ตอนที่8 ถ้าไม่เลือกจะนอนแก้ผ้า

"แดดดี๊.."

ต้นหนาวนั่งเล่นอยู่กับคนเป็นพ่อสองคนเพราะว่าตอนนี้ปลายฝนกำลังอาบน้ำอยู่

"ว่าไงครับ"

"หิวนม"

เด็กชายหันมาบอกคนเป็นพ่อว่าตัวเองหิวให้พ่อของเขาไปหยิบนมมาให้พลางใช้มือป้อมชี้ไปที่โต๊ะที่วางขวดนม

"เดี๋ยวแดดดี๊หยิบให้นะครับ"

ฟรานซิสเห็นว่าในขวดนมมีแต่น้ำเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงเลยเดินไปเคาะประตูห้องน้ำเพื่อที่จะถามหญิงสาว

ก๊อกๆๆ

"อะไรคุณ..."

ปลายฝนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จพอดีเธอจึงพันผ้าขนหนูกระโจมอกเอาไว้แล้วเปิดประตูออกมาถามชายหนุ่มอย่างสงสัยว่าเขาเรียกเธอทำไม

"ต้นหนาวหิวนม"

ฟรานซิสหลบสายลงมองไปทางอื่นเล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้อยากมองเธอในสภาพนี้สักเท่าไหร่นักเขาก็ผู้ชายกลัวว่าอารมณ์อะไรๆแบบผู้ชายของเขามันจะเกิดขึ้นมาซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก

"ตอนนี้เหรอ"

"อืม"

"โอเคๆ.. คุณมานี่เดี๋ยวฉันสอน"

หญิงสาวจูงมือฟรานซิสมาที่โต๊ะวางขวดนมเธอถือโอกาสนี้สอนเขาเสียเลยครั้งหน้าหากเธอไม่ว่างเขาจะได้ทำเป็น

"อืมม.."

"นี่คือชั้นที่ฉันแบ่งนมเอาไว้คุณก็แค่ใช้น้ำต้มสุกในกระบอกนี้ใส่ให้ถึงขีดบนสุดแล้วก็เทนมผงใส่เขย่าก็ได้แล้วแต่ถ้านมในชั้นหมดในกระปุกนมมีช้อนตวงอยู่ตักใส่สี่ช้อนต่อหนึ่งขวดเข้าใจใช่ไหมคะ.. "

ปลายฝนชงนมให้ลูกน้อยเธอไปด้วยสอนชายหนุ่มไปด้วยเมื่อชงเสร็จจึงเงยหน้ามาถามเขาว่ามีอะไรที่ไม่เข้าใจตรงไหนหรือไม่

" อืม.. "

สายตาของฟรานซิสตอนนี้ค่อนข้างล่อกแล่กเล็กน้อยเพราะหัวไหล่มนขาวอมชมพูของหญิงสาวนั้นค่อนข้างที่จะดึงสายตาของเขาเสียจริง

"คุณมองที่มือฉันสิคะไม่ใช่ที่ไหล่ฉัน"

ปลายฝนขมวดคิ้วพร้อมส่ายหัว

"อ่ออืม.. เข้าใจแล้วเอามา"

ชายหนุ่มพยักหน้าแก้เก้อแล้วรีบดึงขวดนมจากมือของหญิงสาวและเดินไปหาลูกชายของเขาที่เตียงทันที่

"...."

ปลายฝนส่ายหัวตามหลังชายหนุ่มเพราะดูท่าว่าเขาจะไม่ฟังที่เธอสอนเอาเสียเลยแล้วจึงเดินหลบไป

"คุณๆ.. "

ปลายฝนเรียกชายหนุ่มที่กำลังให้ลูกนอนที่ตักกินนมอยู่ให้เขาหันมาดูเธอ

" อะไรอีกทำไมไม่แต่งตัวซะที"

ฟรานซิสหันไปถามหญิงสาวอย่างสงสัยเธอเข้าไปในห้องแต่งตัวครู่นึงแล้วแต่ทำไมยังออกมาเป็นผ้าขนหนูกระโจมอกอยู่อย่างเดิม

"คุณชอบผู้หญิงใส่ชุดนอนสีอะไรเหรอ"

"ถามทำไม"

ฟรานซิสขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่รู้ว่าหญิงสาวจะถามเขาในเรื่องนี้ทำไม

"ฉันซื้อมาแทบทุกสีเลยเลือกใส่ไม่ถูกคุณช่วยเลือกหน่อยสิ"

ปลายฝนชุดนอนที่เธอแทบจะเหมามาทุกสีและก็หลายแบบให้เขาได้ดูให้เขาเลือกเพราะตอนนี้เธอเลือกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะใส่ชุดไหน

"อื้มมมม...ชุดไหนก็ใส่มาเถอะ"

ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวจะเลือกซื้อชุดนอนหลากสีมาเยอะแยะขนาดนี้

"ถ้าคุณไม่เลือกฉันก็ไม่ใส่จะนอนแก้ผ้า"

"จะบ้าหรือไง.."

ฟรานซิสหันขวับมองหญิงสาวอย่างรู้สึกทึ่งในคำพูดของเธอ

"ฉันล้อเล่นน่า..ช่วยเลือกหน่อยๆเร็ว"

ปลายฝนเห็นสีหน้าตกใจของชายหนุ่มก็ต้องรีบบอกเขาว่าเธอแค่เพียงพูดเล่นเท่านั้นแต่ดูท่าแล้วเขาคงจะคิดจริงจังเป็นแน่

"สีชมพู"

ฟรานซิสชี้เลือกๆไปจะได้จบๆ

"ชมพูดำนี่เหรอ"

หญิงสาวถามเขาให้แน่ใจอีกครั้งเพราะชุดสีชมพูดำตัวนี้เป็นสายเดี่ยวซาตินรูปแบบเซกซี่เกินต้านแบบที่เธอเองก็ไม่เคยใส่เหมือนกัน

"อืม...รีบๆแต่งตัวแล้วก็มานอน"

"โอเคๆ"

ในเมื่อเขาชอบแบบนี้เธอก็จะต้องใส่แบบที่เขาชอบเพื่อเอาใจเผื่อเขาจะหวั่นไหวกับเธอบ้าง

"นี่เจ้าเสือปกติแม่เราเค้าเป็นแบบนี้บ่อยไหมเนี่ย.."

ฟรานซิสเห็นหญิงสาวหายไปในห้องแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเขาจึงก้มมาคุยกับลูกเขาอย่างกระซิบกระซาบไม่อยากจะคิดว่าถ้าเขาปล่อยให้หญิงสาวเลี้ยงลูกคนเดียวลูกเขาจะเป็นยังไง

"แฮร่ๆๆ..."

เด็กชายตัวกลมละจากการดูดขวดนมมายิ้มปากบานให้คนเป็นพ่อทำเหมือนจะรู้ว่าพ่อเขาคุยอะไรด้วย

"แน่ะทำยิ้มเหมือนจะรู้เรื่องนะเรา"

ฟรานซิสก้มลงไปจูบกระหม่อมลูกชายเขาอย่างนุ่มนวลด้วยความหมั่นเขี้ยวที่ดูแล้วลูกชายของเขาจะฉลาดเกินเสียตัวเกิน

“ดูท่าจะหลับแล้วนะคะ."

น้ำอิงแต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินมานั่งที่เตียงพร้อมชะโงกหน้าไปดูลูกชายของเธอบนตักชายหนุ่มที่ดูท่าว่าตอนนี้ใกล้จะหลับแล้ว

"เธอ.. "

ฟรานซิสเงยหน้ามองคนตรงหน้าเขาตะลึงไปครู่หนึ่งไม่คิดว่าชุดที่เขาเลือกให้เธอมันจะเป็นรูปแบบนี้ตอนนี้หญิงสาวตรงหน้าทำให้เขารู้สึกเสียอาการไปได้เช่นกันเพราะชุดที่เธอใส่นั่นเอง

"อะไรคะ"

ปลายฝนเริ่มไม่มั่นใจกับชุดนอนที่เธอใส่เสร็จแล้วเพราะดูถ้าชายหนุ่มจะมองเธอแปลกๆแล้วตัวเองก็ไม่ได้มั่นใจที่จะใส่ชุดนี้เหมือนกันแต่เห็นว่าเขาเลือกให้เลยต้องจำใจใส่ดูจากสีหน้าชายหนุ่มตอนนี้เธอมองไม่ออกเลยว่าเขาชอบหรือเปล่า

" ป.. เปล่า.. "

ฟรานซิสแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลงคอรีบละสายตามองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

"ส่งลูกมาค่ะเดี๋ยวฉันกล่อมเอง"

ปลายฝนคิดว่าชายหนุ่มน่าจะไม่ชอบชุดที่เธอใส่เพราะดูท่าแล้วเขาไม่อยากจะมองเธอด้วยซ้ำเธอจึงหันไปสนใจลูกของเธอตอนนี้จะดีกว่าลูกชายของเธอก็ใกล้จะหลับแล้วจะได้เอาลงเปลแล้วเธอจะได้นอนพักผ่อน

"อืมม.. "

ฟรานซิสส่งลูกชายตัวกลมให้หญิงสาวอย่างเก้ๆกังๆเพราะเขาไม่ได้อยากจะมองเธอเท่าไหร่นักถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะหาผ้าห่มซักผืนมาคลุมตัวตอนนี้เหลือเกิน

ครู่ต่อมา

"หลับแล้วเหรอ"

"ค่ะ.."

ปลายฝนกล่อมต้นหนาวครู่เดียวเด็กชายก็หลับปุ๋ยไปเธอจึงอุ้มลูกชายของเธอลงไปนอนในเปลแล้วจึงกลับมานอนที่ของตนเองที่มีหมอนข้างกั้นกลางระหว่างเธอกับฟรานซิส

"คุณฟรานคะ.."

ตอนนี้ในห้องมีเพียงแสงไฟสลัวที่ส่งมาจากหลอดไฟด้านนอกเท่านั้นหญิงสาวเอื้อมมือไปสะกิดคนที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้กับเธอให้หันกลับมาคุย

"อะไรอีก"

ฟรานซิสไม่อยากสนทนาอะไรกับเธอในตอนนี้จึงถามเธอเสียงแข็ง

"หันมาคุยกันหน่อยสิคะ"

"มีไร.."

และแล้วเขาก็ต้องตัดความรำคาญหันมาคุยกับเธอให้จบ

"พรุ่งนี้คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า"

"ไม่นี่.. เดี๋ยวมอแกนก็ให้แม่บ้านจัดการเองนั่นแหละ"

"แต่ฉันอยากทำให้คุณกินนี่นา.."

"อย่าเซ้าซี้ได้ไหมฉันจะนอนแล้วพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน"

ฟรานซิสมีน้ำเสียงที่ดูรำคาญหญิงสาวอย่างเห็นได้ชัดเพราะเขาไม่อยากจะมองเธอในตอนนี้แต่หญิงสาวก็ดูเซ้าซี้เสียเหลือเกิน

" ไม่ยุ่งก็ได้"

ปลายฝนหยุดความพยายามที่จะคุยกับเขาเอาไว้ก่อนในวันนี้และคิดว่าสักวันถ้าเขาพอใจในตัวเธอเมื่อไหร่เขาก็คงจะไม่มีท่าทีรำคาญเธอแบบนี้แน่นอน