ตอนที่32 ตอนนี้เป็นแฟนตอนไหนเป็นเมีย

ครู่ต่อมา

"คุณฟรานคะ"

ปลายฝนเดินถือถุงกล่องอาหารเข้ามาในห้องทำงานของชายหนุ่มในช่วงพักกลางวัน

"ฉันว่าแล้วว่าเธอต้องมา"

ฟรานซิสยกยิ้มอย่างพอใจเขารู้ดีว่ายังไงเธอก็ต้องมาหาเขาอยู่ดีแต่แปลกใจว่าวันนี้ทำไมเธอถึงไม่พาลูกมาด้วย

"มากินข้าวกลางวันกับคุณไงคะ"

"ต้นหนาวล่ะ"

"ตอนแรกก็จะพามาด้วยแต่คุณย่าสิคะท่าจะติดเหลนบอกว่าไม่อยากให้พาต้นหนาวออกมาข้างนอกบ่อยๆ"

"ดีแล้วล่ะตอนนี้ทางที่ดีอย่าพาลูกออกไปไหนมาไหนบ่อยเลย"

"ทำไมเหรอคะ"

ปลายฝนทำหน้าสงสัยพร้อมเข้าไปนั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม

"ก็...อืม...ช่วงนี้มลพิษค่อนข้างเยอะอยู่บ้านจะดีกว่า"

ฟรานซิสยังไม่อยากบอกอะไรเธอตอนนี้หากได้จังหวะดีๆแล้วค่อยบอกเธอว่าทำไมเขาจึงอยากให้เธอระวังตัว

"อ๋อ..เข้าใจแล้วค่ะ"

หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจพร้อมแกะกล่องอาหารวางตรงหน้าของเขาพร้อมกับของเธอ

"กินข้าวดีกว่านะคะ"

"ป้อนสิ"

ฟรานซิสเลื่อนโต๊ะมานั่งฝั่งเดียวกับหญิงสาวทั้งยังทำสีหน้าออดอ้อนเธอให้ป้อนข้าวเขาอีกด้วย

"คะ"

ปลายฝนเอียงหน้าอย่างแปลกใจที่วันนี้ดูท่าเขาจะอ้อนเธอเป็นพิเศษ

"อยากให้เธอป้อน"

"เดี๋ยวนี้อ้อนเก่งนะคะ"

ปลายฝนหลี่ตาลงเล็กน้อยแต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะป้อนเขา

"คนมีแฟนจะอ้อนแฟนบ้างไม่ได้หรือไง"

"ได้เลยค่ะคุณแฟน"

ปลายฝนตักข้าวผัดจนพูนช้อนยื่นไปใกล้ๆปากของชายหนุ่มพร้อมยกมืออีกข้างรองเอาไว้เพราะกลัวว่าข้าวจะหก

"ตอนนี้ได้เป็นแฟน...ตอนไหนจะเป็นเมีย"

ฟรานซิสพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลทั้งยังมีสีหน้าที่เย้าหยอกยักคิ้วล้อเธอเล่นอย่างทะเล้นอีกต่างหาก

"คุณฟรานน..."

ปลายฝนก้มหน้างุดตอนนี้เธอหน้าแดงแทบจะเป็นลูกตำลึงอยู่แล้ว

"เธอเขินน่ารักดีนะ...นึกว่าน่ารักเฉพาะตอนทำหน้าตกใจ...ว่าแต่...เธอ..เขินแบบนี้คิดลึกอะไรอยู่รึเปล่า"

ชายหนุ่มยังมิวายแกล้งคนที่กำลังเขินเล่นอีกครา

"คุณฟราน....กินข้าวไปเลยค่ะ"

ปลายฝนรีบยื่นช้อนข้าวเข้าไปในปากของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะพูดอะไรที่ทำให้เธอเขินไปกว่านี้

คฤหาสน์ฮันส์

"จุนอา"

ต้นหนาวนั่งเล่นอยู่ที่ห้องโถงใหญ่กับเฮเลนเมื่อเห็นคนเป็นอาลงมาด้านล่างจึงรีบวิ่งเข้าไปเกาะรถเข็นของลอเลนโซอย่างรวดเร็ว

"ไงเจ้าเสือ.."

ลอเลนโซเห็นหลานตัวกลมมายืนเกาะทำตาแป๋วจึงบกมือลูบหัวด้วยความเอ็นดู

"ไปจับรถฮับ"

ต้นหนาวเอียงคอพูดกับคนเป็นอาด้วยท่าทีตื่นเต้น

"เห็นหน้าอาเป็นต้องให้พาไปขับรถให้อาหายก่อนนะครับ"

ลอเลนโซสบถขำเขานึกว่าหลานเขาลืมไปเสียแล้ว

"หายตอนไหนฮับ"

ต้นหนาวถามอย่างอยากรู้

"ไม่รู้เลยครับ"

ลอเลนโซส่ายหัวเล็กน้อยเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้กลับไปขับรถเมื่อไหร่

"....."

ต้นหนาวมีสีหน้าผิดหวังแล้วจึงเดินกลับมานั่งเล่นที่เดิมข้างๆคุณทวดของเขา

"ต้นหนาวมาหาคุณทวดครับมากินข้าวกลางวันกันดีกว่า"

"ฮับ"

"นี่หมอประจำตัวผมเค้าหายไปไหนกันครับ"

ลอเลนโซแกล้งเปรยถามคนเป็นย่าว่าลัลลลิลหายไปไหนตั้งแต่ช่วงสายแล้วในขณะที่ย่าของเขากำลังป้อนข้าวต้นหนาวอยู่

"หมอลินน่าจะเบื่อหน้าคนไข้ล่ะมั้งเลยขี้เกียจอยู่"

เฮเลนตอบหน้าตาเฉยในขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่กับการป้อนข้าวเหลนชาย

"โถ่คุณย่าครับ"

ลอเลนโซรู้ว่าย่าของเขายังคงเคืองๆเรื่องวันนั้นอยู่จึงไม่ค่อยจะพูดดีกับเขาสักเท่าไร

"เธอกลับไปที่บ้านเห็นว่าแม่โทรเรียกให้เข้าไปคุยเรื่องที่เราทำเรื่องเอาไว้"

"เธอไม่เห็นบอกผมเลยครับคุณย่า"

ลอเลนโซถามย่าของเขาด้วยสีหน้าสงสัย

"หึ่..เธอคงขี้เกียจคุยกะเราอะ"

เหตุผลนี้ไม่ต้องให้ลัลลลิลบอกเฮเลนก็เข้าใจได้ด้วยตัวเอง

บ้านณฤดี

"กว่าจะเข้ามาหาแม่ได้นะเราน่ะ"

ณฤดีคุณหญิงวัยห้าสิบกว่าที่ยังคงความสาวความสวยดั่งคนที่อายุสามสิบต้นๆณตอนนี้เธอยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าบ้านเพราะกว่าลูกสาวเธอจะกลับเข้ามาบ้านได้ก็เล่นเอาเธอร้อนใจไปหลายวันอยู่เหมือนกัน

"ก็หนูต้องดูแลคนไข้นี่คะคุณแม่"

ลัลลลิลอ้างกับคนเป็นแม่พร้อมเข้ามาหาแม่เธอกอดแขนอย่างออดอ้อนและไปนั่งคุยกันด้านในกว่าเธอจะทำใจกลับมาได้ก็คิดแล้วคิดอีก

"อธิบายมาเลยตอนโทรถามแม่ก็ไม่เคยได้ตำตอบพูดมาเลยตอนนี้อย่าโอ้เอ้"

ณฤดีไม่พูดพร่ำทำเพลงเรื่องที่เธออยากรู้เธอก็ต้องรู้ในตอนนี้เพราะหลังจากที่เธอคิดเค้นจากลูกสาวก่อนหน้าในตอนที่คุยโทรศัพท์ก็ไม่เห็นจะได้คำตอบอะไร

"คือ..เรื่องทั้งหมดหนูไม่รู้ว่าทำไมคุณลอสเค้าพูดกับสื่อแบบนั้น"

ลัลลลิลก้มหน้างุด

"คือยังไง"

ณฤดียังคงเค้นลูกสาวเธออยู่เรื่อยๆแต่ยังไม่ทันได้คำตอบอะไรแม่บ้านก็เดินเข้ามาบอกเรื่องมีคนมาเสียก่ออน

"คุณนาฏคะคุณลอเลนโซมาขอพบค่ะ"

"ให้เค้าเข้ามา"

ณฤดีเห็นว่าตัวการเกิดเรื่องมาพร้อมกันพอดีจึงให้เขารีบเข้ามาด้านในเพื่อที่จะได้ถามความจริงเสียทีเดียว

"ชิ..มาทำไมกันนะ"

ลัลลลิลหลับตาปี๋ภาวนาขอให้วันนี้เธอแก้ปัญหาทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น

"สวัสดีครับคุณแม่"

ลอเลนโซนั่งรถเข็นเข้ามาพร้อมกับแม่บ้านของณฤดีด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"....."

ลัลลลิลส่งสายตามองค้อนให้ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ

"คุณมาที่นี่ก็ดีแล้วอธิบายกันมาเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไง"

ณฤดีถามชายหนุ่มด้วยความอยากรู้หากทั้งสองจะคบหรือถึงขั้นแต่งอะไรเธอก็ไม่ว่าแต่อย่างน้อยก็ขอให้บอกเธอก่อนก่อนที่จะมีข่าวแบบนี้ออกมา

"คือผมจะแต่งงานกับเธอจริงๆครับ"

ลอเลนโซตอบณฤดีหน้าตาเฉย

"อะไรของคุณเนี่ยคุณลอส"

ลัลลลิลลุกขึ้นตวาดชายหนุ่มที่เขาพูดอะไรเพ้อเจ้อแทนที่จะพูดความจริงออกมา

"เงียบเลยเราน่ะ.."

ณฤดีปรามลูกสาวของเธอให้นั่งลงและเงียบเพราะเธอจะฟังจากปากลอเลนโซ

"แต่ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะคุณแม่เรื่องแต่งงานเค้าก็พูดเองเออเองทั้งนั้น"

ลัลลลิลยังคงค้านหัวชนฝา

"ผมมีอะไรกับเธอแล้วครับ"

ลอเลนโซแกล้งตีหน้าเศร้าคิดว่ายังไงแม่ของหญิงสาวก็ต้องเชื่อเขาอยู่ดี

"อะไรนะ??"

ณฤดีถึงขั้นแทบจะลมจับลัลลลิลเลยรีบเข้าไปนั่งข้างๆแม่ของเธอพยุงตัวแม่เธอเอาไว้