ตอนที่35 สวมแหวน

"อยากได้กี่คนล่ะครับเดี๋ยวผมทำให้"

ฟรานซิสตอบคุณย่าของเขาทั้งวางหญิงสาวลงเพื่อยืนคุยกับคุณย่าของพวกเขาดีๆ

"คุณ.."

ปลายฝนยกมือเรียวตีไปที่ลำแขนแกร่งชายหนุ่มแก้เขินเบาๆ

"อย่าทำเป็นคุยโวไปหน่อยเลยเราน่ะ... แล้วนี่จะไปไหนกันแต่เช้า"

"อ๋อ.. ออกไปธุระข้างนอกสักพักน่ะครับต้นหนาวล่ะครับ"

"ไปเล่นกับพวกบอดี้การ์ดอยู่ในสวนที่บ้านเล็กโน่นแหละเดี๋ยวย่าดูให้เองเราสองคนจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ"

"ครับคุณย่า"

เมื่อคุยกับคุณย่าจบชายหนุ่มก็อุ้มหญิงสาวออกไปเหมือนเดิม

"นี่คุณฉันเดินเองได้"

"ก็จะอุ้มไง"

"...."

เฮเลนอมยิ้มตามหลังหลานๆของเธอเมื่อเห็นแบบนี้แล้วคิดว่าไม่นานเธอคงจะได้อุ้มเหลนเร็วๆนี้แน่

สำนักงานเขต

"ยินดีกับพวกคุณทั้งสองด้วยนะครับ"

"ค่ะ.. /ครับ"

ตอนนี้ฟรานซิสและปลายฝนก็ได้ทะเบียนสมรสมาเรียบร้อยจึงรีบขึ้นรถกลับกันทันทีด้วยท่าทีมีความสุขเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่ใครเห็นก็ต้องอิจฉา

"เรียบร้อยซะทีนะ"

ฟรานซิสนั่งกอดหญิงสาวอยู่บนรถตู้คันหรูตั้งแต่ออกจากบ้านมาเขายังไม่ปล่อยให้เธอห่างตัวเลย

"ทำไมต้องให้ฉันนั่งบนตักคุณด้วยคะ"

ปลายฝนซบหัวอยู่ที่อกแกร่งเล่นอย่างสบายอารมณ์

"ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บ...ฉันมีอะไรจะให้เธอด้วย"

ฟรานซิสหยิบกล่องแหวนแล้วเปิดออกหยิบแหวนเพชรเม็ดโตออกมา

"อะไรคะ..."

"เอามือมา..."

เขาดึงมือข้างซ้ายของหญิงสาวไปสวมแหวน

"สวมแหวนให้ผู้หญิงบนรถตู้เนี่ยนะคะ"

ปลายฝนเงยหน้าถามฟรานซิส

"อืม.."

ชายหนุ่มพยักหน้าทั้งยังเลิกคิ้วเป็นคำถามให้เธอว่าเธอนั้นต้องการแบบไหนอีก

"นึกว่าจะจัดเซอร์ไพรซ์บนเรือหรูแล้วก็คุกเข่า.. บอกว่าฉันรักเธอนะ"

ปลายฝนพูดด้วยสีหน้าเพ้อฝัน

แป้ะ

"โอ้ยย..."

ชายหนุ่มใช้ฝ่ามือแตะไปที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆให้เธอออกจากห้องความฝัน

"อย่าละเมอ.. อยากได้แบบนั้นก็ถอดออกมาก่อนสิ"

"ไม่ค่ะ...ให้แล้วให้เลย"

ปลายฝนกุมแหวนเธอเอาไว้แน่นในเมื่อเขาใส่ให้เธอแล้วเธอก็จะไม่ยอมถอดคืนเด็ดขาดทั้งยังซบหัวไปที่อกของเขาดังเดิม

"ตัวคุณห๊อม..หอมมม.."

มือเรียลอยู่ไม่สุกคอยซอกซอนหาความอบอุ่นใต้เสื้อเชิ้ตของชายหนุ่มลูบไล้แผงอกของเขาเล่นแก้เบื่อ

"อยู่นิ่งๆสิ.. อยากให้อะไรๆมันตื่นบนรถหรือไง"

ฟรานซิสรีบจับมือหญิงสาวออกจากแผงอกของเขาก่อนที่อารมณ์อะไรๆของเขามันจะเกิดขึ้นมาตอนนี้

"ไม่ค่ะ.. อยู่นิ่งๆก็ได้"

ปลายฝนก้มหน้างุดเมื่อเขาพูด​บบนี้ภาพเธอกับเขาเมื่อคืนก็ลอบเข้ามาในหัวจึงนั่งนิ่งๆเสียจะดีกว่า

หลายวันต่อมา

24.30 น.

"หึ่.. งานหมั้นงั้นเหรอ"

ลอเลนโซนอนพิงหัวเตียงกำการ์ดงานหมั้นของเคลี่ไว้ในมือแน่นด้วยแววที่โศกเศร้าตอนนี้เขาสามารถขยับแขนขยับขาได้เกือบปกติแล้วเพราะหลังจากที่ผ่าเฝือกออกลัลลลิลก็ให้เขาใส่เฝือกอ่อนเอาไว้จึงคล่องตัวกว่าเดิม

"คุณลอสนั่งทำอะไรคะทำไมไม่นอน"

ลัลลลินเข้ามาในห้องของชายหนุ่มกลางดึกเพราะเธอดันลืมมือถือไว้ที่ห้องของเขานั่นเอง

"คุณเข้ามาทำไม"

"ฉันลืมมือถือไว้ตรงนี้ไง... นั่นอะไร"

หญิงสาวเข้าไปดูในมือของชายหนุ่มที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่จึงดึงออกมาดู

"....."

ลอเลนโซเอาแต่ก้มหน้าเพราะไม่อยากให้เธอเห็นว่าดวงตาของเขามันดูผิดหวังขนาดไหน

"การ์ดเชิญงานหมั้น...นี่ตกลงคุณเคยเป็นอะไรกับคุณเ​คลี่กันแน่..แค่เพื่อน..หรือแฟน"

เมื่อเห็นการ์ดงานหมั้นของเคลี่กับอาการของชายหนุ่มเธอพอจะประติดประต่อเรื่องได้ว่าชายหนุ่มกับเคลี่ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรบางอย่างกันเป็นแน่จึงเค้นถามเอาความจริงจากเขา

"เธอบอกเลิกผมว่าผมไม่เอาไหนเราคบกันมาตั้งหลายปีผมขอเธอแต่งงานตั้งหลายครั้งแต่เธอก็ปฏิเสธจนมาเลิกกันพอผมกลับมาไทยเพื่อที่จะง้อขอเธอคืนดีก็ได้ข่าวว่าเธอกำลังจะหมั้นทั้งที่คบกับแฟนใหม่ไม่กี่เดือน"

ลอเลนโซระบายความในใจออกมาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก

"อ๋อ... แบบนี้สินะคุณถึงได้เล่นอะไรไม่ปรึกษาฉันวันนั้นเพื่อจะประชดคุณเคลี่งั้นสิ... หึ่...อย่ามาทำหน้าเศร้านะฉันไม่สงสารคุณหรอก"

หญิงสาวเท้าเอวพ่นคำบ่นใส่ชายหนุ่มที่เขาเอาความรู้สึกส่วนตัวมาเป็นปัญหาให้เธอ

"...."

ลอเลนโซนั่งนิ่งไม่ยอมโต้ตอบทั้งยังยกมือมากุมขมับ

"เฮ้ย...คุณเศร้าจริงเหรอ..."

ลัลลลิลหน้าเจื่อนเล็กน้อยเพราะเธอไม่เคยเห็นอาการเฮริ์ทหนักของลอเลนโซแบบนี้มาก่อนจึงก้มหน้าพร้อมยกมือสะกิดไหล่ของเขาเบาๆ

"เห้อออ..."

ลอเลนโซพ่นลมหายใจออกมาพร้อมเลื่อนตัวนอนลงเอาแขนก่ายหน้าผาก

"ท่าจะเศร้าจริงแฮะ...นอนได้แล้วคุณจะคิดอะไรมากแค่ผู้หญิงไม่เอา"

เมื่อลัลลลินเห็นชายหนุ่มเศร้าเช่นนี้เธอก็หมดอารมณ์ที่จะบ่นอะไรเขาอีกไม่อยากจะทำให้เขาเศร้ามากไปกว่านี้เพราะไม่รู้ว่าจิตใจของชายหนุ่มย่ำแย่แค่ไหนหากเธอซ้ำเติมอะไรเข้าไปอีกก็อาจจะทำให้ชายหนุ่มนั้นเกิดอาการซึมเศร้าได้จึงได้แต่ตบบ่าให้กำลังใจเท่านั้น

"..หืม.."

ลอเลนโซฟังดูก็เหมือนเธอให้กำลังใจแต่คำหลังเธอนั้นเหมือนซ้ำเติมเขาอีกรอบจึงหันมามองหน้าเธอด้วยสีหน้าที่สลดลงเพราะมันไม่ได้ทำให้เขาดีขึ้นเลย

"เปล่าๆ..ชีวิตมันต้องเดินหน้าต่อทำตัวเองให้ดีขึ้นลบคำสบประมาทของคนอื่นทำให้เค้าเห็นว่าคุณไม่ได้ไร้สาระเดี๋ยวอีกหน่อยก็จะมีผู้หญิงดีๆอีกมากมายเข้ามาหาคุณโดยที่คุณไม่ต้องวิ่งตาม"

หญิงสาวพยายามพูดแนะนำให้ชายหนุ่มสร้างคุณค่าให้ตัวเองหากชายหนุ่มทำได้ก็จะได้ไม่ต้องวิ่งไล่หาความรักอะไรอีกเลยเพราะสิ่งเหล่านั้นจะวิ่งหาเขาเอง

"อืม..."

"ฉันไปล่ะ...อย่าคิดมากล่ะนอนได้แล้ว"

เมื่อเห็นชายหนุ่มเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดเธอจึงสบายใจที่จะขอตัวเขากลับไปนอนที่ห้องเพราะเวลานี้มันดึกมากแล้ว

ห้องฟรานซิส

"พรุ่งนี้จะไปไหนรึเปล่า"

ฟรานซิสนอนกอดกับปลายฝนอยู่บนเตียงนุ่มในขณะที่หญิงสาวนอนหนุนแขนของเขาอยู่มือหนาก็ลูบปอบผมเธอเล่นอย่างเบามือ

วันนี้พวกเขาก็นอนอยู่ในห้องนี้ด้วยกันสองคนอีกเช่นเคยเพราะคุณย่าของเขาพาต้นหนาวไปนอนด้วยอีกคืน

"ว่าจะออกไปซื้อของใช้ของฉันกับต้นหนาวหน่อยค่ะไปกับลิน"

"ช่วงนี้ไปไหนก็พาบอดี้การ์ดไปด้วยฉันเป็นห่วงเธอรู้ไหม"

"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะฉันเอาตัวรอดเก่ง"