ตอนที่43 ตอนจบ

"ยากล่อมประสาทนิดหน่อย...เพื่อที่จะได้ง่ายต่อการจัดการกับเธอไง..หึ่..พี่สาวฉันเองฉันยังจัดการให้พ้นทางเลยนับประสาอะไรกับคนอื่นอย่างเธอ"   ยาที่มินแฮนาใส่ให้เมษาเป็นเพียงยาที่ทำให้เป็นอมพาตทั้งตัวชั่วคราวแต่คนที่ทานเข้าไปจะได้ยินทุกอย่างที่เธอพูดแต่ต่อต้านอะไรเธอไม่ได้

"เธอนี่มัน..อือ.."   เมษานอนแน่นิ่งน้ำตาไหล

"ยานี่ไม่ทำให้เธอหลับหรอกนะแค่มึนๆเธอจะได้เห็นเวลาที่เลือดเธอไหลนองบนพื้นยังไงล่ะ"  มินแฮนานั่งลงตรงหน้าของเมษาก่อนจะชูมีดพกขึ้นมาและพูดด้วยท่าทีที่ไม่สะทกสะท้านว่าการทำร้ายหรือฆ่าคนมันผิด

"อือ..."  เมษากลัวจนน้ำตาไหลพรากพยายามจะขยับตัวเท่าไรเธอก็ขยับไม่ได้

แกร๊กก

และแล้วทั้งสองหนุ่มก็เข้ามาช่วยเมษาได้ทันเพราะเขาถามพนักงานที่นี่แล้วว่ามินแฮนาพาใครมาที่นี่หรือเปล่าและเขาก็ได้รู้ว่ามินแฮนาพาเมษามาที่นี่จริงๆจึงรีบขอคีย์การ์ดสำรองขึ้นมาที่ห้องของมินแฮนา

"ทำอะไรของคุณ"   เจคอปเข้ามาเห็นมินแฮนาถทอมีดอยู่จึงผลักเธอออกไปอย่างรวดเร็วทันที

“เมษา...”  ไรอันเข้ามาดูเมษาก็รู้ว่าเธอน่าจะถูกมอมยาแน่นอนไม่อย่างนั้นคงไม่นอนนิ่งเอาแต่น้ำตาไหลอยู่แบบนี้ไม่อยากจะคิดว่าหากพวกเขาเข้ามาไม่ทันอะไรจะเกิดขึ้น

"เจค...คุณมาได้ยังไงคะ...ฉ..ฉันไม่ได้ทำอะไรนะคะแค่ชวนคุณเมษามาคุยด้วยเฉยๆ"  มินแฮนายังคงตีหน้าซื่อว่าเธอไม่ได้ทำอะไรเมษา

"เลิกโกหกซะที..." เจคอปตวาดใส่มินแฮนาด้วยความไม่พอใจ

"ฉันจะฆ่ามันถ้าคุณไม่รักฉันอย่าหวังว่าคุณจะมีความสุขกับผู้หญิงคนไหนเลย"  มินแฮนาเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วเมื่อถูกตวาดมาเธอก็ตวาดอีกฝ่ายกลับ

"เธอเป็นบ้าหรือไงทำอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่า" เจคอปกำมือแน่น

"ฉันรู้..แต่ฉันไม่กลัวเพราะฉันก็เป็นคนฆ่าโฮรินฉันยังอยู่ได้ถึงทุกวันนี้เลยฆ่านังนี่อีกคนจะเป็นไร"

"หา...คุณมัน..จิตใจทำด้วยอะไร"  ทั้งไรอันและเจคอปต่างก็อึ้งไปตามๆกันไม่คิดว่ามินแฮนาจะเป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยมอมหิตเช่นนี้

"ก็คุณไม่รักฉัน...ฉันมันไม่ดีตรงไหน..ฮือๆๆ...อ๊ายยย..อ๊ายยยย"  ตอนนี้มินแฮนาเหมือนคนเสียสติเธอนั่งกอดเข่ากรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดหัวใจเพราะเธอไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

เจคอปและไรอันมองหญิงสาวด้วยสายตาที่เวทนาเจคอปรู้มาจากมินโฮรินว่ามินแฮนาเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแจ่ใจเพราะถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจแต่เขาก็ม่าคิดว่าหญิงสาวจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ขนาดนี้

สามชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

หลังจากที่เมษามาถึงโรงพยาบาลหมอก็ช่วยกันช่วยชีวิตเมษาเพราะสารที่เธอได้รับมันมากเกินไปและกำลังทำอันตรายต่อกล้ามเนื้อหัวใจร่วมสองชั่วโมงกว่าที่หมอช่วยกันยื้อชีวิตของเธอเอาไว้ได้แต่ก็ต้องดูแลอยู่ไม่ห่าง

"อย่าเครียดไปเลยไม่นานเธอก็ฟื้น"  ไรอันตบบ่าให้กำลังใจเจคอปที่ยืนมองเมษาด้วยน้ำตาหน้าห้องกระจก

"อืม.."

"เรื่องคดีไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจัดการให้"  ไรอันรู้ดีว่าตอนนี้เจคอปยังไม่สามารถจัดการอะไรได้ทั้งนั้นเรื่องทุกอย่างเขาจึงอาสาจะจัดการแทน

"ขอบใจ"

อาทิตย์ต่อมา

ตอนนี้มินแฮนาได้รับโทษที่สมควรได้รับแล้วและทางหมอที่ตรวจเธอก็เห็นว่าหญิงสาวน่าจะมีอาการทางจิตร่วมด้วยแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่เจคอปจะสงสารเขายังอยากให้หญิงสาวถูกดำเนินคดีจนถึงที่สุด

ส่วนเมษาตอนนี้ก็ดีขึ้นมากจนออกจากโรงพยาบาลได้แล้วแต่ยังคงมีอาการตื่นกลัวอยู่ไม่น้อยและเจคอปก็ยังคอยอยู่ดูแลเธอตลอดเวลาไม่ห่าง

"เม. ผมอยู่นี่ไม่ต้องกลัว"  หญิงสาวชอบนอนผวาตื่นมาตอนดึกอยู่บ่อยๆและมีเจคอปที่คอยกอดปลอบเธอจนหลับไปแบบนี้ทุกคืน

หลายวันผ่านไป

ไร่ปาริชาต

หลังจากที่เมษาดีขึ้นทุกคนก็พร้อมใจกันกลับมาที่ไร่เพราะเจคอปตั้งใจจะมาสู่ขอเมษาและพิธีทุกอย่างก็เสร็จสิ้นไปอย่างราบรื่น

“ฉันไม่น่าหูเบาเลยนะคะมีอะไรก็น่าจะถามคุณก่อน” เมษานั่งพิงอกแกร่งของเจคอปที่แคร่ไม้ดูพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าของวันใหม่ที่แสนสดใส

“ต่อไปนี้สัญญากับผมได้หรือเปล่าว่าเราจะไม่หันหลังให้กันจะคุยกันทุกเรื่อง” มือหนายกนิ้วก้อยตรงหน้าของหญิงสาวให้เธอสัญญา

“ค่ะ..ฉันสัญญา”  เมษาเกี่ยวก้อยของเจคอปเอาไว้แน่นเธอรู้แล้วว่าผลเสียของการไม่คุยกันมันคืออะไรและเธอก็จะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด

   ทางด้านว่านรักและไรอันที่ยืนมองคู่รักที่ปรับความเข้าใจกันได้ก็ดีใจกับทั้งสองไปด้วย

“ฉันดีใจนะคะที่สองคนนั้นดีกันได้”  

“นั่นสินะนี่แหละอุปสรรคที่ทำให้รักกันมากขึ้น” ไรอันรู้ว่าคนสองคนที่จะรักกันจริงแค่ไหนจะจับมือกันผ่านไปได้หรือเปล่าก็ดูจากปัญหาต่างๆที่ผ่านเข้ามานี่แหละ

                                          จบแล้วค่า

                             ขอบคุณที่สนับสนุนไรท์นะคะ