ตอนที่31

"ไม่นะ..ฉันไม่ยอมคุณจะพรากลูกไปจากฉันไม่ได้นะ" ใบหน้านวลส่ายหัวพัลวัลขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ

"ลูกของผม..ผมก็ต้องมีสิทธิ์เลี้ยงดู"

"ไม่...ฉันไม่ยอม" 

"คิดจะสู้กับผมอย่างนั้นเหรอ..คิดให้ดีนะ" 

"ไม่นะ..ฮือๆๆ..ฉันขอร้องอย่าทำแบบนี้ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลูก.." ยิ่งถูกตอกย้ำว่าเธอไม่มีทางสู้เข้าได้ทำให้ว่านรักเริ่มสะอึกสะอื้นตัวโยนเพราะเธอรู้ตัวว่าเธอคงสู้เขาไม่ได้จริงๆหากเขาคิดจะพรากลูกเธอไป

"ทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก"   

"คุณจะแกล้งอะไรฉันอีก..แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่ามีฉันกับลูกอยู่ก็พอแล้ว..นะคะฉันขอร้อง"

"คิดอะไรของคุณ" ไรอันมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่ไม่พอใจจะให้เขาลืมว่าเป็นพ่อคนเป็นใครจะทำได้

"คุณนั่นแหละคิดอะไรอยู่คิดจะมาพรากลูกจากฉันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ.." สาวเจ้ายังคงสะอื้นไม่หยุด

"อยู่กับผมสิแล้วคุณจะได้อยู่กับลูก" 

"ทำแบบนี้เพื่ออะไร..คุณจะทนอยู่กับคนที่คุณเกลียดเพื่ออะไร...ฮือๆๆ.."  ว่านรักมองหน้าคนตัวโตผ่านม่านน้ำตาอย่างไม่เข้าใจเขาเกลียดเธอแต่อยากจะให้อยู่กับเขาเพื่ออะไร..เขาจะรู้หรือไม่ว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เธอลืมว่าเธอรักเขาไม่ได้เสียที

"บอกผมหน่อยว่าคุณคิดยังไงกับผม"  ไรอันพอจะรู้มาจากเจคอปว่าว่านรักมีความรู้สึกอะไรให้เขาแต่เขาอยากจะได้ยินจากปากหญิงสาวมากกว่า

"....."   สิ้นคำถามว่านรักเอาแต่นั่งเงียบปาดน้ำตาเธอจะรู้สึกกับเขาอย่างไรเธอก็ไม่จำเป็นต้องบอกให้เขารู้เพราะคิดว่าอย่างไรไรอันก็เกลียดเธออยู่แล้ว

"มองหน้าผมแล้วบอกมาว่ารู้สึกยังไงกับผม" มือหนาทั้งสองรวบใบหน้านวลให้เงยหน้ามองเขา

"ปล่อยฉัน..." ว่านรักสะบัดหน้าหนี

"จะไม่ยอมพูดจริงๆใช่ไหม" 

“อื้อ..” ไรอันบดจูบหญิงสาวอย่างไร้ความนุ่มนวลทั้งมือหนายังปัดป่ายตามเนื้อตัวของเธอเป็นปลาหมึกไม่นานนักเสื้อผ้าของทั้งสองก็หลุดออกจากตัวอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของไรอัน

“ไรอั..อื้อ..อ๊ายยย”  ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ร้องท้วงเธอก็ต้องกรีดร้องด้วยความเจ็บเมื่อคนตัวโตสอดใส่แท่งร้อนเข้ามาในช่องทางรักของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

“อื้อ...” คนเอาแต่ใจไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ร้องโวยวายเขารีบบดจูบตวัดลิ้นฉกชิมความหวานจากปากหญิงสาวกลบเสียงของเธอเอาไว้ในขณะที่สะโพกแกร่งกำลังเริ่มบดเบียดเข้าออกเป็นจังหวะ

“อ้าสส..” เมื่ออารมณ์รักเริ่มพลุ่งพล่านชายหนุ่มก็ละจากริมฝีปากบางเงยหน้าระบายความเสียวซ่านในลำคอก่อนจะก้มลงไปดูดคลึงกับเต้างามชูชันจนเป็นรอยแดง

“อืม..”  ร่างบางสะอื้นให้เบาๆโมโหตัวเองที่ร่างกายกลับตอบสนองรับสัมผัสของเขาอย่างว่าง่ายตอกย้ำว่าเธอยังรักไรอันมากไม่เคยลดน้อยลงทั้งที่หลอกตัวเองอยู่ทุกวันก่อนหน้าว่าจะลืมเขาได้แต่ไม่เลย

“อืมม..” ไรอันยังคงทำตามใจตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าจนหญิงสาวนอนแน่นิ่งไปเขาจึงหยุดการกระทำก่อนจะฟุบหลับกอดก่ายร่างบางไว้จนถึงเช้ายอมรับว่าเขาหลงไหลและโหยหาในตัวของเธอมากเขาไม่เคยลืมว่ารักเธอได้ไม่เคยเลยจริงๆ

เช้าวันต่อมา

เจคอปพาเมษาและหลานๆขับรถมาหาไรอันตั้งแต่เช้า

"ไรอัน.."  เจคอปมาถึงเห็นไรอันยืนเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านจึงเรียกเพื่อนเขามาขนของลูกตัวเองเข้าไปในบ้าน

"เด็กๆหลับน่ะค่ะ"  

"ตามมาทางนี้ครับ"  ไรอันที่เอาแต่มองเจ้าตัวกลมทั้งสองที่หลับอยู่ในอ้อมอกของเจคอปและเมษาเขาจึงเดินนำหน้าทั้งสองให้พาลูกๆเขาไปนอนในห้องที่เขาเตรียมเอาไว้

“.......” เมื่อเจ้าก้อนทั้งสองถูกวางบนเตียงได้ไรอันก็รีบหย่อนก้นนั่งลงข้างเตียงนั่งมองเชยชมความน่ารักน่าเอ็นดูของเจ้าแฝดด้วยน้ำตาคลอความรู้สึกมากมายหลั่งไหลมาไม่หยุดหย่อนคิดว่าหากเขาได้อยู่ตอนที่ลูกเกิดได้เลี้ยงดูพวกเขาได้เห็นพัฒนาการการเติบโตคงจะรู้สึกดีกว่านี้

"ว่านล่ะคะ"  เมษาที่เห็นไรอันเงียบอยู่พักใหญ่และเธอก็ชะเง้อหาว่านรักไม่เห็นเสียทีจึงต้องเสียมารยาทถามหาด้วยความเป็นกห่วง

"เธอหลับอยู่ในห้องน่ะครับ"

"ค่ะ"  ใบหน้านวลพยักหน้าเบาๆรู้แบบนี้เธอก็ค่อยโล่งใจ

"เด็กๆได้กี่ขวบแล้วครับ" 

"สองขวบกว่าแล้วค่ะ"   

"ถ้าผมลดทิฐิกับเธอลงสักนิดผมคงได้มีโอกาสดูแลพวกเค้าตั้งแต่เกิด" ไรอันเอ่ยเสียงอ่อน

"ตอนนี้นายยังแค้นเธออยู่หรือเปล่า..ฉันขอถามตรงๆ"  เจคอปอยากจะรู้นักว่าในมใจตอนนี้ไรอันคิดอย่างไรกันแน่เมื่อต้องมารับผิดชอบลูกร่วมกับคนที่คิดว่าพรากน้องสาวตัวเองไป

"ฉันอยากขจัดแผลนี้ออกไปจากใจ..แต่นายก็รู้ว่าฉันรักนอร่ามากแค่ไหน...ฉันยอมรับตามตรงว่าบางครั้งสับสนว่าจะเลือกสนใจคนที่รักตรงหน้าตอนนี้หรือเรื่องในอดีต"  ชายหนุ่มก้มหน้างุดแววตาตอนนี้ไหวระริกเล็กน้อยก่อนจะยอมรับตามตรงอย่างไม่บิดบัง

"ฉันมีอะไรจะบอกคุณค่ะไรอันฉันอยากให้หลานฉันมีครอบครัวที่มีความสุข"  เมษากำมือแน่นเธอคิดว่าตอนนี้เธอต้องเป็นคนที่ผิดคำพูดกับเพื่อนเธอเสียแล้วเพราะเธออยากให้ไรอันรักว่านรักโดยที่ไม่มีอะไรค้างคาใจเพื่อนเธอเองก็จะพลอยมีความสุขไปด้วย

"คุณจะพูดอะไร"  ไรอันมองหน้าเมษาด้วยความสงสัย

"ว่านไม่ใช่คนที่ขับรถชนน้องสาวคุณค่ะ"

"หืม.." ทั้งไรอันและเจคอปต่างก็มีท่าทีที่อึ้งไปตามๆกันหลังจากที่เมษาเอ่ยจบ

  เมษาพยายามเล่าทุกอย่างให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะเล่าได้เพราะเธอเองก็ไม่ได้เห็นด้วยเท่าไรนักที่ว่านรักจะมารับผิดในสิ่งที่ตัวเธอเองไม่ได้ก่อซ้ำยังเกือบเอาชีวิตไม่รอดด้วยคำว่าบุญคุณเพียงคำเดียว