ตอนที่37 อย่ามาเล่นละครทำดี

คลีนิคหมอเรียล

"เป็นยังไงบ้างคะพี่หมอ"

"ดูเอา.. "

 หลังจากที่รัชตะเอกซเรย์ให้ปลายฝนเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักและกางผลเอกซเรย์ให้ทั้งสองสาวได้ดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นในหัวของปลายฝน

"เฮ้ย.. ทำไมเป็นงี้"

ลัลลลิลหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อเห็นผลตรวจ

"ตอนนั้นที่หมอนพเอ็กซเรย์มันไม่มีไอ้ก้อนนี้นี่คะ"

ปลายฝนมีสีหน้ากังวล

"พี่บอกแล้วให้เชคอีกรอบศรีษะเราเป็นอะไรต้องดูให้ละเอียดเป็นหมอก็น่าจะรู้"

"ปลายสัพเพร่าเองแหละค่ะ"

ปลายฝนพูดด้วยสีหน้าที่กังวลใจอยู่มากพอสมควรเพราะคิดว่าหากฟรานซิสรู้เรื่องนี้คงต้องเป็นห่วงเธอมากๆอย่างแน่นอน

"งั้นวันนี้พี่จะให้ยาบรรเทาไปก่อนกลับไปเตรียมตัวพรุ่งนี้มานอนพักที่โรงพยาบาลมะรืนพี่จะผ่าตัดให้ไม่งั้นมันจะรามใหญ่โต"

"ค่ะ.."

ครู่ต่อมา

"แกอย่าบอกเรื่องนี้กับคุณฟรานได้ไหม"

ในขณะที่นั่งรถกลับปลายฝนขอร้องให้เพื่อนเธอปิดเรื่องนี้กับฟรานซิสให้ดี

"ทำไม"

ลัลลลิลถามเพื่อนเธอกลับอย่างแปลกใจ

"ฉันไม่อยากให้คุณฟรานรู้กลัวเค้าเป็นห่วงแล้วจะเครียดกว่าเดิม"

"แล้วตอนที่แกจะต้องผ่าตัดแล้วนอนโรงพยาบาลล่ะ"

ลัลลลิลขมวดคิ้วเป็นปม

"บอกกับเค้าว่าฉันจะขอไปพักผ่อนกับแกที่ต่างประเทศเพราะตอนนี้คุณลอสก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้วนี่​"

"เอางั้นก็ได้แต่ที่บ้านต้องมีใครรู้สักคนนะ"

ลัลลลิลเห็นว่าในบ้านต้องมีใครรู้เรื่องสักคนเพราะไม่อย่างนั้นฟรานซิสคงสงสัยแน่ว่าทำไมปลายฝนถึงไปเที่ยวโดยไม่ห่วงลูกและกะทันหันแบบนี้

"ฉันว่าจะคุยกับคุณย่าเพราะต้องฝากคุณย่าดูแลต้นหนาว"

"อืม...แบบนั้นก็ดี"

สองสาวมีความเห็นตรงกันว่าพูดเรื่องนี้กับเฮเลนจะดีที่สุด

18.30 น.

คฤหาสน์ฮันส์

"คุณย่าคะ.."

ปลายฝนและลัลลลินเข้ามาหาเฮเลนในขณะที่เธออยู่คนเดียวเพื่อแจ้งเรื่องบางอย่างให้เฮเลนได้ทราบ

"อ้าวมีอะไรกันเหรอ"

"คือ...."

ปลายฝนเป็นคนเอ่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เฮเลนได้ฟังว่าเธอจะต้องไปทำอะไรหลังจากนี้และฝากฝังต้นหนาวให้เฮเลนได้ดูแลแทนเธอ

"อย่างนั้นเหรอ.. เฮ้อ.. แบบนี้ต้องพักเท่าไรถึงจะหายกันล่ะ"

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดเฮเลนก็ถึงกับยกมือทาบอกตกใจกับเรื่องที่ได้ฟังอยู่พอสมควรไม่คิดว่าหญิงสาวจะมีอาการข้างเคียงที่ท่าจะหนักขนาดนี้และอยากจะรู้ว่าเธอนั้นจะต้องพักฟื้นนานเท่าไหร่

"ลินว่าน่าจะเป็นครึ่งเดือนค่ะคุณย่า"

ลัลลลิลประเมินเอาไว้ขั้นต่ำก็คือประมาณครึ่งเดือน

"ถ้าสะดวกใจที่จะทำแบบนี้ย่าก็ไม่ว่าอะไรไปรักษาตัวให้ดีนะทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงต้นหนาวย่าดูแลเอง"

หากเป็นความประสงค์ของปลายฝนเฮเลนเองก็คงจะไม่ขัดเพราะถ้าหากหญิงสาวไปรักษาตัวยังไม่สบายใจเธอก็คงจะฟื้นตัวได้ยาก

"ขอบคุณค่ะคุณย่า"

ปลายฝนโล่งใจที่เฮเลนเข้าใจเธอเป็นอย่างดีว่าเธอไม่อยากให้ฟรานซิสเป็นห่วงอะไรเธอทั้งนั้น

22.30น.

"ทำไมยังไม่กลับซะทีนะโทรก็ไม่อยากจะรับอยู่ไหนของคุณนะคุณฟราน"

เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าที่ปลายฝนนั่งรอฟรานซิสกลับมาในขณะที่เธอก็เก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าไปเรื่อยๆด้วยสีหน้ากังวล

"ค่อยๆครับนาย"

อีธานและมอแกนช่วยกันพยุงร่างของฟรานซิสที่ดื่มจนเมาเดินโซซัดโซเซหน้าแดงก่ำขึ้นบันไดหมายจะไปส่งที่ห้อง

"ปล่อยๆ​ฉันเดินเองได้"

ฟรานซิสสะบัดลูกน้องทั้งสองของเขาออกอย่างไม่สบอารมณ์

"ครับ.."

"นายเป็นอะไรวะ"

อีธานและมอแกนยืนดูตามหลังเจ้านายของเขายังงงๆที่ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆถึงไปนั่งดื่มจนเมาขนาดนี้

"ฉันเห็นนั่งหน้าเครียดตั้งแต่กลางวันแล้ว"

มอแกนสังเกตเจ้านายของเขาตั้งแต่ช่วงกลางวันที่ผ่านมาแล้วรู้สึกว่าเจ้านายของเขาดูเงียบขรึมแปลกๆทั้งที่วันนี้ก็มีเรื่องดีที่ได้รู้ว่าใครเป็นคนที่จ้องจะทำร้ายเขาและจัดการได้ราบรื่นเรียบร้อยแล้วอีกด้วยแต่กลับมีสีหน้าเศร้าสลดเสียอย่างนั้น

.......แกร๊กกก...

"งานเยอะเหรอคะทำไมกลับดึกฉันโทรไปคุณก็ไม่รับ.. แล้วนี่ดื่มมาเหรอคะ"

ปลายฝนได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาเธอจะรู้ว่าเป็นฟรานซิสจึงรีบลุกออกจากเตียงไปกอดแขนเขาเดินเข้ามาแต่เธอก็ต้องขมวดคิ้วย่นเอามือปิดจมูกเล็กน้อยเพราะตัวของเขามีจะกลิ่นแอลกอฮอล์

"อย่ามายุ่งกับฉัน​"

ฟรานซิสสะบัดแขนจนหญิงสาวลงเป็นนั่งอยู่กับเตียงแล้วตะคอกใส่เธอเสียงดังจนหญิงสาวหน้าเหวอตกใจ

"เป็นอะไรของคุณ"

"หึ่..ฉันมันดูน่าโง่ในสายตาของเธอมากเลยล่ะสิ"

เพล้งงง

ชายหนุ่มหยิบแจกันราคาแพงขว้างลงพื้นระบายอารมณ์ทั้งยังจ้องไปที่หญิงสาวตาเขม็ง

"อ๊ายย..อ.อะไรคะ"

ปลายฝนสะดุ้งเฮือกตกใจกลัวเพราะไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน

"ดูนี่.."

ชายหนุ่มโยนมือถือที่มีคลิปเธอกำลังคุยกับลัลลลิลอย่างสนุกปากให้เธอได้ดู

"..ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ"

ปลายฝนใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำเธอไม่รู้ว่าคลิปนี้มันมาอยู่ที่ชายหนุ่มได้อย่างไรแต่ความหมายที่โดนตัดมาเหมือนจงใจที่จะให้เธอดูเป็นคนไม่ดีในสายตาของเขาเธอจึงรีบอธิบายกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆเพราะเธอก็เริ่มที่จะมีอาการตื่นกลัวว่าเขาจะปักใจว่าเธอหลอกลวงเขาไปเสียแล้วทั้งที่ตอนนี้เธอมีใจให้เขาจริงๆไปแล้ว

"ไม่ใช่ได้ยังไงก็นี่คือเธอเสียงเธอทำไมฉันจะจำไม่ด้ายยย..ห้ะ.."

ฟรานซิสโกรธหญิงสาวมากทั้งที่คลิปมันก็คาตาแต่เธอก็ยังปฏิเสธหน้าซื่อจึงตวาดใส่เธออีกรอบ

"อึก..คือ.."

น้ำเสียงที่แผดใส่ปลายฝนของชายหนุ่มทำให้เธอสะดุ้งเฮือกน้ำตาเอ่อล้นจนพูดอะไรไม่ออก

"เธอไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้อยู่กับลูก...ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้อยู่ที่นี่...ฉันให้สิทธิ์เธอเต็มที่ทะเบียนสมรสเธอก็ได้ไปแล้วนี่...ต่อแต่นี้อย่ามายุ่งกับฉัน.. ล้อเล่นกับความรู้สึกฉันอีกกกก..."

ฟรานซิสบีบไหล่หญิงสาวแน่นทั้งยังพ่นคำที่บีบคั้นมาจากหัวใจให้เธอได้ฟังหากเธอเข้าหาเขาเพื่อต้องการแค่นี้เขาก็จะให้แต่เขาไม่อยากให้เธอมาเล่นละครทำดีอะไรให้เขาได้อ่อนไหวไปมากกว่านี้อีกแล้วเพราะหัวใจของเขาตอนนี้มันถูกเธอย่ำยีจนยับเยินหมดแล้ว

"ฮือๆๆ...มันไม่ใช่แบบนั้นสักนิดที่ฉันทำไปทั้งหมดไม่ได้ล้อเล่นกับคุณสักนิด..อือ..ฮือๆๆ"

ปลายฝนปล่อยสะอื้นปล่อยโฮยกใหญ่ทั้งส่ายหัวพัลวันบอกกับเขาว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด