ตอนที่10 ประกาศศักดา

เธอไม่อยากให้ประเด็นแค่เธอมาหาเขาที่นี่เพราะอยากกินข้าวกลางวันด้วยมาอันดับหนึ่งเธอจึงแสร้งพูดโยงไปเรื่องอื่น

อันที่จริงจุดประสงค์หลักก็คืออยากจะมาประกาศศักดาให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับเขาจะได้ไม่มีสาวสวยคนไหนในที่นี้กล้ายุ่งกับเขาหรือหากจะยุ่งก็น่าจะฉุกคิดสักนิดว่าเขามีลูกมีเมียแล้ว

"นั่นอะไร"

ฟรานซิสอุ้มต้นหนาวออกมานั่งตรงเก้าอี้ของโต๊ะที่หญิงสาวกำลังจัดแจงกล่องอาหารอยู่

"สเต็กแซลมอนค่ะฉันทำมาห้ากล่องเผื่อคนของคุณด้วย.. ต้นหนาวชิมแล้วบอกแดดดี๊สิครับว่าอร่อยไหม"

ปลายฝนตักแซลมอนเข้าปากลูกชายของเธอคำไม่ใหญ่นัก

"ฮับ.. อืม... อาหย่อย.. "

เจ้าเด็กชายตัวกลมของอะไรที่เป็นฝีมือแม่เข้าปากได้ก็อร่อยไปเสียทุกอย่าง

"อร่อยทุกอย่างสินะตัวถึงได้กลมแบบนี้เสื้อน้อย"

ฟรานซิสอมยิ้มมองไปที่ลูกชายบนตักของเขาพลางคิดว่าเหตุนี้สินะที่ทำให้ลูกชายของเขาตัวตันแบบนี้

" นี่ค่ะของคุณ.. ฉันป้อนให้คุณอุ้มต้นหนาวอยู่คงจะจับช้อนไม่ถนัด"

ปลายฝนตักแซลมอนในกล่องของเขายื่นป้อนให้ชายหนุ่ม

“อืม.. "

ฟรานซิสมองหน้าหญิงสาวที่กำลังฉีกยิ้มท่าจะมีความสุขดวงตาของเธอตอนนี้เป็นประกายสะกดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดีเมื่อหลุดจากภวังค์ชายหนุ่มจึงอ้าปากรับอาหารคำโตที่เธอป้อนให้

ภาพครอบครังนี้อยู่ในสายตาของมอแกนและอีธานที่กำลังมองอย่างสนใจเพราะไม่เคยเห็นเจ้านายของตนมีภาพครอบครัวมาก่อน

" อร่อยไหมคะ"

ปลายฝนยิ้มตาหยีพร้อมถามชายหนุ่ม

" อาหย่อยฮับ"

เด็กชายหันมาตอบคนเป็นแม่อย่างไว

" มี๊ถามแดดดี๊ครับ"

ปลายฝนอมยิ้มกับอาการของลูกชายเธอตอนนี้

" ตอบแทนแดดดี๊งั้นเหรอ"

ฟรานซิสก้มลงไปกระซิบข้างหูลูกชายของเขาเบาๆอย่างขบขัน

" แทนแดดดี๊.. แฮร่ๆ"

เด็กชายตัวกลมอมยิ้มแหยพร้อมยกมือทั้งสองปิดปากเอาไว้อย่างเคอะเขินเรียกเสียงหัวเราะให้กับคนเป็นพ่อและแม่ได้อย่างดี

ทางด้านมอแกนและอีธาน

" คุณปลายทำอาหารอร่อยเหมือนกันนะ"

มอแกนชมเปาะสเต็กแซลมอนที่หญิงสาวทำนั้นรสชาติไม่ได้ด้อยไปกว่าภัตตาคารหรูๆเลย

"อืม..จริงด้วยนายว่านายใหญ่ดูเป็นคนละคนเหมือนที่ฉันคิดไหม"

อีธานเห็นด้วยกับเพื่อนของเขาเรื่องรสชาติของสเต็กและยังพูดถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของนายใหญ่ตัวเอง

"อืม..ตอนแรกฉันก็คิดว่าแค่ให้คุณปลายฝนอยู่ด้วยเพราะรอให้ตัวเองสนิทกับลูกชายก่อนแต่ตอนนี้ฉันว่าไม่แล้วว่ะระยะเวลาแค่สองสามวันที่คุณปลายฝนอยู่ที่นี่ดูเจ้านายเราจะมีความสุขแบบไม่รู้ตัว"

มอแกนคิดว่าเขาควรจะมองอะไรใหม่เสียแล้ว

"นั่นสิ"

อีธานเห็นว่าครั้งนี้จะเป็นสัญญาณที่ดีที่เจ้านายของเขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเสียที

คฤหาสน์ฮันส์

"นายครับมีปัญหาเข้ามาครับ"

ปลายฝนกลับบ้านในเวลาเลิกงานพร้อมกับฟรานซิสเมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มก็ดูจะมีปัญหาใหญ่เสียแล้วจึงให้หญิงสาวพาลูกไปพักผ่อนก่อนแล้วเขาก็ไปคุยกับอีธานที่ห้องทำงาน

"ว่าไง"

"โครงการใหม่ที่เราจ้างผู้รับเหมาชุดใหม่มาคนพวกนั้นเทงานเราหมดเลยครับบอกว่าจะไปทำของอีกบริษัทที่ได้เงินดีกว่า"

อีธานรายงานเจ้านายของเขาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก

"พวกเค้าทำแบบนี้ไม่ได้สิเอกสารสัญญาก็มี"

ฟรานซิสคิดว่าหากผู้รับเหมาผิดสัญญาก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ

"เอ่อ...คนพวกนั้นไม่ได้เซ็นครับ"

อีธานตอบอย่างอึกๆอักๆกับเรื่องที่เขาเพิ่งได้รู้มา

"อะไรนะ..แล้วคุณวีปล่อยให้ร่วมงานกันได้ยังไงไม่เซ็นสัญญา"

ฟรานซิสเริ่มหัวเสียกับเรื่องนี้เสียแล้ว

"เห็นว่าคุณวีรู้จักกับหัวหน้าผู้รับเหมาเจ้านี้ดีเลยละเลยเรื่องสัญญาไป"

" แล้วนี่เราจัดการหาผู้รับเหมาใหม่ได้หรือยัง"

" เห็นคุณวีบอกว่าหาอยู่ครับแต่คนที่จะมาทำงานต่อจากเจ้าเดิมก็หายากอยู่ครับถึงมีก็เรียกราคาหูฉี่"

" เฮ้อ.. ยังไงเราก็ต้องยอมในเมื่อมันเป็นความผิดพลาดของเราเองเดี๋ยวผมคงต้องคุยกับคุณวีกิจใหม่ซะหน่อยแต่ถ้าเรายังหาผู้รับเหมาไม่ได้มีหวังโครงการเราเปิดตัวช้ากว่าคู่แข่งแน่"

ฟรานซิสกำมือแน่นหลับตาพร้อมผ่อนลมหายใจให้อารมณ์โกรธนี้เบาลงแล้วหาทางแก้ปัญหาใหม่

อันที่จริงเรื่องเงินเขาไม่ได้มีปัญหาที่จะจ่ายเพิ่มให้ผู้รับเหมาเจ้าใหม่แต่ที่เขากังวลตอนนี้ก็คือกลัวว่าโครงการของเขาที่จะเปิดใหม่จะมีคนตัดหน้าไปเสียก่อนและนั่นจะทำให้เป็นผลพวงที่ทำให้เขาต้องเสียหายหลายร้อยล้าน

"หรือว่านี่จะเป็นแผนของคู่แข่งเราครับ"

อีธานคิดในอีกแง่

"เอาเป็นว่าเรื่องนี้นายจัดการสืบมาก็แล้วกัน"

ฟรานซิสต้องคิดดักทางไว้ทุกทางหากเป็นอย่างที่อีธานคิดแบบนี้เขาก็จะให้อีธานจัดการสืบเรื่องนี้มาให้ได้ว่าสาเหตุที่แท้จริงมันเกิดจากอะไรกันแน่

" ครับนายใหญ่"

23.00น.

"คุณทำไมยังไม่นอนอีก..."

ปลายฝนรู้สึกว่าใช้นมนอนพลิกไปพลิกมาพักใหญ่แล้วเธอจึงเอื้อมมือผ่านหมอนข้างไปสะกิดคนข้างๆ

"อืม..อีกแปป"

ฟรานซิสหันมามองหญิงสาวพร้อมตอบเธอเบาๆ

"เป็นอะไรรึเปล่าฉันเห็นสีหน้าคุณไม่โอเคตั้งแต่ออกมาจากห้องทำงานเมื่อเย็นมีอะไรคุยกับฉันได้นะคิดซะว่าฉันเป็นเพื่อน.. เป็นท่อนไม้... หรือเป็นอะไรก็ได้ที่คุณสบายใจที่จะพูดปัญหาในใจออกมา"

ปลายฝนดึงมือชายหนุ่มมากุมเอาไว้เธอพอจะเข้าใจอาการของชายหนุ่มอยู่บ้างคนที่เป็นนักธุรกิจอย่างเขาจะต้องมีเรื่องอะไรที่กังวลใจเป็นแน่หากเธอทำให้เขาสบายใจได้เธอก็พร้อมยินดีที่จะทํา

"เป็นห่วงฉันหรือไง..."

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่กำลังจับมือของเขาอยู่ด้วยท่าทีที่ไม่คุ้นเคยไม่คิดว่าคนอย่างเธอจะห่วงความรู้สึกของเขาด้วย

"ก็คนอยู่ด้วยกันมีอะไรก็ปรึกษากันสิ"

ปลายฝนคิดว่าหากเรื่องกังวลใจเก็บเอาไว้ในใจมันก็ยิ่งกังวลแต่ถ้าได้ระบายมันออกมาบ้างก็จะดีกว่า

"เธอนอนเถอะ"

ฟรานซิสไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไรกับเธอในตอนนี้เขากำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหาอยู่ว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องปัญหาของงาน

"โอเคๆ...ขอจับมือไว้แบบนี้นะ"

หญิงสาวชะโงกหน้ามาคุยกับชายหนุ่มทั้งยังไม่ยอมปล่อยมือของเขา

"เพื่อ.."

ฟรานซิสขมวดคิ้วสงสัย

"ให้กำลังใจไง"

ปลายฝนยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มก่อนนอนและรีบวางหัวลงกับหมอนมือของเธอและเขาวางอยู่ที่หมอนข้าตรงกลางโดยที่ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร