"แล้วทำไมคุณวีคุณถึงไม่เอาเรื่องด้วยล่ะคะทำไมยังปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้อีก"
ภัทรินทร์พาลไปต่อว่ามอแกนที่ลำเอียงที่เลือกจะช่วยวีกิจคนเดียว
"คุณวีมีความผิดก็จริงแต่ก็ยังอยู่ในขั้นที่คุยกันได้แต่อย่างคุณ.... คนที่จงใจทำลายทั้งบริษัทและคุณปลายฝนที่บริสุทธิ์คงไม่มีอะไรจะต้องคุย"
มอแกนไม่คิดว่าภัทรินทร์จะกล้าใช้วีกิจให้ปรักปรำปลายฝนนับว่าเธอเป็นคนที่ร้ายลึกอย่างมากคราแรกเขาคิดเพียงแค่ว่าเธอแอบชอบเจ้านายของเขาเท่านั้นแต่นี่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด
"ฉันขอคุยกับท่านประธานก่อนได้ไหมคะ"
ภัทรินทร์ยังอยากหาข้ออ้างอยู่ทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ฟรานซิสเอาเรื่องเธอ
"คุยกับนายเหรอชื่อของคุณตอนนี้นายยังไม่อยากได้ยินอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอนาย...อันที่จริงคุณต้องดีใจด้วยซ้ำที่นายเลือกจะให้ตำรวจจัดการคุณแทน"
มอแกนได้รับคำสั่งว่าให้จัดการทุกอย่างแทนเขาเพราะตอนนี้เวลาทั้งหมดเจ้านายของเขาทุ่มไปเพื่อการดูแลปลายฝนนับว่าเจ้านายของเขาปราณีภัทรินทร์อยู่มากแล้ว
จึงเลือกให้ตำรวจจัดการเพราะหากเจ้านายของเขาจะจัดการเองมีหวังเธอได้ส่งไปอยู่ชายแดนไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันหรือไม่ก็อาจจะเสียโฉมหรือพิการไปตลอดชีวิต
"ไม่..มันต้องไม่เป็นแบบนี้...มันต้องไม่เป็นแบบนี้..."
ภัทรินทร์รับไม่ได้ที่ฟรานซิสจะเกลียดเธอตอนนี้เธอจึงอาละวาดฟิวส์ขาดไม่ยอมรับความจริง
"หยุดอาละวาดได้แล้วคุณตำรวจพาเธอไปเถอะครับ"
มอแกนสั่งให้ตำรวจพาตัวหญิงสาวออกไปเพราะเขาไม่อยากให้เธออาละวาดอยู่ที่นี่
"ครับ"
"แล้วเรื่องผมล่ะครับคุณมอแกน"
วีกิจยืนมองทุกอย่างอย่างเสียใจในการกระทำของเขาในวันนี้หากเขาไม่ได้มอแกนช่วยเอาไว้ไม่รู้ว่าฟรานซิสจะทำอย่างไรกับเขาบ้าง
"เรื่องคุณน่ะเหรอ...ตอนแรกนายก็จะให้เอาเรื่องเหมือนกันแต่ผมขอเอาไว้นายฝากมาบอกว่าถ้าครั้งหน้าคุณยังยอมโง่ให้คนอื่นใช้งานอีกเค้าก็จะไม่ยอมให้คนโง่ทำงานที่นี่ต่อไปหรือไม่ต้องมีชีวิตอยู่เลยยิ่งดี"
"ขอบคุณมากๆครับคุณมอแกน"
วีกิจแทบจะก้มกราบมอแกนอยู่รอมร่อที่เหมือนฉุดดึงเขามาสู่ชีวิตใหม่ได้
สามวันต่อมา
สวนสาธารณะ
"ทำไมอยากมาที่นี่"
ฟรานซิสนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวลินินสบายๆเช่นเดียวกับปลายฝนไม่รู้หญิงสาวนึกยังไงชวนเขามานั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านบรรยากาศในตอนเย็นนี้ค่อนข้างดีเหล่าผู้คนก็มาวิ่งออกกำลังกายกันประปรายไม่เยอะมาก
"ก็คุณไม่พาฉันไปที่เขาใหญ่ซะทีนี่นา"
ปลายฝนหันมาขมวดคิ้วให้ฟรานซิสเขารับปากเธอว่าจะพาไปเขาใหญ่แต่ไม่ยักจะบอกเธอเสียทีว่าจะไปวันไหน
"บอกแล้วไงว่าให้ตัดไหมก่อนแล้วจะพาไปที่นั่นมันไกลหมอไม่ใช่หรือไงเกิดเธอซุ่มซ่ามเป็นอะไรอีกจะทำยังไง"
เขาอยากจะให้แผลของหญิงสาวหายดีกว่านี้ก่อนจะได้พักผ่อนที่นั่นอย่างสบายใจ
"ก็ได้ๆ...พูดแบบนี้นี่เป็นห่วงฉันใช่มะ"
ปลายฝนแกล้งเอียงหัวไหล่กระแซะไปที่แขนของฟรานซิสเรียกรอยยิ้มของเขาเล็กน้อย
"แดดดี๊ฮับ...ฮือ.ๆๆๆ"
ต้นหนาววิ่งนำหน้าอีธานสะอึกสะอื้นปีนขึ้นมากอดคนเป็นพ่อ
"เป็นอะไรครับต้นหนาว"
ฟรานซิสรีบโอบกอดปลอบลูกชายตัวกลมทั้งยังก้มหน้าถามหาสาเหตุของการร้องให้ครั้งนี้กับลูกชายของเขา
"หนาวจะเอาน้อง..ฮือๆๆๆจุนอาไม่ให้"
ต้นหนาวพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
"หืมม.."
ฟรานซิสเงยหน้าขมวดคิ้งส่งให้อีธานเชิงคำถาม
"พอดีนายน้อยไปเห็นคนอุ้มเด็กมาเลยวิ่งไปเล่นกับเค้าพอนานเข้าก็จะขอน้องมาผมจึงต้องพากลับมาก่อนนี่แหละครับ"
อีธานเองก็ไม่รู้จะปลอบนายน้อยของเขาอย่างไรเช่นกัน
"หนาวจะเอาน้อง..ฮือๆๆๆ"
ต้นหนาวซุกหน้าสะอื้นอยู่ที่อกคนเป็นพ่อไม่ยอมหยุด
"จะทำยังไงล่ะครับหาซื้อไม่ได้ด้วยสิ"
อีธานเกาหัวแกรกๆเรื่องอื่นเขาพอจะหาให้นายน้อยของเขาได้แต่เรื่องนี้ยากเกินความสามารถของเขาเสียจริง
"ฮือๆๆๆ..."
"เอ่อ.."
ฟรานซิสหันไปมองหน้าปลายฝนที่ตอนนี้เธอก็ดูจะไปไม่เป็นกับเรื่องนี้เหมือนกัน
"ต้นหนาวครับฟังมามี๊นะครับต้นหนาวต้องโตกว่านี้ก่อนต้องไม่ร้องให้เป็นเด็กขี้แยต้นหนาวถึงจะมีน้องได้นะครับ"
ปลายฝนต้องใช้วิธีปลอบประโลมหลอกล่อลูกชายของเธอก่อนทั้งที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะหาน้องให้ลูกชายของเธอได้หรือเปล่า
"ห..เหรอฮับ.."
"จริงสิครับ"
ดูท่าต้นหนาวจะเชื่อฟังคนเป็นแม่เป็นอย่างดีทำให้ปลายฝนและฟรานซิสค่อยโล่งใจไปหน่อย
22.00 น.
"นึกยังไงไปบอกลูกแบบนั้น"
ในระหว่างที่หญิงสาวนอนอยู่ข้างๆฟรานซิสพลางนึกถึงเรื่องเมื่อเย็นที่หญิงสาวบอกกับต้นหนาวเอาไว้เขาคิดไม่ตกจริงๆว่าหญิงสาวจะใช้วิธีไหนหาน้องมาให้ต้นหนาวได้
"ก็ต้องหาทางแก้ปัญหาไปก่อนน่ะคุณ"
"ไม่คิดว่าลูกจะจำหรือไง"
"ที่ฉันพูดกับลูกความหมายมันก็กว้างพอสมควรนะ"
สิ่งที่ปลายฝนพูดไปคิดว่าความหมายของเธอกว้างพอที่จะมีข้อแก้ตัวให้ลูกเธอได้อีกหากมีคำถามจากลูกเธอขึ้น
"อืม.. ฉันคิดว่าเธอคิดขโมยสเปิร์มใครไปทำน้องให้ต้นหนาวอีก"
ฟรานซิสพูดพลางอมยิ้ม
"หืม.. จะไปขโมยทำไมล่ะคะในเมื่อคุณก็อยู่ตรงนี้"
ปลายฝนชะโงกหัวมาอมยิ้มให้คนข้างๆพร้อมยกมือจิ้มไปที่หน้าอกของชายหนุ่มที่นอนอยู่
"ยัยทะเล้นนอนได้แล้ว"
ฟรานซิสยกมือหนาเอื้อมผ่านหมอนข้างไปจับไหล่หญิงสาวเบาๆพร้อมกดให้เธอลงไปนอน
"ค่ะ...คืนนี้ฉันขอนอนจับมือนะคะ.."
ปลายฝนจับมือของเขาเอาไว้ซุกอยูแนบแก้มครู่หนึ่งแล้วจึงกุมมือของเขาเอาไว้เบาๆ
"อืม.."
ฟรานซิสอนุญาตเธอเบาๆด้วยเสียงในลำคอ
"ฝันดีค่ะ"
"เหมือนกัน"
3วันต่อมา
โรงพยาบาล
วันนี้ปลายฝนมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งเพื่อตัดไหมตรงแผลที่หน้าผากเมื่อเรียบร้อยแล้วจึงแวะมาหาลัลลลิลเพื่อนเธอครู่หนึ่ง
"เป็นไงบ้าง"
"หมายถึงเรื่องอะไร"
ปลายฝนนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของลัลลิลในขณะที่เพื่อนเธอกำลังยืนพิงโต้ะถามสารทุกข์สุขดิบกัน
"แกกับคุณฟราน"
"ตอนนี้ก็ดีนะ"
ปลายฝนพยักหน้าเบาๆ
"ไม่ใช่ว่าไปตกหลุมรักเค้าแล้วล่ะ"
ลัลลลินก้มลงมาถามเพื่อนเธอเล็กน้อยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ฟรานซิสตรงสเป็กเพื่อนเธอทุกอย่างขนาดนั้นเพื่อนเธอจะไม่แอบหวั่นไหวบ้างจริงๆหรือ
"เปล่าซะหน่อย"ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงักที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อที่จะได้อยู่กับลูกอย่างสงบสุขเท่านั้น"หืม..ให้จริงเถอะอยู่ใกล้กันทุกวันขนาดนั้นแต่ถ้าแกคิดจะรักเค้าจริงจังฉันว่ามันก็ดีนะไม่ใช่ไปหยอดเค้าให้รักแกข้างเดียว""หื้ม..เลิกพูดเรื่องนี้เถอะฉันทำทุกอย่างก็เพราะเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตฉันกับลูกนะ""อืม..ไม่ลองคิดดูตามที่ฉันบอกหน่อยเหรอ"ลัลลลินย้ำเพื่อนเธอด้วยอาการหยอกเล่นอีกรอบ"ฉันกลับก่อนนะ..."ปลายฝนส่ายหัวเบาๆพร้อมดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเพื่อนเธอนานอีกอย่างเธอก็ห่วงลูกน้อยของเธอที่บ้านด้วย"โอเคๆ"ลัลลลินอมยิ้มตามหลังเพื่อนเธอครุ่นคิดว่าสักวันเพื่อนเธอคงมิวายตกหลุมรักฟรานซิสแบบไม่รู้ตัววันต่อมาบริษัทxxx"คุณพิรัชคะนักข่าวโทรมาขอสัมภาษณ์เรื่องคดีความที่เกิดขึ้นจะให้ทำยังไงคะ"เลขาสาวเข้ามารายงานกับเจ้านายของเธอที่ตอนนี้มีสื่อโทรมาขอสัมภาษณ์พิรัชเกี่ยวกับคดีที่เขาให้คนไปขโมยผลงานของฟรานซิสมาเต็มไปหมดจนเธอเองไม่มีเวลาทำงานอย่างอื่นคอยแต่รับสายสื่อไม่เว้นว่าง"บอกพวกมันว่าฉันไม่ว่างถ้าเป็นไปได้เธอก็ไม่ต้องรับสายใครเลย"พิรัชกำลังนั่งหัวเสียอยู่กับข
วันต่อมา10.00 น."ที่นี่มีที่สวยๆติดไร่แบบนี้ด้วยเหรอ"ฟรานซิสนั่งอยู่ที่เพิงแคร่ไม้ที่มีหลังคามุงแฝกกับปลายฝนริมธารน้ำตกส่วนอีธานก็พาต้นหนาวเดินเล่นอยู่กับเหล่าบอดี้การ์ดหญิงสาวรบเร้าชวนเขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนให้เขายอมพาเธอและลูกเข้าป่ามาที่นี่เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร..แต่ธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามก็มักจะอยู่ไกลหูไกลตาผู้คนเสมอเมื่อมาถึงแล้วค่อยหายเหนื่อยคุ้มค่ากับที่เสียเวลามาอยู่เหมือนกัน"อืมม...ตอนเด็กๆเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่ก็จะพากันมานั่งที่นี่ตลอด""แล้วนี่คุณใส่อะไรมาเต็มกระเป๋า"ฟรานซิสว่าจะถามหญิงสาวตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอแบกเป้อะไรมาด้วยทั้งที่พวกอุปกรณ์ของต้นหนาวก็มีลูกน้องของเขาจัดการถือให้อยู่แล้ว"ก็พวกเสื้อผ้าผ้าขนหนูแล้วก็พวกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเวลามาที่นี่ก็เตรียมแบบนี้เป็นประจำ"เธอมักจะพกของพวกนี้ติดตัวประจำเวลาเข้าป่าหรือไปไหนไกลๆเพราะทุกที่อาจจะเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินขึ้นได้เสมอ"รอบคอบจริงนะ""คุณลืมรึเปล่าฉันเรียนหมอนะคะรอบคอบปลอดภัยไว้ก่อนเสมอ"ปลายฝนยกคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่มทำให้เขาต้องใช้มือหนาผลักหัวเธอเล่นด้วยความหมั่นไส้เบาๆ"น้ำตก... น้ำตก... เ
ไร่เรือนงาม"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับคุณตำรวจ"อีธานออกมาจากป่าได้ก็ประสานงานกับตำรวจทันทีจนตอนนี้รถตำรวจมาจอดที่ไร่เรือนงามกันเต็มไปหมดทั้งยังมีรถพยาบาลมาคอยสแตนบายเอาไว้หากเจอใครได้รับบาดเจ็บจึงจะได้ช่วยเหลือกันได้อย่างรวดเร็ว"ยังไงเดี๋ยวพวกผมจะออกตามหาพวกเค้าทั้งสองให้เร็วที่สุด""ฝากด้วยนะครับคุณตำรวจ"อีธานต้องฝากตำรวจท้องที่ที่นี่เพราะตำรวจจะชำนาญกับป่าที่นี่มากกว่าเขาและเขาเองก็ต้องคอยดูแลต้นหนาว18.30 น."นี่มันก็จะมืดแล้วทำไมยังไม่มีคนมาตามหานะ"ปลายฝนนั่งหน้ามุ่ยโดยมีฟรานซิสนอนอยู่ที่ตักรู้สึกร้อนใจที่ไม่มีใครมาตามหาพวกเธอเสียทีตอนนี้หน้าตาของฟรานซิสก็เริ่มซีดเซียวมากขึ้นไปทุกทีจนเธอเริ่มใจไม่ดี"เดี๋ยวอีธานก็ให้คนมาตามหาคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขาเชื่อว่าอีธานคงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาและเธอเป็นแน่"คุณว่าคุณอีธานจะพาลูกเราออกไปปลอดภัยไหม"ปลายฟ้าถามฟรานซิสด้วยสีหน้าเป็นกังวล"อืม... ผมเชื่อมืออีธาน""ถ้าคุณเชื่อฉันก็เชื่อ...นอนพักเถอะดูสิหน้าซีดเซียวหมดแล้ว""อืมม""คุณปลายครับ"ปลายฝนได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอจึงรีบชะโงกหน้าไปมอง"คุณต
เย็นของวัน"สวัสดีค่ะคุณลอเลนโซ่เป็นยังไงบ้างคะ"ลัลลลิลมาตรวจคนไข้เคสของเธอก่อนจะออกเวรที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีวันนี้อาการเขาดูดีกว่าตอนที่มาเมื่อวานอย่างมาก"เมื่อไรผมจะได้ออกจากที่นี่"ลอเลนโซเปรยหางตามองหมอสาวร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเขารู้สึกเบื่อห้องนี้จะแย่"อีกคงสักสองสามวันค่ะ.. แล้วนี่คุณยังไม่ได้ทานยาอีกเหรอคะ"ลัลลลิลเหลือบไปเห็นแก้วที่ใส่ยาอยู่บนหัวโต๊ะสองแก้วเท่ากับว่าวันนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้กินยาเลยสักมื้อ"ผมไม่อยากกิน"ลอเลนโซส่งสายตาอวดดีมายังหมอสาวเขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง"ถ้าไม่กินยาคุณก็คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลนานกว่าสามวันค่ะ"ลัลลลิลเจอคนไข้มาหลายรูปแบบและรู้ว่าคนอย่างเขาต้องใช้ไม้ไหนจัดการเธอจึงบอกชายหนุ่มด้วยท่าทีขึงขัง"ผมจะกลับแล้วหมอก็ไปตรวจผมที่บ้านเองละกันผมจ่ายเงินเพิ่มอยากได้เท่าไรก็ว่ามา"ลอเลนโซส่งข้อเสนอให้หญิงสาวเยี่ยงคนเอาแต่ใจ"อืมม..""โอ้ยย...ทำอะไรของคุณเนี่ย"ลัลลลิลยื่นมือไปบิดข้อเท้าชายหนุ่มไปมาหน้าตาเฉยจนชายหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ร้องลั่น"รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ"หญิงสาวถามคนไข้ของเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กๆ"ปวดน่ะสิถามได้""ปวดก็ทานยาค่ะแล้วก็กร
" .... "ฟรานซิสยกยิ้มอย่างพอใจที่หญิงสาวเชื่อฟังเขาแต่โดยดี"คุณฟรานคะเรื่องคนร้ายที่ทำร้ายคุณทำไมคุณไม่ให้ตำรวจจัดการล่ะคะ"เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ปลายฝนสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มไม่ให้ตำรวจจัดการเลือกที่จะไม่พูดว่ารู้ตัวคนร้าย"คนแบบนั้นต้องเจอคนอย่างฉัน...ฉันจะนอนแล้วเธออย่าถามอะไรอีกเลย"ฟรานซิสคิดว่ากฏหมายน่าจะทำอะไรคนอย่าพิรัชไม่ได้เขาหายเจ็บเมื่อไรเมื่อนั้นคือวันที่ซวยที่สุดของพิรัช"ค่ะ"ปลายฝนนอนมองหน้าคนที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างพินิจพิจารณาถามตัวเองว่าเธอเป็นห่วงอะไรเขาขนาดนั้นในวันที่โดนลอบทำร้ายทั้งคำพูดจากลัลลลินยังแวบเข้ามาในหัวว่าเธอตกหลุมรักเขาหรือยังแต่เธอก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดกับตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรกับเขาเพราะพึ่งจะใกล้ชิดกันได้ไม่นานวันต่อมา08.30โรงพยาบาลxxx"โทรตามย่ามาทำไมแต่เช้า"เฮเลนต้องถ่อมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าเพราะหลานชายของเธอรบเร้าให้เธอมาเป็นเด็กๆ"ผมอยากออกจากโรงพยาบาล.. เบื่ออ่ะครับคุณย่าเราจ้างหมอจ้างพยาบาลพิเศษไปรักษาที่บ้านก็ได้นี่"ลอเลนโซบ่นอู้อี้อ้อนคนเป็นย่าสุดฤทธิ์"เรานี่มันจริงๆเลยนะ... เดี๋ยวย่าจะไปคุยกับหมอให้"ด้วยความที่รั
เช้าวันต่อมา"คุณฟรานคะได้เวลาทำแผลแล้วค่ะ"ปลายฝนถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากตู้หลังจากที่ฟรานซิสล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว"อืม..""ถ้าเจ็บบอกนะคะ"ปลายฝนค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือมากที่สุดในขณะที่ชายหนุ่มนั่งถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงนอนตัวเดียวมีผ้าห่มคลุมขาอยู่กรายๆ"โอ้ยยย..""เจ็บเหรอคะ..."ฟรานซิสส่งเสียงร้องในขณะที่ปลายฝนกำลังแกผ้าพันแผลที่พันรอบเอวของเขาจนเธอนั้นหยุดชะงักเงยหน้ามามองเขาด้วยสีหน้าแววตาตกใจที่ทำเขาเจ็บ"เปล่า..แค่อยากแกล้งเธอรู้ไหมเธอน่ารักนะเวลาทำหน้าตกใจ"ฟรานซิสจ้องสายตาไปที่ดวงตาของหญิงสาวอมยิ้มหยอกเอินเธอเล่น"พูดแบบนี้จีบฉันเหรอคะ"ปลายฝนหลี่ตามองชายหนุ่มพร้อมละมือจากผ้าพันแผลจับไปที่พวงแก้มของเขาและค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆ".....""แดดดี๊..ฮับ.."เฮเลนอุ้มต้นหนาวเข้ามาในห้องฟรานซิสภาพตรงหน้าทำให้เธอกำลังจะก้าวเดินออกไปเงียบๆแต่ดูท่าเหลนชายของเธอจะทำบรรยากาศโรแมนติกของพ่อกับแม่พังซะแล้ว"เอ่อ..ย่าเข้ามาผิดเวลารึเปล่า...เมื่อกี้ย่าไม่เห็นอะไรเลยนะ..ไม่เห็นเลย"เฮเลนยิ้มแหยๆให้หลานทั้งสองที่อยู่บนเตียงทั้งเดินมานั่งที่โซฟาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ"ไม่เนียนเลยนะครับ
"คุณดูแลคนไข้ด้วยวิธีนี้หรือไง"ลอเลนโซ่ส่งสายตาพิฆาตไปให้หมอสาว"ก็คุณไม่ยอมกินดีๆนี่คะ"ลัลลลินไม่ได้สนใจสายตาแข็งกร้าวของใช้หนุ่มแม้แต่น้อยเพราะเธอก็ทำหน้าที่ของเธอปกติ"เอามานี่ผมกินเอง"ลอเลนโซ่เห็นว่าหากเขาไม่ยอมกินดีๆจะต้องโดนหญิงสาวแกล้งอีกเป็นแน่จึงให้เธอเลื่อนโต๊ะทานอาหารเข้ามาใกล้ๆเขาแล้วเขาจะกินเองแต่โดยดี"..."ลัลลลินเลื่อนโต๊ะอาหารให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วเธอจึงลงมานั่งที่โซฟาพร้อมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างสบายอารมณ์อาทิตย์ต่อมาตอนนี้อาการของก็หายดีเกือบร้อยเปอร์เซ็นแล้วเขาจึงเข้าไปทำงานที่บริษัทตามปกติส่วนทางด้านลอเลนโซ่ก็ยังคงต้องให้ลัลลลิลบังคับกันกินข้าวกินยาอีกเช่นเคยเป็นเด็กๆ อาการฟกช้ำตามเนื้อตัวของเขาดีขึ้นมากแล้วที่ยังเหลืออาการบาดเจ็บก็คงจะเป็นแขนและขาที่ต้องใส่เฝือกเอาไว้จนกว่ากระดูกที่แตกจะประสานกันเป็นอย่างดีบริษัทxxx"ภัทรินทร์มีคนมาประกันตัวไปแล้วครับนายจะให้ทำยังไงต่อ"มอแกนรายงานความคืบหน้าที่เขาเพิ่งได้รู้มา"ปล่อยเธอไปก่อน"เรื่องภัทรินทร์ฟรานซิสไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นักเขาพอจะรู้ว่าใครเป็นคนช่วยเธอตอนนี้เขาขอคิดบัญชีรวบยอดกับคนที่สั่งการเรื่องทั้งหมด
"โห่... หมอเค้าพูดกับคนไข้แบบนี้เหรอ"ลอเลนโซเบือนสายตามาหมอสาวอย่างไม่สบอารมณ์"เฉพาะคนไข้ที่สมองสามขวบอย่างคุณเท่านั้นแหละต้นหนาวยังจะพูดรู้เรื่องซะกว่าเลย"ลัลลลิลพูดจาแบบนี้กับคนไข้อย่างเขาเท่านั้นเพราะคนอย่างเขาพูดดีด้วยก็ไม่ค่อยจะเข้าไปในสมองเท่าไร"คุณเอาผมไปเปรียบเทียบกับหลานได้ยังไง""ก็มันจริงไหมล่ะ... เงียบปากแล้วกินข้าวไปเลย"ลัลลลิลเลื่อนโต๊ะวางถาดอาหารมาตรงหน้าชายหนุ่มทั้งยังมองค้อนเขาไปหนึ่งที"หึ่..."ลอเลนโซสบถอย่างอารมณ์เสีย"อีกสามวันฉันจะพาคุณไปผ่าเฝือกที่โรงพยาบาล""ผ่าที่นี่ไม่ได้หรือไง""ที่นี่มีแต่มีดทำครัวหรือคุณจะให้ฉันทำล่ะ""ชิ..ผ่าออกก็ดีจะได้โล่งซะที""ผ่าแล้วใส่ใหม่ค่ะไม่ใช่ผ่าแล้วผ่าเลย""หา...ใส่ทำไมอีกล่ะ"ลอเลนโซมีสีหน้าผิดหวัง"คุณคิดว่าแค่อาทิตย์กว่าๆกระดูกคุณจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยหรือไงทำอย่างกับไม่เคยเจ็บตัว"ลัลลลิลรู้ว่าเขาเคยจะตัวอยู่บ่อยครั้งแต่ทำไมไม่อยากจะชินกับการรักษาเสียที"เฮ้อ.."ลอเลนโซถอนหายใจมองจานข้าวตรงหน้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายสนามบินxxx"ทำไมพีถึงกลับมาเข้าโรงพยาบาลได้อีก"ภูผานักธุรกิจหนุ่มวัย39ที่เป็นพี่ชายของพิรัชเขาร่วมหุ้นเปิด