สองชั่วโมงต่อมา
ร้านดอกไม้
"อืม.. แบบไหนดีน้าาา...ต้นหนาวว่าแดดดี๊จะชอบไหมครับ"
ปลายฝนรู้สึกว่าวันนี้เธอเบื่อการอยู่บ้านนิดหน่อยจึงพาลูกเธอออกไปที่ร้านดอกไม้เพราะอยากจะจัดให้บ้านมีดอกไม้วางอยู่บ้างหากชายหนุ่มกลับมาจะได้สดชื่นคนในบ้านก็เช่นเดียวกัน
ชั่วโมงต่อมา
เมื่อเลือกดอกไม้ได้พักใหญ่เธอจึงกลับมาที่คฤหาสน์ประจวบเหมาะต้นหนาวก็หลับพอดีเธอจึงมีเวลาที่จะจัดดอกไม้เต็มที่
"วางตรงนี้ดีกว่า... อืม.. หรือตรงนี้ดี"
หญิงสาวจัดดอกไม้ใส่แจกันไม่นานมากนักแต่ที่ต้องใช้เวลานานคือเธอไม่ค่อยแน่ใจว่าเธอจะวางอะไรตรงไหนดี
"คุณอีธานคะคุณว่าฉันควรจะวางแจกันดอกไม้นี้ไว้ตรงไหนดีคะ"
ปลายฝนเห็นอีธานเดินเข้ามาจึงขอความเห็นจากเขา
"ผมไม่ค่อยรู้เรื่องดอกไม้เท่าไรหรอกครับ"
อีธานตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าที่เจื่อนๆเพราะเขาเองก็เป็นผู้ชายไม่ค่อยจะรู้เรื่องนี้ดีเท่าไหร่นัก
"จริงสิคุณเป็นผู้ชายนี่เนอะ... แล้วดอกไม้พวกนี้คุณคิดว่ามันอยู่ในบ้านแล้วเป็นยังไงบ้างคะ"
หญิงสาวคิดว่าเธอควรจะเปลี่ยนคำถามจะดีกว่า
"ก็ทำให้บ้านสดชื่นดีนะครับ"
อีธานตอบไปตามความรู้สึกของเขา
"งั้นเหรอคะ... นี่ถ้าบ้านนี้มีผู้หญิงอยู่ด้วยก็คงจะดีอืม.. ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณฟรานถึงไม่จ้างแม่บ้านแม่ครัวมาประจำเลยล่ะคะ"
หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจแต่ถ้าหากในบ้านนี้มีผู้หญิงอยู่ช่วยเธอคิดก็คงจะดีเมื่อนึกถึงเรื่องนี้เธอก็ถึงถามอีธานขึ้นว่าทำไมที่นี่จึงไม่มีแม่บ้านผู้หญิงอยู่เลย
"อ๋อ..คุณฟรานชอบความเป็นส่วนตัวน่ะครับส่วนมากจะจ้างแม่บ้านกับแม่ครัวจากข้างนอกมาทำที่บ้านเล็กข้างหลังแล้วก็มาเสริฟที่นี่ครับ"
"อ๋อ..ถึงว่า..ครัวที่นี่ดูจะไม่ค่อยได้ใช้งานเลย"
ปลายฝนเข้าใจแล้วว่าทำไมกลัวที่นี่ในวันที่ทำคุกกี้วันนั้นจึงดูใหม่และดูเหมือนว่าไม่มีคนมาแตะต้องมันเลยและคิดว่าต่อไปนี้เธอจะเป็นคนใช้ครัวนี้ทำอาหารให้ฟรานซิสเอง
เย็นของวัน
"คุณฟรานมานี่ๆ"
ปลายฝนเดินไปต้อนรับชายหนุ่มเมื่อเห็นว่ารถตู้ของเขาเข้ามาในบ้านแล้วเมื่อชายหนุ่มลงจากรถเธอจึงรีบจูงมือเขาเข้ามาในบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อดูสิ่งที่เธอเตรียมเอาไว้รอเขาในตอนกลับมา
"อะไร.."
"ชอบไหม...ฉันกับต้นหนาวไปเลือกเองเลย"
"ทำไมเธอดูเอาใจฉันจังมีแผนอะไรหรือเปล่า"
ชายหนุ่มเข้ามาในบ้านก็เห็นว่ามันเต็มไปด้วยแจกันดอกไม้เขาอยากจะรู้นักที่เธอทำแบบนี้ถามว่าเขาชอบอะไรไม่ชอบอะไรเธอต้องการอะไรกันแน่
"ไม่มีๆ..ก็ฉันมาอยู่กับคุณก็แค่อยากทำอะไรตอบแทนบ้างก็เท่านั้น..ตกลงชอบไหม"
ปลายฝนไม่ยอมเผยแผนการในใจของเธอออกมาให้เขาได้รู้เป็นแน่เพราะเดี๋ยวจะเสียแผนหมด
"อืม...ก็ดี"
ชายหนุ่มพูดจบก็เดินไปหาลูกชายของเขาที่กำลังนั่งเล่นอยู่
"หืม...คุณนี่ฉันจัดตั้งนานคุณแค่บอกว่าก็ดีเนี่ยนะ...เฮ้อ.."
ปลายฝนบ่นอู้อี้เล็กน้อยค่อยๆเดินตามหลังฟรานซิสไปด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์
"...."
อีธานดูออกว่าเจ้านายเขาพอใจถ้าไม่อย่างนั้นคงสั่งให้โยนทิ้งแต่แรกเห็นไปแล้วแค่ไม่บอกหญิงสาวตรงๆเท่านั้นเอง
"แดดดี๊ฮับ.."
"ต้นหนาวไปเลือกดอกไม้กับมามี๊เองจริงเหรอเปล่า"
ฟรานซิสตรงไปนั่งเล่นกับลูกชายของเขายังถามเรื่องที่ต้นหนาวนั้นไปเลือกดอกไม้กับคนเป็นแม่ด้วยกันจริงหรือไม่
"ฮับ.. หนาวไปเลือกให้แดดดี๊ชอบ"
เด็กชายตัวกลมที่ในมือมีของเล่นเต็มมือพยักหน้าตอบกลับคนเป็นพ่อ
"อ๋อถ้าต้นหนาวเลือกแดดดี๊ก็ชอบครับ"
ฟรานซิสอมยิ้มเล็กน้อย
"ชิ... ทีเราถามไม่เห็นพูดงี้"
ปลายฝนแอบเบ้ปากทีกับเธอไม่เห็นเขาจะตอบแบบนี้ทีกับลูกกับพูดผิดกับที่พูดกับเธอพลางคิดในใจว่าไม่น่าเสียเวลานั่งจัดดอกไม้ให้เขาเลย
วันต่อมา
14.00 น.
"คุณอีธานคะต้นหนาวกำลังหลับฝากคุณดูหน่อยนะคะฉันจะออกไปซุปเปอร์มาเก็ตแปปนึง"
ปลายฝนเห็นว่าตอนนี้ต้นหนาวกำลังหลับเย็นนี้เธออยากจะทำอาหารให้ฟรานซิสได้กินจึงอยากจะออกไปที่ซุปเปอร์ใกล้ๆและฝากลูกเธอกับอีธานไว้
"ครับคุณปลาย"
ซุปเปอร์มาเก็ต
"อืม... จะทำอะไรดีน้าาา.."
ปลายฝนยืนเลือกอยู่ที่หน้าตู้ของสดเธอทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยว่าเย็นนี้จะทำอะไรให้เขากินดี
พลั้กกก
"อุ้ยย.. ขอโทษค่ะ"
ในขณะที่เธอกำลังเดินไปเดินมาอยู่นั้นได้เดินชนกับคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ
"ไม่เป็นไรครับ.."
"พี่พี"
ปลายฝนเห็นว่าเป็นพิรัชเธอจึงรีบทักด้วยท่าทีตื่นเต้นเพราะไม่ได้เจอกับชายหนุ่มมานานแล้ว
"ปลาย... ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ"
"ค่ะ...พี่พีสบายดีนะคะ"
"สบายดี..แล้วนี่เราล่ะตอนนี้ทำอะไรอยู่เห็นว่าลาออกจากโรงพยาบาลนานแล้วนี่"
"อ๋อ...เลี้ยงลูกอยู่บ้านน่ะค่ะ"
ชายหนุ่มและหญิงสาวพูดคุยกันด้วยท่าทีสนิทสนมจนใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามามีท่าทีไม่พอใจอย่างมาก
"ปลายฝน..กลับ"
ฟรานซิสเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึงพร้อมดึงแขนปลายฝนให้กลับไปพร้อมเขา
"กลับไปไหนคะฉันยังไม่ได้ซื้อของเลยแล้ววันนี้คุณไปทำงานไม่ใช่เหรอทำไมรีบกลับ"
ปลายฝนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยเธอจำได้ว่าวันนี้เขาไปทำงานแต่จู่ๆเขาก็ดันมาโผล่ที่นี่
"ฉันบอกให้กลับก็กลับเถอะน่า"
"เอ่อ...ก็ได้ๆ"
ฟรานซิสดึงร่างหญิงสาวกลับมาขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่หน้าซุปเปอร์อย่างรวดเร็ว
"รู้จักกับมันได้ไง"
เมื่อขึ้นรถตู้มาได้เขาก็ยิงคำถามถามหญิงสาวว่าไปรู้จักกับพิรัชได้อย่างไร
"มัน??"
"นายพิรัช"
"อ๋อ...เมื่อก่อนครอบครัวพี่พีรู้จักกับครอบครัวฉันน่ะตั้งแต่คุณพ่อกับคุณแม่ฉันเสียเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย..ว่าแต่ทำไมเมื่อกี้คุณต้องลากฉันมาแบบนั้นด้วย"
"หากเธอจะอยู่กับฉัน... ขอสั่งให้เธอเลิกยุ่งกับมัน"
ฟรานซิสยื่นคำขาดห้ามหญิงสาวเพราะเขาไม่ชอบหน้าผู้ชายคนนั้นเพราะรู้ว่าพิรัชต้องการที่จะแก่งแย่งชิงดีกับเขาเรื่อยมา
"ทำไมเหรอ... หรือคุณหึง..."
ปลายฝนเลิกคิ้วถามชายหนุ่มอย่างสงสัยทั้งอมยิ้มหยอกเล่นเขาเล็กน้อย
"หน้าฉันดูอยากจะล้อเล่นกับเธอหรือไง"สีหน้าของฟรานซิสตอนนี้ไม่สบอารมณ์อย่างมากไม่รู้ว่าหญิงสาวทำไมถึงดูจะพูดอะไรเป็นเล่นไปหมดเสียทุกเรื่อง"หื้มม..อันที่จริงฉันก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกับพวกพี่พีนานแล้วแค่บังเอิญเจอเท่านั้นเองไม่ต้องห่วงว่าฉันจะไปสนิทกับเค้าหรอกน่า""...."ฟรานซิสยังมีสีหน้าบึ้งตึง"คุณ..ฉันยังไม่ได้ซื้อของสดเลยนะแล้ววันนี้ฉันจะทำอะไรให้คุณกินล่ะ""มอแกน""ครับ""แวะไปห้างอื่น"หากหญิงสาวอยากจะซื้อของเขาก็จะให้เธอซื้อแต่ว่าไม่ใช่ที่ซุปเปอร์เมื่อครู่แน่นอน"ครับนาย"สองวันต่อมาบริษัทxxx12.30น."คุณภัทรครับนี่แบบผังโครงการใหม่ฝากให้ท่านประธานด้วยนะครับ"คเชนทร์ยื่นเอกสารฝากภัทรินทร์ไว้ให้ฟรานซิสเพราะรู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในห้องคเชนมีธุระที่จะต้องรีบไปไม่สามารถรอคุยกับฟรานซิสได้"โอเคค่ะ"ภัทรินทร์รับเอกสารไว้ด้วยสีหน้าที่มีเลศนัยเล็กน้อยครู่ต่อมา"หนาวกินข้าวกับแดดดี๊""ครับ...เราจะเข้าไปหาแดดดี๊กัน"วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ปลายฝนพาต้นหนาวมาทานกินข้าวกลางวันกับฟรานซิสโดยที่ไม่บอกเขาก่อนเพื่อที่จะเซอร์ไพรส์"เอ่อ..คุณปลายฝนคะตอนนี้ท่านประธานออกไปข้างนอกยังไม่กลับค่ะ"ภัทริน
"อย่ามาโกหกเธอรู้จักกับไอ้พิรัชแล้วของฉันก็หายในวันที่เธอไปหาเธอจะให้ฉันคิดว่าเป็นคนอื่นงั้นเหรอ""ก็บอกว่าไม่ได้เอาไปไงเล่า"ปลายฝนดูท่าชายหนุ่มจะคุยไม่รู้เรื่องเธอจึงคิดว่าเดินหนีไปก่อนจะดีกว่า"จะไปไหน.. ""โอ้ยย.. "ด้วยความโมโหฟรานซิสจึงเผลอกระชากหญิงสาวจนเธอนั้นล้มลงไปไหลไปกระแทกกับราวบันไดจนเธอร้องเสียงดังออกมาด้วยความเจ็บ"คุณปลาย...นายใจเย็นๆก่อนครับตอนนี้ก็ยังไม่มีหลักฐานอะไรแน่ชัดว่าคุณปลายเป็นคนเอาไปอย่าพึ่งเค้นเธอเลยครับ"มอแกนเห็นว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่เขาคงจะทนดูเฉยๆไม่ได้จึงรีบไปคว้าตัวหญิงสาวออกมาจากตรงนั้นเสียก่อนและบอกให้นายของเขาใจเย็นๆ"ฮือ..ๆๆๆ..อือ..คุณมอแกนยังฉลาดซะกว่า..ไอ้คนโง่เอ้ย..ฮือๆๆๆๆ..ฮือๆๆๆ.."ความเจ็บที่หัวไหล่ของเธอตอนนี้มันไม่เท่าความเจ็บในใจสักนิดหญิงสาวพรั่งพรูน้ำตาออกมาเป็นทางทั้งยังต่อว่าในความโง่ของเขาอีกไม่ขาด"หึ้ยย.."ฟรานซิสเดินหนีไปสงบสติอารมณ์เมื่อครู่เขาก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่พลั้งมือดึงหญิงสาวแรงขนาดนั้น"เงียบก่อนเถอะครับคุณปลายเดี๋ยวนายน้อยเข้ามาเห็นแม่เค้าร้องให้คงจะไม่ดี"มอแกนพาปลายฝนมานั่งที่โซฟาและปลอบเธอที่กำลังสะอื้นร่ำให้อยู
บริษัทxxx"คุณวีเท่าที่ผมรู้จักคุณมาคุณเป็นคนดีแถมยังดีซะจนชอบโดนหลอกใช้ง่ายๆด้วย"มอแกนพยายามพูดรบเร้าให้วีกิจพูดความจริงออกมาให้หมดเพราะเรื่องที่เขาสืบกับอีธานนั้นมันน่าจะไม่ใช่คำตอบของเขาที่พูดออกมากับเจ้านายของเขา"บอกความจริงเถอะ... คุณจะไปแคร์อะไรกับผู้หญิงที่เอาแต่หลอกใช้คุณรู้ไหมการที่คุณทำแบบนี้นายผมก็ต้องทะเลาะกับคุณปลายฝนแล้วมันจะเกิดผลกระทบอะไรกับลูกเค้าบ้างคุณรู้ใช่ไหม""คือ...."วีกิจเริ่มหน้าเสียเขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้แค่เพราะเขารักภัทรินทร์มากเกินไป"หากคุณยอมพูดอะไรที่มันเป็นความจริงออกมาผมจะช่วยคุณเอง... ตอนนี้ถ้าคุณออกจากงานแม่คุณก็น่าจะลำบากมากคุณคิดดีๆนะ""คุณจะช่วยผมจริงๆใช่ไหมคุณมอแกน"เมื่อมอแกนพูดถึงแม่ของเขาทำให้ชายหนุ่มเริ่มที่จะฉุกคิดได้และนั่งพิจารณาตัวเองอยู่พักใหญ่จึงยอมเงยหน้ามาพูดกับมอแกน"คนอย่างผมไม่เคยพูดเล่น"มอแกนมองวีกิจด้วยท่าทีที่จริงจังเขาร้ว่าเนื้อแท้วีกิจเป็นคนอย่างไรและเขาโดนหลอกใช้อะไรมาบ้างชั่วโมงต่อมาโรงพยาบาล"พาฉันมาหาหมอทำไมเกลียดหน้าฉันไม่ใช่เหรอ"ปลายฝนอยู่บนรถตู้คันหรูข้างๆกับฟรานซิสหลังจากที่หมอเย็บแผลทำแผลและจ่าย
เช้าวันต่อมา08.00 น."อ.. อืมม..""เป็นไงบ้าง"ลัลลลิลมาที่นี่ได้ก็เพราะฟรานซิสส่งคนไปรับเธอมาที่นี่เพื่อที่จะให้เธอช่วยพูดกับปลายฝนให้ดูแลตัวเองหญิงสาวคุยกับฟรานซิสได้ครู่หนึ่งถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของเพื่อนเธอก็เห็นว่าปลายฝนรู้สึกตัวตื่นมาพอดีจึงรีบเข้าไปช่วยพยุงตัวปลายฝนให้ลุกขึ้นนั่ง"ลิน"ปลายฝนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ตื่นมาแล้วเห็นลัลลลิล"คุณฟรานบอกว่าแกไม่ยอมกินยาจนไข้ขึ้นทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยห้ะ"ลัลลลินแอบมองค้อนเพื่อนเธอเล็กน้อยเข้าใจว่าเพื่อนเธอกำลังโมโหชายหนุ่มแต่ก็น่าจะห่วงสุขภาพตัวเองบ้าง"ถ้าเค้าไม่มาเจ้ากี้เจ้าการฉันก็จะกินอยู่หรอกพูดแล้วก็โมโหเค้าปรักปรำฉันว่าฉันเป็นขโมยแล้วยังทำฉันเจ็บอีก"ปลายฝนหลุบสายตาลงอย่างน้อยใจ"ฉันรู้แล้ว""นายนั่นบอกแกเหรอ"ปลายฝนเงยหน้าเบิกตาถามเพื่อนของเธออย่างอยากรู้ไม่คิดว่าเรื่องที่ชายหนุ่มทำผิดพลาดเช่นนี้จะยอมเล่าให้คนอื่นฟัง"อืม.. ดูท่าเค้าก็รู้สึกผิดกับแกมากเหมือนกัันนะฉันเข้าใจแกและก็เข้าใจคุณฟรานด้วยอย่างอนเวิ่นเว้อให้มันมากนักเลยเดี๋ยวเค้าเบื่อหน้าแกไม่อยากอยู่บ้านไปหาผู้หญิงคนอื่นไม่รู้ด้วยนะ"ลัลลลิลดูท่
"แล้วทำไมคุณวีคุณถึงไม่เอาเรื่องด้วยล่ะคะทำไมยังปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้อีก"ภัทรินทร์พาลไปต่อว่ามอแกนที่ลำเอียงที่เลือกจะช่วยวีกิจคนเดียว"คุณวีมีความผิดก็จริงแต่ก็ยังอยู่ในขั้นที่คุยกันได้แต่อย่างคุณ.... คนที่จงใจทำลายทั้งบริษัทและคุณปลายฝนที่บริสุทธิ์คงไม่มีอะไรจะต้องคุย"มอแกนไม่คิดว่าภัทรินทร์จะกล้าใช้วีกิจให้ปรักปรำปลายฝนนับว่าเธอเป็นคนที่ร้ายลึกอย่างมากคราแรกเขาคิดเพียงแค่ว่าเธอแอบชอบเจ้านายของเขาเท่านั้นแต่นี่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด"ฉันขอคุยกับท่านประธานก่อนได้ไหมคะ"ภัทรินทร์ยังอยากหาข้ออ้างอยู่ทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ฟรานซิสเอาเรื่องเธอ"คุยกับนายเหรอชื่อของคุณตอนนี้นายยังไม่อยากได้ยินอย่าหวังเลยว่าจะได้เจอนาย...อันที่จริงคุณต้องดีใจด้วยซ้ำที่นายเลือกจะให้ตำรวจจัดการคุณแทน"มอแกนได้รับคำสั่งว่าให้จัดการทุกอย่างแทนเขาเพราะตอนนี้เวลาทั้งหมดเจ้านายของเขาทุ่มไปเพื่อการดูแลปลายฝนนับว่าเจ้านายของเขาปราณีภัทรินทร์อยู่มากแล้วจึงเลือกให้ตำรวจจัดการเพราะหากเจ้านายของเขาจะจัดการเองมีหวังเธอได้ส่งไปอยู่ชายแดนไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันหรือไม่ก็อาจจะเสียโฉมหรือพิการไปตลอดชีวิต"ไม่..ม
"เปล่าซะหน่อย"ปลายฝนส่ายหัวหงึกหงักที่ทำไปทุกอย่างก็เพื่อที่จะได้อยู่กับลูกอย่างสงบสุขเท่านั้น"หืม..ให้จริงเถอะอยู่ใกล้กันทุกวันขนาดนั้นแต่ถ้าแกคิดจะรักเค้าจริงจังฉันว่ามันก็ดีนะไม่ใช่ไปหยอดเค้าให้รักแกข้างเดียว""หื้ม..เลิกพูดเรื่องนี้เถอะฉันทำทุกอย่างก็เพราะเพื่อสิ่งที่ดีที่สุดของชีวิตฉันกับลูกนะ""อืม..ไม่ลองคิดดูตามที่ฉันบอกหน่อยเหรอ"ลัลลลินย้ำเพื่อนเธอด้วยอาการหยอกเล่นอีกรอบ"ฉันกลับก่อนนะ..."ปลายฝนส่ายหัวเบาๆพร้อมดันตัวขึ้นจากเก้าอี้ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของเพื่อนเธอนานอีกอย่างเธอก็ห่วงลูกน้อยของเธอที่บ้านด้วย"โอเคๆ"ลัลลลินอมยิ้มตามหลังเพื่อนเธอครุ่นคิดว่าสักวันเพื่อนเธอคงมิวายตกหลุมรักฟรานซิสแบบไม่รู้ตัววันต่อมาบริษัทxxx"คุณพิรัชคะนักข่าวโทรมาขอสัมภาษณ์เรื่องคดีความที่เกิดขึ้นจะให้ทำยังไงคะ"เลขาสาวเข้ามารายงานกับเจ้านายของเธอที่ตอนนี้มีสื่อโทรมาขอสัมภาษณ์พิรัชเกี่ยวกับคดีที่เขาให้คนไปขโมยผลงานของฟรานซิสมาเต็มไปหมดจนเธอเองไม่มีเวลาทำงานอย่างอื่นคอยแต่รับสายสื่อไม่เว้นว่าง"บอกพวกมันว่าฉันไม่ว่างถ้าเป็นไปได้เธอก็ไม่ต้องรับสายใครเลย"พิรัชกำลังนั่งหัวเสียอยู่กับข
วันต่อมา10.00 น."ที่นี่มีที่สวยๆติดไร่แบบนี้ด้วยเหรอ"ฟรานซิสนั่งอยู่ที่เพิงแคร่ไม้ที่มีหลังคามุงแฝกกับปลายฝนริมธารน้ำตกส่วนอีธานก็พาต้นหนาวเดินเล่นอยู่กับเหล่าบอดี้การ์ดหญิงสาวรบเร้าชวนเขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนให้เขายอมพาเธอและลูกเข้าป่ามาที่นี่เดินจากบ้านมาไกลพอสมควร..แต่ธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์และสวยงามก็มักจะอยู่ไกลหูไกลตาผู้คนเสมอเมื่อมาถึงแล้วค่อยหายเหนื่อยคุ้มค่ากับที่เสียเวลามาอยู่เหมือนกัน"อืมม...ตอนเด็กๆเวลาคุณพ่อกับคุณแม่มาที่นี่ก็จะพากันมานั่งที่นี่ตลอด""แล้วนี่คุณใส่อะไรมาเต็มกระเป๋า"ฟรานซิสว่าจะถามหญิงสาวตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอแบกเป้อะไรมาด้วยทั้งที่พวกอุปกรณ์ของต้นหนาวก็มีลูกน้องของเขาจัดการถือให้อยู่แล้ว"ก็พวกเสื้อผ้าผ้าขนหนูแล้วก็พวกอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเวลามาที่นี่ก็เตรียมแบบนี้เป็นประจำ"เธอมักจะพกของพวกนี้ติดตัวประจำเวลาเข้าป่าหรือไปไหนไกลๆเพราะทุกที่อาจจะเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินขึ้นได้เสมอ"รอบคอบจริงนะ""คุณลืมรึเปล่าฉันเรียนหมอนะคะรอบคอบปลอดภัยไว้ก่อนเสมอ"ปลายฝนยกคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่มทำให้เขาต้องใช้มือหนาผลักหัวเธอเล่นด้วยความหมั่นไส้เบาๆ"น้ำตก... น้ำตก... เ
ไร่เรือนงาม"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ครับคุณตำรวจ"อีธานออกมาจากป่าได้ก็ประสานงานกับตำรวจทันทีจนตอนนี้รถตำรวจมาจอดที่ไร่เรือนงามกันเต็มไปหมดทั้งยังมีรถพยาบาลมาคอยสแตนบายเอาไว้หากเจอใครได้รับบาดเจ็บจึงจะได้ช่วยเหลือกันได้อย่างรวดเร็ว"ยังไงเดี๋ยวพวกผมจะออกตามหาพวกเค้าทั้งสองให้เร็วที่สุด""ฝากด้วยนะครับคุณตำรวจ"อีธานต้องฝากตำรวจท้องที่ที่นี่เพราะตำรวจจะชำนาญกับป่าที่นี่มากกว่าเขาและเขาเองก็ต้องคอยดูแลต้นหนาว18.30 น."นี่มันก็จะมืดแล้วทำไมยังไม่มีคนมาตามหานะ"ปลายฝนนั่งหน้ามุ่ยโดยมีฟรานซิสนอนอยู่ที่ตักรู้สึกร้อนใจที่ไม่มีใครมาตามหาพวกเธอเสียทีตอนนี้หน้าตาของฟรานซิสก็เริ่มซีดเซียวมากขึ้นไปทุกทีจนเธอเริ่มใจไม่ดี"เดี๋ยวอีธานก็ให้คนมาตามหาคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"ฟรานซิสพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเขาเชื่อว่าอีธานคงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเขาและเธอเป็นแน่"คุณว่าคุณอีธานจะพาลูกเราออกไปปลอดภัยไหม"ปลายฟ้าถามฟรานซิสด้วยสีหน้าเป็นกังวล"อืม... ผมเชื่อมืออีธาน""ถ้าคุณเชื่อฉันก็เชื่อ...นอนพักเถอะดูสิหน้าซีดเซียวหมดแล้ว""อืมม""คุณปลายครับ"ปลายฝนได้ยินใครบางคนเรียกชื่อเธอจึงรีบชะโงกหน้าไปมอง"คุณต