ตอนที่16

"วันนี้คุณสวยมากๆเลยนะครับ" พอถึงเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองไรอันก็กล้าที่จะเอ่ยชมหญิงสาวหลังจากเก็บคำนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้า                                            

"ก็ชุดเดิมที่ฉันเคยใส่ไงคะ" ดวงตากลมโตหลุบมองต่ำแอบหน้าแดงเล็กน้อย  

"แต่วันนี้คุณก็สวยที่สุดอยู่ดี..ถึงผมจะยังจำอะไรไม่ได้หลังจากนี้ผมจะช่วยคุณหาเงินเองเราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะครับ" มือหนายื่นกุมมือเรียวของคนเป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ

"ค่ะ.."  

ฟอดดด        

"โทษทีที่ผมลืมบอกคุณก่อน" สาวเจ้าก้มหน้างุดเมื่อถูกคนตัวโตรวบกอดหมอฟอดใหญ่โดยที่เธอก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร

 หลายวันต่อมาความสัมพันธ์ของว่านรักกับไรอันดีขึ้นมากเพราะชายหนุ่มเข้าไร่ช่วยงานว่านรักทุกวันไม่มีบ่นแม้จะตากแดดจนตัวแดงไปหมดก็ตามคนในไร่ต่างก็ชื่นชมไรอันที่ขยันทำทุกอย่างเสร็จงานตัวเองก็มาช่วยงานที่แปลงอื่นจึงคนที่นี่เริ่มเอ็นดูไรอันกว่าเดิมเยอะ

 บ่ายคล้อยตกเย็นว่านรักกับเมษามานั่งคุยกันที่แคร่ไม้ใต้ต้นมะม่วงใหญ่สายตาของทั้งคู่มองไปที่ไรอันกำลังช่วยงานแปลงผักอีกแปลงเป็นของอาคมอยู่ไกลๆ

"ดูท่าตานั่นจะเป็นขวัญใจคนที่นี่ซะแล้วสิ"  เมษาเอ่ยบอกกับว่านรักที่นั่งอยู่ข้างๆเพราะเห็นว่าตอนนี้ทุกคนต่างก็เรียกหากันแต่ไรอัน

"คนขยันใครก็เอ็นดูทั้งนั้นแหละ"  ว่านรักมองคนที่อยู่ไกลๆด้วยรอยยิ้ม

"รวมถึงแกก็เอ็นดูไรอันด้วยใช่ไหม" เมษาเหลือบสายตามองว่านรักอย่างเจ้าเล่ห์

"....."  ว่านรักไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่อมยิ้มเท่านั้น

"เงียบแบบนี้แสดงว่า..จริง"  เมษายกมือชี้หน้าว่านรักและแล้ววันนี้เธอก็ได้เห็นว่าว่านรักยอมรับหัวใจตัวเองซะทีแม้นจะไม่พูดก็เถอะ

"ไม่คุยด้วยแล้ว" สาวเจ้าเขินจนหน้าแดงที่เพื่อนรู้ความในใจและรีบลุกเดินหนีออกไปทันที

 เย็นของวัน

"เจ็บแล้วทำไมไม่พักล่ะคะ"  หลังจากไรอันกับว่านรักกลับบ้านมาอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้วตอนนี้หญิงสาวก็ต้องมานั่งทำแผลให้ชายหนุ่มพร้อมบ่นอุกยกใหญ่ด้วยความเป็นห่วง

"ผมเห็นพี่ปลาไม่มีคนช่วยถางหญ้าจะให้แกทำคนเดียวก็กลัวว่าจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน" ไรอันเห็นว่าหากเขาไม่ช่วยลูกปลาพี่สาวของอาคมงานก็คงจะเสร็จไม่ทันเวลาเนื่องด้วยอาคมคงหยุดงานอีกหลายวันเพราะลูกสาวไม่สบาย

"แล้วตัวเองก็ต้องมาเจ็บเพราะความใจดีเนี่ยนะคะฉันไม่ได้ห้ามให้คุณช่วยแต่คุณก็ต้องรู้ตัวเองว่าช่วยได้แค่ไหนดูซิเป็นแผลแตกขนาดนี้พรุ่งนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ" ใบหน้านวลจ้องมองไปที่แผลในมือของไรอันด้วยสายตาที่สงสาร

"ให้ผมช่วยยกของก็ยังดีผมไม่อยากอยู่เฉยๆ" ไรอันทำสีหน้าออดอ้อนบวกกับน้ำเสียงอ่อนหวาน

"ไม่ได้ค่ะ...เอ่อ" ว่านรักเห็นดังนั้นเธอจึงรีบหลับตาลงทันทีเพราะไม่อยากใจอ่อนให้กับเขา

"นะครับ"

"อย่าทำหน้าแบบนี้ค่ะ...ยังไงฉันก็ไม่ให้คุณไปอยู่ดี" 

"ลืมตามองผมสิว่าน.."

"ไม่..ไม่ต้องมาออดอ้อนให้ใจอ่อน" แม้นไรอันจะคะยั้นคะยออย่างไรสาวเจ้าก็ไม่ยอมลืมตาและไม่ยอมใจอ่อนให้เขาไปทำงานง่ายๆไม่อย่างนั้นมือของเขาจะต้องเละกว่านี้แน่นอน

"ก็ได้ๆ..แต่"  จุ้บ ว่าจบก็กดริมฝีปากหนาลงไปที่ใบหน้านวลทำเอาสาวเจ้ารีบเบิกตาโพรงมาด้วยความตกใจ

"ถือว่าแลกกับการที่ผมจะไม่ออกไปไร่นะครับ" ดวงตาคมที่แสนเย้ายวนเวลามองว่านรักตอนนี้ทำเอาหญิงสาวไม่กล้าจะที่จะสบดวงตาสีน้ำข้าวดวงนี้เลยสักนิดด้วยกลัวว่าจะเก็บอาการเขินเอาไว้ไม่อยู่

"ตลอดเลยฉันไปยกกับข้าวมาให้นะคะ" ร่างบางรีบลุกออกจากโซฟาเดินตรงไปที่ครัวด้วยความรวดเร็ว

"ครับ"  ไรอันอมยิ้มกริ่มใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยตวามสุขแม้นทุกวันนี้จะเหนื่อยกายพอสมควรแต่ไม่เคยเหนื่อยใจเลยสักครั้งหากเขาเก็บเงินได้มากกว่านี้อีกสักหน่อยก็อยากจะคุยเรื่องที่จะมีลูกกับหญิงสาวเพราะเขาคิดว่าหากครอบครัวมีพ่อแม่ลูกครบแล้วคงจะมีความสุขมากกว่านี้ทวีคูณ

".. ทำไมต้องเขินขนาดนี้ด้วยนะ..” ทางด้านว่านรักที่อยู่ในครัวก็ต้องมายืนสงบสติครู่หนึ่งก่อนจะทำการตักอาหารไปวางที่โต๊ะด้วยยังรู้สึกขัดเขินที่ไรอันหวานใส่เธอไม่หาย

  

วันต่อมา

โรงแรมหรู

"เราจะแยกกันหาเหรอครับ" โอเว่นชายหนุ่มวัยสามสิบมือขวาของเจคอปเดินทางมาพร้อมกับเจคอปที่ประเทศไทยได้เมื่อวานวันนี้พวกเขาก็ต้องวางแผนเรื่องการออกตามหาไรอันกันตั้งแต่เช้า

"อืม...ฉันว่าคล่องตัวกว่า" เจคอปเลือกที่จะลงมือตามหาไรอันด้วยตัวเองเพราะเขาก้เป็นห่วงเพื่อนของเขาอยู่ไม่น้อยเหมือนกันแผนที่เขาคิดคือจะต้องแยกกันกับโอเว่านเพื่ออกตามหาทุกอย่างจะได้เร็วขึ้น

"แล้วลูคัสไม่ได้ให้ข้อมูลเลยเหรอครับว่าคุณไรอันไปตามผู้หญิงคนนั้นที่ไหน"  

"ลูคัสบอกว่าไม่รู้เพราะไรอันไม่ได้บอกอะไรเลยรู้แค่ว่าอยู่ใกล้กับโรงแรมนี้"   เจคอปส่ายหัวเพราะข้อมูลจากที่เขาได้มาจากลูคัสมันน้อยนิดเสียเหลือเกิน

"แกรอฉันอยู่ที่รถก่อนนะว่านฉันไปซื้อยานวดให้ตาแปปนึง"

"อืม.. ไปเถอะ"

  ช่วงสายที่ตลาดในตัวเมืองขณะที่เมษาและว่านรักกำลังสตาร์ทรถจะกลับหลังจากทำธุระเรียบร้อยแล้วเมษาก็นึกขึ้นมาได้ว่าตาของเธอฝากซื้อยานวดด้วยจึงบอกให้ว่านรักรอเธอก่อนจะรีบเร่งฝีเท่ากลับเข้าไปในตลาดเพื่อไปหาซื้อยาให้กับคนเป็นตา

"ไม่ทราบว่าเห็นคนๆนี้บ้างหรือเปล่าครับ" เจคอปเดินแทบทั่วตลาดเพื่อคุยกับแม่ค้ารายคนเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้ที่เขาไม่เลือกที่จะใช้ตำรวจที่นี่เพราะกลังว่าข่าวจะหลุดไปและเรื่องของไรอันจะรู้ถึงหูเอมม่า