วันต่อมา
บริษัทxxx
"นี่เธอยัยเลขาหน้าห้องภัทรินทร์อะไรนั่นเค้าจะไม่เข้าสังคมเลยหรือไง"
ดาริกาสาวหน้าหวานฝ่ายพีอารู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าภัทรินทร์เท่าไหร่เพราะเธอดูจะเริ่ดเชิดหยิ่งกับทุกคนเสียเกินไป
"โอ้ยย..ไม่อยากจะเม้าเมื่อก่อนที่เข้ามาใหม่ๆมือไม้อ่อนแต่พอเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไปเป็นเลขาได้ก็เดินเชิดไม่มองดินเลยจ่ะ"
โยษิตาหญิงสาวฝ่ายบัญชีเป็นเพื่อนกับดาริกาเธอเป็นสาวห้าวประจำบริษัทเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดถึงเรื่องใครแต่หากเป็นเรื่องของภัทรินทร์เธออดที่จะพูดไม่ได้เพราะเธอได้ไปรู้อะไรดีๆมา
"ขนาดนั้นเลยเหรอ.. ว่าแต่ที่ว่าเหยียบหัวเหยียบหัวใครเหรอ"
มีนาสาวสวยหุ่นบอบบางทำงานอยู่พีอากับดาริกาเธออยากจะรู้นักว่าหญิงสาวเหยียบหัวใครขึ้นไปถึงตำแหน่งนั้นได้
"อ้าวก็คุณวีกิจน่ะสิตอนนั้นแทบจะเลียแข้งเลียขาให้คุณวีกิจช่วยงานจนตัวเองมีผลงานเตะตาแต่พอได้ขึ้นเป็นเลขาก็ถีบหัวส่งไม่เชื่อไปถามคุณวีกิจหัวหน้าฝ่ายบัญชีดูสิ"
โยษิตาพูดได้เต็มปากเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดกับหัวหน้าเธอเองจนตอนนี้หัวหน้าเธอดูจะเข้าหน้ากันไม่ติดกับภัทรินทร์มานานแล้ว
"จะบ้าหรือไงใครจะกล้าถาม"
มีนาส่ายหัวหงึกหงักเรื่องแบบนี้ใครจะไปกล้าถาม
"ถามอะไรกันเหรอถามฉันดีกว่าไหม... เค้าให้มาทำงานไม่ใช่มาคุยกันอยากฉันอยู่ใกล้ท่านประธานอาจจะหลุดปากบอกได้ว่ามีพนักงานทำงานไม่มีประสิทธิภาพ"
ภัทรินทร์ได้ยินทั้งสามคุยกันมาคู่หนึ่งแล้วอันที่จริงเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้มากนักกับคำติฉินนินทาเพราะเธอมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่านั้นแต่ก็อดที่จะพูดให้รู้ว่าเธออยู่เหนือคนพวกนี้ไม่ได้เมื่อพูดจบเธอก็เดินเชิดของเธอไปตามประสา
"..."
โยษิตาแอบมองค้อนหญิงสาวเล็กน้อยที่ดูว่าเธอชอบจะทำตัวเหนือคนอื่นอยู่เรื่อย
"เป็นไงล่ะเม้าเก่งดีนัก"
ดาริกาหันไปส่งสายตาให้กับโยษิตาเล็กน้อย
" นี่แกว่ายัยคุณภัทรเนี่ยจะมีซัมติงอะไรกับท่านประธานไหมดูสวยซะขนาดนั้นท่านประธานไม่สนบ้างเหรอ"
มีนามองตามหลังภัทรินทร์อย่างสงสัย
"ก็ไม่แน่นะแกอีกอย่างท่านประธานเราก็โสดด้วย"
ดาริกาเองก็เห็นด้วยกับคำพูดของมีนา
"หืมม.. แต่ฉันว่าคนอย่างยัยนี่ถ้ามีซัมติงกับท่านประธานป่านนี้ก็คงไม่ทำงานทำตัวเชิดนั่งชูคออยู่บ้านหรูแล้วมั้ง"
โยษิตาส่ายหัวพร้อมเบะปากเธอไม่คิดอย่างนั้นเพราะคนอย่างภัทรินทร์เป็นคนหัวสูงหากได้เป็นคนของท่านประธานคงจะไม่ยอมทำงานอยู่แบบนี้แน่
12.20 น.
"เดี๋ยวค่ะคุณจะไปไหนคะ"
ในเวลานี้พนักงานในบริษัททะยอยกันออกมาพักเที่ยงที่หน้าบริษัทเลยมีคนค่อนข้างเยอะ
ภัทรินทร์เห็นหญิงสาวที่กำลังอุ้มเด็กลงมาจากรถตู้กำลังจะเดินเข้ามาในบริษัทหน้าตาเฉยเธอจึงมาสะกัดเอาไว้ก่อนจนตอนนี้ปลายฝนกับลูกก็กำลังเป็นจุดสนใจของทุกคน
"คุณฟรานค่ะ"
ปลายฝนมองคนตรงหน้าที่เดินมาดักเธอด้วยรอยยิ้มไม่รู้ว่าเธอทำงานในตำแหน่งอะไรแต่ดูท่าจะรักษาความปลอดภัยในบริษัทดีเสียจริง
"นัดไว้หรือเปล่าคะ"
ภัทรินทร์ได้ยินว่าคนที่เธอมาหาเป็นประธานของบริษัทนี้เธอจึงเชิดหน้ามองหญิงสาวอย่างไม่เป็นมิตร
"ไม่ได้นัดค่ะ"
อาการของคนตรงหน้าเธอเหมือนจะหวงฟรานซิสมากเสียเหลือเกิน
"ไม่ได้นัดก็เข้าไม่ได้ค่ะเชิญคุณกลับไปค่ะ"
ภัทรินทร์คิดว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะบอกให้หญิงสาวกลับไปได้ในเมื่อเธอไม่ได้นัดฟรานซิสเอาไว้ก่อน
"ไปหาแดดดี๊"
เด็กชายตัวกลมอยากจะให้คนเป็นแม่เดินเข้าไปเสียทีจึงออกอาการหน้ามุ่ยเล็กน้อย
"....."
คำว่าแดดดี๊ของเด็กชายตัวกลมตาน้ำข้าวทำให้ภัทรินทร์จ้องมองไปที่ใบหน้าของเด็กน้อยสีหน้าของเธอดูตะลึงอย่างมากที่เห็นว่าหน้าตาของเด็กชายเหมือนกับฟรานซิสอย่างกับแกะแอบหวังในใจว่าขอให้ไม่ใช่ลูกของเขา
"ฉันเป็นแม่ของเด็กคนนี้และเด็กคนนี้ก็เป็นลูกของคุณฟรานคราวนี้ฉันจะเข้าไปได้หรือยังคะ"
ปลายฝนมองผู้หญิงตรงหน้าเธอออกว่าเป็นมิตรกับเธอหรือไม่เป็นมิตรเมื่ออีกฝ่ายมีการกระทำสีหน้าอาการไม่เป็นมิตรใส่เธอมาเธอก็ใช่ว่าจะต้องเป็นมิตรตอบ
ทั้งยังแนะนำตัวเองกับลูกของเธออย่างเสียงดังฟังชัดจนคนรอบๆตัวเธอและหญิงสาวตรงหน้าก็อึ้งไปตามๆกันนับว่าเธอมาที่นี่ได้ถูกเวลาเสียจริง
"คุณปลายมาได้ไงครับ"
มอแกนเดินลงมาด้านล่างเห็นหญิงสาวกับลูกมาที่นี่จึงรีบเข้ามาทัก
"ฉันทำอาหารกลางวันมาให้คุณฟรานค่ะ"
"ตามผมมาเลยครับนายอยู่ข้างบน"
มอแกนเข้ามาช่วยหญิงสาวถือของแล้วพาเธอขึ้นไปหาฟรานซิสทันที
"ค่ะ"
"....."
จากภาพที่ภัทรินทร์เห็นมอแกนต้อนรับหญิงสาวทำให้เธอรู้ว่าเมื่อครู่หญิงสาวคนนั้นพูดจริงทำให้หัวใจของเธอตอนนี้ห่อเหี่ยวและเจ็บใจอยู่มากแต่คนอย่างเธอไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว
"อุ้ย...ท่านประธานเรามีลูกมีเมียตั้งแต่เมื่อไรกันนะ"
ดาริกาที่ยืนคุยอยู่กับโยษิตาแอบสะใจกับเรื่องที่พึ่งรู้เมื่อครู่เล็กน้อยทั้งยังจงใจพูดเสียงดังให้ภัทรินทร์มี่ยืนหน้าบึ้งอยู่ได้ยิน
"เมียก็น่ารักลูกก็น่ารักเหมาะ...โส๊ม.มมม...เหมาะสม"
โยษิตาเองก็อดไม่ได้ที่จะประสมโรงตามเพื่อนของเธอไป
"..หึ่.."
ภัทรินทร์ฉุนหนักเธอรีบเดินหนีจากกลุ่มคนที่ยืนมองเยาะเย้ยเธออย่างรวดเร็ว
"แดดดี๊.."
ต้นหนาวขึ้นมาถึงห้องทำงานคนเป็นพ่อก็รีบลงจากอกแม่เดินไปหาพ่อของเจ้าตัวรีบปีนชึ้นไปนั่งตักคนเป็นพ่อที่นั่งทำงานอยู่ทันที
"อ้าว.."
ฟรานซิสแปลกใจว่าจู่ๆทำไมหญิงสาวจึงพาลูกมาที่นี่
"ฉันทำอาหารกลางวันใส่กล่องมากินด้วยกันค่ะ"
ปลายฝนชี้ไปที่กล่องข้าวที่มอแกนวางเอาไว้บนโต๊ะเยื้องกับโต๊ะทำงานของเขา
"ไม่เห็นต้องหอบลูกมาที่นี่ด้วยเรื่องแค่นี้เลย"
ชายหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยเรื่องแค่นี้เขาไม่อยากให้เธอพาลูกออกมาตะลอนข้างนอก
"ฉันก็อยากออกมาข้างนอกบ้างอยู่บ้านก็เบื่อๆอ่ะ"
ปลายฝนเดินไปที่โต๊ะวางกล่องอาหารและแกะมันออกสามกล่อง
เธอไม่อยากให้ประเด็นแค่เธอมาหาเขาที่นี่เพราะอยากกินข้าวกลางวันด้วยมาอันดับหนึ่งเธอจึงแสร้งพูดโยงไปเรื่องอื่นอันที่จริงจุดประสงค์หลักก็คืออยากจะมาประกาศศักดาให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับเขาจะได้ไม่มีสาวสวยคนไหนในที่นี้กล้ายุ่งกับเขาหรือหากจะยุ่งก็น่าจะฉุกคิดสักนิดว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว"นั่นอะไร"ฟรานซิสอุ้มต้นหนาวออกมานั่งตรงเก้าอี้ของโต๊ะที่หญิงสาวกำลังจัดแจงกล่องอาหารอยู่"สเต็กแซลมอนค่ะฉันทำมาห้ากล่องเผื่อคนของคุณด้วย.. ต้นหนาวชิมแล้วบอกแดดดี๊สิครับว่าอร่อยไหม"ปลายฝนตักแซลมอนเข้าปากลูกชายของเธอคำไม่ใหญ่นัก"ฮับ.. อืม... อาหย่อย.. "เจ้าเด็กชายตัวกลมของอะไรที่เป็นฝีมือแม่เข้าปากได้ก็อร่อยไปเสียทุกอย่าง"อร่อยทุกอย่างสินะตัวถึงได้กลมแบบนี้เสื้อน้อย"ฟรานซิสอมยิ้มมองไปที่ลูกชายบนตักของเขาพลางคิดว่าเหตุนี้สินะที่ทำให้ลูกชายของเขาตัวตันแบบนี้" นี่ค่ะของคุณ.. ฉันป้อนให้คุณอุ้มต้นหนาวอยู่คงจะจับช้อนไม่ถนัด"ปลายฝนตักแซลมอนในกล่องของเขายื่นป้อนให้ชายหนุ่ม“อืม.. "ฟรานซิสมองหน้าหญิงสาวที่กำลังฉีกยิ้มท่าจะมีความสุขดวงตาของเธอตอนนี้เป็นประกายสะกดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดีเมื่อหลุดจากภวังค
วันต่อมาบริษัทxxx"ผมคิดว่าคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะครับคุณวี"ฟรานซิสเรียกวีกิจมาคุยกันแต่เช้าเรื่องความผิดพลาดที่มันเกิดขึ้นพร้อมตักเตือนเขาให้ทำงานรอบคอบกว่านี้"ครั้งนี้ผมจะจำไว้เป็นบทเรียนครับขอบคุณท่านประธานมากเลยนะครับที่เรื่องนี้ไม่เอาผิดผม"วีกิจถึงกับเหงื่อตกครั้งนี้เป็นความผิดพลาดครั้งแรกของเขาและไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเพราะความไว้ใจผิดคนนั่นเอง"ครั้งนี้ครั้งแรกหากมีครั้งต่อไปคงไม่ดีเท่าไรนักคุณไปทำงานได้แล้ว"ฟรานซิสเห็นว่าวีกิจทำงานด้วยกันมานานเขาจึงอยากให้ครั้งนี้เป็นบทเรียนไป"ขอบคุณครับท่านประธาน"วีกิจออกมาจากห้องของประธานหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก"สะใจเธอหรือยัง"วีกิจหันไปมองภัทรินทร์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอด้วยสายตาน้อยใจผู้รับเหมาพวกนั้นเป็นคนที่เธอแนะนำให้เขาได้รู้จักเขาไว้ใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนครั้งนี้เขาก็ต้องผิดหวังอีกเช่นเดิมนี่คงจะเป็นแผนของเธอที่จะบีบให้เขาลาออกอีกล่ะสิแต่ดีที่ครั้งนี้ประธานหนุ่มไม่เอาเรื่องเขาจึงรอดตัวไป"...."ภัทรินทร์แอบผิดหวังเล็กน้อยที่คิดว่าครั้งนี้เขาจะโดนไล่ออกแต่เปล่าเลยที่หญิงสาวไม่อยากจะให้ชาย
"ป้อนแดดดี๊อีกสิครับ"ไม่รู้ว่าฟรานซิสชอบใจที่ลูกชายป้อนหรือชอบใจที่หญิงสาวคอยเช็ดปากให้เขากันแน่จึงอยากจะให้ต้นหนาวป้อนเขาอีกครั้ง"ฮับผม""ต้นหนาวครับ"ปลายฝนตักไอศครีมในถ้วยของเธอป้อนต้นหนาวเพราะเห็นว่าลูกเธอจะเอาแต่ป้อนคนเป็นพ่อไปเสียแล้ว"อืม... เย็นๆชอบ"ดูท่าต้นหนาวจะชอบไอศครีมสตรอเบอรี่ในถ้วยของแม่เขาเสียแล้วสิพอได้ชิมก็หยุดป้อนพ่อของเจ้าตัวแล้วหันมาตักไอศครีมที่อยู่ในถ้วยของแม่กินหน้าตาเฉย"ชอบเหรอครับมามี๊ให้"ปลายฝนเห็นว่าต้นหนาวท่าทางจะชอบไอศครีมของเธอจึงยื่นถ้วยไปให้ลูกชายตัวกลมได้กินให้หนำใจ"ขอบคุณฮับ""เธอ""คะ..""ฉันไม่มีคนป้อนแล้ว"ฟรานซิสพูดพลางมองไปที่ลูกชายบนตักของเขาให้เธอได้รู้ว่าเขามือไม่ว่างเพราะว่าจับลูกชายอยู่"โอเคค่ะ...ฉันยินดี"ปลายฝนไม่ปฏิเสธเลยสักนิดเธอรีบตักไอศครีมคำโตป้อนชายหนุ่มทั้งยังนั่งยิ้มส่งตาหวานให้เขาอยู่ไม่ขาดระยะคฤหาสน์ฮันส์21.00น.หลังจากที่ต้นหนาวหลับแล้วปลายฝนก็ไปจัดแจงกับขวดน้ำหอมที่เอาไว้ปรับอากาศในห้องบนโต๊ะเล็กๆวางเอาไว้มุมห้อง"คุณชอบไหม"ปลายฝนเดินมานั่งบนเตียงถามชายหนุ่มที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงดูโน้ตบุ้คอยู่"อะไร"ฟรานซิสถามหญิง
สองชั่วโมงต่อมาร้านดอกไม้"อืม.. แบบไหนดีน้าาา...ต้นหนาวว่าแดดดี๊จะชอบไหมครับ"ปลายฝนรู้สึกว่าวันนี้เธอเบื่อการอยู่บ้านนิดหน่อยจึงพาลูกเธอออกไปที่ร้านดอกไม้เพราะอยากจะจัดให้บ้านมีดอกไม้วางอยู่บ้างหากชายหนุ่มกลับมาจะได้สดชื่นคนในบ้านก็เช่นเดียวกันชั่วโมงต่อมาเมื่อเลือกดอกไม้ได้พักใหญ่เธอจึงกลับมาที่คฤหาสน์ประจวบเหมาะต้นหนาวก็หลับพอดีเธอจึงมีเวลาที่จะจัดดอกไม้เต็มที่"วางตรงนี้ดีกว่า... อืม.. หรือตรงนี้ดี"หญิงสาวจัดดอกไม้ใส่แจกันไม่นานมากนักแต่ที่ต้องใช้เวลานานคือเธอไม่ค่อยแน่ใจว่าเธอจะวางอะไรตรงไหนดี"คุณอีธานคะคุณว่าฉันควรจะวางแจกันดอกไม้นี้ไว้ตรงไหนดีคะ"ปลายฝนเห็นอีธานเดินเข้ามาจึงขอความเห็นจากเขา"ผมไม่ค่อยรู้เรื่องดอกไม้เท่าไรหรอกครับ"อีธานตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าที่เจื่อนๆเพราะเขาเองก็เป็นผู้ชายไม่ค่อยจะรู้เรื่องนี้ดีเท่าไหร่นัก"จริงสิคุณเป็นผู้ชายนี่เนอะ... แล้วดอกไม้พวกนี้คุณคิดว่ามันอยู่ในบ้านแล้วเป็นยังไงบ้างคะ"หญิงสาวคิดว่าเธอควรจะเปลี่ยนคำถามจะดีกว่า"ก็ทำให้บ้านสดชื่นดีนะครับ"อีธานตอบไปตามความรู้สึกของเขา"งั้นเหรอคะ... นี่ถ้าบ้านนี้มีผู้หญิงอยู่ด้วยก็คงจะดีอืม.. ฉันอย
"หน้าฉันดูอยากจะล้อเล่นกับเธอหรือไง"สีหน้าของฟรานซิสตอนนี้ไม่สบอารมณ์อย่างมากไม่รู้ว่าหญิงสาวทำไมถึงดูจะพูดอะไรเป็นเล่นไปหมดเสียทุกเรื่อง"หื้มม..อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกับพวกพี่พีนานแล้วแค่บังเอิญเจอเท่านั้นเองไม่ต้องห่วงว่าฉันจะไปสนิทกับเค้าหรอกน่า""...."ฟรานซิสยังมีสีหน้าบึ้งตึง"คุณ..ฉันยังไม่ได้ซื้อของสดเลยนะแล้ววันนี้ฉันจะทำอะไรให้คุณกินล่ะ""มอแกน""ครับ""แวะไปห้างอื่น"หากหญิงสาวอยากจะซื้อของเขาก็จะให้เธอซื้อแต่ว่าไม่ใช่ที่ซุปเปอร์เมื่อครู่แน่นอน"ครับนาย"สองวันต่อมาบริษัทxxx12.30น."คุณภัทรครับนี่แบบผังโครงการใหม่ฝากให้ท่านประธานด้วยนะครับ"คเชนทร์ยื่นเอกสารฝากภัทรินทร์ไว้ให้ฟรานซิสเพราะรู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในห้องคเชนมีธุระที่จะต้องรีบไปไม่สามารถรอคุยกับฟรานซิสได้"โอเคค่ะ"ภัทรินทร์รับเอกสารไว้ด้วยสีหน้าที่มีเลศนัยเล็กน้อยครู่ต่อมา"หนาวกินข้าวกับแดดดี๊""ครับ...เราจะเข้าไปหาแดดดี๊กัน"วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ปลายฝนพาต้นหนาวมาทานกินข้าวกลางวันกับฟรานซิสโดยที่ไม่บอกเขาก่อนเพื่อที่จะเซอร์ไพรส์"เอ่อ..คุณปลายฝนคะตอนนี้ท่านประธานออกไปข้างนอกยังไม่กลับค่ะ"ภัทริน
"อย่ามาโกหกเธอรู้จักกับไอ้พิรัชแล้วของฉันก็หายในวันที่เธอไปหาเธอจะให้ฉันคิดว่าเป็นคนอื่นงั้นเหรอ""ก็บอกว่าไม่ได้เอาไปไงเล่า"ปลายฝนดูท่าชายหนุ่มจะคุยไม่รู้เรื่องเธอจึงคิดว่าเดินหนีไปก่อนจะดีกว่า"จะไปไหน.. ""โอ้ยย.. "ด้วยความโมโหฟรานซิสจึงเผลอกระชากหญิงสาวจนเธอนั้นล้มลงไปไหลไปกระแทกกับราวบันไดจนเธอร้องเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บ"คุณปลาย...นายใจเย็นๆก่อนครับตอนนี้ก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรแน่ชัดว่าคุณปลายเป็นคนเอาไปอย่าพึ่งเค้นเธอเลยครับ"มอแกนเห็นว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่เขาคงจะทนดูเฉยๆไม่ได้จึงรีบไปคว้าตัวหญิงสาวออกมาจากตรงนั้นเสียก่อนและบอกให้นายของเขาใจเย็นๆ"ฮือ..ๆๆๆ..อือ..คุณมอแกนยังฉลาดซะกว่า..ไอ้คนโง่เอ้ย..ฮือๆๆๆๆ..ฮือๆๆๆ.."ความเจ็บที่หัวไหล่ของเธอตอนนี้มันไม่เท่าความเจ็บในใจสักนิดหญิงสาวพรั่งพรูน้ำตาออกมาเป็นทางทั้งยังต่อว่าในความโง่ของเขาอีกไม่ขาด"หึ้ยย.."ฟรานซิสเดินหนีไปสงบสติอารมณ์เมื่อครู่เขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่พลั้งมือดึงหญิงสาวแรงขนาดนั้น"เงียบก่อนเถอะครับคุณปลายเดี๋ยวนายน้อยเข้ามาเห็นแม่เค้าร้องให้คงจะไม่ดี"มอแกนพาปลายฝนมานั่งที่โซฟาและปลอบเธอที่กำลังสะอื้นร่ำให้อยู
บริษัทxxx"คุณวีเท่าที่ผมรู้จักคุณมาคุณเป็นคนดีแถมยังดีซะจนชอบโดนหลอกใช้ง่ายๆด้วย"มอแกนพยายามพูดรบเร้าให้วีกิจพูดความจริงออกมาให้หมดเพราะเรื่องที่เขาสืบกับอีธานนั้นมันน่าจะไม่ใช่คำตอบของเขาที่พูดออกมากับเจ้านายของเขา"บอกความจริงเถอะ... คุณจะไปแคร์อะไรกับผู้หญิงที่เอาแต่หลอกใช้คุณรู้ไหมการที่คุณทำแบบนี้นายผมก็ต้องทะเลาะกับคุณปลายฝนแล้วมันจะเกิดผลกระทบอะไรกับลูกเค้าบ้างคุณรู้ใช่ไหม""คือ...."วีกิจเริ่มหน้าเสียเขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้แค่เพราะเขารักภัทรินทร์มากเกินไป"หากคุณยอมพูดอะไรที่มันเป็นความจริงออกมาผมจะช่วยคุณเอง... ตอนนี้ถ้าคุณออกจากงานแม่คุณก็น่าจะลำบากมากคุณคิดดีๆนะ""คุณจะช่วยผมจริงๆใช่ไหมคุณมอแกน"เมื่อมอแกนพูดถึงแม่ของเขาทำให้ชายหนุ่มเริ่มที่จะฉุกคิดได้และนั่งพิจารณาตัวเองอยู่พักใหญ่จึงยอมเงยหน้ามาพูดกับมอแกน"คนอย่างผมไม่เคยพูดเล่น"มอแกนมองวีกิจด้วยท่าทีที่จริงจังเขาร้ว่าเนื้อแท้วีกิจเป็นคนอย่างไรและเขาโดนหลอกใช้อะไรมาบ้างชั่วโมงต่อมาโรงพยาบาล"พาฉันมาหาหมอทำไมเกลียดหน้าฉันไม่ใช่เหรอ"ปลายฝนอยู่บนรถตู้คันหรูข้างๆกับฟรานซิสหลังจากที่หมอเย็บแผลทำแผลและจ่าย
เช้าวันต่อมา08.00 น."อ.. อืมม..""เป็นไงบ้าง"ลัลลลิลมาที่นี่ได้ก็เพราะฟรานซิสส่งคนไปรับเธอมาที่นี่เพื่อที่จะให้เธอช่วยพูดกับปลายฝนให้ดูแลตัวเองหญิงสาวคุยกับฟรานซิสได้ครู่หนึ่งถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนเธอก็เห็นว่าปลายฝนรู้สึกตัวตื่นมาพอดีจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวปลายฝนให้ลุกขึ้นนั่ง"ลิน"ปลายฝนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ตื่นมาแล้วเห็นลัลลลิล"คุณฟรานบอกว่าแกไม่ยอมกินยาจนไข้ขึ้นทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยห้ะ"ลัลลลินแอบมองค้อนเพื่อนเธอเล็กน้อยเข้าใจว่าเพื่อนเธอกำลังโมโหชายหนุ่มแต่ก็น่าจะห่วงสุขภาพตัวเองบ้าง"ถ้าเค้าไม่มาเจ้ากี้เจ้าการฉันก็จะกินอยู่หรอกพูดแล้วก็โมโหเค้าปรักปรำฉันว่าฉันเป็นขโมยแล้วยังทำฉันเจ็บอีก"ปลายฝนหลุบสายตาลงอย่างน้อยใจ"ฉันรู้แล้ว""นายนั่นบอกแกเหรอ"ปลายฝนเงยหน้าเบิกตาถามเพื่อนของเธออย่างอยากรู้ไม่คิดว่าเรื่องที่ชายหนุ่มทำผิดพลาดเช่นนี้จะยอมเล่าให้คนอื่นฟัง"อืม.. ดูท่าเค้าก็รู้สึกผิดกับแกมากเหมือนกัันนะฉันเข้าใจแกและก็เข้าใจคุณฟรานด้วยอย่างอนเวิ่นเว้อให้มันมากนักเลยเดี๋ยวเค้าเบื่อหน้าแกไม่อยากอยู่บ้านไปหาผู้หญิงคนอื่นไม่รู้ด้วยนะ"ลัลลลิลดูท่