"เปล่าซะหน่อย"ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงักที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อที่จะได้อยู่กับลูกอย่างสงบสุขเท่านั้น"หืม..ให้จริงเถอะอยู่ใกล้กันทุกวันขนาดนั้นแต่ถ้าแกคิดจะรักเค้าจริงจังฉันว่ามันก็ดีนะไม่ใช่ไปหยอดเค้าให้รักแกข้างเดียว""หื้ม..เลิกพูดเรื่องนี้เถอะฉันทำทุกอย่างก็เพราะเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตฉันกับลูกนะ""อืม..ไม่ลองคิดดูตามที่ฉันบอกหน่อยเหรอ"ลัลลลินย้ำเพื่อนเธอด้วยอาการหยอกเล่นอีกรอบ"ฉันกลับก่อนนะ..."ปลายฝนส่ายหัวเบาๆพร้อมดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเพื่อนเธอนานอีกอย่างเธอก็ห่วงลูกน้อยของเธอที่บ้านด้วย"โอเคๆ"ลัลลลินอมยิ้มตามหลังเพื่อนเธอครุ่นคิดว่าสักวันเพื่อนเธอคงมิวายตกหลุมรักฟรานซิสแบบไม่รู้ตัววันต่อมาบริษัทxxx"คุณพิรัชคะนักข่าวโทรมาขอสัมภาษณ์เรื่องคดีความที่เกิดขึ้นจะให้ทำยังไงคะ"เลขาสาวเข้ามารายงานกับเจ้านายของเธอที่ตอนนี้มีสื่อโทรมาขอสัมภาษณ์พิรัชเกี่ยวกับคดีที่เขาให้คนไปขโมยผลงานของฟรานซิสมาเต็มไปหมดจนเธอเองไม่มีเวลาทำงานอย่างอื่นคอยแต่รับสายสื่อไม่เว้นว่าง"บอกพวกมันว่าฉันไม่ว่างถ้าเป็นไปได้เธอก็ไม่ต้องรับสายใครเลย"พิรัชกำลังนั่งหัวเสียอยู่กับข
วันต่อมา10.00 น."ที่นี่มีที่สวยๆติดไร่แบบนี้ด้วยเหรอ"ฟรานซิสนั่งอยู่ที่เพิงแคร่ไม้ที่มีหลังคามุงแฝกกับปลายฝนริมธารน้ำตกส่วนอีธานก็พาต้นหนาวเดินเล่นอยู่กับเหล่าบอดี้การ์ดหญิงสาวรบเร้าชวนเขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนให้เขายอมพาเธอและลูกเข้าป่ามาที่นี่เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร..แต่ธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามก็มักจะอยู่ไกลหูไกลตาผู้คนเสมอเมื่อมาถึงแล้วค่อยหายเหนื่อยคุ้มค่ากับที่เสียเวลามาอยู่เหมือนกัน"อืมม...ตอนเด็กๆเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่ก็จะพากันมานั่งที่นี่ตลอด""แล้วนี่คุณใส่อะไรมาเต็มกระเป๋า"ฟรานซิสว่าจะถามหญิงสาวตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอแบกเป้อะไรมาด้วยทั้งที่พวกอุปกรณ์ของต้นหนาวก็มีลูกน้องของเขาจัดการถือให้อยู่แล้ว"ก็พวกเสื้อผ้าผ้าขนหนูแล้วก็พวกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเวลามาที่นี่ก็เตรียมแบบนี้เป็นประจำ"เธอมักจะพกของพวกนี้ติดตัวประจำเวลาเข้าป่าหรือไปไหนไกลๆเพราะทุกที่อาจจะเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินขึ้นได้เสมอ"รอบคอบจริงนะ""คุณลืมรึเปล่าฉันเรียนหมอนะคะรอบคอบปลอดภัยไว้ก่อนเสมอ"ปลายฝนยกคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่มทำให้เขาต้องใช้มือหนาผลักหัวเธอเล่นด้วยความหมั่นไส้เบาๆ"น้ำตก... น้ำตก... เ
ไร่เรือนงาม"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับคุณตำรวจ"อีธานออกมาจากป่าได้ก็ประสานงานกับตำรวจทันทีจนตอนนี้รถตำรวจมาจอดที่ไร่เรือนงามกันเต็มไปหมดทั้งยังมีรถพยาบาลมาคอยสแตนบายเอาไว้หากเจอใครได้รับบาดเจ็บจึงจะได้ช่วยเหลือกันได้อย่างรวดเร็ว"ยังไงเดี๋ยวพวกผมจะออกตามหาพวกเค้าทั้งสองให้เร็วที่สุด""ฝากด้วยนะครับคุณตำรวจ"อีธานต้องฝากตำรวจท้องที่ที่นี่เพราะตำรวจจะชำนาญกับป่าที่นี่มากกว่าเขาและเขาเองก็ต้องคอยดูแลต้นหนาว18.30 น."นี่มันก็จะมืดแล้วทำไมยังไม่มีคนมาตามหานะ"ปลายฝนนั่งหน้ามุ่ยโดยมีฟรานซิสนอนอยู่ที่ตักรู้สึกร้อนใจที่ไม่มีใครมาตามหาพวกเธอเสียทีตอนนี้หน้าตาของฟรานซิสก็เริ่มซีดเซียวมากขึ้นไปทุกทีจนเธอเริ่มใจไม่ดี"เดี๋ยวอีธานก็ให้คนมาตามหาคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขาเชื่อว่าอีธานคงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาและเธอเป็นแน่"คุณว่าคุณอีธานจะพาลูกเราออกไปปลอดภัยไหม"ปลายฟ้าถามฟรานซิสด้วยสีหน้าเป็นกังวล"อืม... ผมเชื่อมืออีธาน""ถ้าคุณเชื่อฉันก็เชื่อ...นอนพักเถอะดูสิหน้าซีดเซียวหมดแล้ว""อืมม""คุณปลายครับ"ปลายฝนได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอจึงรีบชะโงกหน้าไปมอง"คุณต
เย็นของวัน"สวัสดีค่ะคุณลอเลนโซ่เป็นยังไงบ้างคะ"ลัลลลิลมาตรวจคนไข้เคสของเธอก่อนจะออกเวรที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีวันนี้อาการเขาดูดีกว่าตอนที่มาเมื่อวานอย่างมาก"เมื่อไรผมจะได้ออกจากที่นี่"ลอเลนโซเปรยหางตามองหมอสาวร่างเล็กอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเขารู้สึกเบื่อห้องนี้จะแย่"อีกคงสักสองสามวันค่ะ.. แล้วนี่คุณยังไม่ได้ทานยาอีกเหรอคะ"ลัลลลิลเหลือบไปเห็นแก้วที่ใส่ยาอยู่บนหัวโต๊ะสองแก้วเท่ากับว่าวันนี้ชายหนุ่มยังไม่ได้กินยาเลยสักมื้อ"ผมไม่อยากกิน"ลอเลนโซส่งสายตาอวดดีมายังหมอสาวเขาไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง"ถ้าไม่กินยาคุณก็คงจะต้องอยู่โรงพยาบาลนานกว่าสามวันค่ะ"ลัลลลิลเจอคนไข้มาหลายรูปแบบและรู้ว่าคนอย่างเขาต้องใช้ไม้ไหนจัดการเธอจึงบอกชายหนุ่มด้วยท่าทีขึงขัง"ผมจะกลับแล้วหมอก็ไปตรวจผมที่บ้านเองละกันผมจ่ายเงินเพิ่มอยากได้เท่าไรก็ว่ามา"ลอเลนโซส่งข้อเสนอให้หญิงสาวเยี่ยงคนเอาแต่ใจ"อืมม..""โอ้ยย...ทำอะไรของคุณเนี่ย"ลัลลลิลยื่นมือไปบิดข้อเท้าชายหนุ่มไปมาหน้าตาเฉยจนชายหนุ่มที่นอนเจ็บอยู่ร้องลั่น"รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ"หญิงสาวถามคนไข้ของเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กๆ"ปวดน่ะสิถามได้""ปวดก็ทานยาค่ะแล้วก็กร
" .... "ฟรานซิสยกยิ้มอย่างพอใจที่หญิงสาวเชื่อฟังเขาแต่โดยดี"คุณฟรานคะเรื่องคนร้ายที่ทำร้ายคุณทำไมคุณไม่ให้ตำรวจจัดการล่ะคะ"เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ปลายฝนสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มไม่ให้ตำรวจจัดการเลือกที่จะไม่พูดว่ารู้ตัวคนร้าย"คนแบบนั้นต้องเจอคนอย่างฉัน...ฉันจะนอนแล้วเธออย่าถามอะไรอีกเลย"ฟรานซิสคิดว่ากฏหมายน่าจะทำอะไรคนอย่าพิรัชไม่ได้เขาหายเจ็บเมื่อไรเมื่อนั้นคือวันที่ซวยที่สุดของพิรัช"ค่ะ"ปลายฝนนอนมองหน้าคนที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างพินิจพิจารณาถามตัวเองว่าเธอเป็นห่วงอะไรเขาขนาดนั้นในวันที่โดนลอบทำร้ายทั้งคำพูดจากลัลลลินยังแวบเข้ามาในหัวว่าเธอตกหลุมรักเขาหรือยังแต่เธอก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดกับตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรกับเขาเพราะพึ่งจะใกล้ชิดกันได้ไม่นานวันต่อมา08.30โรงพยาบาลxxx"โทรตามย่ามาทำไมแต่เช้า"เฮเลนต้องถ่อมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าเพราะหลานชายของเธอรบเร้าให้เธอมาเป็นเด็กๆ"ผมอยากออกจากโรงพยาบาล.. เบื่ออ่ะครับคุณย่าเราจ้างหมอจ้างพยาบาลพิเศษไปรักษาที่บ้านก็ได้นี่"ลอเลนโซบ่นอู้อี้อ้อนคนเป็นย่าสุดฤทธิ์"เรานี่มันจริงๆเลยนะ... เดี๋ยวย่าจะไปคุยกับหมอให้"ด้วยความที่รั
เช้าวันต่อมา"คุณฟรานคะได้เวลาทำแผลแล้วค่ะ"ปลายฝนถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากตู้หลังจากที่ฟรานซิสล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว"อืม..""ถ้าเจ็บบอกนะคะ"ปลายฝนค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือมากที่สุดในขณะที่ชายหนุ่มนั่งถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงนอนตัวเดียวมีผ้าห่มคลุมขาอยู่กรายๆ"โอ้ยยย..""เจ็บเหรอคะ..."ฟรานซิสส่งเสียงร้องในขณะที่ปลายฝนกำลังแกผ้าพันแผลที่พันรอบเอวของเขาจนเธอนั้นหยุดชะงักเงยหน้ามามองเขาด้วยสีหน้าแววตาตกใจที่ทำเขาเจ็บ"เปล่า..แค่อยากแกล้งเธอรู้ไหมเธอน่ารักนะเวลาทำหน้าตกใจ"ฟรานซิสจ้องสายตาไปที่ดวงตาของหญิงสาวอมยิ้มหยอกเอินเธอเล่น"พูดแบบนี้จีบฉันเหรอคะ"ปลายฝนหลี่ตามองชายหนุ่มพร้อมละมือจากผ้าพันแผลจับไปที่พวงแก้มของเขาและค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆ".....""แดดดี๊..ฮับ.."เฮเลนอุ้มต้นหนาวเข้ามาในห้องฟรานซิสภาพตรงหน้าทำให้เธอกำลังจะก้าวเดินออกไปเงียบๆแต่ดูท่าเหลนชายของเธอจะทำบรรยากาศโรแมนติกของพ่อกับแม่พังซะแล้ว"เอ่อ..ย่าเข้ามาผิดเวลารึเปล่า...เมื่อกี้ย่าไม่เห็นอะไรเลยนะ..ไม่เห็นเลย"เฮเลนยิ้มแหยๆให้หลานทั้งสองที่อยู่บนเตียงทั้งเดินมานั่งที่โซฟาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ"ไม่เนียนเลยนะครับ
"คุณดูแลคนไข้ด้วยวิธีนี้หรือไง"ลอเลนโซ่ส่งสายตาพิฆาตไปให้หมอสาว"ก็คุณไม่ยอมกินดีๆนี่คะ"ลัลลลินไม่ได้สนใจสายตาแข็งกร้าวของใช้หนุ่มแม้แต่น้อยเพราะเธอก็ทำหน้าที่ของเธอปกติ"เอามานี่ผมกินเอง"ลอเลนโซ่เห็นว่าหากเขาไม่ยอมกินดีๆจะต้องโดนหญิงสาวแกล้งอีกเป็นแน่จึงให้เธอเลื่อนโต๊ะทานอาหารเข้ามาใกล้ๆเขาแล้วเขาจะกินเองแต่โดยดี"..."ลัลลลินเลื่อนโต๊ะอาหารให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วเธอจึงลงมานั่งที่โซฟาพร้อมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างสบายอารมณ์อาทิตย์ต่อมาตอนนี้อาการของก็หายดีเกือบร้อยเปอร์เซ็นแล้วเขาจึงเข้าไปทำงานที่บริษัทตามปกติส่วนทางด้านลอเลนโซ่ก็ยังคงต้องให้ลัลลลิลบังคับกันกินข้าวกินยาอีกเช่นเคยเป็นเด็กๆ อาการฟกช้ำตามเนื้อตัวของเขาดีขึ้นมากแล้วที่ยังเหลืออาการบาดเจ็บก็คงจะเป็นแขนและขาที่ต้องใส่เฝือกเอาไว้จนกว่ากระดูกที่แตกจะประสานกันเป็นอย่างดีบริษัทxxx"ภัทรินทร์มีคนมาประกันตัวไปแล้วครับนายจะให้ทำยังไงต่อ"มอแกนรายงานความคืบหน้าที่เขาเพิ่งได้รู้มา"ปล่อยเธอไปก่อน"เรื่องภัทรินทร์ฟรานซิสไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นักเขาพอจะรู้ว่าใครเป็นคนช่วยเธอตอนนี้เขาขอคิดบัญชีรวบยอดกับคนที่สั่งการเรื่องทั้งหมด
"โห่... หมอเค้าพูดกับคนไข้แบบนี้เหรอ"ลอเลนโซเบือนสายตามาหมอสาวอย่างไม่สบอารมณ์"เฉพาะคนไข้ที่สมองสามขวบอย่างคุณเท่านั้นแหละต้นหนาวยังจะพูดรู้เรื่องซะกว่าเลย"ลัลลลิลพูดจาแบบนี้กับคนไข้อย่างเขาเท่านั้นเพราะคนอย่างเขาพูดดีด้วยก็ไม่ค่อยจะเข้าไปในสมองเท่าไร"คุณเอาผมไปเปรียบเทียบกับหลานได้ยังไง""ก็มันจริงไหมล่ะ... เงียบปากแล้วกินข้าวไปเลย"ลัลลลิลเลื่อนโต๊ะวางถาดอาหารมาตรงหน้าชายหนุ่มทั้งยังมองค้อนเขาไปหนึ่งที"หึ่..."ลอเลนโซสบถอย่างอารมณ์เสีย"อีกสามวันฉันจะพาคุณไปผ่าเฝือกที่โรงพยาบาล""ผ่าที่นี่ไม่ได้หรือไง""ที่นี่มีแต่มีดทำครัวหรือคุณจะให้ฉันทำล่ะ""ชิ..ผ่าออกก็ดีจะได้โล่งซะที""ผ่าแล้วใส่ใหม่ค่ะไม่ใช่ผ่าแล้วผ่าเลย""หา...ใส่ทำไมอีกล่ะ"ลอเลนโซมีสีหน้าผิดหวัง"คุณคิดว่าแค่อาทิตย์กว่าๆกระดูกคุณจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยหรือไงทำอย่างกับไม่เคยเจ็บตัว"ลัลลลิลรู้ว่าเขาเคยจะตัวอยู่บ่อยครั้งแต่ทำไมไม่อยากจะชินกับการรักษาเสียที"เฮ้อ.."ลอเลนโซถอนหายใจมองจานข้าวตรงหน้าด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายสนามบินxxx"ทำไมพีถึงกลับมาเข้าโรงพยาบาลได้อีก"ภูผานักธุรกิจหนุ่มวัย39ที่เป็นพี่ชายของพิรัชเขาร่วมหุ้นเปิด
หลายเดือนต่อมา"อุ้บ...แหวะ...""ปลาย...ปลาย...โอเคไหม""โอเคค่ะ""ดูท่าท้องนี้จะแพ้หนักเอาการนะ"ฟรานซิสต้องคอยลูบหลังให้คนเป็นภรรยาวันละหลายๆรอบเพราะตอนนี้เธอท้องได้สามเดือนแล้วและช่วงนี้ก็รู้สึกว่าเธอจะแพ้ท้องหนักขึ้นเรื่อยๆอีกด้วยจนเฮเลนเองก็เป็นห่วงกลัวว่าเหลนในท้องเธอจะได้รับสารอาหารไม่เพียงพอเพราะปลายฝนเล่นกินอะไรไม่ได้เลยเย็นของวันสองสาวนั่งคุยกันที่โซฟาของห้องโถงในคฤหาสน์"เป็นไงบ้างเห็นคุณย่าว่าแพ้ท้องหนัก"ลัลลลิลแวะมาหาเพื่อนเธอในช่วงเย็นหลังจากเลิกงานเพราะเห็นเฮเลนโทรไปบอกเธอว่าปลายฝนแพ้ท้องหนัก"อืม..ก็แทบกินอะไรไม่ได้เลยล่ะ""อีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้น..""อืม..""เออ...แกริตากลับมาไทยแล้วนะฉันว่าจะไปเยี่ยมริตาบ้างแกจะไปด้วยไหม"ลัลลลิลรู้ว่าตอนนี้เฌอริตาเพื่อนของพวกเธอกับลูกกลับมาอยู่ที่เมืองไทยแล้ว"ก็ดีนะฉันว่าจะไปหาหลานด้วยไม่รู้โตขนาดไหนแล้ว"ปลายฝนเองก็คิดถึงเพื่อนเธอกับหลานเหมือนกันเพราะตั้งแต่กลับมาจากออสเตรเลียก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย"งั้นพรุ่งนี้เลยดีไหม""ก็ได้...แล้วเรื่องแกกับคุณลอสล่ะเห็นว่าได้ฤกษ์แต่งแล้วนี่วันไหนไม่เห็นบอกฉันบ้างเลย"ปลายฝนหันไปถามลัลลลิลอย่างสง
ครู่ต่อมา"ต้นหนาวครับเหนื่อยหรือยังลูก"ปลายฝนนั่งดูลูกชายเธอเล่นอยู่พักใหญ่แล้วแต่ดูท่าลูกชายของเธอจะไม่หมดพลังไปกับการเล่นรถแข่งง่ายๆ"ม่ายเหนื่อยฮับ.. บู้น.บู้นน""ปลาย"ฟรานซิสเดินมานั่งข้างๆปลายนทั้งมองลูกชายตัวกลมนั่งเล่นด้วยรอยยิ้ม"อ้าวคุณฟรานทำไมวันนี้กลับไวล่ะคะ""งานเสร็จเร็วก็กลับเร็วไม่ได้หรือไง""ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะทำไมต้องกวนประสาทด้วยล่ะ"ปลายฝนรู้สึกว่าชายหนุ่มจะใช้คำพูดคำจาเล่นลิ้นกับเธอบ่อยขึ้นเสียเหลือเกินในพักหลังมานี้"ต้นหนาวเล่นคนเดียวมานานแล้วนะ"ฟรานซิสแกล้งกระซิบข้างหูหญิงสาว"ค่ะพักใหญ่แล้วฉันว่าจะพาลูกเข้าไปหาคุณย่าแล้วล่ะคะ"ปลายฝนพยักหน้าเบาๆ"ฉันหมายถึงอยากให้ต้นหนาวมีน้องตัวเล็กๆมาเล่นเป็นเพื่อนน่ะ"ฟรานซิสอธิบายให้เธอได้ฟังเสียใหม่ว่าความหมายที่เขาพูดถึงมันคนละอย่างกัน"อืม...คุณอยากมีลูกอีกคนเหรอคะ""ใช่""ให้ฉันขโมยสเปริ์มคุณอีกดีรึเปล่า"ปลายฝนแอบกระซิบข้างหูชายหนุ่มกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าทะเล้น"ตอนนี้เธอไม่ต้องใช้วิธีนั้นแล้วฉันให้เธอด้วยความเต็มใจเหมือนเมื่อคืนไง"ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าระรื่นเล่นเอาหญิงสาวแก้มแดงเป็นลูกตำลึง"ไม่คุยด้วยแล้ว..ต
วันต่อมา08.30 น"ลินล่ะ"ลอเลนโซเตรียมตัวไปทำงานในช่วงเช้าแต่วันนี้เขาไม่อยากจะเห็นลัลลลินจึงถามอีธานว่าเธออยู่ไหน"เก็บกระเป๋ากลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วครับนายเล็ก""ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ..."ลอเลนโซขมวดคิ้วกับคำตอบของอีธาน"นายเล็กจะไปไหนครับวันนี้ต้องเข้าบริษัทนะครับ"อีธานเห็นว่าลอเลนโซเดินจ้ำอ้าวไปที่รถส่วนตัวจึงรีบวิ่งไปดักหน้า"นายไปก่อนเดี๋ยวฉันตามเข้าไป""เอ่อ...ครับๆ"ลอเลนโซจะให้ลัลลลิลไปโดยไม่มีคำตอบแบบนี้ไม่ได้บ้านณฤดีลอเลนโซใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ขับรถมาถึงบ้านแม่ของลัลลลิล"คุณแม่ครับ""มีอะไรหรือเปล่าคุณลอสมาแต่เช้าเลย""ลินอยู่ไหนครับ"ชายหนุ่มถามหาหญิงสาวด้วยท่าทีร้อนรน"ลินบินไปที่สวิตตั้งแต่เช้าแล้วนะแล้วน้องไม่ได้บอกเราเหรอ"ณฤดีเห็นว่าทั้งสองน่าจะมีอะไรแปลกๆหากเดาไม่ผิดก็อาจจะทะเลาะกันตามประสาลิ้นกับฟัน"เอ่อ...เปล่าครับ""ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า""เปล่าครับเดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่"ลอเลนโซไม่รู้ว่าลัลลลินไม่อยู่ที่นี่จึงขอตัวแม่ของเธอกลับอย่างรวดเร็วจนณฤดีเรียกไว้ไม่ทัน"อ้าว..เดี๋ยวๆ"ณฤดีส่ายหัวให้กับความใจร้อนของเด็กสมัยนี้จริงๆบริษัทxxx"ทำไมติดต
"คิดถึงเมืองไทยบ้างหรือเปล่า"ชายหนุ่มอยากจะรู้ว่าปลายฝนคิดถึงเมืองไทยบ้างหรือไม่เพราะจากที่นั่นมาร่วมสองเดือนแล้ว"คิดถึงค่ะฉันถึงรีบฝึกให้เดินคล่องเร็วๆจะได้กลับเมืองไทยเร็วๆไงคะ"ปลายฝนคิดถึงบ้านเกิดเธออยู่ตลอดเวลาแต่ที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่เพราะเธออยากรักษาตัวให้หายเร็วๆเธอจะได้กลับไปใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติไม่ต้องเป็นภาระคนอื่น"อืม..งั้นวันนี้เดินทั้งวันเลยดีไหม""นี่อยากให้ฉันกลับเร็วๆเหมือนกันใช่ไหมคะ"ปลายฝนบุ้ยปากใส่ฟรานซิสเล็กน้อยที่เขาจะใฟ้เธอหัดเดินโดยไม่ยอมให้พักกรุงเทพมหานคร08.00 น."นายเล็กยังไม่ลงมาเลยครับหมอลิน"อีธานได้รับคำสั่งจากฟรานซิสว่าให้ช่วยดูแลความเรียบร้อยในวันเปิดบริษัทของลอเลนโซแต่ตอนนี้ก็ใกล้จะสายแล้วแต่เขายังไม่เห็นนายเล็กของเขาจะลงมาจากห้องเห็นเพียงแค่ลัลลลิลเท่านั้น"อ้าวเหรอคะเดี๋ยวฉันไปตามให้ค่ะ"ลัลลลิลรีบวิ่งขึ้นบันไดไปเคาะประตูห้องชายหนุ่มก๊อกๆๆ"คุณแต่งตัวเสร็จหรือยังวันนี้คุณต้องเข้าบริษัทวันแรกนะ"แกร๊กกก"มานี่หน่อยสิคุณ"ลอเลนโซเปิดประตูออกมาพร้อมดึงมือหญิงสาวเข้าไปในห้องเพื่อให้เธอตัดสินใจช่วยอะไรบางอย่าง"อะไรนี่มันจะสายแล้วนะ"ลัลลลิลบ่นอุ
"คุณฟราน"ปลายฝนไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพาลูกมาหาเธอกะทันหันจึงมองด้วยสีหน้าแปลกใจ"พักก่อนก็ได้ครับ.. เชิญพวกคุณตามสบายครับเดี๋ยวผมขอเข้าไปเตรียมยาให้คุณปลายก่อน"หมอชาร์ลประคองหญิงสาวนั่งที่เก้าอี้สวนหย่อมหน้าบ้านเขารู้อยู่แล้วว่าฟรานซิสจะมาเพราะมอแกนติดต่อมาหาเขาเมื่อสามวันก่อนโดยกำชับว่าห้ามบอกหญิงสาวเพราะต้องการเซอร์ไพรซ์"ครับ"ฟรานซิสหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับปลายฝนทั้งตอบหมอหนุ่มโดยที่สายตายังจ้องอยู่ที่ปลายฝนเขม็งเรื่องที่เธอไม่ติดต่อเขาบ้างยังไม่สะสางเขาก็ดันมาเจอเธอมีทีท่าสนิทสนมกับหมอชาร์ลอีกยิ่งทำให้เขาน้อยใจในใจไม่น้อย"เป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นบ้างไหม"เฮเลนรู้ดีว่าอาการของหลานชายเธอที่ทำเงียบขรึมแบบนี้คืออะไรจึงรีบหาเรื่องคุยกับปลายฝนทำลายบรรอากาศเงียบงันนี้เสียก่อน"หมอชาร์ลเก่งมากเลยค่ะตอนนี้หนูเริ่มขยับขาได้เยอะแล้วค่ะคุณย่า"ปลายฝนตอบคนเป็นย่าด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงบ่งบอกว่าเธออยู่ที่นี่ค่อนข้างที่จะมีความสุขอย่างมาก"แสดงว่าหมอชาร์ลเก่งมากๆเลยนะเนี่ยจริงไหมตาใหญ่"เฮเลนหันไปถามความเห็นจากหลานชายคนโต"ครับ"ฟรานซิสยังคงนั่งนิ่งไม่พูดอะไรเมื่อมีคำถามมาคำก็ตอบคำเท่านั้น
อาทิตย์ต่อมาโรงพยาบาล"นี่หมอชาร์ลมาทำธุระที่เมืองไทยพอดีเป็นหมอที่เก่งมากเรื่องเส้นประสาทที่ไขสันหลังเคสของปลายฝนหมอชาร์ลรับปากว่าจะดูแลให้ถ้าพร้อมก็กลับอเมริกาพร้อมเขาในอีกสองวันข้างหน้าเลย"รัชตะแนะนำหมอชาร์ลเป็นเพื่อนของเขาที่อยู่อเมริกาเมื่อหมอชาร์ลมาทำธุระที่นี่จึงแนะนำให้ปลายฝนกับฟรานซิสได้รู้จักหมอชาร์ลเป็นหมอฝีมือดีวิธีรักษาคนเป็นอัมพาตหายไปแล้วนะต่อนัก"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ฟรานซิสยื่นมือไปทักทายกับหมอหนุ่ม"ฉันพร้อมค่ะ"ปลายฝนตอบกลับรัชตะอย่างมั่นใจเพราะเธอเองก็อยากหายเร็วๆเหมือนกัน"...."ฟรานซิสถึงกับชะงักเล็กน้อยอันที่จริงเขาอยากให้หญิงสาวอยู่ที่นี่อีกสักพักมากกว่าเพราะเขายังมีงานที่ต้องสะสางคิดว่าถ้าหากเสร็จงานแล้วก็จะเป็นคนพาเธอไปหาหมอชาร์ลเองแต่ดูท่าหญิงสาวจะใจร้อนเสียเหลือเกินสองวันต่อมา21.00น.เมื่อปลายฝนตัดสินใจที่จะไปรักษาที่อเมริกากะทันหันฟรานซิสจึงขอให้เธอมาพักที่บ้านก่อนที่จะไปเพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่กับเธอเต็มที่"พรุ่งนี้เธอก็จะต้องไปรักษาตัวที่อเมริกาแล้วฉันคงคิดถึงเธอแย่สินะ"ชายหนุ่มนอนกอดคนเป็นภรรยาด้วยสีหน้าที่ห่อเหี่ยวเพราะเขาต้องรอประชุมกับหุ้นส่ว
ทางด้านฟรานซิสหน้าห้องปลายฝน"ตาใหญ่ทำไมออกมานั่งตรงนี้ล่ะ"เมื่อรู้ว่าปลายฝนฟื้นแล้วจากปากหลานชายของเธอจึงรีบหอบเหลนชายมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงก็เห็นฟรานซิสมีสีหน้ากังวลอยู่หน้าห้องจึงถามด้วยความสงสัยว่าทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ไม่อยู่ด้านในห้องกับปลายฝน"หมอเรียลกับหมอลินกำลังเชคอาการของปลายฝนอย่างละเอียดน่ะครับดูท่าเธอจะความจำเสื่อมจำผมไม่ได้ไปเสียแล้ว"ฟรานซิสนั่งก้มหน้าพูดเสียงอ่อนหัวใจของเขาตอนนี้อ่อนแออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน"อะไรนะ"เฮเลนถึงกับหน้าเสียเมื่อรู้ว่าปลายฝนมีอาการข้างเคียงเช่นไรไม่รู้ว่าหลานชายกับหลานสะใภ้ของเธอจะได้มีความสุขกันจริงๆเสียทีเมื่อไรผ่านครั้งนี้ไปเธอก็ขอภาวนาว่าอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทั้งสองอีกเลยเชื่อว่าฟ้าคงทดสอบคนสองคนมากพอแล้ว"หามามี๊"ต้นหนาวยืนเกาะประตูที่ปิดสนิทหน้ามุ่ยเพราะเด็กชายต้องการจะเข้าไปหาคนเป็นแม่ด้านใน"เดี๋ยวก่อนครับต้นหนาวคุณหมอกำลังตรวจมามี๊อยู่นะครับ"ฟรานซิสต้องดึงมือลูกชายของเขาเอามาอุ้มไว้ที่ตักมาอธิบายว่าทำไมถึงยังเข้าไม่ได้เพราะกลัวว่าจะงอแงทั้งพรมจูบที่กระหม่อมลูกชายของเขาหนึ่งทีเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง"ฮับ"ต้
"นายครับ""มีอะไร"ฟรานซิสกำลังนั่งกุมมือปลายฝนอยู่ด้วยสีหน้าหดหู่เมื่อเห็นลูกน้องเดินเข้ามาหน้าตาตื่นจึงต้องรีบถามว่ามีเรื่องอะไร"ตอนนี้มีข่าวว่าพิรัชฆ่าตัวตายเพราะไม่เหลืออะไรครับ"ข่าวล่าสุดที่อีธานพึ่งจะได้รู้มาก็คือว่าพิรัชตัดสินใจจบชีวิตตนเองเพราะสาเหตุที่ตนเองไม่เหลืออะไรแถมพี่ชายก็ดันต้องมาติดคุก"อืม...ถ้าไม่คิดจะงัดข้อกับฉันตั้งแต่แรกคงไม่เป็นแบบนี้"ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย"แล้วเรื่องคดีของภูผากับภัทรินทร์ล่ะครับ""ให้ตำรวจจัดการฉันว่าคงไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยพวกมันแล้วล่ะ"ฟรานซิสไม่อยากจะยุ่งอะไรกับคนพวกนี้ทั้งนั้นให้กฎหมายเป็นคนจัดการจะดีกว่าเพราะในหัวของเขาตอนนี้ยังกังวลเรื่องของปลายฝนอยู่อย่างมาก"ครับ"ครู่ต่อมา"แดดดี๊""ครับ"ต้นหนาวเดินเข้าห้องมาพร้อมกับเฮเลนเพื่อมาเยี่ยมคนเป็นแม่"มี๊เป็นราย"เด็กชายมองไปยังคนเป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียงพรางหันมาถามพ่อเจ้าตัวว่าแม่เป็นอะไร"มามี๊ไม่สบายต้องนอนพักผ่อนเยอะๆครับ""นอนนานไหม""อืม...คงไม่นานมั้งครับ"ฟรานซิสตอบพร้อมลูบหัวต้นหนาวเบาๆรู้ว่าลูกชายคงอยากจะให้แม่ตื่นมาเล่นด้วยเป็นแน่"ท่าจะอยากเล่นกับแม่แล้วล่ะมั้ง"เฮ
"ถ้าแกสู้ฉัน...เมียแกได้ตายแน่"ภูผาจ่อปืนไปที่หน้าของฟรานซิสทั้งยังขู่ด้วยท่าทีขึงขังจนฟรานซิสต้องชะงักมองไปที่ปลายฝนอย่างเป็นห่วง"ข้างนอกคนของเราโดนทำร้ายหมดเลยครับ"ชายชุดดำวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกกับภูผาเพราะคนข้างนอกสู้กำลังคนของฟรานซิสไม่ไหว"ฉันคิดไว้แล้วว่ายังไงแกก็ต้องเล่นไม่ซื่อ"ภูผาสบถออกมาอย่างเจ็บใจ"ฉันมาที่นี่คนเดียวไม่รู้ว่าพวกเค้าตามมาได้ไง"ฟรานซิสตอบไปตามความจริงเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนมีของเขาตามเขามาได้อย่างไรเหมือนกัน"อย่ามาโกหก"ปั้งงง"อ้าสสส.."ภูผาไม่เชื่อคำของฟรานซิสเขาเล็งปืนไปที่ขาของชายหนุ่มและลั่นไกจนฟรานซิสล้มลงอีกครั้ง"นี่สำหรับน้องชายฉัน"ภูผายังไม่ปล่อยให้ฟรานซิสตายไปง่ายๆเขายังอยากทรมานชายหนุ่มตรงหน้าอีกสักพักแม้จะรู้ว่ามีคนของฟรานซิสตามมาช่วยก็ตาม"คุณฟราน..อือ..ฮือ..ไม่นะพี่ภูหยุดเดี๋ยวนี้นะ"ปลายฝนสะอื้นไม่ยอมหยุดรู้สึกสงสารฟรานซิสอย่างมากและพยายามดีดดิ้นให้รู้จักพันธนาการของภัทรินทร์เพื่อที่จะไปช่วยชายหนุ่มปั้กกกก"อะ..โอ้ยย"ภัทรินทร์หมั่นไส้ในท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของปลายผลที่มีต่อฟรานซิสเธอจึงใช้ปลายกระบอกปืนในมือฟาดไปที่หัวหญิงสาวหนึ่งครั้งอย่างแรงๆ