ตอนที่38

"ไม่ใช่หรอกคนอย่างเจคแยกแยะทุกอย่างชัดเจน..." ไรอันไม่ได้คิดแบบว่านรักสักนิดเพราะเขารู้จักนิสัยเพื่อนของเขาดี

"อืม...อย่างนั้นฉันก็ค่อยโล่งใจค่ะ"

"ทำไมต้องโล่งใจ..มีอะไรหรือเปล่า" ไรอันเหลือบสายตามองคนเป็นภรรยาอย่างคราแครงใจ

"เอ่อ..ไม่มีค่ะนอนกันเถอะ" ร่างบางปฏิเสธที่จะตอบก่อนจะล้มตัวนอนลงใต้ผ้าห่มผืนหนา

"ถ้าคุณไม่ตอบคืนนี้ไม่ให้พักแน่" ไรอันรวบกอดภรรยารักไว้แน่น

"ไรอัน...ทำไมเป็นคนแบบนี้คะ"

"ตอบมาเดี๋ยวนี้เลย"

"ฉันก็แค่..คิดว่าเพื่อนฉันคงชอบคุณเจคค่ะ" ด้วยความที่อยากพักผ่อนจึงตอบสามีเธอไปแต่โดยดี

"อืม...งั้นเหรอ..ผมก็คิดเหมือนคุณเลยแต่เป็นเจคที่เหมือนจะชอบเมษานะ" ไรอันคลายกอดว่านรักเล็กน้อยยอมรับว่าเขาก็คิดเรื่องสองคนนี้เหมือนกัน

"จริงเหรอคะ" ว่านรักยิ้มอ่อนดีใจที่ดูเหมือนเมษาและเจคอปจะใจตรงกัน

"อืม... ตอนนี้แค่คิดแต่ต้องดูกันต่อไปว่าจะจริงอย่างที่คิดหรือเปล่า​" ไรอันยังไม่รับปากว่าความคิดของเขาถูกแค่ต้องรอดูต่อไปเท่านั้น

 วันต่อมา

"อ้าวคุณมาทำอะไรเหรอ" เมษานั่งเล่นอยู่หน้าบ้านเห็นเจคอปขับรถเข้ามาจึงแปลกใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่ทั้งที่วันนี้ก็บอกเองว่าให้เธอพัก

"อ๋อ...มาหาเด็กๆน่ะ" คนตัวโตวางถุงกระดาษที่มีขนมของเด็กๆอยู่ในนั้นบนเก้าอี้ตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆหญิงสาว

"ไปเยี่ยมคุณย่ากันหมดแล้วล่ะ" 

"อ๋อ...เดี๋ยวผมรอก็ได้แล้วนี่คุณดีขึ้นหรือยัง" อันที่จริงแล้วเขารู้ว่าหลานๆไปโรงพยาบาลกับเพื่อนของเขาแต่ที่มารอเด็กๆที่นี่เพราะต้องการเห็นหน้าเมษามากกว่า

"ดีขึ้นมากแล้วเมื้อเช้าว่านก็นวดให้อีกรอบ" วันนี้ข้อเท้าของเมษาดีขึ้นเยอะเพระว่านรักทั้งนวดข้อเท้าให้เธอทั้งให้ทานยาแก้อักเสบไม่ดีขึ้นก็ให้มันรู้ไป

"ดีแล้ว...พรุ่งนี้จะได้ซ้อมเดินกันต่อ"   ทั้งสองคุยกันหน้าบ้านครู่หนึ่งเมษาก็ชวนชายหนุ่มเข้ามานั่งรอในห้องนั่งเล่นในบ้านก่อนจะทาหารให้เขาทาน

เย็นของวัน

"เจค...นายมาทำอะไร"  ไรอันที่เดินอุ้มลูกของเขาทั้งสองที่กำลังหลับเข้าบ้านมาเห็นเจคอปก็ต้องเอ่ยถามว่าเพื่อนของเขามาทำอะไรที่นี่

"ฉันซื้อขนมมาให้เด็กๆ" มือหนาชี้ไปที่ถุงกระดาษถุงใหญ่สองถุงบนโต๊ะหน้าโซฟา

"นายจะอยู่รอตื่นไหม"  

"อืม.. รอสิ.. " 

"เดี๋ยวฉันพาเด็กๆไปนอนก่อนเดี๋ยวออกมาหา" ว่าจบชายหนุ่มก็รีบอุ้มลูกๆขึ้นไปนอนบนห้องโดยมีว่านรักเดินตามไปติดๆ

"ดูท่าเพื่อนผมจะไม่ได้มาหาสองแสบนี่อย่างเดียวละมั้ง" ไรอันหันส่งไออุ่นให้กับว่านรักก่อนจะวางแทนใจลงบนเปลและรีบรับไออุ่นลงในเปลข้างๆกัน

"นั่นสิคะ"  ว่านรักอมยิ้มอ่อนคิดเหมือนที่สามีของเธอคิดเหมือนกัน

  

 สองวันต่อมา

"คล่องขึ้นมากเลย" หลังจากหายเจ็บวันนี้ก็สองวันเต็มๆแล้วที่เมษาฝึกเดินปรับบุคลิกที่บ้านของเจคอปแล้วตอนนี้เธอก็ทำมันได้ดีมากๆจนเจคอปชมปราะ

"ฉันว่าฉันโอเคกับเจ้ารองเท้าส้นสูงนี้แล้วล่ะ" เมษาเองก็รู้สึกคุ้นชินกับการสวมใส่รองเท้าส้นสูงเดินแล้วเหมือนกันตอนนี้จึงเดินปร๋ออวดชายหนุ่มยกใหญ่

"พรุ่งนี้ผมจะไปรับคุณไปงานเองโอเคหรือเปล่า" เจคอปอยากจะเป็นคนควงหญิงสาวในงานนี้จึงลองใจถามหญิงสาวดูว่าเธอจะตกลงหรือไม่

"ค่ะ" หากพรุ่งนี้เขามารับเธอออกงานด้วยมันก็คงจะเหมือนคู่รักคู่หนึ่งที่ออกงานสังคมด้วยกันตามที่เธอเคยเห็นในสื่อเพราะในหัวคิดแบบนั้นหญิงสาวจึงก้มหน้าอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง

  วันต่อมา

"คุณแม่สวยจัง" เด็กหญิงในชุดสีขาวกระโปรงฟูฟ่องบนอ้อมอกคนเป็นพ่อที่ใส่สูทราคาแพงสีน้ำเงินซาตินเห็นคนเป็นแม่แต่งตัวสวยออกมาก็เอ่ยชมเปราะโดยที่ไม่มีใครสั่ง

"ใช่แล้วคุณแม่สวยที่สุดลูกสาวพ่อก็สวยเหมือนกันครับ" ไรอันหมอก้มย้วยของลูกสาวตนฟอดใหญ่ที่ช่างพูดช่างจาเสียเหลือเกินก่อนจะเปรยสายตามองภรรยาตนสวยของเขาในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวจูงลูกชายของเขาลงมาจากชั้นบนตาเป็นมัน

"ปากหวานจังเลยเรา..."  ว่านรักหลบสายตาสามีของเธอเล็กน้อยพร้อมยื่นหน้ามาหอมแก้มลูกสาวจอมปากหวานของเธอหนึ่งฟอด

"เมษามาแล้วเราไปกันเถอะ" ไรอันเห็นเมษาเดินลงมาจากห้องแล้วจึงให้ทุกคนเตรียมตัวไปที่รถเพราะเกรงว่างานจะเริ่มก่อนที่พวกเขาจะไปถึง

"ดีนะฉันมาทันเวลา”

“มาทำอะไร” ไรอันเอ่ยถามเพื่อนรักที่ใส่สูทสีดำเนี้ยบทั้งที่รู้ว่าเพื่อนของเขามาทำไม

“มารับเมษา” ปากเอ่ยตอบเพื่อนแต่สายตาของเขาเอาแต่มองหญิงสาวในชุดสีครีมไม่วางเขาคิดเอาไว้ไม่ผิดเมื่อเธอแต่งหน้าแต่งตัวครบเธอดูสวยสะดุดตากว่าเดิมมาก

"นี่เมษาสวยขนาดคุณเจคหยุดมองไม่ได้เลยเหรอคะ" ว่านรักโพร่งถามเจคอปด้วยรอยยิ้มอ่อนเมษาเองก็เอาแต่ก้มหน้างุดอายสายตาของเจคอปจนไม่กล้าที่จะสบตาเท่าไร

"ครับสวยมาก...ไปกันเถอะ" ว่าจบก็ดึงมือเมษาออกจากบ้านของไรอันและพาหญิงสาวไปนั่งในรถสปอร์ตคันหรูของเขาทันที

"อาการออกขนาดนี้คงไม่ต้องถามแล้วล่ะ"

“นั่นสิคะ” ไรอันหันมายิ้มกับว่านรักก่อนจะจูงมือกันไปที่รถขับตามเจคอปไปติดๆ