ตอนที่9 เมียก็น่ารักลูกก็น่ารัก

วันต่อมา

บริษัทxxx

"นี่เธอยัยเลขาหน้าห้องภัทรินทร์อะไรนั่นเค้าจะไม่เข้าสังคมเลยหรือไง"

ดาริกาสาวหน้าหวานฝ่ายพีอารู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าภัทรินทร์เท่าไหร่เพราะเธอดูจะเริ่ดเชิดหยิ่งกับทุกคนเสียเกินไป

"โอ้ยย..ไม่อยากจะเม้าเมื่อก่อนที่เข้ามาใหม่ๆมือไม้อ่อนแต่พอเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไปเป็นเลขาได้ก็เดินเชิดไม่มองดินเลยจ่ะ"

โยษิตาหญิงสาวฝ่ายบัญชีเป็นเพื่อนกับดาริกาเธอเป็นสาวห้าวประจำบริษัทเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องใครแต่หากเป็นเรื่องของภัทรินทร์เธออดที่จะพูดไม่ได้เพราะเธอได้ไปรู้อะไรดีๆมา

"ขนาดนั้นเลยเหรอ.. ว่าแต่ที่ว่าเหยียบหัวเหยียบหัวใครเหรอ"

มีนาสาวสวยหุ่นบอบบางทำงานอยู่พีอากับดาริกาเธออยากจะรู้นักว่าหญิงสาวเหยียบหัวใครขึ้นไปถึงตำแหน่งนั้นได้

"อ้าวก็คุณวีกิจน่ะสิตอนนั้นแทบจะเลียแข้งเลียขาให้คุณวีกิจช่วยงานจนตัวเองมีผลงานเตะตาแต่พอได้ขึ้นเป็นเลขาก็ถีบหัวส่งไม่เชื่อไปถามคุณวีกิจหัวหน้าฝ่ายบัญชีดูสิ"

โยษิตาพูดได้เต็มปากเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดกับหัวหน้าเธอเองจนตอนนี้หัวหน้าเธอดูจะเข้าหน้ากันไม่ติดกับภัทรินทร์มานานแล้ว

"จะบ้าหรือไงใครจะกล้าถาม"

มีนาส่ายหัวหงึกหงักเรื่องแบบนี้ใครจะไปกล้าถาม

"ถามอะไรกันเหรอถามฉันดีกว่าไหม... เค้าให้มาทำงานไม่ใช่มาคุยกันอยากฉันอยู่ใกล้ท่านประธานอาจจะหลุดปากบอกได้ว่ามีพนักงานทำงานไม่มีประสิทธิภาพ"

ภัทรินทร์ได้ยินทั้งสามคุยกันมาคู่หนึ่งแล้วอันที่จริงเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้มากนักกับคำติฉินนินทาเพราะเธอมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่านั้นแต่ก็อดที่จะพูดให้รู้ว่าเธออยู่เหนือคนพวกนี้ไม่ได้เมื่อพูดจบเธอก็เดินเชิดของเธอไปตามประสา

"..."

โยษิตาแอบมองค้อนหญิงสาวเล็กน้อยที่ดูว่าเธอชอบจะทำตัวเหนือคนอื่นอยู่เรื่อย

"เป็นไงล่ะเม้าเก่งดีนัก"

ดาริกาหันไปส่งสายตาให้กับโยษิตาเล็กน้อย

" นี่แกว่ายัยคุณภัทรเนี่ยจะมีซัมติงอะไรกับท่านประธานไหมดูสวยซะขนาดนั้นท่านประธานไม่สนบ้างเหรอ"

มีนามองตามหลังภัทรินทร์อย่างสงสัย

"ก็ไม่แน่นะแกอีกอย่างท่านประธานเราก็โสดด้วย"

ดาริกาเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของมีนา

"หืมม.. แต่ฉันว่าคนอย่างยัยนี่ถ้ามีซัมติงกับท่านประธานป่านนี้ก็คงไม่ทำงานทำตัวเชิดนั่งชูคออยู่บ้านหรูแล้วมั้ง"

โยษิตาส่ายหัวพร้อมเบะปากเธอไม่คิดอย่างนั้นเพราะคนอย่างภัทรินทร์เป็นคนหัวสูงหากได้เป็นคนของท่านประธานคงจะไม่ยอมทำงานอยู่แบบนี้แน่

12.20 น.

"เดี๋ยวค่ะคุณจะไปไหนคะ"

ในเวลานี้พนักงานในบริษัททะยอยกันออกมาพักเที่ยงที่หน้าบริษัทเลยมีคนค่อนข้างเยอะ

ภัทรินทร์เห็นหญิงสาวที่กำลังอุ้มเด็กลงมาจากรถตู้กำลังจะเดินเข้ามาในบริษัทหน้าตาเฉยเธอจึงมาสะกัดเอาไว้ก่อนจนตอนนี้ปลายฝนกับลูกก็กำลังเป็นจุดสนใจของทุกคน

"คุณฟรานค่ะ"

ปลายฝนมองคนตรงหน้าที่เดินมาดักเธอด้วยรอยยิ้มไม่รู้ว่าเธอทำงานในตำแหน่งอะไรแต่ดูท่าจะรักษาความปลอดภัยในบริษัทดีเสียจริง

"นัดไว้หรือเปล่าคะ"

ภัทรินทร์ได้ยินว่าคนที่เธอมาหาเป็นประธานของบริษัทนี้เธอจึงเชิดหน้ามองหญิงสาวอย่างไม่เป็นมิตร

"ไม่ได้นัดค่ะ"

อาการของคนตรงหน้าเธอเหมือนจะหวงฟรานซิสมากเสียเหลือเกิน

"ไม่ได้นัดก็เข้าไม่ได้ค่ะเชิญคุณกลับไปค่ะ"

ภัทรินทร์คิดว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะบอกให้หญิงสาวกลับไปได้ในเมื่อเธอไม่ได้นัดฟรานซิสเอาไว้ก่อน

"ไปหาแดดดี๊"

เด็กชายตัวกลมอยากจะให้คนเป็นแม่เดินเข้าไปเสียทีจึงออกอาการหน้ามุ่ยเล็กน้อย

"....."

คำว่าแดดดี๊ของเด็กชายตัวกลมตาน้ำข้าวทำให้ภัทรินทร์จ้องมองไปที่ใบหน้าของเด็กน้อยสีหน้าของเธอดูตะลึงอย่างมากที่เห็นว่าหน้าตาของเด็กชายเหมือนกับฟรานซิสอย่างกับแกะแอบหวังในใจว่าขอให้ไม่ใช่ลูกของเขา

"ฉันเป็นแม่ของเด็กคนนี้และเด็กคนนี้ก็เป็นลูกของคุณฟรานคราวนี้ฉันจะเข้าไปได้หรือยังคะ"

ปลายฝนมองผู้หญิงตรงหน้าเธอออกว่าเป็นมิตรกับเธอหรือไม่เป็นมิตรเมื่ออีกฝ่ายมีการกระทำสีหน้าอาการไม่เป็นมิตรใส่เธอมาเธอก็ใช่ว่าจะต้องเป็นมิตรตอบ

ทั้งยังแนะนำตัวเองกับลูกของเธออย่างเสียงดังฟังชัดจนคนรอบๆตัวเธอและหญิงสาวตรงหน้าก็อึ้งไปตามๆกันนับว่าเธอมาที่นี่ได้ถูกเวลาเสียจริง

"คุณปลายมาได้ไงครับ"

มอแกนเดินลงมาด้านล่างเห็นหญิงสาวกับลูกมาที่นี่จึงรีบเข้ามาทัก

"ฉันทำอาหารกลางวันมาให้คุณฟรานค่ะ"

"ตามผมมาเลยครับนายอยู่ข้างบน"

มอแกนเข้ามาช่วยหญิงสาวถือของแล้วพาเธอขึ้นไปหาฟรานซิสทันที

"ค่ะ"

"....."

จากภาพที่ภัทรินทร์เห็นมอแกนต้อนรับหญิงสาวทำให้เธอรู้ว่าเมื่อครู่หญิงสาวคนนั้นพูดจริงทำให้หัวใจของเธอตอนนี้ห่อเหี่ยวและเจ็บใจอยู่มากแต่คนอย่างเธอไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว

"อุ้ย...ท่านประธานเรามีลูกมีเมียตั้งแต่เมื่อไรกันนะ"

ดาริกาที่ยืนคุยอยู่กับโยษิตาแอบสะใจกับเรื่องที่พึ่งรู้เมื่อครู่เล็กน้อยทั้งยังจงใจพูดเสียงดังให้ภัทรินทร์มี่ยืนหน้าบึ้งอยู่ได้ยิน

"เมียก็น่ารักลูกก็น่ารักเหมาะ...โส๊ม.มมม...เหมาะสม"

โยษิตาเองก็อดไม่ได้ที่จะประสมโรงตามเพื่อนของเธอไป

"..หึ่.."

ภัทรินทร์ฉุนหนักเธอรีบเดินหนีจากกลุ่มคนที่ยืนมองเยาะเย้ยเธออย่างรวดเร็ว

"แดดดี๊.."

ต้นหนาวขึ้นมาถึงห้องทำงานคนเป็นพ่อก็รีบลงจากอกแม่เดินไปหาพ่อของเจ้าตัวรีบปีนชึ้นไปนั่งตักคนเป็นพ่อที่นั่งทำงานอยู่ทันที

"อ้าว.."

ฟรานซิสแปลกใจว่าจู่ๆทำไมหญิงสาวจึงพาลูกมาที่นี่

"ฉันทำอาหารกลางวันใส่กล่องมากินด้วยกันค่ะ"

ปลายฝนชี้ไปที่กล่องข้าวที่มอแกนวางเอาไว้บนโต๊ะเยื้องกับโต๊ะทำงานของเขา

"ไม่เห็นต้องหอบลูกมาที่นี่ด้วยเรื่องแค่นี้เลย"

ชายหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยเรื่องแค่นี้เขาไม่อยากให้เธอพาลูกออกมาตะลอนข้างนอก

"ฉันก็อยากออกมาข้างนอกบ้างอยู่บ้านก็เบื่อๆอ่ะ"

ปลายฝนเดินไปที่โต๊ะวางกล่องอาหารและแกะมันออกสามกล่อง