ตอนที่38 เหยื่อล่อ

"หยุดพูดซะที"

ชายหนุ่มแผดเสียงใส่หญิงสาวจบก็เดินน้ำตาคลอไปข้างนอกอย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เธอเห็น

"ฮื่อ.ๆๆๆๆอือ..ฮือออ...คุณฟราน...ฉันรักคุณจริงๆนะคะ"

ปลายฝนนั่งสะอื้นฟุบลงไปกับพื้นเธอรู้ว่าตอนแรกเธอตั้งใจแบบนั้นแต่ตอนนี้เธอรักเขาไปจริงๆแล้วเธออยากให้เขาเข้าใจเธอบ้างแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รับฟังคำอธิบายขิงเธอเลยสักนิด

ห้องทำงาน

เพล้งงง.. ปึก..ปักก

"โถ่โว้ยยยย.."

ฟรานซิสยังคงระบายความเจ็บใจในห้องทำงานของเขาพักใหญ่และล้มตัวนอนในห้องนี้อย่างคนหมดอาลัยตายอยากเจ็บหน่วงที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก

01.30 น.

"ลิน"

ปลายฝนเดินปาดน้ำตาสะอึกสะอื้นมาหาเพื่อนเธอที่ห้องในตอนกลางดึก

"ปลายเป็นอะไร.."

ลัลลลิลตกใจอย่างมากที่เพื่อนของเธอสะอื้นตัวโยนเข้ามาทั้งรีบเข้าไปกอดปลอบและถามหาสาเหตุด้วยสีหน้ากังวล

"ฮือๆๆๆๆ.."

ปลายฝนยังคงสะอื้นไม่หยุด

"ใจเย็นๆๆ"

ลัลลลิลได้แต่กอดปลอบลูบหลังเพื่อนเธอให้สงบลงก่อน

"คุณฟรานรู้เรื่อง....."

ปลายฝนเล่าทุกอย่างให้ลัลลลิลได้ฟังว่าฟรานซิสทะเลาะกับเธอเรื่องอะไรเธอสะอื้นร้องให้จนหลับไปที่ห้องของลัลลลิล

".อย่าให้รู้นะว่าเป็นฝีมือใคร.."

ลัลลลิลตั้งใจไว้แล้วว่าเธอจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้เธอจะไปสั่งสอนคนๆนั้นด้วยตัวเองที่สาระแนเรื่องคนอื่นไม่เข้าเรื่องทั้งที่เพื่อนเธอกำลังรักกันดีๆกับฟรานซิสอยู่แล้ว

เช้าวันต่อมา

"เพื่อนฉันอยู่ที่ไหนคะคุณฟราน"

ลัลลิลตื่นมาในตอนเช้าเธอก็ไม่เห็นปลายฝนอยู่ในห้องแล้วจึงเดินเข้ามาเคาะประตูห้องของฟรานซิส

"พวกเธอยังไม่ได้ไปกันอีกเหรอ"

ฟรานซิสรู้จากปากคุณย่าของเขาในตอนเช้าตอนที่ออกมาจากห้องทำงานว่าวันนี้ปลายฝนและลัลลลิลจะไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันเขาแค่รับรู้เท่านั้นแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรและพึ่งจะกลับมาที่ห้องของเขาเมื่อครู่นี้เอง

เมื่อเห็นปลายฝนไม่อยู่ในห้องแล้วจึงคิดว่าเธอและลัลลลิลคงจะออกไปกันแล้วแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อยังเห็นว่าลัลลลินยังถามหาปลายฝนกับเขาอยู่ที่นี่

"ปลายเขียนบอกฉันไว้ว่าคุณเรียกเธอไปคุยที่สวนสาธารณะใกล้ๆแต่ตอนนี้เพื่อนฉันยังไม่ได้กลับมาทั้งที่ก็จะได้เวลาที่ต้องออกไปแล้วด้วย"

ลัลลลิลพูดด้วยท่าทีร้อนใจเพราะวันนี้ปลายฝนต้องเข้าไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลแต่เช้าและต้องนอนพักที่โรงพยาบาลก่อนจะผ่าตัดในวันพรุ่งนี้

"ฉันไม่รู้เรื่อง...เมื่อเช้าฉันยังนอนในห้องทำงานยังไม่ตื่นเลยพึ่งจะเข้ามาในห้องนี้แล้วก็รู้จากปากคุณย่าว่าปลายฝนจะไปเที่ยวต่างประเทศกับเธอ"

ฟรานซิสผายมือไม่รู้เรื่องที่หญิงสาวพูดมาสักนิดเขาจะนัดเธอไปคุยข้างนอกเพื่ออะไรหากอยากคุยกับเธอไม่คุยกันที่บ้านจะดีกว่าหรือ

"แล้วคุณเห็นเพื่อนฉันบ้างไหมคะ"

ยิ่งได้คำตอบจากชายหนุ่มแบบนี้หญิงสาวก็ยิ่งร้อนใจเพิ่มขึ้นไปอีก

"ฉันไม่รู้ไม่ได้สนใจ"

ฟรานซิสไม่เห็นหญิงสาวตั้งแต่เข้ามาและถึงจะเห็นเขาก็ไม่สนใจด้วย

"ฉันรู้ค่ะว่าคุณโกรธปลายเรื่องอะไรแต่ขอให้คุณรู้ว่าเธอรักคุณจริงๆไม่ได้หลอก"

ลัลลลิลรู้ว่าฟรานซิสยังคงโกรธปลายฝนอยู่แต่เธออยากให้เขาให้ความร่วมมือกับเธอสักนิดในการสนใจที่จะตามหาปลายฝนว่าอยู่ที่ไหน

"เพื่อนกันก็ต้องคอยแก้ตัวให้กันสินะ"

ฟรานซิสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"อันที่จริงฉันไม่ได้ไปเที่ยวกันหรอกค่ะวันนี้ปลายต้องไปนอนพักที่โรงพยาบาลเพื่อเตรียมการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้"

ลัลลลิลจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ไม่ได้จึงต้องพูดความจริงกับฟรานซิส

"ผ่าตัดอะไร"

ฟรานซิสขมวดคิ้วถามลัลลลิลอย่างสงสัย

"ปลายฝนมีก้อนเนื้อแข็งในสมองกำลังกดทับเส้นประสาทที่มีผลต่อการมองเห็นเธอต้องผ่าตัดด่วนเป็นผลมาจากช่วยคุณครั้งล่าสุดแต่เธอไม่ให้ใครบอกให้คุณรู้เพราะเธอเป็นห่วงคุณเห็นว่ามีเรื่องเครียดหลายเรื่องแล้วไม่อยากให้คุณเครียดอีก"

".. หา.."

ฟรานซิสยืนตัวเกร็งหน้าชากับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้

"เพื่อนฉันเสี่ยงชีวิตช่วยคุณกี่ครั้งแล้วคะคุณคิดว่าเธอยังจะไม่รักคุณอีกหรือไงฉันขอพูดแค่นี้นะคะหวังว่าคุณจะคิดได้..ฉันจะไปตามหาเพื่อนฉัน"

"เธออยู่ที่นี่ฉันไปเอง"

ฟรานซิสหลับตาปรับอารมณ์กัดฟันกรอดที่โทสะของเขามันบดบังสิ่งดีงามที่ปลายฝนได้ทำให้เขาหากหญิงสาวหายไปจริงเขาจะต้องเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนี้

สวนสาธารณะ

"อยู่ไหนของเธอกันนะ"

ฟรานซิสขับรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อมาตามหาปลายฝนที่สวนสาธารณะเขาวิ่งพล่านไปทั่วแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอจนตอนนี้เขารู้สึกไม่ค่อยจะดีเสียแล้ว

ตืดๆ.. ตืดๆ

มาที่นี่คนเดียวถ้ามึงตุกติกเมียมึงกลายเป็นศพกูก็ช่วยไม่ได้

"หืม.."

ฟรานซิสได้รับข้อความจากต้นทางที่ไม่มีเบอร์ปรากฏเขาเปิดอ่านตัวใจเต้นรัวเดาไม่ยากเลยว่าใครเป็นคนทำเขาไม่น่าประมาทกับศรัตรูคนนี้ของเขาเลย

โกดังร้าง

"ทำแบบนี้ทำไมคะพี่ภู"

ปลายฝนถูกภูผาส่งข้อความมาหลอกให้เธอออกมาข้างนอกและจับตัวเธอมาตอนนี้หญิงสาวถูกจับมัดมือนั่งฟุบอยู่กับพื้นเธอรู้ว่าภูผาจับตัวเธอมาเพราะต้องการที่จะใช้เธอเป็นเครื่องมือหลอกล่อให้ฟรานซิสมาที่นี่เป็นแน่

"เรื่องของพี่"

ภูผาตอบเสียงแข็งในขณะที่เขานั่งพิงอยู่บนโต๊ะมือของเขากำลังเช็ดกระบอกปืนด้วยท่าทีใจเย็น

"แก้แค้นกันไปแก้แค้น​กันมาแบบนี้มันก็ไม่จบซะทีสิคะ"

ปลายฝนอยากจะเตือนสติภูผา

"เงียบไปเถอะ...ซวยหน่อยนะที่เราดันมาเป็นเมียศรัตรูของพี่"

"ถ้าคุณฟรานมาพี่จะทำอะไรเค้าคะ"

"พี่จะฆ่ามัน"

"อะไรนะคะ??"

ปลายฝนใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำเมื่อรู้ว่าภูผาต้องการที่จะทำอะไร

"ได้ยินไม่ผิดหรอก"

ภูผายังคงพูดหน้าตาเฉยอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเพราะตอนนี้เขารอเวลาที่จะให้ฟรานซิสมาถึงที่นี่อย่างเดียวโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น

"ปลายขอร้องนะคะพี่ภูทำแบบนี้มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยหากพี่ภูฆ่าคนตายก็จะมีคดีติดตัวแล้วธุรกิจพี่ภูที่สร้างเอาไว้ล่ะคะ"

ปลายฝนพยายามพูดทุกวิถีทางเพื่อกล่อมให้ภูผาล้มเลิกความคิด