บริษัทxxx
"คุณวีเท่าที่ผมรู้จักคุณมาคุณเป็นคนดีแถมยังดีซะจนชอบโดนหลอกใช้ง่ายๆด้วย"
มอแกนพยายามพูดรบเร้าให้วีกิจพูดความจริงออกมาให้หมดเพราะเรื่องที่เขาสืบกับอีธานนั้นมันน่าจะไม่ใช่คำตอบของเขาที่พูดออกมากับเจ้านายของเขา
"บอกความจริงเถอะ... คุณจะไปแคร์อะไรกับผู้หญิงที่เอาแต่หลอกใช้คุณรู้ไหมการที่คุณทำแบบนี้นายผมก็ต้องทะเลาะกับคุณปลายฝนแล้วมันจะเกิดผลกระทบอะไรกับลูกเค้าบ้างคุณรู้ใช่ไหม"
"คือ...."
วีกิจเริ่มหน้าเสียเขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้แค่เพราะเขารักภัทรินทร์มากเกินไป
"หากคุณยอมพูดอะไรที่มันเป็นความจริงออกมาผมจะช่วยคุณเอง... ตอนนี้ถ้าคุณออกจากงานแม่คุณก็น่าจะลำบากมากคุณคิดดีๆนะ"
"คุณจะช่วยผมจริงๆใช่ไหมคุณมอแกน"
เมื่อมอแกนพูดถึงแม่ของเขาทำให้ชายหนุ่มเริ่มที่จะฉุกคิดได้และนั่งพิจารณาตัวเองอยู่พักใหญ่จึงยอมเงยหน้ามาพูดกับมอแกน
"คนอย่างผมไม่เคยพูดเล่น"
มอแกนมองวีกิจด้วยท่าทีที่จริงจังเขาร้ว่าเนื้อแท้วีกิจเป็นคนอย่างไรและเขาโดนหลอกใช้อะไรมาบ้าง
ชั่วโมงต่อมา
โรงพยาบาล
"พาฉันมาหาหมอทำไมเกลียดหน้าฉันไม่ใช่เหรอ"
ปลายฝนอยู่บนรถตู้คันหรูข้างๆกับฟรานซิสหลังจากที่หมอเย็บแผลทำแผลและจ่ายยาให้เธอเสร็จฟรานซิสก็พาเธอกลับทันทีโดยที่ทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก
"อย่ามาประชดฉัน"
ฟรานซิสยังคงมีคดีในใจกับเธออยู่แต่ตอนนี้เห็นเธอยังเจ็บเขาจึงไม่อยากพูดอะไรมากนัก
Rrrrrrr
"ว่าไงมอแกน..... อะไรนะ..."
ฟรานซิสเริ่มกุมขมับ
"นายจัดการขั้นเด็ดขาดแทนฉันด้วยคนแบบนี้ฉันไม่เอาไว้ส่วนเรื่องวีกิจก็แล้วแต่นายเลย"
ฟรานซิสหน้าเสียจนแทบซีดเมื่อได้ฟังอะไรบางอย่างจากมอแกน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
คฤหาสน์ฮันส์
"มองหน้าฉันแบบนั้นทำไม... แล้วทำไมยังไม่เรียกตำรวจมาจับฉันอีกล่ะ.. เรียกมาสิฉันเป็นคนผิดไม่ใช่เหรอ"
เมื่อลงจากรถได้ปลายฝนก็มิวายที่จะประชดประชันชายหนุ่ม
"ฉันขอโทษ"
ฟรานซิสกล่าวคำขอโทษกับหญิงสาวด้วยสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อย
"อ.. อะไรนะ??"
ปลายฝนยังไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองสักเท่าไรกับคำที่เธอได้ยินเมื่อครู่
"ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ทำ"
ฟรานซิสหลบสายตาหญิงสาวนิดหน่อยเพราะไม่ค่อยกล้าที่จะสบตาเธอเขารู้ความจริงจากมอแกนว่าวีกิจยอมสารภาพทุกอย่างออกมาหมดแล้วว่าใครเป็นคนบงการตัวจริงและเธอก็แค่เหยื่อของคนที่ต้องการทำลายเขาเท่านั้น
"หึ่.. ทีด่าฉันเสียงดังลั่น"
ปลายฝนสบถขำอย่างคนที่สะใจแอบประชดชายหนุ่มกับท่าทีขอโทษของเขาที่ดูจะเสียงเบากว่าตอนที่ตะคอกต่อว่าเธอเยอะ
"ขอโทษทำไมเบาจังล่ะคะ"
ปลายฝนแอบพูดจิกกัดชายหนุ่มทั้งยังเดินหันหลังหนีเขาหมายจะเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ด้วย
"ฉันขอโทษ"
ฟรานซิสดึงแขนของหญิงสาวเอาไว้ก่อนเขาอยากจะคุยกับเธอให้จบตรงนี้เพราะหากเข้าไปถกเถียงกันในบ้านให้ลูกเห็นคงไม่เป็นการดี
"อย่ามาแตะฉัน... ฉันมันขี้ขโมย"
ปลายฝนมองค้อนชายหนุ่มอย่างเอาเรื่องเธอรีบสะบัดแขนออกจากมือของเขาและเดินดุ่มๆเข้าไปหาลูกของเธอที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับอีธาน
"มี๊เป็นอะไร"
ต้นหนาวเห็นว่าที่หน้าผากของคนเป็นแม่มีผ้าแปะแผลแปะอยู่เด็กชายจึงถามคนเป็นแม่ตาแป๋วด้วยความสงสัย
"มี๊เป็นแผลนิดหน่อยครับต้นหนาวหิวหรือยังมี๊จะทำกับข้าวให้"
ปลายฝนยิ้มอ่อนให้ลูกของเธอแสดงออกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากและยังจะไปเตรียมทำกับข้าวให้ลูกของเธอด้วย
"ไม่หิวฮับจุนอาให้กินข้าวแล้ว"
ต้นหนาวส่ายหัวหงึกหงักเพราะตอนนี้ยังรู้สึกอิ่มอยู่ตอนนี้อยากจะเล่นมากกว่า
"ผมให้นายน้อยกินข้าวตั้งแต่ตื่นมาแล้วครับคุณปลายไปพักเถอะครับเดี๋ยวผมดูนายน้อยให้เอง"
"ขอบคุณนะคะ"
ปลายฝนรู้ดังนั้นจึงเดินขึ้นไปพักที่ห้องนอนดีที่อีธานดูแลลูกของเธออย่างดีไม่มีอะไรน่ากังวลไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอคงจะไม่ได้พัก
ครู่ต่อมา
"ปวดแผลไหม"
ฟรานซิสอยู่เล่นกับลูกของเขาด้านล่างพักใหญ่เมื่อแม่ครัวที่เขาจ้างมาทำอาหารเสร็จเขาจึงยกขึ้นมาในห้องให้หญิงสาวได้กินก่อนที่จะกินยา
"....."
ปลายฝนนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่มอยู่บนเตียงเธอได้ยินเสียงของเขาแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
"มากินข้าวกินยาก่อนแล้วค่อยนอน"
ฟรานซิสวางถาดอาหารและยาไว้ที่โต๊ะพร้อมทั้งเดินไปรวบตัวหญิงสาวให้เธอนั่งพิงที่หัวเตียง
"ไม่..อย่ามายุ่ง"
ปลายฝนรีบปัดมือของชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วด้วยความไม่พอใจ
"เดี๋ยวแผลมันจะอักเสบแล้วจะพาเป็นไข้ถ้าไม่กินยา"
"แล้วใครใช้ให้คุณทำฉันเป็นแบบนี้ล่ะ..."
ปลายฝนมองค้อนคนตรงหน้าเขม็ง
"ฉันขอโทษเธอแล้วไง"
ฟรานซิสพูดเสียงอ่อนเขาไม่รู้ว่าจะมีคำพูดไหนดีไปกว่าคำว่าขอโทษแล้ว
"ออกไปเลยนะฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ"
"....."
ฟรานซิสจำต้องเดินออกไปตามคำสั่งของหญิงสาวเพราะดูท่าเธอจะไม่ยอมหายโกรธเขาง่ายๆหากอยู่ใกล้ๆก็พาลพาเธออารมณ์ขุ่นมัวไปเปล่าๆ
ฟรานซิสจัดแจงดูแลลูกทุกอย่างแทนหญิงสาวเพราะว่าอยากให้เธอได้พักผ่อนไม่ว่าจะอาบน้ำชงนมหรือแม้กระทั่งกล่อมนอนเขาไม่ได้ทำเพราะต้องการเอาใจเธอแต่ทำด้วยหน้าที่พ่อในเวลาที่คนเป็นแม่ไม่สบาย
แอบขบขันตัวเองอยู่ไม่น้อยเกิดมาไม่เคยรู้สึกผิดอะไรแบบนี้มาก่อนทั้งยังไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหนเท่าปลายฝนหากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาขอโทษแล้วคงจบไม่ตามตื๊อง้องอนแบบนี้หรืออาจจะเป็นเพราะเห็นว่าหญิงสาวและเขาจะต้องเจอหน้ากันกับเขาทุกวันจึงทำให้เขาต้องมาทำตัวผิดวิสัยตัวเองเช่นนี้
23.00 น.
"เป็นไข้จนได้ยัยตัวดื้อ"
ฟรานซิสตื่นขึ้นมาดูอาการของหญิงสาวเขายื่นมือไปแตะที่หน้าผากมนของเธอรับรู้ได้ถความร้อนที่มันผิดปกติทั้งส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจที่เธอดื้อไม่ยอมกินยาจนตอนนี้ก็เป็นไข้จนได้
"......"
ปลายฝนขยับใบหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้ถึงว่ามีอะไรมาแตะที่หน้าตอนนี้เธอไม่ได้หลับดีนักเพราะรู้สึกทั้งปวดแผลรวมไปถึงปวดหัวไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวรวมไปด้วยกัน
"ลุกมากินยาเร็ว"
ชายหนุ่มพยายามพยุงตัวหญิงสาวให้เธอลุกนั่ง
"อื้อ.."
ปลายฝนขัดขืนพร้อมปัดมือของชายหนุ่มออกด้วยใบหน้าบึ้งตึง
"อย่าดื้อได้ไหม"
ฟรานซิสเห็นว่าหากปล่อยเธอให้นอนอนู่แบบนี้คงไม่ได้การจึงหยิบยาใส่ปากของเขาและบดจูบไปที่ปากของเธอส่งลิ้นร้ายดันยาเข้าไปในโพรงปากของคนดื้ออย่างรวดเร็วแล้วจึงผละออก
"อ.. อื้ออออ..อึก...ทำอะไรของคุณเนี่ย"
ปลายฝนรู้สึกขมในปากจึงรีบหยิบแก้วน้ำที่หัวเตียงมากระดกดื่มอย่างอึกใหญ่ๆพร้อมหันมาต่อว่าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก
"ก็เธอไม่ยอมกินยาดีๆนี่...อยู่เฉยๆจะเช็ดตัวให้"
ฟรานซิสหยิบผ้าผืนเล็กในกะละมังบิดพอหมาดๆหมายจะเช็ดตัวให้เธอทั้งสั่งให้แม่สาวเจ้าอยู่นิ่งๆให้เขาดูแลเธอแต่โดยดี
"ไม่.."
ปลายฝนหันหน้ามองค้อนชายหนุ่มด้วยท่าทีดื้อดึง
"ถ้าไม่ยอมดีๆฉันทำมากกว่าเมื่อกี้แน่"
ฟรานซิสจำต้องขู่คนดื้อรั้นให้ฟังเขาแต่โดยดีพร้อมทั้งรั้งหญิงสาวให้หันหลังมาพิงกับอกของเขาและเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ
"หึ่"
ปลายฝนบุ้ยปากใส่คนที่สั่งเธอแต่ก็ต้องยอมให้เขาได้เช็ดตัวแถมเธอเองก็เผลอหลับไปในตอนไหนก็ไม่รู้ตัวอีกด้วย
เช้าวันต่อมา08.00 น."อ.. อืมม..""เป็นไงบ้าง"ลัลลลิลมาที่นี่ได้ก็เพราะฟรานซิสส่งคนไปรับเธอมาที่นี่เพื่อที่จะให้เธอช่วยพูดกับปลายฝนให้ดูแลตัวเองหญิงสาวคุยกับฟรานซิสได้ครู่หนึ่งถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนเธอก็เห็นว่าปลายฝนรู้สึกตัวตื่นมาพอดีจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวปลายฝนให้ลุกขึ้นนั่ง"ลิน"ปลายฝนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ตื่นมาแล้วเห็นลัลลลิล"คุณฟรานบอกว่าแกไม่ยอมกินยาจนไข้ขึ้นทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยห้ะ"ลัลลลินแอบมองค้อนเพื่อนเธอเล็กน้อยเข้าใจว่าเพื่อนเธอกำลังโมโหชายหนุ่มแต่ก็น่าจะห่วงสุขภาพตัวเองบ้าง"ถ้าเค้าไม่มาเจ้ากี้เจ้าการฉันก็จะกินอยู่หรอกพูดแล้วก็โมโหเค้าปรักปรำฉันว่าฉันเป็นขโมยแล้วยังทำฉันเจ็บอีก"ปลายฝนหลุบสายตาลงอย่างน้อยใจ"ฉันรู้แล้ว""นายนั่นบอกแกเหรอ"ปลายฝนเงยหน้าเบิกตาถามเพื่อนของเธออย่างอยากรู้ไม่คิดว่าเรื่องที่ชายหนุ่มทำผิดพลาดเช่นนี้จะยอมเล่าให้คนอื่นฟัง"อืม.. ดูท่าเค้าก็รู้สึกผิดกับแกมากเหมือนกัันนะฉันเข้าใจแกและก็เข้าใจคุณฟรานด้วยอย่างอนเวิ่นเว้อให้มันมากนักเลยเดี๋ยวเค้าเบื่อหน้าแกไม่อยากอยู่บ้านไปหาผู้หญิงคนอื่นไม่รู้ด้วยนะ"ลัลลลิลดูท่
"แล้วทำไมคุณวีคุณถึงไม่เอาเรื่องด้วยล่ะคะทำไมยังปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้อีก"ภัทรินทร์พาลไปต่อว่ามอแกนที่ลำเอียงที่เลือกจะช่วยวีกิจคนเดียว"คุณวีมีความผิดก็จริงแต่ก็ยังอยู่ในขั้นที่คุยกันได้แต่อย่างคุณ.... คนที่จงใจทำลายทั้งบริษัทและคุณปลายฝนที่บริสุทธิ์คงไม่มีอะไรจะต้องคุย"มอแกนไม่คิดว่าภัทรินทร์จะกล้าใช้วีกิจให้ปรักปรำปลายฝนนับว่าเธอเป็นคนที่ร้ายลึกอย่างมากคราแรกเขาคิดเพียงแค่ว่าเธอแอบชอบเจ้านายของเขาเท่านั้นแต่นี่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด"ฉันขอคุยกับท่านประธานก่อนได้ไหมคะ"ภัทรินทร์ยังอยากหาข้ออ้างอยู่ทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ฟรานซิสเอาเรื่องเธอ"คุยกับนายเหรอชื่อของคุณตอนนี้นายยังไม่อยากได้ยินอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอนาย...อันที่จริงคุณต้องดีใจด้วยซ้ำที่นายเลือกจะให้ตำรวจจัดการคุณแทน"มอแกนได้รับคำสั่งว่าให้จัดการทุกอย่างแทนเขาเพราะตอนนี้เวลาทั้งหมดเจ้านายของเขาทุ่มไปเพื่อการดูแลปลายฝนนับว่าเจ้านายของเขาปราณีภัทรินทร์อยู่มากแล้วจึงเลือกให้ตำรวจจัดการเพราะหากเจ้านายของเขาจะจัดการเองมีหวังเธอได้ส่งไปอยู่ชายแดนไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันหรือไม่ก็อาจจะเสียโฉมหรือพิการไปตลอดชีวิต"ไม่..ม
"เปล่าซะหน่อย"ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงักที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อที่จะได้อยู่กับลูกอย่างสงบสุขเท่านั้น"หืม..ให้จริงเถอะอยู่ใกล้กันทุกวันขนาดนั้นแต่ถ้าแกคิดจะรักเค้าจริงจังฉันว่ามันก็ดีนะไม่ใช่ไปหยอดเค้าให้รักแกข้างเดียว""หื้ม..เลิกพูดเรื่องนี้เถอะฉันทำทุกอย่างก็เพราะเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตฉันกับลูกนะ""อืม..ไม่ลองคิดดูตามที่ฉันบอกหน่อยเหรอ"ลัลลลินย้ำเพื่อนเธอด้วยอาการหยอกเล่นอีกรอบ"ฉันกลับก่อนนะ..."ปลายฝนส่ายหัวเบาๆพร้อมดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเพื่อนเธอนานอีกอย่างเธอก็ห่วงลูกน้อยของเธอที่บ้านด้วย"โอเคๆ"ลัลลลินอมยิ้มตามหลังเพื่อนเธอครุ่นคิดว่าสักวันเพื่อนเธอคงมิวายตกหลุมรักฟรานซิสแบบไม่รู้ตัววันต่อมาบริษัทxxx"คุณพิรัชคะนักข่าวโทรมาขอสัมภาษณ์เรื่องคดีความที่เกิดขึ้นจะให้ทำยังไงคะ"เลขาสาวเข้ามารายงานกับเจ้านายของเธอที่ตอนนี้มีสื่อโทรมาขอสัมภาษณ์พิรัชเกี่ยวกับคดีที่เขาให้คนไปขโมยผลงานของฟรานซิสมาเต็มไปหมดจนเธอเองไม่มีเวลาทำงานอย่างอื่นคอยแต่รับสายสื่อไม่เว้นว่าง"บอกพวกมันว่าฉันไม่ว่างถ้าเป็นไปได้เธอก็ไม่ต้องรับสายใครเลย"พิรัชกำลังนั่งหัวเสียอยู่กับข
วันต่อมา10.00 น."ที่นี่มีที่สวยๆติดไร่แบบนี้ด้วยเหรอ"ฟรานซิสนั่งอยู่ที่เพิงแคร่ไม้ที่มีหลังคามุงแฝกกับปลายฝนริมธารน้ำตกส่วนอีธานก็พาต้นหนาวเดินเล่นอยู่กับเหล่าบอดี้การ์ดหญิงสาวรบเร้าชวนเขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนให้เขายอมพาเธอและลูกเข้าป่ามาที่นี่เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร..แต่ธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามก็มักจะอยู่ไกลหูไกลตาผู้คนเสมอเมื่อมาถึงแล้วค่อยหายเหนื่อยคุ้มค่ากับที่เสียเวลามาอยู่เหมือนกัน"อืมม...ตอนเด็กๆเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่ก็จะพากันมานั่งที่นี่ตลอด""แล้วนี่คุณใส่อะไรมาเต็มกระเป๋า"ฟรานซิสว่าจะถามหญิงสาวตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอแบกเป้อะไรมาด้วยทั้งที่พวกอุปกรณ์ของต้นหนาวก็มีลูกน้องของเขาจัดการถือให้อยู่แล้ว"ก็พวกเสื้อผ้าผ้าขนหนูแล้วก็พวกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเวลามาที่นี่ก็เตรียมแบบนี้เป็นประจำ"เธอมักจะพกของพวกนี้ติดตัวประจำเวลาเข้าป่าหรือไปไหนไกลๆเพราะทุกที่อาจจะเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินขึ้นได้เสมอ"รอบคอบจริงนะ""คุณลืมรึเปล่าฉันเรียนหมอนะคะรอบคอบปลอดภัยไว้ก่อนเสมอ"ปลายฝนยกคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่มทำให้เขาต้องใช้มือหนาผลักหัวเธอเล่นด้วยความหมั่นไส้เบาๆ"น้ำตก... น้ำตก... เ
ไร่เรือนงาม"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับคุณตำรวจ"อีธานออกมาจากป่าได้ก็ประสานงานกับตำรวจทันทีจนตอนนี้รถตำรวจมาจอดที่ไร่เรือนงามกันเต็มไปหมดทั้งยังมีรถพยาบาลมาคอยสแตนบายเอาไว้หากเจอใครได้รับบาดเจ็บจึงจะได้ช่วยเหลือกันได้อย่างรวดเร็ว"ยังไงเดี๋ยวพวกผมจะออกตามหาพวกเค้าทั้งสองให้เร็วที่สุด""ฝากด้วยนะครับคุณตำรวจ"อีธานต้องฝากตำรวจท้องที่ที่นี่เพราะตำรวจจะชำนาญกับป่าที่นี่มากกว่าเขาและเขาเองก็ต้องคอยดูแลต้นหนาว18.30 น."นี่มันก็จะมืดแล้วทำไมยังไม่มีคนมาตามหานะ"ปลายฝนนั่งหน้ามุ่ยโดยมีฟรานซิสนอนอยู่ที่ตักรู้สึกร้อนใจที่ไม่มีใครมาตามหาพวกเธอเสียทีตอนนี้หน้าตาของฟรานซิสก็เริ่มซีดเซียวมากขึ้นไปทุกทีจนเธอเริ่มใจไม่ดี"เดี๋ยวอีธานก็ให้คนมาตามหาคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขาเชื่อว่าอีธานคงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาและเธอเป็นแน่"คุณว่าคุณอีธานจะพาลูกเราออกไปปลอดภัยไหม"ปลายฟ้าถามฟรานซิสด้วยสีหน้าเป็นกังวล"อืม... ผมเชื่อมืออีธาน""ถ้าคุณเชื่อฉันก็เชื่อ...นอนพักเถอะดูสิหน้าซีดเซียวหมดแล้ว""อืมม""คุณปลายครับ"ปลายฝนได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอจึงรีบชะโงกหน้าไปมอง"คุณต
เย็นของวัน"สวัสดีค่ะคุณลอเลนโซ่เป็นยังไงบ้างคะ"ลัลลลิลมาตรวจคนไข้เคสของเธอก่อนจะออกเวรที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีวันนี้อาการเขาดูดีกว่าตอนที่มาเมื่อวานอย่างมาก"เมื่อไรผมจะได้ออกจากที่นี่"ลอเลนโซเปรยหางตามองหมอสาวร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเขารู้สึกเบื่อห้องนี้จะแย่"อีกคงสักสองสามวันค่ะ.. แล้วนี่คุณยังไม่ได้ทานยาอีกเหรอคะ"ลัลลลิลเหลือบไปเห็นแก้วที่ใส่ยาอยู่บนหัวโต๊ะสองแก้วเท่ากับว่าวันนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้กินยาเลยสักมื้อ"ผมไม่อยากกิน"ลอเลนโซส่งสายตาอวดดีมายังหมอสาวเขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง"ถ้าไม่กินยาคุณก็คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลนานกว่าสามวันค่ะ"ลัลลลิลเจอคนไข้มาหลายรูปแบบและรู้ว่าคนอย่างเขาต้องใช้ไม้ไหนจัดการเธอจึงบอกชายหนุ่มด้วยท่าทีขึงขัง"ผมจะกลับแล้วหมอก็ไปตรวจผมที่บ้านเองละกันผมจ่ายเงินเพิ่มอยากได้เท่าไรก็ว่ามา"ลอเลนโซส่งข้อเสนอให้หญิงสาวเยี่ยงคนเอาแต่ใจ"อืมม..""โอ้ยย...ทำอะไรของคุณเนี่ย"ลัลลลิลยื่นมือไปบิดข้อเท้าชายหนุ่มไปมาหน้าตาเฉยจนชายหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ร้องลั่น"รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ"หญิงสาวถามคนไข้ของเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กๆ"ปวดน่ะสิถามได้""ปวดก็ทานยาค่ะแล้วก็กร
" .... "ฟรานซิสยกยิ้มอย่างพอใจที่หญิงสาวเชื่อฟังเขาแต่โดยดี"คุณฟรานคะเรื่องคนร้ายที่ทำร้ายคุณทำไมคุณไม่ให้ตำรวจจัดการล่ะคะ"เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ปลายฝนสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มไม่ให้ตำรวจจัดการเลือกที่จะไม่พูดว่ารู้ตัวคนร้าย"คนแบบนั้นต้องเจอคนอย่างฉัน...ฉันจะนอนแล้วเธออย่าถามอะไรอีกเลย"ฟรานซิสคิดว่ากฏหมายน่าจะทำอะไรคนอย่าพิรัชไม่ได้เขาหายเจ็บเมื่อไรเมื่อนั้นคือวันที่ซวยที่สุดของพิรัช"ค่ะ"ปลายฝนนอนมองหน้าคนที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างพินิจพิจารณาถามตัวเองว่าเธอเป็นห่วงอะไรเขาขนาดนั้นในวันที่โดนลอบทำร้ายทั้งคำพูดจากลัลลลินยังแวบเข้ามาในหัวว่าเธอตกหลุมรักเขาหรือยังแต่เธอก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดกับตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรกับเขาเพราะพึ่งจะใกล้ชิดกันได้ไม่นานวันต่อมา08.30โรงพยาบาลxxx"โทรตามย่ามาทำไมแต่เช้า"เฮเลนต้องถ่อมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าเพราะหลานชายของเธอรบเร้าให้เธอมาเป็นเด็กๆ"ผมอยากออกจากโรงพยาบาล.. เบื่ออ่ะครับคุณย่าเราจ้างหมอจ้างพยาบาลพิเศษไปรักษาที่บ้านก็ได้นี่"ลอเลนโซบ่นอู้อี้อ้อนคนเป็นย่าสุดฤทธิ์"เรานี่มันจริงๆเลยนะ... เดี๋ยวย่าจะไปคุยกับหมอให้"ด้วยความที่รั
เช้าวันต่อมา"คุณฟรานคะได้เวลาทำแผลแล้วค่ะ"ปลายฝนถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากตู้หลังจากที่ฟรานซิสล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว"อืม..""ถ้าเจ็บบอกนะคะ"ปลายฝนค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือมากที่สุดในขณะที่ชายหนุ่มนั่งถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงนอนตัวเดียวมีผ้าห่มคลุมขาอยู่กรายๆ"โอ้ยยย..""เจ็บเหรอคะ..."ฟรานซิสส่งเสียงร้องในขณะที่ปลายฝนกำลังแกผ้าพันแผลที่พันรอบเอวของเขาจนเธอนั้นหยุดชะงักเงยหน้ามามองเขาด้วยสีหน้าแววตาตกใจที่ทำเขาเจ็บ"เปล่า..แค่อยากแกล้งเธอรู้ไหมเธอน่ารักนะเวลาทำหน้าตกใจ"ฟรานซิสจ้องสายตาไปที่ดวงตาของหญิงสาวอมยิ้มหยอกเอินเธอเล่น"พูดแบบนี้จีบฉันเหรอคะ"ปลายฝนหลี่ตามองชายหนุ่มพร้อมละมือจากผ้าพันแผลจับไปที่พวงแก้มของเขาและค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆ".....""แดดดี๊..ฮับ.."เฮเลนอุ้มต้นหนาวเข้ามาในห้องฟรานซิสภาพตรงหน้าทำให้เธอกำลังจะก้าวเดินออกไปเงียบๆแต่ดูท่าเหลนชายของเธอจะทำบรรยากาศโรแมนติกของพ่อกับแม่พังซะแล้ว"เอ่อ..ย่าเข้ามาผิดเวลารึเปล่า...เมื่อกี้ย่าไม่เห็นอะไรเลยนะ..ไม่เห็นเลย"เฮเลนยิ้มแหยๆให้หลานทั้งสองที่อยู่บนเตียงทั้งเดินมานั่งที่โซฟาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ"ไม่เนียนเลยนะครับ