ตอนที่16 ฉันขอโทษ

บริษัทxxx

"คุณวีเท่าที่ผมรู้จักคุณมาคุณเป็นคนดีแถมยังดีซะจนชอบโดนหลอกใช้ง่ายๆด้วย"

มอแกนพยายามพูดรบเร้าให้วีกิจพูดความจริงออกมาให้หมดเพราะเรื่องที่เขาสืบกับอีธานนั้นมันน่าจะไม่ใช่คำตอบของเขาที่พูดออกมากับเจ้านายของเขา

"บอกความจริงเถอะ... คุณจะไปแคร์อะไรกับผู้หญิงที่เอาแต่หลอกใช้คุณรู้ไหมการที่คุณทำแบบนี้นายผมก็ต้องทะเลาะกับคุณปลายฝนแล้วมันจะเกิดผลกระทบอะไรกับลูกเค้าบ้างคุณรู้ใช่ไหม"

"คือ...."

วีกิจเริ่มหน้าเสียเขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้แค่เพราะเขารักภัทรินทร์มากเกินไป

"หากคุณยอมพูดอะไรที่มันเป็นความจริงออกมาผมจะช่วยคุณเอง... ตอนนี้ถ้าคุณออกจากงานแม่คุณก็น่าจะลำบากมากคุณคิดดีๆนะ"

"คุณจะช่วยผมจริงๆใช่ไหมคุณมอแกน"

เมื่อมอแกนพูดถึงแม่ของเขาทำให้ชายหนุ่มเริ่มที่จะฉุกคิดได้และนั่งพิจารณาตัวเองอยู่พักใหญ่จึงยอมเงยหน้ามาพูดกับมอแกน

"คนอย่างผมไม่เคยพูดเล่น"

มอแกนมองวีกิจด้วยท่าทีที่จริงจังเขาร้ว่าเนื้อแท้วีกิจเป็นคนอย่างไรและเขาโดนหลอกใช้อะไรมาบ้าง

ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

"พาฉันมาหาหมอทำไมเกลียดหน้าฉันไม่ใช่เหรอ"

ปลายฝนอยู่บนรถตู้คันหรูข้างๆกับฟรานซิสหลังจากที่หมอเย็บแผลทำแผลและจ่ายยาให้เธอเสร็จฟรานซิสก็พาเธอกลับทันทีโดยที่ทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก

"อย่ามาประชดฉัน"

ฟรานซิสยังคงมีคดีในใจกับเธออยู่แต่ตอนนี้เห็นเธอยังเจ็บเขาจึงไม่อยากพูดอะไรมากนัก

Rrrrrrr

"ว่าไงมอแกน..... อะไรนะ..."

ฟรานซิสเริ่มกุมขมับ

"นายจัดการขั้นเด็ดขาดแทนฉันด้วยคนแบบนี้ฉันไม่เอาไว้ส่วนเรื่องวีกิจก็แล้วแต่นายเลย"

ฟรานซิสหน้าเสียจนแทบซีดเมื่อได้ฟังอะไรบางอย่างจากมอแกน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

คฤหาสน์ฮันส์

"มองหน้าฉันแบบนั้นทำไม... แล้วทำไมยังไม่เรียกตำรวจมาจับฉันอีกล่ะ.. เรียกมาสิฉันเป็นคนผิดไม่ใช่เหรอ"

เมื่อลงจากรถได้ปลายฝนก็มิวายที่จะประชดประชันชายหนุ่ม

"ฉันขอโทษ"

ฟรานซิสกล่าวคำขอโทษกับหญิงสาวด้วยสีหน้าที่สลดลงเล็กน้อย

"อ.. อะไรนะ??"

ปลายฝนยังไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองสักเท่าไรกับคำที่เธอได้ยินเมื่อครู่

"ฉันรู้แล้วว่าเธอไม่ได้ทำ"

ฟรานซิสหลบสายตาหญิงสาวนิดหน่อยเพราะไม่ค่อยกล้าที่จะสบตาเธอเขารู้ความจริงจากมอแกนว่าวีกิจยอมสารภาพทุกอย่างออกมาหมดแล้วว่าใครเป็นคนบงการตัวจริงและเธอก็แค่เหยื่อของคนที่ต้องการทำลายเขาเท่านั้น

"หึ่.. ทีด่าฉันเสียงดังลั่น"

ปลายฝนสบถขำอย่างคนที่สะใจแอบประชดชายหนุ่มกับท่าทีขอโทษของเขาที่ดูจะเสียงเบากว่าตอนที่ตะคอกต่อว่าเธอเยอะ

"ขอโทษทำไมเบาจังล่ะคะ"

ปลายฝนแอบพูดจิกกัดชายหนุ่มทั้งยังเดินหันหลังหนีเขาหมายจะเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ด้วย

"ฉันขอโทษ"

ฟรานซิสดึงแขนของหญิงสาวเอาไว้ก่อนเขาอยากจะคุยกับเธอให้จบตรงนี้เพราะหากเข้าไปถกเถียงกันในบ้านให้ลูกเห็นคงไม่เป็นการดี

"อย่ามาแตะฉัน... ฉันมันขี้ขโมย"

ปลายฝนมองค้อนชายหนุ่มอย่างเอาเรื่องเธอรีบสะบัดแขนออกจากมือของเขาและเดินดุ่มๆเข้าไปหาลูกของเธอที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับอีธาน

"มี๊เป็นอะไร"

ต้นหนาวเห็นว่าที่หน้าผากของคนเป็นแม่มีผ้าแปะแผลแปะอยู่เด็กชายจึงถามคนเป็นแม่ตาแป๋วด้วยความสงสัย

"มี๊เป็นแผลนิดหน่อยครับต้นหนาวหิวหรือยังมี๊จะทำกับข้าวให้"

ปลายฝนยิ้มอ่อนให้ลูกของเธอแสดงออกว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากและยังจะไปเตรียมทำกับข้าวให้ลูกของเธอด้วย

"ไม่หิวฮับจุนอาให้กินข้าวแล้ว"

ต้นหนาวส่ายหัวหงึกหงักเพราะตอนนี้ยังรู้สึกอิ่มอยู่ตอนนี้อยากจะเล่นมากกว่า

"ผมให้นายน้อยกินข้าวตั้งแต่ตื่นมาแล้วครับคุณปลายไปพักเถอะครับเดี๋ยวผมดูนายน้อยให้เอง"

"ขอบคุณนะคะ"

ปลายฝนรู้ดังนั้นจึงเดินขึ้นไปพักที่ห้องนอนดีที่อีธานดูแลลูกของเธออย่างดีไม่มีอะไรน่ากังวลไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอคงจะไม่ได้พัก

ครู่ต่อมา

"ปวดแผลไหม"

ฟรานซิสอยู่เล่นกับลูกของเขาด้านล่างพักใหญ่เมื่อแม่ครัวที่เขาจ้างมาทำอาหารเสร็จเขาจึงยกขึ้นมาในห้องให้หญิงสาวได้กินก่อนที่จะกินยา

"....."

ปลายฝนนอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่มอยู่บนเตียงเธอได้ยินเสียงของเขาแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

"มากินข้าวกินยาก่อนแล้วค่อยนอน"

ฟรานซิสวางถาดอาหารและยาไว้ที่โต๊ะพร้อมทั้งเดินไปรวบตัวหญิงสาวให้เธอนั่งพิงที่หัวเตียง

"ไม่..อย่ามายุ่ง"

ปลายฝนรีบปัดมือของชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วด้วยความไม่พอใจ

"เดี๋ยวแผลมันจะอักเสบแล้วจะพาเป็นไข้ถ้าไม่กินยา"

"แล้วใครใช้ให้คุณทำฉันเป็นแบบนี้ล่ะ..."

ปลายฝนมองค้อนคนตรงหน้าเขม็ง

"ฉันขอโทษเธอแล้วไง"

ฟรานซิสพูดเสียงอ่อนเขาไม่รู้ว่าจะมีคำพูดไหนดีไปกว่าคำว่าขอโทษแล้ว

"ออกไปเลยนะฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ"

"....."

ฟรานซิสจำต้องเดินออกไปตามคำสั่งของหญิงสาวเพราะดูท่าเธอจะไม่ยอมหายโกรธเขาง่ายๆหากอยู่ใกล้ๆก็พาลพาเธออารมณ์ขุ่นมัวไปเปล่าๆ

ฟรานซิสจัดแจงดูแลลูกทุกอย่างแทนหญิงสาวเพราะว่าอยากให้เธอได้พักผ่อนไม่ว่าจะอาบน้ำชงนมหรือแม้กระทั่งกล่อมนอนเขาไม่ได้ทำเพราะต้องการเอาใจเธอแต่ทำด้วยหน้าที่พ่อในเวลาที่คนเป็นแม่ไม่สบาย

แอบขบขันตัวเองอยู่ไม่น้อยเกิดมาไม่เคยรู้สึกผิดอะไรแบบนี้มาก่อนทั้งยังไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหนเท่าปลายฝนหากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาขอโทษแล้วคงจบไม่ตามตื๊อง้องอนแบบนี้หรืออาจจะเป็นเพราะเห็นว่าหญิงสาวและเขาจะต้องเจอหน้ากันกับเขาทุกวันจึงทำให้เขาต้องมาทำตัวผิดวิสัยตัวเองเช่นนี้

23.00 น.

"เป็นไข้จนได้ยัยตัวดื้อ"

ฟรานซิสตื่นขึ้นมาดูอาการของหญิงสาวเขายื่นมือไปแตะที่หน้าผากมนของเธอรับรู้ได้ถความร้อนที่มันผิดปกติทั้งส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจที่เธอดื้อไม่ยอมกินยาจนตอนนี้ก็เป็นไข้จนได้

"......"

ปลายฝนขยับใบหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้ถึงว่ามีอะไรมาแตะที่หน้าตอนนี้เธอไม่ได้หลับดีนักเพราะรู้สึกทั้งปวดแผลรวมไปถึงปวดหัวไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวรวมไปด้วยกัน

"ลุกมากินยาเร็ว"

ชายหนุ่มพยายามพยุงตัวหญิงสาวให้เธอลุกนั่ง

"อื้อ.."

ปลายฝนขัดขืนพร้อมปัดมือของชายหนุ่มออกด้วยใบหน้าบึ้งตึง

"อย่าดื้อได้ไหม"

ฟรานซิสเห็นว่าหากปล่อยเธอให้นอนอนู่แบบนี้คงไม่ได้การจึงหยิบยาใส่ปากของเขาและบดจูบไปที่ปากของเธอส่งลิ้นร้ายดันยาเข้าไปในโพรงปากของคนดื้ออย่างรวดเร็วแล้วจึงผละออก

"อ.. อื้ออออ..อึก...ทำอะไรของคุณเนี่ย"

ปลายฝนรู้สึกขมในปากจึงรีบหยิบแก้วน้ำที่หัวเตียงมากระดกดื่มอย่างอึกใหญ่ๆพร้อมหันมาต่อว่าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

"ก็เธอไม่ยอมกินยาดีๆนี่...อยู่เฉยๆจะเช็ดตัวให้"

ฟรานซิสหยิบผ้าผืนเล็กในกะละมังบิดพอหมาดๆหมายจะเช็ดตัวให้เธอทั้งสั่งให้แม่สาวเจ้าอยู่นิ่งๆให้เขาดูแลเธอแต่โดยดี

"ไม่.."

ปลายฝนหันหน้ามองค้อนชายหนุ่มด้วยท่าทีดื้อดึง

"ถ้าไม่ยอมดีๆฉันทำมากกว่าเมื่อกี้แน่"

ฟรานซิสจำต้องขู่คนดื้อรั้นให้ฟังเขาแต่โดยดีพร้อมทั้งรั้งหญิงสาวให้หันหลังมาพิงกับอกของเขาและเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ

"หึ่"

ปลายฝนบุ้ยปากใส่คนที่สั่งเธอแต่ก็ต้องยอมให้เขาได้เช็ดตัวแถมเธอเองก็เผลอหลับไปในตอนไหนก็ไม่รู้ตัวอีกด้วย