อาทิตย์ต่อมา
โรงพยาบาล
"นี่หมอชาร์ลมาทำธุระที่เมืองไทยพอดีเป็นหมอที่เก่งมากเรื่องเส้นประสาทที่ไขสันหลังเคสของปลายฝนหมอชาร์ลรับปากว่าจะดูแลให้ถ้าพร้อมก็กลับอเมริกาพร้อมเขาในอีกสองวันข้างหน้าเลย"
รัชตะแนะนำหมอชาร์ลเป็นเพื่อนของเขาที่อยู่อเมริกาเมื่อหมอชาร์ลมาทำธุระที่นี่จึงแนะนำให้ปลายฝนกับฟรานซิสได้รู้จักหมอชาร์ลเป็นหมอฝีมือดีวิธีรักษาคนเป็นอัมพาตหายไปแล้วนะต่อนัก
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ฟรานซิสยื่นมือไปทักทายกับหมอหนุ่ม
"ฉันพร้อมค่ะ"
ปลายฝนตอบกลับรัชตะอย่างมั่นใจเพราะเธอเองก็อยากหายเร็วๆเหมือนกัน
"...."
ฟรานซิสถึงกับชะงักเล็กน้อยอันที่จริงเขาอยากให้หญิงสาวอยู่ที่นี่อีกสักพักมากกว่าเพราะเขายังมีงานที่ต้องสะสางคิดว่าถ้าหากเสร็จงานแล้วก็จะเป็นคนพาเธอไปหาหมอชาร์ลเองแต่ดูท่าหญิงสาวจะใจร้อนเสียเหลือเกิน
สองวันต่อมา
21.00น.
เมื่อปลายฝนตัดสินใจที่จะไปรักษาที่อเมริกากะทันหันฟรานซิสจึงขอให้เธอมาพักที่บ้านก่อนที่จะไปเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับเธอเต็มที่
"พรุ่งนี้เธอก็จะต้องไปรักษาตัวที่อเมริกาแล้วฉันคงคิดถึงเธอแย่สินะ"
ชายหนุ่มนอนกอดคนเป็นภรรยาด้วยสีหน้าที่ห่อเหี่ยวเพราะเขาต้องรอประชุมกับหุ้นส่วนสะสางงานอะไรให้เรียบร้อยก่อนถึงจะตามเธอไปได้
"เดี๋ยวคุณก็ตามฉันไปไม่ใช่เหรอคะ"
ปลายฝนหันมาอมยิ้มให้กับคนเป็นสามี
"ก็คงต้องรอให้งานที่นี่เรียบร้อยก่อน"
"ก็ไม่นานไม่ใช่เหรอคะแล้วคุณจะพาลูกไปด้วยไหม"
"ไปสิ.."
"คุณฟรานคะ"
ปลายฝนหันหน้ามาถามฟรานซิสอย่างสงสัย
"อะไร"
ฟรานซิสเลิกคิ้วเล็กน้อย
"เราสองคน.. เอ่อ.. เคยมีอะไรกันรึเปล่าคะ"
ปลายฝนถามอย่างอึกๆอักๆ
"อืม..หึ่..เรื่องนี้เอาไว้เธอจำได้เมื่อไรเธอก็คงจะรู้เองนั่นแหละ"
ฟรานซิสเหล่สายตามองหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อยปลายฝนก็ยังคงเป็นปลายฝนชอบมีอะไรให้เขาได้ทึ่งในตัวเธออยู่เรื่อย
"บอกหน่อยไม่ได้หรือไงคะ"
ปลายฝนบุ้ยปากเกาะแขนชายหนุ่มเขย่าเบาๆให้เขาตอบ
"เธอคิดว่าไง"
"อืม...ถ้าฉันรักคุณมากจนขนาดเจ็บแทนคุณได้...ขนาด..นี้...อืมมม.."
หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดเธอนึกถึงคำที่ลัลลลิลบอกเมื่อคราแรกเธออยู่กับฟรานซิสแบบไม่ได้รักกันพักหลังลัลลลิลบอกว่าเธอดูหวานกับฟรานซิสดีแต่ให้เดาเรื่องนี้เธอก็คิดไม่ออกจริงๆเพราะเธอจำไม่ได้
"เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองทุกคืนโดยที่ไม่ทำอะไรเลยรึไง"
ฟรานซิสตะแคงตัวใช้แขนเท้าศรีษะมองมายังหญิงสาวทั้งบีบจมูกเธอเล่นอย่างเบามือ
"เหรอคะ..ฉันเป็นของคุณแล้วจริงๆเหรอ"
ปลายฝนหันหน้ามาถามฟรานซิสอย่างตื่นเต้นทั้งยังก้มหน้างุดเล็กน้อย
"เป็นอะไร"
ฟรานซิสขมวดคิ้วถามหญิงสาวอย่างสงสัย
"เปล่าค่ะ..เขินน"
ปลายฝนส่ายหัวทั้งยังก้มหน้าไม่ยอมเงย
"ยัยทะเล้นนอนได้แล้ว"
ฟรานซิสโอบกอดหญิงสาวเอาไว้หลวมๆหลับตาลงอย่างสุขหัวใจถึงแม้หญิงสาวจะจำเรื่องราวอะไรไม่ได้แต่แค่เธอรู้สึกพอใจที่มีเขาเป็นสามีไม่ได้กลัวหรือระแวงเขาก็พอแล้วเขาก็แค่รอให้ความรู้สึกรักตัวเขาของเธอกลับมาก็เท่านั้น
"ค่ะ"
วันต่อมา
สนามบิน
"ฉันส่งเธอเท่านี้นะ"
ฟรานซิสอุ้มต้นหนาวมาส่งปลายฝนกับหมอชาร์ลที่สนามบินใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยจะดีนักเพราะรู้ว่าหญิงสาวต้องห่างไปไกล
"ค่ะ.."
"มี๊ฮับ...บ๊ายบาย"
ต้นหนาวยกมือป้อมโบกมือลาคนเป็นแม่อย่างว่าง่าย
"บ๊าย..บายครับต้นหนาว...มาฟัดกันหน่อยซิ.. หมั่นเขี้ยวจังเลย"
ปลายฝนอุ้มลูกของเธอมานั่งที่ตักในขณะที่เธอนั่งอยู่บนรถเข็นกอดรัดฟัดเหวี่ยงลูกชายของเธอก่อนจะไปยกใหญ่
"คริๆ..ฮ่าๆๆ"
"ฝากเพื่อนฉันด้วยนะคะหมอชาร์ล"
ลัลลลิลฝากฝังเพื่อนเธอไว้กับหมอหนุ่มก่อนที่จะโบกมือลาทั้งคู่
"ครับ...ไปก่อนนะครับ"
"หายไวๆนะแก"
"อืม... บ๊ายบายน้าาาา"
ปลายฝนส่งลูกชายเธอให้กับฟรานซิสทั้งยิ้มร่าโลกมือลาทุกคนอย่างอารมณ์ดี
ฟรานซิสอุ้มลูกชายของเขามาจากปลายฝนเขาไม่มีอะไรจะพูดในตอนนี้เพราะรู้สึกว้าเหว่ในใจแปลกๆเมื่อรู้ว่าเธอต้องไปแล้วทั้งยังยืนมองหญิงสาวกับหมอชาร์ลตาละห้อยถ้าไม่ติดว่ามีประชุมใหญ่ประจำปีเขาจะต้องตามเธอไปตอนนี้แน่นอน
หลายวันต่อมา
บริษัทxxx
"นายครับพักผ่อนบ้างเถอะครับ"
มอแกนเดินเข้ามาหาคนเป็นนายเขารู้สึกเป็นห่วงเจ้านายของเขามากเพราะเขาเล่นทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่ยอมหยุดติดต่อกันมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว
"ฉันจะรีบปิดงานนี้ให้จบจะได้รีบไปหาปลายฝน"
พี่ฟรานซิสต้องรีบทำแบบนี้ก็เพราะเขาอยากจะไปหาปลายฝนใจจะขาดตั้งแต่ไปอเมริกาหญิงสาวก็ไม่ค่อยจะติดต่อกลับมาหาเขาบ้างเลย
"มะรืนนี้การประชุมทุกอย่างก็น่าจะเรียบร้อยแล้วที่เหลือพวกผมจะดูแลให้เองครับ...จะให้ผมจองเที่ยวบินเลยไหมครับ"
มอแกนเห็นว่างานทุกอย่างเหลือแค่ประชุมก็เสร็จสิ้นเรียบร้อยงานหลังจากนี้เขาขอเป็นคนดูแลต่อจากเจ้านายของเขาเองเพราะคิดว่าหากปล่อยให้เจ้านายของเขาทำงานแบบนี้คงไม่ดีต่อสุขภาพเป็นแน่
"อืม..ก็ดีนะ"
ฟรานซิสคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบตกลงมอแกน
"เดี๋ยวผมจัดการให้ด่วนเลยครับนาย"
มอแกนอมยิ้มเล็กน้อยทั้งรีบจัดการจองเที่ยวบินให้เจ้านายของเขาอย่างรวดเร็ว
เย็นของวัน
คฤหาสน์ฮันส์
"ได้ข่าวว่าจองเที่ยวบินแล้วเหรอ"
เฮเลนเห็นหลานชายคนโตเธอเดินเข้ามาในบ้านในระหว่างที่เธอนั่งอยู่ที่โซฟาห้องโถงกับต้นหนาวจึงหันไปถามหลานชายของเธอแกมหยอกเรื่องจองเที่ยวบินไปหาปลายฝนที่อเมริกา
"ครับคุณย่า"
ฟรานซิสพยักหน้าตอบทั้งเดินมานั่งข้างๆคุณย่าของเขา
"ย่าว่าจะไปด้วยไปช่วยดูต้นหนาว"
เฮเลนคงจะปล่อยให้หลานชายเธอหอบลูกไปกันสองคนคงไม่ได้
"ดูท่าไม่ใช่แค่เหตุผลนี้มั้งครับ"
ฟรานซิสรู้ดีว่าคุณย่าของเขาคงจะติดเหลนเช่นกันจึงไม่ยอมปล่อยให้ห่างอกไปง่ายๆ
"ย่าไม่อยากทนคิดถึงเหลนย่านี่นา"
เฮเลนตอบตามตรงเธอคงเหงาแย่หากไม่มีต้นหนาวอยู่ด้วย
สามวันต่อมา
ซานตาบาบารา
บ้านพักส่วนตัว
หมอชาร์ลพาปลายฝนมาอยู่ที่บ้านพักส่วนตัวของเขาเพราะในละแวกนี้อากาศดีมีความเป็นส่วนตัวสูงและเขาก็สามารถดูแลเธอได้ 24 ชั่วโมงอีกด้วยเกือบเดือนแล้วที่หมอชาร์ลทำกายภาพให้กับปลายฝนตอนนี้อาการเธอจึงดีขึ้นอย่างมากในเวลาอันรวดเร็วจนน่าทึ่งเป็นเพราะปลายฝนเองมีใจที่อยากจะหายจากอาการนี้อย่างมากร่วมด้วยเธอถึงได้ตอบสนองการรักษาได้ดีแบบนี้
"คุณปลายค่อยๆนะครับ"
หมอชาร์ลกำลังประคองปลายฝนให้หัดก้าวขาโดยที่ตัวของเขาคอยจับมือหญิงสาวอยู่ด้านหน้าของเธอที่หน้าบ้านพักในช่วงเช้าของที่นี่
"อะ...โอ้ยย..."
ฟึ่บบบ
"ไม่ต้องรีบครับ"
ปลายฝนยกเท้าไม่ขึ้นด้วยความที่ใจของเธอไปก่อนขาจึงทำให้ล้มพับลงมาดีที่หมอชาร์ลรับเธอเอาไว้ได้ทัน
"โทษทีค่ะ...ดูสิหมอชาร์ล"
ปลายฝนใจหายแว้บคิดว่าเธอจะล้มลงไปกับพื้นเสียแล้ว
"ปลายฝน.."
ฟรานซิสเดินอุ้มลูกชายของเขามาพร้อมกับเฮเลนและบอดี้การ์ดอีกสี่คนเขายืนชะงักงันมองหมอหนุ่มกับคนเป็นภรรยาด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์เท่าไรนักรู้ว่าที่สองคนกอดกันกลมแบบนั้นเป็นเพราะอุบัติเหตุแต่เขาก็ไม่พอใจอยู่ดีๆ
"คุณฟราน"ปลายฝนไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพาลูกมาหาเธอกะทันหันจึงมองด้วยสีหน้าแปลกใจ"พักก่อนก็ได้ครับ.. เชิญพวกคุณตามสบายครับเดี๋ยวผมขอเข้าไปเตรียมยาให้คุณปลายก่อน"หมอชาร์ลประคองหญิงสาวนั่งที่เก้าอี้สวนหย่อมหน้าบ้านเขารู้อยู่แล้วว่าฟรานซิสจะมาเพราะมอแกนติดต่อมาหาเขาเมื่อสามวันก่อนโดยกำชับว่าห้ามบอกหญิงสาวเพราะต้องการเซอร์ไพรซ์"ครับ"ฟรานซิสหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับปลายฝนทั้งตอบหมอหนุ่มโดยที่สายตายังจ้องอยู่ที่ปลายฝนเขม็งเรื่องที่เธอไม่ติดต่อเขาบ้างยังไม่สะสางเขาก็ดันมาเจอเธอมีทีท่าสนิทสนมกับหมอชาร์ลอีกยิ่งทำให้เขาน้อยใจในใจไม่น้อย"เป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นบ้างไหม"เฮเลนรู้ดีว่าอาการของหลานชายเธอที่ทำเงียบขรึมแบบนี้คืออะไรจึงรีบหาเรื่องคุยกับปลายฝนทำลายบรรอากาศเงียบงันนี้เสียก่อน"หมอชาร์ลเก่งมากเลยค่ะตอนนี้หนูเริ่มขยับขาได้เยอะแล้วค่ะคุณย่า"ปลายฝนตอบคนเป็นย่าด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงบ่งบอกว่าเธออยู่ที่นี่ค่อนข้างที่จะมีความสุขอย่างมาก"แสดงว่าหมอชาร์ลเก่งมากๆเลยนะเนี่ยจริงไหมตาใหญ่"เฮเลนหันไปถามความเห็นจากหลานชายคนโต"ครับ"ฟรานซิสยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไรเมื่อมีคำถามมาคำก็ตอบคำเท่านั้น
"คิดถึงเมืองไทยบ้างหรือเปล่า"ชายหนุ่มอยากจะรู้ว่าปลายฝนคิดถึงเมืองไทยบ้างหรือไม่เพราะจากที่นั่นมาร่วมสองเดือนแล้ว"คิดถึงค่ะฉันถึงรีบฝึกให้เดินคล่องเร็วๆจะได้กลับเมืองไทยเร็วๆไงคะ"ปลายฝนคิดถึงบ้านเกิดเธออยู่ตลอดเวลาแต่ที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่เพราะเธออยากรักษาตัวให้หายเร็วๆเธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติไม่ต้องเป็นภาระคนอื่น"อืม..งั้นวันนี้เดินทั้งวันเลยดีไหม""นี่อยากให้ฉันกลับเร็วๆเหมือนกันใช่ไหมคะ"ปลายฝนบุ้ยปากใส่ฟรานซิสเล็กน้อยที่เขาจะใฟ้เธอหัดเดินโดยไม่ยอมให้พักกรุงเทพมหานคร08.00 น."นายเล็กยังไม่ลงมาเลยครับหมอลิน"อีธานได้รับคำสั่งจากฟรานซิสว่าให้ช่วยดูแลความเรียบร้อยในวันเปิดบริษัทของลอเลนโซแต่ตอนนี้ก็ใกล้จะสายแล้วแต่เขายังไม่เห็นนายเล็กของเขาจะลงมาจากห้องเห็นเพียงแค่ลัลลลิลเท่านั้น"อ้าวเหรอคะเดี๋ยวฉันไปตามให้ค่ะ"ลัลลลิลรีบวิ่งขึ้นบันไดไปเคาะประตูห้องชายหนุ่มก๊อกๆๆ"คุณแต่งตัวเสร็จหรือยังวันนี้คุณต้องเข้าบริษัทวันแรกนะ"แกร๊กกก"มานี่หน่อยสิคุณ"ลอเลนโซเปิดประตูออกมาพร้อมดึงมือหญิงสาวเข้าไปในห้องเพื่อให้เธอตัดสินใจช่วยอะไรบางอย่าง"อะไรนี่มันจะสายแล้วนะ"ลัลลลิลบ่นอุ
วันต่อมา08.30 น"ลินล่ะ"ลอเลนโซเตรียมตัวไปทำงานในช่วงเช้าแต่วันนี้เขาไม่อยากจะเห็นลัลลลินจึงถามอีธานว่าเธออยู่ไหน"เก็บกระเป๋ากลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับนายเล็ก""ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ..."ลอเลนโซขมวดคิ้วกับคำตอบของอีธาน"นายเล็กจะไปไหนครับวันนี้ต้องเข้าบริษัทนะครับ"อีธานเห็นว่าลอเลนโซเดินจ้ำอ้าวไปที่รถส่วนตัวจึงรีบวิ่งไปดักหน้า"นายไปก่อนเดี๋ยวฉันตามเข้าไป""เอ่อ...ครับๆ"ลอเลนโซจะให้ลัลลลิลไปโดยไม่มีคำตอบแบบนี้ไม่ได้บ้านณฤดีลอเลนโซใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ขับรถมาถึงบ้านแม่ของลัลลลิล"คุณแม่ครับ""มีอะไรหรือเปล่าคุณลอสมาแต่เช้าเลย""ลินอยู่ไหนครับ"ชายหนุ่มถามหาหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนรน"ลินบินไปที่สวิตตั้งแต่เช้าแล้วนะแล้วน้องไม่ได้บอกเราเหรอ"ณฤดีเห็นว่าทั้งสองน่าจะมีอะไรแปลกๆหากเดาไม่ผิดก็อาจจะทะเลาะกันตามประสาลิ้นกับฟัน"เอ่อ...เปล่าครับ""ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า""เปล่าครับเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่"ลอเลนโซไม่รู้ว่าลัลลลินไม่อยู่ที่นี่จึงขอตัวแม่ของเธอกลับอย่างรวดเร็วจนณฤดีเรียกไว้ไม่ทัน"อ้าว..เดี๋ยวๆ"ณฤดีส่ายหัวให้กับความใจร้อนของเด็กสมัยนี้จริงๆบริษัทxxx"ทำไมติดต
ครู่ต่อมา"ต้นหนาวครับเหนื่อยหรือยังลูก"ปลายฝนนั่งดูลูกชายเธอเล่นอยู่พักใหญ่แล้วแต่ดูท่าลูกชายของเธอจะไม่หมดพลังไปกับการเล่นรถแข่งง่ายๆ"ม่ายเหนื่อยฮับ.. บู้น.บู้นน""ปลาย"ฟรานซิสเดินมานั่งข้างๆปลายนทั้งมองลูกชายตัวกลมนั่งเล่นด้วยรอยยิ้ม"อ้าวคุณฟรานทำไมวันนี้กลับไวล่ะคะ""งานเสร็จเร็วก็กลับเร็วไม่ได้หรือไง""ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะทำไมต้องกวนประสาทด้วยล่ะ"ปลายฝนรู้สึกว่าชายหนุ่มจะใช้คำพูดคำจาเล่นลิ้นกับเธอบ่อยขึ้นเสียเหลือเกินในพักหลังมานี้"ต้นหนาวเล่นคนเดียวมานานแล้วนะ"ฟรานซิสแกล้งกระซิบข้างหูหญิงสาว"ค่ะพักใหญ่แล้วฉันว่าจะพาลูกเข้าไปหาคุณย่าแล้วล่ะคะ"ปลายฝนพยักหน้าเบาๆ"ฉันหมายถึงอยากให้ต้นหนาวมีน้องตัวเล็กๆมาเล่นเป็นเพื่อนน่ะ"ฟรานซิสอธิบายให้เธอได้ฟังเสียใหม่ว่าความหมายที่เขาพูดถึงมันคนละอย่างกัน"อืม...คุณอยากมีลูกอีกคนเหรอคะ""ใช่""ให้ฉันขโมยสเปริ์มคุณอีกดีรึเปล่า"ปลายฝนแอบกระซิบข้างหูชายหนุ่มกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าทะเล้น"ตอนนี้เธอไม่ต้องใช้วิธีนั้นแล้วฉันให้เธอด้วยความเต็มใจเหมือนเมื่อคืนไง"ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าระรื่นเล่นเอาหญิงสาวแก้มแดงเป็นลูกตำลึง"ไม่คุยด้วยแล้ว..ต
หลายเดือนต่อมา"อุ้บ...แหวะ...""ปลาย...ปลาย...โอเคไหม""โอเคค่ะ""ดูท่าท้องนี้จะแพ้หนักเอาการนะ"ฟรานซิสต้องคอยลูบหลังให้คนเป็นภรรยาวันละหลายๆรอบเพราะตอนนี้เธอท้องได้สามเดือนแล้วและช่วงนี้ก็รู้สึกว่าเธอจะแพ้ท้องหนักขึ้นเรื่อยๆอีกด้วยจนเฮเลนเองก็เป็นห่วงกลัวว่าเหลนในท้องเธอจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอเพราะปลายฝนเล่นกินอะไรไม่ได้เลยเย็นของวันสองสาวนั่งคุยกันที่โซฟาของห้องโถงในคฤหาสน์"เป็นไงบ้างเห็นคุณย่าว่าแพ้ท้องหนัก"ลัลลลิลแวะมาหาเพื่อนเธอในช่วงเย็นหลังจากเลิกงานเพราะเห็นเฮเลนโทรไปบอกเธอว่าปลายฝนแพ้ท้องหนัก"อืม..ก็แทบกินอะไรไม่ได้เลยล่ะ""อีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้น..""อืม..""เออ...แกริตากลับมาไทยแล้วนะฉันว่าจะไปเยี่ยมริตาบ้างแกจะไปด้วยไหม"ลัลลลิลรู้ว่าตอนนี้เฌอริตาเพื่อนของพวกเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่เมืองไทยแล้ว"ก็ดีนะฉันว่าจะไปหาหลานด้วยไม่รู้โตขนาดไหนแล้ว"ปลายฝนเองก็คิดถึงเพื่อนเธอกับหลานเหมือนกันเพราะตั้งแต่กลับมาจากออสเตรเลียก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"งั้นพรุ่งนี้เลยดีไหม""ก็ได้...แล้วเรื่องแกกับคุณลอสล่ะเห็นว่าได้ฤกษ์แต่งแล้วนี่วันไหนไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย"ปลายฝนหันไปถามลัลลลิลอย่างสง
สนามบินXXXเวลานี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่มที่สนามบินมีคนค่อนข้างจอกแจกจอแจอยู่ไม่ขาดสามปีกว่าแล้วที่ปลายฝนไม่ได้กลับมาที่ประเทศไทยและนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอพาลูกชายวัยสองขวบของเธอกลับมาที่บ้านเกิดอีกครั้งหลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่ที่ออสเตรเลียตั้งแต่ช่วงที่ตั้งท้องหญิงสาวตัวเล็กหุ่นบางหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวอมชมพูผมยาวดัดลอนใหญ่เข้ากับใบหน้าของเธออุ้มลูกน้อยวัยสองขวบตัวกลมตาน้ำข้าวใบหน้าลูกครึ่งแก้มยุ้ยของเธอพาดบ่าเอาไว้อีกมือก็ลากกระเป๋าใบใหญ่อย่างทุลักทุเลเดินเยื้องย่างอย่างสบายอารมณ์รอรถแท็กซี่ที่เรียกมารับ“ปลายฝน..”หญิงสาวขมวดคิ้วเป็นปมพร้อมหันหลังกลับไปมองคนที่ส่งเสียงเรียกเธอวินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุนใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นกลัวเขาไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นฟรานซิสผู้ชายลูกครึ่งร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในชุดสูทสีเทาตาสีน้ำข้าวของเขามองมาทางเธอด้วยสายตาเยือกเย็นเธอไม่ได้อยากจะเจอหน้าเขาอีกเลยในชีวิตนี้ไม่รู้ว่าเขาโผล่มาที่นี่และยืนชี้หน้าเธออยู่ได้อย่างไรแต่เท่าที่ในสมองของเธอบอกกับเธอก็คือจะต้องวิ่งหนีคนๆนี้ไปเสียก่อน“อารายฮับมามี๊”ต้นหนาวทำหน้างงเล็กน้อยเมื่อจู่ๆคนเป็นแม่ก็ทิ้งกระเป๋าพร
แกร้กกก"นี่เธอจะทำอะไร"ปลายฝนใช้ความไวของเธอหยิบปืนจากบอดี้การ์ดของชายหนุ่มแล้วต่อปากกระบอกปืนไปที่เขาอย่างรวดเร็วจนบอดี้การ์ดต่างก็ยื่นมายื่นมือห้ามเธอให้ใจเย็นๆ"ออกไปกันให้หมดไม่งั้นฉันยิงจริงๆด้วย"ปลายฝนหันมาสั่งพวกบอดี้การ์ดชุดดำเสียงแข็งให้เขาออกไป"วางปืนลงเธอใช้มันไม่เป็นหรอก"ฟรานซิสยังทำหน้านิ่งเฉยไม่เกรงกลัวอันตรายใดๆทั้งยังพูดเสียงแข็งกับหญิงสาวว่าเธอนั้นใช้ปืนนี้ไม่เป็นปั้งงง"นี่ไงฉันใช้มันเป็น"ปลายฝนเล็งปืนไปที่แจกันราคาแพงในห้องรับแขกของชายหนุ่มแล้วยิงแล้วลั่นไกให้คนตรงหน้าได้รู้ว่าเธอไม่ใช่คนกระจอก"คุณผู้หญิงใจเย็นๆนะครับ"เมื่อพวกบอดี้การ์ดเห็นดังนั้นก็ยิ่งลนลานหนักขึ้นไปอีกทันทีเพราะเห็นว่าเธอนั้นใช้ปืนเป็นและเจ้านายของเขาก็อาจจะเป็นอันตรายได้"ออกไป.."ปลายฝนสั่งบอดี้การ์ดเสียงแข็งอีกรอบด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง"พวกนายออกไปก่อนฉันจัดการได้"ฟรานซิสปัดมือให้ลูกน้องของเขาออกไปทั้งหมดเพราะคิดว่าเขาเอาอยู่"พาฉันไปหาลูก"บอดี้การ์ดชุดดำออกไปทั้งหมดแล้วปลายฝนจึงจ่อปืนไปที่ชายหนุ่มแล้วบังคับให้เขาพาเธอไปหาลูกชายของเธอ"ทำแบบนี้คิดดีแล้วจริงๆเหรอ"ชายหนุ่มเตือนห
"คุณ.. คืนนี้ฉันขอนอนกับต้นหนาวได้ไหม"คืนนี้ปลายฝนยังห่างลูกเธอไม่ได้จริงๆเพราะเธอรู้ว่าชายหนุ่มต้องเลี้ยงลูกไม่เป็นแน่ๆเธอจึงใช้ไม้อ่อนออดอ้อนขอร้องเขาให้เธออยู่ที่นี่กับลูกก่อน".... "ฟรานซิสมองหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างคาดเดาไม่ถูก"นะๆๆๆ.. คุณน้า...คุณหน้าตาหล่อปานนี้จิตใจก็ต้องหล่อตามด้วยสิจริงไหม.. "ปลายฝนใช้มารยาหญิงออดอ้อนสุดฤทธิ์ยังไงวันนี้เธอก็ต้องได้อยู่กับลูกให้ได้ไม่อย่างนั้นเธอต้องนอนไม่หลับแน่" ก็ได้เธอบอกจะนอนที่นี่เองนะห้ามเปลี่ยนใจ"ฟรานซิสยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหญิงสาวและถามเธอให้แน่ใจ" หึ.. ไม่เปลี่ยนใจแน่นอน"ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงักเบิกตาโพรงดีใจที่ดูท่าชายหนุ่มจะอนุญาตเธอ" อืมม.. "ฟรานซิสพยักหน้าพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องนอนของเขาและถอดเสื้อผ้าของเขาออกอย่างช้าๆต่อหน้าหญิงสาวที่เดินตามหลังเข้ามา"น.. นี่.. ทำอะไร"ปลายฝนกระซิบกระซาบกับชายหนุ่มตาโตด้วยท่าทีรุกรี้รุกรนเธอไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไรหวังว่าจะไม่คิดไม่ดีกับเธอหรอกนะ" จะถอดเสื้อผ้าจะอาบน้ำนอนแล้วที่นี่ห้องฉัน.. "ฟรานซิสทำท่ากระซิบกระซาบกับหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์ทั้งยังตลกสีหน้าของหญิงสาวในตอนนี้อีกด้วย