ตอนที่23 ตกหลุมรักเค้าแล้วใช่ม้า

" .... "

ฟรานซิสยกยิ้มอย่างพอใจที่หญิงสาวเชื่อฟังเขาแต่โดยดี

"คุณฟรานคะเรื่องคนร้ายที่ทำร้ายคุณทำไมคุณไม่ให้ตำรวจจัดการล่ะคะ"

เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ปลายฝนสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มไม่ให้ตำรวจจัดการเลือกที่จะไม่พูดว่ารู้ตัวคนร้าย

"คนแบบนั้นต้องเจอคนอย่างฉัน...ฉันจะนอนแล้วเธออย่าถามอะไรอีกเลย​"

ฟรานซิสคิดว่ากฏหมายน่าจะทำอะไรคนอย่าพิรัชไม่ได้เขาหายเจ็บเมื่อไรเมื่อนั้นคือวันที่ซวยที่สุดของพิรัช

"ค่ะ"

ปลายฝนนอนมองหน้าคนที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างพินิจพิจารณาถามตัวเองว่าเธอเป็นห่วงอะไรเขาขนาดนั้นในวันที่โดนลอบทำร้ายทั้งคำพูดจากลัลลลินยังแวบเข้ามาในหัวว่าเธอตกหลุมรักเขาหรือยังแต่เธอก็ยังให้คำตอบที่แน่ชัดกับตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรกับเขาเพราะพึ่งจะใกล้ชิดกันได้ไม่นาน

วันต่อมา

08.30

โรงพยาบาลxxx

"โทรตามย่ามาทำไมแต่เช้า"

เฮเลนต้องถ่อมาที่โรงพยาบาลแต่เช้าเพราะหลานชายของเธอรบเร้าให้เธอมาเป็นเด็กๆ

"ผมอยากออกจากโรงพยาบาล.. เบื่ออ่ะครับคุณย่าเราจ้างหมอจ้างพยาบาลพิเศษไปรักษาที่บ้านก็ได้นี่"

ลอเลนโซบ่นอู้อี้อ้อนคนเป็นย่าสุดฤทธิ์

"เรานี่มันจริงๆเลยนะ... เดี๋ยวย่าจะไปคุยกับหมอให้"

ด้วยความที่รักหลานมีหรือเรื่องแค่นี่เฮเลนจะทำให้ไม่ได้

14.00 น.

คฤหาสน์ฮันส์

"โอะ.. โอ้ยย..ค่อยๆ"

บอดี้การ์ดสามสี่คนช่วยกันหามลอเลนโซมาที่ห้องของเขาอย่างทุลักทุเล

"ไม่ต่องร้องเลยอยากจะกลับมานักไม่ใช่หรือไง"

เฮเลนบ่นหลายชายเธอด้วยสีหน้าระอา

"เฮ้อ.. แล้วเมื่อไรจะถอดเฝือกได้ก็ไม่รู้"

ลอเลนโซไม่ชอบเอาเสียเลยที่เขาต้องมานอนเป็นผักไปไหนไม่ได้อยู่แบบนี้

"อย่าบ่น...เดี๋ยวเย็นนี้ผอ.ที่โรงพยายาลจะส่งหมอมาตรวจแกและจะเป็นคนที่ดูแลแกประจำด้วย"

"คร้าบๆ..ผมอยากพักผ่อนแล้วครับ"

ลอเลนโซทำท่าหลับตาพักผ่อนเพื่อให้ทุกคนออกไปจากห้องนี้

"หึ่...มันน่าพากลับมาไหม"

เฮเลนรู้ดีว่าหลานชายเธอต้องการอะไรเมื่อเธอหมดประโยชน์ก็ไล่เสียอย่างนั้น

โรงพยาบาลxxx

"เป็นหมอคนอื่นไม่ได้เหรอผอ."

ลัลลลิลรู้สึกลำบากใจอยู่มากที่จะต้องเข้าไปดูแลลอเลนโซเป็นการส่วนตัว

"คุณเป็นเจ้าของไข้นี้แล้วก็รับงานนี้ต่อแล้วกันนะดีซะอีกดูแลคนไข้แค่คนเดียวแถมมีที่พักที่อยู่ฟรีเงินเค้าก็เพิ่มให้คุณอีกต่างหาก"

ผอ.โรงพยาบาลเอกชนชื่ิอดังขอร้องหมอสาวให้ช่วยรับเคสนี้ดูแลต่อ

"เฮ้อ.."

ลัลลลิลถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยใจ

"เอาน่าหมอลินถือว่าช่วยผมเถอะนะคุณเฮเลนผมปฏิเสธเธอไม่ได้จริงๆ"

"ก็ได้ค่ะ"

และแล้วลัลลลินก็ต้องทำใจยอมรับเรื่องนี้แต่โดยดี

18.30น.

"เป็นยังไงบ้าง"

ฟรานซิสเข้ามาเยี่ยมน้องชายของเขาพร้อมกับปลายฝน

"อย่างที่เห็น"

ลอเลนโซมองพี่ชายของเขาด้วยสีหน้าออกอาการเซ็ง

"ทีนี้จะเลิกซ่าได้รึยัง"

ฟรานซิสนั่งลงข้างเตียงของลอเลนโซ่ทั้งถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงหยอกเย้า

"คงไม่... นายล่ะเป็นยังไงบ้างไปแอบมีเมียมีลูกไม่ยอมบอกน้องบ้างเลย"

ลอเลนโซแอบประชดพี่ชายของเขาเรื่องที่ปิดบัง

"รู้แล้วนายจะทำไม"

"เปล่าก็แค่รับรู้ไว้"

"คุณหมอมาแล้วครับคุณท่าน"

เฮเลนที่กำลังจะเดินขึ้นไปที่ห้องลอเลนโซ่ก็มีบอดี้การ์ดเดินเข้ามาบอกว่าคุณหมอที่จะมาดูแลหลานชายของเธอมาถึงแล้วเธอจึงสั่งให้คนพาเธอขึ้นมาที่ห้องทันที

"พาเธอขึ้นมานี่เลย"

"ครับ"

ครู่ต่อมา

"สวัสดีค่ะ"

ลัลลลินเข้ามาในห้องของลอเลนโซพร้อมสวัสดีทักทายทุกคนที่อยู่ในห้องนี้

"ลิน.. นี่ดูแลเคสคุณลอสเหรอ"

ปลายฝนรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนเธอ

"อืมม..."

หมอสาวพยักหน้ารับเพื่อนเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยเพราะเธอมาที่นี่อย่างไม่เต็มใจนัก

"รู้จักกันเหรอลูก"

"หมอลินเพื่อนปลายเองค่ะคุณย่า"

"อ๋อ...งั้นก็คนกันเองสินะดีเลยหมอลินอยู่ที่นี่จะได้ไม่อึดอัด"

"ลำบากหน่อยนะครับต้องมาดูแลผมถึงที่นี่"

ลอเลนโซอดที่จะกวนประสาทหมอสาวไม่ได้

"....."

ลัลลลิลมองค้อนคนไข้ของเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป

"หนูปลายพาหมอลินไปดูห้องก่อนเถอะจ่ะ"

เฮเลนเห็นว่าคนเป็นเพื่อนกันพากันไปดูห้องจะดีกว่าหากขาดเหลืออะไรจะได้บอกกันได้อย่างไม่ต้องเกรงใจ

"ค่ะคุณย่า"

"บังเอิญจังเลยเนอะที่แกเป็นเจ้าของไข้คุณลอส"

ปลายฝนนั่งคุยกับลัลลลิลบนเตียงนุ่มในห้องของเพื่อนเธอหญิงสาวดีใจที่เพื่อนเธอจะมาอยู่ดูแลลอเลนโซที่นี่เธอจะได้มีเพื่อนคุยมากกว่าเดิม

"ถ้าเลือกได้ก็ขอบาย...อีตานั่นเอาแต่ใจนิสัยเสียอย่างกะอะไรดี"

ลัลลลินพูดด้วยสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"เค้าดื้อเหรอแก"

ปลายฝนถามเพื่อนเธอด้วยสีหน้าสงสัยเฉกเช่นคนอยากรู้

"ก็ใช่น่ะสิ... ยาก็ต้องบังคับกันกินยาเป็นเด็กๆที่ฉันต้องมารักษานายนั่นที่นี่ไม่ใช่เพราะความเอาแต่ใจอยากจะอยู่บ้านของนายคุณชายเล็กนั่นหรอกเหรอ"

"เอาน่าๆ.. ถือว่าเป็นข้อดีที่เราได้อยู่ด้วยกัน"

"อืม.. ก็เห็นจะมีอยู่ข้อเดียวนี่แหละ"

".... "

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเข้าใจ

"แล้วนี่คุณย่าเค้ารู้เรื่องแกกับคุณฟรานไหม"

ลัลลลิลอยากจะรู้ว่าคนมาใหม่รู้เรื่องของเธอกับฟรานซิสหรือไม่เธอจะได้ทำตัวได้ถูก

"คุณฟรานบอกคุณย่าไปว่าเราเป็นสามีภรรยาและมีลูกด้วยกัน"

"ดีแล้วล่ะ....เออได้ข่าวว่าแกเสี่ยงชีวิตช่วยคุณฟรานเอาไว้มีใจให้เค้าแล้วใช่ม้าาา"

ลัลลลิลเห็นด้วยกับฟรานซิสที่เขาเลือกทำแบบนี้มันก็เป็นสิ่งที่ถูกแล้วทั้งยังถามคำถามที่คาใจกับเพื่อนเธออีกเรื่อง

"ก็ช่วยเพราะเห็นว่าเป็นพ่อของลูกฉันหรอกน่าอีกอย่างก็ไม่ชอบเห็นใครโดนทำร้ายอยู่แล้ว"

ปลายฝนตอบพร้อมหลบสายตาเพื่อนเธอเล็กน้อย

"ไม่จริงม้างงง"

ลัลลลิลมองออกว่าปลายฝนปิดบังความรู้วึกอะไรบางอย่างอยู่

"แกนี่รู้ดีจริงๆเลยนะ... ตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจตัวเองรอดูอีกสักพักแล้วจะบอกละกันนะ"

"โอเค"

ลัลลลิลเข้าใจว่าเรื่องนี้มันต้องใช้เวลาแค่เพื่อนเธอทบทวนสิ่งที่อยู่ในใจให้ดีไม่หลอกตัวเองก็พอแล้วเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ผิดเลยที่เพื่อนเธอจะรักฟรานซิส