ตอนที่24 ต้องการคำตอบแบบไหน

เช้าวันต่อมา

"คุณฟรานคะได้เวลาทำแผลแล้วค่ะ"

ปลายฝนถือกล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากตู้หลังจากที่ฟรานซิสล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว

"อืม.."

"ถ้าเจ็บบอกนะคะ"

ปลายฝนค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือมากที่สุดในขณะที่ชายหนุ่มนั่งถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงนอนตัวเดียวมีผ้าห่มคลุมขาอยู่กรายๆ

"โอ้ยยย.."

"เจ็บเหรอคะ..."

ฟรานซิสส่งเสียงร้องในขณะที่ปลายฝนกำลังแกผ้าพันแผลที่พันรอบเอวของเขาจนเธอนั้นหยุดชะงักเงยหน้ามามองเขาด้วยสีหน้าแววตาตกใจที่ทำเขาเจ็บ

"เปล่า..แค่อยากแกล้งเธอรู้ไหมเธอน่ารักนะเวลาทำหน้าตกใจ"

ฟรานซิสจ้องสายตาไปที่ดวงตาของหญิงสาวอมยิ้มหยอกเอินเธอเล่น

"พูดแบบนี้จีบฉันเหรอคะ"

ปลายฝนหลี่ตามองชายหนุ่มพร้อมละมือจากผ้าพันแผลจับไปที่พวงแก้มของเขาและค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้ๆ

"....."

"แดดดี๊..ฮับ.."

เฮเลนอุ้มต้นหนาวเข้ามาในห้องฟรานซิสภาพตรงหน้าทำให้เธอกำลังจะก้าวเดินออกไปเงียบๆแต่ดูท่าเหลนชายของเธอจะทำบรรยากาศโรแมนติกของพ่อกับแม่พังซะแล้ว

"เอ่อ..ย่าเข้ามาผิดเวลารึเปล่า...เมื่อกี้ย่าไม่เห็นอะไรเลยนะ..ไม่เห็นเลย"

เฮเลนยิ้มแหยๆให้หลานทั้งสองที่อยู่บนเตียงทั้งเดินมานั่งที่โซฟาด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

"ไม่เนียนเลยนะครับคุณย่า"

ฟรานซิสส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปที่คุณย่าของเขาหากไม่เห็นอะไรจะมีท่าทีรุกรี้รุกรนอย่างนั้นหรือ

"อะไรไม่เนียนเรานี่เพ้อเจ้อนะตาใหญ่"

เฮเลนยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"แดดดี๊.."

เด็กชายตัวกลมเดินมาปีนขึ้นเตียงแล้วมานั่งข้างๆคนเป็นแม่

"ต้นหนาวนัางตรงนี้ก่อนนะครับเดี๋ยวมามี๊ทำแผลให้แดดดี๊ก่อนน้า"

"ฮับ.."

เด็กชายพยักหน้ารับคนเป็นแม่อย่างว่าง่าย

"ต้นหนาวนี่ว่าง่ายเหลือเกินนะ"

เฮเลนเอ็นดูในความว่าง่ายของต้นหนาวนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นภาพครอบครัวของหลานชายคนตรงอยู่ตรงหน้าเหลือก็แต่หลานชายคนเล็กเธอที่ยังทำตัวระเกะระกะจนมองไม่เห็นว่าจะมีครอบครัวเมื่อไร

"ค่ะคุณย่า...ถ้าคุยกับแกด้วยเหตุผลแกก็จะฟังค่ะแต่ถ้าโมโหหิวก็จะอีกเรื่องนึง​"

ปลายฝนพูดพร้อมเหลือบมองไปยังลูกชายตัวกลมที่นั่งตัวป้อมมองเธอตาแป๋ว

"งั้นเหรอ..ฮ่าๆๆ"

เฮเลนเห็นท่าว่าจะจริงด้วยขนาดตัวของเหลนชายของเธอ

ห้องทำงาน

"ค่อยยังชั่วแล้วเหรอคะถึงออกมานั่งที่ห้องทำงาน"

ปลายฝนยกถาดอาหารมาที่ห้องทำงานของฟรานซิสเพราะเมื่อผู้เข้าไปที่ห้องนอนไม่เห็นเขาอยู่จึงถามบอดี้การ์ดและได้ความว่าเขาออกมานั่งอยู่ที่นี่

"แค่มาตรวจงานอะไรนิดหน่อยน่ะ"

ฟรานซิสมีอะไรบางอย่างที่เขาต้องจัดการนิดหน่อยชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกับเรื่องที่อยากจะจัดการในตอนนี้แต่ก็ทำได้เพียงใช้คนสนิททั้งสองจัดการไปก่อนเท่านั้น

"วันนี้คุณอีธานไปไหนเหรอคะ??"

ปลายฝนไม่เห็นอีธานตั้งแต่เช้าเพราะปกติแล้วเขาจะต้องมาเล่นกับลูกของเธอแต่วันนี้กลับเห็นต้นหนาวอยู่กับเฮเลนคนเท่านั้น

"ผมให้เค้าไปช่วยงานมอแกนที่บริษัท"

"อ๋อค่ะ..."

ปลายฝนพยักหน้าเข้าใจเพราะวางถาดอาหารที่โต๊ะทำงานตรงหน้าของเขาเพื่อให้เขาอยู่สนใจงานและสนใจทานอาหารให้ตรงเวลาเสียก่อน

"นี่ต้นหนาวไปไหนแล้วล่ะ"

"อยู่กับคุณย่าน่ะค่ะเห็นว่าเล่นอยู่ในห้องคุณลอสคุณกินอาหารนี่ก่อนนะคะจะได้กินยา"

"อืมม.."

ฟรานซิสละมือจากโน๊ตบุ๊คแล้วหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้า

"เบื่อรึเปล่าที่ต้องมาคอยดูแลฉัน"

ชายหนุ่มเงยหน้าถามปลายฝนทั้งกุมมือเท้าคางอย่างอยากรู้

"ไม่ค่ะ..ฉันดูแลคุณอยู่ที่นี่ได้ตลอดเลยถ้าคุณไม่ไล่ฉันไปซะก่อน"

ปลายฝนพูดด้วยท่าทีอารมณ์ดีทั้งไปเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆชายหนุ่ม

"ฉันจะไล่เธอไปไหนได้..ถึงไล่เธอก็ไม่ยอมไปอยู่ดี"

ฟรานซิสมองหน้าเธอด้วยสายตามีเลศนัย

"มันแน่นอนอยู่แล้วค่ะหากฉันจะไปคุณคงให้ฉันไปคนเดียวเพราะฉะนั้นฉันจะไม่ยอมไปไหนจะอยู่กับลูกที่นี่"

"อยู่ที่นี่เพราะลูกอย่างเดียวงั้นเหรอ"

ชายหนุ่มยกคิ้วเชิงคำถาม

"ถามแบบนี้ต้องการคำตอบแบบไหนคะ"

ปลายฝนทำหน้าสงสัย

"เปล่า.. ฉันจะกินข้าวแล้วป้อนหน่อย"

ชายหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยทั้งโน้มหลังพิงกับเก้าอี้เบาๆขอร้องให้เธอช่วยป้อนข้าวเขา

"คะ.. นี่มือก็ปกติดีนะคะมื้ออื่นๆก็กินเองได้นี่คะ"

ปลายฝนพูดพร้อมเปิดถ้วยอาหารออกมาให้คลายความร้อน

"มื้อนี่อยากจะให้เธอป้อนขี้เกียจจับช้อนเธอมีปัญหาหรือไง"

"ไม่มีค่ะ.. ป้อนก็ป้อน"

ปลายฝนค่อยๆบรรจงป้อนอาหารกลางวันให้กับฟรานซิสดูท่ามื้อนี้ของชายหนุ่มจะเป็นมื้อที่อร่อยกว่าทุกๆวัน

ห้องลอเลนโซ

"ไงไอ้เสือไม่ไปดูแลแดดดี๊เราล่ะ"

ลอเรนโซ่ทักทายหลานชายของเขาที่นั่งตัวป้อมอยู่บนเตียงทั้งเอื้อมมือข้างที่ปกติไปจับขาที่เป็นปล้องๆเล่นเบาๆอย่างสนุกมือ

"มาเยี่ยมจุนอา..."

เด็กชายตัวกลมตอบด้วยสายตาไร้เดียงสาตามที่คนเป็นทวดบอกมา

"ถ้าอาหายแล้วจะพาไปขับรถเล่นไปไหม"

"ไปๆ..ฮับ"

ต้นหนาวพยักหน้าหงึกหงักอะไรที่เกี่ยวกับรถเขาชอบหมดทุกอย่าง

"นี่พอเลยอยากโดนพี่เราหักคอหรือไง"

เฮเลนที่นั่งอยู่บนโซฟาหันมามองค้อนหลานชายของเธอ

"ขับรถเล่นครับคุณย่าไม่ใช่ขับรถแข่งปลอดภัยครับปลอดภัย"

ลอเลนโซรู้ดีว่าเขาควรจะเล่นกับหลานยังไงเขาไม่พาหลานเขาไปโลดโผนอยู่แล้ว

"ข้าวต้มได้แล้วค่ะ"

ลัลลลิลยกถาดอาหารมาจากด้านล่างเข้ามาในห้องของลอเลนโซในเวลาอาหารกลางวัน

"อ้าวหมอลินมาพอดีงั้นเชิญตามสบายนะย่าพาต้นหนาวออกไปก่อน"

เฮเลนเข้ามาอุ้มต้นหนาวออกไปจากห้องเพราะตอนนี้ปล่อยให้ต้นหนาวอยู่ที่นี่คงไม่สะดวกนัก

"ค่ะคุณย่า"

"ผมไม่หิวครับคุณหมอ"

หลังจากที่เฮเลนออกไปชายหนุ่มก็มีท่าทีพยศกับหมอสาวทันที

"ไม่หิวก็ต้องกินค่ะคุณคนไข้"

ลัลลลิลไม่ได้ขอร้องเขาให้กินแต่เธอจะบังคับเขาและตอนนี้เขาก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้ด้วย

"โอ้ยย.. อื้มมม"

ลัลลิลบีบปากชายหนุ่มทั้งกรอกข้าวต้มในช้อนใส่ปากลอเลนโซจนเขากลืนเข้าไปในคราวเดียว

"ท่าจะหิวนะคะ..."

ลัลลลิลพูดกับชายหนุ่มด้วยสีหน้าระรื่น