ตอนที่19 จะให้ฉันนอนห้องเดียวกับเธอหรือเปล่า

"เปล่าซะหน่อย"

ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงักที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อที่จะได้อยู่กับลูกอย่างสงบสุขเท่านั้น

"หืม..ให้จริงเถอะอยู่ใกล้กันทุกวันขนาดนั้นแต่ถ้าแกคิดจะรักเค้าจริงจังฉันว่ามันก็ดีนะไม่ใช่ไปหยอดเค้าให้รักแกข้างเดียว"

"หื้ม..เลิกพูดเรื่องนี้เถอะฉันทำทุกอย่างก็เพราะเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตฉันกับลูกนะ"

"อืม..ไม่ลองคิดดูตามที่ฉันบอกหน่อยเหรอ"

ลัลลลินย้ำเพื่อนเธอด้วยอาการหยอกเล่นอีกรอบ

"ฉันกลับก่อนนะ..."

ปลายฝนส่ายหัวเบาๆพร้อมดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเพื่อนเธอนานอีกอย่างเธอก็ห่วงลูกน้อยของเธอที่บ้านด้วย

"โอเคๆ"

ลัลลลินอมยิ้มตามหลังเพื่อนเธอครุ่นคิดว่าสักวันเพื่อนเธอคงมิวายตกหลุมรักฟรานซิสแบบไม่รู้ตัว

วันต่อมา

บริษัทxxx

"คุณพิรัชคะนักข่าวโทรมาขอสัมภาษณ์เรื่องคดีความที่เกิดขึ้นจะให้ทำยังไงคะ"

เลขาสาวเข้ามารายงานกับเจ้านายของเธอที่ตอนนี้มีสื่อโทรมาขอสัมภาษณ์พิรัชเกี่ยวกับคดีที่เขาให้คนไปขโมยผลงานของฟรานซิสมาเต็มไปหมดจนเธอเองไม่มีเวลาทำงานอย่างอื่นคอยแต่รับสายสื่อไม่เว้นว่าง

"บอกพวกมันว่าฉันไม่ว่างถ้าเป็นไปได้เธอก็ไม่ต้องรับสายใครเลย"

พิรัชกำลังนั่งหัวเสียอยู่กับข่าวที่ออกมาตอนนี้เขายังแก้ปัญหาไม่ตกและเจ็บใจฟรานซิสอยู่มาก

"ค่ะๆ"

ตุ้บบบ

"หึ้ยย... ไอ้ฟรานซิส"

ชายหนุ่มกำมือแน่นฟาดลงไปที่โต๊ะทำงานทั้งกัดฟันกรอดโมโหกับเรื่องที่เกิดขึ้น

เขาใหญ่

ไร่เรือนงาม

หลังจากปลายฝนไม่มีปัญหาเรื่องแผลของเธอแล้วฟรานซิสจึงพาเธอมาที่เขาใหญ่ตามสัญญา

บ้านไร่ของหญิงสาวค่อนข้างอยู่ห่างไกลความเจริญอยู่มากทางเข้ามาก็แทบจะไม่มีบ้านคนให้เห็นเลยก็ว่าได้แถมยังติดป่าเขาเสียจนหากเธอไม่บอกว่ามีบ้านอยู่ด้านในเขาคงคิดว่าด้านในเป็นป่าทั้งหมดแน่

แต่เมื่อขับรถจากถนนใหญ่เข้ามาในระยะทางหลายสิบกิโลเมตรก็ได้มาเจอไร่เรือนงามของคุณยายปลายฝนที่ที่ด้านในดูสบายตากว่าทางที่เข้ามาอย่างมาก

ตัวบ้านเป็นบ้านไม้สักหลังใหญ่มีชั้นเดียวยกพื้นเหมือนกันสองหลังที่ไม่ดูโบราณมากนักรายล้อมไปด้วยสนามหญ้าและต้นไม้ใหญ่มองจากหลังบ้านไปแทบสุดลูกตาก็จะเห็นว่ามีพื้นที่ทำกินเป็นพวกไร่ส้มและแปลงผักที่อยู่ไม่ห่างกันมากนักส่วนด้านหน้าที่เข้ามาก็จะเป็นป่าแทบทั้งหมดน่าจะยาวไปไกลจนบอกไม่ได้ว่าสุดแค่ไหน

"เฮ้อ... ถึงซะที"

หลังจากที่นั่งรถมาหลายชั่วโมงปลายฝนกับทุกคนก็มาถึงที่หมายหญิงสาวเดินอุ้มลูกชายที่หลับพาดบ่าลงมาจากรถทั้งยืดเส้นยืดสายขาเธอให้หายเมื่อย

"ที่นี่เหรอ"

ฟรานซิสยืนมองบรรยากาศรอบๆบ้านปฏิเสธไม่ได้ว่าที่นี่ค่อนข้างมาลำบากแต่เมื่อมาถึงแล้วมันก็เป็นที่พักผ่อนที่ดีมากๆที่หนึ่งเลย

"ใช่ค่ะ"

"เธอไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหนแล้วจริงๆเหรอ"

ฟรานซิสไม่อยากจะเชื่อว่าหญิงสาวไม่มีญาติเลยจริงๆทั้งที่มีสมบัติมากมายแต่กลับเหลือตัวคนเดียวอาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้เลยทำให้เธอชอบทำอะไรแผลงๆเพราะไม่มีใครให้คำปรึกษาสิ่งที่ถูกที่ควร

"อืม..ทั้งคุณพ่อแล้วก็คุณแม่ต่างก็เป็นลูกคนเดียวแล้วพวกท่านก็มีฉันคนเดียวอีก"

ปลายฝนพูดพร้อมเดินเข้าไปในบ้านโดยมีชายหนุ่มเดินตาม

"ที่นี่ก็ดูสะอาดสะอ้านดีที่นี่คนดูแลเหรอ"

"ฉันจ้างชาวบ้านแถวนี้มาทำความสะอาดให้แทบทุกอาทิตย์น่ะค่ะไม่อยากให้บ้านโทรม"

"เดี๋ยวคุณเปิดห้องนั้นให้ฉันหน่อยค่ะจะพาต้นหนาวเข้าไปนอน"

ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูห้องด้านในสุดให้หญิงสาวอุ้มลูกเดินเข้าไปและเขาก็ตามเข้ามานั่งที่เตียงนุ่มกับเธอด้วย

"แล้วเธอจะให้ฉันนอนห้องเดียวกับเธอหรือเปล่า"

ฟรานซิสถามหญิงสาวพร้อมมองไปรอบๆห้องที่นี่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครันไม่ต่างจากบ้านในเมืองเลย

"คุณอยากนอนไหมล่ะคะ"

ปลายฝนวางต้นหนาวลงที่เตียงทั้งรีบเขยิบมานั่งใกล้ๆชายหนุ่มชะโงกหน้าถามเขาตาแป๋ว

"อืม.. ฉันนอนห้องเดียวกับลูกทุกวันจนชินแล้ว"

"งั้น.. คุณอีธานให้คนหิ้วกระเป๋าคุณฟรานมาในห้องนี้เลยค่ะ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นปลายฝนจึงรีบวิ่งออกมาที่หน้าประตูบอกอะไรบางอย่างกับอีธาน

"ครับ"

ไม่นานเหล่าบอดี้การ์ดก็ขนของปลายฝนและลูกพร้อมกับของฟรานซิสเข้ามารวมในห้องนี้ห้องเดียว

"นี่เธอตอนเด็กๆเหรอ"

ฟรานซิสรู้ว่าห้องนี้น่าจะเป็นห้องของหญิงสาวเพราะรูปเธอเต็มไปหมดแต่มีบางรูปที่สะดุดตาของเขาอย่างมากเป็นรูปเด็กหญิงตัวอ้วนกลมที่กำลังใส่ชุดว่ายน้ำรูปนี้ถ่ายที่ทะเลเด็กหญิงในรูปยิ้มปากบานอย่างมีความสุขไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้เป็นใคร

"ค่ะ... น่ารักไหมคะ"

ปลายฝนที่กำลังจัดของอยู่เหลือบมองมาที่ชายหนุ่มพร้อมพยักหน้าทั้งยังถามเขาด้วยรอยยิ้มกลับ

"น่ารักกว่าตอนโตเยอะ"

ฟรานซิสหยอกหญิงสาวเล่นเล็กน้อยทั้งยังเดินสำรวจภายในห้องต่อ

"หูยย..ชิ"

ปลายฝนเบ้ปากใส่เขาครู่หนึ่งแล้วรีบก้มมาจัดการของในกระเป๋าของเธอและลูกต่อโดยไม่สนใจชายหนุ่ม

ครู่ต่อมา

"ห้องที่เรือนนั้นพอนอนกันใช่ไหมคะ"

หลังจากที่ปลายฝนจัดการของในห้องเรียบร้อยแล้วเธอจึงออกมาถามไถ่เรื่องที่อยู่กับเหล่าบอดี้การ์ดอีกสามสี่คนว่าพอจะอยู่กันได้หรือไม่

"เรื่องนั้นไม่มีปัญหาครับคุณปลายพวกผมอยู่ง่ายกินง่ายครับ"

"ดีเลยค่ะค่อยสบายหน่อย"

"เดี๋ยวผมจะให้คนเดินสำรวจแถวนี้พักใหญ่เพื่อคุ้มกันความปลอดภัยเขตของไร่นี้สิ้นสุดแค่ไหนเหรอครับ"

"บริเวณบ้านนี้ก็ประมาณ​ 5ไร่ค่ะรอบๆนอกจาก5ไร่นี้ก็เป็นที่ของคุณยายที่ให้คนอื่นเช่าทำไร่ทำสวนที่นี่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากหรอกค่ะเพราะเป็นพื้นที่ส่วนตัว"

ปลายฝนคิดว่าพวกบอดี้การ์ดคงไม่ต้องสำรวจอะไรกันมากเพราะเธอคิดว่าที่นี่คงไม่มีอะไรที่น่าจะอันตรายนัก

"ยังไงก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อนครับ"

อีธานจะประมาทกับที่ไหนไม่ได้ทั้งนั้นแม้จะอยู่ในอาณาเขตการปกครองของฟรานซิสเองเขายังต้องระวังนับประสาอะไรกับที่นี่

"ยังงั้นก็ตามสบายนะคะ"

ปลายฝนเห็นว่าหากพวกเขาอยากจะดูแลความปลอดภัยให้รอบคอบเธอเองก็ไม่ขัด