ตอนที่8

"โอ้ย"  คนที่ชอบหยอกเพื่อนรีบเอาหลังมือถูหัวเมื่อถูกว่านรักเคาะด้วยกำปั้น

"ทำหน้าตาตื่นเต้นเพราะแกนั่นแหละทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้"

"ให้บอกความจริงตาไปเลยไหมล่ะอีตานั่นจะได้ถูกคนที่นี่รุมยำตาย" เมษาพูดอย่างลอยหน้าลอยตา

"ไม่ๆๆ.. "  ว่านรักรีบส่ายหัวทันทีเพราะเธอก็ไม่ใช่คนใจร้ายที่จะเห็นใครถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาได้

"ฉันก็พึ่งเห็นคนอะไรสงสารคนที่จะฆ่าตัวเอง"  เมษาบุ้ยปาก

"ก็ตอนนี้อีตานั่นไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่นาถ้าฉันปล่อยให้เค้าถูกทำร้ายก็แย่เกินคนแล้ว" 

"ฉันอยากจะรู้จริงจริ๊งว่าจะมีคนดีอย่างแกสักกี่คนเนี่ย"

"เที่ยงแล้วไปหาข้าวกินกันเถอะ..อ่อ..ฉันลืมหยิบปิ่นโตมากินกับแกก็แล้วกัน" ว่านรักเห็นว่านี่ก็น่าจะเที่ยงแล้วเพราะพระอาทิตย์ลงหัวอีกอย่างเหล่าคนที่ทำไร่อยู่ใกล้กันก็นั่งจับกลุ่มล้อมวงกินข้าวกันหมดแล้วจึงรีบชวนเมษาไปเข้าร่มไม้ตั้งวงกินข้าวกัน

"ได้สิเมื่อเช้าตาก็ตักข้าวใส่ปิ่นโตมาเผื่อแกอยู่แล้ววันนี้มีแกงส้มผักรวมกับปลาเค็มของโปรดแกด้วย"

"งั้นรีบเลย" ได้ยินเช่นนี้ว่ารักจึงรีบสับขาเข้าไปในร่มทันทีเพราะวันนี้มีของโปรดของเธอ

ไรอันเดินเข้ามาในไร่พร้อมกับปิ่นโตในมือเพราะเขาเข้าใจว่าว่านรักน่าจะลืมและตอนนี้เธอก็น่าจะหิวแล้วเพราะเลยเที่ยงมาพอสมควร

"ขอโทษนะครับเห็นว่านไหมครับ"   ด้วยไม่รู้ว่าว่านรักอยู่ที่ไหนเมื่อเห็นคนจับกลุ่มกันกำลังกินข้าวจึงรีบเดินเข้าไปถาม

"อ่อ..อยู่ไร่โน้นน่ะพ่อหนุ่ม" หญิงวัยกลางคนชี้ไม้ชีมือให้ชายหนุ่มเดินตรงไปเพราะรู้ดีว่าว่านรักคงจะอยู่ในแปลงผักของหนูนา

"ขอบคุณครับ" เมื่อได้รับคำตอบจึงรีบจ้ำฝีเท้าเดินผ่าแดดไปทันที

"ผัวหนูว่านนี่ก็หล่อเนาะ" 

"นั่นสิ..นี่ก็คงจะเอากับข้าวไปให้เมียสินะดูซิเจ็บอยู่ยังมีกะใจห่วงเมียอีก"  หลังจากที่ชายหนุ่มเดินไปพ้นแล้วก็เป็นธรรมดาของความเป็นชาวบ้านที่กำลังนั่งจับกลุ่มกันพูดถึงชายหนุ่มเมื่อครู่

  ทางด้านสามสาวหนูนาว่านรักและเมษาก็จัดการแกะปิ่นโตวางอาหารกันก่อนจะลงมือกินก็ล้างไม้ล้างมือกันยกใหญ่

"เหนื่อยไหมหนูนาทำงานทุกวันเลย" ว่ารักเห็นหนูนาเนื้อตัวแดงไปหมดโดยเฉพาะหน้าจึงเอ่ยถามด้วยความเอ็นดูเพราะเธอไม่เคยเห็นเด็กสาววัยเรียนที่ไหนขยันทำไร่ทำสวนเท่าหนูนามาก่อนเลย

"พ่อกับแม่ทำงานไม่ได้นี่จ้ะหนูก็ต้องลุยให้สุดเท่าที่จะทำได้" หนูนาส่ายหัวเบาๆจะเหนื่อยหรือไม่เหนื่อยเธอก็หยุดทำตรงนี้ไม่ได้อยู่แล้ว

"ขยันดีนะเรา" 

"นั่นใครอะพี่ว่าน" หนูนาเหลือบเห็นชายร่างสูงใหญ่เดินถือปิ่นโตผ่าแดดเปรี้ยงมาจึงรีบชี้ให้ทุกคนดู

"ไรอัน"  ว่านรักรีบลุกไปหาไรอันทันทีไม่รู้ว่าแดดเปรี้ยงแบบนี้จะทำให้เขาไม่สบายขึ้นมาอีกหรือเปล่า

"นั่นผัวพี่ว่านเหรอพี่เม"  หนูนาเดาว่าชายต่างชาติคนนี้น่าจะเป็นสามีของว่านรักอย่างที่คนไนไร่เขาคุยกันก่อนจะหันมาถามเมษาเพื่อให้แน่ใจ

"อืม.. "

"ขนาดมีผ้าพันแผลติดอยู่ยังดูดีเลยเนอะถ้าสองคนนี้มีลูกด้วยกันคงน่ารักมากแน่ๆเลย" หนูนาเอ่ยชมสองสามีภรรยาที่กำลังเดินกลับมานั่งที่ใต้ร่มไม้

"อืม..ก็น่าจะใช่" เมษายิ้มแหยเล็กน้อยหากสองคนนี้รักกันจริงอย่างที่หนูนาว่าก็คงจะเป็นไปได้แต่เรื่องจริงมันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดแม้แต่นิดเดียว

"ผมเห็นมันตั้งอยู่หน้าบ้านคิดว่าคุณน่าจะลืมเลยเอามาให้" ร่างสูงหย่อนก้นลงนั่งที่แคร่ไม้ก่อนจะวางปิ่นโตตรงกลางวง

"ทีหลังไม่ต้องค่ะ" ว่านรักเอ่ยเสียงแข็งหากเขาล้มป่วยอีกจะเป็นปัญหากับเธอมากกว่า

"ผมไม่รู้นี่ครับ" คนตัวโตที่นึกว่าจะได้คำชมจึงมีสีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่ต้องทำหน้าหงอยหรอกคุณไรอันว่านมันก็แค่ไม่อยากให้คุณออกมาตากแดดตากลมอยู่ข้างนอก"  เมษาเห็นหน้าตาไรอันที่ละห้อยลงก็เกิดสงสารจึงรีบแก้ตัวแทนว่านรักว่าเมื่อครู่เพื่อนเธอไม่ได้ดุก่อนจะอมยิ้มอ่อนคิดในใจว่าหากไรอันอยู่ในโอวาทว่านรักแบบนี้ไปตลอดก็คงจะดี

"หวัดดีจ่ะพี่ไรอันหนูชื่อหนูนานะจ้ะ" หนูนารีบยกมือสวัสดีพี่เขยตรงหน้าก่อนจะแนะนำตัวเสียงดังฉะฉาน

"สวัสดีครับหนูนา"  ไรอันยิ้มรับอย่างเป็นมิตร

"พวกพี่สองคนถ้าแต่งงานกันเรียบร้อยแล้วก็รีบมีลูกเลยนะจ้ะฉันอยากให้มีเด็กเล็กๆวิ่งอยู่ในไร่คงจะครึกครื้นดี"  คำพูดที่ดูอยากจะให้เหตุการณ์ที่ของเกิดขึ้นเร็วๆของหนูนาเธอไม่รู้เลยว่าทำให้ว่านรักถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอ

"อืม...ก็ดีนะ" เมษาเอ่ยเสริมหนูนาเพราะต้องการหยอกว่านรักเล่นแต่ก็ถูกว่านรักถลึงตาใส่

"....." ไรอันเองก็เอาแต่อมยิ้มไม่ได้ตอบอะไรเพราะเขาต้องการดูทีท่าว่าว่านรักจะตอบหนูนาว่าอย่างไร

"คงยังหรอกหนูนาพี่อยากทำงานก่อนน่ะ" ว่านรักรีบส่ายหัวตอบปฏิเสธหนูนาก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่พูดไม่จาเพราะไม่อยากให้ใครถามอะไรอีก

   "เรื่องที่หนูนาถามเมื่อกลางวันคุณไม่อยากมีลูกตอนนี้หรือไม่คิดอยากจะมีลูกคุณตอบผมได้หรือเปล่า"   ตกดึกเมื่อไรอันเห็นว่าตอนนี้ว่านรักกำลังจะปิดไฟนอนแล้วเขาจึงต้องรีบถามคำถามที่คาใจอยู่ตั้งแต่เมื่อกลางวันเพราะเขามองไม่ออกเลยว่าว่านรักไม่อยากมีลูกตอนนี้หรือไม่อยากมีลูกเลยกันแน่เพราะเขามองตาเธอทีไรมันก็มีแต่ความว่างเปล่าไม่ได้มีแววตาของความเป็นคนรักเลยสักนิด