ตอนที่21 ขอบคุณที่ช่วยฉัน

ไร่เรือนงาม

"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับคุณตำรวจ"

อีธานออกมาจากป่าได้ก็ประสานงานกับตำรวจทันทีจนตอนนี้รถตำรวจมาจอดที่ไร่เรือนงามกันเต็มไปหมดทั้งยังมีรถพยาบาลมาคอยสแตนบายเอาไว้หากเจอใครได้รับบาดเจ็บจึงจะได้ช่วยเหลือกันได้อย่างรวดเร็ว

"ยังไงเดี๋ยวพวกผมจะออกตามหาพวกเค้าทั้งสองให้เร็วที่สุด"

"ฝากด้วยนะครับคุณตำรวจ"

อีธานต้องฝากตำรวจท้องที่ที่นี่เพราะตำรวจจะชำนาญกับป่าที่นี่มากกว่าเขาและเขาเองก็ต้องคอยดูแลต้นหนาว

18.30 น.

"นี่มันก็จะมืดแล้วทำไมยังไม่มีคนมาตามหานะ"

ปลายฝนนั่งหน้ามุ่ยโดยมีฟรานซิสนอนอยู่ที่ตักรู้สึกร้อนใจที่ไม่มีใครมาตามหาพวกเธอเสียทีตอนนี้หน้าตาของฟรานซิสก็เริ่มซีดเซียวมากขึ้นไปทุกทีจนเธอเริ่มใจไม่ดี

"เดี๋ยวอีธานก็ให้คนมาตามหาคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขาเชื่อว่าอีธานคงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาและเธอเป็นแน่

"คุณว่าคุณอีธานจะพาลูกเราออกไปปลอดภัยไหม"

ปลายฟ้าถามฟรานซิสด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"อืม... ผมเชื่อมืออีธาน"

"ถ้าคุณเชื่อฉันก็เชื่อ...นอนพักเถอะดูสิหน้าซีดเซียวหมดแล้ว"

"อืมม"

"คุณปลายครับ"

ปลายฝนได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอจึงรีบชะโงกหน้าไปมอง

"คุณตำรว​จ.. "

เมื่อเห็นว่าชุดเครื่องแบบตำรวจเธอถึงกับยิ้มออกอย่างโล่งใจรีบส่งเสียงเรียกให้พวกเขามาช่วยอย่างรวดเร็ว

โรงพยาบาลxxx

หลังจากที่ตำรวจพาทั้งสองออกจากป่าเรียบร้อยแล้วฟรานซิสก็ถูกส่งตัวเข้าไปที่โรงพยาบาลทันทีเพราะตอนนี้ดูท่าเขาจะเสียเลือดจนหน้าตาซีดเซียวไปหมด

20.30 น.

"ฉันคงไม่ได้อยู่เฝ้าคุณนะต้องกลับไปดูลูก"

"ไม่ต้องห่วงฉันหรอกกลับไปดูลูกเถอะ"

"ค่ะ"

"...."

ฟรานซิสรั้งมือหญิงสาวเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินออกไป

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

หญิงสาวหันมาถามเขาตาแป๋ว

"ขอบคุณที่กลับมาช่วยฉัน"

ฟรานซิสขอบคุณหญิงสาวที่ยอมเสี่ยงชีวิตกลับมาช่วยเขาหากเธอไม่กลับมาไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอะไรมากกว่านี้หรือไม่

"เรื่องแค่นี้เองฉันไปนะคะ"

ปลายฝนยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มเรื่องแค่นี้ไม่ได้เป็นปัญหากับเธอเลยสักนิด

วันต่อมา

โรงพยาบาลxxx

"แดดดี๊.."

"ค่อยๆนะครับแดดดี๊เป็นแผลอยู่น้า.."

ปลายฝนอุ้มต้นหนาวเดินเข้าห้องพักฟื้นของฟรานซิสมาพร้อมกับอีธานและวางลูกชายของเธอที่เตียงของชายหนุ่ม

"หนาวเป่าแผลให้"

ต้นหนาวบอกคนเป็นพ่อตาแป๋ว

"เอาเลยแดดดี๊เจ็บตรงนี้"

ฟรานซิสเลิกเสื้อขึ้นให้ต้นหนาวได้มองบริเวณที่มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบเอว

"ฟู่...ฟู่"

เด็กชายตัวกลมก้มลงไปเป่าบริเวณผ้าพันแผลด้วยความไร้เดียงสา

"..อืม..ฮึ่ๆๆ"

ฟรานซิสยิ้มออกกับการกระทำอันไร้เดียงสาของลูกชายตัวกลมทั้งยกมือไปลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู

"นายครับมอแกนโทรมาบอกว่าคุณท่านกับคุณลอสกำลังจะกลับมาครับ"

อีธานรีบแจ้งเรื่องที่เขาพึ่งทราบให้เจ้านายของเขาได้รู้

"หืมม.. ทำไมกลับกะทันหัน"

ฟรานซิสมีสีหน้าแปลกใจที่คุณย่ากับน้องชายของเขากลับมากะทันหันโดยที่ไม่ยอมบอกก่อนล่วงหน้า

"ไม่ทราบเหมือนกันครับ"

"ใครจะมาเหรอคะ"

ปลายฝนถามฟรานซิสด้วยสีหน้าสงสัย

"คุณย่ากับน้องชายฉันเอง"

"เหรอคะ..."

ปลายฝนมีสีหน้าที่แอบกังวลเล็กน้อยที่ไม่รู้มาก่อนว่าชายหนุ่มมีคุณย่ากับน้องชายด้วยหากพวกเขารู้ว่าเธอทำอะไรจนให้กำเนิดลูกของฟรานซิสออกมาจะว่าอย่างไรหวังว่าคงจะไม่พากันเกลียดเธอกันหรอกนะ

คฤหาสน์ฮันส์

"เราพึ่งจะมาถึงจะออกไปไหนอีกล่ะ"

เฮเลนกลับจากเนเธอร์แลนด์ถึงที่คฤหาสน์พร้อมลอเลนโซตั้งแต่ช่วงเช้าเธอนั่งพักยังไม่ทันหายเมื่อยก็เห็นหลานชายคนเล็กเตรียมพร้อมที่จะออกตะลอนๆไปข้างนอกอีกแล้ว

"ลองสนามที่นี่สักหน่อยครับคุณย่า"

ลอเลนโซชายหนุ่มอายุ33ปีตาน้ำข้าวรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาไม่แพ้คนเป็นพี่ชายแต่บุคลิกและนิสัยไม่ไดสุขุมเท่าพี่ชายของเขาเท่าไรนักทั้งดูเจ้าสำราญเข้าสังคมมากกว่าพี่ชายของเขาแถมรักความเร็วชอบเล่นกีฬาอะไรที่มันท้าทายตัวเองตามประสาลูกผู้ชายโดยไม่ได้ห่วงความปลอดภัยเจ็บตัวหลายต่อหลายครั้งเพราะความโลดโผนแต่ก็ไม่เข็ด

"เมื่อไรจะเลิกซะทีไอ้นิสัยรักความเร็วของเราเนี่ย"

เฮเลนค่อนข้างที่จะปวดหัวกับหลานชายคนเล็กของเธอจริง

"มันเป็นสิ่งที่ผมชอบครับเดี๋ยวเย็นๆจะกลับมานะครับ"

"ไม่เดี้ยงก็ไม่หยุดใช่ไหม"

"ทำไมชอบอวยพรผมแบบนี้เรื่อยเลยล่ะครับ"

ลอเลนโซหันไปมองหน้าคุณย่าของเขาอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมเข้าไปสตาร์ทรถสปอร์ตคันหรูราคาหลายสิบล้านของพี่ชายเขาออกไปยังจุดหมายที่ต้องการ

ชั่วโมงต่อมา

สนามแข่ง

บรู้นนนๆๆๆ.. บรู้นนนน

เอี๊ยยดดดด... บรู้นนๆๆๆๆ

เอี้ยดดดด.. ปั้งงงงงงงงง

เมื่อมาถึงสนามแข่งได้ชายหนุ่มก็เหยียบคันเร่งไม่มียั้งลองสนามที่นี่ที่ไม่ได้แตะมานานแต่ดูเหมือนว่าความไม่ค่อยคุ้นชินของเขานั้นจะทำให้ครั้งนี้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงขึ้นอย่างรวดเร็วจนเหล่าบอดี้การ์ดที่ตามมาด้วยต่างก็ใจเสียกันไปต่างๆกัน

"คุณลอส.. "

สองชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาลxxx

"เอาจนได้นะต้อนรับการกลับมาที่นี่ใช่ไหม"

เฮเลนรีบมาที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเมื่อได้รับข่าวว่าหลานชายของเขาได้รับได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นที่สนามแข่ง

"ผมเจ็บอยู่นะครับคุณย่า"

ลอเลนโซนอนอยู่บนเตียงขาและแขนถูกเข้าเฝือกเอาไว้ทั้งคอก็ยังถูกดามเอาไว้อีกด้วยดีที่ใบหน้าของเขาไม่เป็นอะไร

"หลานฉันมันจะซวยอะไรพร้อมๆกันนะหายเจ็บต้องทำบุญซะหน่อยแล้ว"

เฮเลนมีสีหน้าเคร่งเครียดที่จู่ๆหลานชายทั้งสองของเธอก็มาเจ็บพร้อมๆกัน

วันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

"จะขอหมอออกวันนี้เลยเหรอคะ"

ปลายฝนได้ยินว่าฟรานซิสขอหมอกลับวันนี้เธอจึงถามเขาอีกครั้งให้แน่ใจเพราะพึ่งจะพักได้คืนเดียว

"อืม... ผมไม่ได้เป็นอะไรมาแล้วตอนนี้อยากกลับบ้านด้วย"

ตอนนี้เขาอยากกลับไปที่คฤหาสน์มากที่สุดเพราะไม่อยากให้ลูกของเขากับหญิงสาวอยู่ที่นี่เกรงจะไม่ปลอดภัยหากกลับไปที่คฤหาสน์แล้วก็ยังพอสบายใจได้ว่าอยู่ในถิ่นตนเองแล้วอีกอย่างเขาก็อยากกลับไปคุยกับคุณย่าของเขาเรื่องที่กลับมากระทันหันอีกด้วย

"ดูท่าฉันชวนคุณมาเที่ยวครั้งนี้จะไม่สนุกซะแล้วงั้นเรากลับกันก่อนก็ได้ค่ะ"

ปลายฝนรู้สึกผิดที่เป็นคนชวนเขามาที่นี่แถมยังมาเสี่ยงอันตรายด้วยอีก

"วันหน้าเราค่อยมาใหม่ก็ได้"

"ค่ะ"