ตอนที่43 จากลา

อาทิตย์ต่อมา

โรงพยาบาล

"นี่หมอชาร์ลมาทำธุระที่เมืองไทยพอดีเป็นหมอที่เก่งมากเรื่องเส้นประสาทที่ไขสันหลังเคสของปลายฝนหมอชาร์ลรับปากว่าจะดูแลให้ถ้าพร้อมก็กลับอเมริกาพร้อมเขาในอีกสองวันข้างหน้าเลย"

รัชตะแนะนำหมอชาร์ลเป็นเพื่อนของเขาที่อยู่อเมริกาเมื่อหมอชาร์ลมาทำธุระที่นี่จึงแนะนำให้ปลายฝนกับฟรานซิสได้รู้จักหมอชาร์ลเป็นหมอฝีมือดีวิธีรักษาคนเป็นอัมพาตหายไปแล้วนะต่อนัก

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

ฟรานซิสยื่นมือไปทักทายกับหมอหนุ่ม

"ฉันพร้อมค่ะ"

ปลายฝนตอบกลับรัชตะอย่างมั่นใจเพราะเธอเองก็อยากหายเร็วๆเหมือนกัน

"...."

ฟรานซิสถึงกับชะงักเล็กน้อยอันที่จริงเขาอยากให้หญิงสาวอยู่ที่นี่อีกสักพักมากกว่าเพราะเขายังมีงานที่ต้องสะสางคิดว่าถ้าหากเสร็จงานแล้วก็จะเป็นคนพาเธอไปหาหมอชาร์ลเองแต่ดูท่าหญิงสาวจะใจร้อนเสียเหลือเกิน

สองวันต่อมา

21.00​น.

เมื่อปลายฝนตัดสินใจที่จะไปรักษาที่อเมริกากะทันหันฟรานซิสจึงขอให้เธอมาพักที่บ้านก่อนที่จะไปเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับเธอเต็มที่

"พรุ่งนี้เธอก็จะต้องไปรักษาตัวที่อเมริกาแล้วฉันคงคิดถึงเธอแย่สินะ"

ชายหนุ่มนอนกอดคนเป็นภรรยาด้วยสีหน้าที่ห่อเหี่ยวเพราะเขาต้องรอประชุมกับหุ้นส่วนสะสางงานอะไรให้เรียบร้อยก่อนถึงจะตามเธอไปได้

"เดี๋ยวคุณก็ตามฉันไปไม่ใช่เหรอคะ"

ปลายฝนหันมาอมยิ้มให้กับคนเป็นสามี

"ก็คงต้องรอให้งานที่นี่เรียบร้อยก่อน"

"ก็ไม่นานไม่ใช่เหรอคะแล้วคุณจะพาลูกไปด้วยไหม"

"ไปสิ.."

"คุณฟรานคะ"

ปลายฝนหันหน้ามาถามฟรานซิสอย่างสงสัย

"อะไร"

ฟรานซิสเลิกคิ้วเล็กน้อย

"เราสองคน.. เอ่อ.. เคยมีอะไรกันรึเปล่าคะ"

ปลายฝนถามอย่างอึกๆอักๆ

"อืม..หึ่..เรื่องนี้เอาไว้เธอจำได้เมื่อไรเธอก็คงจะรู้เองนั่นแหละ"

ฟรานซิสเหล่สายตามองหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อยปลายฝนก็ยังคงเป็นปลายฝนชอบมีอะไรให้เขาได้ทึ่งในตัวเธออยู่เรื่อย

"บอกหน่อยไม่ได้หรือไงคะ​"

ปลายฝนบุ้ยปากเกาะแขนชายหนุ่มเขย่าเบาๆให้เขาตอบ

"เธอคิดว่าไง"

"อืม...ถ้าฉันรักคุณมากจนขนาดเจ็บแทนคุณได้...ขนาด..นี้...อืมมม.."

หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดเธอนึกถึงคำที่ลัลลลิลบอกเมื่อคราแรกเธออยู่กับฟรานซิสแบบไม่ได้รักกันพักหลังลัลลลิลบอกว่าเธอดูหวานกับฟรานซิสดีแต่ให้เดาเรื่องนี้เธอก็คิดไม่ออกจริงๆเพราะเธอจำไม่ได้

"เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองทุกคืนโดยที่ไม่ทำอะไรเลยรึไง"

ฟรานซิสตะแคงตัวใช้แขนเท้าศรีษะมองมายังหญิงสาวทั้งบีบจมูกเธอเล่นอย่างเบามือ

"เหรอคะ..ฉันเป็นของคุณแล้วจริงๆเหรอ"

ปลายฝนหันหน้ามาถามฟรานซิสอย่างตื่นเต้นทั้งยังก้มหน้างุดเล็กน้อย

"เป็นอะไร"

ฟรานซิสขมวดคิ้วถามหญิงสาวอย่างสงสัย

"เปล่าค่ะ..เขินน"

ปลายฝนส่ายหัวทั้งยังก้มหน้าไม่ยอมเงย

"ยัยทะเล้นนอนได้แล้ว"

ฟรานซิสโอบกอดหญิงสาวเอาไว้หลวมๆหลับตาลงอย่างสุขหัวใจถึงแม้หญิงสาวจะจำเรื่องราวอะไรไม่ได้แต่แค่เธอรู้สึกพอใจที่มีเขาเป็นสามีไม่ได้กลัวหรือระแวงเขาก็พอแล้วเขาก็แค่รอให้ความรู้สึกรักตัวเขาของเธอกลับมาก็เท่านั้น

"ค่ะ"

วันต่อมา

สนามบิน

"ฉันส่งเธอเท่านี้นะ"

ฟรานซิสอุ้มต้นหนาวมาส่งปลายฝนกับหมอชาร์ลที่สนามบินใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยจะดีนักเพราะรู้ว่าหญิงสาวต้องห่างไปไกล

"ค่ะ.."

"มี๊ฮับ...บ๊ายบาย"

ต้นหนาวยกมือป้อมโบกมือลาคนเป็นแม่อย่างว่าง่าย

"บ๊าย..บายครับต้นหนาว...มาฟัดกันหน่อยซิ.. หมั่นเขี้ยวจังเลย"

ปลายฝนอุ้มลูกของเธอมานั่งที่ตักในขณะที่เธอนั่งอยู่บนรถเข็นกอดรัดฟัดเหวี่ยงลูกชายของเธอก่อนจะไปยกใหญ่

"คริๆ..ฮ่าๆๆ"

"ฝากเพื่อนฉันด้วยนะคะหมอชาร์ล"

ลัลลลิลฝากฝังเพื่อนเธอไว้กับหมอหนุ่มก่อนที่จะโบกมือลาทั้งคู่

"ครับ...ไปก่อนนะครับ"

"หายไวๆนะแก"

"อืม... บ๊ายบายน้าาาา"

ปลายฝนส่งลูกชายเธอให้กับฟรานซิสทั้งยิ้มร่าโลกมือลาทุกคนอย่างอารมณ์ดี

ฟรานซิสอุ้มลูกชายของเขามาจากปลายฝนเขาไม่มีอะไรจะพูดในตอนนี้เพราะรู้สึกว้าเหว่ในใจแปลกๆเมื่อรู้ว่าเธอต้องไปแล้วทั้งยังยืนมองหญิงสาวกับหมอชาร์ลตาละห้อยถ้าไม่ติดว่ามีประชุมใหญ่ประจำปีเขาจะต้องตามเธอไปตอนนี้แน่นอน

หลายวันต่อมา

บริษัทxxx

"นายครับพักผ่อนบ้างเถอะครับ"

มอแกนเดินเข้ามาหาคนเป็นนายเขารู้สึกเป็นห่วงเจ้านายของเขามากเพราะเขาเล่นทำงานหามรุ่งหามค่ำไม่ยอมหยุดติดต่อกันมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว

"ฉันจะรีบปิดงานนี้ให้จบจะได้รีบไปหาปลายฝน"

พี่ฟรานซิสต้องรีบทำแบบนี้ก็เพราะเขาอยากจะไปหาปลายฝนใจจะขาดตั้งแต่ไปอเมริกาหญิงสาวก็ไม่ค่อยจะติดต่อกลับมาหาเขาบ้างเลย

"มะรืนนี้การประชุมทุกอย่างก็น่าจะเรียบร้อยแล้วที่เหลือพวกผมจะดูแลให้เองครับ...จะให้ผมจองเที่ยวบินเลยไหมครับ"

มอแกนเห็นว่างานทุกอย่างเหลือแค่ประชุมก็เสร็จสิ้นเรียบร้อยงานหลังจากนี้เขาขอเป็นคนดูแลต่อจากเจ้านายของเขาเองเพราะคิดว่าหากปล่อยให้เจ้านายของเขาทำงานแบบนี้คงไม่ดีต่อสุขภาพเป็นแน่

"อืม..ก็ดีนะ"

ฟรานซิสคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบตกลงมอแกน

"เดี๋ยวผมจัดการให้ด่วนเลยครับนาย"

มอแกนอมยิ้มเล็กน้อยทั้งรีบจัดการจองเที่ยวบินให้เจ้านายของเขาอย่างรวดเร็ว

เย็นของวัน

คฤหาสน์ฮันส์

"ได้ข่าวว่าจองเที่ยวบินแล้วเหรอ"

เฮเลนเห็นหลานชายคนโตเธอเดินเข้ามาในบ้านในระหว่างที่เธอนั่งอยู่ที่โซฟาห้องโถงกับต้นหนาวจึงหันไปถามหลานชายของเธอแกมหยอกเรื่องจองเที่ยวบินไปหาปลายฝนที่อเมริกา

"ครับคุณย่า"

ฟรานซิสพยักหน้าตอบทั้งเดินมานั่งข้างๆคุณย่าของเขา

"ย่าว่าจะไปด้วยไปช่วยดูต้นหนาว"

เฮเลนคงจะปล่อยให้หลานชายเธอหอบลูกไปกันสองคนคงไม่ได้

"ดูท่าไม่ใช่แค่เหตุผลนี้มั้งครับ"

ฟรานซิสรู้ดีว่าคุณย่าของเขาคงจะติดเหลนเช่นกันจึงไม่ยอมปล่อยให้ห่างอกไปง่ายๆ

"ย่าไม่อยากทนคิดถึงเหลนย่านี่นา"

เฮเลนตอบตามตรงเธอคงเหงาแย่หากไม่มีต้นหนาวอยู่ด้วย

สามวันต่อมา

ซานตาบาบารา

บ้านพักส่วนตัว

หมอชาร์ลพาปลายฝนมาอยู่ที่บ้านพักส่วนตัวของเขาเพราะในละแวกนี้อากาศดีมีความเป็นส่วนตัวสูงและเขาก็สามารถดูแลเธอได้ 24 ชั่วโมงอีกด้วยเกือบเดือนแล้วที่หมอชาร์ลทำกายภาพให้กับปลายฝนตอนนี้อาการเธอจึงดีขึ้นอย่างมากในเวลาอันรวดเร็วจนน่าทึ่งเป็นเพราะปลายฝนเองมีใจที่อยากจะหายจากอาการนี้อย่างมากร่วมด้วยเธอถึงได้ตอบสนองการรักษาได้ดีแบบนี้

"คุณปลายค่อยๆนะครับ"

หมอชาร์ลกำลังประคองปลายฝนให้หัดก้าวขาโดยที่ตัวของเขาคอยจับมือหญิงสาวอยู่ด้านหน้าของเธอที่หน้าบ้านพักในช่วงเช้าของที่นี่

"อะ...โอ้ยย..."

ฟึ่บบบ

"ไม่ต้องรีบครับ"

ปลายฝนยกเท้าไม่ขึ้นด้วยความที่ใจของเธอไปก่อนขาจึงทำให้ล้มพับลงมาดีที่หมอชาร์ลรับเธอเอาไว้ได้ทัน

"โทษทีค่ะ...ดูสิหมอชาร์ล"

ปลายฝนใจหายแว้บคิดว่าเธอจะล้มลงไปกับพื้นเสียแล้ว

"ปลายฝน.."

ฟรานซิสเดินอุ้มลูกชายของเขามาพร้อมกับเฮเลนและบอดี้การ์ดอีกสี่คนเขายืนชะงักงันมองหมอหนุ่มกับคนเป็นภรรยาด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์เท่าไรนักรู้ว่าที่สองคนกอดกันกลมแบบนั้นเป็นเพราะอุบัติเหตุแต่เขาก็ไม่พอใจอยู่ดีๆ