ตอนที่12 ต้องการให้หวั่นไหวหรือแค่แหย่เล่นกันแน่

"ป้อนแดดดี๊อีกสิครับ"

ไม่รู้ว่าฟรานซิสชอบใจที่ลูกชายป้อนหรือชอบใจที่หญิงสาวคอยเช็ดปากให้เขากันแน่จึงอยากจะให้ต้นหนาวป้อนเขาอีกครั้ง

"ฮับผม"

"ต้นหนาวครับ"

ปลายฝนตักไอศครีมในถ้วยของเธอป้อนต้นหนาวเพราะเห็นว่าลูกเธอจะเอาแต่ป้อนคนเป็นพ่อไปเสียแล้ว

"อืม... เย็นๆชอบ"

ดูท่าต้นหนาวจะชอบไอศครีมสตรอเบอรี่ในถ้วยของแม่เขาเสียแล้วสิพอได้ชิมก็หยุดป้อนพ่อของเจ้าตัวแล้วหันมาตักไอศครีมที่อยู่ในถ้วยของแม่กินหน้าตาเฉย

"ชอบเหรอครับมามี๊ให้"

ปลายฝนเห็นว่าต้นหนาวท่าทางจะชอบไอศครีมของเธอจึงยื่นถ้วยไปให้ลูกชายตัวกลมได้กินให้หนำใจ

"ขอบคุณฮับ"

"เธอ"

"คะ.."

"ฉันไม่มีคนป้อนแล้ว"

ฟรานซิสพูดพลางมองไปที่ลูกชายบนตักของเขาให้เธอได้รู้ว่าเขามือไม่ว่างเพราะว่าจับลูกชายอยู่

"โอเคค่ะ...ฉันยินดี"

ปลายฝนไม่ปฏิเสธเลยสักนิดเธอรีบตักไอศครีมคำโตป้อนชายหนุ่มทั้งยังนั่งยิ้มส่งตาหวานให้เขาอยู่ไม่ขาดระยะ

คฤหาสน์ฮันส์

21.00น.

หลังจากที่ต้นหนาวหลับแล้วปลายฝนก็ไปจัดแจงกับขวดน้ำหอมที่เอาไว้ปรับอากาศในห้องบนโต๊ะเล็กๆวางเอาไว้มุมห้อง

"คุณชอบไหม"

ปลายฝนเดินมานั่งบนเตียงถามชายหนุ่มที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงดูโน้ตบุ้คอยู่

"อะไร"

ฟรานซิสถามหญิงสาวในขณะที่สายตาของเขายังจับจ้องอยู่ที่โน้ตบุ้ค

"ก็นี่ไงฉันอุตส่าห์ซื้อน้ำหอมมาไว้ในห้องกลิ่นนี้ผ่อนคลายมากเลยนะเวลาคุณกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆจะได้สดชื่นด้วย"

ปลายฝนชี้ไปที่ขวดน้ำหอมที่มีก้านไม้เสียบอยู่บนโต๊ะที่มุมห้อง

"ไปซื้อมาตอนไหน"

"ก็ไปเลือกกับลินมาก่อนที่จะไปเล่นที่ลานสเก็ต"

"อืมก็หอมดี"

เขาพยักหน้าอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก

"คนขายเค้าบอกว่ากลิ่นนี้ถ้าเอาไว้ในห้องนอนคู่รักก็จะทำให้บรรยากาศโรแมนติกมากขึ้น"

ปลายฝนค่อยๆขยับมานั่งติดกับเขาอย่างเนียนๆ

"แต่ห้องฉันไม่ใช่ห้องนอนคู่รัก"

"ฉันไงคนรักคุณ"

"เลิกเพ้อเจ้อแล้วเงียบได้แล้วฉันจะดูตารางงาน"

ฟรานซิสละสายตาจากโน๊ตบุ๊คหันมามองหญิงสาวคิ้วขมวดหลี่ตาเล็กน้อยดูท่าเธอจะชอบพูดเพ้อเจ้อใส่เขาเสียจริง

"ก็ได้ก็ได้... งั้นฉันขอนอนตรงนี้ก่อนนะรู้สึกผ่อนคลายดี"

ปลายฝนอมยิ้มเล็กน้อยที่เธอพูดกับเขาขนาดนี้ยังจะหาว่าเธอมาเพ้อเจ้อหากเขาอยากให้เธอเงียบๆเธอก็จะนั่งเงียบๆและขอพื้นที่ตรงไหล่ของเขาเป็นที่พักของเธอครู่หนึ่งก็แล้วกันว่าจบก็หลับตาเอาหัวซบไหล่ของเขาอย่างสบายอารมณ์

"....."

ฟรานซิสละสายตาจากโน๊ตบุ๊คมามองหญิงสาวเล็กน้อยเขาไม่รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่ของหญิงสาวต้องการที่จะทำให้เขาหวั่นไหวหรือแกล้งแหย่เขาเล่นกันแน่เพราะคนอย่างเธอเขาก็เดาใจไม่ถูกเช่นกัน

21.30 น.

ฟึ่บ...

"หึ่.."

ไม่นานปลายฝนก็ตัวพับลงมาที่หน้าตักของเขาชายหนุ่มสบถขำเล็กน้อยพร้อมอุ้มเธอไปนอนที่ของเธอดีๆพร้อมจัดผมเผ้าที่กระจัดกระจายให้อยู่ถูกที่ถูกทาง

"...."

ฟรานซิสนั่งมองหน้าหญิงสาวที่หลับตาพริ้มครู่หนึ่งลองถามใจตัวเองดูว่าหากข้างๆเขาไม่ใช่ปลายฝนเขาจะยอมให้หญิงสาวมาทำตัวสนิทสนมกับเขาแบบนี้หรือไม่หรือด้วยนิสัยที่กล้าได้กล้าเสียของเธอกันแน่ที่ทำให้เขาต้องยอมให้เธอมาอยู่ใกล้เขาแบบนี้

23.00 น.

โรงแรม

"ผัวเก่าเธอก็โง่ดีนี่"

พิรัชหนุ่มหล่อวัย38ปีเป็นหนุ่มเจ้าสำราญรูปหล่อที่เจ้าเล่ห์เป็นที่สุดสายตาของเขาบ่งบอกถึงความฉลาดแกมโกงอยู่ตลอดเวลาแต่ก็มีผู้หญิงเข้าหาไม่เว้นว่างกำลังนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงนุ่มกอดก่ายอยู่กับภัทรินทร์ที่ล่อนจ้อนอยู่อย่างเดียวกัน

เขาเป็นเจ้าของธุรกิจอสังหาที่กำลังแข่งขันกับฟรานซิสและเขาต้องการแย่งการเป็นที่หนึ่งจากบริษัทของฟรานซิสให้ได้ไม่ว่าจะใช้กลอุบายใดๆก็ยอม

ล่าสุดเขาก็ใช้ภัทรินทร์ให้เป็นประโยชน์โดยมีวิธีบังคับเธอด้วยคลิปฉาวของเธอเองผู้รับเหมาที่เทงานของบริษัทฟรานซิสล้วนก็แต่เป็นคนของเขาทั้งนั้น

"ถึงนายนั่นจะทำท่าเกลียดฉันแต่ฉันก็ฉลาดพอที่จะใช้งานมันหรอกน่า"

ภัทรินทร์รู้ดีว่าถึงแม้วีกิจจะมีท่าทีโกรธเคืองเธอแต่ในใจลึกๆวีกิจก็ยังรักเธอและพร้อมจะทำเพื่อเธอทุกอย่าง

"แล้วเจ้านายเธอมีลูกมีเมียเมื่อไรทำไมฉันถึงไม่รู้"

พิรัชเองก็พึ่งจะรู้จากปากของภัทรินทร์วันนี้นี่เองว่าฟรานซิสมีภรรยาแล้วแถมผู้หญิงคนนั้นเขาก็รู้จักอีกด้วย

"ฉันก็พึ่งรู้เหมือนกันนี่แหละ... หึ่... มีได้ก็เลิกได้เหมือนกัน"

เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ภัทรินทร์เจ็บใจอยู่ไม่น้อย

"ท่าทางเธอนี่จะอยากได้มันมากเลยสินะ"

"มากพอที่จะแลกทุกอย่าง"

ภัทรินทร์พูดด้วยแววตาที่แน่วแน่เธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

"ได้ข่าวว่ามันได้แบบโครงการใหม่มาแล้วนี่"

"คุณจะทำอะไรอีก"

พัชรินทร์มองค้อนใส่ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจรู้ว่าหากเขาพูดอะไรมาแบบนี้จะต้องมีเรื่องให้เธอได้ทำผิดกับบริษัทตนเองเป็นแน่

"ฉันก็แค่อยากได้"

"ฉันไม่อยากทำ"

"เดี๋ยวๆๆ...ลืมอะไรไปหรือเปล่าทั้งคลิปเสียงคลิปการกระทำของเธอยังอยู่ที่ฉันนะ"

พิรัชรู้ว่าหาเขายกข้อนี้มาหญิงสาวจะไม่มีวันปฏิเสธเขาได้ต้องโทษเธอที่วันนั้นเธอพลาดมานอนกับเขาเอง

"เมื่อไรจะเลิกขู่ฉันซะที"

ภัทรินทร์กำมือแน่นอย่างไม่พอใจ

"อย่าพึ่งโมโหไปสินี่งานสุดท้ายฉันว่าถ้าเธอขโมยมันมาได้บริษัทฉันก็น่าจะนำหน้าบริษัทของไอ้ฟรานซิสมาหลายก้าวแล้วล่ะ"

"สัญญากับฉันแล้วอย่าคืนคำล่ะ"

"โอเคอยู่แล้ว"

วันต่อมา

"วันนี้เธอจะออกไปไหนอีกหรือเปล่า"

ฟรานซิสกำลังจะไปทำงานเมื่อหญิงสาวเดินลงมาส่งเขาจึงต้องถามเธอว่าวันนี้เธอจะออกไปไหนอีกหรือไม่เพราะเขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

"อืม... น่าจะไม่มั้งคะทำไมเหรอ"

ปลายฝนทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยเธอคิดว่าเธอน่าจะไม่ได้ไปไหนในวันนี้

"เปล่า.. ก็แค่ถามดู"

"ตั้งใจทำงานนะคะบ๊ายบายค่ะ"

เมื่อเขาจะขึ้นรถปลายฝนจึงโบกไม้โบกมือส่งยิ้มกว้างให้เขาเป็นกำลังใจในการทำงานรอยยิ้มสดใสของหญิงสาวที่ส่งให้ชายหนุ่มทำให้เหล่าบอดี้การ์ดต่างก็อมยิ้มไปตามๆกันเพราะดูท่าเจ้านายของพวกเขาก็มีอมยิ้มแอบเขินหญิงสาวอยู่ไม่น้อย