ตอนที่27 เปิดตัวออกสื่อ

20.00 น.

"ต้นหนาวมามี๊ใส่ชุดนี้สวยไหมครับ"

เมื่อเลือกชุดของลัลลลิลได้ตอนนี้ก็เหลือเพียงชุดของเธอที่จะต้องมาตัดสินใจเลือกอีกครั้งบนเตียงนอนตอนนี้มีเธอและลูกชายอยู่เพียงสองคนเพราะฟรานซิสเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเธอจึงถามความเห็นของต้นหนาวว่าชุดที่เธอเลือกโอเคหรือไม่

"ฉวยฮับ.."

ต้นหนาวที่กำลังเล่นโมเดลรถแข่งง่วงหันมามองคนเป็นแม่ครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าหงึกหงัก

"แล้วชุดนี่ล่ะครับ"

ปลายฝนหยิบอีกชุดมาเทียบกับตัวของเธอให้ต้นหนาวเลือก

"ฉวยฮับ.."

เด็กชายตัวกลมพยักหน้าพร้อมหันไปเล่นโมเดลรถเช่นเดิม

"หืมสวยทุกชุดเลยเหรองั้นมามี๊ยังไม่เลือกดีกว่ารอแดดดี๊เลือกให้ละกันเนอะ...ตอนนี้ต้นหนาวมาดูชุดที่แม่ซื้อให้ดีกว่า"

ตอนนี้ปลายฝนไม่ค่อยจะเชื่อมนคำว่าสวยของต้นหนาวเสียแล้วเพราะดูท่าลูกชายของเธอจะห่วงเล่นมากกว่าจรีบให้เขาเลือกชุดของตัวเองก่อน

"นี่..ชุดนี้หล่อไหมครับต้นหนาวชอบไหม"

ปลายฝนหยิบชุดสูทของเด็กที่ซื้อมาประมาณสามชุดสามสีให้ลูกชายของเธอได้เลือกทีละชุด

"อืม...ไม่ฮับ"

ชุดแรกเป็นสีเทาเรียบๆแต่ดูท่าลูกชายเธอจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่จึงหยิบอีกชุดที่เป็นสีแดงหม่นขึ้นมา

"ชุดนี้ล่ะ​"

"ชอบฮับ.."

ต้นหนาวพยักหน้าพร้อมเอื้อมมือมาหยิบชุดที่แม่ของเขาได้ถือเอาไว้มากอดไว้ทั้งยังมองมันด้วยรอยยิ้มอย่างชอบใจ

"สายแฟชั่นเหมือนกันนะเนี่ยลูกชายมามี๊"

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ลองให้ลูกชายเธอตัดสินใจอะไรแบบนี้ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ชอบอะไรที่ดูแฟชั่นเหมือนกัน

"ทำอะไรกันอยู่เหรอ"

ฟรานซิสเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นสองแม่ลูกกำลังนั่งง่วนกันอยู่บนเตียงจึงถามด้วยความอยากรู้

"เลือกชุดน่ะค่ะ..คุณออกมาพอดีเลยช่วยเลือหน่อยสิคะว่าฉันจะใส่ชุดไหนดี.."

"อืม..ชุดนี้.."

เป็นอีกครั้งแล้วที่หญิงสาวชอบที่จะให้เขาเลือกชุดให้เธอเสียจริงไม่เว้นแม้แต่ชุดนอนเขารู้ว่าเธอใส่ชุดไหนก็ดูดีอยู่แล้วจึงเลือกชุดที่มีสีที่มันดูเหมาะสมกับงานนี้ให้เธอได้ใส่

"สีทองนี่เหรอคะ"

"อืมดูเรียบร้อยดี"

ฟรานซิสพยักหน้าตอบ

"โอเคค่ะ"

"แล้วชุดลูกล่ะ"

ฟรานซิสเห็นว่าหญิงสาวได้เลือกซื้อชุดมาให้ลูกเรียบร้อยแล้วเขาอยากจะรู้ว่าต้นหนาวเลือกชุดได้หรือยัง

"นี่ค่ะต้นหนาวเลือกแล้ว"

ปลานฝนชี้ไปที่ชุดในมือเด็กชายตัวกลม

"สีแดงเนี่ยเหรอ"

ฟรานซิสถามอย่างแปลกใจว่านั่นคือสิ่งที่ต้นหนาวเลือกเองหรือ

"ค่ะลูกเลือกเอง"

"หล่อฮับ"

เด็กชายหันมาฉีกยิ้มให้คนเป็นพ่อโดยที่มือยังกอบกุมชุดสีโปรดเอาไว้อยู่

"อะ..โอเคสีนี้ก็สีนี้"

ฟรานซิสแสยะยิ้มแหยๆหากลูกเขาชอบก็ไม่ได้ขัดอะไร

สองวันต่อมา

โรงแรมxxx

"สวัสดีเฮเลน"

เพ็ญพักตร์เห็นเฮเลนเดินเข้ามาพร้อมหลานๆก็จึงรีบไปทักทายทันทีเพราะเธอไม่ได้เจอกันมานานมากเลยคิดถึงกันเป็นพิเศษ

"สวัสดีคุณหญิงไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ"

เฮเลนทักทายเพื่อนของเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเฮเลนไม่ได้เจอเพ็ญพักตร์นานก็จริงแต่ยังรู้สึกว่าเพื่อนของเธอยังแข็งแรงดีเหมือนเดิม

"ก็เจ้าตัวไม่ค่อยจะกลับมาพบปะเพื่อนบ้างเลยทั้งที่เหลือกันน้อยแล้วไม่รู้ว่าฉันจะอยู่เจอเธอได้ถึงเมื่อไร"

เพ็ญพักตร์พูดด้วยความเข้าในในธรรมชาติ

"พูออะไรอย่างนั้นนี่คุณหญิงยังดูแข็งแรงดีอยู่เลยนะ"

เฮเลนไม่ค่อยอยากให้เพื่อนเธอพูดถึงเรื่องแบบนี้สักเท่าไรเพราะหากวันนี้ยังแข็งแรงกันดีอยู่ก็จงใช้ชีวิตให้มีความสุขไปในทุกๆวันเป็นพอ

"นั่นตาเล็กเป็นอะไรเหรอ"

เพ็ญพักตร์เห็นว่าลอเลนโซต้องเป็นรถเข็นและใส่เฝือกแขนและขาเข้ามาจึงต้องถามด้วยความตกใจว่าหลานคนเล็กของเพื่อนเธอนั้นเป็นอะไร

"ก็ชอบเล่นอะไรแผลงๆแบบผู้ชายน่ะสิฉันล่ะปวดหัว"

เฮเลนตอบด้วยสีหน้าระอา

"หลานผู้ชายก็อย่างนี้แหละ"

เพ็ญพักตร์เข้าใจในความเป็นเด็กผู้ชายดีเพราะเธอเองก็มีหลานผู้ชายเหมือนกัน

"นี่หนูปลายฝนภรรยาตาใหญ่แล้วนี่ก็เหลนฉันเองต้นหนาวสองขวบกว่าแล้วล่ะ"

เฮเลนถือโอกาสนี้แนะนำปลายฝนและต้นหนาวให้กับเพ็ญพักตร์ได้รู้จัก

"ตายจริงทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยล่ะ"

เพ็ญพักตร์มีสีหน้าตกใจเพราะเธอไม่ได้รู้ข่าวเรื่องนี้เลยคิดว่าฟรานซิสยังโสดอยู่เสียอีก

"พอดีตาใหญ่ไม่ค่อยจะชอบเปิดเผยอะไรเท่าไรวันนี้ก็พึ่งจะเป็นงานแรกนี่แหละ"

"คุณย่าสวัสดีครับ"

ฟรานซิสเดินมาสวัสดีเพ็ญพักตร์พร้อมกับปลายฝนที่อุ้มลูกชายของพวกเขาอยู่

"ไหว้พระเถอะจ่ะ"

เพ็ญพักตร์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มทั้งยังมองไปที่เด็กชายตัวกลมอย่างเอ็นดู

"ซาหวัดดีฮับ"

ต้นหนาวยกมือป้อมสวัสดีหญิงชราตรงหน้าอย่างนอบน้อมตามที่คนเป็นแม่ได้สอนเอาไว้

"น่าเอ็นดูซะจริงฉันชักจะอยากมีเหลนบ้างซะแล้วสิ"

เพ็ญพักตร์รู้สึกอิจฉาเฮเลนที่มีเหลนน่ารักขนาดนี้เธอเองอยากจะมีเหลนกับเขาบ้างแต่ก็ยังไม่มีวี่แววเสียที

"ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีหลานเธอคนไหนมีคู่บ้างหรือยังไง"

"ก็มีเคลี่ที่พึ่งจะกลับมาเมื่อสามเดือนก่อนนี่แหละเห็นว่าจะหมั้นกับแฟนชาวสเปนน่ะ"

เพ็ญพักตร์ก็เห็นจะมีวี่แววแค่หลานสาวของเธอเท่านั้นแต่ก็ไม่รู้ว่าหลานสาวเธอกับแฟนของเขาหลังจากแต่งแล้วจะมีลูกเลยหรือไม่

"อ๋อ.. อย่างนั้นเหรอดีใจด้วยนะ"

เฮเลนแสดงความยินดีกับเพื่อนเธอที่หลานสาวจะเป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีทั้งตัวเลยสายตามองหลานชายคนเล็กของเธอกรายๆดูท่าว่าข่าวนี้จะเป็นที่น่าผิดหวังกับหลานชายของเธอเอามากซะเหลือเกินจนถึงกับนั่งหน้าหงอยไปเลย

"เชิญๆเช้าไปในงานกันก่อนเดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกทีนะ"

เพ็ญพักตร์ให้เฮเลนพาหลานๆเข้าไปข้างในเสียก่อนเพราะตอนนี้เธอจะต้องอยู่รับแขกค่อยคุยกันเต็มที่หลังจากรับแขกเสร็จด้านในทีเดียว

"โอเคจ่ะ"

"คุณฟรานมางานนี้ด้วยเหรอคะ"

เคลี่หญิงสาวลูกครึ่งวัยสามสิบปีที่ดูสวยสง่าราวกับนางแบบนิตยสารหน้าคมตาโตผมยาวสลวยเป็นเงางามที่กำลังดูความเรียบร้อยในงานคุณยายของเธอเมื่อเห็นฟรานซิสเดินเข้ามาถึงจึงเดินเข้าไปทักทาย

"ครับนี่ปลายฝนกับต้นหนาวพรรยากับลูกของผมน่ะครับ"

เมื่อฟรานซิสเจอเคลี่จึงรีบแนะนำปลายฝนและลูกของเขาให้เธอได้รู้จักเพราะเห็นว่าเป็นคนกันเอง

"ว้าว..ฉันเคลี่ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ..ลูกชายคุณจ้ำม่ำมากเลยนะคะ"

เคลี่ยิ้มยินดีให้กับฟรานซิสที่รู้ว่าเขามีครอบครัวที่น่ารักเพราะเธอก็ฝันว่าอยากจะมีครอบครัวที่น่ารักแบบนี้บ้าง

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเคลี่"

ปลายฝนยิ้มให้หญิงสาวอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร

"เคลี่"

ลอเลนโซนั่งรถเข็นอัตโนมัติของเขามาพร้อมกับลัลลลิลเขาอยากจะคุยกับเธอในเรื่องที่เขาเพิ่งรู้มา

"ลอส"

เคลี่มีสีหน้าแปลกใจที่ได้เจอกับเขาที่นี่และรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องตามเธอกลับมาแน่นอน