"ข้าวต้มกับยาแก้ไข้กินซะ...แล้วนี่ก็เสื้อผ้าของคุณ" เมื่อเห็นร่างบางขยับตัวได้เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและหยุดการกระทำทั้งหมดชี้มือไปที่มุมห้องบอกให้เธอรู้ว่าเสื้อผ้าข้าวกับยาอยู่ตรงไหนก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวนอนอยู่คนเดียว
“คิดไปเองสินะว่าน..” หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มตาละห้อยเมื่อเขาไปลับตาแล้วจึงก้มหน้าลงบ่นเบาๆว่าเธอคงคิดไปเองที่คิดว่าเขาจะเป็นห่วง
หลังจากว่านรักทานข้าวทานยาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไรอันเตรียมมาให้เธอก็หลับไปพักใหญ่จนเข้าบ่ายของวันกว่าจะตื่นเมื่อตื่นมาไม่เห็นใครจึงค่อยๆพยุงร่างที่ระบมค่อยๆเดินออกมาด้านนอกแต่เธอก็ไม่เห็นว่าไรอันจะอยู่ที่นี่จึงแปลกใจเล็กน้อยว่าเขาทำไมไม่บอกเธอก่อนจะออกไป
แกร็กก เสียงประตูที่เปิดออกทำให้หญิงสาวที่นั่งหน้าซีดเผือดอยู่ที่โซฟาต้องรีบหันไปดู
"อ้าว.. ห้องคุณไรอันมีผู้หญิงอยู่ด้วยเหรอคะ"
"แก้ขัดน่ะ" ชายหนุ่มควงแขนสาวสวยเซ็กซี่เข้ามาในห้องหน้าตาเฉยทั้งยังมองผ่านหญิงสาวอย่างไม่สนใจก่อนจะเอ่ยคำพูดเสียดแทงใจดำจนว่านรักต้องนั่งกำมือแน่น
"อ๋อ.. เข้าใจแล้วค่ะ..แล้วเราจะสนุกกันตรงไหนดีล่ะคะจะเสียงดังรบกวนคนอื่นรึเปล่าน้าาา" สาวสวยในชุดเกาะอกสีแดงแต่งแต้มหน้าเฉี่ยวคมวาดหางตามองหญิงสาวหน้าจืดที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูธรรมดาๆด้วยความเย้ยหยัน
"ผมให้คุณส่งเสียงได้เต็มที่...ไปกันเถอะ" ไรอันรีบพาหญิงสาวชุดแดงเข้าไปในห้องนอนของเขาที่นอนกับว่านรักเมื่อคืนโดยที่ไม่สนความรู้สึกของหญิงสาวเลยสักนิด
"..อึก..ฮือๆๆๆ.." ว่านรักนั่งกำมือแน่นร้องให้จนตัวโยนหลังจากที่ไรอันกับหญิงสาวชุดแดงเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้วเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเป็นคนที่กินไม่เลือกทั้งห้องที่เธอนอนเมื่อคืนกับเขาวันนี้เขาก็ยังพาคนอื่นมานอนทับรอยอีกไม่รู้ว่าเขาจะหยามเธอให้เจ็บไปถึงไหนกัน
"ไรอันขา...อื้อ...อ๊ายยย"
"ฮือๆๆๆ..." ว่านรักยกมือเรียวทั้งสองอุดหูเพื่อไม่อยากที่จะได้ยินน้ำเสียงของคนที่กำลังระรเงกับรสสวาทเธอค่อยๆเดินพาตัวเองที่เนื้อตัวสั่นเทาเพราะกำลังร้องฝห้หนักเข้าไปนั่งหลบมุมอยู่ในห้องครัวหญิงสาวร้องให้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดแรงแล้วผลอยหลับไปในที่สุด
ชั่วโมงต่อมา
"เช็กเงินสด.." หลังจากที่ไรอันอยู่กับหญิงสาวชุดแดงในห้องนอนจนพอใจแล้วจึงเขียนเช็กเงินสดให้เธอเป็นตัวเลขหกหลัก
"ค่ะ..เงินเยอะก็จริงแต่ไม่สนุกเลยทีหลังไม่ต้องเรียกใช้ฉันนะคะ" สาวเจ้ารับเช็กมาดูด้วยใบหน้าบูดบึ้งไม่ใช่เพราะได้เงินน้อยเงินนี่ถือว่าเยอะกับเธอพอสมควรไม่ต้องรับงานหลายอทิตย์ก็ยังได้แต่เธอเสียดายที่ไม่ได้สนุกกับชายหนุ่มจริงๆต่างหากเขาเพียงให้เธอแต่แอคติ้งทำเสียงดังๆเหมือนร่วมรักกับเขาจนถึงจุดสุดยอดเท่านั้นคิดในใจว่าไม่รู้ว่าเขาวิปริตเรื่องรสนิยมทางเพศหรือเปล่า
หลายชั่วโมงต่อมา
“......” ไรอันนั่งมองหญิงสาวที่เขาอุ้มเธอมานอนที่โซฟาใบหน้าของเธอมีแต่คราบน้ำตาซึ่งเมื่อเห็นแบบนั้นก็ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะร้องให้จนหลับไปสายตาของเขาที่มองเธอตอนนี้ล้วนมีแต่ความสับสนที่ไม่สามารถอธิบายได้เขาไม่ได้ชอบที่จะเห็นเธอร้องให้แต่ก็อยากสั่งสอนเธอให้ได้รู้ว่าคนที่กล้าลองดีกับเขาจะเจอกับอะไร
“อืม..” ว่านรักรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเห็นไรอันเธอก็ค่อยๆลุกนั่งและเขยิบห่างออกจากชายหนุ่มด้วยสีหน้าไม่พอใจเพราะยังจำเหตุการณ์ก่อนที่จะหลับไปได้เป็นอย่างดี
"ร้องให้เหรอ.." ไรอันลากร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมอก
"เปล่าค่ะ..."
"อย่าปฏิเสธเลย"
"ใช่..ฉันร้องให้พอใจรึยังล่ะ...คุณเอาผู้หญิงคนอื่นมานอนในห้องที่คุณนอนกับฉันจะให้ฉันรู้สึกยังไง" ใบหน้าที่มีแต่คาบน้ำตาเงยมองชายหนุ่มดวงตากลมโตตอนนี้ไหวระริกก่อนจะเอ่ยตัดพ้อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"คุณจะรู้สึกทำไม...คุณก็แค่ของเล่นของผมและผมจะมีของเล่นกี่ชิ้นก็ได้...” ไรอันยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยคำพูดแทงใจดำของว่านรักออกมาครั้งทีเท่าไรก็นับไม่ได้ทั้งยังไม่ยอมปล่อยร่างบางที่พยายามจะขัดขืนการกอดไปง่ายๆ
21.30 น.
“ฉันจะไปนอนข้างนอก” ว่านรักสวมชุดนอนเดรสสีขาวผ้าฝ้ายตัวยาวที่ไรอันเลือกมาให้หลังจากอาบน้ำเสร็จก่อนจะออกมาบอกกับเขาว่าวันนี้เธอขอนอนที่โซฟาข้างนอกเพราะทำใจนอนทับที่ของหญิงสาวเมื่อกลางวันไม่ได้จริงๆ
“ผมไม่ได้อนุญาต” คนตัวโตที่นั่งเปลือยกายมีเพียงผ้าขนหนูผืนขาวพันอยู่ท่อนล่างสาวเท้ายาวมารวบร่างบางเอาไว้และลากมานอนที่เตียงก่อนที่เธอจะเดินออกนอกห้องนอนไป
“จ..จะทำอะไร” ดวงตากลมโตมองค้อนหมายจะลุกออกจากพื้นที่เตียงนุ่มนี้แต่ก็ถูกทาบทับด้วยคนตัวโต
“ทำแบบที่เคยทำ”
“คุณมันทุเรศ” และแล้วหญิงสาวก็ขัดขืนความต้องการของคนเอาแต่ใจไม่ได้เป็นอีกคืนที่น้ำตาของเธอไม่สามารถเหือดแห้งไปได้เลยจริงๆ
วันต่อมา
"เมื่อไรฉันจะพ้นสถานะของเล่นของคุณ...ฉันเจ็บไปหมดแล้ว..ฮือๆๆๆ" ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาย่ำสายแล้วว่านรักก็ไม่สามารถหยุดน้ำตาตัวเองได้เสียที
ไรอันผุดลุกออกจากเตียงนุ่มด้วยร่างเปลือยเปล่าด้วยไม่อยากฟังเสียงสะอื้นของร่างบางที่สะอื้นอยู่นานสองนานอีกต่อไป
"ไปอาบน้ำอาบท่าจะไปส่งคุณที่บ้านแล้วเราจะไม่เจอกันอีก" ว่าจบเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้าที่ไม่มีใครรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ไรอันขับรถมาส่งว่านรักที่บ้านของเธอตลอดทางมีแต่ความเงียบจนมาถึงบ้านของหญิงสาวก่อนที่เธอจะปลดเบลออกจากรถไปเสียงทุ้มของชายหนุ่มจึงดังขึ้นมาได้
"ผมส่งแค่นี้หวังว่าเราจะไม่เจอกันอีก"
"ฉันก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น" ว่านรักเอ่ยจบก็ขบเม้มริมฝีปากแน่นน้ำตาเจ้ากรรมผลอยล่วงจนต้องรีบปาดออกและรีบลงจากรถไปโดยที่ไม่หันกลับมามองคนบนรถอีก
ไรอันขับรถออกจากบ้านของว่านรักมาพักใหญ่เขาก็ขับต่อไปไม่ไหวเพราะตอนนี้สายตามันพร่ามัวเต็มไปด้วยน้ำตาลูกผู้ชายไปหมดในหัวใจปวดหนึบตั้งแต่เห็นหญิงสาวหันหลังให้
"ทำไม.. ทำม้ายยย.." มือหนาทุบพวงมาลัยรถหรูพร้อมแผดเสียงฝาดพักใหญ่ระบายอารมณ์โมโหตัวเองที่ต้องมานั่งร้องให้เสียใจเพราะผู้หญิงคนเดียว...ผู้หญิงคนเดียวที่พรากน้องสาวของเขาไปและเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่เขารักเธอไปหมดหัวใจยิ่งเขาทำเธอร้องให้เท่าไรเขาก็ยิ่งเจ็บเองมากเท่านั้นซึ่งเขาไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลยจริงๆ"ฮือๆๆๆ..." ทางด้านว่านรักกลับมาได้ก็เอาแต่นั่งร้องห่มร้องให้อยู่ในห้องนอนยิ่งมาเห็นสภาพแวดล้อมที่บ้านภาพที่เธอใช้ชีวิตอยู่กับไรอันก็ยิ่งลอยมาให้เห็นเธอร้องให้จนแทบไม่มีน้ำตาจนจวบเย็นเมษาก็เข้ามาหาเธอที่บ้านเพราะเห็นว่าหายไปกับไรอันไม่บอกไม่กล่าวจนได้รู้ความจริงทุกอย่างจากปากของว่านรักว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น"ฉันขอโทษว่าน... ฉันขอโทษถ้าฉันไม่ปากพล่อยวันนั้นเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้" เมษาเห็นสภาพว่านรักตอนนี้ก็น้ำตาตกก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเพื่อนรักด้วยความรู้สึกผิด"ทุกอย่างมันผิดที่ฉันถ้าฉันไม่ไปรักคนแบบนั้นคงไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้" ว่านรักส่ายหัวเบาๆทั้งหมดมันไม่ใช่ความผิดของเมษาแต่เป็นเพราะเธอเองที่ไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรจะรักเท่านั้นเองวันต่อมา"กินอะไรหน่อยนะว่าน" วันนี้เมษามาอยู่เ
"ตอนนี้ทำใจสบายๆก่อน..ค่อยๆคิดว่าเราจะเอายังไงต่อไปนะว่าน” เมื่อผลออกว่ามีขีดแดงทั้งหมดห้าอันเหมือนกันว่านรักก็บีบมือตังเองแน่นสะอื้นให้กระซิกส่วนเมษาก็ได้แต่กอดปลอบว่านรักเอาไว้เป็นกำลังใจเพราะรู้ว่าในใจของว่านรักในตอนนี้คงสับสนอยู่มาก"เรื่องนี้ให้ทุกคนรู้ไม่ได้.. ฉันจะไปจากที่นี่" เมื่อนั่งเงียบกันมาพักใหญ่ว่านรักก็เอ่ยออกมาจากการที่ผ่านการคิดมาครู่ใหญ่แล้ว"อะไรนะ.. ทำแบบนั้นทำไม""หากไรอันกลับมาที่นี่อีกแล้วรู้ว่าฉันมีลูกคงไม่เกิดเรื่องดีแน่" "จริงสิ...แล้วแกจะไปอยู่ที่ไหน" เมษาเห็นว่าคำพูดที่ว่านรักพูดมาก็ถูกแต่เธอก็มองไม่ออกเลยว่าว่านรักจะย้ายไปอยู่ที่ไหนได้"ฉันว่าจะไปที่บ้านของย่าฉัน" "ที่หัวหินน่ะเหรอ" เมษาก็ลืมคิดไปว่าย่าของว่านรักมีบ้านอยู่ที่หัวหิน"อืม.." "งั้นฉันไปด้วย""แกจะไปยังไง..แล้วตาล่ะ" ว่านรักกลัวว่าหากเมษาไปกับเธอจะไม่มีใครดูแลตาและจะถูกสงสัยด้วยว่าทำไมถึงอยากย้ายที่อยู่กะทันหัน"ฉันว่าคงต้องบอกความจริงกับตาแล้วล่ะ" เมษาคิดว่าถึงตอนนี้ยังไงก็ต้องบอกกับตาให้รู้เอาไว้เพราะถ้าไรอันมาที่นี่อีกตาของเธอจะได้ไม่บอกว่าพวกเธออยู่ที่ไหนและจะได้สบายใจที่จะไม่ต้องปิด
"ได้สิ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนานๆจะสวีทกับแฟนทีเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ" ว่านรักพยักหน้าด้วนรอยยิ้มอ่อนเธอสนับสนุนเต็มที่ให้เมษามีเวลาไปไหนมาไหนกับพุฒิพัตรบ้างเพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเธอและเด็กๆเมษาจะได้เจอกับแฟนตัวเองทีก็ตอนเอาภาพวาดไปฝากวางขายโน่นแหละ"อืม..""รูปที่แกวาดเอาไว้ฉันจัดเตรียมห่อไว้เรียบร้อยแล้วนะว่าแต่ทำไมไม่เซ็นชื่อแกลงไปด้วยล่ะ" ว่านรักใช้เวลาว่างตอนเด็กๆหลับเมื่อกลางวันห่อภาพวาดของเมษาเอาไว้ครบทุกชิ้นแต่เธอไม่นักจะเห็นเมษาเซ็นชื่อตัวเองเหมือนศิลปินคนอื่นเลย"ไม่หรอก.. ฉันไม่อยากได้เครดิตเท่าไรแค่มีคนชื่นชมผลงานฉันก็พอแล้ว" สาวเจ้าส่ายหัวเอไม่ได้ใส่เครดิตในภาพวาดเธอมานานแล้วเพราะเห็นพุฒิพัตรบอกกับเธอว่าใส่ชื่อของเขาจะทำให้คนสนใจงานมากกว่า"ปิดทองหลังพระว่างั้น" "อืม.. ก็ประมาณนั้น" "อืม..แล้วคนที่สั่งเค้าจะเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนี้" ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่ใช่คนที่รับออเดอร์เอง"น่าจะแจกคนในงานการกุศลอะไรสักอย่างอะ" "งั้นเหรอ" เมื่อรู้ดังนั้นจึงรีบแพ็คให้เสร็จโดยเร็วเพราะหากเธอได้ลูกค้าจากงานนี้เพิ่มก็คงจะดี วันต่อมา"นั่นใครมาที่หน้าบ้าน" ว่านรักชะเง้อมอง
คลับหรู"ฉันเห็นเธอที่หน้าซุปเปอร์ใกล้ๆโรงแรมนายให้คนของนายหาให้ทีว่าเธออยู่ตรงไหน" ไรอันนั่งดื่มกับเจคอปก่อนจะเอ่ยเรื่องที่เขาอยากให้เจคอปช่วยเนื่องจากตอนนี้เขาต้องอยุ่กับย่าของเขาตลอดหากทำอะไรผิดปกติมีหวังย่าของเขาได้จับได้แน่นอน"ไหนนายบอกว่าความแค้นจบสิ้นแล้วไงจะไปยุ่งอะไรกับเธออีก" เจคอปถึงกับขมวดคิ้วเขานึกว่าไรอันจะลืมเรื่องของว่านรักไปแล้วเสียอีก"ฉันบอกให้ช่วยก็ช่วยเถอะน่า""ฉันสงสัยและอยากจะถามมาตลอดแต่ฉันไม่กล้า...ไหนๆก็มาถึงวันนี้แล้วขอถามหน่อยเถอะตอนที่นายกลับมาไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเธอใช่หรือเปล่า" เจคอปถือโอกาสตอนที่ไรอันกำลังมึนด้วยน้ำเมาถึงสิ่งที่เขาสงสัยมานานเพราะเขารู้ดีว่าไรอันเป็นคนโกหกไม่เป็น"......" ไรอันยกแก้วดื่มอึกใหญ่ตอนนี้มีแต่ความเงียบเพราะเขาไม่ชอบโกหกและรู้ว่าเจคอปน่าจะดูออกโดยที่เขาไม่ต้องบอก"ไม่ต้องตอบหรอกฉันพอจะรู้คำตอบแล้ว... เดี๋ยวฉันจะให้คนช่วยหาเธอให้" เจคอปพยักหน้าเข้าใจก่อนจะรับปากไรอันถึงเรื่องที่ขอโดยที่ไม่ต้องถามอะไรต่อเพราะรู้ว่าไรอันคงไม่ทำอันตรายกับคนที่ตัวเองรักแน่นอน คิดไปคิดมาก็สงสารเพื่อนตัวเองเหมือนกันที่ต้องมารักคนที่สร้างความเจ็
"ร..ร้องให้ทำไม" เจคอปนั่งมองหญิงสาวสะอึกสะอื้นบนโซฟาพักใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดจนเขาถึงกับต้องเอ่ยถามเพราะชักรำคาญเสียแล้ว“ไม่รู้” เมษาส่ายหัวหงึกหงักเธอก็ไม่รู้ว่าน้ำตาเจ้ากรรมนี่จะไหลมาทำไมนักหนา"เพื่อนคุณอยู่ไหน" เจคอปเห็นทีต้องรีบคุยกับเมษาก่อนที่เธอจะตอบคำถามเขามีรู้เรื่อง"เพื่อนฉัน.." "อืม..ว่านรัก""ว่านเหรอ...ป่านนี้นอนละมั้ง.." ร่างบางชี้มือชี้ไม้สะเปะสะปะ"ผมถามว่าเพื่อนคุณอยู่ที่ไหนตอนนี้" มือหนาทั้งสองจับบ่าของหญิงสาวก่อนจะถามเธออีกครั้งเสียงเข้ม"อยากดื่มมีอะไรให้ดื่มบ้าง" เมษาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดแข็งกระด้างของเจคอปแม้แต่น้อยเธอดวงตาปรือตอนนี้เฝ้ามองหาแต่น้ำเมา"เฮ้อ...นี่คงไม่พ้นอกหักสินะ" ว่าจบเจคอปก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบไวน์ราคาแพงมาวางตรงหน้าหญิงสาวเห็นทีวันนี้จะไม่ได้เรื่องเดาออกเลยว่าหญิงสาวคงจะถูกใครทำให้เจ็บมาไม่อย่างนั้นคงไม่โวยวายด่าทอเขาว่าเป็นคนหลอกลวงไม่จริงใจแบบนี้หรอกครู่ต่อมา"คุณ..ตื่นมาบอกผมก่อนเพื่อนคุณอยู่ที่ไหน" เจคอปนั่งเฝ้าเมษาดื่มมาพักใหญ่คราแรกคิดว่าจะไม่ถามเธอต่อแต่ตอนนี้ก็อยากลองดูอีกสักครั้ง"อือ..หล่อจางง..ตาก็สวย..ปากก็สวยยย...อืมมม.." เ
วันต่อมา"นอนซมแบบนี้แกเป็นอะไรกันแน่เม" ว่านรักเข้ามาหาเมษาช่วงบ่ายหลังจากเด็กๆหลับแล้วเพราะเห็นเพื่อนเธอไม่เคยจะออกไปข้างนอกเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง"ฉัน..เลิกกับคุณพุฒิแล้ว" เมษาปริปากพูดด้วยแววตาไหวระริก"หา..." เรื่องที่ได้รับฟังทำให้ว่านรักหน้าเจื่อนลงอยู่เหมือนกัน เมษาเล่าให้ว่านรักฟังทุกอย่างว่าพุฒิพัตรเป็นคนประเภทไหนแต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอไปนอนกับใครมาเพราะมันเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากให้มันอยู่ในความทรงจำของเพื่อนเธอแค่เป็นเรื่องเลวร้ายซ้ำเติมหลังจากเธออกหักคนเดียวก็พอ"ไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะหลอกแกอะ" ว่านรักเห็นพุฒิพัตรดีๆไม่คิดว่าจะเป็นคนที่หน้าไหว้หลังหลอกขนาดนี้ดีแล้วที่เพื่อนเธอเลิกไปได้"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันทีหลังต้องดูคนกันดีๆแล้ว" เมษาเอ่ยเสียงอ่อน"นั่นสิ.. แต่ก็ดีแล้วที่แกจะได้หลุดพ้นจากคนไม่ดี.. เดี๋ยวฉันไปส่งของก่อนนะเด็กๆนอนกลางวันกันอยู่น่าจะไม่ตื่นมากวนแกหรอก" "อืม.. ไปเถอะ" หลังจากว่านรักออกไปครู่หนึ่งเมษาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอจะต้องบอกกับเมษาเรื่องที่เจคอปมาถามหาว่านรักกับเธอ"เออ.. ลืมไปเลย...ทำไมโทรไม่ติดนะ" ใบหหน้านวลมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชั
"ถ้าคุณรักใครสักคนแล้วคนนั้นดันเป็นคนที่ฆ่าคนในครอบครัวคุณตัวคุณจะรู้สึกยังไงผมว่าไรอันก็รู้สึกแบบนั้น" เจคอปเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนก่อนจะหลุบสายตาต่ำลง"เพื่อนฉันไม่เคยฆ่าใครและไม่ใช่ฆาตกร" เมษาสบถออกมาเสียงแผ่วแต่ก็ดังพอที่เจคอปจะได้ยิน"อะไรนะ" "เอ่อ..ก็..เรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา" เมื่อเกือบจะหลุดปากเรื่องที่รับปากกับว่านรักว่าจะไม่พูดกับใครสาวเจ้าก็ต้องรีบหาเรื่องแถไปให้ได้ทันที“แต่ไรอันไม่ได้คิดแบบนั้นน่ะสิ...ไรอันรักนอร่ามากการสูญเสียครั้งนั้นเหมือนถูกควักหัวใจของไรอันเลย” เจคอปพยักหน้าเบาๆใช่อย่างที่เมษาพูดใครๆก็คิดแบบนั้นมีเพียงแค่ไรอันเท่านั้นที่ไม่คิดว่าเรื่องทุกอย่างเป็นเพราะอุบัติเหตุ ทางด้านไรอันตั้งแต่ที่เขาได้ตัวหญิงสาวมาเขาก็พาเธอมาที่บ้านพักริมทะเลแห่งหน่งที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพราะรอบรัศมีห้ากิโลเมตรนี้มีบ้านหลังนี้เพียงหลังหลังเดียวชายหนุ่มนั่งมองคนที่หลับอยู่บนเตียงครู่แล้วครู่เล่าก็ยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เสียทีก่อนหน้านี้เขาคิดจะลืมเธอได้แต่เมื่อมาเห็นเธออยู่ใกล้ๆแบบนี้ภาพวันวานมันก็ยิ่งชัดเจนข
“โถ่.โว้ยย..” เพล้งง ปึก ปัก ไรอันออกมาระบายอารมณ์โมโหกับข้าวของพักใหญ่เสียงที่ดังทำให้คนในห้องต้องนั่งกอดเข่าเช็ดน้ำตาด้วยความกลัวไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายเธออีกหรือเปล่าและไม่รู้ว่าตอนนี้ความคิดที่เขาอยากจะเอาชีวิตเธอมันยังจะมีอยู่หรือไม่ตอนนี้เธอคาดเดาอะไรกับไรอันไม่ได้เลยจริงๆ ตั้งแต่เจคอปมาที่นี่เมื่อกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กลับอยู่ช่วยเมษาเลี้ยงหลานๆจนเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นไปโดยปริยาย"แทนใจหลับหรือยังคุณ" เมษาที่อุ้มกล่มไออุ่นจนหลับแล้วก็หันไปกระซิบถามเจคอปที่อุ้มกล่อมแทนใจอยู่ว่าหลานเธอหลับหรือยัง"ครับ" เจคอปพยักหน้าเบาๆ"ตามฉันมานี่วางแบบนี้นะ" เมษาเดินนำหน้าเจคอปมาที่เปลของหลานทั้งสองและวางไออุ่นลงบนเปลเป็นตัวอย่างให้เจคอปได้ทำตาม หลังจากกล่อมเจ้าสองแสบจนหลับได้เมษาก็ลากเจคอปมาคุยเรื่องว่านรักทันทีเพราะตอนนี้เธออยากรู้นักว่าไรอันพาเพื่อนเธอไปไว้ที่ไหน"เด็กๆเหมือนไรอันอย่างกับแกะเลยนะไม่รู้ว่าถ้าเจ้าตัวรู้ว่าได้เป็นพ่อจะดีใจขนาดไหน" "คุณว่าเค้าจะดีใจเหรอทั้งรักทั้งแค้นแม่ของลูกแบบนั้น" เมษาไม่คิดอย่างเจคอปไปเสียหมดเพราะเธอรู้ดีว่าไรอันเคยคิดจะฆ่าว่านรักมาแล้วแต่ทำไม่สำเ