"คนไม่ดีก็ย่อมต้องได้รับสิ่งไม่ดีตอบ" คำพูดของไรอันเริ่มมีเสียงแข็งเพราะเขาไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวต้องคอยปกป้องคนอื่นขนาดนี้ด้วย
"ขอร้องอย่ายุ่งกับพวกเค้านะคะ..คุณก็รู้นี่คะว่าวันนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ"
"คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงตามล่าคุณ..มีคนบอกผมว่าคนที่ชนน้องผมเมาแล้วขับแต่ผลตรวจของตำรวจบอกว่าคนที่ชนไม่ได้เมาและมีสติครบทุกอย่างตอนนั้นผมคิดว่ายังไงพวกคุณก็ต้องยัดเงินตำรวจแน่ๆแต่ผมหาหลักฐานไม่ได้เท่านั้น...ซึ่งถ้าวันนั้นน้องสาวคุณเป็นคนยอมรับผิดป่านน้น้องคุณคงอยู่ในคุกไปแล้ว.....และคุณจะปกป้องคนแบบนั้นไปทำไม...เค้าไม่ได้ห่วงคุณสักนิดว่าคุณจะเจออะไร"
"ถ้าคุณอยากให้ฉันกับลูกกลับมาอยู่กับคุณขอร้องอย่ายุ่งกับพวกเค้า" ว่านรักผละตัวออกจาอกของชายหนุ่มเธอเงยมองหน้าเขาขอร้องด้วยน้ำตาเธอคิดว่าหากเธอใช้ข้อต่อรองแบบนี้ก็คงจะทำให้ชายหนุ่มยอมได้
"ว่าน..." ไรอันเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจโมโหในความจิตใจดีของหญิงสาวเพราะแบบนี้ถึงทำให้เธอต้องมารับชะตากรรมที่ตังเองไม่ได้ก่อ
"แอ้..แง่..ๆๆ"
"ฉันไปดูเด็กๆก่อนนะคะ" ว่านรักรีบเดินหนีไรอันเพราะต้องรีบไปดูลูกๆของเธอหลังจากได้ยินเสียงร้อง
"นี่คุณภาพพวกนี้ของใครเหรอ" ช่วงเย็นๆหลังจากที่เจคอปเดินเล่นสำรวจรอบๆบ้านอยู่พักใหญ่เขาก็สะดุดตากับภาพวาดที่ดูจะมีฝีมือเรื่องการวาดภาพอยู่พอสมควรกองรวมกันอยู่ใกล้ๆกับสต็อคเทียนหอมที่เมษากำลังนั่งแพ็คจึงเอ่ยถามเธอขึ้น
"ของฉันเองค่ะ"
"คุณวาดเองเลยเหรอ" เจคอปถามย้ำหยิงสาวให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้พูดเล่นเพราะไม่คิอว่าหญิงสาวจะมีฝีมือเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน
"ใช่สิคะ...ฉันก็มีฝีมือพอตัวนะคะ" เมษาพยักหน้าในขณะที่มือก็ยังเตรียมแพ็คเทียนหอมส่งให้ลูกค้าอยู่
"ผมว่าภาพที่คุณวาดจัดประมูลในงานการกุศลคงจะได้เงินเยอะแน่เลย"
"คุณดูภาพพวกนี้เป็นด้วยเหรอ" เมษาต้องละมือหลังเจคอปพูดจบเพราะไม่รู้ว่าภาพวาดของเธอสามารถขึ้นไปอยู่งานประมูลอย่างที่ชายหนุ่มพูดจริงหรือเปล่า
"อืม.. ก็พอดูเป็น..." เจคอปพอจะดูออกว่ารูปแบบไหนเหมาะแก่การเอาไปประมูลเพราะแฟนเก่าของเขาก็เป็นนักวาดภาพฝีมือดีเหมือนกัน
"คุณอยากได้หรือเปล่าฉันให้”
“พูดจริงเหรอ”
“อืม..”
“ผมขอทั้งหมดเลยได้หรือเปล่าจะเอาไปตกแต่งบ้าน”
“ก็ได้เอาไปเถอะ” เมษาไม่ได้ใส่ใจว่าชายหนุ่มจะเอาไปทำอะไรเพราะหากอยู่กับเธอมันก็คงจะถูกวางแหมะไว้อยู่ที่เดิมแบบนี้
อาทิตย์ต่อมา
ว่านรักพร้อมลูกๆและไรอันกลับมาอยู่ที่บ้านได้สองสามวันแล้วและความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ดีขึ้นมากจนคนรอบข้างต่างก็ยินดีกับความรักของทั้งสองด้วยและวันนี้ก็เป็นวันที่บ้านค่อนข้างเงียบเพราะย่าของไรอันขอตัวเอาเด็กๆไปอยู่ด้วยอีกสองสามวันเพราะอยู่ในช่วงที่กำลังเห่อเพราะรู้ว่ามีเหลนให้ได้เชยชมแล้ว
"คุณยังเก็บมันไว้อยู่เหรอ" ไรอันเดินถือกล่องดนตรีที่เขาเคยซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดว่านรักเข้ามาในห้องสต็อคเทียนหอมในขระที่หญิงสาวกำลังหล่อไขถั่วเหลืองทำเทียนหอมอยู่
"เอามาจากไหนคะ" สาวเจ้ายิ้มอ่อนไม่รู้ว่าชายหนุ่มไปรื้อมาจากตรงไหนเพราะเธอเก็บมันไว้ในที่มิดชิดพ้นสายตานานแล้วเพราะกลัวเจ้าสองสบเอาออกมาเล่นแล้วทำแตก
"เมษาเอามาให้เมื่อกี้.." เมษาเอากล่องดนตรีมาให้ว่านรักก่อนที่เธอจะออกไปส่งของไรอันดีใจไม่น้อยที่แม้นเขาจะทำเธอเจ็บแต่เธอก็ยังคงเลือกที่จะเก็บทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาเอาไว้
"...คิดถึงตอนนั้นนะคะที่คุณอยู่ที่ไร่กับฉัน.."
“ผมก็คิดถึงไร่เหมือนกันอยากไปหาตาด้วยตอนนี้ท่านเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” ไรอันเข้ามาสวมกอดหญิงสาวเอาไว้ด้านหลัง
“ตาเดินไม่ค่อยไหวแล้วล่ะค่ะ...เดี๋ยวถ้างานออเดอร์น้อยลงแล้วฉันกับเมก็ว่าจะกลับไปเหมือนกัน”
“ผมจะเตรียมตัวรอนะครับ”
“แล้วคุณไม่กลับไปทำงานของคุณเหรอคะ” หญิงสาวหันมามองคนเป็นสามีเล็กน้อยก่อนจะจดจ่อกับงานในมือต่อ
“คงยังไม่หรอกขออยู่กับคุณกับลูกสักพักก่อน” ไรอันยังไม่มีงานด่วนอะไรมากมายในตอนนี้ทั้งคุณย่าของเขาก็เอ่ยปากบอกแล้วว่าให้อยู่กับลูกกับภรรยาไปก่อนเรื่องงานเดี๋ยวย่าของเขาจะให้คนจัดการดูแลให้เอง
ร้านอาหารXXX
“มีเรื่องอะไรจะคุยเหรอ” เมษาส่งของที่ไปรษณีย์เรียบร้อยแล้วเจคอปก็ไปรับเธอที่นั่นและมานั่งคุยกันที่ร้านอาหารไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรนัก
“ผมมีข่าวดีจะบอก” เจคอปเอ่ยบอกกับหญิงสาวที่กำลังตักเค้กเข้าปากด้วยรอยยิ้ม
“อะไร...”
“ภาพของคุณเพื่อนผมสนใจมากเลยนะแล้วเค้าก็อยากเอาภาพของคุณไปจัดประมูลด้วย”
“จริงเหรอ..” เมษามีสีหน้าที่ไม่ได้ใส่ใจกับพวกรูปเหล่านั้นเท่าไรนัก
“ดูท่าคุณจะไม่ดีใจเลยนะ” เจคอปเห็นท่าทีของหญิงสาวเฉยแปลกๆจึงถามขึ้น
“ฉันไม่ได้สนใจรูปภาพพวกนั้นอยู่แล้ว”
“ทำไม”
“รูปพวกนั้นฉันตั้งใจจะวาดให้แฟนเก่าฉันแต่มันดันชั่วเกินคนที่คบฉันก็เพราะจะหลอกให้ฉันวาดรูปให้เฉยๆ” สาวเจ้าพูดจบก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง..งั้นคุณวาดให้ผมใหม่สักรูปได้ไหมผมมีค่าตอบแทนให้” เจคอปเห็นว่าหากหญิงสาวไม่สนใจรูปเหล่านั้นเขาก็จะไม่สนใจมันด้วยเช่นกันแต่เขามีข้อเสนอบางอย่างกับเธอ
“วาดอะไร”
“ผมไง..”
“ได้นะ แต่หลังจากที่ฉันกลับมาก่อนละกัน” ดวงตากลมมองลักษณะของชาหนุ่มครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงแต่เธอคงยังไม่มีเวลาช่วงนี้ด้วยตั้งใจว่าอีกไม่กี่วันจะกลับไปที่ไร่ปาริชาต
“คุณจะไปไหน”
“กลับบ้านน่ะสิ”
“ผมไปด้วยผมอยากไปเที่ยว” เจคอปเคยได้ยินจากไรอันว่าที่บ้านของเมษาและว่านรักเป็นไร่ที่ติดกับธรรมชาติและน่าอยู่แถมอากาศยังดีมากๆเขาเลยขอถือโอกาสนี้ของหญิงสาวไปด้วยเสียเลย
หลายวันต่อมาไร่ปาริชาตหลังจากที่ทุกคนเตรียมตัวไม่นานนักก็ได้มาที่ไร่กันจนได้ไรอันที่ไม่ได้กลับมาเห็นที่นี่นานเมื่อมาถึงก็รีบทัวจนทั่วไร่อยากรู้ว่าที่นี่ยังเหมือนเดิมเหมือนตอนที่เขาอยู่หรือเปล่าและเมื่อสำรวจรอบๆพบว่าที่นี่ผู้คนยังคงอยู่กันเหมือนเดิมที่เพิ่มเติมเห็นจะเป็นผู้คนมีกินมีใช้มากขึ้นเครื่องทุ่นแรงก็มีเยอะขึ้นหลังจากสำรวจทักทายผู้คนรอบไร่แล้วไรอันก็เข้ามานั่งคุยกับปราโมทย์ในช่วงเย็นขณะที่ลูกๆของเขากำลังวิ่งเล่นจับแมลงปอที่บินว่อนอยู่หน้าบ้านกับว่านรัก“เข้าใจกันดีแล้วใช่ไหม” ปราโมทย์เอ่ยถามชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มอ่อนเรื่องเก่าเรื่องเก็บเขาไม่อยากรื้อฟื้นแค่อยากรู้ว่าตอนนี้ไรอันกับว่านรักเข้าใจกันทุกอย่างดีแล้วหรือไม่เท่านั้น“ครับตา”“ความแค้นมันไม่มีอะไรดีหรอกนะปล่อยวางเสียใจเราจะได้ไม่ทุกข์” ปราโมทย์รู้แบบนี้เขาก็คลายกังวลก่อนจะเอ่ยเตือนไรอันเรื่องที่เขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น“ผมจะพยายามครับ” ไรอันก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับปากปราโมทย์ว่าเขาจะพยายามเปลี่ยนนิสัยให้ได้ครู่ต่อมาเมื่อว่านรักว่างจากจากดูแลเด็กๆหลังจากคนเป็นพ่อและทวดอาสาจะดูให้เธอจึงเดินมาหลังบ้านดูว่าเมษากำ
ทางด้านไรอันเขากลับมาถึงบ้านก็รีบอาบน้ำอายท่ากะว่าจะเล่นกับลูกๆแต่ก็ต้องแอบผิดหวังนิดหน่อยที่เด็กๆหลับไปหมดแล้ว“เด็กๆหลับแล้วเหรอ”“ค่ะ..คุณเจคเป็นยังไงบ้างคะ” ว่านรักอยู่ในชุดนอนสีขาวหันมาตอยคนเป็นสามีเสียงเบาขณะที่กำลังวางผ้าห่มเจ้าแฝดในเปลเพราะนอนดิ้นจนผ้าห่มไม่อยู่กับตัว“หมอฉีดยาแก้แพ้กับให้น้ำเกลือดีขึ้นบ้างแล้วเห็นว่าถ้าพรุ่งนี้ไม่มีอาการแทรกซ้อนก็น่าจะกลับบ้านได้” “มาวันแรกก็เกิดเรื่องเลยนะคะแล้วอย่างนี้จะอยากยู่ต่อไหมคะเนี่ย” หญิงสาวหน้าเสียเล็กน้อยเธออยากจะให้ทุกคนที่มาที่นี่แล้วประทับใจแต่เจคอปกลับป่วยเสียตั้งแต่วันแรกที่มา“คนอย่างเจคอปไม่ใช่คนท้อต่อความลำบากหรอก” “งั้นก็ดีแล้วค่ะ...ฉันว่าต้องเตรียมหามุ้งหายากันยุงดีๆให้คุณเจคแล้วล่ะ...ยิ่งช่วงนี้หน้าฝนยุงชุมด้วย”“อืม...”“หิวหรือเปล่าคะฉันทำต้มจืดวุ้นเส้นไว้ให้คุณด้วย...” ว่านรักเอ่ยก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มเพราะอาหารเย็นเธอทานพร้อมลูกๆแล้วตอนนี้ก็ได้เวลาพักผ่อน“ไม่หิวข้าว...แต่หิวคุณมากกว่า” ไรอันเข้ามาสวมกอดภรรยารักเอาไว้แน่นเอ่ยกระซิบข้างหูของเธอเบาๆก่อนจะกดจมูกโด่งหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ฟอดดด.. “..อืมม..” ชายหนุ่
ช่วงเย็นของวัน"นี่คุณอุ้มหลานดีๆล่ะเดี๋ยวจะพากันตกน้ำตกท่าไปซะ" เมษาเห็นเจคอปพาหลานๆวิ่งเล่นที่ริมสระน้ำจึงตะกนบอกให้เขาอุ้มหลานดีๆเพราะฝนพึ่งตกลงมาเมื่อคืนดินยังคงไม่แห้งสนิทดีเดี๋ยวเขาจะลื่นและพาเด็กๆตกน้ำเอาได้"รู้แล้วน่า" เจคอปตะโกนตอบกลับเมษาก่อนจะอุ้มเจ้าก้อนทั้งสองวิ่งเล่นให้ห่างจากขอบสระพอสมควร"สองคนนั้นดูสนิทกันมากเลยนะคะ" ว่านรักและไรอันที่ยืนดูเจคอปละเมษากับลูกๆของเขาอยู่ไม่ห่างต่างก็มีความคิดที่เหมือนกันว่าดูช่วงนี้เมษาและเจคอปสนิทสนมกันเร็วมากเป็นพิเศษ"นั่นสิผมก็ไม่เคยเห็นเจคสนิทกับใครแบบนี้มานานแล้วตั้งแต่..." ไรอันอมยิ้มอ่อนเขารู้ว่าเจคอปไม่ใช่คนที่จะสนิทกับผู้หญิงที่ไหนง่ายๆหากไม่ใช่ว่าอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนั้นจริงๆ Rrrrr ชายหนุ่มยังพูดไม่จบประโยคจู่ๆก็มีสายจากเจมส์เข้ามาจึงรีบกดรับ"มีอะไรเหรอเจมส์...อะไรนะ" ไรอันถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อเรื่องที่ได้รับรู้จากเจมส์เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก"มีอะไรคะ" มือเรียวยื่นแตะบ่าสวามีของเธอเบาๆก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นสีหน้าของไรอันเจื่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัดหลังวางสาย"คุณย่าน่ะสิท่านล้มในห้องน้ำตอนนี้โค
ทางด้านเมษาวันนี้ก็ไม่ได้อยู่ดูแลหลานดีเพราะเจคอปดันลากเธอมาที่ยบ้านของเขาเพื่อที่จะคุยเรื่องการเตรียมตัวไปวันงานที่กำลังจะถึงในอีกไม่ถึงอาทิตย์เมษามาถึงบ้านเจคอปได้ชายหนุ่มก็พาเธอเข้ามาในห้องแต่งตัวห้องใหญ่ที่หญิงสาวเองก็ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมีห้องมีแต่ของแต่งตัวผู้หญิงในบ้าน"โหนี่คุณมีชุดผู้หญิงเต็มตู้แบบนี้เลยเหรอ...หรือว่าคุณชอบแบบนี้" เมษาเปิดตู้ลายหินอ่อนตู้ใหญ่ในห้องก็เห็นเสื้อผ้าผู้หญิงเต็มไปหมดจึงเอ่ยหยอกชายหนุ่มหน้าระรื่นและแอบคาใจเล็กน้อยเรื่องที่ทำไมเขาถึงมีของผู้หญิงในบ้านเยอะขนาดนี้"หยุดเพ้อเจ้อเลย..ชุดนี้คุณลองใส่ดูหน่อยสิ" เจคอปไม่ได้อธิบายว่าทำไมเขาถึงมีของพวกนี้ได้แต่ยืนเลือกมชุดให้หญิงสาวได้ลองใส่เพราะรู้ว่าเธอขนาดตัวเท่ากับเจ้าของเสื้อผ้าพวกนี้"โป๊ไปหรือเปล่าคุณ" เมษามองชุดผ้าซาตินสีครีมเกาะอกกระโปรงยาวแหวกลึกด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยมั่นใจนักเพราะดูจะเปิดเนื้อหนังเกินไป"ไม่หรอกน่าที่นี่เค้าก็แต่งแบบนี้" มือหนาดันตัวหญิงสาวให้เข้าไปเปลี่ยนชุดห้องลอง"คุณ.." "มีอะไร""ฉันรูดซิปไม่ได้" ไม่นานนักเมษาก็ต้องเอ่ยเรียกเจคอปเพราะตอนนี้เธอรูดซิบหลังไม่ได้"โอเคเดี๋ยวผม
"ไม่ใช่หรอกคนอย่างเจคแยกแยะทุกอย่างชัดเจน..." ไรอันไม่ได้คิดแบบว่านรักสักนิดเพราะเขารู้จักนิสัยเพื่อนของเขาดี"อืม...อย่างนั้นฉันก็ค่อยโล่งใจค่ะ""ทำไมต้องโล่งใจ..มีอะไรหรือเปล่า" ไรอันเหลือบสายตามองคนเป็นภรรยาอย่างคราแครงใจ"เอ่อ..ไม่มีค่ะนอนกันเถอะ" ร่างบางปฏิเสธที่จะตอบก่อนจะล้มตัวนอนลงใต้ผ้าห่มผืนหนา"ถ้าคุณไม่ตอบคืนนี้ไม่ให้พักแน่" ไรอันรวบกอดภรรยารักไว้แน่น"ไรอัน...ทำไมเป็นคนแบบนี้คะ""ตอบมาเดี๋ยวนี้เลย""ฉันก็แค่..คิดว่าเพื่อนฉันคงชอบคุณเจคค่ะ" ด้วยความที่อยากพักผ่อนจึงตอบสามีเธอไปแต่โดยดี"อืม...งั้นเหรอ..ผมก็คิดเหมือนคุณเลยแต่เป็นเจคที่เหมือนจะชอบเมษานะ" ไรอันคลายกอดว่านรักเล็กน้อยยอมรับว่าเขาก็คิดเรื่องสองคนนี้เหมือนกัน"จริงเหรอคะ" ว่านรักยิ้มอ่อนดีใจที่ดูเหมือนเมษาและเจคอปจะใจตรงกัน"อืม... ตอนนี้แค่คิดแต่ต้องดูกันต่อไปว่าจะจริงอย่างที่คิดหรือเปล่า" ไรอันยังไม่รับปากว่าความคิดของเขาถูกแค่ต้องรอดูต่อไปเท่านั้น วันต่อมา"อ้าวคุณมาทำอะไรเหรอ" เมษานั่งเล่นอยู่หน้าบ้านเห็นเจคอปขับรถเข้ามาจึงแปลกใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่ทั้งที่วันนี้ก็บอกเองว่าให้เธอพัก"อ๋อ...มาหาเด็กๆน่ะ" คนตั
ชั่วโมงต่อมา"ตื่นเต้นจังเลยว่าน" เมื่อมาถึงในงานสองสาวดูจะตื่นเต้นกันเป็นพิเศษเพราะงานนี้คนค่อนข้างเยอะอยู่พอสมควร"ฉันก็เหมือนกันถึงจะพบเจอคนบ่อยตอนที่ทำงานที่นี่แต่ก็ไม่เคยเจอเยอะขนาดนี้นับว่างานนี้ใหญ่จริงๆเลยนะเป็นเกียรติที่ผลงานแกจะได้มาประมูลที่นี่" ว่านรักจับมือเมษาไว้แน่นเมื่อก่อนเธอเองก็ทำงานกับคนเยอะแยะมากมายแต่งานนี้เธออดประหม่าไม่ได้จริงๆ"รู้สึกภูมิใจจัง..อยากจะรู้ว่ารูปของฉันจะได้ราคาประมูลเท่าไร" เมษาไม่คิดไม่ฝันว่าเธอจะมาอยู่จุดนี้จะมาเป็นศิลปินที่ผู้คนต่างให้ความสนใจผลงานของเธอ"นั่นสิ" ว่านรักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะเธอก็ภูมิใจไปกับเมษาด้วยเช่นกันครู่ต่อมาตอนนี้เมษาและเจคอปอยูในงานเพียงแค่สองคนเพราะไรอันและว่านรักพาเด็กๆไปเดินเล่นข้างนอกเนื่องจากพอเจอคนมาทักทายมากหน้าหลายตาเข้าเจ้าสองแสบก็เริ่มงอแง"คุณ..ภาพวาดของฉันจะได้ประมูลตอนไหน" เมษาเริ่มนั่งไม่ติดเมื่อตอนนี้รูปภาพของศิลปินท่านอื่นเริ่มประมูลกันไปบ้างแล้วและแต่ละภาพผู้คนก็สู้ราคากันจนใจขาดเลยทีเดียว"อีกเดี๋ยวก็ได้ขึ้นประมูลแล้ว" เจคอปจับมือเมษาเอาไว้แน่นเพื่อให้เธอลดอาการประหม่าลงเพราะอีกไม่กี่ภาพก็จะเป็นภ
สามวันต่อมา วันนี้เจคอปเข้ามารับเมษาที่บ้านไรอันแต่เช้าเพราะรู้ว่าเธอใกล้ถึงกำหนดที่จะกลับเมืองไทยแล้วเขามีที่ที่หนึ่งที่อยากจะพาหญิงสาวไปดู"ที่นี่เป็นบ้านที่ผมซื้อไว้นานแล้ว" เจคอปพาเมษาออกมาจากบ้านของไรอันไม่ไกลนักแล้วเขาก็เลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังสีขาวที่สร้างโครงสร้างผิดแปลกไปจากบ้านที่นี่อยู่มากเพราะมันเหมือนบ้านคนในเกาหลีหรือญี่ปุ่นมากกว่าบ้านในอเมริกา"ที่นี่มีแต่อุปกรณ์วาดภาพคุณก็ชอบวาดภาพเหมือนกันเหรอ" เมษาเดินเข้ามาในบ้านตรงกลางเป็นห้องโล่งทางซ้ายเป็นห้องนั่งเล่นเล็กๆส่วนขวามือเป็นห้องใหญ่ที่เป็นกระจกทั้งหมดพอเธอเดินเข้ามาด้านในพบว่าในห้องนี้น่าจะเป็นห้องที่เอาไว้สร้างสรรค์งานศิลปะเพราะที่นี่มีอุปกรณ์วาดภาพและพวกสีค่อนข้างครบครันจึงหันมาถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างแปลกใจเพราะเขาไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขาชอบวาดภาพเหมือนกัน"ก็เคยลองวาดแต่ก็ไม่ได้เก่งเท่าไรคุณชอบที่นี่หรือเปล่า" เจคอปพอจะวาดเป็นอยู่บ้างเพราะแฟนเก่าของเขาเป็นคนสอนแต่เขาก็ไม่ได้ชอบมันจนวาดเก่งเป็นมืออาชีพแบบเมษาที่เขาพาหญิงสาวมาที่นี่เพราะเขาอยากรู้ว่าเธอชอบที่นี่หรือไม่หากชอบเขาก็อนุญาตให้เธอมาที่นี่ได้ตลอดเวลา
เช้าวันต่อมา"คุณตัวร้อนทั้งคืนเลยกินข้าวกินยาก่อนนะครับ" "ค่ะ.." เมื่อคืนเมษาเป็นไข้ตัวร้อนจนเจคอปต้องเช็ดตัวให้ทั้งคืนเมื่อหญิงสาวตื่นมาในช่วงเช้าเจคอปจึงให้เธอรีบทานข้าวทานยาเสียก่อน"ผมขอโทษที่ทำให้คุณป่วย" คนตัวโตโผเข้ากอดร่างบางด้วยความรู้สึกผิดไม่คิดว่าการกระทำของเขาจะทำให้หญิงสาวถึงกับไข้ขึ้น บ่ายของวัน"อือ...อืม.." หลังจากที่เมษาทานข้าวทานยาเรียบร้อยในช่วงเช้าเธอก็นอนพักผ่อนจนตื่นมาในช่วงบ่ายตอนนี้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อเช้ามากพอสมควร"ตื่นแล้วเหรอครับ..คุณดูนี่สิ" เจคอปที่นั่งวาดรูปหญิงสาวที่กำลังหลับด้วยดินสอพักใหญ่เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเขาก็วาเสร็จพอดีจึงรีบอวดหญิงสาวให้เธอได้ดูว่าเขาก็มีฝีมือพอตัวเหมือนกัน"หืม..คุณก็มีฝีมือเหมือนกันนะคะ" "ตอนคุณหลับน่ารักที่สุดเลย" "ตอนตื่นไม่น่ารักหรือไง" หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงอ่อน"น่ารักมาก""......" น้ำเสียงทุ้มว่าจบหญิงสาวก็ก้มหน้างุดไม่คิดว่าคนอย่าเขาจะปากหวานเป็นด้วยเหมือนกัน เย็นของวัน"เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น" หลังจากที่เมษากลับมาได้ว่านนรักก็เค้นสอยบสวนเพื่อนเธอเป็นการใหญ่"คือ..." เมษาไม่ได้คิดจะปิดบั