ตอนที่26 คู่กัด

"โห่... หมอเค้าพูดกับคนไข้แบบนี้เหรอ"

ลอเลนโซเบือนสายตามาหมอสาวอย่างไม่สบอารมณ์

"เฉพาะคนไข้ที่สมองสามขวบอย่างคุณเท่านั้นแหละต้นหนาวยังจะพูดรู้เรื่องซะกว่าเลย"

ลัลลลิลพูดจาแบบนี้กับคนไข้อย่างเขาเท่านั้นเพราะคนอย่างเขาพูดดีด้วยก็ไม่ค่อยจะเข้าไปในสมองเท่าไร

"คุณเอาผมไปเปรียบเทียบกับหลานได้ยังไง"

"ก็มันจริงไหมล่ะ... เงียบปากแล้วกินข้าวไปเลย"

ลัลลลิลเลื่อนโต๊ะวางถาดอาหารมาตรงหน้าชายหนุ่มทั้งยังมองค้อนเขาไปหนึ่งที

"หึ่..."

ลอเลนโซสบถอย่างอารมณ์เสีย

"อีกสามวันฉันจะพาคุณไปผ่าเฝือกที่โรงพยาบาล"

"ผ่าที่นี่ไม่ได้หรือไง"

"ที่นี่มีแต่มีดทำครัวหรือคุณจะให้ฉันทำล่ะ"

"ชิ..ผ่าออกก็ดีจะได้โล่งซะที"

"ผ่าแล้วใส่ใหม่ค่ะไม่ใช่ผ่าแล้วผ่าเลย"

"หา...ใส่ทำไมอีกล่ะ"

ลอเลนโซมีสีหน้าผิดหวัง

"คุณคิดว่าแค่อาทิตย์กว่าๆกระดูกคุณจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยหรือไงทำอย่างกับไม่เคยเจ็บตัว"

ลัลลลิลรู้ว่าเขาเคยจะตัวอยู่บ่อยครั้งแต่ทำไมไม่อยากจะชินกับการรักษาเสียที

"เฮ้อ.."

ลอเลนโซถอนหายใจมองจานข้าวตรงหน้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

สนามบินxxx

"ทำไมพีถึงกลับมาเข้าโรงพยาบาลได้อีก"

ภูผานักธุรกิจหนุ่มวัย39ที่เป็นพี่ชายของพิรัชเขาร่วมหุ้นเปิดบริษัทกับเพื่อนของเขาอยู่ที่สเปนและไม่ได้กลับมาเมืองไทยนานนับสิบปีจนตอนนี้เขาต้องกลับมาด้วยธุระสำคัญบางอย่าง

ชายหนุ่มบินกลับมาจากสเปนอย่างเร่งด่วนเพราะเขาได้ข่าวว่าน้องเขาเข้าโรงพยาบาลอีกรอบอย่างที่เขากังวลตอนนี้ก็คือข่าวคราวของธุรกิจของน้องชายเขาที่มีข่าวว่ากำลังจะล้มละลายนั่นเอง

"คือเมื่อคืนคุณพีบอกว่าฟรานซิสบุกมาที่บ้านครับคุณภู"

บอดี้การ์ดหนุ่มบอกภูผาด้วยสีหน้าเจื่อนๆเพราะกลัวจะโดนตำหนิว่าไม่ดูแลพิรัชให้ดี

"หึ่...พาฉันไปหาพีที่โรงพยาบาล"

ภูผากัดฟันกรอดตอนนี้เขาอยากจะเห็นสภาพน้องชายเขามากที่สุดจึงให้บอดี้การ์ดพาไปที่โรงพยาบาลก่อนจะไปที่บ้าน

"ครับคุณภู"

โรงพยาบาล

"พี่ครับ... ธุรกิจผมพังป่นปี้ไปหมดแล้วครับ"

พิรัชตอนนี้เจ็บตัวยังพอว่าแต่เจ็บใจมากกว่าเมื่อรู้ว่าธุรกิจของตนเองกำลังจะจมลงสิ่งที่เขาพยายามสร้างมาทั้งหมดมันกำลังจะพังทลายไปต่อหน้าต่อตาเขารู้ว่านี่ต้องเป็นฝีมือของฟรานซิสแน่นอน

"ฉันรู้ถึงได้กลับมานี่ไง"

"พี่ต้องช่วยผมนะ.."

พิรัชกุมมือพี่ชายของเขาอย่างหมดอาลัยตายอยาก

"แกเป็นน้องฉันยังไงฉันก็ต้องช่วยแกอยู่แล้วเรื่องที่แกเจ็บตอนนี้คนที่ทำมันต้องเจ็บกว่า"

ภูผามองสภาพน้องชายของเขาตอนนี้ก็ยิ่งเจ็บแค้นคนที่มันทำให้น้องชายเขาเป็นแบบนี้อย่างมากและเขาจะไม่ปล่อยให้คนพวกนั้นได้ใจไปนานกว่านี้แน่นอน

คฤหาสน์ฮันส์

"อาทิตย์หน้าคุณหญิงเพ็ญพักตร์ชวนย่าไปงานวันเกิดย่าว่าจะให้เรากับหนูปลายไปด้วยงานนี้สื่อค่อนข้างเยอะถือโอกาสเปิดตัวหลานสะใภ้กับเหลนเลยดีไหม"

เฮเลนนั่งคุยกับหลานชายคนโตของเขาที่โซฟาในห้องโถงถึงเรื่องที่เธอได้รับเชิญให้ไปในงานวันเกิดของเพื่อนเธอเห็นว่างานนี้น่าจะมีสื่อเยอะพอสมควรเธอเลยอยากที่จะพาปลายฝนและเหลนของเธอไปเปิดตัว

"แล้วแต่คุณย่าเลยครับ"

ฟรานซิสไม่ได้ขัดข้องอะไรอยู่แล้วเพราะเขาก็ไม่ได้คิดว่าจะปิดเรื่องที่เขามีลูกมีเมียแต่เรื่องที่เขาต้องปิดคือเขามีลูกได้ยังไงมากกว่า

"ผมไปด้วยนะครับ"

ลอเลนโซเอ่ยเสียงดังมาแต่ไกลเขานั่งรถเข็นมาพร้อมกับลัลลลิลพอได้ยินว่าคุณย่าของเขาจะไปออกงานเขาจะอยากจะไปงานนี้ด้วย

"จะออกงานสภาพนี้จริงเหรอ"

เฮเลนไม่คิดว่าคนอย่างลอเลนโซจะออกงานในสภาพนี้นอกจากอยากจะเรียกร้องความสนใจจากใครมากกว่า

"ครับคนหล่ออยู่ในสภาพไหนก็หล่อ"

"มั่นใจซะเหลือเกินนะ"

"ไม่รู้ว่าจะออกงานไปเพื่อเรียกร้องความสนใจจากใครหรือเปล่าน่ะสิ"

เฮเลนรู้ว่าหลานชายของเขาเคยคุยกับหลานสาวของเพ็ญพักตร์เพื่อนของเธอในตอนที่อยู่ที่เนเธอร์แลนด์แต่เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองเป็นอย่างไรกันแน่

"เรียกร้องความสนใจอะไรครับคุณย่าอย่างผมมีคนสนใจตลอดอยู่แล้ว"

ลอเรนโซ่ยังคงมั่นใจตัวเองได้อยู่ตลอดเวลาเพราะเขาเป็นคนที่มีความมั่นใจสูงพอตัวอยู่แล้วจนทำให้หมอสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังอดที่จะทำน่าหมั่นไส้ชายหนุ่มไม่ได้

สามวันต่อมา

โรงพยาบาลxxx

13.00 น.

"หมอลิน"

รัชตะหมอหนุ่มเพื่อนร่วมงานของลัลลลิลเมื่อเห็นเธอรออยู่ที่หน้าห้องเอ็กซเรย์ตั้งแต่เช้าจึงเข้ามาทักทาย

"พี่หมอเรียล"

"พาคนไข้เรามาทำอะไรเหรอ"

รัชตะรู้ว่าหมอสาวตอนนี้ถูกผอ.ส่งไปเป็นแพทย์ประจำตัวของคนไข้วีไอพีวันนี้มาที่โรงพยาบาลได้คงมีเรื่องสำคัญที่ต้องพาคนไข้มาเป็นแน่

"เอ็กซเรย์กระดูกแขนกับขาแล้วก็ใส่เฝือกใหม่น่ะค่ะ"

"อ๋อ...เคสนี้ท่าจะนานนะครับ"

"ค่ะเป็นสองเดือนแหละค่ะ"

"ยังไงเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนมีเคสผ่าตัดต่อ"

หมอหนุ่มต้องขอตัวออกไปก่อนไม่ได้มีเวลาคุยนานเพราะเขามีเคสต้องผ่าตัดแต่เช้า

"ค่ะ"

"แฟนเหรอคุณ"

ลอเลนโซนั่งรถเข็นออกมาได้จังหวะที่สองคนนั้นกำลังพูดคุยกันแล้วหมอหนุ่มก็เดินออกไปพอดีเขาจึงทักหญิงสาวด้วยสีหน้าอยากรู้

"จะบ้าหรือไงคุณนั่นเพื่อนร่วมงานฉันทักทายกันปกติ"

ลัลลลิลส่ายหัวหงึกหงัก

"อืม.. ก็อย่างว่าล่ะนะปากอย่างคุณคงไม่มีแฟน"

ความกวนประสาทของลอเลนโซไม่มีใครเกินอยู่แล้ว

"เอ้ะ.. คุณนี่.. ชิ"

ลัลลลิลแทบจะอารมณ์เสียได้ทุกวี่ทุกวันตั้งแต่มาเป็นแพทย์ประจำตัวของชายหนุ่ม

เย็นของวัน

"ลินมาพอดีเลยมาเลือกชุดสิ"

ปลายฝนรีบจูงมือเพื่อนสาวเธอเข้ามาในห้องโถงเพราะตอนนี้ในห้องโถงมีแต่ถุงเสื้อผ้าแบรนด์ดังกองอยู่เต็มไปหมดเพราะวันนี้เธอพึ่งจะออกไปชอปปิ้งกับเฮเลนมา

"ชุดอะไรเหรอ"

ลัลลลิลถามด้วยสีหน้าสงสัย

"ชุดใส่ออกงานวันเกิดเพื่อนคุณย่าไงแกต้องไปกับพวกเราด้วยดูแลคุณลอสไง"

"ห้ะ... ฉันต้องไปด้วยเหรอ"

เรื่องนี้เธอคิดว่าเธอจะไม่ต้องไปด้วยเสียอีก

"จ่ะ...หมอลินไปดูแลตาเล็กในงานหน่อยนะ"

เฮเลนหันมายิ้มแหยๆให้ลัลลลิล

"ก็ได้ค่ะคุณย่า"

หญิงสาวคงต้องรับหน้าที่นี้ไปแต่โดยดี

"อย่างหมอลินจะใส่ชุดไหนสวยกันนะ..เฮ้อ..มองไม่ออกเสียเลย"

ลอเลนโซคนที่ปากอยู่ไม่สุขอีกครั้งที่เขากระแนะกระแหนหมอสาว

"คุณ.."

ลัลลลิลหันไปมองค้อนคนไข้ของเธอหากจับขาเขาหักอีกข้างได้ในตอนนี้เธอก็จะทำแต่ก็กลัวว่าเธอจะต้องมารับผิดชอบอะไรเขาอีกก็เลยต้องอดใจเอาไว้

"ลินใส่ชุดไหนก็สวยค่ะตอนเรียนมหาลัยลินเป็นดาวคณะเลยนะคะ"

ปลายฝนยอลัลลลิลให้ลอเลนโซได้ฟังว่าเพื่อนเธอไม่ใช่ธรรมดาๆ

"โห..ซื้อเสียงมาหรือเปล่าเนี่ยคุณ"

ลอเลนโซยกยิ้มอย่างเย้ยหยันลัลลลิล

"ให้มันน้อยๆหน่อยตาเล็กเดี๋ยวเถอะ"

เฮเลนรู้สึกเกรงใจลัลลลิลแทนหลานชายของเธอเสียจริงจึงส่งสายตาดุดันให้หลานชายคนเล็กเล่นเสียพอประมาณ

"ฉันใส่ชุดไหนก็ได้แกเลือกมาเลย"

ลัลลลิลเลือกไม่ค่อยจะถูกหากจะให้เป็นหน้าที่เพื่อนเธอเลือกให้จะดีกว่า

"โอเคจัดไป"

เรื่องนี้ถนัดอยู่แล้วสำหรับปลายฝนทุกคนจะต้องตะลึงกับฝีมือของเธอกับการเลือกแต่งตัวให้ลัลลลิล