ตอนที่41 พวกคุณเป็นใคร

"นายครับ"

"มีอะไร"

ฟรานซิสกำลังนั่งกุมมือปลายฝนอยู่ด้วยสีหน้าหดหู่เมื่อเห็นลูกน้องเดินเข้ามาหน้าตาตื่นจึงต้องรีบถามว่ามีเรื่องอะไร

"ตอนนี้มีข่าวว่าพิรัชฆ่าตัวตายเพราะไม่เหลืออะไรครับ"

ข่าวล่าสุดที่อีธานพึ่งจะได้รู้มาก็คือว่าพิรัชตัดสินใจจบชีวิตตนเองเพราะสาเหตุที่ตนเองไม่เหลืออะไรแถมพี่ชายก็ดันต้องมาติดคุก

"อืม...ถ้าไม่คิดจะงัดข้อกับฉันตั้งแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้"

ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"แล้วเรื่องคดีของภูผากับภัทรินทร์ล่ะครับ"

"ให้ตำรวจจัดการฉันว่าคงไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยพวกมันแล้วล่ะ"

ฟรานซิสไม่อยากจะยุ่งอะไรกับคนพวกนี้ทั้งนั้นให้กฎหมายเป็นคนจัดการจะดีกว่าเพราะในหัวของเขาตอนนี้ยังกังวลเรื่องของปลายฝนอยู่อย่างมาก

"ครับ"

ครู่ต่อมา

"แดดดี๊"

"ครับ"

ต้นหนาวเดินเข้าห้องมาพร้อมกับเฮเลนเพื่อมาเยี่ยมคนเป็นแม่

"มี๊เป็นราย"

เด็กชายมองไปยังคนเป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียงพรางหันมาถามพ่อเจ้าตัวว่าแม่เป็นอะไร

"มามี๊ไม่สบายต้องนอนพักผ่อนเยอะๆครับ"

"นอนนานไหม"

"อืม...คงไม่นานมั้งครับ"

ฟรานซิสตอบพร้อมลูบหัวต้นหนาวเบาๆรู้ว่าลูกชายคงอยากจะให้แม่ตื่นมาเล่นด้วยเป็นแน่

"ท่าจะอยากเล่นกับแม่แล้วล่ะมั้ง"

เฮเลนอมยิ้มพลางมองต้นหนาวอย่างเอ็นดู

"คงงั้นครับ"

"นี่ย่าพาต้นหนาวไปดูโรงเรียนมาแล้วนะเลือกเอาโรงเรียนนานาชาติใกล้บ้านเรานี่แหละจะได้ไปกลับสะดวก"

"ลำบากคุณย่าอีกแล้วสิครับ"

"ลำบากอะไรกันทั้งพ่อทั้งแม่เจ็บทั้งคู่ย่าก็ต้องดูแลเหลนย่าอยู่แล้ว"

"แล้วนี่เจ้าเล็กของคุณย่าไม่มาด้วยเหรอครับ"

"รายนั้นตั้งแต่ขาแขนเค้าใช้งานได้เกือบปกติก็เห็นง่วนอยู่กับการสร้างโปรเจคงานอะไรของเค้านั่นแหละ"

"ท่าจะจริงจังหรือเปล่าครับเนี่ย"

ฟรานซิสดูท่าครั้งนี้น้องชายของเขาดูจะจริงจังขึ้นมากเป็นพิเศษ

"ครั้งนี้ดูจริงจังอยู่นะย่าก็อยากเห็นเจ้าเล็กทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเสียที"

"แล้วผมจะรอดูนะครับ"

คฤหาสน์ฮันส์

"โทรตามฉันมามีธุระด่วนเรื่องอะไร"

ลัลลลิลเดินหน้าบึ้งเข้ามาในคฤหาสน์หรูเพราะจู่ๆลอเลนโซก็โทรมาบอกเธอว่ามีธุระด่วนจะคุยด้วยแถมเธอถามเรื่องอะไรก็ไม่ยอมตอบโทรกลับก็ไม่รับทำให้เธอโมโหแล้วต้องถ่อมาถึงที่นี่

"คุณช่วยเลือกโลโก้บริษัทให้ผมหน่อยสิคุณ"

ลอเลนโซหันหน้าโน๊ตบุ้คให้หญิงสาวดูเมื่อเธอมาถึง

"เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"

ลัลลลิลเท้าเอวอย่างไม่พอใจ

"แค่นี่อะไรนี่เรื่องใหญ่เลยนะโลโก้มันต้องอยู่กับบริษัทผมตลอดไปเลยนะ"

ลอเลนโซยังคงแสร้งทำหน้าตาเฉยเมื่อเห็นหญิงสาวโมโหลมออกหู

"เห้อ.. คุณนี่ทำฉันเสียเวลาจริงๆ"

"ช่วยผมเลือกหน่อยก็คนอื่นเค้าก็ยุ่งกันหมดมีแค่คุณเท่านั้นแหละที่ผมเห็นว่าว่างพอที่จะช่วยผมวันนี้วันหยุดคุณไม่ใช่เหรอ.. นะๆ"

ชายหนุ่มทำสีหน้าและน้ำเสียงอ้อนวอนเรียกร้องความสงสาร

"ก็ได้ก็ได้"

ลัลลลิลเห็นว่าไหนๆเธอก็มาถึงแล้วจช่วยชายหนุ่มเลือกๆจะได้จบๆ

สามวันต่อมา

โรงพยาบาล

"อือ..อืมม."

"..ปลายฝน.."

ฟรานซิสนั่งเฝ้าปลายฝนด้วยความหวังว่าเธอจะต้องตื่นขึ้นมาเจอเขาและแล้ววันนี้ความหวังก็เป็นจริงตอนนี้หญิงสาวเริ่มขยับตัวขึ้นมาเขาจึงรีบกดเรียกหมอกับพยาบาลให้เข้ามาดูเธออย่างรวดเร็ว

ครู่ต่อมา

"เป็นยังไงบ้าง"

รัชตะถามปลายฝนด้วยสีหน้าเป็นกังวลเพราะสายตาที่เธอมองเขานั้นเหมือนดูจะแปลกใจอยู่มาก

"ปวดหัว"

ปลายฝนฟื้นขึ้นมาพร้อมคำถามว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแล้วคนในห้องนี้เป็นใครกันเพราะว่าเธอไม่รู้จักเลยสักคนรู้แค่ว่าผู้ชายที่ถามเธอเมื่อครู่เป็นหมอเพราะชุดที่เขาใส่ยิ่งครุ่นคิดเท่าไรมันก็พาให้เธอปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนต้องยกมือกุมหัวเอาไว้

"ปลายฝน"

ฟรานซิสรีบเข้ามาจับมือปลายฝนด้วยสีหน้ากังวล

"พวกคุณเป็นใคร"

ปลายฝนหันมาถามฟรานซิสอย่างสงสัย

"หืม..."

ฟรานซิสถึงกับมือไม้อ่อนกับคำถามของหญิงสาวที่ดูท่าเธอจะจำเขาไม่ได้เสียอย่างนั้น

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

"ฉันเป็นอะไรแก...แล้วทำไมแกอยู่ในชุดคุณหมอล่ะ"

ปลายฝนถามลัลลลิลด้วยสีหน้าสงสัยในตอนนี้เธอจำได้คนเดียวก็คือลัลลลิลเพื่อนเธอเท่านั้น

"นี่แกจำอะไรได้บ้างไหนลองพูดมาซิ"

ลัลลลิลลองทดสอบความจำของปลายฝนให้ละเอียดอีกครั้ง

"ก็จำได้ว่ากำลังฉลองกันที่ร้านปิ้งย่างที่เรากำลังจะได้เข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลเดียวกันไงแล้วก็จำอะไรไม่ได้แล้วอะ"

ปลายฝนพูดในสิ่งที่เธอจำได้ล่าสุด

"โหนั่นมันตอน23เลยนะ"

ลัลลลิลหน้าเจื่อนเล็กน้อยเพราะเรื่องราวที่เพื่อนเธอจำได้มันก่อนที่จะเข้าทำงานที่โรงพยาบาลเสียอีกเธอคิดว่าเรื่องนี้เธอต้องอธิบายอะไรๆให้เพื่อนเธอฟังยาวเลยล่ะ

"แสดงว่าความทรงจำหายไป"

รัชตะจดรายละเอียดที่ปลายฝนได้เล่ามาล่าสุด

"ทำไมขาฉันขยับไม่ได้เลยแล้วตกลงฉันเป็นอะไรแน่"

ปลายฝนรู้สึกว่าเธอไม่มีความรู้สึกที่ขาของเธอเลยจึงหันหน้าไปถามลัลลลิลอย่างกังวล

"แกฟังฉันนะตอนนี้แกจะสามสิบแล้ว..แกมีลูกหนึ่งคน..กับสามีแกคุณฟรานซิสที่เค้าอยู่ในห้องนี้ตอนแกตื่นนั่นแหละ"

"หา..."

"แล้วที่แกเป็นแบบนี้เพราะสามีแกดันไปมีศรัตรูทำให้พวกมันจับตัวแกไปเพื่อที่จะหลอกคุณฟรานซิสให้ตามหาแกเพื่อที่จะฆ่าแล้วแกก็ดันห่วงเขาจนโดนยิง...แล้วก็เรื่องหัวแกก็เป็นเพราะ........"

ลัลลลิลร่ายยาวเรื่องที่เธอต้องผ่าตัดสมองเพราะอะไรและมีลูกได้อย่างไรจนคนฟังนั่งอึ้งตะลึงตัวเองไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรอย่างที่เพื่อนเธอพูดได้ขนาดนั้น

"โห...วีรกรรมฉันมันเยอะขนาดนี้เชียวหรือเนี่ยแต่ฉันมีลูกแล้วจริงๆเหรอ....ลูกฉันต้องน่ารักมากๆเลยใช่ไหม"

ปลายฝนรู้สึกว่าเธอจะจำความไม่ได้ไปหลายปีเลยถ้าหากเป็นอย่างที่เพื่อนเธอพูดที่เธอดีใจอย่างมากก็เห็นจะเป็นคำว่ามีลูกแล้วนี่แหละมันเป็นความฝันของเธอเลยที่อยากจะมีลูกสักคน

"อืม.. ต้นหนาวกำลังน่ารักเลยล่ะ"

ลัลลลิลพยักหน้าตอบเพื่อนเธอ