ตอนที่11 ดูแปลกไป

วันต่อมา

บริษัทxxx

"ผมคิดว่าคงไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกนะครับคุณวี"

ฟรานซิสเรียกวีกิจมาคุยกันแต่เช้าเรื่องความผิดพลาดที่มันเกิดขึ้นพร้อมตักเตือนเขาให้ทำงานรอบคอบกว่านี้

"ครั้งนี้ผมจะจำไว้เป็นบทเรียนครับขอบคุณท่านประธานมากเลยนะครับที่เรื่องนี้ไม่เอาผิดผม"

วีกิจถึงกับเหงื่อตกครั้งนี้เป็นความผิดพลาดครั้งแรกของเขาและไม่คิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเพราะความไว้ใจผิดคนนั่นเอง

"ครั้งนี้ครั้งแรกหากมีครั้งต่อไปคงไม่ดีเท่าไรนักคุณไปทำงานได้แล้ว"

ฟรานซิสเห็นว่าวีกิจทำงานด้วยกันมานานเขาจึงอยากให้ครั้งนี้เป็นบทเรียนไป

"ขอบคุณครับท่านประธาน"

วีกิจออกมาจากห้องของประธานหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

"สะใจเธอหรือยัง"

วีกิจหันไปมองภัทรินทร์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอด้วยสายตาน้อยใจผู้รับเหมาพวกนั้นเป็นคนที่เธอแนะนำให้เขาได้รู้จักเขาไว้ใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่าจนครั้งนี้เขาก็ต้องผิดหวังอีกเช่นเดิมนี่คงจะเป็นแผนของเธอที่จะบีบให้เขาลาออกอีกล่ะสิแต่ดีที่ครั้งนี้ประธานหนุ่มไม่เอาเรื่องเขาจึงรอดตัวไป

"...."

ภัทรินทร์แอบผิดหวังเล็กน้อยที่คิดว่าครั้งนี้เขาจะโดนไล่ออกแต่เปล่าเลย

ที่หญิงสาวไม่อยากจะให้ชายหนุ่มอยู่ในบริษัทนี้ก็เพราะว่าไม่อยากให้ใครได้รู้ว่าเธอมีได้มีสัมพันธ์อะไรกับเขาก่อนหน้านี้นั่นเองจึงหาวิธีบีบให้เขาออกต่างๆนาๆ

"อืม.. วันนี้ไม่มีงานอะไรแล้วนี่ฉันว่าจะกลับ"

"กลับบ้านเหรอครับ"

มอแกนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยไม่บ่อยครั้งนักที่เจ้านายของเขาอยากจะกลับบ้านในเวลาทำงานวันอื่นถึงจะไม่มีงานเขาก็จะต้องหาอย่างอื่นทำอยู่ดีแต่วันนี้ไม่เป็นเช่นนั้น

"อืม.."

"ที่บ้านตอนนี้คุณปลายกับนายน้อยไม่อยู่นะครับ"

มอแกนยิ้มมุมปากเล็กน้อยเขาว่าเขาเดาใจเจ้านายเขาไม่ผิด

"ไปไหน"

ฟรานซิสขมวดคิ้วถามมอแกนอย่างอยากรู้

"เห็นว่าไปเที่ยวกับหมอลิน"

"มีคนของเราตามไปด้วยไหม"

"มีครับ"

"อืม..พาฉันไปหาพวกเค้า"

"ม..ไม่กลับบ้านแล้วเหรอครับ"

มอแกนถามฟรานซิสให้แน่ใจอีกรอบ

"ฉันจะไปหาลูก"

ฟรานซิสยังยืนยันคำเดิมว่าเขาจะไปหาลูกของเขาและหญิงสาว

"โอเคครับ"

ลานสเก็ต

"หูยย...ไม่ได้เล่นนานแล้ววันนี้ได้เล่นซะทีนะ"

ปลายฝนเดินมาที่ลานสเก็ตพร้อมลูกชายของเธอลัลลลิลและบอดี้การ์ดสองคนตามอยู่ด้านหลังหญิงสาวดูตื่นเต้นมากที่เห็นลานสเก็ตเพราะไม่ได้เล่นมานานแล้ว

"ไปเล่นเลยฉันอยู่กับต้นหนาวเอง"

ลัลลลินรู้ดีว่าเพื่อนของเธอคงอยากจะเล่นใจจะขาดเธอเลยอาสาดูแลหลานชายให้และให้เพื่อนเธอไปโลดแล่นในลานสเก็ตอย่างสาสมใจที่ไม่ได้เล่นมานาน

"ต้นหนาวครับเดี๋ยวรอดูมามี๊เล่นนะครับมามี๊เล่นสเก็ตเก่งมากๆเลย"

ปลายฝนหันมาบอกกับลูกชายของเธออย่างตื่นเต้นเธอจะโชว์ฝีมือให้ลูกชายของเธอได้ดูเป็นครั้งแรกแถมยังคุยว่าเธอนั้นเก่งเพียงใดอีกด้วย

"ฮับผม"

เด็กชายพยักหน้ารับหากคนเป็นแม่ให้รอดูเขาก็จะดู

"...."

ปลายฝนเปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อยแล้วเธอก็เริ่มไถลตามลานสเก็ตอย่างสบายอารมณ์ใบหน้ายิ้มเบิกบานยังมีความสุขที่ได้เล่นสิ่งที่ตนเองชอบ

"มี๊เก่ง.."

แปะๆๆ

เด็กชายตัวกลมยกมือป้อมๆตบมือให้คนเป็นแม่ทั้งเอ่ยชมยิ้มจนปากบาน

"ครับมามี๊เล่นเก่งต้นหนาวอยากเล่นบ้างไหมครับ"

"อยากเล่นๆ.."

ลัลลลิลรู้ว่าอาการแบบนี้ของหลานชายเธอคงจะอยากลงไปเล่นกับคนเป็นแม่ใจจะขาด

"ต้นหนาว"

"แดดดี๊"

"คุณฟราน...สวัสดีค่ะ"

ลัลลลิลรีบหันหลังกลับเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนที่เธอรู้สึกคุ้นมากเมื่อหันหลังกลับไปเห็นว่าเป็นฟรานซิสเธอก็แอบประหม่ากลัวๆเล็กน้อยเพราะว่าเธอยังจำครั้งที่เขาบังคับให้เธอบอกเรื่องปลายฝนได้เป็นอย่างดี

"ครับ..ปลายฝนล่ะครับ"

ฟรานซิสรีบเข้ามาอุ้มลูกชายของเขาทั้งยังถามหาปลายฝนเพราะไม่เห็นว่าเธอจะยืนอยู่ตรงนี้กับลูกด้วย

"อยู่โน่นค่ะ"

ลัลลลิลชี้ไปที่ลานสเก็ตที่เพื่อนเธอกำลังเล่นอยู่

"เธอก็เล่นเก่งเหมือนกันนะครับ"

ฟรานซิสมองไปทางปลายฝนลีลาท่าทางของเธอในการเล่นดูเป็นมืออาชีพอย่างมากดูอ่อนช้อยน่ารักมีความสุขในการเล่นถึงแม้ว่าในลานสเก็ตจะมีคนอื่นที่เล่นอยู่ด้วยแต่เธอสามารถทำให้เขาเลือกที่จะมองเธออยู่คนเดียวได้เป็นอย่างดี

"ค่ะปลายชอบเล่นสเก็ตเมื่อก่อนเวลาเบื่อๆหรือไม่สบายใจเพื่อนฉันก็ชอบเล่นที่ลานสเก็ตน่ะค่ะ"

"งั้นเหรอครับ...แล้วตอนนี้เธออยู่ในอารมณ์ไหน"

"ตอนนี้คงอยู่ในอารมณ์อยากเล่นมากๆค่ะเพราะว่าไม่ได้เล่นมานาน"

"...."

ฟรานซิสพยักหน้าเข้าใจโดยสายตาของเขาก็ยังคอยจับจ้องอยู่ที่หญิงสาว

"อ้าวคุณมาได้ไง"

ปลายฝนเห็นว่าฟรานซิสยืนอุ้มต้นหนาวอยู่จึงไถลมาเกาะขอบลานสเก็ตทักทายเขา

"อ๋อ...ว่างก็เลยมา"

"มาเล่นด้วยกันไหม"

"ไม่อะฉันเล่นไม่เป็นเธอพาลูกเล่นด้วยสิ"

"ต้นหนาวอยากเล่นเหรอครับเดี๋ยวมามี๊อุ้ม"

"อยากเล่นฮับ"

"มา.. "

ปลายฝนรับต้นหนาวไปอุ้มอย่างระวัง

"ค่อยๆไปนะแก"

"โอเค"

“สนุกไหมครับ"

"หนุกฮับ.."

ปลายฝนค่อยๆไถลไปเรื่อยๆไม่โลดโผนเพราะมีลูกของเธออยู่ในอกแต่เมื่อลูกชายเธอบอกว่าสนุกเธอก็อยากจะเพิ่มความไวนิดหน่อย

"เธอค่อยๆไปสิ"

ฟรานซิสเกาะขอบลานสเก็ตอย่างกังวลเมื่อเห็นว่าปลายฝนกำลังจะพาลูกโลดโผน

"ฉันโอเค"

ปลายฝนคิดว่าเธอเอาอยู่

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ"

ลัลลลิลมองออกว่าชายหนุ่มมีท่าทีกังวลเพราะเป็นห่วงลูกชายเธอจึงต้องบอกให้เขาไม่ต้องห่วงเพราะว่าเธอรู้ว่าปลายฝนเอาอยู่

ชั่วโมงต่อมา

"นี่เราไปกินไอศครีมกันต่อไหม"

หลังจากที่เล่นสเก็ตเสร็จปลายฝนก็ชวนลัลลลินไปกินไอติมด้วยกันต่อที่ร้านดังในห้างนี้

"เอ่อแกไปกับคุณฟรานเลยพอดีเมื่อกี้มีเคสด่วนฉันต้องเข้าโรงพยาบาล"

ลัลลลินเห็นว่าตอนนี้ทั้งสามอยู่กันครบพ่อแม่ลูกเธอไม่อยากจะเป็นก้างขวางคอจึงขอตัวออกไปก่อนจะดีกว่า

"อ้าวเหรอโอเคๆวันหลังเจอกัน"

"บ๊ายบายครับต้นหนาว"

ลัลลลิลโบกมือลาหลานตัวกลมของเธอ

"บายฮับน้าลิน"

"ขอตัวนะคะ"

หญิงสาวขอตัวจากทุกคนและหันหลังกลับไปทันที

"ครับ"

ครู่ต่อมา

"ไอศครีมมาแล้วว.. "

ทั้งสามเข้ามานั่งในร้านโดยมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าอยู่ข้างหน้าฟรานซิสกับปลายฝนเป็นที่สนใจของสายตาผู้คนไม่น้อยเพราะดูจะเป็นครอบครัวที่ดูเพอเฟคเสียเหลือเกินพ่อรูปหล่อแม่ก็น่ารักแถมลูกยังหน้าตาลูกครึ่งอ้วนกลมน่าหมั่นเขี้ยวอีกด้วย

"เย่ๆ..."

ต้นหนาวดีใจตบมือแปะๆที่มีไอศครีมวางตรงหน้าเจ้าตัวหลายถ้วยเต็มไปหมด

"หนาวป้อนแดดดี๊ฮับ"

ต้นหนาวใช้มือป้อมจับช้อนไอศครีมตักก้อนไอศครีมชอกโกแล็ตไปป้อนคนเป็นพ่อที่เจ้าตัวนั่งตักเขาอยู่

"โอเค.."

"อืม.. เลอะหมดแล้วฉันเช็ดให้นะคะ"

ปลายฝนไม่รู้ว่าเขานึกอย่างไรจึงยอมให้ลูกป้อนเพราะดูท่ามันจะไม่เข้าปากเสียเลยแถมติดอยู่ที่ไรหนวดของเขาเต็มไปหมดจนเธอต้องยื่นทิชชู่ไปเช็ดให้