ตอนที่15 ถูกปรักปรำ

"อย่ามาโกหกเธอรู้จักกับไอ้พิรัชแล้วของฉันก็หายในวันที่เธอไปหาเธอจะให้ฉันคิดว่าเป็นคนอื่นงั้นเหรอ"

"ก็บอกว่าไม่ได้เอาไปไงเล่า"

ปลายฝนดูท่าชายหนุ่มจะคุยไม่รู้เรื่องเธอจึงคิดว่าเดินหนีไปก่อนจะดีกว่า

"จะไปไหน.. "

"โอ้ยย.. "

ด้วยความโมโหฟรานซิสจึงเผลอกระชากหญิงสาวจนเธอนั้นล้มลงไปไหลไปกระแทกกับราวบันไดจนเธอร้องเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บ

"คุณปลาย...นายใจเย็นๆก่อนครับตอนนี้ก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรแน่ชัดว่าคุณปลายเป็นคนเอาไปอย่าพึ่งเค้นเธอเลยครับ"

มอแกนเห็นว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่เขาคงจะทนดูเฉยๆไม่ได้จึงรีบไปคว้าตัวหญิงสาวออกมาจากตรงนั้นเสียก่อนและบอกให้นายของเขาใจเย็นๆ

"ฮือ..ๆๆๆ..อือ..คุณมอแกนยังฉลาดซะกว่า..ไอ้คนโง่เอ้ย..ฮือๆๆๆๆ..ฮือๆๆๆ.."

ความเจ็บที่หัวไหล่ของเธอตอนนี้มันไม่เท่าความเจ็บในใจสักนิดหญิงสาวพรั่งพรูน้ำตาออกมาเป็นทางทั้งยังต่อว่าในความโง่ของเขาอีกไม่ขาด

"หึ้ยย.."

ฟรานซิสเดินหนีไปสงบสติอารมณ์เมื่อครู่เขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่พลั้งมือดึงหญิงสาวแรงขนาดนั้น

"เงียบก่อนเถอะครับคุณปลายเดี๋ยวนายน้อยเข้ามาเห็นแม่เค้าร้องให้คงจะไม่ดี"

มอแกนพาปลายฝนมานั่งที่โซฟาและปลอบเธอที่กำลังสะอื้นร่ำให้อยู่ไม่หยุด

"อือๆ...ฉันไม่ได้ทำอย่างที่เค้าพูดจริงๆนะ..."

"ถ้าคุณปลายไม่ได้เอาไปจริงๆเดี๋ยวเรื่องราวมันก็คลี่คลายเองครับอย่ากังวลไปเลย.... เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าครับเดี๋ยวผมทายาให้"

"เจ็บตรงนี้"

ปลายฝนชี้ไปที่ตรงหัวไหล่ของเธอพร้อมดึงแขนเสื้อของเธอขึ้น

"โอเคครับ"

มอแกนหยิบหลอดยาแก้ฟกช้ำป้ายไปที่นิ้วหมายจะแตะไปที่ไหล่ของหญิงสาว

"ทำอะไร"

ฟรานซิสสงบสติอารมณ์ได้ก็เดินออกมาเมื่อเห็นว่ามอแกนกำลังจะทายาให้หญิงสาวเขาจึงต้องส่งเสียงห้ามเอาไว้ก่อน

"เอ่อเมื่อกี้ที่ล้มคุณปลายเธอเจ็บที่หัวไหล่ครับผมเลยจะทายาให้"

"นายจะทำอะไรก็ไปทำเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

"ครับ"

หลังจากที่มอแกนออกไปแล้วปลายฝนก็นั่งหันหลังให้กับชายหนุ่มโดยที่ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อยด้วยความโกรธ

"จะไม่ยอมรับดีๆใช่ไหม"

ฟรานซิสเข้ามานั่งใกล้ๆหญิงสาวทั้งยังรั้งแขนของเธอเอาไว้และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงดุดันเล็กน้อย

"หึ่...ถ้าจะมาพูดเรื่องนี้ก็ไม่ต้องมาพูด... ไม่อยากฟัง"

ปลายฝนคิดว่าเขาจะคิดได้แล้วเสียอีกว่าควรที่จะหาหลักฐานมาก่อนที่จะมาปรักปรำเธอแต่ดูท่าว่าจะไม่ใช่เสียเลยเขายังหาเรื่องเธอไม่หยุด

"ไม่อยากฟังก็ต้องฟัง... ถ้าฉันได้หลักฐานคาหนังคาเขาฉันไม่ปราณีเธอแน่ถึงเธอจะเป็นแม่ของต้นหนาวก็เถอะฉันจะเอาเรื่องเธอให้ถึงที่สุด"

เพี้ยยยะ

"สมน้ำหน้า"

ด้วยความโมโหปนหมั่นไส้ปลายฝนจึงหันหน้ากลับไปหาชายหนุ่มพร้อมฟาดมือเรียวไปที่ปากเขาทีหนึ่งอย่างสะใจ

"นี่เธอ.."

ฟรานซิสใช้มือกุมปากของเขาพลางลูบไปมาที่จู่ๆหญิงสาวก็หันมาตบเขาเสียอย่างนั้นทั้งยังรีบกดหญิงสาวลงไปนอนกับโซฟาอย่างโมโหจนเธอร้องด้วยความเจ็บเพราะมือของเขากดรอยฟกช้ำที่หัวไหล่ของเธออยู่

"โอ้ยย"

"แดดดี๊..."

อีธานที่เดินจูงมือต้นหนาวเข้ามาอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเห็นว่าทั้งสองน่าจะยังคุยกันดีไม่ได้จึงเบี่ยงเบนความสนใจของต้นหนาวให้ไปข้างนอกกับเขาอีกครั้ง

"เอ่อ...คุณต้นหนาวไปดูนกกับอาดีกว่านะครับ"

"ดูนกไปฮับ"

"อยู่เฉยๆฉันจะทายาให้"

เมื่ออีธานพาลูกของเขาออกไปแล้วฟรานซิสจึงพยุงตัวหญิงสาวให้นั่งแล้วใช้ขาของเขาเกี่ยวรัดตัวเธอเอาไว้จากด้านหลังไม่ให้ไปไหนเพราะรู้ว่าหญิงสาวจะต้องลุกหนีเขาเป็นแน่

"นี่คุณ"

"อย่าโวยวาย"

ฟรานซิสค่อยๆทายาที่หัวไหล่ให้เธออย่างนุ่มนวลถึงเขาจะโกรธเธอแต่เขาก็ทนเห็นเธอเจ็บไม่ได้

วันต่อมา

บริษัทxxx

"ได้ภาพจากกล้องมาแล้วครับนาย"

"อืมม.. "

มอแกนได้ไปหาภาพจากกล้องมาเรียบร้อยตอนนี้ก็ได้ข้อสรุปว่าคนที่หยิบเอกสารนั้นไปคือวีกิจส่วนใครเป็นคนสั่งให้เขาทำหรือว่าเขาจงใจทำเองนั่นก็ต้องสอบสวนกันอีกที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ท่านประธานเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ"

วีกิจรู้ตัวดีว่าเขาโดนเรียกเข้าห้องมาด้วยเหตุอันใด

"ใครเป็นคนสั่งให้คุณทำ"

ฟรานซิสโมโหอย่างมากเพราะครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่วีกิจทำผิดกับบริษัท

"เอ่อ.. "

"ตอบมา"

"ค.. คุณปลายฝนครับ"

วีกิจตอบพร้อมก้มหน้างุด

"ที่พูดออกมาคุณแน่ใจใช่ไหม"

มอแกนไม่ค่อยเชื่อคำที่คนตรงหน้าพูดเท่าไรจึงถามเน้นเขาเสียงแข็งอีกรอบเพราะเท่าที่เขารู้มาปลายฝนไม่ได้รู้จักกับวีกิจแม้แต่นิดเดียว

"ค.. ครับ"

"รู้ใช่ไหมว่าความผิดครั้งนี้ผมจะทำยังไงกับคุณ"

ฟรานซิสมองคนตรงหน้าอย่างผิดหวัง

"ท่านประธานจะจัดการยังไงกับผมก็เชิญเลยครับ"

"มอแกนจัดการตรงนี้ต่อด้วย"

ฟรานซิสให้ทางนี้เป็นฝ่ายมอแกนที่จัดการต่อส่วนเขาก็จะจัดการกับคนที่ออกคำสั่งเอง

"ครับนาย"

คฤหาสน์ฮันส์

"มานี่"

ฟรานซิสกลับมาถึงบ้านก็รีบดิ่งตรงไปหาหญิงสาวที่กำลังไกวเปลลูกน้อยของเธออยู่ขึ้นไปคุยกันด้านบน

"เฮ้อ...อะไรกันอีกล่ะเนี่ย"

อีธานยืนเกาหัวแกรกๆไม่รู้ว่าปัญหาของทั้งสองเมื่อไหร่จะจบลงเสียที

"อะไรของคุณฉันเจ็บนะ"

กระชากแขนหญิงสาวอย่างโมโหเข้ามาในห้องพร้อมผลักเธอลงไปนั่งกับพื้น

"วีกิจสารภาพแล้วว่าเธอเป็นคนสั่งให้เขาเอาเอกสารไปให้พิรัช"

ฟรานซิสพยายามพูดด้วยน้ำเสียงให้มันราบเรียบที่สุดเพราะไม่อยากตะคอกจนคนในบ้านได้ยิน

"อะไรนะ.. วีกิจคือใครฉันไม่รู้จัก"

ปลายฝนทำหน้างงหนักเพราะเธอไม่รู้จักคนชื่อนี้จริงๆ

"เธอนี่ก็ตีหน้าซื่อเก่งจริงนะ"

"ตกลงจะให้ฉันยอมรับให้ได้เลยใช่ไหมห้ะ"

"ก็เออสิ"

ยิ่งเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมรับในขณะที่เขาได้ฟังมากับหูว่าคนที่สั่งคือเธอทำให้เขาฟิวส์ขาดตะคอกแผดเสียงใส่เธอจนหญิงสาวสะดุ้งตกใจ

"อย่ามาตะคอกนะ.. ก็ฉันไม่ได้ทำ.. ไม่ได้ทำ..ไม่ได้ทำ..ไม่ได้ทำ"

เมื่ออีกฝ่ายแผดเสียงใส่มาหญิงสาวก็ขอแผดเสียงใส่กลับเธอไม่ได้ทำจริงๆจะให้เธอยอมรับได้อย่างไรทั้งยังลุกยืนขึ้นไปผลักชายหนุ่มอย่างไม่พอใจที่เอาแต่ปรักปรำเธออีกด้วย

"เงียบ"

พลั้กกก

"โอ้ยยยย..."

ฟรานซิสผลักหญิงสาวออกจากตัวเขาด้วยความโมโหจนเธอล้มหัวไปกระแทกกับขอบโต๊ะล้มลงไปกับพื้นและตอนนี้เลือดที่หัวของเธอก็กำลังไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายอีกด้วย

"ปลายฝน...ปลายฝน..."

"อะไรกันครับนาย"

ฟรานซิสถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าหัวหญิงสาวมีเลือดออกเขารีบอุ้มเธอลงมาด้านล่างและสั่งให้คนเอารถออกพาเธอไปหาหมอทันที

"ให้คนเอารถออก"

"ครับๆ"