ตอนที่22 เธอเป็นภรรยาผม

เย็นของวัน

"สวัสดีค่ะคุณลอเลนโซ่เป็นยังไงบ้างคะ"

ลัลลลิลมาตรวจคนไข้เคสของเธอก่อนจะออกเวรที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีวันนี้อาการเขาดูดีกว่าตอนที่มาเมื่อวานอย่างมาก

"เมื่อไรผมจะได้ออกจากที่นี่"

ลอเลนโซเปรยหางตามองหมอสาวร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเขารู้สึกเบื่อห้องนี้จะแย่

"อีกคงสักสองสามวันค่ะ.. แล้วนี่คุณยังไม่ได้ทานยาอีกเหรอคะ"

ลัลลลิลเหลือบไปเห็นแก้วที่ใส่ยาอยู่บนหัวโต๊ะสองแก้วเท่ากับว่าวันนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้กินยาเลยสักมื้อ

"ผมไม่อยากกิน"

ลอเลนโซส่งสายตาอวดดีมายังหมอสาวเขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง

"ถ้าไม่กินยาคุณก็คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลนานกว่าสามวันค่ะ"

ลัลลลิลเจอคนไข้มาหลายรูปแบบและรู้ว่าคนอย่างเขาต้องใช้ไม้ไหนจัดการเธอจึงบอกชายหนุ่มด้วยท่าทีขึงขัง

"ผมจะกลับแล้วหมอก็ไปตรวจผมที่บ้านเองละกันผมจ่ายเงินเพิ่มอยากได้เท่าไรก็ว่ามา"

ลอเลนโซส่งข้อเสนอให้หญิงสาวเยี่ยงคนเอาแต่ใจ

"อืมม.."

"โอ้ยย...ทำอะไรของคุณเนี่ย"

ลัลลลิลยื่นมือไปบิดข้อเท้าชายหนุ่มไปมาหน้าตาเฉยจนชายหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ร้องลั่น

"รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ"

หญิงสาวถามคนไข้ของเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กๆ

"ปวดน่ะสิถามได้"

"ปวดก็ทานยาค่ะแล้วก็กรุณานอนพักด้วยนะคะ"

"โอ้ยย.."

"เดี๋ยวพรุ่งนี้หมอจะมาดูอาการคุณใหม่นะคะ"

ลัลลลิลบิดไปที่ข้อเท้าข้างที่ใส่เฝือกของชายหนุ่มอีกรอบพร้อมเดินออกไปด้วยท่าทีเคร่งขรึม

"...."

ลอเลนโซมองค้อนตามหลังหมอสาวด้วยอารมณ์แค้นเคืองยิ่งรู้ว่าเขาเอาชนะหมอสาวไม่ได้ก็ยิ่งโมโห

"ไม่คิดว่าน้องชายคุณฟรานจะนิสัยเสียแบบนี้เลยให้ตายสิ"

ลัลลลิลบ่นอุบส่ายหัวหน้าบึ้งตึงไม่พอใจที่ไม่คิดว่าน้องชายของฟรานซิสดูท่าจะนิสัยเสียอยู่พอตัวเธอไม่ชอบเอาเสียเลยประเภทคุณชายเอาแต่ใจแบบนี้

คฤหาสน์ฮันส์

"คุณย่าครับ"

ฟรานซิสเดินเข้ามาในบ้านโดยมีบอดี้การ์พยุงตัวเดินพาเขาดข้ามานั่งที่โซฟา

"อ้าวตาใหญ่นี่หายดีแล้วเหรอถึงกลับมา"

เฮเลนคิดว่าหลานชายคนโตของเธอจะรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานกว่านี้เสียอีก

"ขอหมอออกมาก่อนน่ะครับไม่อยากอยู่ที่นั่นนาน"

"แล้วนี่"

เฮเลนมองไปหญิงสาวร่างเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักที่กำลังเดินตามฟรานซิสเข้ามานั่งด้านใน

"สวัสดีค่ะหนูปลายฝนค่ะ"

ปลายฝนยกมือสวัสดีหญิงชราตรงหน้าอย่างนอบน้อมเธอก็ยังคิดไม่ออกว่าจะแนะนำตัวเองกับย่าของชายหนุ่มอย่างไรดี

"เธอเป็นภรรยาผมครับแล้วนั่นก็ลูกชายผมต้นหนาว"

ฟรานซิสชิงแนะนำตัวหญิงสาวตัดหน้าเธอเอาไว้ก่อนพรางชี้ไปที่อีธานที่กำลังจูงลูกชายของเขาเข้ามาด้านใน

"หา... ทำไมย่าไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยล่ะ"

เฮเลนมีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมากทั้งยังจ้องหน้าปลายฝนและต้นหนาวสลับไปมาไม่ละสายตา

"คือผมก็ไม่ได้บอกใครเหมือนกันครับ"

"แดดดี๊..."

ต้นหนาววิ่งตัวป้อมเข้ามาหาคนเป็นพ่อ

"แดดดี๊เจ็บมานั่งกับมามี๊นะครับ"

ปลายฝนต้องกันตัวลูกชายเธอเอาไว้ก่อนเพราะกลัวว่าต้นหนาวจะเผลอไปทำพ่อของเจ้าตัวเจ็บเสียก่อน

"โอ้ย..ตายแล้วนี่เหลนฉันหรือเนี่ยหน้าตาแกะตาใหญ่มาเลยนะมาหาคุณทวดนะครับต้นหนาว"

เฮเลนรู้สึกถูกชะตากับต้นหนาวเหลนคนแรกของเธอมากเพราะเหมือนกับฟรานซิสตอนเด็กๆไม่มีผิดทั้งยังเรียกเด็กชายตัวกลมให้เข้าไปหา

"จุนทวด"

เด็กชายหันไปมองคนเป็นแม่เช่นเดิมเมื่อคนเป็นแม่พยักหน้าอนุญาตเด็กชายจึงเดินเข้าไปหาเฮเลนอย่างว่าง่าย

"อ่ะ..จ้าๆจุนทวดก็จุนทวด..ฮ่าๆๆ...นี่เนื้อแน่นเหลือเกินนะเรา"

เฮเลนอุ้มเด็กชายมานั่งบนตักทั้งยังขบขันกับคำพูดคำจาที่ไร้เดียงสาของเหลนชายตัวกลมของเธออีกด้วย

"กินสารพัดเลยล่ะครับ"

 ฟรานซิสยื่นมือมากุมลูกชายของเขาเบาๆ

"แล้วทำไมไม่มีข่าวว่าเราแต่งงานเลยล่ะ.."

"เราอยู่กันแบบนี้ก็สบายดีไม่มีปัญหาอะไรนี่ครับ"

"แล้วพ่อกับแม่หนูปลายฝนไม่ว่าอะไรหรือยังไง"

เรื่องที่เฮเลนกังวลก็คือพ่อแม่ของหญิงสาวจะว่าอย่างไรหากอยู่กันโดยไม่มีพิธีอะไรให้เกียรติฝ่ายหญิงแบบนี้

"เอ่อ..คือหนูไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะคุณย่า"

ปลายฝนหลบสายตาลงเล็กน้อยเวลาพูดว่าตัวเองเหลือตัวคนเดียวทีไรมันรู้สึกเหงาในใจอยู่ทุกที

"หา.."

เรื่องนี้ยิ่งทำให้เฮเลนตกใจมากขึ้นไปอีก

"เธอเป็นลูกสาวตระกูลพลพิรัชชัยฤกษ์น่ะครับ"

"อ้าวเหรอข่าวที่ว่าตระกูลไฮโซชื่อนี้เหลือทายาทคนเดียวก็คือหนูน่ะสินะ"

"ค่ะคุณย่า"

"อะ..อ้าวไม่เป็นไรไม่เป็นไรตอนนี้ก็มาเป็นหลานย่าอีกคนแล้วนะมีอะไรก็คุยกับย่าได้"

เฮเลนเข้าใจว่าคนที่เหลือตัวคนเดียวมันเป็นอย่างไรเธอจึงเอื้อมมือไปโอบบ่าปลายฝนเข้ามากอดอย่างปลอบใจ

"ขอบคุณค่ะคุณย่า...คุณย่าน่ารักที่สุดเลยค่ะ"

ปลายฝนรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเธอจึงเอื้อมมือทั้งสองโอบกอดคุณย่าของชายหนุ่มทั้งยังชมว่าเธอน่ารักอีกด้วย

"แหม...ปากหวานซะด้วยนะเรา"

"จุนย่าน่ารัด"

ต้นหนาวพูดตามคนเป็นแม่พร้อมเงยหน้ามองคนที่อุ้มเจ้าตัวอยู่ตาแป๋ว

"จ้าๆ..เราต้องเรียกว่าคุณทวดแล้วล่ะ"

เฮเลนพยักหน้าให้เหลนชายตัวกลมที่ช่างจ้อเสียเหลือเกิน

"ฮ่าๆๆ.."

ฟรานซิสหัวเราะขบขันคนเป็นลูกทั้งยังยิ้มกว้างที่เห็นปลายฝนเข้ากับคุณย่าของเขาได้ดี

"แล้วคุณย่ากับเจ้าเล็กมากะทันหันแบบนี้มีอะไรรึเปล่าครับ"

"ก็เห็นข่าวว่าเรากำลังมีปัญหากับบริษัทคู่แข่งแล้วเจ้าเล็กก็รบเร้าอยากจะมาที่นี่ย่าก็เลยมากะทันหันไม่ได้ทันบอกก่อนเลย"

อันที่จริงเห็นข่าวว่าบริษัทของฟรานซิสมีปัญหาเธอก็ว่าจะกลับมาเหมือนกันแต่ที่ต้องรวดเร็วขนาดนี้เพราะเจ้าหลานชายคนเล็กของเธอดันรบเร้าอยากจะกลับมาที่ไทยเร็วๆจนเธอเองก็งงอยู่เหมือนกันแต่ก็พากันกลับมากะทันหันตามความคิดของลอเลนโซ

"อ๋อ.. ครับ"

ฟรานซิสพยักหน้าเบาๆ

"หนูปลายพาพี่เค้าไปพักที่ห้องก่อนเถอะเดี๋ยวย่าขอเล่นกับต้นหนาวสักหน่อยเดี๋ยวจะเอาไปคืน"

เฮเลนดูท่าหลานชายเธอคงจะอาการไม่ดีขึ้นมากตอนนี้จึงอยากให้เขาได้พักเสียก่อนส่วนทางนี้เธอก็ขอเล่นกับเหลนชายที่เพิ่งรู้ว่ามีเขาในตอนสองขวบแล้วเสียให้ชื่นใจ

"ค่ะคุณย่า..ต้นหนาวอยู่กับคุณทวดไม่ซนนะครับ"

"ฮับมี๊"

ปลายฝนกำชับลูกชายของเธอก่อนจะเดินพยุงฟรานซิสขึ้นบนห้องไป

"นี่คุณทำไมไปบอกคุณย่าแบบนั้น"

ปลายฝนนั่งลงข้างๆกับฟรานซิสที่นอนอยู่บนเตียงทั้งยังถามเขายังสงสัยว่าทำไมจึงตอบคุณย่าของเขาเรื่องเธอไปอย่างนั้น

"ขี้เกียจอธิบายอะไรยืดยาวกลัวว่าคุณย่าจะช็อคกับเรื่องที่เธอทำซะเปล่าๆ"

ฟรานซิสมองหน้าหญิงสาวที่ดูจะเป็นกังวลกับเรื่องของตัวเองอยู่มากที่เขาตอบคุณย่าเขาไปแบบนั้นเพราะจะได้ไม่ต้องเกิดคำถามอะไรต่อ

"ยังไงก็ขอบคุณนะที่บอกท่านไปแบบนั้น"

"อืม..."

"แล้วนี่คุณหิวหรือเปล่าฉันจะไปทำข้าวต้มให้"

"ไม่ต้องเธอนอนเป็นเพื่อนฉันอยู่ที่นี่แหละเรื่องอาหารฉันสั่งให้อีธานบอกแม่ครัวที่บ้านเล็กให้จัดการแล้ว"

ฟรานซิสจับมือหญิงสาวเอาไว้พร้อมทั้งปิดเปลือกตาลงพักผ่อน

"ทำไมต้องให้ฉันนอนเป็นเพื่อนคุณด้วยคะ"

ปลายฝนมีสีหน้าสงสัย

"ก็เผื่อฉันเกิดเป็นไข้หรือเจ็บแผลขึ้นมาเธอจะได้ช่วยดูไง"

ฟรานซิสพูดทั้งที่ยังหลับตาอยู่

"ก็ได้ค่ะ"

ปลายฝนยอมนอนอยู่ข้างๆเขาอย่างว่าง่ายโดยที่มือของเขาและเธอยังกอบกุมกันอยู่