ตอนที่18 ต้นหนาวอยากมีน้อง

"แล้วทำไมคุณวีคุณถึงไม่เอาเรื่องด้วยล่ะคะทำไมยังปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้อีก"

ภัทรินทร์พาลไปต่อว่ามอแกนที่ลำเอียงที่เลือกจะช่วยวีกิจคนเดียว

"คุณวีมีความผิดก็จริงแต่ก็ยังอยู่ในขั้นที่คุยกันได้แต่อย่างคุณ.... คนที่จงใจทำลายทั้งบริษัทและคุณปลายฝนที่บริสุทธิ์คงไม่มีอะไรจะต้องคุย"

มอแกนไม่คิดว่าภัทรินทร์จะกล้าใช้วีกิจให้ปรักปรำปลายฝนนับว่าเธอเป็นคนที่ร้ายลึกอย่างมากคราแรกเขาคิดเพียงแค่ว่าเธอแอบชอบเจ้านายของเขาเท่านั้นแต่นี่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด

"ฉันขอคุยกับท่านประธานก่อนได้ไหมคะ"

ภัทรินทร์ยังอยากหาข้ออ้างอยู่ทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ฟรานซิสเอาเรื่องเธอ

"คุยกับนายเหรอชื่อของคุณตอนนี้นายยังไม่อยากได้ยินอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอนาย...อันที่จริงคุณต้องดีใจด้วยซ้ำที่นายเลือกจะให้ตำรวจจัดการคุณแทน"

มอแกนได้รับคำสั่งว่าให้จัดการทุกอย่างแทนเขาเพราะตอนนี้เวลาทั้งหมดเจ้านายของเขาทุ่มไปเพื่อการดูแลปลายฝนนับว่าเจ้านายของเขาปราณีภัทรินทร์อยู่มากแล้ว

จึงเลือกให้ตำรวจจัดการเพราะหากเจ้านายของเขาจะจัดการเองมีหวังเธอได้ส่งไปอยู่ชายแดนไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันหรือไม่ก็อาจจะเสียโฉมหรือพิการไปตลอดชีวิต

"ไม่..มันต้องไม่เป็นแบบนี้...มันต้องไม่เป็นแบบนี้..."

ภัทรินทร์รับไม่ได้ที่ฟรานซิสจะเกลียดเธอตอนนี้เธอจึงอาละวาดฟิวส์ขาดไม่ยอมรับความจริง

"หยุดอาละวาดได้แล้วคุณตำรวจพาเธอไปเถอะครับ"

มอแกนสั่งให้ตำรวจพาตัวหญิงสาวออกไปเพราะเขาไม่อยากให้เธออาละวาดอยู่ที่นี่

"ครับ"

"แล้วเรื่องผมล่ะครับคุณมอแกน"

วีกิจยืนมองทุกอย่างอย่างเสียใจในการกระทำของเขาในวันนี้หากเขาไม่ได้มอแกนช่วยเอาไว้ไม่รู้ว่าฟรานซิสจะทำอย่างไรกับเขาบ้าง

"เรื่องคุณน่ะเหรอ...ตอนแรกนายก็จะให้เอาเรื่องเหมือนกันแต่ผมขอเอาไว้นายฝากมาบอกว่าถ้าครั้งหน้าคุณยังยอมโง่ให้คนอื่นใช้งานอีกเค้าก็จะไม่ยอมให้คนโง่ทำงานที่นี่ต่อไปหรือไม่ต้องมีชีวิตอยู่เลยยิ่งดี"

"ขอบคุณมากๆครับคุณมอแกน"

วีกิจแทบจะก้มกราบมอแกนอยู่รอมร่อที่เหมือนฉุดดึงเขามาสู่ชีวิตใหม่ได้

สามวันต่อมา

สวนสาธารณะ

"ทำไมอยากมาที่นี่"

ฟรานซิสนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวลินินสบายๆเช่นเดียวกับปลายฝนไม่รู้หญิงสาวนึกยังไงชวนเขามานั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านบรรยากาศในตอนเย็นนี้ค่อนข้างดีเหล่าผู้คนก็มาวิ่งออกกำลังกายกันประปรายไม่เยอะมาก

"ก็คุณไม่พาฉันไปที่เขาใหญ่ซะทีนี่นา"

ปลายฝนหันมาขมวดคิ้วให้ฟรานซิสเขารับปากเธอว่าจะพาไปเขาใหญ่แต่ไม่ยักจะบอกเธอเสียทีว่าจะไปวันไหน

"บอกแล้วไงว่าให้ตัดไหมก่อนแล้วจะพาไปที่นั่นมันไกลหมอไม่ใช่หรือไงเกิดเธอซุ่มซ่ามเป็นอะไรอีกจะทำยังไง"

เขาอยากจะให้แผลของหญิงสาวหายดีกว่านี้ก่อนจะได้พักผ่อนที่นั่นอย่างสบายใจ

"ก็ได้ๆ...พูดแบบนี้นี่เป็นห่วงฉันใช่มะ"

ปลายฝนแกล้งเอียงหัวไหล่กระแซะไปที่แขนของฟรานซิสเรียกรอยยิ้มของเขาเล็กน้อย

"แดดดี๊ฮับ...ฮือ.ๆๆๆ"

ต้นหนาววิ่งนำหน้าอีธานสะอึกสะอื้นปีนขึ้นมากอดคนเป็นพ่อ

"เป็นอะไรครับต้นหนาว"

ฟรานซิสรีบโอบกอดปลอบลูกชายตัวกลมทั้งยังก้มหน้าถามหาสาเหตุของการร้องให้ครั้งนี้กับลูกชายของเขา

"หนาวจะเอาน้อง..ฮือๆๆๆจุนอาไม่ให้"

ต้นหนาวพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

"หืมม.."

ฟรานซิสเงยหน้าขมวดคิ้งส่งให้อีธานเชิงคำถาม

"พอดีนายน้อยไปเห็นคนอุ้มเด็กมาเลยวิ่งไปเล่นกับเค้าพอนานเข้าก็จะขอน้องมาผมจึงต้องพากลับมาก่อนนี่แหละครับ"

อีธานเองก็ไม่รู้จะปลอบนายน้อยของเขาอย่างไรเช่นกัน

"หนาวจะเอาน้อง..ฮือๆๆๆ"

ต้นหนาวซุกหน้าสะอื้นอยู่ที่อกคนเป็นพ่อไม่ยอมหยุด

"จะทำยังไงล่ะครับหาซื้อไม่ได้ด้วยสิ"

อีธานเกาหัวแกรกๆเรื่องอื่นเขาพอจะหาให้นายน้อยของเขาได้แต่เรื่องนี้ยากเกินความสามารถของเขาเสียจริง

"ฮือๆๆๆ..."

"เอ่อ.."

ฟรานซิสหันไปมองหน้าปลายฝนที่ตอนนี้เธอก็ดูจะไปไม่เป็นกับเรื่องนี้เหมือนกัน

"ต้นหนาวครับฟังมามี๊นะครับต้นหนาวต้องโตกว่านี้ก่อนต้องไม่ร้องให้เป็นเด็กขี้แยต้นหนาวถึงจะมีน้องได้นะครับ"

ปลายฝนต้องใช้วิธีปลอบประโลมหลอกล่อลูกชายของเธอก่อนทั้งที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะหาน้องให้ลูกชายของเธอได้หรือเปล่า

"ห..เหรอฮับ.."

"จริงสิครับ"

ดูท่าต้นหนาวจะเชื่อฟังคนเป็นแม่เป็นอย่างดีทำให้ปลายฝนและฟรานซิสค่อยโล่งใจไปหน่อย

22.00 น.

"นึกยังไงไปบอกลูกแบบนั้น"

ในระหว่างที่หญิงสาวนอนอยู่ข้างๆฟรานซิสพลางนึกถึงเรื่องเมื่อเย็นที่หญิงสาวบอกกับต้นหนาวเอาไว้เขาคิดไม่ตกจริงๆว่าหญิงสาวจะใช้วิธีไหนหาน้องมาให้ต้นหนาวได้

"ก็ต้องหาทางแก้ปัญหาไปก่อนน่ะคุณ"

"ไม่คิดว่าลูกจะจำหรือไง"

"ที่ฉันพูดกับลูกความหมายมันก็กว้างพอสมควรนะ"

สิ่งที่ปลายฝนพูดไปคิดว่าความหมายของเธอกว้างพอที่จะมีข้อแก้ตัวให้ลูกเธอได้อีกหากมีคำถามจากลูกเธอขึ้น

"อืม.. ฉันคิดว่าเธอคิดขโมยสเปิร์มใครไปทำน้องให้ต้นหนาวอีก"

ฟรานซิสพูดพลางอมยิ้ม

"หืม.. จะไปขโมยทำไมล่ะคะในเมื่อคุณก็อยู่ตรงนี้"

ปลายฝนชะโงกหัวมาอมยิ้มให้คนข้างๆพร้อมยกมือจิ้มไปที่หน้าอกของชายหนุ่มที่นอนอยู่

"ยัยทะเล้นนอนได้แล้ว"

ฟรานซิสยกมือหนาเอื้อมผ่านหมอนข้างไปจับไหล่หญิงสาวเบาๆพร้อมกดให้เธอลงไปนอน

"ค่ะ...คืนนี้ฉันขอนอนจับมือนะคะ.."

ปลายฝนจับมือของเขาเอาไว้ซุกอยูแนบแก้มครู่หนึ่งแล้วจึงกุมมือของเขาเอาไว้เบาๆ

"อืม.."

ฟรานซิสอนุญาตเธอเบาๆด้วยเสียงในลำคอ

"ฝันดีค่ะ"

"เหมือนกัน"

3วันต่อมา

โรงพยาบาล

วันนี้ปลายฝนมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งเพื่อตัดไหมตรงแผลที่หน้าผากเมื่อเรียบร้อยแล้วจึงแวะมาหาลัลลลิลเพื่อนเธอครู่หนึ่ง

"เป็นไงบ้าง"

"หมายถึงเรื่องอะไร"

ปลายฝนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของลัลลิลในขณะที่เพื่อนเธอกำลังยืนพิงโต้ะถามสารทุกข์สุขดิบกัน

"แกกับคุณฟราน"

"ตอนนี้ก็ดีนะ"

ปลายฝนพยักหน้า​เบาๆ

"ไม่ใช่ว่าไปตกหลุมรักเค้าแล้วล่ะ"

ลัลลลินก้มลงมาถามเพื่อนเธอเล็กน้อยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ฟรานซิสตรงสเป็กเพื่อนเธอทุกอย่างขนาดนั้นเพื่อนเธอจะไม่แอบหวั่นไหวบ้างจริงๆหรือ