ตอนที่20 ลอบทำร้าย

วันต่อมา

10.00 น.

"ที่นี่มีที่สวยๆติดไร่แบบนี้ด้วยเหรอ"

ฟรานซิสนั่งอยู่ที่เพิงแคร่ไม้ที่มีหลังคามุงแฝกกับปลายฝนริมธารน้ำตกส่วนอีธานก็พาต้นหนาวเดินเล่นอยู่กับเหล่าบอดี้การ์ด

หญิงสาวรบเร้าชวนเขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนให้เขายอมพาเธอและลูกเข้าป่ามา

ที่นี่เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร..แต่ธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามก็มักจะอยู่ไกลหูไกลตาผู้คนเสมอเมื่อมาถึงแล้วค่อยหายเหนื่อยคุ้มค่ากับที่เสียเวลามาอยู่เหมือนกัน

"อืมม...ตอนเด็กๆเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่ก็จะพากันมานั่งที่นี่ตลอด"

"แล้วนี่คุณใส่อะไรมาเต็มกระเป๋า"

ฟรานซิสว่าจะถามหญิงสาวตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอแบกเป้อะไรมาด้วยทั้งที่พวกอุปกรณ์ของต้นหนาวก็มีลูกน้องของเขาจัดการถือให้อยู่แล้ว

"ก็พวกเสื้อผ้าผ้าขนหนูแล้วก็พวกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเวลามาที่นี่ก็เตรียมแบบนี้เป็นประจำ"

เธอมักจะพกของพวกนี้ติดตัวประจำเวลาเข้าป่าหรือไปไหนไกลๆเพราะทุกที่อาจจะเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินขึ้นได้เสมอ

"รอบคอบจริงนะ"

"คุณลืมรึเปล่าฉันเรียนหมอนะคะรอบคอบปลอดภัยไว้ก่อนเสมอ"

ปลายฝนยกคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่มทำให้เขาต้องใช้มือหนาผลักหัวเธอเล่นด้วยความหมั่นไส้เบาๆ

"น้ำตก... น้ำตก... เล่นน้ำ"

"ท่าจะชอบน้ำนะครับนายน้อย"

อีธานอุ้มต้นหนาวเอาเท้าไปจุ่มลงที่น้ำตกท่าว่าเด็กชายตัวกลมจะชอบมากดีดขาเสียจนน้ำกระจัดกระจายอารมณ์ดียกใหญ่

"คุณอีธาน"

บอดี้การ์ดหนุ่มที่ยืนเฝ้าอยู่รอบๆเมื่อเห็นว่ามีสิ่งผิดปกติจึงรีบวิ่งเข้ามารายงานอีธาน

"มีอะไร"

"...."

บอดี้การ์ดหนุ่มกระซิบกระซาบกับอีธานว่าเขาสังเกตุเห็นคนกำลังมุ่งหน้ากันเข้ามาที่นี่ท่าทางไม่น่าไว้ใจ

"หืมม.."

อีธานรีบอุ้มต้นหนาวแล้วรีบเดินกลับไปที่เพิงนั่งพักของเจ้านายของเขาแต่ยังไม่ทันได้เดินถึงก็เกิดเสียงปืนขึ้นก่อน​เขาจึงต้องก้มตัวลง

ปั้งงง

"อ๊ายยย... อะไรกัน"

ปลายฝนกรีดร้องตกใจทั้งยังรีบเก็บของเธอกระโดดลงจากเพิงพักพร้อมฟรานซิสอย่างรวดเร็ว

"อีธานพาลูกฉันกับปลายฝนออกไปจากที่นี่ตรงนี้ฉันจะยิงสะกัดไว้เอง"

ฟรานซิสเห็นคนร้ายเกือบสิบคนเดินกรูเข้ามาด้านในเขาจึงสั่งให้อีธานพาลูกของเขาและหญิงสาวออกไปกันก่อนเขาจะคุ้มกันอยู่ทางนี้

"ไปครับคุณปลาย"

อีธานรีบพาปลายฝนเดินออกไปจากจุดนี้อย่างรวดเร็วในขณะที่เสียงปืนของการประทะกันยังดังอยู่ต่อเนื่องต้นหนาวเองก็เริ่มงอแงเพราะเกิดเสียงดังเกินไป

ปั้งงงงงง

". อ๊ายยย.. "

ในขณะที่ปลายฝนวิ่งหนีไปพร้อมกับอีธานและบอดี้การ์ดอีกหนึ่งคนก็มีคนตามมายิงพวกเธอดีที่บอดี้การ์ดอีกสามคนตามมาช่วยซึ่งน่าจะเป็นคำสั่งของฟรานซิสเท่ากับว่าตอนนี้ฟรานซิสรับมือกับคนพวกนั้นอยู่คนเดียว

"วิ่งครับ"

อีธานเห็นหญิงสาวชะงักงันเขาจึงตะโกนสั่งให้เธอวิ่ง

"เค้าคนเดียวจะเอาอยู่ได้ไง"

ปลายฝนนึกเป็นห่วงคนที่รับมือกับคนร้ายอยู่ที่ธารน้ำตก

"คำสั่งก็คือคำสั่งครับ"

อีธานรู้ว่าเจ้านายของเขาเอาตัวรอดได้และตอนนี้คนที่เขาต้องคุ้มกันก็คือเธอและนายน้อยของเขาให้ออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็วตามคำสั่ง

ตุ้บบ.. ตั้บบบ.. พลั้กกก..

"โอ้ยยย.. "

ฟรานซิสจัดการคนทั้งหมดจนคนพวกนั้นเหลือคนเดียวอยากจะรู้นักว่าไอ้คนที่คิดจะทำร้ายเขาปิดหน้าปิดตาอยู่นี่มันคือใคร

" พวกแกเป็นใคร"

"คนที่เกลียดแกมากๆไงล่ะ"

"ทำตัวเป็นหมาลอบกัดแบบนี้มันไม่เสียศักดิ์ศรีไปหน่อยเหรอ"

ฟรานซิสได้ยินเสียงก็ไม่ต้องเดาเพราะว่าเขาพึ่งมีคดีกับคนๆนี้อยู่หมาดๆนั่นเอง

"นาทีนี้ไม่สนอะไรทั้งนั้นได้เอาเลือดหัวแกออกเป็นพอ"

"อย่าพูดมากเสียเวลา"

ตุ้บบ.. ตั้บบบ..ๆๆๆ

ปั้งงงงง..

"คุณอีธานพาต้นหนาวออกไปให้เร็วที่สุดไม่ต้องห่วงฉัน"

ปลายฝนหยิบปืนจากอีธานมายิงสะกัดโจรเอาไว้และสั่งให้เหล่าบอดี้การ์ดคุ้มกันอีธานและลูกของเธออกไปส่วนเธอก็วิ่งกลับไปช่วยฟรานซิสอย่างรวดเร็ว

ปั้งงงๆๆๆ

"คุณปลาย..คุณปลายยย..."

"มี๊..ฮ้าบบ..ฮือๆๆ.."

อีธานแทบหัวเสียที่ปลายฝนไม่ฟังอะไรเอาเสียเลยเขาเองก็จะเข้าไปช่วยเธอตอนนี้ไม่ได้หวังว่าเธอจะเอาตัวรอดได้เพราะเขาจะต้องรักษาชีวิตนายน้อยของเขาเอาไว้ก่อน

"เงียบนะครับนายน้อยผมจะไม่ปล่อยให้นายน้อยเป็นอะไร"

อีธานรีบวิ่งไปพร้อมกับบอดี้การ์ดอย่างรวดเร็วหมายจะออกไปข้างนอกป่าได้อย่างไวจะได้ประสานงานกับตำรวจให้มาช่วยทางนี้อีกแรง

"คุณฟราน"

"ปลายฝน.."

ฟรานซิสที่กำลังต่อสู้อยู่กับพิรัชจนพิรัชล้มลงเขาได้ยินเสียงปลายฝนจึงรีบหันกลับไป

ปั้งงงง..

"โอ้ยยย..."

ด้วยความไม่ระวังและห่วงหญิงสาวเขาจึงถูกพิรัชยิงเข้าที่เอวจนล้มลง

"คุณฟราน.."

ปั้งงงงๆ

"โอ้ยยย..."

เมื่อปลายฝนเห็นเช่นนั้นจึงเล็งปืนไปที่คนที่ทำร้ายฟรานซิสจนมันแน่นิ่งไปและเธอจึงรีบเข้ามาพยุงฟรานซิสให้หนีคนพวกนั้นที่ดูท่าว่าจะลุกขึ้นมาจากอาการสลบได้อีก

"คุณฟรานมาทางนี้ค่ะ"

"โอ้ยย..เธอกลับมาทำไม"

ฟรานซิสไม่พอใจนักที่เธอกลับมาเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย

"มาช่วยคุณไงคะอย่าพึ่งพูดเลยหนีก่อน"

"ให้ตามไปไหมครับ"

คนร้ายที่พึ่งฟื้นจากอาการสลบลุกขึ้นมาพยุงพิรัชที่ท่าจะโดนยิงเข้าหน้าท้องและขาเต็มๆ

"ไม่ต้อง..พาฉันไปหาหมอก่อนสิวะ"

พิรัชต้องละมือก่อนไม่อย่างนั้นตัวเขาเองที่จะต้องตาย

"เข้าไปข้างในค่ะ...พวกนั้นน่าจะไม่ตามมาแล้ว"

ปลายฝนรีบพยุงชายหนุ่มเข้ามาในถ้ำให้เขาได้นั่งพักพร้อมทั้งมองซ้ายมองขวาว่าจะมีคนตามมาหรือไม่เมื่อไม่เห็นก็โล่งใจ

"โอ้ยยยย..."

"เลือดเต็มเลยขอฉันดูแผลก่อนนะคะ"

ปลายฝนรีบเลิกเสื้อของชายหนุ่มขึ้นดูว่าแผลของเขาที่โดนยิงเป็นอย่างไรบ้าง

"อืม...โอ้ย."

"เฮ้อ..แผลยาวอยู่เหมือนกันแต่ก็ดีที่กระสุนไม่ได้ฝัง"

"ออกไปได้ฉันจะฆ่ามัน"

ฟรานซิสพูดอย่างคับแค้นใจ

"อย่าพึ่งพูดเลยค่ะฉันจะทำแผลให้"

ปลายฝนรีบเปิดกระเป๋าหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาทำแผลให้ชายหนุ่มเบื้องต้นไปก่อน