ตอนที่31 สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ไล่ไปไหน

ชั่วโมงต่อมา

โกดังเก็บสินค้า

ปึ้กกกกกกก.

"ดูท่ามันจะเยาะเย้ยฉันมากเกินไปแล้ว"

หลังจากที่มอแกนโทรมาบอกว่าโกดังเก็บสินค้าของบริษัทไฟไหม้กะทันหันเขาจึงมาดูที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วเมื่อสำรวจรอบรอบก็พบว่านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาแต่มีคนจงใจทำให้มันเกิดขึ้นและจงใจทิ้งร่องรอยให้เขาได้ดูต่างหน้าอย่างเย้ยหยัน

ฟรานซิสเตะกระติกน้ำมันจนกระเด็นกระดอนอย่างโมโหเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าคนที่จงใจจะทำร้ายเขาไม่เกรงกลัวในอิทธิพลของเขาเลยสักนิด

"กล้องวงจรใช้ไม่ได้เหมือนเหตุการณ์เมื่อคืนเลยครับนาย"

อีธานและมอแกนช่วยกันตรวจสอบกล้องวงจรปิดเหมือนกับว่ากล้องที่โกดังนี้จะถูกทำลายก่อนที่เรื่องจะเกิดขึ้นทั้งที่ความปลอดภัยที่นี่ค่อนข้างจะแน่นหนาคนที่ทำแบบนี้ได้จะต้องเป็นคนมีฝีมือในระดับนึงเลยทีเดียว

"สอบคนงานที่นี่ทุกคนว่าเห็นใครแปลกหน้าบ้างหรือเปล่า"

ฟรานซิสคิดว่าเขาจะประมาทคนพวกนี้ไม่ได้เสียแล้วตอนนี้เขาต้องเพิ่มความปลอดภัยในทุกๆที่ของธุรกิจเขาและต้องจริงจังในการหาตัวคนที่มันคิดจะทำลายเขาให้ได้เร็วที่สุด

"ครับ"

สามวันต่อมา

คฤหาสน์ฮันส์

วันนี้เป็นวันที่ปลายฝนได้ออกจากโรงพยาบาลกลับมาพักอยู่ที่บ้าน

ฟรานซิสให้อีธานไปรับเธอที่โรงพยาบาลแต่เขาไม่ได้ไปด้วยเพราะกำลังยุ่งอยู่กับงานและการสืบว่าใครเป็นคนที่ต้องการทำร้ายเขา

สองสามวันมานี้เขาปวดหัวกับเรื่องนี้อย่างมากเพราะแทบจะไม่ได้เบาะแสอะไรที่สาวถึงตัวคนบงการได้เลย

"พักผ่อนเยอะๆนะหนูปลายเดี๋ยวตาหนูย่าดูเอง"

เฮเลนอาสาดูแลเหลนตัวน้อยของเธอเองเพราะตั้งแต่ที่หญิงสาวป่วยเธอก็เข้ากับต้นหนาวได้เป็นอย่างดีแถมดูท่าเธอจะติดเหลนมากขึ้นเสียแล้ว

"เพี้ยง.. หายฮับมี๊"

ต้นหนาวเข้ามาเป่าแผลให้คนเป็นแม่เพราะเชื่อว่าการทำวิธีนี้จะทำให้แผลของแม่เขานั้นหายได้อย่างรวดเร็ว

"จ้าๆ"

ปลายฝนยกมือเรียวไปลูบหัวลูกชายเธอเบาๆ

"ไปต้นหนาวไปข้างล่างกับคุณทวดนะครับให้มามี๊พักผ่อน"

"ฮับ"

เด็กชายตัวกลมดูจะเชื่อฟังคุณทวดได้เป็นอย่างดีภาพนี้ทำให้ปลายฝนค่อนข้างที่จะสบายใจเรื่องลูกเธออยู่พอสมควร

ห้องทำงาน

"อีธานได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า"

ฟรานซิสนั่งสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ที่ห้องทำงานตอนนี้เขาให้มอแกนรับผิดชอบงานที่บริษัทไปเมื่ออีธานกลับมาจากรับปลายฝนแล้วเขาจึงเรียกตัวอีธานมาถามถึงเรื่องข่าวคราวความคืบหน้าว่าได้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคนที่มันจ้องจะทำร้ายพวกเขาบ้างหรือยัง

"ไม่เลยครับนาย​คนที่โกดังไม่เห็นอะไรผิดปกติเลยครับ"

อีธานค่อนข้างแปลกใจว่าทำไมคนในโกดังถึงไม่เห็นความผิดปกติอะไรอยู่เหมือนกัน

"อืม...แล้วไอ้พิรัชตอนนี้มันเป็นยังไง"

"กลับมาอยู่บ้านตามปกติครับไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร"

"มันไม่รีบร้อนทำอะไรบ้างเหรอทั้งที่บริษัทมันกำลังจะล้มละลาย"

ฟรานซิสพูดด้วยความสงสัย

"ไม่เลยครับเรื่องนี้ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกัน"

"จับตาดูมันไว้อย่าให้คลาดสายตา"

"ครับ"

ฟรานซิสตอนนี้เป็นคนที่ระแวงไปทุกสิ่งเขาไม่สามารถที่จะไว้ใจใครได้เลยเขาเกลียดมากที่สุดคือศรัตรูที่ชอบลอบกัดหากสู้กันซึ่งๆหน้าก็ว่าไปอย่างจะได้จบในคราวเดียว

"ทำอะไรอยู่คะ"

ปลายฝนเดินเข้ามาในห้องทำงานของฟรานซิสในช่วงเย็นเพราะเห็นอีธานบอกว่าฟรานซิสขลุกอยู่แต่ในห้องทำงานแทบทั้งวัน

"ทำไมไม่นอนพัก...ออกมาทำไม"

ฟรานซิสละมือจากกองงานตรงหน้าเดินมาหาหญิงสาวจูงมือเธอไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเขา

"ฉันนอนจนเบื่อแล้วค่ะ"

ปลายฝนนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องจนเบื่อเธอจนออกมายืดเส้นยืดสายบ้าง

"ปวดหัวรึเปล่า"

ฟรานซิสเอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปิดหน้าของหญิงสาวอยู่เบาๆ

"ไม่ค่ะแค่ยังมีเจ็บตรงแผลอยู่บ้างนิดหน่อยเท่านั้น"

ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงัก

"ดีแล้ว.. อีกไม่นานก็หายแล้วเธอนี่มีแต่เรื่องเจ็บตัวนะ"

"คุณก็เหมือนกันนั่นแหละ"

ปลายฝนเห็นว่าคนที่เจ็บตัวบ่อยคงไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นจะเป็นเขาด้วยเสียมากกว่า

"รู้สึกไหมว่าเมื่อเธอมาอยู่ใกล้ฉันมันจะต้องมีเหตุให้เธอเป็นอันตรายทุกทีหรือฉันควรจะให้เธออยู่ห่างๆฉันดี"

ชายหนุ่มเอื้อมมือหนาเลื่อนเก้าอี้ให้เธอและเขาหันหน้าชนกัน

"ไม่เอาค่ะไม่ไปไหนจะอยู่ใกล้ๆแบบนี้"

ปลายฝนซบหัวของเธอไปที่อกแกร่งของเขา

"ช่วยฉันแบบไม่ห่วงตัวเองแบบนี้คิดอะไรกับฉันรึเปล่า"

ฟรานซิสโอบไหล่หญิงสาวเบาๆทั้งยังถามเธอด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย

"อืมม...คิดไปแล้วค่ะ"

ปลายฝนอมยิ้มอย่างเคอะเขินเธอผงกหัวให้เขารู้สึกได้ว่าเธอก็นั้นคิดอะไรไปกับเขาแล้วจริงๆนี่ไม่ใช่การเสแสร้งเหมือนก่อนหน้าแต่มันคือความรู้สึกของเธอที่มันเกิดขึ้นมา

"อืมม...คิดไปแล้วงั้นเหรองั้นตอนนี้ฉันยกให้เธอเป็นแฟนฉัน"

ฟรานซิสปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็มีความรู้สึกดีๆให้เธอเช่นกันหากเขาบอกกับเธอแบบนี้ไปแล้วคิดว่าหญิงสาวคงจะฉลาดพอที่จะเข้าใจว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร

"แสดงว่าคุณก็คิดอะไรกับฉันใช่ม้าา... ดีค่ะเป็นแม่ของลูกคุณแล้วก็ได้เป็นแฟนคุณด้วย...สัญญาได้ไหมคะว่าจะไม่ไล่ฉันไปไหน"

ปลายฝนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองคราแรกมีแอบตื่นเต้นเล็กน้อยแต่ด้วยความทะเล้นเธอจึงเงยหน้าไปมองเขาทั้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แหย่ชายหนุ่มให้เขินเล่นและวางศรีษะซบที่อกแกร่งของเขาเช่นเดิม

"อืมม...ฉันจะไล่คนที่เป็นแม่ของลูกแล้วก็เป็นทั้งแฟนไปไม่ได้หรอก"

คนอย่างเขาเมื่อสัญญาแล้วเขาจะไม่มีวันผิดคำสัญญาเด็ดขาดและเขาคิดว่าเขาคงไม่เปลี่ยนใจไปจากเธอแน่ๆเพราะเธอคือคนเดียวที่ทำให้เขาอยากอยู่ใกล้แม้ในเวลาที่รำคาญเธอก็ตามแถมยังเป็นคนที่เสี่ยงชีวิตไปช่วยเขาโดยที่ไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองอีกด้วย

หลายวันต่อมา

11.30 น.

บริษัทxxx

"ตอนนี้บริษัทของพิรัชมีนักลงทุนต่างชาติมาอุ้มเอาไว้ได้ทันครับ"

หลังจากที่ปลายฝนหายดีแล้วฟรานซิสก็เริ่มกลับเข้ามาทำงานในบริษัทดังเดิม

"อืม...นับว่ามันดวงแข็งพอตัว"

ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยเขาไม่ได้สนใจเรื่องของพิรัชเท่าไรนัก

"นายจะให้ทำอะไรต่อไหมครับ"

มอแกนอยากรู้ว่าเจ้านายของเขาจะให้ทำอย่างไรกับพิรัชเพราะเขารู้ดีว่าคนอย่างพิรัชหากยืนได้เมื่อไหร่ก็ไม่วายที่จะแว้งกัดคนเป็นศรัตรู

"ยังก่อน...รอดูทีท่าว่ามันจะทำอะไรต่อ"

ตอนนี้เขายังไม่อยากมีศรัตรูรอบด้านขอแค่ได้รู้โจทย์คนที่ขู่ทำร้ายลูกของเขากับปลายฝนเสียก่อน

"ครับ"