างหลายกล่องแสดงว่าเด็กๆต้องทานนมเก่งมากแน่ๆในหัวของเขานึกถึงตัวเด็กๆก็บอกตัวเองว่าไม่น่าถาม“คุณนิก็เก่งนะครับเลี้ยงลูกมาคน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22
บทล่าสุด
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบห้า ตอนพิเศษ
คฤหาสน์เพตราพิทักษ์ณัฐนิชาตื่นแต่เช้าเพราะวันนี้ถึงจะเป็นวันปิดเทอมของลูกๆเธอแต่เด็กๆก็มีเรียนพิเศษที่ทั้งสองอยากจะเรียนโดยใยไหมนั้นชอบที่จะเรียนบัลเล่ต์ส่วนใบหม่อนนั้นชอบดนตรีเป็นพิเศษเลยเลือกที่จะเรียนดนตรีทั้งหญิงสาวและสามีไม่เคยที่จะบังคับลูกๆของเธอว่าให้เรียนอะไรแต่จะให้เรียนสิ่งที่ลูกๆของเธอเลือกเองและพร้อมสนับสนุนเท่านั้น“คุณเมฆคะเดี๋ยวนิส่งใยไหมกับใบหม่อนเรียบร้อยแล้วจะเข้าไปซื้อของต่อกับคุณแม่ฝากดูแม็คกับมาร์คด้วยนะคะวันนี้นิน่าจะรอรับเด็กๆกลับด้วยเลย...จุ้บ..นิจะรีบไปรีบมานะคะ”วันนี้ณัฐนิชาต้องไปส่งเจ้าสองแฝดวัยห้าขวบกว่าแต่เช้าเพราะวันนี้เธอจะต้องไปเลือกซื้อของเข้าบ้านกับมัทนาต่อตามประสามแม่สามีกับลูกสะใภ้หญิงสาวเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของสามีเธอเลยวานให้สามีเธอดูแลลูกๆอีกสองคนเสียเลยก่อนจะก้มลงมาจูบแก้มของเมฆาที่นอนหลับอุตุอยู่บนที่นอนที่ตอนนี้สามีของเธอยังไม่อยากตื่นก็เพราะเมื่อวานมีประชุมที่บริษัทและกลับบ้านมาจนดึก“คร้าบ...”เมฆาตอบรับปากคนเป็นภรรยาทั้งที่ตาก็ยังจะลืมไม่ขึ้นวันนี้เขาต้องรับหน้าที่ดูแลลูกชายวัยสองขวบกับสี่เดือนเองแล้วล่ะสิแต่พ่อลูกอ่อนที่ผ่านการเลี้ยง
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบสี่ ตอนจบ
สองเดือนต่อมางานแต่งของเมฆาและณัฐนิชาจัดขึ้นที่เกาะอย่างเรียบง่ายแต่หรูหราให้สมเกียรติถึงแขกในงานจะไม่ได้เยอะมากแต่ก็เป็นคนสำคัญทั้งนั้นและงานแต่งงานครั้งนี้ก็จะเป็นการเปิดเจ้าสองแสบว่าเป็นทายาทคนสำคัญในตระกูลอีกด้วย“ยินดีด้วยนะแกวันนี้แกสวยสุดๆไปเลย”ป๋อมแป๋มเดินเข้างานมาสวมกอดณัฐนิชาด้วยความยินดีด้วยจากใจที่เห็นเพื่อนมีครอบครัวอย่างสมบูรณ์เสียทีวันนี้ณัฐนิชาดูสวยแปลกตาไปมากจนเธอนั้นอดชมไม่ได้เลยจริงๆ“จ้า...เอ...แล้วนี่ทำไมถึงควงมากับคุณเวได้ล่ะ”ณัฐนิชาสังเกตเห็นว่าป๋อมแป๋มนั้นเดินจับมือมากับธาดาจึงต้องถามแกมหยอกเล็กน้อยว่าตกลงสองคนเป็นอะไรกันแน่“อืมม...ก็ตั้งแต่คืนนั้น”ป๋อมแป๋มตอบเพื่อนสาวเธอด้วยท่าทีเขินอายแม้คำพูดจะดูน้อยแต่เมื่อมองตากันก็รู้ใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่“หา...จริงดิ...ต้องขอบคุณคุณเวนะที่ดึงแกลงมาจากคานได้เสียที”ณัฐนิชาถึงกับยกมือปิดปากไม่คิดว่าการขอร้องให้ธาดาอยู่เป็นเพื่อนเพื่อนของเธอคืนนั้นจะทำให้ป๋อมแป๋มที่หวงคานนักหนายอมลงจากคานได้“ยินดีด้วยนะคะคุณเมฆ”ป๋อมแป๋มเห็นเมฆาเดินมากับใครอีกคนที่เธอก็พอจะรู้จักอยู่บ้างตามข่าวพร้อมทั้งกล่าวยินดีกับชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบสาม
“ฮึก...คุณเว”คำพูดจี้ใจหญิงสาวที่ออกจากปากธาดาทำให้เธอโผเข้ากอดเขาปล่อยโฮอย่างที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวน้อยคนนักที่จะพูดกับเธอและห่วงใยความรู้สึกของเธอแบบนี้ปกติแล้วคนอย่างเธอจะร้องให้กับณัฐนิชาเพียงคนเดียวเท่านั้นแต่ตอนนี้ชายหนุ่มทำให้เธอรู้สึกว่าเธอสบายใจที่จะทำตามเสียงหัวใจตัวเองในเวลาที่อยู่กับเขาเมื่อตอนที่ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะก็มีธาดานี่แหละที่เป็นเพื่อนคุยทั้งยังให้คำปรึกษาเรื่องงานกับเธอตลอดจนหญิงสาวค่อนข้างแปลกใจว่าชายหนุ่มนั้นดูจะเก่งเกินบอดี้การ์ดธรรมดาไปเสียมากทั้งเชิงวิชาการและการต่อสู้หรือทักษะอื่นๆไม่ได้น้อยหน้าใครเลยธาดาคงจะเป็นผู้ชายคนที่สองละมั้งที่เธอไว้ใจกับเขาที่จะพูดคุยรองจากคนเป็นพ่อของเธอธาดาไม่ได้พูดอะไรยังคงกอดปลอบเธอกลับและรอให้หญิงสาวปล่อยโฮออกมาให้เต็มที่ไม่นานเธอก็หยุดร้องให้ลงเขาจึงทิ้งรถของเขาไว้ที่นี่และกลับไปส่งเธอที่บ้านบ้านธีธารา“เวโทรมามีอะไรหรือเปล่า”เมฆาเห็นหญิงสาวคุยกับธาดาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นานสองนานจนเขาต้องกลายเป็นคนเสียมารยาทถามหญิงสาวเรื่องที่คุยโทรศัพท์ด้วยความสงสัย“คือพอดีมีปัญหานิดหน่อยค่ะ...”ณัฐนิชาเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้กับชา
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบสอง
“ฉันว่าเวอาจจะอยากใช้ชีวิตแบบนี้อีกสักพักก็ได้...เรื่องแผลใจฉันว่าคงหายดีแล้วหละ”เมฆาเห็นว่าเรื่องแผลใจของธาดานั้นน่าจะหายไปนานแล้วเขาเห็นว่าธาดาอาจจะมีความสุขกับการอยู่แบบนี้มากกว่าส่วนเรื่องอยากจะกลับไปทำงานของตัวเองเมื่อไรเขาเองก็ไปบังคับธาดาไม่ได้เพราะไม่ได้อยากบังคับใจใคร“นี่ภรรยาฉันนิชา”เมฆาถือโอกาสแนะนำหญิงสาวให้ธาวินได้รู้จักตอนที่เธอเดินออกมาพอดี“นิครับนี่ธาวินพี่ชายของเว”“ผมวินยินดีที่ได้รู้จักครับคุณนิชา”“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ...ตามสบายเลยนะคะเดี๋ยวนิขอตัวจัดการงานบ้านก่อน”ตอนนี้ณัฐนิชาอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนที่เป็นแม่บ้านเต็มตัวเมื่อทักทายกับชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วเธอเองก็ไม่ได้อยากกวนเวลาของผู้ชายที่เขาจะคุยกันเลยขอปลีกตัวออกไปทำงานบ้านของเธอต่อ“นายหาแม่บ้านสักคนก็ดีนะคุณนิเป็นถึงภรรยานักธุรกิจยังทำงานบ้านเองอีกหรือไง”ธาวินแอบตะขิดตะขวงในใจอยู่เล็กๆที่หญิงสาวเป็นภรรยาของเพื่อนเขาที่เป็นถึงระดับนักธุรกิจใหญ่โตที่ดูแลกิจการหลายอย่างต้องมาทำงานบ้านเอง“เมียฉันเค้าไม่อยากได้เองไม่ใช่ฉันไม่เคยเสนอ...ฉันไม่อยากขัด...เออแล้วอีกสามเดือนฉันจะแต่งงานไปงานฉันด้วยล่ะ”เมฆา
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบเอ็ด
ครู่ต่อมาหลังจากที่ทานอาหารอิ่มแล้วเจ้าแฝดตัวกลมทั้งสองก็ไปเล่นกันต่อโดยคนเป็นย่าปล่อยให้เล่นเพื่อย่อยอาหารเพราะอีกสักพักเธอก็จะพาหลานๆอาบน้ำทานนมนอนกลางวันแล้วตอนนี้บนโต๊ะอาหารก็เหลือแต่คนโตที่นั่งอยู่ด้วยกันพลางพูดคุยกันตามประสาครอบครัว“ผมว่าจะจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุดดีไหมครับคุณแม่”“ก็ดีจะตระกูลเราคนค่อนข้างนับหน้าถือตาดีเลยถือเป็นการเปิดตัวทายาทของลูกในวันนั้นเลย”“พ่อก็เห็นด้วยนะอะไรๆมันจะได้อยู่ถูกที่ถูกทางเสียที”“ครับ”เมฆาคิดว่าในตอนนี้เรื่องราวมันก็เป็นไปในทิศทางที่ดีแล้วตอนนี้เขาก็อยากจะจัดงานแต่งประกาศให้ทุกคนได้รู้ว่าเขานั้นมีลูกมีครอบครัวแล้วและถือเป็นการให้เกียรติหญิงสาวกับลูกๆด้วยทั้งมัทนาและธำมรงค์ก็เห็นดีเห็นงามด้วยว่าควรจะจัดงานแต่งมาให้เร็วที่สุดเพราะไม่อย่างนั้นคนที่เสียหายก็จะเป็นณัฐนิชาเพราะพวกเขารู้ว่าหากเมฆาใช้ชีวิตอยู่กับหญิงสาวไปเรื่อยๆแบบนี้คงไม่วายเป็นข่าวเสียๆหายๆเป็นแน่“พี่นิทานน้อยจังเลยค่ะ...ไม่สบายหรือเปล่าคะเหมือนหวานสังเกตเห็นพี่นิเพลียๆตั้งแต่เข้ามาแล้วเมื่อคืนทำงานดึกเหรอคะ”ตอนนี้ทุกคนก็ท่าทางจะอิ่มกันหมดแล้วรินทร์ธารามองไปยังจานข้าวของพี่ส
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่ห้าสิบ
30 นาทีต่อมา“เด็กๆ”“คุณพ่อขา/คุณแม่คร้าบบ”เมฆาเดินเข้าบ้านพักพ่อกับแม่ของเขาพร้อมกับณัฐนิชาเมื่อเห็นพ่อกับแม่ของเขานั่งเล่นอยู่กับเจ้าสองแสบที่สนามหญ้าหน้าบ้านก็รีบเดินเข้าไปหาทันทีเจ้าสองแสบเมื่อเห็นคนเป็นพ่อกับแม่มาหาก็รีบสิ่งเข้าไปโผกอดเป็นภาพสี่คนพ่อแม่ลูกที่ดูอบอุ่นต่อสายตาคนที่เห็นอย่างมาก“หายดีแล้วเหรอตาเมฆ”“ครับเมื่อเช้าพึ่งไปตัดไหมมาแล้วก็แวะมาที่นี่เลยครับคิดถึงเจ้าสองแสบแย่แล้ว”มัทนาถามไถ่อาการของลูกชายเธอด้วยรอยยิ้มเพราะตอนนี้หน้าตาของลูกชายเธอสดใสขึ้นมากคงเป็นเพราะมีคนดูแลดีอย่างที่สามีเธอบอกจริงๆนั่นแหละ“โอย..โอ้ยย..มัน.ร้อนน..นะคุณ”วายุแทบคายข้าวต้มออกจากปากเพราะรินทร์ธาราเล่นไม่ยอมเป่าให้มันเย็นก่อนที่จะป้อนเข้าปากของเขา“ก็ฉันบอกให้คุณทานเองก็ไม่อยากจะทานมืออีกข้างก็ยังใช้การได้อยู่นี่นา”รินทร์ธารานั่งหน้าเซ็งชายหนุ่มตื่นสายยังไม่พอยังชอบบังคับให้เธอป้อนข้าวอยู่ทุกวันอีกทั้งที่มืออีกข้างก็ใช้ได้“นั่นเสียงเอะอะอะไรกันเหรอคะคุณมัท”ณัฐนิชาที่กำลังกอดหอมเล่นกับลูกเธออยู่ที่หน้าบ้านจู่ๆก็ได้ยินเสียงโวยวายจากในบ้านออกมาเธอพอจะจำได้ว่าเสียงนั่นน่าจะมีเสียงของน้อง
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สี่สิบเก้า
“อือ...อื้มม...”คนตัวโตก้มลงใช้จมูกสูดดมซอกซอนมาจนถึงพวงแก้มแล้วใช้ริมฝีปากหนาบดจูบริมฝีปากบางอวบอิ่มของเธออย่างดูดดื่มโหยหาส่งลิ้นร้ายเข้าไปตักตวงความหวานจากปากหญิงสาวอย่างไม่มีท่าทีที่จะอิ่มและพอใจกับมันเขายังคงบดจูบเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆจนสร้างอารมณ์วาบหวามให้หญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างได้ดีพอสมควรมือไม้เรียวของหญิงสาวหาที่เกาะยึดปัดป่ายไม่อยู่สุขจนมาจบอยู่ที่ลำแขนแกร่งเล็บบางจิกลงระบายอารมณ์จนกล้ามแขนแกร่งเป็นรอยบีบข่วนแทบเลือดซิบตอนนี้ทั้งสองเหลือแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่าแนบชิดติดกันเพราะเมฆาพึ่งจะสลัดผ้าออกจากตัวเขาเมื่อครู่มือไม้ที่บีบคลึงอยู่ที่สองเต้างามพอดีมือก็สลับกับปากหนาดูดคลึงบีบเล่นไปมาเพื่อเรียกอารมณ์รักให้หญิงสาวนั้นมีความสุขเพลิดเพลินกับบทรักที่เขามอบให้มือเล็กเปลี่ยนที่ยึดเกาะจากลำแขนแกร่งของชายหนุ่มเป็นหมอนนุ่มของเธอบ้างหรือปัดป่ายมาจิกที่ไหล่กว้างของเขาบ้างเพราะอารมณ์วาบหวามเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองชายหนุ่มไม่รอช้าเมื่อตัวตนของเขามันพร้อมแล้วก็ค่อยๆแทรกตัวเข้าไปที่ลำขาเรียวเล็กของหญิงสาวค่อยๆแทรกลำขาแกร่งเข้าไปจนตัวตนของทั้งสองแนบชิดติดกันจนหญ
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สี่สิบแปด
“คือคุณไม่ได้เป็นภาระนิสักนิดเลยนะคะ...คุณอย่าไปเลยนะคะอยู่ที่นี่ช่วยนิดูแลลูกๆได้ไหมคะอยู่กันเป็นครอบครัวอย่างที่คุณเคยขอนิไงคะ...”ณัฐนิชานิ่งงันหลังจากที่ชายหนุ่มพูดจบประโยคเล็กน้อยตอนนี้เธอมีน้ำตาคลอออกมาก่อนจะเข้าไปสวมกอดที่ด้านหลังของชายหนุ่มพร้อมขอร้องให้เขาอยู่กับเธออย่างไม่สนศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น“คุณนิไม่ลำบากใจแน่นะครับ”“ค่ะ”เมฆายังคงไม่หันหน้าไปหาหญิงสาวเขายังปล่อยให้เธอกอดเขาเอาไว้แบบนั้นก่อนจะถามหญิงสาวให้แน่ใจอีกทีว่าเธอนั้นคิดไม่ผิด“งั้นผมขอถามได้ไหมว่าทำไมเวลาที่ผ่านมาคุณถึงพยายามออกไปจากชีวิตผม”เมฆายังคงตั้งคำถามให้หญิงสาวได้ตอบเขาอยู่ไม่เลิกเมื่อมีโอกาสเคลียใจเขาก็อยากจะเคลียทันทั้งหมดกับเรื่องที่ยังค้างคาใจอยู่“นิแค่ยังกลัวกับเหตุการณ์ในวันนั้นแต่นิพยายามสลัดมันออกไปได้แล้วนะคะอีกอย่างก็คือนิรู้ว่าคุณเมฆไม่อยากมีครอบครัวหากนิกับลูกๆเข้ามาในชีวิตคุณในช่วงเวลาที่คุณเมฆไม่อยากมีพันธะนิคิดว่ามันคงทำให้ครอบครัวมีความสุขไม่ได้หรอกค่ะ...แต่ตอนนี้นิไม่สนอะไรแล้วค่ะจากเหตุการณ์ที่คุณเมฆเจ็บนิรู้ว่าควรใช้ชีวิตตามเสียงหัวใจโดยไม่มีทิฐิจะดีกว่า...เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ว่
โซ่สายใยหวนใจรัก บทที่สี่สิบเจ็ด
“โห...สายเปย์งั้นดิ..ฉันขอเข้าทำงานเลยค่ะคุณเจ้านาย”รินทร์ธาราไม่ปฏิเสธที่จะรับข้อเสนอของชายหนุ่มเพราะเรื่องดูแลคนที่ป่วยอยู่เธอก็ถนัดอยู่แล้วอีกอย่างหากเธอเป็นผู้จัดการให้เขาก็จะได้ช่วยคัดคนที่จะมาเข้าทีมของเขาอีกด้วยเพราะเธอไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับชายหนุ่มอีกหนึ่งวันมาแล้วที่เมฆารู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาเมื่อชายหนุ่มรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมาวินาทีนั้นมันเหมือนยกภูเขาออกจากอกของณัฐนิชาเธอยิ้มกว้างต้อนรับเขาอย่างดีใจและหลังจากที่เขาตื่นเธอก็คอยดูแลถามไถ่อาการของเขาอยู่ไม่ห่างคอยอยู่ให้เขานั้นเห็นหน้าเธอตลอดเวลา“ทานยาก่อนนะคะ”หลังจากที่ชายหนุ่มทานข้าวต้มและผลไม้ที่พยาบาลนำมาให้เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็จัดการป้อนยาตามทันทีเธอดูแลเขาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเพราะอยากจะเห็นคนตรงหน้ากลับมาแข็งแรงโดยเร็ววัน“ขอบคุณครับ”“ถ้าปวดหัวหรือจะเข้าห้องน้ำเรียกนิได้ตลอดเลยนะคะ”“ครับ”“คุณเมฆอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะเดี๋ยวนิจะหามาให้คุณหมอบอกว่าตอนนี้คุณเมฆทานได้แทบทุกอย่างแล้วแต่นิว่าถ้าเป็นของหวานควรจะงดไว้ก่อนเพราะแผลยังไม่หายดีค่ะ”“ผมทานอะไรก็ได้ครับ”“ค่ะ”คำถามและท่าทีที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย
