ตอนที่35

ทางด้านไรอันเขากลับมาถึงบ้านก็รีบอาบน้ำอายท่ากะว่าจะเล่นกับลูกๆแต่ก็ต้องแอบผิดหวังนิดหน่อยที่เด็กๆหลับไปหมดแล้ว

“เด็กๆหลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ..คุณเจคเป็นยังไงบ้างคะ” ว่านรักอยู่ในชุดนอนสีขาวหันมาตอยคนเป็นสามีเสียงเบาขณะที่กำลังวางผ้าห่มเจ้าแฝดในเปลเพราะนอนดิ้นจนผ้าห่มไม่อยู่กับตัว

“หมอฉีดยาแก้แพ้กับให้น้ำเกลือดีขึ้นบ้างแล้วเห็นว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่มีอาการแทรกซ้อนก็น่าจะกลับบ้านได้” 

“มาวันแรกก็เกิดเรื่องเลยนะคะแล้วอย่างนี้จะอยากยู่ต่อไหมคะเนี่ย” หญิงสาวหน้าเสียเล็กน้อยเธออยากจะให้ทุกคนที่มาที่นี่แล้วประทับใจแต่เจคอปกลับป่วยเสียตั้งแต่วันแรกที่มา

“คนอย่างเจคอปไม่ใช่คนท้อต่อความลำบากหรอก”  

“งั้นก็ดีแล้วค่ะ...ฉันว่าต้องเตรียมหามุ้งหายากันยุงดีๆให้คุณเจคแล้วล่ะ...ยิ่งช่วงนี้หน้าฝนยุงชุมด้วย”

“อืม...”

“หิวหรือเปล่าคะฉันทำต้มจืดวุ้นเส้นไว้ให้คุณด้วย...” ว่านรักเอ่ยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มเพราะอาหารเย็นเธอทานพร้อมลูกๆแล้วตอนนี้ก็ได้เวลาพักผ่อน

“ไม่หิวข้าว...แต่หิวคุณมากกว่า” ไรอันเข้ามาสวมกอดภรรยารักเอาไว้แน่นเอ่ยกระซิบข้างหูของเธอเบาๆก่อนจะกดจมูกโด่งหอมแก้มนวลฟอดใหญ่

ฟอดดด.. “..อืมม..” ชายหนุ่มค่อยๆบดจูบริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลใต้แสงสลัวของโคมไฟที่หัวนอนมือหนาค่อยๆละเมียดละไมดึงชุดนอนคอกว้างสีขาวของคนเป็นภรรยาลงมากองใต้เนินเต้างามที่ไร้บราปกปิดก่อนจะคลึงเล่นก้อนกลมกลึงนุ่มนิ่มเต็มมือสลับกับริมฝีปากหนาดูดคลึงเรียกอารมณ์รัก

“อือ..ร..ไรอัน..” ว่านรักพยายามให้เสียงที่เปล่งกระเส่าของเธอที่ออกมาจากปากเบาที่สุดเพราะกลัวว่าลูกๆของเธอจะได้ยินมือเรียวอีกข้างไพ่ปิดปากกรายๆเอาไว้ส่วนอีกข้างก็กอบกุมไรผมนุ่มของชายหนุ่มเล่นระบายอารมณ์วาบหวิว

“คุณสวยหวานไปทั้งตัวแบบนี้จะไม่ให้ผมหลงได้ยังไง” คนตัวโตผละริมฝีปากจากเต้างามเลื่อนใบหน้าจรดหน้าผากของภรรยารักเอ่ยคำหวานเสียงกระเส่าก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟให้เพียงแสงจันทร์ในคืนเดือนหงายสอดส่องผ่านม่านหน้าต่างมาเท่านั้น

ชายหนุ่มจัดการสลัดเสื้อผ้าของเขาและเธอออกไปด้วยความรวดเร็วไม่นานทั้งสองอยู่ภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่โดยชายหนุ่มยังเป็นคนคุมเกมส์ปลุกเร้าอารมณ์ของหญิงสาวอยู่ไม่ขาด

“อืม...” มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนจนแทบขาดเมื่อคนตัวโตไล่ขบเม้มเธอแทบทั้งตัวใบหน้านวลส่ายไปมาขบเม้มริมฝีปากจนแทบห้อเลือด

“อ..อ่าสส..” สองมือหนาของไรอันดันขาเรียวให้แยกออกค่อยๆเริ่มสอดแทรกแท่งร้อนที่กำลังผงาดเต็มที่เข้าช่องทางรักของหญิงสาวความคับแน่นของเธอทำเขาเสียวกระสันจนต้องสบถออกมาในลำคอตัวสั่นระริกก่อนจะเริ่มบดรัวสะโพกด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

“อื้มม....” ริมฝีปากบางถูกขบเม้มดูดดึงฉกชิมจากลิ้นร้ายทั่วโพรงปากทั้งยังตัวโยนเพราะแรงบดเบียดกระแทกจากสะโพกแกร่งที่ถามโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน

“อ..อื้ออ..”  ไม่นานนักร่างบางที่ถูกถาโถมด้วยไฟรักก็บิดเกร็งเสร็จสมถึงฝั่งฝันร่องสวาทตอดรัดแท่งร้อนจนคนตัวโตปวดหนึบ

“อ..อ้าสสส..” เมื่อเห็นภรรยารักแตะขอบสวรรค์ไปก่อนแล้วไรอันจึงรีบเร่งรัวสะโพกจนเขาเสร็จสมปล่อยธารรักขาวขุ่นเอาไว้ในช่องทางรักทุกหยาดหยอดก่อนจะฟุบใบหน้าลงกับทรวงอกอิ่มและเริ่มขบเม้มมันเล่นอีกรอบ

“อืม..พอแล้วค่ะ”  สาวเจ้าเอ่ยเสียงแหบพร่าอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะใช้มือเรียวผลักใบหน้าชายหนุ่มที่กำลังก้มดูดคลึงเต้างามของเธอเล่นอยู่

“ไม่หรอกที่รัก...” ดวงตาคมตวัดมองคนหญิงสาวอย่างหยาดเยิ้มและเริ่มบดจูบไปที่ริมฝีปากขางขอองหญิงสาวอีกครั้งไม่นานนักบทรักอันเร่าร้อนของทั้งคู่ก็ได้เริ่มขึ้นไม่ใช่เพียงครั้งสองครั้งแต่เกือบจะรุ่งสางกว่าไรอันจะปล่อยให้ภรรยาของเขาได้พัก

วันต่อมา

“กลับมาแล้วเรอะ...ตัวเท่าควายแต่ดันมาแพ้ยุง..ฮ่าๆๆๆ”  ปราโมทย์เอ่ยหยอกเจคอปขณะที่เขาเดินลงจากรถเข้ามาใต้ถุนบ้านพร้อมเมษาและไรอันในช่วงเกือบเที่ยงวัน

“เอ่อ..ครับ” เจคอปหน้าเจื่อนเล็กน้อยที่ถูกเปรียบเทียบกับควาย

“ฮ่าๆๆ...” ผิดกับเมษาที่หัวเราะร่าเมื่อคนเป็นตาพูดได้ถูกใจ

“ขำอะไรของคุณ” ดวงตาคมหันไปมองค้อนคนที่กำลังหัวเราะครู่หนึ่งก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งที่แคร่ไม้

“มากันแล้วเหรอคะมาทานข้าวกันก่อนค่ะ” ว่านรักออกมาจากห้องครัวเห็นทุกคนกลับมาพอดีเลยเริ่มเตรียมอาหารมาวาง

“เด็กๆล่ะ” ไรอันเมื่อไม่เห็นลูกๆของเขาอยู่ใกล้ก็ชะเง้อหา

“หนูนาพาไปเล่นด้วยค่ะสักบ่ายๆก็คงจะกลับ” 

“อ๋อ..เดี๋ยวผมช่วย”  เมื่อหมดห่วงเรื่องลูกๆก็เดินตามภรรยาไปยกกับข้าวจากครัวออกมาข้างนอก

  ครู่ต่อมา

"นั่นอะไรเหรอครับตา" หลังจากที่นั่งทานข้าวกันพักใหญ่เจคอปเห็นปราโมทย์นั่งทานกับข้าวในถ้วยเล็กกับผักด้วยความเอร็ดอร่อยเขารู้ว่านั่นน่าจะเป็นน้ำพริกแต่ไม่รู้ว่าน้ำพริกอะไรจึงเอ่ยถามขึ้น

"น้ำพริกนรกลองไหมล่ะ" 

"ครับ" มือหนายื่นจับช้องกลางตักน้ำพริกใส่จานอย่างรวดเร็ว

"เอ่อ..." ไรอันที่พึ่งจะเคี้ยวอาหารหมดปากจะเอ่ยเตือนเพื่อนของเขาก็ไม่ทันเสียแล้วจากน้ำพริกที่อยู่ในจานข้าวเจคอปเมื่อครู่ก็เข้าไปอยู่ในปากของเพื่อนเขาอย่างรวดเร็ว

"หืม.." ตอนนี้เจคอปแทบเคี้ยวข้าวไม่ลงจะคายก็กลัวเสียมารยาทจึงจำใจรีบกลืนอาหารในปากจนหน้าดำหน้าแดงด้วยความเผ็ดเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆได้เป็นอย่างดี

"ฮ่าๆๆๆ..."

"นี่น้ำ" ไรอันรีบยื่นน้ำให้เจคอปก่อนจะน้ำหูน้ำตาไหลเสียก่อน

"หายไข้เลยไหมล่ะ..ฮ่าๆๆ.."  ปราโมทย์เอ่ยหยอกเจคอปก่อนจะขำเสียงดังขึ้นมาอีกรอบ

 หลายวันต่อมา

หลายวันมานี้ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ที่ไร่กันตามประสาช่วยกันทำงานจนแทบจะหมดคาบนักธุรกิจและเป็นชาวไร่เต็มตัวแล้วส่วนเจ้าแฝดก็คนโน้นเอาไปเลี้ยงทีคนนี้เอาไปเลี้ยงทีจนเย็นกว่าจะกลับมาเจอหน้าคนเป็นพ่อกับแม่ในส่วนของเจคอปและเมษาในเช้าก่อนเริ่มงานเธอก็จะต้องมานั่งวาดภาพของเขาวันละนิดละหน่อยจนทั้งสองเริ่มสนิทกันมากขึ้น