ตอนที่25 เอาคืน

"คุณดูแลคนไข้ด้วยวิธีนี้หรือไง"

ลอเลนโซ่ส่งสายตาพิฆาตไปให้หมอสาว

"ก็คุณไม่ยอมกินดีๆนี่คะ"

ลัลลลินไม่ได้สนใจสายตาแข็งกร้าวของใช้หนุ่มแม้แต่น้อยเพราะเธอก็ทำหน้าที่ของเธอปกติ

"เอามานี่ผมกินเอง"

ลอเลนโซ่เห็นว่าหากเขาไม่ยอมกินดีๆจะต้องโดนหญิงสาวแกล้งอีกเป็นแน่จึงให้เธอเลื่อนโต๊ะทานอาหารเข้ามาใกล้ๆเขาแล้วเขาจะกินเองแต่โดยดี

"..."

ลัลลลินเลื่อนโต๊ะอาหารให้ชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วเธอจึงลงมานั่งที่โซฟาพร้อมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างสบายอารมณ์

อาทิตย์ต่อมา

ตอนนี้อาการของก็หายดีเกือบร้อยเปอร์เซ็นแล้วเขาจึงเข้าไปทำงานที่บริษัทตามปกติ

ส่วนทางด้านลอเลนโซ่ก็ยังคงต้องให้ลัลลลิลบังคับกันกินข้าวกินยาอีกเช่นเคยเป็นเด็กๆ อาการฟกช้ำตามเนื้อตัวของเขาดีขึ้นมากแล้วที่ยังเหลืออาการบาดเจ็บก็คงจะเป็นแขนและขาที่ต้องใส่เฝือกเอาไว้จนกว่ากระดูกที่แตกจะประสานกันเป็นอย่างดี

บริษัทxxx

"ภัทรินทร์มีคนมาประกันตัวไปแล้วครับนายจะให้ทำยังไงต่อ"

มอแกนรายงานความคืบหน้าที่เขาเพิ่งได้รู้มา

"ปล่อยเธอไปก่อน"

เรื่องภัทรินทร์ฟรานซิสไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นักเขาพอจะรู้ว่าใครเป็นคนช่วยเธอตอนนี้เขาขอคิดบัญชีรวบยอดกับคนที่สั่งการเรื่องทั้งหมดก่อนแล้วกัน

"แล้วเรื่องพิรัชล่ะครับ"

"คืนนี้ฉันจะจัดการมัน"

"พวกผมจะเตรียมการไว้ครับ"

เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้านายอีธานและมอแกนจึงเร่งมือทำตามแผนที่วางเอาไว้อย่างรวดเร็ว

"อืม.."

เย็นของวัน

คฤหาสน์ฮันส์

"วันนี้ตาใหญ่ยังไม่กลับเหรอ"

เฮเลนหันมาถามหลานสะใภ้ของเธอที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกันในตอนเย็นเมื่อไม่เห็นว่าหลานชายคนโตของเธอจะกลับมาเสียที

"เห็นบอกว่างานยุ่งน่ะค่ะก็เลยโทรมาบอกว่าจะกลับดึก"

ปลายฝนได้รับสายจากฟรานซิสในช่วงกลางวันว่าวันนี้เขาจะกลับดึกเพราะงานยุ่ง

"อ๋อ.. อย่างนั้นเหรอ"

เฮเลนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยคิดว่าช่วงนี้หลานชายของเขาทำตัวแปลกๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

"ค่ะ"

22.00 น.

บ้านพิรัช

แกร๊กกก..

"พวกแกเป็นใคร"

พิรัชลืมตาขึ้นมาในระหว่างที่เขาเพิ่งจะหลับเขารู้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมบางอย่างเข้ามาในห้องของเขาอย่างไม่ประสงค์ดีเพราะทุกคนในบ้านนี้รู้ดีว่าเวลาที่เขาพักผ่อนห้ามมีใครมารบกวน

"หึ่.."

ฟรานซิสมายืนที่ปลายเตียงของชายหนุ่มพร้อมแสยะยิ้มอย่างเย้ยหยัน

"แก!!"

แสงไฟสลัวจากด้านนอกส่องผ่านม่านเข้ามาทำให้พิรัชเห็นใบหน้าของคนที่อยู่ปลายเตียงค่อนข้างจะชัดว่าเขาเป็นใคร

"ขาเจ็บงั้นเหรอ...อีกข้างนึงจะเป็นไร"

ปั้ก..

ฟรานซิสยกค้อนปอนด์ในมือของเขาฝากไว้ที่ขาอีกข้างของพิรัชอย่างไม่ยั้งมือในขณะที่ขาอีกข้างและหน้าท้องของพิรัชยังมีอาการบาดเจ็บเพราะถูกปลายฝนยิงใส่คราวก่อน

"อ้าา...อื้มมม"

ที่รัดร้องโหยหวนอีธานรีบอุดปากของเขาเอาไว้อย่างรวดเร็วเพื่อที่จะไม่ให้คนดูเข้ามาในห้องนี้เวลานี้

"จำเอาไว้อย่ามาคิดว่าจะจัดการคนอย่างฉันได้ง่ายๆเพราะถ้ามีอีกครั้งมันจะไม่ใช่แค่ขาแต่เป็นคอแก"

นี่คือคำบอกให้รู้ไม่ใช่คำขู่เพราะคนอย่างเขาพูดจริงทำจริง

"อื้มมมม.. หื่มม..หื่มม..แก..."

พี่รัตน์เลือดขึ้นหน้ายังเคียดแค้นที่ตอนนี้เขาไม่สามารถต่อต้านอะไรได้

"แกเป็นคนลอบกัดฉันก่อนจะมาหาว่าฉันใจดำไม่ได้"

ฟรานซิสพูดประโยคสุดท้ายจบแล้วจึงออกไปทางด้านหลังห้องพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนของเขาอย่างรวดเร็ว

23.00น.

แกร๊กก...

"อืม.. เหนื่อยไหมคะเดี๋ยวฉันจะไปเตรียมน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้คุณ"

ปลายฝนได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาจึงสลึมสลือขยี้หูขยี้ตาเตรียมจะลุกออกจากเตียงเพื่อไปเตรียมน้ำอุ่นมาให้ชายหนุ่มเพราะเห็นว่าเขากลับจากทำงานมาเหนื่อย

"ไม่ต้องหรอกเธอนอนเถอะเดี๋ยวฉันจัดการเอง"

"ก็ได้ค่ะ"

ฟรานซิสไม่อยากรบกวนหญิงสาวจึงบอกให้เธอนอนต่อแล้วเขาถึงเข้าไปในห้องน้ำจัดการกับตัวเองอย่างรวดเร็วและกลับมานอน

วันต่อมา

"ตาใหญ่วันนี้ไม่เข้าบริษัทเหรอ"

เฮเลนหลานชายคนโตของเธอเดินลงมาด้วยชุดสบายๆอยู่บ้านจึงถามด้วยความสงสัยว่าวันนี้เขาไม่เข้าบริษัทหรือยังไร

"ไม่มีอะไรแล้วล่ะ​ครับ"

เรื่องที่เขาอยากจัดการมันเสร็จสิ้นแล้วจึงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงตอนนี้ก็ให้มอแกนดูความเรียบร้อยที่บริษัทแทนเขาไปก่อน

"ได้ดูข่าวเมื่อเช้ารึเปล่าที่บริษัทคู่แข่งเรากำลังจะล้มละลายเพราะถูกถอนหุ้นกันออกไปจนหมดเพราะข่าวที่มีคดีกับเรา"

เฮเลนตะหงิดๆใจเล็กๆว่านี่อาจจะเป็นฝีมือของหลานชายของเธอ

"ไม่สนใจหรอกครับใครทำผิดก็ต้องได้รับโทษไม่กฏหมายก็กฏหมู่"

ฟรานซิสเดินมานั่งข้างๆคุณย่าของเขาหน้าตาเฉยไม่ได้ใส่ใจอะไรกับข่าวพวกนี้นักเพราะเขารู้ดีอยู่แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้น

"ย่าหวังว่าเราจะไม่เล่นอะไรแรงๆกับใครหรอกนะ"

เฮเลนจ้องมองหลานชายของเธออย่างมีเลศนัย

"คนอย่างผมไม่ทำใครก่อนคุณย่าก็น่าจะรู้"

ฟรานซิสรู้ดีว่าย่าของเขารู้ดีว่าเขานิสัยเป็นยังไงและเขาไม่เคยทำใครก่อน

"เราน่ะมีลูกมีเมียแล้วนะถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นย่าเชื่อว่าเราเอาตัวรอดได้แต่ถ้าศรัตรูที่มันเล่นไม่ซื่อคิดจะทำร้ายเราทางอ้อมลูกเมียเราก็จะไม่ปลอดภัยเอาได้นะ"

เฮเลนพอจะเข้าใจดีว่าคนอย่างฟรานซิสไม่ยอมให้ใครมาหยามง่ายๆแต่สิ่งที่เธอห่วงไม่ใช่หลานชายของเธอที่เธอหวงก็เป็นปลายฝนต้นหนาวต่างหากที่อาจจะโดนลูกหลงโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย

"ผมจะระวังครับคุณย่า"

ความคิดเองก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแต่เขาจะพยายามปกป้องปลายฝนและลูกน้อยของเขาให้ได้อย่างดีที่สุดอยู่แล้ว

ห้องลอเลนโซ

"นี่คุณไม่มีวิธีที่จะทำให้ผมหายเร็วๆหรือไงไหนมีแต่คนชมคุณว่าเป็นหมอที่เก่งไง"

ลอเลนโซบ่นอุกเบื่อที่เขาต้องนั่งๆนอนๆอยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหนทั้งยังพาลไปหาเรื่องหมอสาว​ที่กำลังยืนจัดถ้วยอาหารให้เขาอยู่

"นี่คุณอย่าปัญญาอ่อนได้ไหมฉันไม่ใช่หมอเทวดานะจะได้รักษาคุณหายได้ภายในวันเดียวอะ"

ลัลลลิลเห็นจะพูดดีกับเขาไม่ได้ตั้งแต่เธออยู่รักษาชายหนุ่มมาไม่มีวันไหนที่เขาจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่เลยสักครั้งมีแต่พูดบ่นเป็นเด็กๆจอมเอาแต่ใจอยู่ไม่เว้นว่าง