ตอนที่34

หลายวันต่อมา

ไร่ปาริชาต

หลังจากที่ทุกคนเตรียมตัวไม่นานนักก็ได้มาที่ไร่กันจนได้ไรอันที่ไม่ได้กลับมาเห็นที่นี่นานเมื่อมาถึงก็รีบทัวจนทั่วไร่อยากรู้ว่าที่นี่ยังเหมือนเดิมเหมือนตอนที่เขาอยู่หรือเปล่าและเมื่อสำรวจรอบๆพบว่าที่นี่ผู้คนยังคงอยู่กันเหมือนเดิมที่เพิ่มเติมเห็นจะเป็นผู้คนมีกินมีใช้มากขึ้นเครื่องทุ่นแรงก็มีเยอะขึ้น

หลังจากสำรวจทักทายผู้คนรอบไร่แล้วไรอันก็เข้ามานั่งคุยกับปราโมทย์ในช่วงเย็นขณะที่ลูกๆของเขากำลังวิ่งเล่นจับแมลงปอที่บินว่อนอยู่หน้าบ้านกับว่านรัก

“เข้าใจกันดีแล้วใช่ไหม” ปราโมทย์เอ่ยถามชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มอ่อนเรื่องเก่าเรื่องเก็บเขาไม่อยากรื้อฟื้นแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ไรอันกับว่านรักเข้าใจกันทุกอย่างดีแล้วหรือไม่เท่านั้น

“ครับตา”

“ความแค้นมันไม่มีอะไรดีหรอกนะปล่อยวางเสียใจเราจะได้ไม่ทุกข์” ปราโมทย์รู้แบบนี้เขาก็คลายกังวลก่อนจะเอ่ยเตือนไรอันเรื่องที่เขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น

“ผมจะพยายามครับ” ไรอันก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับปากปราโมทย์ว่าเขาจะพยายามเปลี่ยนนิสัยให้ได้

   

ครู่ต่อมา

เมื่อว่านรักว่างจากจากดูแลเด็กๆหลังจากคนเป็นพ่อและทวดอาสาจะดูให้เธอจึงเดินมาหลังบ้านดูว่าเมษากำลังจะวาดรูปอะไรเพราะเห็นเพื่อนเธอเตรียมอุปกรณ์อยู่ครู่ใหญ่แล้ว

“จะวาดรูปอะไรเหรอเม”

“ก็คุณเจคจะให้ฉันวาดเค้าอยู่ในวิวพระอาทิตย์ตกนี้ให้ได้”

“ยุงเริ่มมาแล้วฉันจุดยากันยุงให้นะ” ว่านรักเห็นว่ายุงเริ่มชุมแล้วเธอจึงจุดยากันยุงเอาไว้ให้เมษา

“.ขอบใจนะ”

“อ้าวคุณเจค..ถอดเสื้อทำไมคะ” ระหว่างที่นั่งจุดยากันยุงอยู่นั้นว่านรักก็หันไปเห็นเจคอปเดินถอดเสื้อโชว์แผงกล้ามออกมาจากใต้ถุนบ้านจึงต้องทักขึ้นไม่รู้ว่าเขาไม่กลัวยุงกัดบ้างหรืออย่างไร

“ผมต้องการให้คุณเมวาดรูปกล้ามที่เป็นมัดๆของผมครับ” คนตัวโตเอ่ยอย่างภาคภูมิใจก่อนจะขึ้นไปนอนตะแคงบนแคร่ไม้ตรงหน้าพระอาทิตย์ที่กำลังจะตก

“ฉันวาดได้นะคะแต่คุณไม่กลัวยุงหรือไง” เมษาเห็นว่าเขาจะไม่สามารถทนกันยุงได้จนกว่าเธอจะวาดเสร็จหากเขาไม่ใส่เสื้อแบบนี้

“ผมไม่เคยกลัวอยู่แล้วก็แค่ยุงตัวเล็กๆ” เจคอปเอ่ยด้วยสีหน้าระรื่น

“โอเค..ฉันจะเริ่มวาดแล้วนะ” เมื่อเห็นคนตัวโตมั่นใจเช่นนั้นเมษาเลยรีบลงมือวาดก่อนที่มันจะดึกไปกว่านี้

ส่วนว่านรักเองก็ยืนมองด้วยความเป็นนห่วงครู่หนึ่งก่อนจะเดินเอายากันยุงมาจุดตั้งไม่ห่างจากเจคอปมากนักก่อนจะกลับไปดูแลแด็กๆหวังว่ายากันยุงของเธอช่วยไล่ยุงได้ไม่มากก็น้อย

ครู่ต่อมา

“อยู่เฉยๆสิคุณ” เมื่อวาดมาได้พักใหญ่เมษาก็ต้องเอ่ยอย่างอารมณ์เสียเพราะเจคอปอยู่ไม่นิ่งเอาเสียเลย

“ก็ยุงมันกัด..เอ่อ..อืม” เจคอปบ่นอุกด้วยเสียงแหบพร่าทั้งเขายังน้ำหูน้ำตาไหลตาแดงขึ้นมากะทันหันจนเมษาต้องละมือแล้วไปดูอาการของเขา

“เป็นอะไรคะ”

“ผมเหมือนจะหายใจไม่ออก” สิ้นเสียงของเจคอปเมษาก็รีบไปตามไรอันให้พาเจคอปไปโรงพยาบาลทันทีเพราะเห็นว่าเขาอาการไม่ดีแล้ว

ชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

“คนไข้แพ้ยุงน่ะครับดีที่มาถึงโรงพยาบาลเร็วเพราะหลอดลมเริ่มตีบเยอะแล้วเดี๋ยวคืนนี้นอนให้น้ำเกลือถ้าพรุ่งนี้เช้าไม่มีอาการอาเจียนหรือหายใจไม่ออกก็กลับบ้านได้ครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”  

“ทีนี้จะอยากนอนถอดเสื้อเป็นแบบวาดรูปตอนพระอาทิตย์ตกอยู่หรือเปล่า” ไรอันเอ่นหยอกเพื่อนรักที่นอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง

“คงไม่อะ” เจคอปส่ายหัวด้วยท่าทีขยาดเขาคงจะไม่ล้อเล่นกับยุงพวกนั้นแล้ว

“คุณกลับไปหาว่านกับเด็กๆเถอะค่ะทางนี้ฉันเฝ้าเค้าเอง” เมษาที่นั่งเฝ้าเจคอปอยู่ข้างเตียงเงยหน้ามาคุยกับไรอันเพราะเธออยากให้เขากลับบ้านไปหาว่านรักกับเด็กๆด้วยตอนนี้ดึกมากแล้ว

“ฝากด้วยนะครับ...ฉันกลับก่อนนะ” ไรอันพยักหน้ารับกับเมษาเบาๆก่อนจะยื่นมือไปแตะไหล่เจคอปแล้วออกจากห้องไป

“อย่าเกาค่ะเดี๋ยวฉันทายาแก้คันให้” เมษาหยิบตลับยาทาแก้คันก่อนจะขึ้นไปนั่งขอบเตียงของชายหนุ่มเพื่อทายาให้เขาก่อนที่เจ้าตัวคนป่วยจะเกาจนเนื้อถลอก

“ดีเหมือนกันผมคันจะแย่อยู่แล้ว” เจคอปรีบถอดเสื้อออกทันทีที่หญิงสาวปริปากจะทายาให้เขาเพราะตอนนี้คันจนแทบจะดิ้นแล้ว

“แดงไปทั้งตัวขนาดนี้คุณก็ยังทนไห้ยุงกัดอยู่ได้นะ” เมษาเห็นรอยยุงกัดบนหลังชายหนุ่มเธอล่ะยอมใจเขาเลยจริงๆที่ยุงกัดเยอะขนาดนี้ยังทนอยู่ได้

“ผมอยากได้รูปสวยๆนี่นา”

“เปลี่ยนจากพระอาทิตย์ตกเป็นพระอาทิตย์ขึ้นไหมล่ะฉันว่าสดใสกว่าเยอะนะ” เมษาเสนอทางเลือกให้เจคอปเธอว่าหากเขาให้เธอวาดตอนพระอาทิตย์ขึ้นจะดูดีกว่าเยอะแถมเขาไม่ต้องมาเสี่ยงกับยุงด้วย

“คุณชอบพระอาทิตย์ตกหรือพระอาทิตย์ขึ้นเหรอ” เจคอปเอ่ยถามหหญิงสาวด้วยน้ำเสียงสงสัยอยากรู้ว่าหญิงสาวจะชอบพระอาทิตย์ตกเหมือนมินโฮรินแฟนเก่าของเขาหรือเปล่า

“พระอาทิตย์ขึ้นสิเพราะมันมีแต่ความสดใส...ถามทำไม” หญิงสาวเอ่ยตอบทันควันอย่างไม่ต้องคิดเลยเธอชอบพระอาทิตย์ขึ้นอยู่แล้ว

“เปล่าหรอกถามไปงั้น” เจคอปอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเห็นจะมีเรื่องเดียวที่หญิงสาวเหมือนมินโฮรินนอกจากรูปร่างหน้าตาก็ชอบวาดภาพเหมือนกันนี่แหละ