ตอนที่30 จะไม่ยอมเสียใครไปทั้งนั้น

"ยังจะมาห่วงฉันอีกห่วงตัวเองก่อนเอาตัวมาบังแบบนั้นได้ยังไง"

ฟรานซิสเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของหญิงสาวเบาๆความรู้สึกของเขาตอนนี้รู้สึกเป็นห่วงเธออย่างบอกไม่ถูกหากวันนี้เธอไม่ตื่นขึ้นมาจะเป็นอย่างไร

"ฉันกลัวคุณตาย"

ปลายฝนพูดตามความคิดของเธอในเวลานั้น

"แล้วเธอไม่กลัวตัวเองตายหรือไง"

ฟรานซิสเชื่อเธอเลยดูหญิงสาวพูดเข้าดูเธอเหมือนจะไม่ห่วงตัวเองเอาเสียเลย

"ก็กลัว... แต่ตอนนั้นไม่ทันคิดนี่นา"

 ปลายฝนหลบสายตาลงเล็กน้อยเธอไม่ใช่ไม่กลัวแต่ตอนนั้นเธอเป็นห่วงเขามากกว่า

"เธอเป็นแม่คนแล้วต้องคิดให้เยอะๆสิถ้าเธอเป็นอะไรไปต้นหนาวจะอยู่ยังไง"

"อยู่กับคุณไงคะ"

"ฉันไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้นลูกฉันต้องมีแม่ฉันเป็นห่วงเธอนะคราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจไหม"

ฟรานซิสพูดด้วยท่าทีรู้สึกผิดที่ความบาดหมางของเขากับใครก็ยังไม่รู้มาทำให้เธอต้องโดนลูกหลงโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่

"คุณเป็นห่วงฉันเหรอคะ"

ปลายฝนถามด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

"อืม.. นอนพักผ่อนเถอะ"

ฟรานซิสพยักหน้าทั้งสั่งให้เธอหยุดพูดเพราะอยากจะให้เธอพักผ่อนก่อนในตอนนี้

"ต้นหนาวล่ะคะ"

คนที่เธอจะอดห่วงไม่ได้ก็คือลูกชายของเธอนั่นเองจึงถามชายหนุ่มว่าตอนนี้ต้นหนาวนั้นอยู่ที่ไหน

"อยู่กับคุณย่าไม่ต้องห่วงหรอก"

คุณย่าของเขารับหน้าที่ดูแลเหลนชายเองสั่งให้เขาดูแลปลายฝนให้ดีอย่างเต็มที่ในเวลานี้

"คุณมีแผลนี่"

ปลายฝนยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าของเขาที่มีรอยพกช้ำจนมันบวมปูดขึ้นมา

"บอกให้นอนพักไง"

ฟรานซิสจับมือหญิงสาวลงจากใบหน้าของเขาทั้งสั่งให้เธอพักผ่อนอีกรอบ

"โอเคค่ะ.."

หญิงสาวหลับตาพริ้มโดยที่มือของเธอกับเขายังขอบคุณกันอยู่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นหัวใจอย่างมากในตอนนี้ไม่นานก็หลับลงไปได้สนิท

08.30 น.

"เอาแหวนคุณคืนไปแล้วก็หาทางแก้ข่าวด้วยว่าฉันจะไม่แต่งงานกับคุณแม่ฉันโทรมาถามตั้งแต่เช้าแล้วฉันยังไม่มีคำตอบให้แม่ฉันเลย"

ลัลลลิลเดินเข้าห้องลอเลนโซเข้ามาอย่าอารมณ์เสียในช่วงเช้าเพราะข่าวที่ออกมาทำให้แม่ของเธอโทรมาเค้นถามเอาความจริงจากเธอตั้งแต่ช่วงเช้าจนตอนนี้เธอยังให้คำตอบอะไรแม่เธอไม่ได้เลย

"ฉันคงทำตามที่เธอบอกไม่ได้ไม่ชอบหรือไงมีข่าวว่าจะแต่งงานกับผมตัวผมออกจะเพอเฟคทุกอย่างแบบนี้คุณน่าจะภูมิใจด้วยซ้ำ"

ลอเลนโซพูดอย่างลอยหน้าลอยตา

"คุณต้องการจะแกล้งฉันไปถึงไหนท่าจะหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่าคุณฉันไม่เอาคนอย่างคุณที่มีสมองแค่สามขวบมาระเกะระกะทำสามีหรอกนะ.."

ลัลลลินโมโหอย่างมากพร้อมต่อว่าเขาไปชุดใหญ่เธอต้องพาตัวเองเดินออกจากห้องนี้ไปก่อนไม่อย่างนั้นคงได้อาละวาดยกใหญ่กว่านี้แน่

"... หึ่...ระเกะระกะเหรอ..ฉันมันดูแย่ในสายตาทุกคนเลยสินะ"

ลอเลนโซ่สบถอย่างน้อยใจในตัวเองเขาโดนคนต่อว่าคำแบบนี้ติดกันถึงสามรอบแล้ว

บ้านภูผา

"พวกนั้นแกะรอยเราไม่ได้แน่นอนครับคุณภู"

บอดี้การ์ดชุดดำเดินเข้ามารายงานความคืบหน้ากับภูผาในขณะที่เขากำลังนั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์อยู่ที่สวนหน้าบ้าน

"ดี.. ตอนนี้ก็แค่รอดูมันดิ้นระแวงหน้าระแวงหลังไปสักพัก"

ภูผายกยิ้มอย่างชอบใจเขามีอะไรที่จะเซอร์ไพรส์ฟรานซิสอีกเยอะแต่ก็ต้องรอจังหวะตามแผนที่วางเอาไว้ก่อน

"ครับ"

โรงพยาบาลxxx

"จะรีบลุกทำไม"

ฟรานซิสนั่งเฝ้าปลายฝนอยู่ไม่ห่างเขาเห็นหญิงสาวพยายามจะยันตัวลุกขึ้นเขาจึงรีบจับไหล่เธอให้นอนพักไปก่อน

"ฉันไม่อยากนอนอย่างเดียวนี่คะ... คุณก็นอนพักบ้างนะคะไม่ใช่เอาแต่นั่งเฝ้าฉัน"

"เธอหลับฉันก็พักตลอดเธอไม่เห็นเอง"

ก๊อกๆๆ

"สวัสดีครับ"

รัชตะเข้ามาเยี่ยมเยียนปลายฝนตามประสาคนรู้จักเมื่อได้ข่าวว่าเธอบาดเจ็บตั้งแต่เมื่อคืน

"พี่หมอเรียล... คุณฟรานคะพี่หมอเรียลหมอผ่าตัดสมองเก่งเป็นมือหนึ่งของที่นี่เลยค่ะ"

ปลายฝนรีบแนะนำรัชตะให้ฟานซิสได้รู้จักว่าเขาเป็นหมอที่เก่งแค่ไหน

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

ฟรานซิสทักทายอีกหลายอย่างเป็นมิตร

"เราก็พูดเกินไป.. ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ... เป็นยังไงบ้างหมอนพมาตรวจหรือยัง"

รัชตะก้มหัวทักทายชายหนุ่มเล็กน้อยทั้งยังหันไปถามถึงเรื่องอาการของหญิงสาวในตอนนี้

"ดีขึ้นแล้วล่ะคะเมื่อสายๆหมดนพก็มาตรวจอาการแล้ว"

"แล้วนี่ได้เอ็กซเรย์อีกรอบหรือเปล่า"

"เปล่าค่ะ... ปลายว่าน่าจะไม่ได้เป็นอะไรมากก็เลยไม่อยากเอ็กซเรย์หลายรอบ"

"แต่จุดตรงนั้นพี่ว่าเอาให้ชัวร์ก็ดีกว่านะแต่ถ้าเราว่าไม่เป็นอะไรก็น่าจะโอเคล่ะมั้ง"

รัชตะไม่ค่อยจะสบายใจเท่าไหร่นักหากหญิงสาวไม่เอกซเรย์อีกรอบแต่เธอเองก็เป็นหมอหากเธอแน่ใจว่าเธอไม่เป็นอะไรเขาก็จะเชื่อใจเธอ

"แล้วนี่พี่หมอเรียลว่างเหรอคะวันนี้"

"เราก็รู้ว่าพี่ไม่ค่อยว่างเดี๋ยวพี่ไปเข้าคลีนิคต่อแล้วไปก่อนนะ"

"ค่ะ"

"ไปก่อนนะครับคุณฟราน"

"ครับ"

หลังจากที่หมอรัชตะออกไปแล้วฟรานซิสก็หันมาหาหญิงสาวถามเธอให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ตรวจให้แน่ชัดจริงๆหรือด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ลองเชคอีกรอบให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไรแน่หรือเปล่าก่อนเหรอ"

"ฉันว่าฉันดูอาการตัวเองออกนะคะแถมฉันก็เป็นคนที่แข็งแรงมากด้วย"

ปลายฝนยกยิ้มให้ชายหนุ่ม เธอแน่ใจว่าร่างกายเธอนั้นแข็งแรงดีไม่ได้เป็นอะไรง่ายๆอยู่แล้ว

RrrrrrrrrrrrRrrrrrrrrrrr

"ว่าไงมอแกน... อะไรนะ"

นั่งคุยกับหญิงสาวได้พักใหญ่ก็มีสายเข้ามาหาเขาเป็นมอแกนนั่นเองหลังจากที่รับสายและได้ฟังเรื่องราวจากมอแกนเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีกับปัญหาที่เกิดขึ้น

"มีอะไรรึเปล่าคะ"

ปลายฝนเห็นว่าชายหนุ่มคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักจึงต้องถามเขาว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"มีปัญหานิดหน่อยฉันต้องไปก่อนแล้วจะรีบกลับมา"

ตอนนี้ฟรานซิสต้องไปสะสางเรื่องราวให้มันเสร็จสิ้นเสียก่อนแล้วเขาจะรีบกลับมาดูแลเธอเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องด่วนจริงๆและไม่สามารถที่จะอธิบายให้เธอได้ฟังได้ในตอนนี้

"ได้ค่ะ"

ปลายฝนพยักหน้าเข้าใจ