ตอนที่17 ได้คืบจะเอาศอก

เช้าวันต่อมา

08.00 น.

"อ.. อืมม.."

"เป็นไงบ้าง"

ลัลลลิลมาที่นี่ได้ก็เพราะฟรานซิสส่งคนไปรับเธอมาที่นี่เพื่อที่จะให้เธอช่วยพูดกับปลายฝนให้ดูแลตัวเองหญิงสาวคุยกับฟรานซิสได้ครู่หนึ่งถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนเธอก็เห็นว่าปลายฝนรู้สึกตัวตื่นมาพอดีจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวปลายฝนให้ลุกขึ้นนั่ง

"ลิน"

ปลายฝนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ตื่นมาแล้วเห็นลัลลลิล

"คุณฟรานบอกว่าแกไม่ยอมกินยาจนไข้ขึ้นทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยห้ะ"

ลัลลลินแอบมองค้อนเพื่อนเธอเล็กน้อยเข้าใจว่าเพื่อนเธอกำลังโมโหชายหนุ่มแต่ก็น่าจะห่วงสุขภาพตัวเองบ้าง

"ถ้าเค้าไม่มาเจ้ากี้เจ้าการฉันก็จะกินอยู่หรอกพูดแล้วก็โมโหเค้าปรักปรำฉันว่าฉันเป็นขโมยแล้วยังทำฉันเจ็บอีก"

ปลายฝนหลุบสายตาลงอย่างน้อยใจ

"ฉันรู้แล้ว"

"นายนั่นบอกแกเหรอ"

ปลายฝนเงยหน้าเบิกตาถามเพื่อนของเธออย่างอยากรู้ไม่คิดว่าเรื่องที่ชายหนุ่มทำผิดพลาดเช่นนี้จะยอมเล่าให้คนอื่นฟัง

"อืม.. ดูท่าเค้าก็รู้สึกผิดกับแกมากเหมือนกัันนะฉันเข้าใจแกและก็เข้าใจคุณฟรานด้วยอย่างอนเวิ่นเว้อให้มันมากนักเลยเดี๋ยวเค้าเบื่อหน้าแกไม่อยากอยู่บ้านไปหาผู้หญิงคนอื่นไม่รู้ด้วยนะ"

ลัลลลิลดูท่าทีฟรานซิสตอนที่เราให้เธอฟังก็พอจะมองออกว่าเขารู้สึกผิดอย่างมากทั้งยังบอกให้เพื่อนเธอเลิกงอนเขาเสียทีเพราะตอนนี้ความจริงมันก็กระจ่างแล้วมัวแต่แง่งอนอยู่แบบนี้เกรงว่าจะทำให้บรรยากาศ ภายในบ้านขุ่นมัวไปเสียเปล่าๆ

"เค้าจะไปจริงๆเหรอแก"

ปลายฝนครุ่นคิดตามคำที่เพื่อนของเธอบอก

"อืม.. ถ้าเป็นฉันบ้านน่าเบื่อฉันก็ไม่อยากอยู่หรอก"

ลัลลลินพยักหน้าหงึกหงักหากเป็นเธอที่ไหนอยู่แล้วไม่สบายใจเธอก็ไม่อยากจะอยู่

"หูย.. ฉันพึ่งจะโกรธนายนั่นได้แค่คืนเดียวเองยังไม่สาสมกับที่เค้าทำกับฉันเลยสักนิด"

ปลายฝนบุ้ยปากแบบเดิมที่เธอชอบทำหากรู้สึกว่าไม่พอใจอันที่จริงเธอหายงอนตั้งแต่ที่เขาขอโทษเธอแล้วแต่เธออยากจะให้ชายหนุ่มง้อให้เข็ดครั้งหน้าจะได้ไม่คิดอะไรตื้นๆปรักปรำเธออีกแต่เมื่อได้ฟังความเห็นจากเพื่อนเธอแล้วเธอคงต้องคืนดีกับเขาโดยเร็ว

"เอาน่า... เรื่องมันก็จบไปแล้วคิดไรมากมาย"

ลัลลลิลตบไหล่เพื่อนเธอเบาๆเธอพอจะมองออกว่าฟรานซิสปฏิบัติต่อเพื่อนเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนดูจะใส่ใจเพื่อนเธอเอามากๆขนาดคิดว่าเพื่อนเธอทำบริษัทของเขาเสียหายยังไม่ยอมไล่ตะเพิดเธอไปไหนเลยหากเป็นคนอื่นคงโดนหมกป่าไปแล้วเป็นแน่

"ก็ได้ๆ..."

ปลายฝนพยักหน้าหงึกหงักเธอจะทำตามที่เพื่อนของเธอบอกหากว่ามันเป็นสิ่งที่ดีต่อตัวเธอและลูก

"ฉันต้องไปก่อนต้องเข้าโรงพยาบาลต่อแกก็กินข้าวกินยาด้วยตอนนี้ก็อย่าพึ่งใกล้ลูกล่ะเดี๋ยวจะพาติดไข้"

"โอเคๆ"

12.00 น.

"โอเคขึ้นหรือยัง"

ฟรานซิสเข้าห้องมาดูอาการของปลายฝนในช่วงเที่ยงวัน

"อื้อ.."

หญิงสาวพยักหน้าตอบ

"ยอมคุยกับฉันแล้วเหรอ"

ฟรานซิสคิดไม่ผิดที่เลือกจะตามลัลลลิลมาที่นี่เมื่อเช้าเพราะดูท่าปลายฝนจะเลิกพยศและยอมคุยดีกับเขาขึ้นเยอะ

"อืมม...ทำไมวันนี้คุณไม่ไปทำงานล่ะ"

ปลายฝนคิดว่าวันนี้ชายหนุ่มจะเข้าบริษัทเสียอีก

"เธอไม่สบายฉันก็ต้องอยู่ดูแล"

เรื่องที่ทำงานเขาให้มอแกนจัดการได้ตอนนี้เขาขอดูแลเธอก่อนเพราะเขาเองที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอเป็นแบบนี้หากเธอหายดีแล้วเมื่อไรคนพวกนั้นได้เจอเขาจัดการแน่

"เหรอ..นึกว่าคอยเฝ้าฉันเพราะกลัวว่าจะขโมยของ"

ปลายฝนยังอดไม่ได้ที่จะประชดประชันชายหนุ่ม

"นี่ยังไม่หายโกรธดีใช่ไหม...เอาเป็นว่าฉันให้เธอขอให้ฉันไถ่โทษอะไรก็ได้หนึ่งข้อ"

ฟรานซิสรู้ดีว่าถึงเธอจะยอมพูดคุยกับเขาแต่เรื่องในใจยังไม่หายไปเป็นแน่เขาพร้อมที่จะไถ่โทษให้เธอ

"ข้อเดียวเองเหรอ..หึ่..สมกับเป็นคุณจริงๆเลย"

ปลายฝนกอดอกหลี่ตามองชายหนุ่มอย่างเจ้าเล่ห์วิถีมาเฟียต้องเขี้ยวแบบนี้สินะ

"รีบว่ามาสิ"

ฟรานซิสเดินเข้ามานั่งข้างๆหญิงสาว

"อืมม...ฉันอยากไปเที่ยวเขาใหญ่"

ปลายฝนกำลังคิดว่าเธออยากจะทำอะไรครู่หนึ่งและแล้วเธอก็ได้คำตอบ

"ไปเขาใหญ่"

ฟรานซิสเลิกคิ้วอย่างสงสัยเล็กน้อยอยากรู้ว่าเธอทำไมจึงอยากไปที่นั่น

"อืม...บ้านคุณยายฉันอยู่ที่นั่นไม่ได้ไปนานแล้วเลยอยากไปหรือคุณไม่อยากไป"

"เปล่าซะหน่อยรับปากเธอแล้วก็ต้องไป"

“จริงนะ"

ปลายฝนฉีกยิ้มอย่างไม่รู้ตัวเมื่อชายหนุ่มรับปากที่จะพาเธอไปอย่างง่ายดาย

"อืม..ยิ้มได้แล้วนี่ลงไปกินข้าวกันเถอะ"

ฟรานซิสเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มหญิงสาวเบาๆสบายใจขึ้นหน่อยที่เห็นเธอยิ้มได้ทั้งยังชวนหญิงสาวไปกินข้าวที่ชั้นล่างเพราะตอนนี้ที่โต๊ะอาหารจัดไว้เรียบร้อยแล้ว

"อุ้ม...เดินไม่ไหว"

ปลายฝนยื่นมือให้ชายหนุ่มอุ้มเธอด้วยสีหน้าออดอ้อนแต่ในใจอยากจะรู้ว่าเขาจะยอมเธอหรือไม่

“เธอนี่ได้คืบจะเอาศอกนะ"

ฟรานซิสรู้ดีว่าหญิงสาวจงใจจะแกล้งเขาเล่นต่างหากเลยหลี่ตามองเธออย่างรู้ทัน

"แค่นี้ก็ทำไม่ได้"

ปลายฝนวางแขนลงเชิดหน้าไม่พอใจบ่นอู้อี้เล็กน้อย

"ใครบอกว่าจะไม่ทำ"

ฟรานซิสส่ายหัวพร้อมอุ้มหญิงสาวด้วยท่าเจ้าสาวเดินลงบันไดไปชั้นล่าง

"..อิๆ.."

เมื่อสาวเจ้าโดนอุ้มได้เธอก็ซบหัวกับอกแกร่งของชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดีเพราะรู้ว่าตอนนี้เธออยู่เหนือเขาทุกอย่าง

"...."

อีธานที่กำลังป้อนข้าวนายน้อยของเขาอยู่ก็อดอมยิ้มมองตรงไปยังบันไดที่ทั้งสองกำลังลงมาไม่ได้ทั้งยังคิดในใจว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่นายของเขาจะยอมได้เท่านี้อีก

บริษัทxxx

"คุณมอแกนช่วยฉันด้วยนะคะฉันก็โดนบังคับให้ทำเหมือนกัน"

มอแกนเรียกตำรวจมาที่บริษัทแต่เช้าโดยไม่ไห้ภัทรินทร์ไหวตัวได้ทันตอนนี้เธอนั่งอยู่ต่อหน้าตำรวจที่กำลังสอบสวนอยู่ในห้องทำงานของมอแกนทั้งยังขอร้องชายหนุ่มให้ช่วยเธอโดยไม่มียางอาย

"ถ้าคุณรู้สึกผิดจริงคุณก็คงจะให้พวกผมช่วยตั้งแต่ครั้งแรกที่ทำผิดลงไปแล้วล่ะครับ"

มอแกนรู้ว่าเธออาจจะถูกพิรัชบังคับด้วยวิธีอะไรแต่หากเธอบริสุทธิ์ใจจริงเธอคงไม่เลือกที่จะทรยศบริษัททั้งที่รู้ว่าอิทธิพลของฟรานซิสสามารถช่วยเธอจัดการกับพิรัชได้อยู่แล้วแต่เธอเลือกที่จะไม่ทำเช่นนั้น