ตอนที่30

“โถ่.โว้ยย..” เพล้งง ปึก ปัก ไรอันออกมาระบายอารมณ์โมโหกับข้าวของพักใหญ่เสียงที่ดังทำให้คนในห้องต้องนั่งกอดเข่าเช็ดน้ำตาด้วยความกลัวไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายเธออีกหรือเปล่าและไม่รู้ว่าตอนนี้ความคิดที่เขาอยากจะเอาชีวิตเธอมันยังจะมีอยู่หรือไม่ตอนนี้เธอคาดเดาอะไรกับไรอันไม่ได้เลยจริงๆ

 ตั้งแต่เจคอปมาที่นี่เมื่อกลางวันเขาก็ยังไม่ได้กลับอยู่ช่วยเมษาเลี้ยงหลานๆจนเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นไปโดยปริยาย

"แทนใจหลับหรือยังคุณ" เมษาที่อุ้มกล่มไออุ่นจนหลับแล้วก็หันไปกระซิบถามเจคอปที่อุ้มกล่อมแทนใจอยู่ว่าหลานเธอหลับหรือยัง

"ครับ"   เจคอปพยักหน้าเบาๆ

"ตามฉันมานี่วางแบบนี้นะ"   เมษาเดินนำหน้าเจคอปมาที่เปลของหลานทั้งสองและวางไออุ่นลงบนเปลเป็นตัวอย่างให้เจคอปได้ทำตาม

  หลังจากกล่อมเจ้าสองแสบจนหลับได้เมษาก็ลากเจคอปมาคุยเรื่องว่านรักทันทีเพราะตอนนี้เธออยากรู้นักว่าไรอันพาเพื่อนเธอไปไว้ที่ไหน

"เด็กๆเหมือนไรอันอย่างกับแกะเลยนะไม่รู้ว่าถ้าเจ้าตัวรู้ว่าได้เป็นพ่อจะดีใจขนาดไหน" 

"คุณว่าเค้าจะดีใจเหรอทั้งรักทั้งแค้นแม่ของลูกแบบนั้น"  เมษาไม่คิดอย่างเจคอปไปเสียหมดเพราะเธอรู้ดีว่าไรอันเคยคิดจะฆ่าว่านรักมาแล้วแต่ทำไม่สำเร็จ

"ทำไมคุณว่านถึงเลือกที่จะเก็บเจ้าแฝดไว้ล่ะ"    เจคอปอยากรู้ว่าทำไมว่านรักถึงเลือกที่จะเก็บลูกที่เกิดจากความผิดพลาดเอาไว้แถมคนที่เป็นพ่อของลูกยังทำร้ายเธอสารพัด

"เฮ้อ.. พูดแล้วก็สงสารเพื่อนฉันที่ไปหลงรักคนที่คิดจะทำร้ายตัวเอง" เมษาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ

"อืม...ชีวิตสองคนนี้ก็น่าสงสารจังเลยนะ.." เจคอปก้มหน้างุดหากเขาเป็นไรอันก็คงจะสับสนมากอยู่เหมือนกัน

"มัวแต่นั่งพูดเมื่อไรจะติดต่อหาไรอัน" เมษาเขย่าแขนเจคอปเบาๆ

"อืมเดี๋ยวผมจัดการให้...แล้วผมก็มีเรื่องจะบอก"

“อะไร...” ดวงตากลมโตเบิกโพรงด้วยความอยากรู้

“วันนั้นผมแค่แกล้งคุณ..ผมไม่ได้นอนกับคุณ”

“หนอย...”   เพี๊ยะ...  มือเรียวยกบิดเอวคนตรงหน้าด้วยความโมโห..แต่ก็แอบโล่งใจที่เหตุการณ์เลวร้ายไม่ได้เกิดขึ้นกับเธอจริงๆ

“โอ้ย...” เจคอปดิ้นหลบหญิงสาวยกใหญ่ก่อนจะใช้มือหนาขยี้จุดที่หญิงสาวหยิกเพื่อคลายเจ็บ

“อีกสักทีดีไหม..” หญิงสาวเท้าเอวมองถลึงตาคนตัวโตอย่างคาดโทษอยากจะฟาดเขาอีกสักสามสี่ทีแต่ก็กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจไม่ช่วยเพื่อนเธอ

RrrrrRrrrr

"มีอะไร"  ไรอันยังคงนั่งดื่มจนตอนนี้ตัวเริ่มแห้งแล้วเขาเห็นเจคอปโทรมาดึกดื่นจึงรีบรับเพราะรู้ว่าเพื่อนของเขาคงมีธุระสำคัญ

"นายอยู่ไหน"

"เรื่องของฉัน"  ไรอันไม่อยากบอกใครตอนนี้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเพราะไมอยากจะให้ใครมาหาที่นี่

"เอาเป็นว่านายบอกที่อยู่นายมาแล้วฉันจะบอกสิ่งสำคัญกับนาย"

"ฉันอยู่ที่XXนายมีอะไรสำคัญงั้นเหรอ" 

"คุณว่านเธอมีลูก" 

"ฉันรู้แล้วนายไม่ต้องย้ำไม่ค่อยชอบขี้หน้าพ่อเด็กเท่าไร"  มือหนาบีบแน่นเมื่อคนเป็นเพื่อนเอ่ยคำเหยียบย่ำหัวใจให้เจ็บปวด

"เดี๋ยว..นายเข้าใจว่าพ่อเด็กเป็นใคร"  ปลายสายถามด้วยน้ำเสียงสงสัยคิดว่าเพื่อนของเขาต้องเข้าใจอะไรผิดอยู่แน่นอน

"ก็พ่อเลี้ยงบุญทวีไงสามีเธอ"  ไรอันเอ่ยเสียงแข็งเพราะเขาไม่ได้อยากพูดถึงบุญทวีเท่าไร

"พ่อเลี้ยงบุญทวีนี่ไม่ใช่คนไทยเหรอวะลูกถึงได้ออกมาหน้าลูกครึ่งตาสีน้ำข้าว" 

"นายว่าอะไรนะ" ร่างสูงดีดผึงลุกขึ้นยืน

หลังจากนั้นไรอันก็มีเรื่องต้องคุยกับเจคอปพักใหญ่จนได้รู้ความจริงว่าที่หญิงสาวพูดกับเขาเป็นเรื่องโกหก

ครู่ต่อมา

"เพื่อนฉันเป็นยังไงบ้าง" หลังจากที่เห็นเจคอปวางสายได้เมษาก็รีบเอ่ยถามเขาถึงว่านรักทันที

"ปลอดภัยดีผมบอกแล้วว่าไรอันไม่ทำอะไรคนที่ตัวเองรักหรอกที่ทำแบบนี้เพราะน่าจะหวงมากกว่า"

"หวง" 

"ก็ที่ไรอันทำไปเพราะเห็นว่าคุณว่านรักอยู่กับพ่อเลี้ยงบุญทวี" 

"ห้ะ..ที่ทำไปทั้งหมดเพราะหึงเนี่ยนะ..วุ่นวายกันไปหมด" เมษาขมวดคิ้วพ่นลมหายใจก่อนจะส่ายหัว

"พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปหาพวกเค้ากันผมบอกเรื่องเด็กๆกับไรอันไปแล้ว"

"แล้วไรอันว่าไง" เมษาหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเพราะค่อนข้างที่จะกลัวคำตอบ

"ก็ดีใจน่ะสิแต่ก็คงมีแอบตะหงิดๆในใจกับเรื่องเมื่อก่อนผมว่าหากไรอันรักว่านรักมากพอก็คงจะลืมเรื่องอุบัติเหตุครั้งนั้นไปได้เอง"

"คุณคิดแบบนั้นเหรอ"  

"อืม..ว่าแต่คุณเองก็อย่าลืมตรวจบ้างนะครับไม่รู้ว่าผมจะเสกแฝดเข้าท้องคุณบ้างหรือเปล่า"

"นี่..ยังไม่หยุดเล่นอีก"  เมษาตวัดหางตาใส่เจคอปก่อนจะถอนหายใจโล่งอกเมื่อรู้ว่าเพื่อนเธอปลอดภัยดี

แกร๊กก

"คุณ.."  ว่านรักสะดุ้งเฮือกขณะนั่งปาดน้ำตาอยู่เงียบๆคนเดียวใต้ผ้าห่มในห้องเมื่อชายหนุ่มจู่ๆก็โผล่เข้ามาในห้องพุ่งตรงเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

"คุณแต่งงานกับพ่อเลี้ยง​นั่นตั้งแต่เมื่อไร"  

"จะมายุ่งเรื่องของฉันทำไมฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณ"  ว่านรักมองไรอันอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้สนใจจะถามเธอเรื่องนี้นัก

"ไม่จำเป็นต้องตอบหรือมันไม่มีความจริงให้ตอบกันแน่" ไรอันเริ่มเสียงแข็ง

"พ.. พูดอะไรของคุณ" ว่านรักเริ่มใจเสียกับคำพูดของไรอันภาวนาให้เขาอย่ารู้เรื่องลูกของเธอเลย

"นี่คือลูกของผม"  ไรอันยกมือถือโชว์รูปสองแสบที่เจคอปส่งมาให้เขาต่อหน้าหญิงสาวที่กำลังหน้าเจื่อน

"เอ่อ.." ว่านรักถึงกับพูดอะไรไม่ออกในเมื่อเรื่องที่เธอกลัวมันเกิดขึ้นจริงเสียแล้ว

"ผมเคยได้รับความจริงอะไรจากปากคุณบ้าง...ต่อจากนี้ชีวิตของเด็กสองคนนี้เป็นของผม" มือหนาบีบแขนหญิงสาวแน่นมองเธอด้วยแววตาไหวระริกเพราะน้อยใจที่เธอไม่เคยคิดจะบอกเรื่องลูกกับเขาทั้งยังโกหกว่าเธอมีลูกกับบุญทวีอีก