ตอนที่44 น้อยใจ

"คุณฟราน"

ปลายฝนไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพาลูกมาหาเธอกะทันหันจึงมองด้วยสีหน้าแปลกใจ

"พักก่อนก็ได้ครับ.. เชิญพวกคุณตามสบายครับเดี๋ยวผมขอเข้าไปเตรียมยาให้คุณปลายก่อน"

หมอชาร์ลประคองหญิงสาวนั่งที่เก้าอี้สวนหย่อมหน้าบ้านเขารู้อยู่แล้วว่าฟรานซิสจะมาเพราะมอแกนติดต่อมาหาเขาเมื่อสามวันก่อนโดยกำชับว่าห้ามบอกหญิงสาวเพราะต้องการเซอร์ไพรซ์

"ครับ"

ฟรานซิสหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับปลายฝนทั้งตอบหมอหนุ่มโดยที่สายตายังจ้องอยู่ที่ปลายฝนเขม็งเรื่องที่เธอไม่ติดต่อเขาบ้างยังไม่สะสางเขาก็ดันมาเจอเธอมีทีท่าสนิทสนมกับหมอชาร์ลอีกยิ่งทำให้เขาน้อยใจในใจไม่น้อย

"เป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นบ้างไหม"

เฮเลนรู้ดีว่าอาการของหลานชายเธอที่ทำเงียบขรึมแบบนี้คืออะไรจึงรีบหาเรื่องคุยกับปลายฝนทำลายบรรอากาศเงียบงันนี้เสียก่อน

"หมอชาร์ลเก่งมากเลยค่ะตอนนี้หนูเริ่มขยับขาได้เยอะแล้วค่ะคุณย่า"

ปลายฝนตอบคนเป็นย่าด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงบ่งบอกว่าเธออยู่ที่นี่ค่อนข้างที่จะมีความสุขอย่างมาก

"แสดงว่าหมอชาร์ลเก่งมากๆเลยนะเนี่ยจริงไหมตาใหญ่"

เฮเลนหันไปถามความเห็นจากหลานชายคนโต

"ครับ"

ฟรานซิสยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไรเมื่อมีคำถามมาคำก็ตอบคำเท่านั้น

"มี๊ฮับ.."

ต้นหนาวรีบลงจากตักคนเป็นพ่อเดินอ้อมไปหาแม่ของเขาด้วยความคิดถึง

"ไงต้นหนาวมาให้มามี๊กอดให้หายคิดถึงหน่อยเร็ว"

"กอด..กอด"

สองแม่ลูกกอดกันกลมจนคนเป็นพ่อนั้นนึกอิจฉาลูกชายตัวเองอยู่กลายๆเพราะอยากจะได้อ้อมกอดจากเธอบ้างแต่ก็ไม่มี

"อยู่กับคุณทวดดื้อไหมครับ"

"ม่ายดื้อฮับ.."

เด็กชายตัวกลมส่ายหัวหงึกหงัก

"นี่ยาครับคุณปลาย...ของของคุณเฮเลนผมให้คนเอาของไปเก็บในห้องแล้วนะครับ"

หมอชาร์ลเดินเอายาหลังอาหารเช้ามาให้ปลายฝนเพราะเมื่อครู่เธอทานข้าวเสร็จก็ออกมาเดินเลยยังไม่ทันได้ทานยา

หมอหนุ่มให้เหล่าบอดี้การ์ดขนของของเฮเลนและฟรานซิสเข้าห้องเรียบร้อยแล้วจึงบอกให้ทั้งคู่ได้ทราบหากอยากจะพักผ่อนก็จะได้เข้าไปในห้องได้เลย

"ขอบใจจ่ะ"

"ส่วนของคุณฟรานอยู่ในห้องคุณปลายครับ"

"ครับ"

"หมอชาร์ลคะกลางวันนี้มีของโปรดฉันรึเปล่าคะ"

ปลายฝนหันไปถามหมอชาร์ลเรื่องนี้เป็นปกติ

"มีอยู่แล้วครับ"

"ดีค่ะ"

"...."

แต่คนที่มองทั้งคู่ไม่ปกติเห็นจะเป็นฟรานซิสเสียมากกว่าที่รู้สึกน้อยใจหญิงสาวอย่างบอกไม่ถูกที่ดูท่าเธอจะสนใจคนอื่นมากกว่าคนเป็นสามีอย่างเขา

"แล้วคุณย่ากับคุณฟรานล่ะคะรับอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าแม่ครัวที่นี่ทำอาหารอร่อยมากเลยค่ะ"

ปลายฝนหันมาถามทั้งสองว่าต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือไม่

"ย่ากินอะไรก็ได้จ่ะ"

เฮเลนไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องการกินอยู่แล้ว

"ฉันก็กินอะไรก็ได้เหมือนกัน"

ฟรานซิสเองก็เหมือนคุณย่าของเขาไม่ใช่คนเรื่องมากเหมือนกัน

21.00 น.

ห้องนอน

"คุณฟรานเป็นอะไรหรือเปล่าคะตั้งแต่มาไม่ค่อยพูดอะไรเลย"

ปลายฝนสังเกตชายหนุ่มมาทั้งวันแล้วว่าวันนี้เขามีท่าทีแปลกๆจึงหันหน้าไปถามคนที่นอนอยู่ข้างๆอย่างสงสัย

"ดูท่าเธอจะสนิทกับหมอชาร์ลมากเลยนะ"

ฟรานซิสที่นอนเอามือก่ายหน้าผากคิดอะไรเพลินๆหันมาตอบหญิงสาวอย่างไม่ค่อยชอบใจที่เธอดูสนิทกับหมอชาร์ลมากเกินไป

"ก็หมอชาร์ลเป็นคนอารมณ์ดีนี่คะแถมเรายังคุยกันถูกคอดีด้วย"

ปลายฝนคิดว่าชายหนุ่มน่าจะคิดมากไปเอง

"ขนาดนั้นเลย"

ฟรานซิสยิ่งได้ยินหญิงสาวตอบเช่นนั้นก็ยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่ทั้งหันหลังให้เธอพร้อมหลับตาลงเพราะไม่อยากได้ยินอะไรที่หญิงสาวพูดถึงหมอชาร์ลอีก

"ง่วงแล้วเหรอคะ...คุยได้นิดเดียวยังไม่หายคิดถึงเลย"

ปลายฝนเอื้อมมือเรียวไปแตะที่แขนของชายหนุ่มทั้งเขย่าเบาๆทำน้ำเสียงออดอ้อนเล็กน้อย

"เธอคิดถึงฉันด้วยเหรอ..แม้แต่โทรหายังไม่มีเลย"

ฟรานซิสหันมาพูดประชดหญิงสาวและจ้องตาเขม็ง

"ก็ฉันไม่อยากโทรไปกวนคุณไงคะคุณจะได้รีบทำงานให้เสร็จแล้วพาลูกบินมาหาฉันไง"

"พอมาถึงก็เจอเธอกอดกับหมอชาร์ลอยู่พอดี"

"แค่อุบัติเหตุน่ะค่ะ...หรือว่าคุณหึงเหรอคะ??"

ปลายฝนแอบอมยิ้มเล็กน้อย

"เธอเป็นเมียฉันนะ..อยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่นขนาดนั้นไม่หึงก็บ้าแล้ว"

ฟรานซิสรวบหญิงสาวเข้ามากอดอย่างหวงแหน

"ว่าแล้วทำไมคุณถึงไม่ค่อยพูดเลยเป็นแบบนี้นี่เองหึงไม่เข้าเรื่อง"

ปลายฝนส่ายหัวเล็กน้อย

"ว่าฉันเหรอ"

"ก็คุณดูหึงไร้สาระเกินไปนี่คะนั่นหมอที่รักษาฉันนะคะจะไม่ให้ใกล้ชิดกันคงเป็นไปไม่ได้"

"เฮ้อ...ฉันจะพยายามเข้าใจ"

ฟรานซิสถอนหายใจเฮือกใหญ่ทั้งปิดเปลือกตาลงในขณะที่กอดหญิงสาวเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

22.30 น.

คฤหาสน์ฮันส์

"นี่คุณฉันว่าฉันต้องได้เงินเดือนจากคุณซะแล้วล่ะเล่นขอแม่ฉันให้ฉันมานอนที่นี่ใช้งานดึกทุกวันแบบนี้"

ลัลลลิลนั่งบ่นอยู่ในห้องทำงานของลอเลนโซเธอฟุบหน้าลงกับเอกสารกองโตที่มีรายละเอียดจดทะเบียนการค้าบวกกับหนังสือสัญญาซื้อขายมากมายอยู่หลายกองของธุรกิจการนำเข้าอุปกรณ์การแพทย์ของชายหนุ่ม

หลังจากที่เฮเลนไปคุยกับทางบ้านของลัลลลิลเรียบร้อยแล้วลอเลนโซก็ชอบพาเธอไปไหนมาไหนอยู่บ่อยๆส่วนมากก็จะให้เธอช่วยตัดสินใจในเรื่องงานมากกว่าจนถึงเวลาที่ใกล้จะเปิดบริษัทของเขาชายหนุ่มก็เล่นขอให้เธอมาใช้ชีวิตอยู่ที่คฤหาสน์เสียเลยทางแม่ของหญิงสาวก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าทั้งคู่เป็นอะไรกันแล้วและอีกอย่างผู้ใหญ่ก็คุยตกลงกันเรียบร้อยแล้วด้วย

"อยากได้เท่าไรก็ว่ามาเลย"

ลอเลนโซที่นั่งตรงข้ามอยู่กับลัลลลิลชะโงกหน้าผ่านโน๊ตบุ๊คมาดูหญิงสาวที่กำลังบ่นอู้อี้อยู่

"ฉันเรียกแพงนะ"

ลัลลลิลเงยหน้ามามองชายหนุ่ม

"อืม...ว่ามาเลย"

ลอเลนโซพยักหน้าตอบเขาไม่ได้ปฏิเสธที่จะจ่ายค่าเสียเวลาของเธออยู่แล้ว

"เอาไว้คุณได้กำไรจากการทำงานก่อนแล้วฉันจะบอกว่าอยากได้เท่าไร"

ตอนนี้ลัลลลิลยังคิดไม่ออกว่าเธอจะเรียกร้องค่าเหนื่อยจากชายหนุ่มเท่าไหร่ดีขอดูกำไรจากผลประกอบการของบริษัทของเขาก่อนก็แล้วกัน

"เอางั้นก็ได้..เดี๋ยวฉันออกไปเอาน้ำก่อนนะ"

"อืม"

ลอเลนโซเห็นว่าหญิงสาวดูจะเพลียเอามากน้ำในแก้วของเธอก็หมดไปแล้วจึงรีบเดินออกจากห้องไปหยิบน้ำมาให้เธอ

ครู่ต่อมา

ลอเลนโซเดินไปหยิบน้ำไม่ถึงห้านาทีหญิงสาวก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะไปแล้ว

"ลิน.."

ไร้เสียงตอบรับใดๆจากหญิงสาวลอเลนโซจึงอุ้มเธอไปนอนในห้องของเธอดีที่ตัวหญิงสาวเบาพอที่แขนของเขาจะรับไหวไม่อย่างนั้นคงต้องปล่อยให้เธอนั้นนอนอยู่ตรงนี้เป็นแน่

"ฉันใช้งานเธอหนักเกินไปหรือเปล่านะ"

ชายหนุ่มนั่งมองร่างบางทั้งส่ายหัวให้กับตัวเองเล็กน้อยที่ใช้งานเธอจนดึกดื่นทั้งที่เธอก็เหนื่อยงานจากโรงพยาบาลมามากแล้วแต่ก็จะทำอย่างไรได้เพราะงานของเขามีเธอเป็นผู้ช่วยที่ดีที่สุดแค่คนเดียวเท่านั้น

สองอาทิตย์ต่อมา

ฟรานซิสดูแลปลายฝนเองทุกอย่างโดยมีหมอชาร์ลคอยควบคุมอยู่ไม่ห่างเป็นเวลาร่วมสองอาทิตย์แล้ว

"ค่อยๆก้าวนะ.."

"ค่ะ.."

"เก่งขึ้นเยอะนี่"

"มีกำลังใจดีไงคะ...เนอะต้นหนาวเนอะ"

"ฮับ"

สามคนพ่อแม่ลูกกำลังเดินด้วยกันอยู่ที่หน้าบ้านพักโดยปลายฝนนั้นมีฟรานซิสคอยประคองอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา