ตอนที่33 ก็เป็นเรื่องที่ดี

"นี่คุณหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ... คุณแม่คะไม่จริงนะคะเค้าโกหก"

"ยังไงคุณก็ต้องแต่งงานกับผม"

"หยุดเถียงกันทั้งคู่เลย.. โอ้ยแม่ปวดหัว"

"คุณแม่คะ"

"คุณลอสคุณให้ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายคุณรีบมาคุยให้เรียบร้อยเลย"

ณฤดีคิดว่าคงไม่มีผู้ชายคนไหนจะอยากรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำที่เขาพูดมาทั้งหมดเธอจึงเชื่อและอยากจะให้ผู้ใหญ่ทางฝ่ายชายมาคุยกับเธอให้เร็วที่สุด

เพราะเรื่องนี้คนในบ้านเธอรู้เรื่องจากคำพูดของชายหนุ่มหมดแล้วแถมสื่อก็จับตามองอย่างมากอีกด้วยหากไม่ทำอะไรให้มันเสร็จสิ้นก็คงจะเป็นขี้ปากคนอื่นไปทั่วไม่เว้นแม้แต่แม่บ้านเธอเอง

"ครับ"

ลอเลนโซแอบยกยิ้มเล็กน้อยที่ดูท่าแม่ของลัลลลิลจะเชื่อเขาเสียมากกว่า

"คุณแม่ฟังหนูบ้างรึเปล่าคะ"

ลัลลลิลมองหน้าแม่ของเธออย่างตัดพ้อ

"นี่เราเชคตัวเองบ้างรึเปล่าเดี๋ยวจะท้องก่อนแต่งล่ะแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"

ตอนนี้สิ่งที่ณฤดีห่วงที่สุดก็กลัวว่าลูกเธอจะท้องก่อนแต่งคำพูดอะไรต่อมิอะไรเธอไม่ได้ยินรู้สึกหูอื้อตาลายไปหมดแล้ว

"คุณแม่คะ!!"

ลัลลลิลแทบจะร้องให้และอยากจะฉีกเนื้อคนที่มันสร้างเรื่องให้เธอเป็นชิ้นๆ

"เอี้ยงพาฉันไปพักฉันปวดหัว"

ณฤดีมิอาจทนอยู่ตรงนี้ต่อไปได้เธอจึงให้นกเอี้ยงเด็กรับใช้พาเธอขึ้นไปพักที่ด้านบน

"พูดอะไรของคุณแทนที่จะอธิบายให้คุณแม่ได้เข้าใจความจริงดูสิเข้าใจผิดกันหมดแล้ว"

ลัลลลิลตะคอกใส่ชายหนุ่มทั้งยังเดินออกจากบ้านไปอย่างไม่สนใจเขาอีกด้วย

"....."

ลอเลนโซรู้ว่าเขาผิดแต่เขาจะให้ความลับนี้รั่วไม่ได้เด็ดขาดถ้าแม่เธอรู้จะต้องรีบให้เขาแก้ข่าวหากเขาแก้ข่าวก็ต้องถูกถามถึงเหตุผลต่างๆนาๆเขาจะยอมเสียหน้าไม่ได้

19.30 น.

คฤหาสน์ฮันส์

"พรุ่งนี้ต้องเข้าโรงพยาบาลผ่าเฝือกอีกรอบคราวนี้น่าจะไม่ต้องใส่เฝือกแล้ว"

ลัลลลิลถึงแม้เธอจะไม่พอใจชายหนุ่มแต่หน้าที่หมอมันค้ำคออยู่ยังไงเธอก็ต้องจำใจดูแลเขาอยู่ดี

"ก็ดี"

ลอเลนโซพยักหน้าอย่างอารมณ์ดีเพราะเขาจะได้ไม่ต้องทนขยับลำบากเพราะมีเฝือกติดตัวอยู่เสียที

"อืม..ก็ดีอีกไม่นานฉันจะได้หมดหน้าที่ดูแลคุณซะที"

ลัลลลิลก็รอให้ถึงวันที่เธอเป็นอิสระเหมือนกัน

"ในสายตาคุณผมเป็นคนที่ไม่เอาถ่านเลยใช่ไหม"

ลอเลนโซอยากจะรู้นักว่าหญิงสาวไม่เคยมองเขามีดีอะไรเลยจริงหรือ

"ฉันว่าคงจะในสายตาทุกคนนั่นแหละ"

ลัลลลิลพูดไปตามที่สมองของเธอคิด

"คุณคอยดูผมหายดีเมื่อไรคำพวกนี้จะไม่ได้อยู่ในหัวคุณอีกเลย”

ลอเลนโซตั้งใจไว้แล้วว่าหากเขาหายดีเมื่อไรเขาก็จะเริ่มทำอะไรที่มันเป็นชิ้นเป็นอันให้คนอื่นที่สบประมาทเขาได้เห็นว่าคนอย่างเขามีฝีมืออยู่เหมือนกัน

"ฉันจะรอดูวันนั้นนะคะแต่ตอนนี้กรุณาดูแลตัวเองตามที่ฉันสั่งให้ได้ก่อนค่ะ"

"รู้แล้วล่ะน่า"

"ถามจริงเถอะคุณมีเหตุผลอะไรที่อยากจะแต่งงานกับฉันนักหนา"

ลัลลลิลถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ฉันหลวมตัวพูดไปแล้วไม่อยากคืนคำไม่อยากเสียหน้า"

ลอเลนโซยกไหล่ทำสีหน้ากะล่อนเล็กน้อย

"แค่นี้เหรอ... แค่เพราะคุณเผลอปากพล่อยพูดไปแล้วไม่อยากเสียหน้าเนี่ยนะรู้ไหมมันทำให้ฉันต้องเป็นคนไม่ดีในสายตาแม่ของฉันน่ะ"

ลัลลลิลเริ่มที่จะคิ้วขมวดและเสียงแข็งมากขึ้น

"รู้... งั้นเอางี้ได้ไหม...ตอนนี้คุณก็เล่นตามน้ำไปก่อนเดี๋ยวให้เรื่องมันผ่านไปสักพักผมจะบอกกับคนอื่นว่าเรามีปัญกากันเข้ากันไม่ได้อะไรแบบนี้แล้ววันนั้นผมจะอธิบายกับแม่คุณทั้งหมดเอง"

ลอเลนโซยกข้อเสนอให้หญิงสาว

"เฮ้อ.. ให้ได้อย่างนี่สิชีวิตฉัน....พ้นคุณไปได้ฉันจะบวชสักเดือน"

มาถึงขนาดนี้แล้วคนอย่างเธอหรือจะปฏิเสธข้อเสนอของเขาได้เพราะหากจะบังคับให้เขาพูดความจริงในตอนนี้คงยาก

20.00 น.

ห้องลัลลลิล

"ได้ข่าวว่าวันนี้คุณลอสบุกไปที่บ้านแกเลยเหรอ"

ปลายฝนได้ข่าวว่าวันนี้ลอเลนโซตามเพื่อนเธอไปที่บ้านจึงรีบเข้ามาคุยกับเพื่อนเธอเมื่อลัลลลิลว่างแล้ว

"ก็ใช่น่ะสิทำแม่ฉันปวดหัวทำฉันจะบ้าด้วย"

ลัลลลิลพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

"แล้วแกตกลงเรื่องนี้กับคุณลอสหรือยัง"

"อืม.. ช่วงนี้ก็ปล่อยให้ทุกคนคิดว่าฉันจะแต่งกับนายนั่นไปก่อนให้ผ่านไปสักพักนายนั่นบอกจะให้ข่าวว่าไปกันไม่ได้แล้ววันนั้นถึงจะยอมสารภาพความจริงกับแม่ฉันทุกอย่างเอง"

"แล้วแกโอเคไหม"

ปลายฝนแตะบ่าเพื่อนเธอเบาๆ

"ก็ต้องตามน้ำไม่งั้นคิดเหรอว่านายนั่นจะยอมฉันน่ะ"

"อืม.."

ปลายฝนพยักหน้าเข้าใจ

"เออ..แกมีปวดหัวอะไรบ้างรึเปล่าเห็นพี่หมอเรียลบอกว่าแกไม่ยอมให้หมอนพเอ็กซเรย์ซ้ำ"

ลัลลลิลไม่ลืมที่จะถามเรื่องอาการของเพื่อนเธอเพราะยังรู้สึกเป็นห่วงว่ามันจะมีผลกระทบอะไรตามมา

"เอาน่าฉันว่าฉันไม่เป็นอะไรนะ"

ปลายฝนยืนยันกับเพื่อนเธออีกรอบว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ

"เอาที่แกสบายใจถ้าเป็นอะไรแปลกๆรีบไปตรวจเลยรู้ไหม"

ลัลลลิลจับไหล่เพื่อนเธอด้วยความเป็นห่วง

"โอเคๆ"

"นี่ต้นหนาวอยู่กับคุณย่าอีกล่ะสิ"

ลัลลลิลเห็นว่าเวลานี้ที่จริงเพื่อนเธอจะต้องอยู่กับลูกแต่หากมานั่งคุยกับเธอได้แสดงว่าต้นหนาวจะต้องอยู่กับคุณย่าแน่นอน

"อืม..ช่วงนี้สองคนนั้นเค้าติดกันเป็นแตงเมเลยคุณฟรานน่าจะไปรับกลับห้องแล้วมั้งฉันไปก่อนนะ"

ปลายฝนพยักหน้าทั้งขอตัวเพื่อนเธอกลับเพราะเห็นว่าหรานซิสน่าจะไปรับต้นหนาวกลับมาที่ห้องแล้ว

"สองคนแกนี่ก็หวานกันขึ้นทุกวันนะ"

ลัลลลิลอดหยอกเย้าเพื่อนเธอเรื่องความสนิทสนมจนดูเป็นคนรักมากขึ้นของเพื่อนเธอกับฟรานซิสไม่ได้

"อืมก็ดีขึ้นเรื่อยๆแหละ"

ปลายฝนตอบอย่างเคอะเขิน

"หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วใช่ม้าาา"

ลัลลลิลแกล้งกระแซะถามปลายฝนด้วยท่าทีอยากรู้

"อืม.."

ปลายฝนพยักหน้าทั้งอมยิ้มหน้าแดงระเรื่อ

"แบบไหนเหรอ"

"ก็เป็นเรื่องที่ดี"

"ฉันว่าแล้ว"

"ไปก่อนนะ"

"โอเค"

คำตอบของปลายฝนก็พอจะทำให้ลัลลลิลเข้าใจได้ว่าเรื่องที่ดีที่เพื่อนเธอพูดนั้นมันคือแบบไหนเธอดีใจกับเพื่อนเธอด้วยที่วันนี้ได้รู้คำตอบจากหัวใจตัวเองเสียทีส่วนฟรานซิสนั้นไม่ต้องพูดถึงเธอมองออกมาพักหนึ่งแล้วว่าเขาคิดยังไงกับเพื่อนเธอ