"วันนี้คุณสวยมากๆเลยนะครับ" พอถึงเวลาที่อยู่ด้วยกันสองต่อสองไรอันก็กล้าที่จะเอ่ยชมหญิงสาวหลังจากเก็บคำนี้มาตั้งแต่เมื่อเช้า
"ก็ชุดเดิมที่ฉันเคยใส่ไงคะ" ดวงตากลมโตหลุบมองต่ำแอบหน้าแดงเล็กน้อย
"แต่วันนี้คุณก็สวยที่สุดอยู่ดี..ถึงผมจะยังจำอะไรไม่ได้หลังจากนี้ผมจะช่วยคุณหาเงินเองเราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะครับ" มือหนายื่นกุมมือเรียวของคนเป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ
"ค่ะ.."
ฟอดดด
"โทษทีที่ผมลืมบอกคุณก่อน" สาวเจ้าก้มหน้างุดเมื่อถูกคนตัวโตรวบกอดหมอฟอดใหญ่โดยที่เธอก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธอะไร
หลายวันต่อมาความสัมพันธ์ของว่านรักกับไรอันดีขึ้นมากเพราะชายหนุ่มเข้าไร่ช่วยงานว่านรักทุกวันไม่มีบ่นแม้จะตากแดดจนตัวแดงไปหมดก็ตามคนในไร่ต่างก็ชื่นชมไรอันที่ขยันทำทุกอย่างเสร็จงานตัวเองก็มาช่วยงานที่แปลงอื่นจึงคนที่นี่เริ่มเอ็นดูไรอันกว่าเดิมเยอะ
บ่ายคล้อยตกเย็นว่านรักกับเมษามานั่งคุยกันที่แคร่ไม้ใต้ต้นมะม่วงใหญ่สายตาของทั้งคู่มองไปที่ไรอันกำลังช่วยงานแปลงผักอีกแปลงเป็นของอาคมอยู่ไกลๆ
"ดูท่าตานั่นจะเป็นขวัญใจคนที่นี่ซะแล้วสิ" เมษาเอ่ยบอกกับว่านรักที่นั่งอยู่ข้างๆเพราะเห็นว่าตอนนี้ทุกคนต่างก็เรียกหากันแต่ไรอัน
"คนขยันใครก็เอ็นดูทั้งนั้นแหละ" ว่านรักมองคนที่อยู่ไกลๆด้วยรอยยิ้ม
"รวมถึงแกก็เอ็นดูไรอันด้วยใช่ไหม" เมษาเหลือบสายตามองว่านรักอย่างเจ้าเล่ห์
"....." ว่านรักไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่อมยิ้มเท่านั้น
"เงียบแบบนี้แสดงว่า..จริง" เมษายกมือชี้หน้าว่านรักและแล้ววันนี้เธอก็ได้เห็นว่าว่านรักยอมรับหัวใจตัวเองซะทีแม้นจะไม่พูดก็เถอะ
"ไม่คุยด้วยแล้ว" สาวเจ้าเขินจนหน้าแดงที่เพื่อนรู้ความในใจและรีบลุกเดินหนีออกไปทันที
เย็นของวัน
"เจ็บแล้วทำไมไม่พักล่ะคะ" หลังจากไรอันกับว่านรักกลับบ้านมาอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้วตอนนี้หญิงสาวก็ต้องมานั่งทำแผลให้ชายหนุ่มพร้อมบ่นอุกยกใหญ่ด้วยความเป็นห่วง
"ผมเห็นพี่ปลาไม่มีคนช่วยถางหญ้าจะให้แกทำคนเดียวก็กลัวว่าจะเป็นลมเป็นแล้งไปซะก่อน" ไรอันเห็นว่าหากเขาไม่ช่วยลูกปลาพี่สาวของอาคมงานก็คงจะเสร็จไม่ทันเวลาเนื่องด้วยอาคมคงหยุดงานอีกหลายวันเพราะลูกสาวไม่สบาย
"แล้วตัวเองก็ต้องมาเจ็บเพราะความใจดีเนี่ยนะคะฉันไม่ได้ห้ามให้คุณช่วยแต่คุณก็ต้องรู้ตัวเองว่าช่วยได้แค่ไหนดูซิเป็นแผลแตกขนาดนี้พรุ่งนี้คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ" ใบหน้านวลจ้องมองไปที่แผลในมือของไรอันด้วยสายตาที่สงสาร
"ให้ผมช่วยยกของก็ยังดีผมไม่อยากอยู่เฉยๆ" ไรอันทำสีหน้าออดอ้อนบวกกับน้ำเสียงอ่อนหวาน
"ไม่ได้ค่ะ...เอ่อ" ว่านรักเห็นดังนั้นเธอจึงรีบหลับตาลงทันทีเพราะไม่อยากใจอ่อนให้กับเขา
"นะครับ"
"อย่าทำหน้าแบบนี้ค่ะ...ยังไงฉันก็ไม่ให้คุณไปอยู่ดี"
"ลืมตามองผมสิว่าน.."
"ไม่..ไม่ต้องมาออดอ้อนให้ใจอ่อน" แม้นไรอันจะคะยั้นคะยออย่างไรสาวเจ้าก็ไม่ยอมลืมตาและไม่ยอมใจอ่อนให้เขาไปทำงานง่ายๆไม่อย่างนั้นมือของเขาจะต้องเละกว่านี้แน่นอน
"ก็ได้ๆ..แต่" จุ้บ ว่าจบก็กดริมฝีปากหนาลงไปที่ใบหน้านวลทำเอาสาวเจ้ารีบเบิกตาโพรงมาด้วยความตกใจ
"ถือว่าแลกกับการที่ผมจะไม่ออกไปไร่นะครับ" ดวงตาคมที่แสนเย้ายวนเวลามองว่านรักตอนนี้ทำเอาหญิงสาวไม่กล้าจะที่จะสบดวงตาสีน้ำข้าวดวงนี้เลยสักนิดด้วยกลัวว่าจะเก็บอาการเขินเอาไว้ไม่อยู่
"ตลอดเลยฉันไปยกกับข้าวมาให้นะคะ" ร่างบางรีบลุกออกจากโซฟาเดินตรงไปที่ครัวด้วยความรวดเร็ว
"ครับ" ไรอันอมยิ้มกริ่มใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยตวามสุขแม้นทุกวันนี้จะเหนื่อยกายพอสมควรแต่ไม่เคยเหนื่อยใจเลยสักครั้งหากเขาเก็บเงินได้มากกว่านี้อีกสักหน่อยก็อยากจะคุยเรื่องที่จะมีลูกกับหญิงสาวเพราะเขาคิดว่าหากครอบครัวมีพ่อแม่ลูกครบแล้วคงจะมีความสุขมากกว่านี้ทวีคูณ
".. ทำไมต้องเขินขนาดนี้ด้วยนะ..” ทางด้านว่านรักที่อยู่ในครัวก็ต้องมายืนสงบสติครู่หนึ่งก่อนจะทำการตักอาหารไปวางที่โต๊ะด้วยยังรู้สึกขัดเขินที่ไรอันหวานใส่เธอไม่หาย
วันต่อมา
โรงแรมหรู
"เราจะแยกกันหาเหรอครับ" โอเว่นชายหนุ่มวัยสามสิบมือขวาของเจคอปเดินทางมาพร้อมกับเจคอปที่ประเทศไทยได้เมื่อวานวันนี้พวกเขาก็ต้องวางแผนเรื่องการออกตามหาไรอันกันตั้งแต่เช้า
"อืม...ฉันว่าคล่องตัวกว่า" เจคอปเลือกที่จะลงมือตามหาไรอันด้วยตัวเองเพราะเขาก้เป็นห่วงเพื่อนของเขาอยู่ไม่น้อยเหมือนกันแผนที่เขาคิดคือจะต้องแยกกันกับโอเว่านเพื่ออกตามหาทุกอย่างจะได้เร็วขึ้น
"แล้วลูคัสไม่ได้ให้ข้อมูลเลยเหรอครับว่าคุณไรอันไปตามผู้หญิงคนนั้นที่ไหน"
"ลูคัสบอกว่าไม่รู้เพราะไรอันไม่ได้บอกอะไรเลยรู้แค่ว่าอยู่ใกล้กับโรงแรมนี้" เจคอปส่ายหัวเพราะข้อมูลจากที่เขาได้มาจากลูคัสมันน้อยนิดเสียเหลือเกิน
"แกรอฉันอยู่ที่รถก่อนนะว่านฉันไปซื้อยานวดให้ตาแปปนึง"
"อืม.. ไปเถอะ"
ช่วงสายที่ตลาดในตัวเมืองขณะที่เมษาและว่านรักกำลังสตาร์ทรถจะกลับหลังจากทำธุระเรียบร้อยแล้วเมษาก็นึกขึ้นมาได้ว่าตาของเธอฝากซื้อยานวดด้วยจึงบอกให้ว่านรักรอเธอก่อนจะรีบเร่งฝีเท่ากลับเข้าไปในตลาดเพื่อไปหาซื้อยาให้กับคนเป็นตา
"ไม่ทราบว่าเห็นคนๆนี้บ้างหรือเปล่าครับ" เจคอปเดินแทบทั่วตลาดเพื่อคุยกับแม่ค้ารายคนเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้ที่เขาไม่เลือกที่จะใช้ตำรวจที่นี่เพราะกลังว่าข่าวจะหลุดไปและเรื่องของไรอันจะรู้ถึงหูเอมม่า
"ป้าจำหน้าไม่ค่อยได้หรอกฝรั่งก็หน้าคล้ายๆกันหมด" "ครับ.. ขอบคุณครับ" จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้คำตอบที่ตรงใจจนตอนนี้เขาเริ่มจะท้อแล้วเหมือนกัน"ฉันจะไปตามหาแกที่ไหนเนี่ยไรอันข้อมูลอะไรก็ไม่มีสักอย่าง"พลั้กก"ขอโทษค่ะ" "ขอโทษครับ.. คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ขณะที่เจคอปกำลังจะเดินกลับไปที่รถเพื่อเปลี่ยนสถานที่ตามหาจู่ๆก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาชนเขาเต็มๆจนเกือบล้มดีที่เขาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้"เอ่อ.. ไม่ค่ะ.. นี่คุณรู้จักคนนี้ด้วยเหรอคะ" เมษาหยิบรูปที่หล่นบนพื้นขึ้นมาเธอเห็นว่าเป็นรูปไรอันจึงรีบถามชายหนุ่มต่างชาติร่างสูงทันทีในหัวของเธอตอนนี้รู้ว่าต้องเป็นคนของไรอันมาตามหาแน่นอน"ครับ..นี่ไรอันเพื่อนผมเองคุณพอจะเคยเห็นเค้าไหม" เจคอปมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รวบผมหางม้าใบหน้าจิ้มลิ้มกับดวงตาแป๋วของเธอทำให้เขานึกถึงใครบางคนแต่ก็ต้องรีบสลัดความคิดออกไปและเริ่มถามเธอถึงเรื่องไรอันเพราะดูสีหน้าเธอแล้วเขาคิดว่าเธอคงเคยเจอกับไรอันแน่นอน"เอ่อ...อ๋อ..น่าจะเคยเจอเมื่อเดือนที่แล้วเค้ามาถามหาหมู่บ้านดงดิบฉันก็เลยวาดแผนที่ให้เค้าไปน่ะค่ะ" ความที่ฉลาดแกมโกงของเมษาจึงทำให้เธอคิดเอาตัวร
"ผมก็ไม่รู้จะใช้อะไรนี่ครับคุณเก็บนั่นแหละดีแล้วเอาเป็นว่าเอาไว้เป็นอนาคตให้ลูกเรา" ไรอันไม่เคยอยากเก็บเงินไว้กับตัวเลยสักนิดเพราะเขายกหน้าที่นี้ให้เธอแล้วว่าจบก็เข้าไปสวมกอดภรรยาตัวน้อยที่กำลังยืนมองดาวอยู่บนท้องฟ้าไว้หลวมๆเขาชอบกอดเธอแบบนี้เพรากลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขาผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย"..ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้ตลอดไปเลย.. " มือน้อยของว่านรักยกมากุมมืหนาเอาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่ค่อนข้างจะเศร้าเธออยากให้เขาเป็นแบบนี้กับเธอตลอดไปแม้นจะดูเห็นแก่ตัวก็ตาม"ได้สิครับถ้าคุณต้องการ""ฉันอยากให้คุณเป็นแบบนี้อยู่ที่นี่กับฉันตลอดไป""ผมอยากอยู่ที่นี่ตลอดไปอยู่แล้ว..ถึงแม้ว่าผมจะอยู่ที่นี่ไม่นานแต่ผมก็รักที่ไร่นี้เพราะที่นี่สร้างให้คนไม่มีที่มีอาชีพทำกินไม่ต้องลำบากหากินที่อื่น"คำพูดของไรอันหากคนฟังอย่างเธอเป็นคนรักของเขาจริงๆแต่แรกก็คงจะดีใจไม่น้อย"..ไรอันคะ.." "ครับ""อีกสามวันเป็นวันเกิดฉันค่ะ""งั้นเหรอ..นี่คือสิ่งที่ผมน่าจะจำได้กลับจำไม่ได้ขอโทษทีนะครับ" ไรอันหมุนตัวภรรยารักให้หันมาจ้องหน้าของเขาแววตาของเขาตอนนี้ค่อนข้างรู้สึกผิดหากเขาปกติดีเขาน่าจะจำได้โดยที่เธอไม่ต้องบ
"ครับคุณหมอ" คนตัวโตที่นั่งอยู่บนเตียงเหลือบมองว่านรักที่นั่งปาดน้ำตาด้วยสายตาที่เรียบเฉยเดาอารมณ์ไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้“เลิกร้องได้แล้วสามีเนาไม่ได้เป็นอะไรมาก” ทัดเทพเอื้อมมือหนาวางบนบ่าของว่านรักเบาๆก่อนจะบอกให้ว่านรักนั้นสบายใจได้ว่าไรอันนั้นไม่เป็นอะไรมากแล้ว“ค่ะพี่หมอ” สาวเจ้าพยักหน้าพร้อมปาดน้ำตาลวกๆ"ครับ.. เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อน""หิวหรือเปล่าคะ" หลังจากที่หมอหนุ่มออกไปแล้วว่านรักก็พอจะยิ้มออกได้บ้างเธอรีบเข้าไปถามไรอันทันทีว่าเขาอยากทานอะไรหรือไม่เธอจะได้รีบไปหามาให้"ไม่.. ผมจะนอน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะล้มตัวนอนตะแคงหันหลังให้หญิงสาว"เอ่อ.. ค่ะ" ว่านรักมองคนที่นอนหันหลังให้เธอด้วยสายจาที่ค่อนข้างจะแปลกใจเล็กน้อยที่ไรอันดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะสนทนากับเธอเท่าไรแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าไรอันอาจจะกำลังเจ็บอยู่จึงอารมณ์ไม่ค่อยดี"กินข้าวหน่อยนะคะจะได้กินยา" "อืม.." ว่านรักพาไรอันกลับมาที่บ้านในช่วงเย็นเธอให้เขานอนพักอยู่แต่ในห้องหญิงสาวคอยหาข้าวหาน้ำหาของโปรดให้ไรอันทุกอย่างหวังว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นแต่ไม่เลยเขายังดูเฉยชายไม่ค่อยจะยอมพูดยอมจากับเธอสักเท่
"ค...คุณจำทุกอย่างได้แล้วใช่ไหม...และที่คุณแม่ขายที่ก็ฝีมือคุณ" ว่านรักเดินเข้ามาหาไรอันในขณะที่เขากำลังนั่งดูข่าวธุรกิจอยู่เพลินๆ"ฉลาดนี่..ฉลาดไปเสียทุกเรื่อง..โกหกปลิ้นปร้อน..เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง" คนตัวโตปิดทีวีก่อนจะลุกยืนกอดอกมองหน้าว่านรักด้วยสายตาคาดโทษ"ฉันอยากรู้ว่าคุณจะเอาที่ไปทำอะไร" ว่านรักเอ่ยเสียงสั่นตอนนี้เธอกลัวว่าตนจะเป็นอันตรายก็กลัวแต่เธอก็ต้องรู้ให้ได้ว่าไรอันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร"ผมจะทำอะไรก็เรื่องของผม..จะสร้างบ้านสร้างตึกหรือจะปล่อยให้มันรกร้างก็ได้...และคนที่นี่ก็จะไม่มีที่ทำกินอีกต่อไปและขอให้คุณรู้เอาไว้ว่าทุกอย่างเป็นเพราะคุณ" ไรอันรู้ว่าว่านรักนั้นรักที่นี่มากแค่ไหนและเหตุนี้จึงทำให้เขาแก้แค้นเธอด้วยการทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็น"ไหนคุณบอกว่ารักไร่นี้รักคนที่นี่ไงคะ.." สาวเจ้าเริ่มน้ำตาคลอคำที่ไรอันบอกว่ารักไร่นี้และคนที่นี่เธอยังจำได้ดี"ก็ตอนนั้นผมยังเป็นไอ้โง่ให้คุณหลอกอยู่ไงล่ะ" ชายหนุ่มตวาดหญิงสาวเสียงฝาดจนเธอสะดุ้งเฮือกยืนหลับตาปี๋สะอื้นออกมายกใหญ่เขาโมโหทั้งว่านรักและทั้งโมโหตัวเองที่ให้ใจหญิงสาวไปเสียได้ทั้งที่เธอขึ้นชื่อว่าฆาตกรแถมยังฉวยโอกาสหลอกลว
โรงแรมxxx“จัดการเรื่องเอกสารสัญญาซื้อขายให้เรียบร้อยไม่ต้องห่วงฉันไม่นานฉันจะกลับไป”“ครับคุณไรอัน..” ไรอันนัดเจอกับลูคัสที่โรงแรมแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่เพนท์เฮ้าส์นักเขาต้องการให้ลูคัสที่พึ่งมาจัดการเรื่องเอกสารให้เขารีบกลับไปจัดการทำสัญญาซื้อขายกับเขมิกาให้เร็วที่สุดเพราะเงินมัดจำก้อนแรกเขาได้ให้เอาไว้แล้วก่อนที่จะเซ็นสัญญาที่ต้องรีบเพราะไม่ค่อยไว้ใจคนบ้านนี้เท่าไรนัก22.00 น.“จะกินอะไรมาหรือยังนะ..ชิ..ทำไมต้องไปห่วงเค้าด้วยล่ะ” ว่านรักนั่งรอไรอันทานข้าวตั้งแต่ช่วงเย็นจวบจนตอนนี้ก็เริ่มดึกมากแล้วแต่เขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับเธอจึงยกอาหารที่เธอทำเอาไว้ให้เขาไปเก็บในครัวเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอเป็นห่วง"นี่ก็ดึกมากแล้วทำไมยังไม่อาบน้ำ" ไรอัรเดินโซซัดโซเซหน้าแดงก่ำเข้ามาในห้อง"คุณดื่มมาเหรอคะ" กลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งจนหญิงสาวที่ไม่ได้อยู่ใกล้เขายังได้กลิ่นทั้งที่เขายังต้องทานยาแก้อักเสบอยู่แท้ๆยังจะดื่มอย่างไม่ห่วงร่างกายของตัวเองอีก"ผมถามไม่ได้ยินหรือไง" ไรอันไม่ได้สนใจจะตอบแต่เขาอยากรึ้ว่าป่านนี้แล้วทำไมหญิงสาวยังไม่อาบน้ำเข้านอนเสียที"ฉันไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนนี่คะก
"ข้าวต้มกับยาแก้ไข้กินซะ...แล้วนี่ก็เสื้อผ้าของคุณ" เมื่อเห็นร่างบางขยับตัวได้เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหยุดการกระทำทั้งหมดชี้มือไปที่มุมห้องบอกให้เธอรู้ว่าเสื้อผ้าข้าวกับยาอยู่ตรงไหนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่คนเดียว“คิดไปเองสินะว่าน..” หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มตาละห้อยเมื่อเขาไปลับตาแล้วจึงก้มหน้าลงบ่นเบาๆว่าเธอคงคิดไปเองที่คิดว่าเขาจะเป็นห่วง หลังจากว่านรักทานข้าวทานยาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไรอันเตรียมมาให้เธอก็หลับไปพักใหญ่จนเข้าบ่ายของวันกว่าจะตื่นเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครจึงค่อยๆพยุงร่างที่ระบมค่อยๆเดินออกมาด้านนอกแต่เธอก็ไม่เห็นว่าไรอันจะอยู่ที่นี่จึงแปลกใจเล็กน้อยว่าเขาทำไมไม่บอกเธอก่อนจะออกไปแกร็กก เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่โซฟาต้องรีบหันไปดู"อ้าว.. ห้องคุณไรอันมีผู้หญิงอยู่ด้วยเหรอคะ" "แก้ขัดน่ะ" ชายหนุ่มควงแขนสาวสวยเซ็กซี่เข้ามาในห้องหน้าตาเฉยทั้งยังมองผ่านหญิงสาวอย่างไม่สนใจก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียดแทงใจดำจนว่านรักต้องนั่งกำมือแน่น"อ๋อ.. เข้าใจแล้วค่ะ..แล้วเราจะสนุกกันตรงไหนดีล่ะคะจะเสียงดังรบกวนคนอื่นรึเปล่าน้าาา" สาวสวยใ
"ทำไม.. ทำม้ายยย.." มือหนาทุบพวงมาลัยรถหรูพร้อมแผดเสียงฝาดพักใหญ่ระบายอารมณ์โมโหตัวเองที่ต้องมานั่งร้องให้เสียใจเพราะผู้หญิงคนเดียว...ผู้หญิงคนเดียวที่พรากน้องสาวของเขาไปและเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เขารักเธอไปหมดหัวใจยิ่งเขาทำเธอร้องให้เท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บเองมากเท่านั้นซึ่งเขาไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ"ฮือๆๆๆ..." ทางด้านว่านรักกลับมาได้ก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องให้อยู่ในห้องนอนยิ่งมาเห็นสภาพแวดล้อมที่บ้านภาพที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับไรอันก็ยิ่งลอยมาให้เห็นเธอร้องให้จนแทบไม่มีน้ำตาจนจวบเย็นเมษาก็เข้ามาหาเธอที่บ้านเพราะเห็นว่าหายไปกับไรอันไม่บอกไม่กล่าวจนได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของว่านรักว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น"ฉันขอโทษว่าน... ฉันขอโทษถ้าฉันไม่ปากพล่อยวันนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้" เมษาเห็นสภาพว่านรักตอนนี้ก็น้ำตาตกก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด"ทุกอย่างมันผิดที่ฉันถ้าฉันไม่ไปรักคนแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้" ว่านรักส่ายหัวเบาๆทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเมษาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรักเท่านั้นเองวันต่อมา"กินอะไรหน่อยนะว่าน" วันนี้เมษามาอยู่เ
"ตอนนี้ทำใจสบายๆก่อน..ค่อยๆคิดว่าเราจะเอายังไงต่อไปนะว่าน” เมื่อผลออกว่ามีขีดแดงทั้งหมดห้าอันเหมือนกันว่านรักก็บีบมือตังเองแน่นสะอื้นให้กระซิกส่วนเมษาก็ได้แต่กอดปลอบว่านรักเอาไว้เป็นกำลังใจเพราะรู้ว่าในใจของว่านรักในตอนนี้คงสับสนอยู่มาก"เรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ไม่ได้.. ฉันจะไปจากที่นี่" เมื่อนั่งเงียบกันมาพักใหญ่ว่านรักก็เอ่ยออกมาจากการที่ผ่านการคิดมาครู่ใหญ่แล้ว"อะไรนะ.. ทำแบบนั้นทำไม""หากไรอันกลับมาที่นี่อีกแล้วรู้ว่าฉันมีลูกคงไม่เกิดเรื่องดีแน่" "จริงสิ...แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน" เมษาเห็นว่าคำพูดที่ว่านรักพูดมาก็ถูกแต่เธอก็มองไม่ออกเลยว่าว่านรักจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้"ฉันว่าจะไปที่บ้านของย่าฉัน" "ที่หัวหินน่ะเหรอ" เมษาก็ลืมคิดไปว่าย่าของว่านรักมีบ้านอยู่ที่หัวหิน"อืม.." "งั้นฉันไปด้วย""แกจะไปยังไง..แล้วตาล่ะ" ว่านรักกลัวว่าหากเมษาไปกับเธอจะไม่มีใครดูแลตาและจะถูกสงสัยด้วยว่าทำไมถึงอยากย้ายที่อยู่กะทันหัน"ฉันว่าคงต้องบอกความจริงกับตาแล้วล่ะ" เมษาคิดว่าถึงตอนนี้ยังไงก็ต้องบอกกับตาให้รู้เอาไว้เพราะถ้าไรอันมาที่นี่อีกตาของเธอจะได้ไม่บอกว่าพวกเธออยู่ที่ไหนและจะได้สบายใจที่จะไม่ต้องปิด