ตอนที่40

 สามวันต่อมา

 วันนี้เจคอปเข้ามารับเมษาที่บ้านไรอันแต่เช้าเพราะรู้ว่าเธอใกล้ถึงกำหนดที่จะกลับเมืองไทยแล้วเขามีที่ที่หนึ่งที่อยากจะพาหญิงสาวไปดู

"ที่นี่เป็นบ้านที่ผมซื้อไว้นานแล้ว"  เจคอปพาเมษาออกมาจากบ้านของไรอันไม่ไกลนักแล้วเขาก็เลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังสีขาวที่สร้างโครงสร้างผิดแปลกไปจากบ้านที่นี่อยู่มากเพราะมันเหมือนบ้านคนในเกาหลีหรือญี่ปุ่นมากกว่าบ้านในอเมริกา

"ที่นี่มีแต่อุปกรณ์วาดภาพคุณก็ชอบวาดภาพเหมือนกันเหรอ" เมษาเดินเข้ามาในบ้านตรงกลางเป็นห้องโล่งทางซ้ายเป็นห้องนั่งเล่นเล็กๆส่วนขวามือเป็นห้องใหญ่ที่เป็นกระจกทั้งหมดพอเธอเดินเข้ามาด้านในพบว่าในห้องนี้น่าจะเป็นห้องที่เอาไว้สร้างสรรค์งานศิลปะเพราะที่นี่มีอุปกรณ์วาดภาพและพวกสีค่อนข้างครบครันจึงหันมาถามชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างแปลกใจเพราะเขาไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขาชอบวาดภาพเหมือนกัน

"ก็เคยลองวาดแต่ก็ไม่ได้เก่งเท่าไรคุณชอบที่นี่หรือเปล่า" เจคอปพอจะวาดเป็นอยู่บ้างเพราะแฟนเก่าของเขาเป็นคนสอนแต่เขาก็ไม่ได้ชอบมันจนวาดเก่งเป็นมืออาชีพแบบเมษาที่เขาพาหญิงสาวมาที่นี่เพราะเขาอยากรู้ว่าเธอชอบที่นี่หรือไม่หากชอบเขาก็อนุญาตให้เธอมาที่นี่ได้ตลอดเวลาที่ยังไม่กลับเมืองไทย

"ค่ะ..ฉันชอบที่นี่"  เมษามองรอบๆด้วยสีหน้าระรื่นคนที่ชอบวาดภาพเป็นใครจะไม่ชอบที่แบบนี้บ้าง

"ก่อนจะกลับไทยผมให้คุณมาที่นี่ได้ตลอดเลยนะมันอยู่ห่างจากบ้านไรอันไม่เท่าไร..นี่กุญแจ"  มือหนาล้วงกุญแจในกระเป๋าก่อนจะยื่นส่งให้หญิงสาว

"ขอบคุณนะคะ.."

"อืม...ถ้าคุณไม่รีบกลับก็วาดรูปเล่นที่นี่ก่อนก็ได้นะครับ"  

"ก็ดีเหมือนกันค่ะกลับบ้านไปก็เหงาๆทุกคนอยู่กันที่โรงพยาบาล"  หากว่าเขาไม่บอกเมษาก็จะขออยู่ที่นี่ต่ออีกสักพักอยู่แล้วเพราะกลับบ้านไปก็ไม่มีใครอยู่เพราะทุกคนไปหาคุณย่าที่โรงพยาบาลกันหมด

  เย็นของวัน

 หลังจากที่เมษานั่งวาดอะไรเพลินๆได้พักใหญ่เจคอปก็ถือโอกาสชวนหญิงสาวดื่มที่ห้องนั่งเล่นเพราะจะนั่งดื่มคนเดียวก็แปลกๆที่เขาอยากจะดื่มก็ตั้งใจว่าวันนี้เขาอยากจะบอกความในใจกับเธอก่อนที่เธอจะกลับเมืองไทยและคิดว่าไวน์ราคาแพงนี้จะช่วยให้เขาใจกล้าบอกกับญิงสาวได้ง่ายขึ้น

"คุณนั่งดื่มแบบนี้บ่อยเหรอ"   

"ก็นานๆที...คุณล่ะดื่มบ่อยหรือเปล่า"

"ไม่หรอกค่ะฉันคออ่อนฉันเลยไม่ชอบดื่มเดี๋ยวจะควบคุมตัวเองไม่ได้"  เมษาไม่ใช่คนที่ชอบดื่มเท่าไรแต่ก็ใช่ว่าจะดื่มไม่เป็นและแต่ละครั้งที่ดื่มเธอต้องจำกัดปริมาณทุกครั้งเพราะกลัวว่าจะสติหลุดยกเว้นครั้งที่เธออกหักตอนนั้นเธออยากจะดื่มให้ลืมทุกอย่างไป

"แสดงว่าวันนั้นคุณคงจะเฮิร์ทหนักสินะ"  

"ฉันเจ็บใจนี่...คนอะไรหน้าไหว้หลังหลอก"  สาวเจ้าบุ้ยปากเล็กน้อยก่อนจะกระดกไวน์ที่เหลืออยู่ก้นแก้วให้หมดยอมรับเลยว่าไวน์ราคาแพงของชายหนุ่มรสชาติละมุนลิ้นเธอมาก

"เข็ดกับการมีแฟนหรือเปล่า"  เจคอปอยากจะรู้ว่าหญิงสาวที่เจ็บกับความรักยังอยากจะมีรักอยู่หรือเปล่า

"ก็...ไม่หรอกแค่ต้องดูดีๆเท่านั้น"  เมษาไม่ใช่คนที่เหมารวมนิสัยคนไปเสียหมดเชื่อว่าวันนึงเธอจะต้องเจอคนดีๆแล้วตอนนี้เธอก็ว่าเธอเจอแล้ว

"แล้วอย่างผมพอจะเป็นแฟนคุณได้หรือเปล่า"  ว่าจบก็ส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มไปที่หญิงสาวตรงหน้า

"คุณ...เมาจนเพ้อเจ้อหรือเปล่า"  สาวเจ้าชะงักงันตอบอะไรไม่ถูกก่อนจะรีบแสร้งขำออกมาเพราะไม่รู้ว่าเขาพูดเล่นหรือพูดจริง

"ผมไม่ได้เพ้อเจ้อผมชอบคุณจริงๆ"  เจคอปวางแก้วไวน์ในมือก่อนจะโผเข้ากอดหญิงสาวบดจูบเธอโดยที่สาวเจ้ายังไม่ทันตั้งตัว

"เอ่อ..อื้มม.. คุณเจคทำอะไรของคุณ"  เมษาหันหน้าหนีใบหน้าของเธอตอนนี้แดงกล่ำจนเจคอปจับสังเกตได้

"คืนนั้นคุณจูบผมวันนี้ผมขอจูบคืนบ้างสิ"  ชายหนุ่มเริ่มบดจูบหญิงสาวอีกครั้งและดึงแก้วไวน์ในมือหญิงสาวออกเมื่อเห็นเธอไม่ขัดขืนเขาก็คิดเอาเองว่าเธอนั้นใจตรงกับเขาก่อนจะอุ้มรวบร่างบางเข้าไปในห้องนอน

และบทรักอันนุ่มนวลของทั้งสองก็ได้เกิดขึ้นในขณะที่ทั้งคู่มีสติเพราะยังไม่ได้ดื่มเข้าไปมากนักทั้งเจคอปเองก็ยังภูมิใจมากๆที่แม้นหญิงสาวจะเคยมีแฟนมาแล้วแต่เธอก็ยังคงเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้เขาเป็นคนแรกของเธอ

หลังจากที่บทรักนุ่มนวลผ่านไปพักใหญ่เจคอปก็นอนกอก่ายเมษาไม่ยอมให้เธอได้ลุกไปไหนเพราะรู้ว่าหญิงสาวคงจะเดินไม่ไหว

"ผมไม่ได้ล้อเล่นกับคุณเหมือนครั้งนั้นแล้วนะ"  ชายหนุ่มกอดร่างบางที่นอนตะแคงหันหลังให้เขาอยู่ในอ้อมอกก่อนจะก้มพรมจูบไรผมของหญิงสาวอยู่ไม่ขาด

"เงียบไปเลย...ฉันจะกลับบ้าน"  

"เดินไหวเหรอ...ผมบอกกับไรอันแล้วว่าคุณจะค้างที่นี่" 

"นี่..แล้วบอกอะไรกับไรอันบ้าง" ใบหน้านวลหันหน้ามามองชายหนุ่มด้วยความตกใจเพราะไม่รู้ว่าเจคอปบอกอะไรกับไรอันบ้าง

"อย่าพึ่งโมโหผมแค่บอกว่าคุณจะค้างที่นี่เฉยๆ...แต่ผมว่าพวกเค้าคงรู้ว่าทำไมคุณถึงค้าง" ชายหนุ่มอมยิ้มกริ่ม

"แล้วฉันจะมองหน้าเพื่อนฉันยังไงล่ะเนี่ย"   เมษารู้สึกหน้าชายเล็กน้อยหากเธอกลับไปแล้วเธอจะตอบคำถามกับว่านรักยังไง

"ค้างบ้านแฟนเป็นเรื่องปกตินะคุณไม่ต้องอายหรอก"

"ฉันยังไม่ได้ตกลงจะเป็นแฟนคุณเลยนะ" 

"ใช่สิ..ไม่ใช่แฟนแต่เป็นสามีภรรยา" 

"คุณ.." เมษารู้ว่าตอนนี้เธอกับเขาลึกซึ้งขนาดไหนแค่ไม่อบากให้เขาพูดออกมาตอนนี้เพราะเธอยังรู้สึกเขินๆกับสถานะตอนนี้อยู่

"ผมไม่แกล้งแล้ว...ถึงกำหนดที่คุณจะกลับไทยผมจะกลับไปกับคุณไปบอกกับตาคุณว่าเราจะแต่งงานกัน" 

"ตาฉันจะตกใจน่ะสิพวกเรา..คบกันเร็วเกินไป"  เมษาดีใจที่เจคอปเอ่ยปากรับผิดชอบเธอแต่เธอกลัวว่าคนอื่นจะมองว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะเร็วไป

"ความรักไม่มีเร็วเกินไปหรอก...คุณอย่าคิดมากเลย"  เจคอปไม่คิดว่ามีใครจะมองเรื่องนี้เลยสักนิดความรู้สึกรักของคนเรามันไม่มีอะไรเร็วอะไรช้าไปอยู่แล้ว