ตอนที่48 ตอนจบ

หลายเดือนต่อมา

"อุ้บ...แหวะ..."

"ปลาย...ปลาย...โอเคไหม"

"โอเคค่ะ"

"ดูท่าท้องนี้จะแพ้หนักเอาการนะ"

ฟรานซิสต้องคอยลูบหลังให้คนเป็นภรรยาวันละหลายๆรอบเพราะตอนนี้เธอท้องได้สามเดือนแล้วและช่วงนี้ก็รู้สึกว่าเธอจะแพ้ท้องหนักขึ้นเรื่อยๆอีกด้วยจนเฮเลนเองก็เป็นห่วงกลัวว่าเหลนในท้องเธอจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอเพราะปลายฝนเล่นกินอะไรไม่ได้เลย

เย็นของวัน

สองสาวนั่งคุยกันที่โซฟาของห้องโถงในคฤหาสน์

"เป็นไงบ้างเห็นคุณย่าว่าแพ้ท้องหนัก"

ลัลลลิลแวะมาหาเพื่อนเธอในช่วงเย็นหลังจากเลิกงานเพราะเห็นเฮเลนโทรไปบอกเธอว่าปลายฝนแพ้ท้องหนัก

"อืม..ก็แทบกินอะไรไม่ได้เลยล่ะ"

"อีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้น.."

"อืม.."

"เออ...แกริตากลับมาไทยแล้วนะฉันว่าจะไปเยี่ยมริตาบ้างแกจะไปด้วยไหม"

ลัลลลิลรู้ว่าตอนนี้เฌอริตาเพื่อนของพวกเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่เมืองไทยแล้ว

"ก็ดีนะฉันว่าจะไปหาหลานด้วยไม่รู้โตขนาดไหนแล้ว"

ปลายฝนเองก็คิดถึงเพื่อนเธอกับหลานเหมือนกันเพราะตั้งแต่กลับมาจากออสเตรเลียก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย

"งั้นพรุ่งนี้เลยดีไหม"

"ก็ได้...แล้วเรื่องแกกับคุณลอสล่ะเห็นว่าได้ฤกษ์แต่งแล้วนี่วันไหนไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย"

ปลายฝนหันไปถามลัลลลิลอย่างสงสัยเพราะเธอได้ข่าวจากเฮเลนว่าทางแม่ของเพื่อนเธอได้ดูฤกษ์ดีเอาไว้แล้วหลังจากที่เพื่อนเธอและลอเลนโซตกลงปลงใจคบหาดูใจกันจริงจัง

"ฤกษ์ดีอีกทีก็ปีหน้า...ตอนนี้ฉันก็ดูพฤติกรรมเค้าไปก่อนหากยังมีนิสัยเดิมๆอีกก็ยังไม่แต่ง"

"ได้ยังไงล่ะคุณ"

ลอเลนโซเดินเข้ามาสวมกอดลัลลลิลต่อหน้าปลายฝนจนหญิงสาวต้องขอตัวออกไปข้างนอกอย่างรู้งาน

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ"

"อะไรเนี่ยคุณฉันบอกว่าห้ามกอดไง"

ลัลลลิลหันมาต่อว่าลอเลนโซเธอกำชับกับเขาเอาไว้แล้วว่าก่อนแต่งห้ามมือไวกับตัวเธอเด็ดขาด

"โถ่...เราจะแต่งกันอยู่แล้วนะทำไมจะกอดไม่ได้ล่ะ"

ลอเลนโซพูดด้วยสีหน้าเจื่อนลงแต่ก็ยังไม่ยอมละจากการกอดหญิงสาวอยู่ดี

"ปีหน้าโน่น...อีกไกลค่ะ"

"เฉาตายกันพอดี"

"นั่นมันเรื่องของคุณค่ะถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะถือว่าคุณไม่ให้เกียรติฉัน"

"ก็ได้ๆ"

ลอเลนโซจำต้องยอมปล่อยลัลลลิลแต่โดยดีตอนนี้เขากลายเป็นคนที่ต้องตามใจเธอทุกอย่างไปเรียบร้อยแล้ว

ปีต่อมา

เกาะส่วนตัว

14.00 น.

หลังจากพ้นงานแต่งของลอเลนโซและลัลลลิลไปแล้วสองพี่น้องก็พากันมาพักผ่อนที่เกาะส่วนตัวเป็นอาทิตย์แล้ว

"แดดดี้ครับเมื่อไรน้องจะตื่นครับ"

ต้นหนาวตอนนี้อายุเกือบ5ขวบแล้วแถมยังเป็นพี่ชายที่ดูจะรักน้องสาวเอามากๆอีกด้วยเด็กชายตัวกลมยืนเกาะเปลนอนน้องสาววัยหกเดือนอยู่ไม่ห่างอยากจะให้น้องตื่นมาเล่นด้วยใจจะขาดแต่ตอนนี้ก็ทำได้แต่ยืนเกาะเปลรอน้องตื่นเท่านั้น

"น้องพึ่งจะหลับเองต้นหนาวออกไปเล่นกับแดดดี๊ข้างนอกกันก่อนนะครับเดี๋ยวน้องตื่นแล้วค่อยเข้ามาหาใหม่"

"ก็ได้ครับ"

ฟรานซิสจูงมือต้นหนาวออกไปข้างนอกบ้านที่ลัลลลิลและลอเลนโซกำลังพักผ่อนที่เปลนอนใต้ต้นมะพร้าวสูงกันอยู่จะได้ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของปลายฝนมากนักให้เธอได้หลับบ้างเวลาที่ลูกคนเล็กหลับ

เย็นของวัน

"ว่ายังไงคะน้ำเหนือตื่นแล้วเหรอคะ.. "

ลัลลลิลเข้ามานั่งเล่นหยอกล้อกับน้ำเหนือเมื่อปลายนอุ้มหลานสาววัยหกเดือนของเธอออกมาจากห้อง

"แอ้ๆ.. แอ้"

เด็กหญิงตาน้ำข้าวผมหยองดกดำยิ้มร่าเล่นกับคนเป็นน้าอย่างอารมณ์ดี

"หลานกินนมแล้วใช่ไหม"

ลัลลลิลเงยหน้าไปถามปลายฝนเพราะเธอจะพาหลานเธอออกไปเดินเล่นข้างนอกเมื่อเห็นว่าแดดไม่มีแล้ว

"อืม..เรียบร้อยถึงได้ยิ้มปากบานแบบนี้ไง"

"อารมณ์ดีใหญ่เลยน้าาา...ไปเดินเล่นกับน้านะคะ"

"แอ้.. แอ้..."

"หนาวไปด้วยครับ"

ต้นหนาวกลายเป็นบอดี้การ์ดของน้องสาวไปเสียแล้วในตอนนี้ไม่ว่าใครจะอุ้มน้องสาวของเขาไปไหนก็ต้องมีพี่ชายตามไปด้วยทุกที่

"มาเลยครับ"

ลัลลลิลอุ้มหลานสาวมือนึงอีกมือนึงก็จูงต้นหนาวเดินออกไปข้างนอกเหมือนแม่ลูกอ่อนไม่มีผิด

"ฉันว่านายน่าจะเร่งผลิตลูกแล้วล่ะเมียนายจะได้ไม่ต้องมาแย่งลูกฉันไปเล่นแบบนี้"

ฟรานซิสหันมาบอกกับลอเลนโซในขณะที่มองตามหลังลัลลลิลกับลูกๆของเขาอยู่

"ทำเป็นหวง...อีกไม่นานหรอกเดี๋ยวท้องแน่ไปก่อนนะ"

"อืมม.."

ลอเลนโซส่ายหัวให้พี่ชายของเขาทั้งรีบตามภรรยากับหลานๆออกไปทันที

"อยากออกไปเดินเล่นไหม"

เมื่อทุกคนไปกันหมดแล้วฟรานซิสก็หันหน้ามาถามปลายฝนที่กำลังเก็บขวดนมลูกของเธออยู่

"ฉันขี้เกียจเดินค่ะ"

ปลายฝนส่ายหัวเบาๆเธอรู้สึกไม่อยากออกไปเดินเท่าไร

"ให้ขี่หลัง"

ฟรานซิสเดินเข้าไปกอดปลายฝนและกระซิบข้างหูของเธอ

"ไม่กลัวหลังเสียหรือไงคะ"

ปลายฝนพูดพรางอมยิ้ม

"นี่ดูถูกกันเกินไปแล้วนะสามีเธอไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย"

ฟรานซิสรู้ดีว่าที่หญิงสาวพูดแบบนี้แสดงว่าเธอตั้งใจจะหยอกเรื่องอายุของเขาเป็นแน่

"ฉันยังไม่ได้ว่าคุณว่าแก่เลยนะคะร้อนตัวเองนี่นา"

ปลายฝนบุ้ยปากเล็กน้อยทั้งยังลอยหน้าลอยตากวนประสาทชายหนุ่ม

"พูดแบบนี้ไม่ต้องออกไปเดินเล่นแล้วล่ะมั้ง"

แกร๊กกก

ฟรานซิสอุ้มปลายนเข้ามาในห้องนอนทั้งยังล็อกประตูอย่างแน่นหนาและวางเธอลงบนเตียงเบาๆ

"จะทำอะไรคะ"

ปลายฝนขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่รู้ว่าฟรานซิสจะแกล้งอะไรเธออีก

"เล่นผีผ้าห่ม"

ฟรานซิสกระซิบข้างหูปลายฝนเบาๆ

"ตอนนี้หรือคะ"

ปลายฝนเห็นว่าเวลานี้มันคงจะไม่เหมาะเท่าไรเพราะไม่รู้ว่าลัลลลิลและลอเลนโซจะพาลูกๆเธอมาส่งเมื่อไรเธอจึงพยายามจะลุกหนีแต่ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี

"เมื่อกี้คุณภรรยากวนประสาทสามีคนนี้ก่อนทำไมล่ะจ้ะมาให้สามีทำโทษเสียดีๆ"

"ไม่ค่ะ...คุณฟราน"

และแล้วปลายฝนก็ปฏิเสธฟรานซิสไม่ได้อีกเช่นเคยชายหนุ่มรู้ว่าลอเลนโซกับลัลลลิลคงจะพาลูกๆเขาออกไปนานพอสมควรที่จะให้เขาได้มีเวลาสวีทกับภรรยาของเขาได้

สามวันต่อมา

21.00​น.

"คืนนี้้เป็นคืนสุดท้ายแล้วสินะที่จะได้อยู่ที่สวยๆแบบนี้"

หลังจากลูกๆเธอหลับได้พักใหญ่แล้วปลายฝนก็มายืนมองท้องฟ้าที่มีดาวระยิบระยับบวกกับดวงจันทร์ดวงโตสะท้อนกับน้ำทะเลตรงริมหน้าต่าง

"เอาไว้ว่างๆเรามากันอีกก็ได้นี่"

ฟรานซิสเดินเข้ามากอดภรรยาของเขาเอาไว้หลวมๆหากเขาว่างจะพาเธอมาที่นี่อีกแน่

"คุณฟรานคะฉันอยากรู้ว่าถ้าฉันไม่กลับมาที่เมืองไทยคุณจะทำยังไงคะ"

ปลายฝนหันหน้ามาถามคนเป็นสามีเบาๆ

"ฉันก็จะตามเธอจนกว่าจะเจอ"

ฟรานซิสตอบแบบไม่ต้องคิดคนอย่างเขาไม่ละความพยายามอะไรง่ายๆอยู่แล้ว

"แล้วคุณจะรักฉันไหมคะ"

ปลายฝนทำหน้าสงสัย

"อืมม...คุณย่าบอกว่าคนที่คู่กันแล้วยังไงก็ต้องได้คู่กันอย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยตอนนี้เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้วเรื่องในอดีตก็ช่างมันเถอะ"

"ค่ะ.."

ฟรานซิสไม่อยากพูดเรื่องในอดีตที่มันเป็นความทรงจำไม่ค่อยดีหากวันนี้เขามีความสุขกับการอยู่เป็นครอบครัวกับหญิงสาวดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องนึกถึงเรื่องเก่าๆอีกชีวิตของเขาต่อจากนี้จะเดินไปข้างหน้าอย่างมีความสุขกับครอบครัวเท่านั้น

จบแล้วจ้า...