ตอนที่42 จะรอวันที่จำได้

ทางด้านฟรานซิส

หน้าห้องปลายฝน

"ตาใหญ่ทำไมออกมานั่งตรงนี้ล่ะ"

เมื่อรู้ว่าปลายฝนฟื้นแล้วจากปากหลานชายของเธอจึงรีบหอบเหลนชายมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็เห็นฟรานซิสมีสีหน้ากังวลอยู่หน้าห้องจึงถามด้วยความสงสัยว่าทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ไม่อยู่ด้านในห้องกับปลายฝน

"หมอเรียลกับหมอลินกำลังเชคอาการของปลายฝนอย่างละเอียดน่ะครับดูท่าเธอจะความจำเสื่อมจำผมไม่ได้ไปเสียแล้ว"

ฟรานซิสนั่งก้มหน้าพูดเสียงอ่อนหัวใจของเขาตอนนี้อ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"อะไรนะ"

เฮเลนถึงกับหน้าเสียเมื่อรู้ว่าปลายฝนมีอาการข้างเคียงเช่นไรไม่รู้ว่าหลานชายกับหลานสะใภ้ของเธอจะได้มีความสุขกันจริงๆเสียทีเมื่อไรผ่านครั้งนี้ไปเธอก็ขอภาวนาว่าอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองอีกเลยเชื่อว่าฟ้าคงทดสอบคนสองคนมากพอแล้ว

"หามามี๊"

ต้นหนาวยืนเกาะประตูที่ปิดสนิทหน้ามุ่ยเพราะเด็กชายต้องการจะเข้าไปหาคนเป็นแม่ด้านใน

"เดี๋ยวก่อนครับต้นหนาวคุณหมอกำลังตรวจมามี๊อยู่นะครับ"

ฟรานซิสต้องดึงมือลูกชายของเขาเอามาอุ้มไว้ที่ตักมาอธิบายว่าทำไมถึงยังเข้าไม่ได้เพราะกลัวว่าจะงอแงทั้งพรมจูบที่กระหม่อมลูกชายของเขาหนึ่งทีเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง

"ฮับ"

ต้นหนาวพยักหน้าหงึกหงักหากอธิบายด้วยเหตุผลเด็กชายตัวกลมจะว่าง่ายเสมอ

ครู่ต่อมา

"เชิญทุกคนเข้ามาด้านในก่อนค่ะ"

ลัลลลิลเปิดประตูออกมาเพื่อเชิญทุกคนเข้าไปด้านในจะได้อธิบายอาการของปลายฝนในครั้งเดียว

"..."

ปลายฝนมองทุกคนที่เข้ามาในห้องอย่างครุ่นคิดอย่างละเอียดทีละคนเผื่อว่าเธอจะนึกอะไรออกบ้างแต่ก็ไม่เลย

"เหมือนว่าความทรงจำของปลายฝนจะอยู่ในช่วงที่เธออายุ23นะครับก่อนที่จะได้เข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลนี้เสียอีกขนาดผมเธอยังจำไม่ได้เลย"

รัชตะแจงผลตรวจให้ทุกคนได้ทราบด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลเล็กน้อย

"ลินว่าอาการของปลายฝนคงต้องใช้เวลาอีกสักพักใหญ่กว่ารื้อฟื้นอะไรๆกลับมาได้ค่ะ"

ลัลลลิลคิดว่าความทรงจำของเพื่อนเธอจะต้องกลับมาครบแน่นอนแต่ต้องให้เพื่อนเธอใช้เวลาสักพัก

"อย่างนั้นเหรอ.. โถแม่คุณ"

เฮเลนมีสีหน้าที่สงสารปลายฝนอย่างเห็นได้ชัดเพราะว่าช่วยหลานชายเธอแท้ๆหญิงสาวถึงต้องเป็นแบบนี้

"แกนี่คุณฟรานซิสสามีแกแล้วนั่นก็คุณย่าของสามีแกคอยเลี้ยงลูกแกให้ตอนที่แกป่วย"

ลัลลลิลอธิบายทุกคนในห้องให้ปลายฝนได้รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร

"ขอบคุณคุณย่ามากเลยนะคะ"

ปลายฝนรีบยกมือไหว้เฮเลนทั้งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรถึงเธอจะไม่มีความรู้สึกคุ้นเคยในตอนนี้แต่เธอก็คิดว่าคุณย่าต้องใจดีกับเธอมากแน่ๆดูจากรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นที่ส่งมาให้เธอ

"มามี๊ฮับ"

ต้นหนาวดิ้นจะโผเข้าหาคนเป็นแม่ในขณะที่อยู่ในอ้อมอกของคุณทวดเจ้าตัว

"มามี๊ยังอุ้มต้นหนาวไม่ได้นะครับ"

เฮเลนยังไม่อยากให้ต้นหนาวกวนอะไรปลายฝนมากนัก

"ขอหนูอุ้มเค้าหน่อยนะคะ"

ปลายฝนขอร้องเฮเลนถึงแม้เธอจะเจ็บแต่เธอก็อยากรับรู้สัมผัสลูกเธอสักครั้งนั่นเพราะว่าเธออยากจะรู้ว่าเธอจะจำอะไรได้จากการสัมผัสหรือไม่

"อย่างนั้นก็ได้จ่ะ​"

"มามี๊... "

เด็กชายตัวกลมนั่งอยู่ที่ข้างๆคนเป็นแม่ทั้งยังมองเธอตาแป๋วจนปลายฝนมีความรู้สึกผูกพันธ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้นมาแต่ยังนึกอะไรๆไม่ออกว่าภาพก่อนหน้าที่เธอเลี้ยงลูกเธอเป็นอย่างไรแต่ที่รู้คือจะต้องมีความสุขอย่างมากเพราะเธอเป็นคนหนึ่งที่อยากจะมีลูกมากๆความคิดนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ตอนที่เริ่มเข้าเรียนมหาลัยแล้ว

"ลูกฉันน่ารักจริงๆด้วยดูสิอ้วนจนเนื้อแน่นไปหมดเลย"

ปลายฝนกอดรัดฟัดลูกชายของเธออย่างหมั่นเขี้ยวจนเด็กชายตัวกลมหัวเราะร่าไม่ยอมหยุด

"มี๊.. ฮ่าๆๆ..คริๆๆๆๆ"

"อืม.. ต้นหนาวกินเก่งมากแล้วก็ฉลาดมากๆด้วย​"

ลัลลลิลอมยิ้มเมื่อเห็นว่าสายสัมพันธ์แม่ลูกเกิดขึ้นได้และเป็นสัญญาณที่ดี

"ดูซิหนักกี่โลแล้วเนี่ย.."

ปลายฝนจับเอวลูกชายของเธออย่างเอ็นดู

"ตอนนี้แกต้องพักแล้วล่ะ..."

ลัลลลิลอยากให้ปลายฝนพักผ่อนเสียก่อนหากไม่ปรามต้องเล่นกับต้นหนาวจนไม่พักเป็นแน่เธอรู้นิสัยเพื่อนเธอดี

"งั้นเหรอ"

ปลายฝนทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยเพราะยังอยากเล่นกับต้นหนาวต่อ

"งั้นผมขอคุยกับเธอสองคนก่อนได้ไหมขอเวลาเดี๋ยวเดียว"

ฟรานซิสนั่งมองปลายฝนนานสองนานไม่มีท่าทีที่เธอจะสนใจเขาแม้แต่นิดเดียวตอนนี้เขาจึงอยากจะมีเวลาคุยกับเธอตามลำพัง

"เดี๋ยวพวกเราขอตัวไปข้างนอกก่อนนะคะ...ต้นหนาวมากับน้าลินนะครับ"

"ฮับ.."

ทุกคนมองหน้ากันอย่างเข้าใจลัลลลิลจึงอุ้มต้นหนาวออกไปข้างนอกพร้อมกับทุกคนในห้อง

"คุณ...เป็นสามีฉันใช่ไหมคะ.."

เมื่อทุกคนออกไปข้างนอกจนหมดแล้วฟรานซิสจึงเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งใกล้ๆเตียงปลายฝน

หญิงสาวหันมามองและถามเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าทำชายหนุ่มรู้สึกหน่วงในหัวใจเอามากยิ่งกว่าคนอกหักเสียอีกเพราะนี่เธอเล่นจำเขาไม่ได้เลย

"อืม.."

ฟรานซิสไม่คิดว่าเขาจะต้องมานั่งตอบคำถามนี้กับปลายฝน

"ลินบอกว่าฉันทำอะไรกับคุณ..ร..เรื่อง..พวกนั้นคุณไม่โกรธมันแล้วใช่ไหม"

ปลายฝนมองหน้าชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธออย่างเกร็งๆ

"ใช่ฉันไม่โกรธอะไรเธอเลย.. แถมตอนนี้ยังรักเธอมากๆด้วย"

ฟรานซิสอมยิ้มฝืนๆตอบหญิงสาวออกไป

"ฉันนี่ก็โชคดีนะคะ...ที่มีลูกน่ารักแถมสามีก็หล่อด้วย"

ปลายฝนถอนหายใจฉีกยิ้มกว้างภูมิใจที่เธอมีทั้งลูกและสามีที่เพอเฟค

"อืม.."

ฟรานซิสโผเข้าไปกอดหญิงสาวแนบแน่นด้วยความห่วงใย

"เอ่อ.."

ปลายฝนรู้สึกเกร็งๆเล็กน้อยเพราะเธอยังไท่รู้สึกคุ้นเท่าไรกับสัมผัสของเขาแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอไม่ใช่คนอื่น

"ขอกอดให้ชื่นใจหน่อยนะ...ฉันขอโทษที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ฉันจะดูแลเธอเองถึงเธอจะจำไม่ได้ว่าเรารักกันยังไงแต่ฉันก็จะรอวันนั้นวันที่เธอจำเรื่องราวของเราได้โดยไม่บังคับอะไรเธอจะคอยดูแลเธอแบบนี้อยู่ไม่ห่าง"

"คุณพูดซึ้งจัง"

ปลายฝนรู้สึกเคอะเขินกับคำพูดของเขาเล็กน้อย

"พักเถอะนะ"

จุ้บบ

เรื่องที่เขาจะพูดก็มีแค่นี้ชายหนุ่มโน้มตัวปลายฝนลงนอนทั้งจูบที่หน้าฝากมนของเธอและเดินออกไปจากห้องให้หญิงสาวได้พักผ่อน