ตอนที่47 อยากมีลูกอีกคน

ครู่ต่อมา

"ต้นหนาวครับเหนื่อยหรือยังลูก"

ปลายฝนนั่งดูลูกชายเธอเล่นอยู่พักใหญ่แล้วแต่ดูท่าลูกชายของเธอจะไม่หมดพลังไปกับการเล่นรถแข่งง่ายๆ

"ม่ายเหนื่อยฮับ.. บู้น.บู้นน"

"ปลาย"

ฟรานซิสเดินมานั่งข้างๆปลายนทั้งมองลูกชายตัวกลมนั่งเล่นด้วยรอยยิ้ม

"อ้าวคุณฟรานทำไมวันนี้กลับไวล่ะคะ"

"งานเสร็จเร็วก็กลับเร็วไม่ได้หรือไง"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะทำไมต้องกวนประสาทด้วยล่ะ"

ปลายฝนรู้สึกว่าชายหนุ่มจะใช้คำพูดคำจาเล่นลิ้นกับเธอบ่อยขึ้นเสียเหลือเกินในพักหลังมานี้

"ต้นหนาวเล่นคนเดียวมานานแล้วนะ"

ฟรานซิสแกล้งกระซิบข้างหูหญิงสาว

"ค่ะพักใหญ่แล้วฉันว่าจะพาลูกเข้าไปหาคุณย่าแล้วล่ะคะ"

ปลายฝนพยักหน้าเบาๆ

"ฉันหมายถึงอยากให้ต้นหนาวมีน้องตัวเล็กๆมาเล่นเป็นเพื่อนน่ะ"

ฟรานซิสอธิบายให้เธอได้ฟังเสียใหม่ว่าความหมายที่เขาพูดถึงมันคนละอย่างกัน

"อืม...คุณอยากมีลูกอีกคนเหรอคะ"

"ใช่"

"ให้ฉันขโมยสเปริ์มคุณอีกดีรึเปล่า"

ปลายฝนแอบกระซิบข้างหูชายหนุ่มกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าทะเล้น

"ตอนนี้เธอไม่ต้องใช้วิธีนั้นแล้วฉันให้เธอด้วยความเต็มใจเหมือนเมื่อคืนไง"

ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าระรื่นเล่นเอาหญิงสาวแก้มแดงเป็นลูกตำลึง

"ไม่คุยด้วยแล้ว..ต้นหนาวไปหาคุณทวดกันดีกว่าครับ"

"ฮับมี๊"

ด้วยความเคอะเขินปลายฝนจึงเดินจากเก้าอี้ไปชวนลูกชายของเธอกลับไปหาคุณย่าทันที

"รอฉันด้วยสิ"

ฟรานซิสเดินตามหลังมาโอบคนหญิงสาวและเดินกลับไปเข้าไปที่คฤหาสน์พร้อมกัน

21.30 น.

ก๊อกๆๆ

"เข้ามา"

"คุณย่าเรียกผมมามีอะไรครับ"

ลอเลนโซเดินเข้ามาหาคุณย่าของเขาในห้องเพราะย่าของเขาให้คนไปตามบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย

"พรุ่งนี้ไปรับหนูลินที่สนามบินให้ย่าหน่อยนะ"

"เธอกลับมาแล้วเหรอครับ.. แล้วทำไมต้องให้ผมไปรับ"

ลอเลนโซใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวกำลังจะกลับมาแต่ไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าของเขาต้องให้เขาไปรับเธอด้วย

วันต่อมา

16.00 น.

สนามบินxxx

"รถตู้สีดำทะเบียนxxx...อืม..อยู่ตรงไหนน้า...อ๋อนั่นไง"

ลัลลลิลลงจากเครื่องได้ก็เดินออกมาหารถที่ปลายฝนส่งข้อความมาบอกว่าคุณย่าให้มารับเมื่อเดินออกมาตามลานจอดด้านหน้าก็เห็นรถตู้สีดำทะเบียนเดียวกับที่ปลายฝนส่งมาให้จึงรีบเดินไปเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่ง

"....."

ลอเลนโซทำหน้าที่คนขับเขาเห็นหญิงสาวขึ้นมาบนรถแล้วแต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเธอ

"พาฉันไปหาคุณย่าเลยค่ะ"

"...."

เมื่อสิ้นคำสั่งของหญิงสาวเขาก็รีบขับรถออกจากสนามบินทันที

ครู่ต่อมา

"คุณคะนี่มันไม่ใช่ทางไปร้านอาหารที่คุณย่านัดฉันนี่คะ"

ลัลลลิลนั่งรถมาครู่หนึ่งเธอถึงกับต้องขมวดคิ้วแล้วโน้มตัวไปบอกคนที่ขับรถว่าเขาน่าจะมาผิดทาง

"ผมก็ไม่ได้พาคุณไปร้านนั้นนี่ครับ"

"คุณลอส!!"

ลัลลลิลจำได้ทันทีว่านี่คือเสียงของใคร

"ใช่ผมเอง"

"นี่คุณจะพาฉันไปไหน"

"ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ"

สิบนาทีต่อมา

วัดxxx

ลอเลนโซเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของวัดแล้วดึงมือหญิงสาวม่ที่หน้าพระประธานในโบถส์

"พาฉันมาวัดทำไม"

ลัลลลิลสงสัยว่าชายหนุ่มจะพาเธอเข้าวัดมาเพื่ออะไร

"ผมแค่อยากถามอะไรคุณสักหน่อย"

"มีอะไร"

ลัลลลิลเริ่มขมวดคิ้ว

"หนีผมไปสวิตทำไมไม่บอกกันบ้างติดต่อก็ยากเย็นซะเหลือเกิน"

"ฉันก็แค่ไปเที่ยวอีกอย่างก็อยากมีเวลาส่วนตัวไม่อยากติดต่อกับใคร"

หญิงสาวตอบอีกฝ่ายทั้งยังไม่ยอมมองหน้าคนที่คุยด้วยดีๆ

"ไม่ติดต่อกับใครแต่ติดต่อกับเพื่อนคุณได้เนี่ยนะ...ตอบมาดีๆอย่าโกหกต่อหน้าพระนะคุณ"

ลอเลนโซเท้าเอวเอียงคอถามหญิงสาว

"นี่คุณจะมาเค้นเอาคำตอบอะไรจากฉันนักหนาเล่าฉันแค่ขี้เกียจคุยกับคุณเลยไม่รับสายก็เท่านั้น"

"แล้วทำไมถึงขี้เกียจคุยกับผมมีปัญหาอะไร"

"ไม่มีฉันจะกลับแล้วพาฉันกลับเดี๋ยวนี้เลย"

ลัลลลิลไม่อยากจะตอบว่าที่เธอไปสวิตเซอร์แลนด์นั้นก็เพียงแค่หนีไปพักใจเพราะรู้ว่าหากชายหนุ่มกลับไปคุยกับเคลี่ก็มิวายมาขอคำปรึกษากับเธออีกเป็นแน่จึงรีบเดินหนีชายหนุ่มหมายจะกลับไปที่รถแต่ก็ถูกมือของเขาดึงเอาไว้

"เดี๋ยวคุณ"

"ปล่อย.."

"สองคนนี้มาทะเลาะอะไรกันในเขตวัดสามีภรรยาก็อย่างนี้ล่ะน้า...าาาเหมือนลิ้นกับฟันมันก็ต้องมีกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดารีบๆคุยกันให้จบทะเลาะกันข้ามวันมันจะไม่ดีนะ"

หญิงชราคนนึงที่มาทำบุญวัดเอ่ยปากเตือนทั้งคู่ด้วยความหวังดีและเดินออกไปจากทั้งสองส่ายหัวให้กับความอารมณ์ร้อนเอะอะไม่ยอมกันของหนุ่มสาวสมัยนี้

"ม..ไม่ใช่ค่ะ...เห็นไหมคุณพาฉันกลับเดี๋ยวนี้"

"ก็ได้ๆ"

ลัลลิลพยายามจะอธิบายกับหญิงชราคนนั้นแต่ก็มีมือหนาดึงเธอเอาไว้ไม่ให้ตามไปเธอจึงแผดเสียงใส่ชายหนุ่มอย่างโมโหจนเขาต้องยอมพาเธอกลับ

ครู่ต่อมา

"จอดรถทำไม"

ลัลลลิลมีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจู่ๆก็จอดรถทั้งที่ยังไม่ถึงบ้านเธอด้วยซ้ำเธอจึงรีบปลดล็อคประตูหมายจะออกไป

"คุยกันให้รู้เรื่องก่อน"

ลอเลนโซดึงแขนหญิงสาวก่อนที่เธอจะเปิดประตู

"คุยอะไรของคุณ"

"ที่คุณหนีผมไปแบบนั้นเพราะคิดว่าผมจะกลับไปคุยกับเคลี่ใช่ไหม"

"แล้วทำไมต้องคิดว่าฉันหนีคุณด้วยเหตุผลนี้ด้วยล่ะ"

ลัลลลิลพยายามแกะมือชายหนุ่มออกทั้งยังมีสีหน้าบึ้งตึงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

"ก็เพราะว่าคุณชอบผมไง"

ลอเลนโซจ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง

"อ.. อะไรของคุณคิดเองเออเอง"

ลัลลลิลตอบปฏิเสธอึกๆอักๆที่เขานั้นดันมารู้ความในใจของเธอ

"ตอนแรกผมก็ไม่คิดแบบนั้นหรอกนะแต่การกระทำของคุณมันชวนคิด"

ตอนแรกเขาก็ไม่ได้คิดแบบนี้แต่เมื่อคืนนี้เขาได้ฟังคำพูดของคุณย่าของเขาหลายๆอย่างกับการกระทำของเธอที่ดีต่อเขาโดยไม่หวังผลตอบแทนจึงทำให้เขาได้รู้ว่าเธอนั้นมีใจให้เขาจริงๆและเขาก็ได้รู้ใจตัวเองว่าเขานั้นก็มีใจให้เธอเหมือนกัน

"เลิกเวิ่นเว้อแล้วไปส่งฉันซะที"

ลัลลลิลพยายามทำหน้าเคร่งขรึมกลบความรู้สึก

"ยอมรับมาก่อนว่าคุณชอบผม...เพราะผมก็รู้สึกดีกับคุณเหมือนกัน"

"...พูดอะไรของคุณ..."

ลัลลลิลเบิกตาโพรงไม่คิดว่าคำนี้จะออกมาจากปากของเขา

"คุณเป็นคนที่อยู่ข้างๆผมในวันที่ผมไม่เอาไหนที่สุดและก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดเวลาที่ผมต้องการใครสักคนเวลานี้ผมเป็นคนใหม่แล้วและผมก็อยากให้คุณอยู่ข้างๆผมนะลิน"

"..อื้มมม.."

ลอเลนโซไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้พูดอะไรเขาบดจูบเธออยู่พักใหญ่จนหญิงสาวมือไม้อ่อนเคลิบเคลิ้มไปกับเขาแต่ลอเลนโซยังให้เกียรติเธอเขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านี้เมื่อบทจูบได้จบลงทั้งคู่ก็ต่างคนต่างเงียบและลอเลนโซก็ไปส่งหญิงสาวที่บ้านของเธอ