"ถ้าแกสู้ฉัน...เมียแกได้ตายแน่"
ภูผาจ่อปืนไปที่หน้าของฟรานซิสทั้งยังขู่ด้วยท่าทีขึงขังจนฟรานซิสต้องชะงักมองไปที่ปลายฝนอย่างเป็นห่วง
"ข้างนอกคนของเราโดนทำร้ายหมดเลยครับ"
ชายชุดดำวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกกับภูผาเพราะคนข้างนอกสู้กำลังคนของฟรานซิสไม่ไหว
"ฉันคิดไว้แล้วว่ายังไงแกก็ต้องเล่นไม่ซื่อ"
ภูผาสบถออกมาอย่างเจ็บใจ
"ฉันมาที่นี่คนเดียวไม่รู้ว่าพวกเค้าตามมาได้ไง"
ฟรานซิสตอบไปตามความจริงเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนมีของเขาตามเขามาได้อย่างไรเหมือนกัน
"อย่ามาโกหก"
ปั้งงง
"อ้าสสส.."
ภูผาไม่เชื่อคำของฟรานซิสเขาเล็งปืนไปที่ขาของชายหนุ่มและลั่นไกจนฟรานซิสล้มลงอีกครั้ง
"นี่สำหรับน้องชายฉัน"
ภูผายังไม่ปล่อยให้ฟรานซิสตายไปง่ายๆเขายังอยากทรมานชายหนุ่มตรงหน้าอีกสักพักแม้จะรู้ว่ามีคนของฟรานซิสตามมาช่วยก็ตาม
"คุณฟราน..อือ..ฮือ..ไม่นะพี่ภูหยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ปลายฝนสะอื้นไม่ยอมหยุดรู้สึกสงสารฟรานซิสอย่างมากและพยายามดีดดิ้นให้รู้จักพันธนาการของภัทรินทร์เพื่อที่จะไปช่วยชายหนุ่ม
ปั้กกกก
"อะ..โอ้ยย"
ภัทรินทร์หมั่นไส้ในท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของปลายผลที่มีต่อฟรานซิสเธอจึงใช้ปลายกระบอกปืนในมือฟาดไปที่หัวหญิงสาวหนึ่งครั้งอย่างแรงๆจนเธอทรุดลง
"ก็บอกให้เงียบปากไง"
ภัทรินทร์ยิ้มเยาะอย่างสะใจ
"ปล่อยฉันน.."
ปึ้กกกก
ปลายฝนพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้งแม้ครั้งนี้ภาพตรงหน้าของเธอจะเลือนลางจนมองอะไรแทบไม่เห็นก็ตามแต่รู้ตัวว่าอย่างไรเธอก็ต้องไปช่วยฟรานซิสให้ได้จึงรวบรวมกำลังลุกขึ้นกระทืบเท้าของภัทรินทร์และวิ่งไปจุดที่เธอเห็นฟรานซิสนั่งฟุบอยู่
"อีมารหัวใจ"
ภัทรินทร์ด่าทอปลายฝนเสียงฝาดพร้อมยกปืนจ่อไปที่ปลายฝน
"อึก.."
แต่ก็ยังไม่ถึงฟรานซิสดีปลายฝนก็ฟุบกับไปกับพื้นเสียก่อนเพราะโดนภัทรินทร์จ่อยิงมาที่กลางหลังอย่างจัง
"ปลายฝนนน"
ฟรานซิสตะโกนอย่างคนบ้าคลั่งทั้งรีบเข้าไปกอดร่างเธออย่างทุลักทุเลเมื่อเห็นหญิงสาวหมดสติไปแถมเลือดในตัวเธอตอนนี้ก็นองเสียจนน่าใจหายอีกด้วย
ปั้งงงง
"ทำอะไรของเธอห้ะ...อ้าสสส.."
ภูผาเองก็มัวแต่มองการกระทำของภัทรินทร์อย่างไม่พอใจเพราะเธอทำในสิ่งที่เขาไม่ได้สั่งจนลืมระวังตัวทำให้เขาโดนยิงที่หน้าท้องอย่างจัง
"คุณภู"
ภัทรินทร์เห็นว่าคนของฟรานซิสเข้ามาด้านในได้แล้วเธอจึงคิดว่าควรจะพาภูผาหนีไปเสียก่อนเพราะเขานั้นบาดเจ็บคงสู้อะไรไม่ได้แน่นอน
พลั้ก... ตุ้บบ.. ตั้บบบ
เหล่าชายชุดดำที่เป็นลูกน้องของภูผาก็เข้ามาเรียงตัวเป็นกำแพงปกป้องเจ้านายของตัวเองโดยต่อสู้กับคนของฟรานซิสจนพ่ายแพ้ไป
ปั้งๆๆๆ
"หยุดอยู่ตรงนั้นเลย"
หลังจากที่พวกของมอแกนและอีธานจัดการกับคนของภูผาหมดแล้วมอแกนจึงยิงสกัดไปที่ภัทรินทร์ที่กำลังจะพาภูผาหนีให้พวกเขานั้นหยุดและสั่งให้บอดี้การ์ดจับภูผาและภัทรินทร์มัดเอาไว้รอตำรวจมาพาตัวไป
"ปลายยย...ปลาย..ปลาย..ตื่นสิปลาย"
ลัลลลิลวิ่งเข้ามาด้านในอย่างเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ข้างในสงบแล้วคราแรกเธอจะเข้ามาตั้งแต่เพื่อนเธอถูกภัทรินทร์ยิงแต่โดนอีธานห้ามเอาไว้เมื่อเธอเข้ามาก็ถึงกับเขาทรุดเมื่อเห็นว่าเพื่อนเธอนั้นบาดเจ็บจนหมดสติไปจึงรีบเข้ามาดูอย่างรวดเร็ว
"ปลายฝน.."
ฟรานซิสหลั่งน้ำตาลูกผู้ชายออกมาอย่างไม่อายตอนนี้เขารู้สึกผิดอย่างมากที่เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้ปลายฝนต้องเจ็บและเขาก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย
"อีธานเรียกรถพยาบาลแล้วก็โทรเรียกตำรวจมาด้วย"
มอแกนบอกกับอีธานในขณะที่กำลังมัดรวบคนร้ายทั้งหมดอยู่
"คุณฟรานอย่าพึ่งขยับตัวเพื่อนฉันนะคะดูท่ากระสุนจะฝังที่กลางหลัง"
ลัลลลิลเห็นจุดที่กระสุนฝังที่ตัวเพื่อนเธอแล้วจึงสั่งฟรานซิสว่าอย่าขยับตัวปลายฝนเพราะอาจจะบาดเจ็บมากกว่าเดิม
"อืม..."
ฟรานซิสพยักหน้ารับทั้งยังจับมือปลายฝนเอาไว้ไม่ปล่อย
"นังสารเลว...มานี่"
ส่วนลัลลลิลเองก็ขอสะสางบัญชีแค้นแทนเพื่อนของเธอให้สาแก่ใจก่อนจะส่งคนที่ทำร้ายเพื่อนเธอส่งตำรวจ
หญิงสาวไปลากจิกหัวภัทรินทร์อย่างเคียดแค้นมากลางโกดัง
"โอ้ยย...อะไรของแก"
ภัทรินทร์แผดเสียงใส่ลัลลลิลเสียงหลง
"ทำเพื่อนฉันเหรอห้ะ..."
เพี๊ยะ...ปัก..ปัก..ปัก..ตุ้บ..ตับ
"อ๊าย.. อีบ้า... อ๊ายยย"
ลัลลลิลถอดสนีคเกอร์พื้นหนาของเธอตบไปที่หน้าภัทรินทร์หลายรอบอย่างสะใจส่วนเหล่าบอดี้การ์ดก็ทำเป็นไม่สนใจเพราะคนอย่างภัทรินทร์ไม่ควรได้รับความช่วยเหลือ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
โรงพยาบาลxxx
"ปลายอย่าเป็นอะไรเลยฉันขอร้อง"
เตียงคนไข้ฉุกเฉินสองเตียงกำลังถูกเข็นเข้ามาในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วมือของฟรานซิสยังคงจับปลายฝนเอาไว้ตลอดแต่มือของทั้งสองก็ต้องหลุดจากกันเพราะปลายฝนและเขาต้องแยกกันเข้าห้องผ่าตัดด้านใน
สองชั่วโมงต่อมา
"ปลายอาการเป็นยังไงคะพี่หมอ"
ลัลลลิลเข้ามาถามรัชตะเป็นการส่วนตัวด้วยสีหน้ากังวล
"ตอนนี้พี่ผ่าตัดเอากระสุนออกแล้ว...แต่อาการตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย"
"หมายความว่ายังไงคะ"
ลัลลลิลขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
"พี่กลัวว่าปลายจะไม่กลับมาเป็นปกติ"
รัชตะรู้ว่าส่วนของกระดูกสันหลังหากได้รับการกระทบกระเทือนมันมีโอกาสเสี่ยงสูงมากที่เมื่อรักษาบาดแผลหายดีแล้วเส้นประสาทบางอย่างจะกลับมาทำงานไม่ปกติ
"หมายถึงอาจจะเดินไม่ได้อย่างนั้นเหรอคะ"
"พี่ไม่อยากจะให้มันเป็นแบบนั้น"
ตอนนี้เขามั่นใจแค่ห้าสิบห้าสิบเท่านั้นยังไม่กล้าฟันธง
"แล้วเรื่องก้อนเนื้อในสมองล่ะคะ"
นี่ก็เป็นอีกเรื่องนึงที่ลัลลลิลเป็นกังวล
"ตอนนี้ต้องรีบผ่าตัด"
ตอนนี้รัชตะก็เตรียมการผ่าตัดแล้วเหมือนกันเพราะที่ศรีษะของปลายฝนมีรอยฟกช้ำอย่างมาก
"เพราะอีนังสารเลวคนนั้นคนเดียวเลยจริงๆ"
ลัลลลิลเจ็บใจภัทรินทร์อย่างมากที่เพื่อนเธอต้องมาเจ็บตัวแทบเอาชีวิตไม่รอดเพราะพวกคนเลวๆพวกนั้น
"พี่ขอตัวก่อนนะ...ต้องเร่งมือแล้ว"
"ค่ะ"
อาทิตย์ต่อมา
"เมื่อไรจะฟื้นมาคุยกับฉันซะทีนะปลายฝน...รู้ไหมถ้าฉันเจ็บแทนเธอได้ฉันก็ยอม"
ฟรานซิสยังคงอยู่ข้างๆปลายฝนอยู่ไม่ห่างมือน้อยของเธอแทบจะมีมือของเขากุมอยู่ตลอดเวลาที่พักรักษาตัวปลายฝนนอนอยู่ในห้องพักฟื้นสองสามวันแล้วการผ่าตัดครั้งนั้นผ่านไปด้วยดี
ตอนนี้ก็เหลือแต่รอแค่หญิงสาวฟื้นขึ้นมาแล้วดูอาการกันอีกทีเท่านั้นว่าเธอยังมีผลข้างเคียงอะไรหลังจากการผ่าตัดหรือไม่ตอนนี้แผลของฟรานซิสเองแทบจะหายเป็นปกติแล้วเพียงแต่เขายังต้องใช้ไม้ค้ำยันอยู่เวลาเดินเพื่อลดการอักเสบของบาดแผล
"นายครับ""มีอะไร"ฟรานซิสกำลังนั่งกุมมือปลายฝนอยู่ด้วยสีหน้าหดหู่เมื่อเห็นลูกน้องเดินเข้ามาหน้าตาตื่นจึงต้องรีบถามว่ามีเรื่องอะไร"ตอนนี้มีข่าวว่าพิรัชฆ่าตัวตายเพราะไม่เหลืออะไรครับ"ข่าวล่าสุดที่อีธานพึ่งจะได้รู้มาก็คือว่าพิรัชตัดสินใจจบชีวิตตนเองเพราะสาเหตุที่ตนเองไม่เหลืออะไรแถมพี่ชายก็ดันต้องมาติดคุก"อืม...ถ้าไม่คิดจะงัดข้อกับฉันตั้งแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้"ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย"แล้วเรื่องคดีของภูผากับภัทรินทร์ล่ะครับ""ให้ตำรวจจัดการฉันว่าคงไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยพวกมันแล้วล่ะ"ฟรานซิสไม่อยากจะยุ่งอะไรกับคนพวกนี้ทั้งนั้นให้กฎหมายเป็นคนจัดการจะดีกว่าเพราะในหัวของเขาตอนนี้ยังกังวลเรื่องของปลายฝนอยู่อย่างมาก"ครับ"ครู่ต่อมา"แดดดี๊""ครับ"ต้นหนาวเดินเข้าห้องมาพร้อมกับเฮเลนเพื่อมาเยี่ยมคนเป็นแม่"มี๊เป็นราย"เด็กชายมองไปยังคนเป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียงพรางหันมาถามพ่อเจ้าตัวว่าแม่เป็นอะไร"มามี๊ไม่สบายต้องนอนพักผ่อนเยอะๆครับ""นอนนานไหม""อืม...คงไม่นานมั้งครับ"ฟรานซิสตอบพร้อมลูบหัวต้นหนาวเบาๆรู้ว่าลูกชายคงอยากจะให้แม่ตื่นมาเล่นด้วยเป็นแน่"ท่าจะอยากเล่นกับแม่แล้วล่ะมั้ง"เฮ
ทางด้านฟรานซิสหน้าห้องปลายฝน"ตาใหญ่ทำไมออกมานั่งตรงนี้ล่ะ"เมื่อรู้ว่าปลายฝนฟื้นแล้วจากปากหลานชายของเธอจึงรีบหอบเหลนชายมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็เห็นฟรานซิสมีสีหน้ากังวลอยู่หน้าห้องจึงถามด้วยความสงสัยว่าทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ไม่อยู่ด้านในห้องกับปลายฝน"หมอเรียลกับหมอลินกำลังเชคอาการของปลายฝนอย่างละเอียดน่ะครับดูท่าเธอจะความจำเสื่อมจำผมไม่ได้ไปเสียแล้ว"ฟรานซิสนั่งก้มหน้าพูดเสียงอ่อนหัวใจของเขาตอนนี้อ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"อะไรนะ"เฮเลนถึงกับหน้าเสียเมื่อรู้ว่าปลายฝนมีอาการข้างเคียงเช่นไรไม่รู้ว่าหลานชายกับหลานสะใภ้ของเธอจะได้มีความสุขกันจริงๆเสียทีเมื่อไรผ่านครั้งนี้ไปเธอก็ขอภาวนาว่าอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองอีกเลยเชื่อว่าฟ้าคงทดสอบคนสองคนมากพอแล้ว"หามามี๊"ต้นหนาวยืนเกาะประตูที่ปิดสนิทหน้ามุ่ยเพราะเด็กชายต้องการจะเข้าไปหาคนเป็นแม่ด้านใน"เดี๋ยวก่อนครับต้นหนาวคุณหมอกำลังตรวจมามี๊อยู่นะครับ"ฟรานซิสต้องดึงมือลูกชายของเขาเอามาอุ้มไว้ที่ตักมาอธิบายว่าทำไมถึงยังเข้าไม่ได้เพราะกลัวว่าจะงอแงทั้งพรมจูบที่กระหม่อมลูกชายของเขาหนึ่งทีเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง"ฮับ"ต้
อาทิตย์ต่อมาโรงพยาบาล"นี่หมอชาร์ลมาทำธุระที่เมืองไทยพอดีเป็นหมอที่เก่งมากเรื่องเส้นประสาทที่ไขสันหลังเคสของปลายฝนหมอชาร์ลรับปากว่าจะดูแลให้ถ้าพร้อมก็กลับอเมริกาพร้อมเขาในอีกสองวันข้างหน้าเลย"รัชตะแนะนำหมอชาร์ลเป็นเพื่อนของเขาที่อยู่อเมริกาเมื่อหมอชาร์ลมาทำธุระที่นี่จึงแนะนำให้ปลายฝนกับฟรานซิสได้รู้จักหมอชาร์ลเป็นหมอฝีมือดีวิธีรักษาคนเป็นอัมพาตหายไปแล้วนะต่อนัก"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ฟรานซิสยื่นมือไปทักทายกับหมอหนุ่ม"ฉันพร้อมค่ะ"ปลายฝนตอบกลับรัชตะอย่างมั่นใจเพราะเธอเองก็อยากหายเร็วๆเหมือนกัน"...."ฟรานซิสถึงกับชะงักเล็กน้อยอันที่จริงเขาอยากให้หญิงสาวอยู่ที่นี่อีกสักพักมากกว่าเพราะเขายังมีงานที่ต้องสะสางคิดว่าถ้าหากเสร็จงานแล้วก็จะเป็นคนพาเธอไปหาหมอชาร์ลเองแต่ดูท่าหญิงสาวจะใจร้อนเสียเหลือเกินสองวันต่อมา21.00น.เมื่อปลายฝนตัดสินใจที่จะไปรักษาที่อเมริกากะทันหันฟรานซิสจึงขอให้เธอมาพักที่บ้านก่อนที่จะไปเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับเธอเต็มที่"พรุ่งนี้เธอก็จะต้องไปรักษาตัวที่อเมริกาแล้วฉันคงคิดถึงเธอแย่สินะ"ชายหนุ่มนอนกอดคนเป็นภรรยาด้วยสีหน้าที่ห่อเหี่ยวเพราะเขาต้องรอประชุมกับหุ้นส่ว
"คุณฟราน"ปลายฝนไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพาลูกมาหาเธอกะทันหันจึงมองด้วยสีหน้าแปลกใจ"พักก่อนก็ได้ครับ.. เชิญพวกคุณตามสบายครับเดี๋ยวผมขอเข้าไปเตรียมยาให้คุณปลายก่อน"หมอชาร์ลประคองหญิงสาวนั่งที่เก้าอี้สวนหย่อมหน้าบ้านเขารู้อยู่แล้วว่าฟรานซิสจะมาเพราะมอแกนติดต่อมาหาเขาเมื่อสามวันก่อนโดยกำชับว่าห้ามบอกหญิงสาวเพราะต้องการเซอร์ไพรซ์"ครับ"ฟรานซิสหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับปลายฝนทั้งตอบหมอหนุ่มโดยที่สายตายังจ้องอยู่ที่ปลายฝนเขม็งเรื่องที่เธอไม่ติดต่อเขาบ้างยังไม่สะสางเขาก็ดันมาเจอเธอมีทีท่าสนิทสนมกับหมอชาร์ลอีกยิ่งทำให้เขาน้อยใจในใจไม่น้อย"เป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นบ้างไหม"เฮเลนรู้ดีว่าอาการของหลานชายเธอที่ทำเงียบขรึมแบบนี้คืออะไรจึงรีบหาเรื่องคุยกับปลายฝนทำลายบรรอากาศเงียบงันนี้เสียก่อน"หมอชาร์ลเก่งมากเลยค่ะตอนนี้หนูเริ่มขยับขาได้เยอะแล้วค่ะคุณย่า"ปลายฝนตอบคนเป็นย่าด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงบ่งบอกว่าเธออยู่ที่นี่ค่อนข้างที่จะมีความสุขอย่างมาก"แสดงว่าหมอชาร์ลเก่งมากๆเลยนะเนี่ยจริงไหมตาใหญ่"เฮเลนหันไปถามความเห็นจากหลานชายคนโต"ครับ"ฟรานซิสยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไรเมื่อมีคำถามมาคำก็ตอบคำเท่านั้น
"คิดถึงเมืองไทยบ้างหรือเปล่า"ชายหนุ่มอยากจะรู้ว่าปลายฝนคิดถึงเมืองไทยบ้างหรือไม่เพราะจากที่นั่นมาร่วมสองเดือนแล้ว"คิดถึงค่ะฉันถึงรีบฝึกให้เดินคล่องเร็วๆจะได้กลับเมืองไทยเร็วๆไงคะ"ปลายฝนคิดถึงบ้านเกิดเธออยู่ตลอดเวลาแต่ที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่เพราะเธออยากรักษาตัวให้หายเร็วๆเธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติไม่ต้องเป็นภาระคนอื่น"อืม..งั้นวันนี้เดินทั้งวันเลยดีไหม""นี่อยากให้ฉันกลับเร็วๆเหมือนกันใช่ไหมคะ"ปลายฝนบุ้ยปากใส่ฟรานซิสเล็กน้อยที่เขาจะใฟ้เธอหัดเดินโดยไม่ยอมให้พักกรุงเทพมหานคร08.00 น."นายเล็กยังไม่ลงมาเลยครับหมอลิน"อีธานได้รับคำสั่งจากฟรานซิสว่าให้ช่วยดูแลความเรียบร้อยในวันเปิดบริษัทของลอเลนโซแต่ตอนนี้ก็ใกล้จะสายแล้วแต่เขายังไม่เห็นนายเล็กของเขาจะลงมาจากห้องเห็นเพียงแค่ลัลลลิลเท่านั้น"อ้าวเหรอคะเดี๋ยวฉันไปตามให้ค่ะ"ลัลลลิลรีบวิ่งขึ้นบันไดไปเคาะประตูห้องชายหนุ่มก๊อกๆๆ"คุณแต่งตัวเสร็จหรือยังวันนี้คุณต้องเข้าบริษัทวันแรกนะ"แกร๊กกก"มานี่หน่อยสิคุณ"ลอเลนโซเปิดประตูออกมาพร้อมดึงมือหญิงสาวเข้าไปในห้องเพื่อให้เธอตัดสินใจช่วยอะไรบางอย่าง"อะไรนี่มันจะสายแล้วนะ"ลัลลลิลบ่นอุ
วันต่อมา08.30 น"ลินล่ะ"ลอเลนโซเตรียมตัวไปทำงานในช่วงเช้าแต่วันนี้เขาไม่อยากจะเห็นลัลลลินจึงถามอีธานว่าเธออยู่ไหน"เก็บกระเป๋ากลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับนายเล็ก""ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ..."ลอเลนโซขมวดคิ้วกับคำตอบของอีธาน"นายเล็กจะไปไหนครับวันนี้ต้องเข้าบริษัทนะครับ"อีธานเห็นว่าลอเลนโซเดินจ้ำอ้าวไปที่รถส่วนตัวจึงรีบวิ่งไปดักหน้า"นายไปก่อนเดี๋ยวฉันตามเข้าไป""เอ่อ...ครับๆ"ลอเลนโซจะให้ลัลลลิลไปโดยไม่มีคำตอบแบบนี้ไม่ได้บ้านณฤดีลอเลนโซใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ขับรถมาถึงบ้านแม่ของลัลลลิล"คุณแม่ครับ""มีอะไรหรือเปล่าคุณลอสมาแต่เช้าเลย""ลินอยู่ไหนครับ"ชายหนุ่มถามหาหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนรน"ลินบินไปที่สวิตตั้งแต่เช้าแล้วนะแล้วน้องไม่ได้บอกเราเหรอ"ณฤดีเห็นว่าทั้งสองน่าจะมีอะไรแปลกๆหากเดาไม่ผิดก็อาจจะทะเลาะกันตามประสาลิ้นกับฟัน"เอ่อ...เปล่าครับ""ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า""เปล่าครับเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่"ลอเลนโซไม่รู้ว่าลัลลลินไม่อยู่ที่นี่จึงขอตัวแม่ของเธอกลับอย่างรวดเร็วจนณฤดีเรียกไว้ไม่ทัน"อ้าว..เดี๋ยวๆ"ณฤดีส่ายหัวให้กับความใจร้อนของเด็กสมัยนี้จริงๆบริษัทxxx"ทำไมติดต
ครู่ต่อมา"ต้นหนาวครับเหนื่อยหรือยังลูก"ปลายฝนนั่งดูลูกชายเธอเล่นอยู่พักใหญ่แล้วแต่ดูท่าลูกชายของเธอจะไม่หมดพลังไปกับการเล่นรถแข่งง่ายๆ"ม่ายเหนื่อยฮับ.. บู้น.บู้นน""ปลาย"ฟรานซิสเดินมานั่งข้างๆปลายนทั้งมองลูกชายตัวกลมนั่งเล่นด้วยรอยยิ้ม"อ้าวคุณฟรานทำไมวันนี้กลับไวล่ะคะ""งานเสร็จเร็วก็กลับเร็วไม่ได้หรือไง""ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะทำไมต้องกวนประสาทด้วยล่ะ"ปลายฝนรู้สึกว่าชายหนุ่มจะใช้คำพูดคำจาเล่นลิ้นกับเธอบ่อยขึ้นเสียเหลือเกินในพักหลังมานี้"ต้นหนาวเล่นคนเดียวมานานแล้วนะ"ฟรานซิสแกล้งกระซิบข้างหูหญิงสาว"ค่ะพักใหญ่แล้วฉันว่าจะพาลูกเข้าไปหาคุณย่าแล้วล่ะคะ"ปลายฝนพยักหน้าเบาๆ"ฉันหมายถึงอยากให้ต้นหนาวมีน้องตัวเล็กๆมาเล่นเป็นเพื่อนน่ะ"ฟรานซิสอธิบายให้เธอได้ฟังเสียใหม่ว่าความหมายที่เขาพูดถึงมันคนละอย่างกัน"อืม...คุณอยากมีลูกอีกคนเหรอคะ""ใช่""ให้ฉันขโมยสเปริ์มคุณอีกดีรึเปล่า"ปลายฝนแอบกระซิบข้างหูชายหนุ่มกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าทะเล้น"ตอนนี้เธอไม่ต้องใช้วิธีนั้นแล้วฉันให้เธอด้วยความเต็มใจเหมือนเมื่อคืนไง"ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าระรื่นเล่นเอาหญิงสาวแก้มแดงเป็นลูกตำลึง"ไม่คุยด้วยแล้ว..ต
หลายเดือนต่อมา"อุ้บ...แหวะ...""ปลาย...ปลาย...โอเคไหม""โอเคค่ะ""ดูท่าท้องนี้จะแพ้หนักเอาการนะ"ฟรานซิสต้องคอยลูบหลังให้คนเป็นภรรยาวันละหลายๆรอบเพราะตอนนี้เธอท้องได้สามเดือนแล้วและช่วงนี้ก็รู้สึกว่าเธอจะแพ้ท้องหนักขึ้นเรื่อยๆอีกด้วยจนเฮเลนเองก็เป็นห่วงกลัวว่าเหลนในท้องเธอจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอเพราะปลายฝนเล่นกินอะไรไม่ได้เลยเย็นของวันสองสาวนั่งคุยกันที่โซฟาของห้องโถงในคฤหาสน์"เป็นไงบ้างเห็นคุณย่าว่าแพ้ท้องหนัก"ลัลลลิลแวะมาหาเพื่อนเธอในช่วงเย็นหลังจากเลิกงานเพราะเห็นเฮเลนโทรไปบอกเธอว่าปลายฝนแพ้ท้องหนัก"อืม..ก็แทบกินอะไรไม่ได้เลยล่ะ""อีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้น..""อืม..""เออ...แกริตากลับมาไทยแล้วนะฉันว่าจะไปเยี่ยมริตาบ้างแกจะไปด้วยไหม"ลัลลลิลรู้ว่าตอนนี้เฌอริตาเพื่อนของพวกเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่เมืองไทยแล้ว"ก็ดีนะฉันว่าจะไปหาหลานด้วยไม่รู้โตขนาดไหนแล้ว"ปลายฝนเองก็คิดถึงเพื่อนเธอกับหลานเหมือนกันเพราะตั้งแต่กลับมาจากออสเตรเลียก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"งั้นพรุ่งนี้เลยดีไหม""ก็ได้...แล้วเรื่องแกกับคุณลอสล่ะเห็นว่าได้ฤกษ์แต่งแล้วนี่วันไหนไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย"ปลายฝนหันไปถามลัลลลิลอย่างสง