"อย่ามาโกหกเธอรู้จักกับไอ้พิรัชแล้วของฉันก็หายในวันที่เธอไปหาเธอจะให้ฉันคิดว่าเป็นคนอื่นงั้นเหรอ"
"ก็บอกว่าไม่ได้เอาไปไงเล่า"
ปลายฝนดูท่าชายหนุ่มจะคุยไม่รู้เรื่องเธอจึงคิดว่าเดินหนีไปก่อนจะดีกว่า
"จะไปไหน.. "
"โอ้ยย.. "
ด้วยความโมโหฟรานซิสจึงเผลอกระชากหญิงสาวจนเธอนั้นล้มลงไปไหลไปกระแทกกับราวบันไดจนเธอร้องเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บ
"คุณปลาย...นายใจเย็นๆก่อนครับตอนนี้ก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรแน่ชัดว่าคุณปลายเป็นคนเอาไปอย่าพึ่งเค้นเธอเลยครับ"
มอแกนเห็นว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่เขาคงจะทนดูเฉยๆไม่ได้จึงรีบไปคว้าตัวหญิงสาวออกมาจากตรงนั้นเสียก่อนและบอกให้นายของเขาใจเย็นๆ
"ฮือ..ๆๆๆ..อือ..คุณมอแกนยังฉลาดซะกว่า..ไอ้คนโง่เอ้ย..ฮือๆๆๆๆ..ฮือๆๆๆ.."
ความเจ็บที่หัวไหล่ของเธอตอนนี้มันไม่เท่าความเจ็บในใจสักนิดหญิงสาวพรั่งพรูน้ำตาออกมาเป็นทางทั้งยังต่อว่าในความโง่ของเขาอีกไม่ขาด
"หึ้ยย.."
ฟรานซิสเดินหนีไปสงบสติอารมณ์เมื่อครู่เขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่พลั้งมือดึงหญิงสาวแรงขนาดนั้น
"เงียบก่อนเถอะครับคุณปลายเดี๋ยวนายน้อยเข้ามาเห็นแม่เค้าร้องให้คงจะไม่ดี"
มอแกนพาปลายฝนมานั่งที่โซฟาและปลอบเธอที่กำลังสะอื้นร่ำให้อยู่ไม่หยุด
"อือๆ...ฉันไม่ได้ทำอย่างที่เค้าพูดจริงๆนะ..."
"ถ้าคุณปลายไม่ได้เอาไปจริงๆเดี๋ยวเรื่องราวมันก็คลี่คลายเองครับอย่ากังวลไปเลย.... เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าครับเดี๋ยวผมทายาให้"
"เจ็บตรงนี้"
ปลายฝนชี้ไปที่ตรงหัวไหล่ของเธอพร้อมดึงแขนเสื้อของเธอขึ้น
"โอเคครับ"
มอแกนหยิบหลอดยาแก้ฟกช้ำป้ายไปที่นิ้วหมายจะแตะไปที่ไหล่ของหญิงสาว
"ทำอะไร"
ฟรานซิสสงบสติอารมณ์ได้ก็เดินออกมาเมื่อเห็นว่ามอแกนกำลังจะทายาให้หญิงสาวเขาจึงต้องส่งเสียงห้ามเอาไว้ก่อน
"เอ่อเมื่อกี้ที่ล้มคุณปลายเธอเจ็บที่หัวไหล่ครับผมเลยจะทายาให้"
"นายจะทำอะไรก็ไปทำเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"ครับ"
หลังจากที่มอแกนออกไปแล้วปลายฝนก็นั่งหันหลังให้กับชายหนุ่มโดยที่ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อยด้วยความโกรธ
"จะไม่ยอมรับดีๆใช่ไหม"
ฟรานซิสเข้ามานั่งใกล้ๆหญิงสาวทั้งยังรั้งแขนของเธอเอาไว้และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงดุดันเล็กน้อย
"หึ่...ถ้าจะมาพูดเรื่องนี้ก็ไม่ต้องมาพูด... ไม่อยากฟัง"
ปลายฝนคิดว่าเขาจะคิดได้แล้วเสียอีกว่าควรที่จะหาหลักฐานมาก่อนที่จะมาปรักปรำเธอแต่ดูท่าว่าจะไม่ใช่เสียเลยเขายังหาเรื่องเธอไม่หยุด
"ไม่อยากฟังก็ต้องฟัง... ถ้าฉันได้หลักฐานคาหนังคาเขาฉันไม่ปราณีเธอแน่ถึงเธอจะเป็นแม่ของต้นหนาวก็เถอะฉันจะเอาเรื่องเธอให้ถึงที่สุด"
เพี้ยยยะ
"สมน้ำหน้า"
ด้วยความโมโหปนหมั่นไส้ปลายฝนจึงหันหน้ากลับไปหาชายหนุ่มพร้อมฟาดมือเรียวไปที่ปากเขาทีหนึ่งอย่างสะใจ
"นี่เธอ.."
ฟรานซิสใช้มือกุมปากของเขาพลางลูบไปมาที่จู่ๆหญิงสาวก็หันมาตบเขาเสียอย่างนั้นทั้งยังรีบกดหญิงสาวลงไปนอนกับโซฟาอย่างโมโหจนเธอร้องด้วยความเจ็บเพราะมือของเขากดรอยฟกช้ำที่หัวไหล่ของเธออยู่
"โอ้ยย"
"แดดดี๊..."
อีธานที่เดินจูงมือต้นหนาวเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองน่าจะยังคุยกันดีไม่ได้จึงเบี่ยงเบนความสนใจของต้นหนาวให้ไปข้างนอกกับเขาอีกครั้ง
"เอ่อ...คุณต้นหนาวไปดูนกกับอาดีกว่านะครับ"
"ดูนกไปฮับ"
"อยู่เฉยๆฉันจะทายาให้"
เมื่ออีธานพาลูกของเขาออกไปแล้วฟรานซิสจึงพยุงตัวหญิงสาวให้นั่งแล้วใช้ขาของเขาเกี่ยวรัดตัวเธอเอาไว้จากด้านหลังไม่ให้ไปไหนเพราะรู้ว่าหญิงสาวจะต้องลุกหนีเขาเป็นแน่
"นี่คุณ"
"อย่าโวยวาย"
ฟรานซิสค่อยๆทายาที่หัวไหล่ให้เธออย่างนุ่มนวลถึงเขาจะโกรธเธอแต่เขาก็ทนเห็นเธอเจ็บไม่ได้
วันต่อมา
บริษัทxxx
"ได้ภาพจากกล้องมาแล้วครับนาย"
"อืมม.. "
มอแกนได้ไปหาภาพจากกล้องมาเรียบร้อยตอนนี้ก็ได้ข้อสรุปว่าคนที่หยิบเอกสารนั้นไปคือวีกิจส่วนใครเป็นคนสั่งให้เขาทำหรือว่าเขาจงใจทำเองนั่นก็ต้องสอบสวนกันอีกที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"ท่านประธานเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ"
วีกิจรู้ตัวดีว่าเขาโดนเรียกเข้าห้องมาด้วยเหตุอันใด
"ใครเป็นคนสั่งให้คุณทำ"
ฟรานซิสโมโหอย่างมากเพราะครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่วีกิจทำผิดกับบริษัท
"เอ่อ.. "
"ตอบมา"
"ค.. คุณปลายฝนครับ"
วีกิจตอบพร้อมก้มหน้างุด
"ที่พูดออกมาคุณแน่ใจใช่ไหม"
มอแกนไม่ค่อยเชื่อคำที่คนตรงหน้าพูดเท่าไรจึงถามเน้นเขาเสียงแข็งอีกรอบเพราะเท่าที่เขารู้มาปลายฝนไม่ได้รู้จักกับวีกิจแม้แต่นิดเดียว
"ค.. ครับ"
"รู้ใช่ไหมว่าความผิดครั้งนี้ผมจะทำยังไงกับคุณ"
ฟรานซิสมองคนตรงหน้าอย่างผิดหวัง
"ท่านประธานจะจัดการยังไงกับผมก็เชิญเลยครับ"
"มอแกนจัดการตรงนี้ต่อด้วย"
ฟรานซิสให้ทางนี้เป็นฝ่ายมอแกนที่จัดการต่อส่วนเขาก็จะจัดการกับคนที่ออกคำสั่งเอง
"ครับนาย"
คฤหาสน์ฮันส์
"มานี่"
ฟรานซิสกลับมาถึงบ้านก็รีบดิ่งตรงไปหาหญิงสาวที่กำลังไกวเปลลูกน้อยของเธออยู่ขึ้นไปคุยกันด้านบน
"เฮ้อ...อะไรกันอีกล่ะเนี่ย"
อีธานยืนเกาหัวแกรกๆไม่รู้ว่าปัญหาของทั้งสองเมื่อไหร่จะจบลงเสียที
"อะไรของคุณฉันเจ็บนะ"
กระชากแขนหญิงสาวอย่างโมโหเข้ามาในห้องพร้อมผลักเธอลงไปนั่งกับพื้น
"วีกิจสารภาพแล้วว่าเธอเป็นคนสั่งให้เขาเอาเอกสารไปให้พิรัช"
ฟรานซิสพยายามพูดด้วยน้ำเสียงให้มันราบเรียบที่สุดเพราะไม่อยากตะคอกจนคนในบ้านได้ยิน
"อะไรนะ.. วีกิจคือใครฉันไม่รู้จัก"
ปลายฝนทำหน้างงหนักเพราะเธอไม่รู้จักคนชื่อนี้จริงๆ
"เธอนี่ก็ตีหน้าซื่อเก่งจริงนะ"
"ตกลงจะให้ฉันยอมรับให้ได้เลยใช่ไหมห้ะ"
"ก็เออสิ"
ยิ่งเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมรับในขณะที่เขาได้ฟังมากับหูว่าคนที่สั่งคือเธอทำให้เขาฟิวส์ขาดตะคอกแผดเสียงใส่เธอจนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ
"อย่ามาตะคอกนะ.. ก็ฉันไม่ได้ทำ.. ไม่ได้ทำ..ไม่ได้ทำ..ไม่ได้ทำ"
เมื่ออีกฝ่ายแผดเสียงใส่มาหญิงสาวก็ขอแผดเสียงใส่กลับเธอไม่ได้ทำจริงๆจะให้เธอยอมรับได้อย่างไรทั้งยังลุกยืนขึ้นไปผลักชายหนุ่มอย่างไม่พอใจที่เอาแต่ปรักปรำเธออีกด้วย
"เงียบ"
พลั้กกก
"โอ้ยยยย..."
ฟรานซิสผลักหญิงสาวออกจากตัวเขาด้วยความโมโหจนเธอล้มหัวไปกระแทกกับขอบโต๊ะล้มลงไปกับพื้นและตอนนี้เลือดที่หัวของเธอก็กำลังไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายอีกด้วย
"ปลายฝน...ปลายฝน..."
"อะไรกันครับนาย"
ฟรานซิสถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าหัวหญิงสาวมีเลือดออกเขารีบอุ้มเธอลงมาด้านล่างและสั่งให้คนเอารถออกพาเธอไปหาหมอทันที
"ให้คนเอารถออก"
"ครับๆ"
บริษัทxxx"คุณวีเท่าที่ผมรู้จักคุณมาคุณเป็นคนดีแถมยังดีซะจนชอบโดนหลอกใช้ง่ายๆด้วย"มอแกนพยายามพูดรบเร้าให้วีกิจพูดความจริงออกมาให้หมดเพราะเรื่องที่เขาสืบกับอีธานนั้นมันน่าจะไม่ใช่คำตอบของเขาที่พูดออกมากับเจ้านายของเขา"บอกความจริงเถอะ... คุณจะไปแคร์อะไรกับผู้หญิงที่เอาแต่หลอกใช้คุณรู้ไหมการที่คุณทำแบบนี้นายผมก็ต้องทะเลาะกับคุณปลายฝนแล้วมันจะเกิดผลกระทบอะไรกับลูกเค้าบ้างคุณรู้ใช่ไหม""คือ...."วีกิจเริ่มหน้าเสียเขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้แค่เพราะเขารักภัทรินทร์มากเกินไป"หากคุณยอมพูดอะไรที่มันเป็นความจริงออกมาผมจะช่วยคุณเอง... ตอนนี้ถ้าคุณออกจากงานแม่คุณก็น่าจะลำบากมากคุณคิดดีๆนะ""คุณจะช่วยผมจริงๆใช่ไหมคุณมอแกน"เมื่อมอแกนพูดถึงแม่ของเขาทำให้ชายหนุ่มเริ่มที่จะฉุกคิดได้และนั่งพิจารณาตัวเองอยู่พักใหญ่จึงยอมเงยหน้ามาพูดกับมอแกน"คนอย่างผมไม่เคยพูดเล่น"มอแกนมองวีกิจด้วยท่าทีที่จริงจังเขาร้ว่าเนื้อแท้วีกิจเป็นคนอย่างไรและเขาโดนหลอกใช้อะไรมาบ้างชั่วโมงต่อมาโรงพยาบาล"พาฉันมาหาหมอทำไมเกลียดหน้าฉันไม่ใช่เหรอ"ปลายฝนอยู่บนรถตู้คันหรูข้างๆกับฟรานซิสหลังจากที่หมอเย็บแผลทำแผลและจ่าย
เช้าวันต่อมา08.00 น."อ.. อืมม..""เป็นไงบ้าง"ลัลลลิลมาที่นี่ได้ก็เพราะฟรานซิสส่งคนไปรับเธอมาที่นี่เพื่อที่จะให้เธอช่วยพูดกับปลายฝนให้ดูแลตัวเองหญิงสาวคุยกับฟรานซิสได้ครู่หนึ่งถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนเธอก็เห็นว่าปลายฝนรู้สึกตัวตื่นมาพอดีจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวปลายฝนให้ลุกขึ้นนั่ง"ลิน"ปลายฝนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ตื่นมาแล้วเห็นลัลลลิล"คุณฟรานบอกว่าแกไม่ยอมกินยาจนไข้ขึ้นทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยห้ะ"ลัลลลินแอบมองค้อนเพื่อนเธอเล็กน้อยเข้าใจว่าเพื่อนเธอกำลังโมโหชายหนุ่มแต่ก็น่าจะห่วงสุขภาพตัวเองบ้าง"ถ้าเค้าไม่มาเจ้ากี้เจ้าการฉันก็จะกินอยู่หรอกพูดแล้วก็โมโหเค้าปรักปรำฉันว่าฉันเป็นขโมยแล้วยังทำฉันเจ็บอีก"ปลายฝนหลุบสายตาลงอย่างน้อยใจ"ฉันรู้แล้ว""นายนั่นบอกแกเหรอ"ปลายฝนเงยหน้าเบิกตาถามเพื่อนของเธออย่างอยากรู้ไม่คิดว่าเรื่องที่ชายหนุ่มทำผิดพลาดเช่นนี้จะยอมเล่าให้คนอื่นฟัง"อืม.. ดูท่าเค้าก็รู้สึกผิดกับแกมากเหมือนกัันนะฉันเข้าใจแกและก็เข้าใจคุณฟรานด้วยอย่างอนเวิ่นเว้อให้มันมากนักเลยเดี๋ยวเค้าเบื่อหน้าแกไม่อยากอยู่บ้านไปหาผู้หญิงคนอื่นไม่รู้ด้วยนะ"ลัลลลิลดูท่
"แล้วทำไมคุณวีคุณถึงไม่เอาเรื่องด้วยล่ะคะทำไมยังปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้อีก"ภัทรินทร์พาลไปต่อว่ามอแกนที่ลำเอียงที่เลือกจะช่วยวีกิจคนเดียว"คุณวีมีความผิดก็จริงแต่ก็ยังอยู่ในขั้นที่คุยกันได้แต่อย่างคุณ.... คนที่จงใจทำลายทั้งบริษัทและคุณปลายฝนที่บริสุทธิ์คงไม่มีอะไรจะต้องคุย"มอแกนไม่คิดว่าภัทรินทร์จะกล้าใช้วีกิจให้ปรักปรำปลายฝนนับว่าเธอเป็นคนที่ร้ายลึกอย่างมากคราแรกเขาคิดเพียงแค่ว่าเธอแอบชอบเจ้านายของเขาเท่านั้นแต่นี่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด"ฉันขอคุยกับท่านประธานก่อนได้ไหมคะ"ภัทรินทร์ยังอยากหาข้ออ้างอยู่ทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ฟรานซิสเอาเรื่องเธอ"คุยกับนายเหรอชื่อของคุณตอนนี้นายยังไม่อยากได้ยินอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอนาย...อันที่จริงคุณต้องดีใจด้วยซ้ำที่นายเลือกจะให้ตำรวจจัดการคุณแทน"มอแกนได้รับคำสั่งว่าให้จัดการทุกอย่างแทนเขาเพราะตอนนี้เวลาทั้งหมดเจ้านายของเขาทุ่มไปเพื่อการดูแลปลายฝนนับว่าเจ้านายของเขาปราณีภัทรินทร์อยู่มากแล้วจึงเลือกให้ตำรวจจัดการเพราะหากเจ้านายของเขาจะจัดการเองมีหวังเธอได้ส่งไปอยู่ชายแดนไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันหรือไม่ก็อาจจะเสียโฉมหรือพิการไปตลอดชีวิต"ไม่..ม
"เปล่าซะหน่อย"ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงักที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อที่จะได้อยู่กับลูกอย่างสงบสุขเท่านั้น"หืม..ให้จริงเถอะอยู่ใกล้กันทุกวันขนาดนั้นแต่ถ้าแกคิดจะรักเค้าจริงจังฉันว่ามันก็ดีนะไม่ใช่ไปหยอดเค้าให้รักแกข้างเดียว""หื้ม..เลิกพูดเรื่องนี้เถอะฉันทำทุกอย่างก็เพราะเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตฉันกับลูกนะ""อืม..ไม่ลองคิดดูตามที่ฉันบอกหน่อยเหรอ"ลัลลลินย้ำเพื่อนเธอด้วยอาการหยอกเล่นอีกรอบ"ฉันกลับก่อนนะ..."ปลายฝนส่ายหัวเบาๆพร้อมดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเพื่อนเธอนานอีกอย่างเธอก็ห่วงลูกน้อยของเธอที่บ้านด้วย"โอเคๆ"ลัลลลินอมยิ้มตามหลังเพื่อนเธอครุ่นคิดว่าสักวันเพื่อนเธอคงมิวายตกหลุมรักฟรานซิสแบบไม่รู้ตัววันต่อมาบริษัทxxx"คุณพิรัชคะนักข่าวโทรมาขอสัมภาษณ์เรื่องคดีความที่เกิดขึ้นจะให้ทำยังไงคะ"เลขาสาวเข้ามารายงานกับเจ้านายของเธอที่ตอนนี้มีสื่อโทรมาขอสัมภาษณ์พิรัชเกี่ยวกับคดีที่เขาให้คนไปขโมยผลงานของฟรานซิสมาเต็มไปหมดจนเธอเองไม่มีเวลาทำงานอย่างอื่นคอยแต่รับสายสื่อไม่เว้นว่าง"บอกพวกมันว่าฉันไม่ว่างถ้าเป็นไปได้เธอก็ไม่ต้องรับสายใครเลย"พิรัชกำลังนั่งหัวเสียอยู่กับข
วันต่อมา10.00 น."ที่นี่มีที่สวยๆติดไร่แบบนี้ด้วยเหรอ"ฟรานซิสนั่งอยู่ที่เพิงแคร่ไม้ที่มีหลังคามุงแฝกกับปลายฝนริมธารน้ำตกส่วนอีธานก็พาต้นหนาวเดินเล่นอยู่กับเหล่าบอดี้การ์ดหญิงสาวรบเร้าชวนเขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนให้เขายอมพาเธอและลูกเข้าป่ามาที่นี่เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร..แต่ธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามก็มักจะอยู่ไกลหูไกลตาผู้คนเสมอเมื่อมาถึงแล้วค่อยหายเหนื่อยคุ้มค่ากับที่เสียเวลามาอยู่เหมือนกัน"อืมม...ตอนเด็กๆเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่ก็จะพากันมานั่งที่นี่ตลอด""แล้วนี่คุณใส่อะไรมาเต็มกระเป๋า"ฟรานซิสว่าจะถามหญิงสาวตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอแบกเป้อะไรมาด้วยทั้งที่พวกอุปกรณ์ของต้นหนาวก็มีลูกน้องของเขาจัดการถือให้อยู่แล้ว"ก็พวกเสื้อผ้าผ้าขนหนูแล้วก็พวกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเวลามาที่นี่ก็เตรียมแบบนี้เป็นประจำ"เธอมักจะพกของพวกนี้ติดตัวประจำเวลาเข้าป่าหรือไปไหนไกลๆเพราะทุกที่อาจจะเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินขึ้นได้เสมอ"รอบคอบจริงนะ""คุณลืมรึเปล่าฉันเรียนหมอนะคะรอบคอบปลอดภัยไว้ก่อนเสมอ"ปลายฝนยกคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่มทำให้เขาต้องใช้มือหนาผลักหัวเธอเล่นด้วยความหมั่นไส้เบาๆ"น้ำตก... น้ำตก... เ
ไร่เรือนงาม"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับคุณตำรวจ"อีธานออกมาจากป่าได้ก็ประสานงานกับตำรวจทันทีจนตอนนี้รถตำรวจมาจอดที่ไร่เรือนงามกันเต็มไปหมดทั้งยังมีรถพยาบาลมาคอยสแตนบายเอาไว้หากเจอใครได้รับบาดเจ็บจึงจะได้ช่วยเหลือกันได้อย่างรวดเร็ว"ยังไงเดี๋ยวพวกผมจะออกตามหาพวกเค้าทั้งสองให้เร็วที่สุด""ฝากด้วยนะครับคุณตำรวจ"อีธานต้องฝากตำรวจท้องที่ที่นี่เพราะตำรวจจะชำนาญกับป่าที่นี่มากกว่าเขาและเขาเองก็ต้องคอยดูแลต้นหนาว18.30 น."นี่มันก็จะมืดแล้วทำไมยังไม่มีคนมาตามหานะ"ปลายฝนนั่งหน้ามุ่ยโดยมีฟรานซิสนอนอยู่ที่ตักรู้สึกร้อนใจที่ไม่มีใครมาตามหาพวกเธอเสียทีตอนนี้หน้าตาของฟรานซิสก็เริ่มซีดเซียวมากขึ้นไปทุกทีจนเธอเริ่มใจไม่ดี"เดี๋ยวอีธานก็ให้คนมาตามหาคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขาเชื่อว่าอีธานคงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาและเธอเป็นแน่"คุณว่าคุณอีธานจะพาลูกเราออกไปปลอดภัยไหม"ปลายฟ้าถามฟรานซิสด้วยสีหน้าเป็นกังวล"อืม... ผมเชื่อมืออีธาน""ถ้าคุณเชื่อฉันก็เชื่อ...นอนพักเถอะดูสิหน้าซีดเซียวหมดแล้ว""อืมม""คุณปลายครับ"ปลายฝนได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอจึงรีบชะโงกหน้าไปมอง"คุณต
เย็นของวัน"สวัสดีค่ะคุณลอเลนโซ่เป็นยังไงบ้างคะ"ลัลลลิลมาตรวจคนไข้เคสของเธอก่อนจะออกเวรที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีวันนี้อาการเขาดูดีกว่าตอนที่มาเมื่อวานอย่างมาก"เมื่อไรผมจะได้ออกจากที่นี่"ลอเลนโซเปรยหางตามองหมอสาวร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเขารู้สึกเบื่อห้องนี้จะแย่"อีกคงสักสองสามวันค่ะ.. แล้วนี่คุณยังไม่ได้ทานยาอีกเหรอคะ"ลัลลลิลเหลือบไปเห็นแก้วที่ใส่ยาอยู่บนหัวโต๊ะสองแก้วเท่ากับว่าวันนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้กินยาเลยสักมื้อ"ผมไม่อยากกิน"ลอเลนโซส่งสายตาอวดดีมายังหมอสาวเขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง"ถ้าไม่กินยาคุณก็คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลนานกว่าสามวันค่ะ"ลัลลลิลเจอคนไข้มาหลายรูปแบบและรู้ว่าคนอย่างเขาต้องใช้ไม้ไหนจัดการเธอจึงบอกชายหนุ่มด้วยท่าทีขึงขัง"ผมจะกลับแล้วหมอก็ไปตรวจผมที่บ้านเองละกันผมจ่ายเงินเพิ่มอยากได้เท่าไรก็ว่ามา"ลอเลนโซส่งข้อเสนอให้หญิงสาวเยี่ยงคนเอาแต่ใจ"อืมม..""โอ้ยย...ทำอะไรของคุณเนี่ย"ลัลลลิลยื่นมือไปบิดข้อเท้าชายหนุ่มไปมาหน้าตาเฉยจนชายหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ร้องลั่น"รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ"หญิงสาวถามคนไข้ของเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กๆ"ปวดน่ะสิถามได้""ปวดก็ทานยาค่ะแล้วก็กร
" .... "ฟรานซิสยกยิ้มอย่างพอใจที่หญิงสาวเชื่อฟังเขาแต่โดยดี"คุณฟรานคะเรื่องคนร้ายที่ทำร้ายคุณทำไมคุณไม่ให้ตำรวจจัดการล่ะคะ"เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ปลายฝนสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มไม่ให้ตำรวจจัดการเลือกที่จะไม่พูดว่ารู้ตัวคนร้าย"คนแบบนั้นต้องเจอคนอย่างฉัน...ฉันจะนอนแล้วเธออย่าถามอะไรอีกเลย"ฟรานซิสคิดว่ากฏหมายน่าจะทำอะไรคนอย่าพิรัชไม่ได้เขาหายเจ็บเมื่อไรเมื่อนั้นคือวันที่ซวยที่สุดของพิรัช"ค่ะ"ปลายฝนนอนมองหน้าคนที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างพินิจพิจารณาถามตัวเองว่าเธอเป็นห่วงอะไรเขาขนาดนั้นในวันที่โดนลอบทำร้ายทั้งคำพูดจากลัลลลินยังแวบเข้ามาในหัวว่าเธอตกหลุมรักเขาหรือยังแต่เธอก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดกับตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรกับเขาเพราะพึ่งจะใกล้ชิดกันได้ไม่นานวันต่อมา08.30โรงพยาบาลxxx"โทรตามย่ามาทำไมแต่เช้า"เฮเลนต้องถ่อมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าเพราะหลานชายของเธอรบเร้าให้เธอมาเป็นเด็กๆ"ผมอยากออกจากโรงพยาบาล.. เบื่ออ่ะครับคุณย่าเราจ้างหมอจ้างพยาบาลพิเศษไปรักษาที่บ้านก็ได้นี่"ลอเลนโซบ่นอู้อี้อ้อนคนเป็นย่าสุดฤทธิ์"เรานี่มันจริงๆเลยนะ... เดี๋ยวย่าจะไปคุยกับหมอให้"ด้วยความที่รั