ตอนที่46 จำอะไรได้อีก

วันต่อมา

08.30 น

"ลินล่ะ"

ลอเลนโซเตรียมตัวไปทำงานในช่วงเช้าแต่วันนี้เขาไม่อยากจะเห็นลัลลลินจึงถามอีธานว่าเธออยู่ไหน

"เก็บกระเป๋ากลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับนายเล็ก"

"ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ..."

ลอเลนโซขมวดคิ้วกับคำตอบของอีธาน

"นายเล็กจะไปไหนครับวันนี้ต้องเข้าบริษัทนะครับ"

อีธานเห็นว่าลอเลนโซเดินจ้ำอ้าวไปที่รถส่วนตัวจึงรีบวิ่งไปดักหน้า

"นายไปก่อนเดี๋ยวฉันตามเข้าไป"

"เอ่อ...ครับๆ"

ลอเลนโซจะให้ลัลลลิลไปโดยไม่มีคำตอบแบบนี้ไม่ได้

บ้านณฤดี

ลอเลนโซใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ขับรถมาถึงบ้านแม่ของลัลลลิล

"คุณแม่ครับ"

"มีอะไรหรือเปล่าคุณลอสมาแต่เช้าเลย"

"ลินอยู่ไหนครับ"

ชายหนุ่มถามหาหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนรน

"ลินบินไปที่สวิตตั้งแต่เช้าแล้วนะแล้วน้องไม่ได้บอกเราเหรอ"

ณฤดีเห็นว่าทั้งสองน่าจะมีอะไรแปลกๆหากเดาไม่ผิดก็อาจจะทะเลาะกันตามประสาลิ้นกับฟัน

"เอ่อ...เปล่าครับ"

"ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า"

"เปล่าครับเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่"

ลอเลนโซไม่รู้ว่าลัลลลินไม่อยู่ที่นี่จึงขอตัวแม่ของเธอกลับอย่างรวดเร็วจนณฤดีเรียกไว้ไม่ทัน

"อ้าว..เดี๋ยวๆ"

ณฤดีส่ายหัวให้กับความใจร้อนของเด็กสมัยนี้จริงๆ

บริษัทxxx

"ทำไมติดต่อไม่ได้นะ"

ลอเลนโซติดต่อลัลลลิลไม่ได้เลยถึงจะโทรติดแต่เธอก็ไม่ยอมรับสายเขาสักนิดส่งข้อความไปก็ไม่เคยอ่านจนตอนนี้เขาไม่เป็นอันทำงานไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่

อาทิตย์ต่อมา

คฤหาสน์ฮันส์

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ"

ลอเลนโซยืนต้อนรับทุกคนที่กลับมาจากอเมริกาอยู่ที่หน้าบ้าน

ปลายฝนอาการดีขึ้นมากจนตอนนี้เดินได้เกือบคล่องตัวแล้วฟรานซิสจึงขอหมอชาร์ลพาตัวภรรยาของเขากลับมาอยู่ที่บ้านหมอชาร์ลเห็นว่าหญิงสาวอาการดีขึ้นมากแล้วเขาจึงยอมปล่อยให้เธอกลับมาแต่ก็ยังคอยติดตามอาการเป็นระยะๆอยู่ตลอด

"ไงเป็นเจ้าของบริษัทแล้วรู้สึกยังไง"

ฟรานซิสจับบ่าน้องชายของเขา

"เหนื่อยมากน่ะสิถามได้"

ลอเลนโซรับรู้เลยว่าเป็นเจ้าของธุรกิจมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆไหนจะรับผิดชอบงานไหนจะรับผิดชอบชีวิตคนที่ทำงานมาเป็นการท้าทายเขาตลอดเวลาซึ่งเขายอมรับเลยว่ามันเหนื่อยมากจริงๆ

"รู้รึยังว่าจะได้เงินมาแต่ละบาทยากแค่ไหน"

"อืม...เอ่อคุณปลายพอจะรู้ไหมครับว่าลินจะกลับไทยเมื่อไร"

ลอเลนโซหันไปถามปลายฝนอย่างอยากรู้

"เห็นบอกไม่มีกำหนดอ่ะค่ะมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ป..เปล่าครับ"

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นลอเลนโซก็ถึงกับหน้าเหี่ยวเฉาเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องอย่างไม่พูดไม่จา

"นั่นเจ้าเล็กมันเป็นอะไรของมันครับคุณย่า"

ฟรานซิสหันไปถามคนเป็นย่าอย่างสงสัย

"เพื่อนเล่นหายก็เหงาเป็นธรรมดา"

เฮเลนยิ้มอ่อนรู้ว่าหลานชายคนเล็กคงจะเศร้าใจอยู่ไม่น้อยที่ลัลลลิลเล่นปล่อยหลานเธอลอยแพกะทันหัน

19.30 น.

"หิวนมฮับ.."

ต้นหนาวนอนเล่นอยู่บนตักคนเป็นพ่อพักใหญ่ก็เริ่มขยี้หูขยี้ตาเรียกขอนมกินก่อนนอน

"รอแดดดี๊แปปนะครับ"

ฟรานซิสลุกไปชงนมให้ลูกของเขาอย่างชำนาญ

"คุณนี่ก็เลี้ยงลูกเป็นทุกอย่างเลยนะคะชงนมก็เป็นด้วย"

"เธอเป็นคนสอนฉันเอง... นมได้แล้วครับต้นหนาว"

ฟรานซิสใช้เวลาไม่นานก็ยื่นขวดนมที่พึ่งเขย่าเสร็จให้กับลูกชายตัวกลมของเขาพร้อมอุ้มเจ้าก้อนกลมไว้บนตัก

"อ๋อ..วันนั้นที่คุณเคาะเรียกฉันในห้องน้ำใช่ไหมคะ"

ปลายฝนพยักหน้าเบาๆพร้อมพูดเสียงอ่อน

"หืม...นี่เธอ..จำได้ด้วยเหรอ"

ฟรานซิสหันหน้าไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่าเมื่อครู่เธอพูดเรื่องในอดีตออกมา

"ค่ะ"

ปลายฝนพยักหน้ารับ

"จำอะไรได้อีกฟรานซิสถามด้วยท่าทีตื่นเต้น

"อืม..ขอคิดดูก่อนนะคะเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จแล้วจะมาบอกค่ะ"

ปลายฝนทำท่าครุ่นคิดทั้งลุกออกจากเตียงเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้ชายหนุ่มรอคำตอบเก้อเสียอย่างนั้น

"อืม.."

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"คุณฟรานคะ.."

ปลายฝนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูกระโจมอกเธอเรียกคนเป็นสามีอยางกระซิบกระซาบเพราะเห็นว่าลูกชายเธอหลับอยู่ในเปลแล้ว

"อะไรเหรอ"

ฟรานซิสหันไปมองหญิงสาวด้วยท่าทีสงสัย

"ช่วยฉันเลือกชุดนอนได้ไหมคะ"

ปลายฝนหยิบชุดนอนชูหลายๆชุดให้ชายหนุ่มได้ดูและให้เขาช่วยเธอเลือก

"อืมม...ตัวนั้นก็ได้น่าจะมิดชิดหน่อย"

ฟรานซิสคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเลือกชุดสีเหลืองที่ดูน่าจะมิดชิดและเป็นผ้าคอตตอนที่น่าจะให้ความอบอุ่นได้ดีหน่อย

"ไม่เลือกตัวนี้แล้วเหรอคะ"

ปลายฝนหยิบชุดนอนสีชมพูที่ชายหนุ่มเคยเลือกให้เธอใส่เดินเข้าชูต่อหน้าของเขาด้วยสีหน้าทะเล้นแกมหยอก

"ปลายฝน..."

"คุณฟราน"

ฟรานซิสมองหญิงสาวอย่างมีเลศนัยทั้งรวบตัวเธอมานอนกอดพร้อมคร่อมตัวเธอเอาไว้หลวมๆหากเธอจำเรื่องนี้ได้เขาจะต้องเค้นเธอให้ยอมเปิดปากพูดออกมาทั้งหมดว่าเธอจำอะไรได้แล้วบ้าง

"บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าจำอะไรได้บ้าง"

ฟรานซิสใช้ไรหนวดซอกซอนลำคอระหงเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

"คริๆๆๆ...อืม...ก็จำได้ทุกอย่างแล้วค่ะ"

หญิงสาวหัวเราะคิกคักเพราะรู้สึกจักกะจี้ทั้งยอมเผยความจริงให้เขาได้ฟัง

"เมื่อไร"

ฟรานซิสผงกหัวขึ้นมาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง

"ก่อนจะกลับมาที่นี่สักพักแล้ว"

ปลายฝนหลุบสายตาลงพูดเสียงอ่อน

"แล้วก็ไม่บอกฉัน..แสบนักนะ"

ฟรานซิสขมวดคิ้วน้อยใจหญิงสาวที่จำความได้แล้วไม่ยอมบอกเขาทั้งที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอให้เธอจำได้ใจจดใจจ่ออยู่ทุกวัน

"ขอฉันไปใส่เสื้อผ้าก่อนนะคะ"

ปลายฝนเตรียมจะลุกขึ้น

"ไม่ต้องใส่แล้ว"

ฟรานซิสกดตัวหญิงสาวลงทั้งดึงผ้าขนหนูผืนขาวทิ้งไปที่ข้างเตียงแล้วจัดการกับแม่คนจอมแสบที่แกล้งเขาให้ครางระงมกับบทรักเกือบค่อนคืน

เช้าวันต่อมา

"ผมไปทำงานก่อนนะครับคุณย่า"

ลอเลนโซไปทำงานด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหลายวันแล้ว

"คุณลอสดูแปลกๆนะคะคุณย่าไม่เห็นเหมือนเมื่อก่อนเลย"

ปลายฝนที่นั่งอยู่กับเฮเลนถามคนเป็นย่าด้วยสีหน้าแปลกใจเพราะเห็นลอเลนโซซึมอยู่หลายวันแล้ว

"นั่นสิย่าก็ว่าแปลก...หมอลินจะกลับมาเมื่อไรหนูรู้หรือเปล่า"

ดูท่าครั้งนี้หลานชายของเธอจะดูซึมผิดปกติทั้งหันไปถามปลายฝนว่าลัลลลิลจะกลับมาเมื่อไร

"เห็นว่าจะกลับมาพรุ่งนี้น่ะค่ะ"

"อ๋อ...งั้นเหรอพรุ่งนี้บอกหนูลินนะว่าย่าจะไปรับว่าจะชวนไปกินข้าวด้วยกัน"

"ได้ค่ะเดี๋ยวหนูบอกลินให้ค่ะคุณย่า"

หากเป็นความต้องการของคุณย่าเธอก็จะจัดการให้

16.00 น.

"ทำไมวันนี้กลับไวล่ะตาใหญ่"

เฮเลนเห็นว่าตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาเลิกงานของหลานชายคนโตเธอแต่ทำไมถึงได้กลับไว้ก็ไม่ยักรู้

"วันนี้งานเสร็จไวครับคุณย่า"

"ตั้งแต่รู้ว่าเมียจำความได้ก็หน้าระรื่นเชียวนะรู้แบบนี้ให้หนูปลายปิดให้นานกว่านี้หน่อยดีกว่า"

"นี่แสดงว่าคุณย่ารู้ใช่ไหม​ครับ"

ฟรานซิสขมวดคิ้วหันมาหาคุณย่าของเขาพร้อมทั้งเค้นเอาคำตอบ

"หืม..ไม่รู้ก็ไม่ใช่ย่าน่ะสิ"

เฮเลนกอดอกยกยิ้มด้วยสีหน้าระรื่น

"ผมจะประมาทในคุณย่าผมไม่ได้แล้วสินะครับ"

ฟรานซิสหลี่ตามองคุณย่าของเขาเล็กน้อย

"ให้มันรู้ไปสิว่าคนอย่างย่าจะไม่ทันคน"

"แล้วนี่ปลายฝนกับลูกอยู่ไหนล่ะครับ"

"อยู่ที่สวนตรงบ้านเล็กน่ะ"

"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"

เมื่อรู้ว่าลูกกับภรรยาอยู่ที่ไหนชายหนุ่มก็รีบวางเสื้อสูทราคาแพงแล้วเดินออกไปหลังคฤหาสน์ทันที