"ครับคุณหมอ" คนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงเหลือบมองว่านรักที่นั่งปาดน้ำตาด้วยสายตาที่เรียบเฉยเดาอารมณ์ไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
“เลิกร้องได้แล้วสามีเนาไม่ได้เป็นอะไรมาก” ทัดเทพเอื้อมมือหนาวางบนบ่าของว่านรักเบาๆก่อนจะบอกให้ว่านรักนั้นสบายใจได้ว่าไรอันนั้นไม่เป็นอะไรมากแล้ว
“ค่ะพี่หมอ” สาวเจ้าพยักหน้าพร้อมปาดน้ำตาลวกๆ
"ครับ.. เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อน"
"หิวหรือเปล่าคะ" หลังจากที่หมอหนุ่มออกไปแล้วว่านรักก็พอจะยิ้มออกได้บ้างเธอรีบเข้าไปถามไรอันทันทีว่าเขาอยากทานอะไรหรือไม่เธอจะได้รีบไปหามาให้
"ไม่.. ผมจะนอน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะล้มตัวนอนตะแคงหันหลังให้หญิงสาว
"เอ่อ.. ค่ะ" ว่านรักมองคนที่นอนหันหลังให้เธอด้วยสายจาที่ค่อนข้างจะแปลกใจเล็กน้อยที่ไรอันดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะสนทนากับเธอเท่าไรแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าไรอันอาจจะกำลังเจ็บอยู่จึงอารมณ์ไม่ค่อยดี
"กินข้าวหน่อยนะคะจะได้กินยา"
"อืม.." ว่านรักพาไรอันกลับมาที่บ้านในช่วงเย็นเธอให้เขานอนพักอยู่แต่ในห้องหญิงสาวคอยหาข้าวหาน้ำหาของโปรดให้ไรอันทุกอย่างหวังว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นแต่ไม่เลยเขายังดูเฉยชายไม่ค่อยจะยอมพูดยอมจากับเธอสักเท่าไร
"เดี๋ยวฉันไปเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้คุณเช็ดตัวนะคะ"
"ไม่ต้องหรอกผมอยากอาบน้ำ"
"อย่าพึ่งดีกว่าค่ะเดี๋ยวคุณจะไม่สบาย"
"แต่ผมอยากอาบน้ำ" ไรอันเริ่มเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะตวัดสายตามองหญิงสาวจนเธอต้องยอมให้เขาอาบน้ำตามที่เขาขอ
"เป็นอะไรของเค้านะ" ว่านรักเข้ามาเตรียมน้ำอุ่นให้ไรอันในห้องน้ำแม้นเขาจะไม่ยอมเช็ดตัวแต่อาบน้ำอุ่นก็ยังดีกว่าน้ำเย็นสีหน้าของว่านรักตอนนี้ห่อเหี่ยวลงเพราะเธอยิ่งเห็นไรอันอารมณ์ไม่ดีเธอก็พลอยทุกข์ใจตามไปด้วย
หลังจากที่ไรอันอาบน้ำเรียบร้อยแล้วว่านรักก็ลงมือทำแผลให้ไรอันและเธอก็ชวนเขาหาเรื่องคุยต่างๆนาๆเพื่อที่จะให้เขาพูดคุยกับเธอบ้างไม่ใช่เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงอย่างเช่นทั้งวันที่ผ่านมา
"พรุ่งนี้คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะเดี๋ยวฉันจะทำให้"
"อะไรก็ได้"
"เป็นต้มจืดหมูสับตำลึงแบบที่คุณชอบนะคะ"
"อืม..เสร็จรึยังผมอยากพักผ่อน" ไรอันหันหลังกลับมามองหญิงสาวด้วยหางตา
"เรียบร้อยแล้วค่ะ" ว่านรักหลุบสายตาลงเล็กน้อยก่อนจะรีบเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บหลังจากทำแผลให้ไรอันเรียบร้อยแล้วเธอภาวนาในใจว่าขอให้เขาเป็นแบบนี้แค่วันนี้เพราะเธอไม่อยากจะสงสัยเลยว่าเขาอาจจะความจำฟื้นคืนกลับมาแล้ว
เช้าวันต่อมา
"ไรอัน..มายืนทำอะไรตรงนี้คะ" ว่านรักเดินตามหาไรอันตังแต่ตื่นพอออกมาหน้าบ้านเห็นเขายืนอยู่จึงโล่งใจคิดว่าเขาจะหายไปไหนเสียอีก
"ไร่นี้ใครถือกรรมสิทธิ์เป็นเจ้าของเหรอ" ไรอันยืนมองไร่ปาริชาตที่ตั้งแต่ตื่นมาเมื่อเช้าพอเห็นหญิงสาวเดินออกมาก็ถามเธอถึงเรื่องที่อยากจะรู้ทันที
"คุณเข็มแม่บุญธรรมฉันค่ะ" ว่านรักไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ไรอันถึงอยากรู้เรื่องนี้ขึ้นมาแต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะตอบออกไป
"อ๋อ.. เข้าใจแล้ว...พรุ่งนี้วันเกิดคุณใช่หรือเปล่า"
"ค่ะ..ของขวัญที่คุณซื้อให้ฉัน..ฉันยังไม่ได้แกะนะคะรอแกะพรุ่งนี้" สาวเจ้าพอจะยิ้มออกเมื่อวันนี้ไรอันดูอารมณ์ดีขึ้นทั้งยังพูดถึง
วันเกิดของเธอด้วย
"ดีแล้วล่ะ" มือหนายกมาลูบหัวว่านรักเบาๆดวงตากลมของหญิงสาวตอนนี้ดูแปลกใจกับแววตาที่ดูจะแข็งกร้าวของไรอันมากแม้นเขาจะเริ่มพูดคุยเริ่มยิ้มให้เธอมากขึ้นแต่สายตาของเขามันไม่เป็นเช่นนั้นเลย
24.00 น.
วันนี้ทั้งวันว่านรักยังคงแปลกใจกับพฤติกรรมของไรอันจนตอนนี้เธอเริ่มอยากจะถามเขาเสียแล้วว่าความทรงจำของเขานั้นมีกลับมาบ้างหรือไม่
“ไรอันคะ..” ว่านรักค่อยๆเอื้อมมือไปแตะคนที่นอนตะแคงหันหลังให้เธอก่อนจะเอ่ยเรียกเขาเสียงสั่น
“มีอะไร..” คนตัวโตเอ่ยตอยโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับมาหาหญิงสาว
“คือ..ฝันดีนะคะ” สาวเจ้าหลับตาปี๋ก่อนจะเขยิบร่างบางเข้าไปกอดคนตัวโตเอาไว้แน่นและแล้วเธอก็ไม่กล้าที่จะถามเขาเป็นเพราะเธอเองที่กลัวคำตอบของเขามากกว่า
“อืม” เสียงทุ้มตอบรับในลำคอมือหนาเลื่อนมากุมมือเรียวเอาไว้เขาไม่อยากหันหลับไปมองหญิงสาวตอนนี้เท่าไรด้วยกลัวว่าจะระเบิดอารมณ์ออกมาก่อนที่จะถึงพรุ่งนี้
ใช่แล้วตอนนี้เขาจำได้ทุกอย่างทุกเรื่องและตอนนี้ก็รอเวลาให้ถึงพรุ่งนี้เท่านั้นที่ว่านรักจะต้องเจ็บปวดกับการกระทำของเธอเอง
เช้าวันต่อมา
"แย่แล้วว่าน.." เมื่อว่านรักมาถึงที่ไร่ในช่วงเช้าเมษาก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นมาแจ้งข่าวร้ายทันที
"มีอะไรเหรอ"
"แม่แกน่ะสิขายที่นี่ไปแล้ว"
"อะไรนะ.."
"เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้บอกคนอื่นโดยเฉพาะตาฉันบอกแกก่อนให้แกลองถามแม่แกซิว่าเกิดอะไรขึ้นจู่ๆมาขายแบบนี้" เมษาไม่รู้ที่มาที่ไปของการที่เขมิกาตัดสินใจทำแบบนี้โดยที่ไม่แจ้งพวกเธอก่อน
"ได้ฉันจะติดต่อท่านเดี๋ยวนี้..."
หลังจากที่ว่านรักติดต่อเขมิกาไปเธอก็ได้รู้ว่าตระกูลครูซขอซื้อที่ไร่ปาริชาตและพึ่งตกลงกันเมื่อวานด้วยราคาที่แสนแพงกว่าราคาประมูลถึงสามเท่าทำให้เขมิกาตัดสินใจขายโดยที่ไม่ลังเล
เมื่อคุยกันจบตอนนี้ว่านรักก็ได้รู้แล้วว่าสิ่งที่เธอสงสัยในตัวไรอันเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆเพราะตระกูลครูซเป็นคนที่ทำธุรกิจร่วมกับตระกูลฮิลล์ของไรอัน
ตอนนี้เธอสงสัยเพียงว่าหากเขารู้ความจริงทุกอย่างแล้วทำไมเขาถึงยังอยู่กับเธอปกติแถมยังไม่คิดจะฆ่าเธอเหมือนครั้งก่อนหญิงสาวไม่ทนเก็บความสงสัยไว้ในใจอีกต่อไปเธอรีบกลับมาที่บ้านและถามหาความจริงกับไรอันทันที
"ค...คุณจำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม...และที่คุณแม่ขายที่ก็ฝีมือคุณ" ว่านรักเดินเข้ามาหาไรอันในขณะที่เขากำลังนั่งดูข่าวธุรกิจอยู่เพลินๆ"ฉลาดนี่..ฉลาดไปเสียทุกเรื่อง..โกหกปลิ้นปร้อน..เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง" คนตัวโตปิดทีวีก่อนจะลุกยืนกอดอกมองหน้าว่านรักด้วยสายตาคาดโทษ"ฉันอยากรู้ว่าคุณจะเอาที่ไปทำอะไร" ว่านรักเอ่ยเสียงสั่นตอนนี้เธอกลัวว่าตนจะเป็นอันตรายก็กลัวแต่เธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไรอันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร"ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม..จะสร้างบ้านสร้างตึกหรือจะปล่อยให้มันรกร้างก็ได้...และคนที่นี่ก็จะไม่มีที่ทำกินอีกต่อไปและขอให้คุณรู้เอาไว้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะคุณ" ไรอันรู้ว่าว่านรักนั้นรักที่นี่มากแค่ไหนและเหตุนี้จึงทำให้เขาแก้แค้นเธอด้วยการทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น"ไหนคุณบอกว่ารักไร่นี้รักคนที่นี่ไงคะ.." สาวเจ้าเริ่มน้ำตาคลอคำที่ไรอันบอกว่ารักไร่นี้และคนที่นี่เธอยังจำได้ดี"ก็ตอนนั้นผมยังเป็นไอ้โง่ให้คุณหลอกอยู่ไงล่ะ" ชายหนุ่มตวาดหญิงสาวเสียงฝาดจนเธอสะดุ้งเฮือกยืนหลับตาปี๋สะอื้นออกมายกใหญ่เขาโมโหทั้งว่านรักและทั้งโมโหตัวเองที่ให้ใจหญิงสาวไปเสียได้ทั้งที่เธอขึ้นชื่อว่าฆาตกรแถมยังฉวยโอกาสหลอกลว
โรงแรมxxx“จัดการเรื่องเอกสารสัญญาซื้อขายให้เรียบร้อยไม่ต้องห่วงฉันไม่นานฉันจะกลับไป”“ครับคุณไรอัน..” ไรอันนัดเจอกับลูคัสที่โรงแรมแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่เพนท์เฮ้าส์นักเขาต้องการให้ลูคัสที่พึ่งมาจัดการเรื่องเอกสารให้เขารีบกลับไปจัดการทำสัญญาซื้อขายกับเขมิกาให้เร็วที่สุดเพราะเงินมัดจำก้อนแรกเขาได้ให้เอาไว้แล้วก่อนที่จะเซ็นสัญญาที่ต้องรีบเพราะไม่ค่อยไว้ใจคนบ้านนี้เท่าไรนัก22.00 น.“จะกินอะไรมาหรือยังนะ..ชิ..ทำไมต้องไปห่วงเค้าด้วยล่ะ” ว่านรักนั่งรอไรอันทานข้าวตั้งแต่ช่วงเย็นจวบจนตอนนี้ก็เริ่มดึกมากแล้วแต่เขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับเธอจึงยกอาหารที่เธอทำเอาไว้ให้เขาไปเก็บในครัวเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอเป็นห่วง"นี่ก็ดึกมากแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำ" ไรอัรเดินโซซัดโซเซหน้าแดงก่ำเข้ามาในห้อง"คุณดื่มมาเหรอคะ" กลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งจนหญิงสาวที่ไม่ได้อยู่ใกล้เขายังได้กลิ่นทั้งที่เขายังต้องทานยาแก้อักเสบอยู่แท้ๆยังจะดื่มอย่างไม่ห่วงร่างกายของตัวเองอีก"ผมถามไม่ได้ยินหรือไง" ไรอันไม่ได้สนใจจะตอบแต่เขาอยากรึ้ว่าป่านนี้แล้วทำไมหญิงสาวยังไม่อาบน้ำเข้านอนเสียที"ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่คะก
"ข้าวต้มกับยาแก้ไข้กินซะ...แล้วนี่ก็เสื้อผ้าของคุณ" เมื่อเห็นร่างบางขยับตัวได้เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหยุดการกระทำทั้งหมดชี้มือไปที่มุมห้องบอกให้เธอรู้ว่าเสื้อผ้าข้าวกับยาอยู่ตรงไหนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่คนเดียว“คิดไปเองสินะว่าน..” หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มตาละห้อยเมื่อเขาไปลับตาแล้วจึงก้มหน้าลงบ่นเบาๆว่าเธอคงคิดไปเองที่คิดว่าเขาจะเป็นห่วง หลังจากว่านรักทานข้าวทานยาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไรอันเตรียมมาให้เธอก็หลับไปพักใหญ่จนเข้าบ่ายของวันกว่าจะตื่นเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครจึงค่อยๆพยุงร่างที่ระบมค่อยๆเดินออกมาด้านนอกแต่เธอก็ไม่เห็นว่าไรอันจะอยู่ที่นี่จึงแปลกใจเล็กน้อยว่าเขาทำไมไม่บอกเธอก่อนจะออกไปแกร็กก เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่โซฟาต้องรีบหันไปดู"อ้าว.. ห้องคุณไรอันมีผู้หญิงอยู่ด้วยเหรอคะ" "แก้ขัดน่ะ" ชายหนุ่มควงแขนสาวสวยเซ็กซี่เข้ามาในห้องหน้าตาเฉยทั้งยังมองผ่านหญิงสาวอย่างไม่สนใจก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียดแทงใจดำจนว่านรักต้องนั่งกำมือแน่น"อ๋อ.. เข้าใจแล้วค่ะ..แล้วเราจะสนุกกันตรงไหนดีล่ะคะจะเสียงดังรบกวนคนอื่นรึเปล่าน้าาา" สาวสวยใ
"ทำไม.. ทำม้ายยย.." มือหนาทุบพวงมาลัยรถหรูพร้อมแผดเสียงฝาดพักใหญ่ระบายอารมณ์โมโหตัวเองที่ต้องมานั่งร้องให้เสียใจเพราะผู้หญิงคนเดียว...ผู้หญิงคนเดียวที่พรากน้องสาวของเขาไปและเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เขารักเธอไปหมดหัวใจยิ่งเขาทำเธอร้องให้เท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บเองมากเท่านั้นซึ่งเขาไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ"ฮือๆๆๆ..." ทางด้านว่านรักกลับมาได้ก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องให้อยู่ในห้องนอนยิ่งมาเห็นสภาพแวดล้อมที่บ้านภาพที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับไรอันก็ยิ่งลอยมาให้เห็นเธอร้องให้จนแทบไม่มีน้ำตาจนจวบเย็นเมษาก็เข้ามาหาเธอที่บ้านเพราะเห็นว่าหายไปกับไรอันไม่บอกไม่กล่าวจนได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของว่านรักว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น"ฉันขอโทษว่าน... ฉันขอโทษถ้าฉันไม่ปากพล่อยวันนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้" เมษาเห็นสภาพว่านรักตอนนี้ก็น้ำตาตกก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด"ทุกอย่างมันผิดที่ฉันถ้าฉันไม่ไปรักคนแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้" ว่านรักส่ายหัวเบาๆทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเมษาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรักเท่านั้นเองวันต่อมา"กินอะไรหน่อยนะว่าน" วันนี้เมษามาอยู่เ
"ตอนนี้ทำใจสบายๆก่อน..ค่อยๆคิดว่าเราจะเอายังไงต่อไปนะว่าน” เมื่อผลออกว่ามีขีดแดงทั้งหมดห้าอันเหมือนกันว่านรักก็บีบมือตังเองแน่นสะอื้นให้กระซิกส่วนเมษาก็ได้แต่กอดปลอบว่านรักเอาไว้เป็นกำลังใจเพราะรู้ว่าในใจของว่านรักในตอนนี้คงสับสนอยู่มาก"เรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ไม่ได้.. ฉันจะไปจากที่นี่" เมื่อนั่งเงียบกันมาพักใหญ่ว่านรักก็เอ่ยออกมาจากการที่ผ่านการคิดมาครู่ใหญ่แล้ว"อะไรนะ.. ทำแบบนั้นทำไม""หากไรอันกลับมาที่นี่อีกแล้วรู้ว่าฉันมีลูกคงไม่เกิดเรื่องดีแน่" "จริงสิ...แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน" เมษาเห็นว่าคำพูดที่ว่านรักพูดมาก็ถูกแต่เธอก็มองไม่ออกเลยว่าว่านรักจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้"ฉันว่าจะไปที่บ้านของย่าฉัน" "ที่หัวหินน่ะเหรอ" เมษาก็ลืมคิดไปว่าย่าของว่านรักมีบ้านอยู่ที่หัวหิน"อืม.." "งั้นฉันไปด้วย""แกจะไปยังไง..แล้วตาล่ะ" ว่านรักกลัวว่าหากเมษาไปกับเธอจะไม่มีใครดูแลตาและจะถูกสงสัยด้วยว่าทำไมถึงอยากย้ายที่อยู่กะทันหัน"ฉันว่าคงต้องบอกความจริงกับตาแล้วล่ะ" เมษาคิดว่าถึงตอนนี้ยังไงก็ต้องบอกกับตาให้รู้เอาไว้เพราะถ้าไรอันมาที่นี่อีกตาของเธอจะได้ไม่บอกว่าพวกเธออยู่ที่ไหนและจะได้สบายใจที่จะไม่ต้องปิด
"ได้สิ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนานๆจะสวีทกับแฟนทีเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ" ว่านรักพยักหน้าด้วนรอยยิ้มอ่อนเธอสนับสนุนเต็มที่ให้เมษามีเวลาไปไหนมาไหนกับพุฒิพัตรบ้างเพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเธอและเด็กๆเมษาจะได้เจอกับแฟนตัวเองทีก็ตอนเอาภาพวาดไปฝากวางขายโน่นแหละ"อืม..""รูปที่แกวาดเอาไว้ฉันจัดเตรียมห่อไว้เรียบร้อยแล้วนะว่าแต่ทำไมไม่เซ็นชื่อแกลงไปด้วยล่ะ" ว่านรักใช้เวลาว่างตอนเด็กๆหลับเมื่อกลางวันห่อภาพวาดของเมษาเอาไว้ครบทุกชิ้นแต่เธอไม่นักจะเห็นเมษาเซ็นชื่อตัวเองเหมือนศิลปินคนอื่นเลย"ไม่หรอก.. ฉันไม่อยากได้เครดิตเท่าไรแค่มีคนชื่นชมผลงานฉันก็พอแล้ว" สาวเจ้าส่ายหัวเอไม่ได้ใส่เครดิตในภาพวาดเธอมานานแล้วเพราะเห็นพุฒิพัตรบอกกับเธอว่าใส่ชื่อของเขาจะทำให้คนสนใจงานมากกว่า"ปิดทองหลังพระว่างั้น" "อืม.. ก็ประมาณนั้น" "อืม..แล้วคนที่สั่งเค้าจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนี้" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่ใช่คนที่รับออเดอร์เอง"น่าจะแจกคนในงานการกุศลอะไรสักอย่างอะ" "งั้นเหรอ" เมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบแพ็คให้เสร็จโดยเร็วเพราะหากเธอได้ลูกค้าจากงานนี้เพิ่มก็คงจะดี วันต่อมา"นั่นใครมาที่หน้าบ้าน" ว่านรักชะเง้อมอง
คลับหรู"ฉันเห็นเธอที่หน้าซุปเปอร์ใกล้ๆโรงแรมนายให้คนของนายหาให้ทีว่าเธออยู่ตรงไหน" ไรอันนั่งดื่มกับเจคอปก่อนจะเอ่ยเรื่องที่เขาอยากให้เจคอปช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาต้องอยุ่กับย่าของเขาตลอดหากทำอะไรผิดปกติมีหวังย่าของเขาได้จับได้แน่นอน"ไหนนายบอกว่าความแค้นจบสิ้นแล้วไงจะไปยุ่งอะไรกับเธออีก" เจคอปถึงกับขมวดคิ้วเขานึกว่าไรอันจะลืมเรื่องของว่านรักไปแล้วเสียอีก"ฉันบอกให้ช่วยก็ช่วยเถอะน่า""ฉันสงสัยและอยากจะถามมาตลอดแต่ฉันไม่กล้า...ไหนๆก็มาถึงวันนี้แล้วขอถามหน่อยเถอะตอนที่นายกลับมาไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเธอใช่หรือเปล่า" เจคอปถือโอกาสตอนที่ไรอันกำลังมึนด้วยน้ำเมาถึงสิ่งที่เขาสงสัยมานานเพราะเขารู้ดีว่าไรอันเป็นคนโกหกไม่เป็น"......" ไรอันยกแก้วดื่มอึกใหญ่ตอนนี้มีแต่ความเงียบเพราะเขาไม่ชอบโกหกและรู้ว่าเจคอปน่าจะดูออกโดยที่เขาไม่ต้องบอก"ไม่ต้องตอบหรอกฉันพอจะรู้คำตอบแล้ว... เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยหาเธอให้" เจคอปพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับปากไรอันถึงเรื่องที่ขอโดยที่ไม่ต้องถามอะไรต่อเพราะรู้ว่าไรอันคงไม่ทำอันตรายกับคนที่ตัวเองรักแน่นอน คิดไปคิดมาก็สงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารักคนที่สร้างความเจ็
"ร..ร้องให้ทำไม" เจคอปนั่งมองหญิงสาวสะอึกสะอื้นบนโซฟาพักใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเขาถึงกับต้องเอ่ยถามเพราะชักรำคาญเสียแล้ว“ไม่รู้” เมษาส่ายหัวหงึกหงักเธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตาเจ้ากรรมนี่จะไหลมาทำไมนักหนา"เพื่อนคุณอยู่ไหน" เจคอปเห็นทีต้องรีบคุยกับเมษาก่อนที่เธอจะตอบคำถามเขามีรู้เรื่อง"เพื่อนฉัน.." "อืม..ว่านรัก""ว่านเหรอ...ป่านนี้นอนละมั้ง.." ร่างบางชี้มือชี้ไม้สะเปะสะปะ"ผมถามว่าเพื่อนคุณอยู่ที่ไหนตอนนี้" มือหนาทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวก่อนจะถามเธออีกครั้งเสียงเข้ม"อยากดื่มมีอะไรให้ดื่มบ้าง" เมษาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดแข็งกระด้างของเจคอปแม้แต่น้อยเธอดวงตาปรือตอนนี้เฝ้ามองหาแต่น้ำเมา"เฮ้อ...นี่คงไม่พ้นอกหักสินะ" ว่าจบเจคอปก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบไวน์ราคาแพงมาวางตรงหน้าหญิงสาวเห็นทีวันนี้จะไม่ได้เรื่องเดาออกเลยว่าหญิงสาวคงจะถูกใครทำให้เจ็บมาไม่อย่างนั้นคงไม่โวยวายด่าทอเขาว่าเป็นคนหลอกลวงไม่จริงใจแบบนี้หรอกครู่ต่อมา"คุณ..ตื่นมาบอกผมก่อนเพื่อนคุณอยู่ที่ไหน" เจคอปนั่งเฝ้าเมษาดื่มมาพักใหญ่คราแรกคิดว่าจะไม่ถามเธอต่อแต่ตอนนี้ก็อยากลองดูอีกสักครั้ง"อือ..หล่อจางง..ตาก็สวย..ปากก็สวยยย...อืมมม.." เ