ตอนที่40 แทบเอาชีวิตไม่รอด

"ถ้าแกสู้ฉัน...เมียแกได้ตายแน่"

ภูผาจ่อปืนไปที่หน้าของฟรานซิสทั้งยังขู่ด้วยท่าทีขึงขังจนฟรานซิสต้องชะงักมองไปที่ปลายฝนอย่างเป็นห่วง

"ข้างนอกคนของเราโดนทำร้ายหมดเลยครับ"

ชายชุดดำวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกกับภูผาเพราะคนข้างนอกสู้กำลังคนของฟรานซิสไม่ไหว

"ฉันคิดไว้แล้วว่ายังไงแกก็ต้องเล่นไม่ซื่อ"

ภูผาสบถออกมาอย่างเจ็บใจ

"ฉันมาที่นี่คนเดียวไม่รู้ว่าพวกเค้าตามมาได้ไง"

ฟรานซิสตอบไปตามความจริงเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนมีของเขาตามเขามาได้อย่างไรเหมือนกัน

"อย่ามาโกหก"

ปั้งงง

"อ้าสสส.."

ภูผาไม่เชื่อคำของฟรานซิสเขาเล็งปืนไปที่ขาของชายหนุ่มและลั่นไกจนฟรานซิสล้มลงอีกครั้ง

"นี่สำหรับน้องชายฉัน"

ภูผายังไม่ปล่อยให้ฟรานซิสตายไปง่ายๆเขายังอยากทรมานชายหนุ่มตรงหน้าอีกสักพักแม้จะรู้ว่ามีคนของฟรานซิสตามมาช่วยก็ตาม

"คุณฟราน..อือ..ฮือ..ไม่นะพี่ภูหยุดเดี๋ยวนี้นะ"

ปลายฝนสะอื้นไม่ยอมหยุดรู้สึกสงสารฟรานซิสอย่างมากและพยายามดีดดิ้นให้รู้จักพันธนาการของภัทรินทร์เพื่อที่จะไปช่วยชายหนุ่ม

ปั้กกกก

"อะ..โอ้ยย"

ภัทรินทร์หมั่นไส้ในท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของปลายผลที่มีต่อฟรานซิสเธอจึงใช้ปลายกระบอกปืนในมือฟาดไปที่หัวหญิงสาวหนึ่งครั้งอย่างแรงๆจนเธอทรุดลง

"ก็บอกให้เงียบปากไง"

ภัทรินทร์ยิ้มเยาะอย่างสะใจ

"ปล่อยฉันน.."

ปึ้กกกก

ปลายฝนพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้งแม้ครั้งนี้ภาพตรงหน้าของเธอจะเลือนลางจนมองอะไรแทบไม่เห็นก็ตามแต่รู้ตัวว่าอย่างไรเธอก็ต้องไปช่วยฟรานซิสให้ได้จึงรวบรวมกำลังลุกขึ้นกระทืบเท้าของภัทรินทร์และวิ่งไปจุดที่เธอเห็นฟรานซิสนั่งฟุบอยู่

"อีมารหัวใจ"

ภัทรินทร์ด่าทอปลายฝนเสียงฝาดพร้อมยกปืนจ่อไปที่ปลายฝน

"อึก.."

แต่ก็ยังไม่ถึงฟรานซิสดีปลายฝนก็ฟุบกับไปกับพื้นเสียก่อนเพราะโดนภัทรินทร์จ่อยิงมาที่กลางหลังอย่างจัง

"ปลายฝนนน"

ฟรานซิสตะโกนอย่างคนบ้าคลั่งทั้งรีบเข้าไปกอดร่างเธออย่างทุลักทุเลเมื่อเห็นหญิงสาวหมดสติไปแถมเลือดในตัวเธอตอนนี้ก็นองเสียจนน่าใจหายอีกด้วย

ปั้งงงง

"ทำอะไรของเธอห้ะ...อ้าสสส.."

ภูผาเองก็มัวแต่มองการกระทำของภัทรินทร์อย่างไม่พอใจเพราะเธอทำในสิ่งที่เขาไม่ได้สั่งจนลืมระวังตัวทำให้เขาโดนยิงที่หน้าท้องอย่างจัง

"คุณภู"

ภัทรินทร์เห็นว่าคนของฟรานซิสเข้ามาด้านในได้แล้วเธอจึงคิดว่าควรจะพาภูผาหนีไปเสียก่อนเพราะเขานั้นบาดเจ็บคงสู้อะไรไม่ได้แน่นอน

พลั้ก... ตุ้บบ.. ตั้บบบ

เหล่าชายชุดดำที่เป็นลูกน้องของภูผาก็เข้ามาเรียงตัวเป็นกำแพงปกป้องเจ้านายของตัวเองโดยต่อสู้กับคนของฟรานซิสจนพ่ายแพ้ไป

ปั้งๆๆๆ

"หยุดอยู่ตรงนั้นเลย"

หลังจากที่พวกของมอแกนและอีธานจัดการกับคนของภูผาหมดแล้วมอแกนจึงยิงสกัดไปที่ภัทรินทร์ที่กำลังจะพาภูผาหนีให้พวกเขานั้นหยุดและสั่งให้บอดี้การ์ดจับภูผาและภัทรินทร์มัดเอาไว้รอตำรวจมาพาตัวไป

"ปลายยย...ปลาย..ปลาย..ตื่นสิปลาย"

ลัลลลิลวิ่งเข้ามาด้านในอย่างเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ข้างในสงบแล้วคราแรกเธอจะเข้ามาตั้งแต่เพื่อนเธอถูกภัทรินทร์ยิงแต่โดนอีธานห้ามเอาไว้เมื่อเธอเข้ามาก็ถึงกับเขาทรุดเมื่อเห็นว่าเพื่อนเธอนั้นบาดเจ็บจนหมดสติไปจึงรีบเข้ามาดูอย่างรวดเร็ว

"ปลายฝน.."

ฟรานซิสหลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมาอย่างไม่อายตอนนี้เขารู้สึกผิดอย่างมากที่เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ปลายฝนต้องเจ็บและเขาก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย

"อีธานเรียกรถพยาบาลแล้วก็โทรเรียกตำรวจมาด้วย"

มอแกนบอกกับอีธานในขณะที่กำลังมัดรวบคนร้ายทั้งหมดอยู่

"คุณฟรานอย่าพึ่งขยับตัวเพื่อนฉันนะคะดูท่ากระสุนจะฝังที่กลางหลัง"

ลัลลลิลเห็นจุดที่กระสุนฝังที่ตัวเพื่อนเธอแล้วจึงสั่งฟรานซิสว่าอย่าขยับตัวปลายฝนเพราะอาจจะบาดเจ็บมากกว่าเดิม

"อืม..."

ฟรานซิสพยักหน้ารับทั้งยังจับมือปลายฝนเอาไว้ไม่ปล่อย

"นังสารเลว...มานี่"

ส่วนลัลลลิลเองก็ขอสะสางบัญชีแค้นแทนเพื่อนของเธอให้สาแก่ใจก่อนจะส่งคนที่ทำร้ายเพื่อนเธอส่งตำรวจ

หญิงสาวไปลากจิกหัวภัทรินทร์อย่างเคียดแค้นมากลางโกดัง

"โอ้ยย...อะไรของแก"

ภัทรินทร์แผดเสียงใส่ลัลลลิลเสียงหลง

"ทำเพื่อนฉันเหรอห้ะ..."

เพี๊ยะ...ปัก..ปัก..ปัก..ตุ้บ..ตับ

"อ๊าย.. อีบ้า... อ๊ายยย"

ลัลลลิลถอดสนีคเกอร์พื้นหนาของเธอตบไปที่หน้าภัทรินทร์หลายรอบอย่างสะใจส่วนเหล่าบอดี้การ์ดก็ทำเป็นไม่สนใจเพราะคนอย่างภัทรินทร์ไม่ควรได้รับความช่วยเหลือ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาลxxx

"ปลายอย่าเป็นอะไรเลยฉันขอร้อง"

เตียงคนไข้ฉุกเฉินสองเตียงกำลังถูกเข็นเข้ามาในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วมือของฟรานซิสยังคงจับปลายฝนเอาไว้ตลอดแต่มือของทั้งสองก็ต้องหลุดจากกันเพราะปลายฝนและเขาต้องแยกกันเข้าห้องผ่าตัดด้านใน

สองชั่วโมงต่อมา

"ปลายอาการเป็นยังไงคะพี่หมอ"

ลัลลลิลเข้ามาถามรัชตะเป็นการส่วนตัวด้วยสีหน้ากังวล

"ตอนนี้พี่ผ่าตัดเอากระสุนออกแล้ว...แต่อาการตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย"

"หมายความว่ายังไงคะ"

ลัลลลิลขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

"พี่กลัวว่าปลายจะไม่กลับมาเป็นปกติ"

รัชตะรู้ว่าส่วนของกระดูกสันหลังหากได้รับการกระทบกระเทือนมันมีโอกาสเสี่ยงสูงมากที่เมื่อรักษาบาดแผลหายดีแล้วเส้นประสาทบางอย่างจะกลับมาทำงานไม่ปกติ

"หมายถึงอาจจะเดินไม่ได้อย่างนั้นเหรอคะ"

"พี่ไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนั้น"

ตอนนี้เขามั่นใจแค่ห้าสิบห้าสิบเท่านั้นยังไม่กล้าฟันธง

"แล้วเรื่องก้อนเนื้อในสมองล่ะคะ"

นี่ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่ลัลลลิลเป็นกังวล

"ตอนนี้ต้องรีบผ่าตัด"

ตอนนี้รัชตะก็เตรียมการผ่าตัดแล้วเหมือนกันเพราะที่ศรีษะของปลายฝนมีรอยฟกช้ำอย่างมาก

"เพราะอีนังสารเลวคนนั้นคนเดียวเลยจริงๆ"

ลัลลลิลเจ็บใจภัทรินทร์อย่างมากที่เพื่อนเธอต้องมาเจ็บตัวแทบเอาชีวิตไม่รอดเพราะพวกคนเลวๆพวกนั้น

"พี่ขอตัวก่อนนะ...ต้องเร่งมือแล้ว"

"ค่ะ"

อาทิตย์ต่อมา

"เมื่อไรจะฟื้นมาคุยกับฉันซะทีนะปลายฝน...รู้ไหมถ้าฉันเจ็บแทนเธอได้ฉันก็ยอม"

ฟรานซิสยังคงอยู่ข้างๆปลายฝนอยู่ไม่ห่างมือน้อยของเธอแทบจะมีมือของเขากุมอยู่ตลอดเวลาที่พักรักษาตัวปลายฝนนอนอยู่ในห้องพักฟื้นสองสามวันแล้วการผ่าตัดครั้งนั้นผ่านไปด้วยดี

ตอนนี้ก็เหลือแต่รอแค่หญิงสาวฟื้นขึ้นมาแล้วดูอาการกันอีกทีเท่านั้นว่าเธอยังมีผลข้างเคียงอะไรหลังจากการผ่าตัดหรือไม่ตอนนี้แผลของฟรานซิสเองแทบจะหายเป็นปกติแล้วเพียงแต่เขายังต้องใช้ไม้ค้ำยันอยู่เวลาเดินเพื่อลดการอักเสบของบาดแผล