ตอนที่22

"ข้าวต้มกับยาแก้ไข้กินซะ...แล้วนี่ก็เสื้อผ้าของคุณ" เมื่อเห็นร่างบางขยับตัวได้เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหยุดการกระทำทั้งหมดชี้มือไปที่มุมห้องบอกให้เธอรู้ว่าเสื้อผ้าข้าวกับยาอยู่ตรงไหนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่คนเดียว

“คิดไปเองสินะว่าน..” หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มตาละห้อยเมื่อเขาไปลับตาแล้วจึงก้มหน้าลงบ่นเบาๆว่าเธอคงคิดไปเองที่คิดว่าเขาจะเป็นห่วง

  หลังจากว่านรักทานข้าวทานยาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไรอันเตรียมมาให้เธอก็หลับไปพักใหญ่จนเข้าบ่ายของวันกว่าจะตื่นเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครจึงค่อยๆพยุงร่างที่ระบมค่อยๆเดินออกมาด้านนอกแต่เธอก็ไม่เห็นว่าไรอันจะอยู่ที่นี่จึงแปลกใจเล็กน้อยว่าเขาทำไมไม่บอกเธอก่อนจะออกไป

แกร็กก  เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่โซฟาต้องรีบหันไปดู

"อ้าว.. ห้องคุณไรอันมีผู้หญิงอยู่ด้วยเหรอคะ"   

"แก้ขัดน่ะ"  ชายหนุ่มควงแขนสาวสวยเซ็กซี่เข้ามาในห้องหน้าตาเฉยทั้งยังมองผ่านหญิงสาวอย่างไม่สนใจก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียดแทงใจดำจนว่านรักต้องนั่งกำมือแน่น

"อ๋อ.. เข้าใจแล้วค่ะ..แล้วเราจะสนุกกันตรงไหนดีล่ะคะจะเสียงดังรบกวนคนอื่นรึเปล่าน้าาา" สาวสวยในชุดเกาะอกสีแดงแต่งแต้มหน้าเฉี่ยวคมวาดหางตามองหญิงสาวหน้าจืดที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูธรรมดาๆด้วยความเย้ยหยัน   

"ผมให้คุณส่งเสียงได้เต็มที่...ไปกันเถอะ" ไรอันรีบพาหญิงสาวชุดแดงเข้าไปในห้องนอนของเขาที่นอนกับว่านรักเมื่อคืนโดยที่ไม่สนความรู้สึกของหญิงสาวเลยสักนิด

"..อึก..ฮือๆๆๆ.." ว่านรักนั่งกำมือแน่นร้องให้จนตัวโยนหลังจากที่ไรอันกับหญิงสาวชุดแดงเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้วเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเป็นคนที่กินไม่เลือกทั้งห้องที่เธอนอนเมื่อคืนกับเขาวันนี้เขาก็ยังพาคนอื่นมานอนทับรอยอีกไม่รู้ว่าเขาจะหยามเธอให้เจ็บไปถึงไหนกัน

"ไรอันขา...อื้อ...อ๊ายยย"

"ฮือๆๆๆ..." ว่านรักยกมือเรียวทั้งสองอุดหูเพื่อไม่อยากที่จะได้ยินน้ำเสียงของคนที่กำลังระรเงกับรสสวาทเธอค่อยๆเดินพาตัวเองที่เนื้อตัวสั่นเทาเพราะกำลังร้องฝห้หนักเข้าไปนั่งหลบมุมอยู่ในห้องครัวหญิงสาวร้องให้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดแรงแล้วผลอยหลับไปในที่สุด

   

ชั่วโมงต่อมา

"เช็กเงินสด.." หลังจากที่ไรอันอยู่กับหญิงสาวชุดแดงในห้องนอนจนพอใจแล้วจึงเขียนเช็กเงินสดให้เธอเป็นตัวเลขหกหลัก

"ค่ะ..เงินเยอะก็จริงแต่ไม่สนุกเลยทีหลังไม่ต้องเรียกใช้ฉันนะคะ" สาวเจ้ารับเช็กมาดูด้วยใบหน้าบูดบึ้งไม่ใช่เพราะได้เงินน้อยเงินนี่ถือว่าเยอะกับเธอพอสมควรไม่ต้องรับงานหลายอทิตย์ก็ยังได้แต่เธอเสียดายที่ไม่ได้สนุกกับชายหนุ่มจริงๆต่างหากเขาเพียงให้เธอแต่แอคติ้งทำเสียงดังๆเหมือนร่วมรักกับเขาจนถึงจุดสุดยอดเท่านั้นคิดในใจว่าไม่รู้ว่าเขาวิปริตเรื่องรสนิยมทางเพศหรือเปล่า

  หลายชั่วโมงต่อมา

“......” ไรอันนั่งมองหญิงสาวที่เขาอุ้มเธอมานอนที่โซฟาใบหน้าของเธอมีแต่คราบน้ำตาซึ่งเมื่อเห็นแบบนั้นก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะร้องให้จนหลับไปสายตาของเขาที่มองเธอตอนนี้ล้วนมีแต่ความสับสนที่ไม่สามารถอธิบายได้เขาไม่ได้ชอบที่จะเห็นเธอร้องให้แต่ก็อยากสั่งสอนเธอให้ได้รู้ว่าคนที่กล้าลองดีกับเขาจะเจอกับอะไร

“อืม..” ว่านรักรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเห็นไรอันเธอก็ค่อยๆลุกนั่งและเขยิบห่างออกจากชายหนุ่มด้วยสีหน้าไม่พอใจเพราะยังจำเหตุการณ์ก่อนที่จะหลับไปได้เป็นอย่างดี

"ร้องให้เหรอ.." ไรอันลากร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมอก

"เปล่าค่ะ..."  

"อย่าปฏิเสธเลย"

"ใช่..ฉันร้องให้พอใจรึยังล่ะ...คุณเอาผู้หญิงคนอื่นมานอนในห้องที่คุณนอนกับฉันจะให้ฉันรู้สึกยังไง" ใบหน้าที่มีแต่คาบน้ำตาเงยมองชายหนุ่มดวงตากลมโตตอนนี้ไหวระริกก่อนจะเอ่ยตัดพ้อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"คุณจะรู้สึกทำไม...คุณก็แค่ของเล่นของผมและผมจะมีของเล่นกี่ชิ้นก็ได้...” ไรอันยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยคำพูดแทงใจดำของว่านรักออกมาครั้งทีเท่าไรก็นับไม่ได้ทั้งยังไม่ยอมปล่อยร่างบางที่พยายามจะขัดขืนการกอดไปง่ายๆ

 21.30 น.

“ฉันจะไปนอนข้างนอก” ว่านรักสวมชุดนอนเดรสสีขาวผ้าฝ้ายตัวยาวที่ไรอันเลือกมาให้หลังจากอาบน้ำเสร็จก่อนจะออกมาบอกกับเขาว่าวันนี้เธอขอนอนที่โซฟาข้างนอกเพราะทำใจนอนทับที่ของหญิงสาวเมื่อกลางวันไม่ได้จริงๆ

“ผมไม่ได้อนุญาต” คนตัวโตที่นั่งเปลือยกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนขาวพันอยู่ท่อนล่างสาวเท้ายาวมารวบร่างบางเอาไว้และลากมานอนที่เตียงก่อนที่เธอจะเดินออกนอกห้องนอนไป

“จ..จะทำอะไร” ดวงตากลมโตมองค้อนหมายจะลุกออกจากพื้นที่เตียงนุ่มนี้แต่ก็ถูกทาบทับด้วยคนตัวโต

“ทำแบบที่เคยทำ”

“คุณมันทุเรศ” และแล้วหญิงสาวก็ขัดขืนความต้องการของคนเอาแต่ใจไม่ได้เป็นอีกคืนที่น้ำตาของเธอไม่สามารถเหือดแห้งไปได้เลยจริงๆ

วันต่อมา

"เมื่อไรฉันจะพ้นสถานะของเล่นของคุณ...ฉันเจ็บไปหมดแล้ว..ฮือๆๆๆ"  ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาย่ำสายแล้วว่านรักก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาตัวเองได้เสียที

ไรอันผุดลุกออกจากเตียงนุ่มด้วยร่างเปลือยเปล่าด้วยไม่อยากฟังเสียงสะอื้นของร่างบางที่สะอื้นอยู่นานสองนานอีกต่อไป

"ไปอาบน้ำอาบท่าจะไปส่งคุณที่บ้านแล้วเราจะไม่เจอกันอีก" ว่าจบเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้าที่ไม่มีใครรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

  ไรอันขับรถมาส่งว่านรักที่บ้านของเธอตลอดทางมีแต่ความเงียบจนมาถึงบ้านของหญิงสาวก่อนที่เธอจะปลดเบลออกจากรถไปเสียงทุ้มของชายหนุ่มจึงดังขึ้นมาได้

"ผมส่งแค่นี้หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก"

"ฉันก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น" ว่านรักเอ่ยจบก็ขบเม้มริมฝีปากแน่นน้ำตาเจ้ากรรมผลอยล่วงจนต้องรีบปาดออกและรีบลงจากรถไปโดยที่ไม่หันกลับมามองคนบนรถอีก

  ไรอันขับรถออกจากบ้านของว่านรักมาพักใหญ่เขาก็ขับต่อไปไม่ไหวเพราะตอนนี้สายตามันพร่ามัวเต็มไปด้วยน้ำตาลูกผู้ชายไปหมดในหัวใจปวดหนึบตั้งแต่เห็นหญิงสาวหันหลังให้