ตอนที่3

“ไม่ทันแล้วมั้งแก...”  ไม่ทันที่สองสาวจะคุยกันขบดีจู่ๆก็มีรถหรูวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านและมีชายหนุ่มร่างสูงเปิดประตูออกมาจากรถยืนตระหง่านจ้องมองหาใครบางคนอยู่

“ขับออกไปเลย” เมษารีบให้ว่ารักเหยียบคันเร่งพุงออกไปจากโรงรถอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีคนอยู่หรือไง” คิ้วเข้มหนาของไรอันขมวดเป็นปมก่อนจะเดินเข้าใต้ถุนบ้านเพื่อมองหาคนเพราะเมื่อวานเขาก็นั่งคุยกับชายชราตรงนี้

บรู๊นนนน

“ว่านรัก” ไรอันตะโกนเรียกคนที่กำลังขับรถออกไปเสียงฝาดเขารีบวิ่งกลับไปที่รถขับตามรถกระบะคันเก่าที่ไม่มีแม้กระจกออกไปทันที

“แน่ในนะว่ากระบะคันนี้มันจะพาเราไปรอดน่ะ” ว่านรักเหยียบจนสุดคันเร่งแล้วเจ้ารถกระบะคันนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหนีคนที่ตามพ้นเลยเธอเอ่ยมาอย่างอ่อนใจกับเมษาเพราะไม่ค่อยเชื่อมั่นศักยภาพรถคันนี้เท่าไรนักเพราะส่วนมากรถคันนี้จะใช้ขนผักในไร่มากกว่าจะขับออกไปข้างนอกคันดีๆตาพวกเธอก็เอาขับเข้าไร่ไปแล้วเมื่อเช้าตรู่

“เชื่อฉัน...คันนี้แหละเข้าป่าเข้ารกดีนักล่ะรถหรูๆแบบนั้นตามเรามาไม่ได้หรอก” เมษาที่กำลังควานหาอะไรบางอย่างในรถเอ่ยให้ว่านรักเชื่อใจเขจ้ารถคันนี้เพราะมั่นใจว่ารถหรูของไรอันที่โหลดต่ำขนาดนั้นขับมาไม่ทันพวกเธอแน่นอนด้วยทางที่หลุมบ่อเยอะขนาดนี้

ปึก..ปัก

“บ้าเอ้ย...คิดว่าจะหนีฉันพ้นงั้นเหรอ” ด้วยถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อที่เป็นปกติของทางเข้าไร่ทำให้รถของไรอันวิ่งเร็วไม่ได้เขาจึงค่อนข้างโมโหอยู่ไม่น้อยเมื่อถึงถนนใหญ่เขาจึงหยิบปืนสั้นออกมาจากกระเป๋าด้านในเสื้อคลุมของเขาจ่อยิงไปที่ยางรถกระบะคันที่ว่านรักขับหนีเขาตรงหน้า

ปั้งง

"อ๊ายย..." ว่านรักกรีดร้องตกใจเสียงปืนจนแทบเสียการทรงตัวแต่ดีที่เธอยังบังคับพวงมาลัยได้

"หืม..ไอ้บ้าเอ้ยย.."  เมษารีบกำอะไรบางอย่างในถุงย่ามสีเทาหม่นโปรยลงไปที่ถนน

"ทำอะไรเม"  ว่านรักเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะเธอก็มองไม่ถนัดว่าในมือเพื่อนเธอคืออะไรด้วยต้องจ้องมองทางอยู่ตลอด

"เอาเรือใบให้มันกินไง.." 

เอี๊ยดดด​ ปั้งงง

สิ้นเสียงเมษารถคันหรูก็เสียหลักตกลงไปที่เนินเขาไถลลงไปชนต้นไม้เสียงดังสนั่น

"...เค้าจะเป็นอะไรไหม" ว่านรักเบรกรถกะทันหันสีหน้าของเธอกับเมษาตอนนี้ก็ตื่นตระหนกไปตามๆกัน

"ไปดูเร็ว" เมษาและว่านรักรีบเปิดประตูลงรถไปดูคนเจ็บทันทีด้วยคราแรกเมษาตั้งใจแค่จะให้เจ้ามาเฟียหนุ่มนั่นตามเธอต่อไปไม่ได้แต่ใครจะคิดว่ารถหรูคันนี้จะเสียหลักเอาง่ายๆเสียอย่างนั้น 

"แกเค้าจะตายไหมเลือดออกเยอะขนาดนี้"   ว่านรักเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นร่างใหญ่นอนแน่นิ่งติดอยู่กับพวงมาลัยใบหน้าเลือดอาบและดูท่าจะยังไม่หยุดไหลง่ายๆ

"ฉันไม่คิดว่าจะแรงขนาดนี้นี่นา"   เมษาถึงกับมือไม้สั่นเธอไม่คิดว่าฝีมือของเธอจะทำให้ชายหนุ่มเป็นหนักเช่นนี้ยิ่งเห็นเขาเลือดออกเยอะเท่าไรเธอก็ยิ่งกลัวว่าเขาจะไม่มีชีวิตรอดแล้วเธอก็จะได้ชื่อว่าฆาตกรยิ่งคิดเธอก็ยิ่งขนลุก

"อีหนูเป็นอะไรกัน"

"ลุงแม้น.." ในขณะที่สองสาวกำลังจิตตกกันอยู่นั้นผู้ใหญ่มนัสวัย45ปีเป็นลูกชายคนโตของปราโมทย์มีศักดิ์เป็นลุงของเมษาเขาผ่านมาทางนี้พอดีเมื่อเห็นว่ามีร่องรอยการเกิดอุบัติเหตุจึงรีบจอดดู

"พอดีรถคันนี้เสียหลักค่ะพวกหนูก็เลยลงมาดู" เมษารีบตะโกนบอกมนัสเพราะเธอจะให้เขารู้ความจริงไม่ได้ว่าที่ไรอันเป็นแบบนี้เพราะฝีมือเธอ

"ตายล่ะวะเลือดเยอะขนาดนี้จะรอดไหมเนี่ย.. เดี๋ยวลุงเรียกกู้ภัยก่อน" มนัสรีบลงมาดูก่อนจะรีบกดมือถือต่อสายเรียกกูภัยเขาหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นคนที่เจ็บเลือดอาบจนมองไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นเช่นไร

เย็นของวัน

หลังจากที่จัดการเรื่องที่โรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วสองสาวก็พากันกลับบ้านเพราะไรอันอยู่ในสภาพนอนเป็นผักว่านรักก็คงยังไม่ต้องหนีไปไหน

"เห็นไอ้แม้นว่ารถพ่อหนุ่มนั่นถูกตะปูจนทำให้เสียหลักงั้นเหรอ" ปราโมทย์นั่งคุยกับหลานสาวทั้งสองที่แคร่ไม้ใต้ถุนบ้านเมื่อได้รู้เรื่องอุบัติเหตุในหมู่บ้านวันนี้จากลูกชายของตน

"หนูก็ไม่รู้เหมือนกันจ่ะตา"  เมษารีบตอบปฏิเสธก่อนจะมองหน้ากับว่านรักด้วยความรู้สึกผิด

"ใครมันเล่นอะไรพิเลนเป็นลูกเป็นหลานจะลงหวายให้เลือดซิบเลย" เสียงแหบพร่าเอ่ยด้วยความไม่พอใจเพราะกลัวว่าอุบัติเหตุครั้งนี้จะทำให้เสียชื่อที่นี่หมด

"....." เมษาหลับตาปี๋ก่อนจะถอนหายใจเบาๆไม่รู้เลยว่าหากตาเธอรู้ความจริงเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

"แล้วตกลงเรารู้จักกับเค้าไหมล่ะอีหนู" ปราโมทย์หันมาถามว่านรักที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา

"รู้จักจ่ะตาเค้าเป็น...เอ่อ"  ว่านรักค่อยๆพยักหน้าเธอยังคิดวกไปวนมาอยู่ในหัวว่าจะบอกกับตาของเธอยังไงดี

"บอกตาไปเถอะว่าเค้าเป็นสามีแก" เมษาโพร่งออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนเธอยังคงนั่งอ้ำอึ่ง

"ห้ะ" ใบหน้าหวานหันมองค้อนเมษาทันทีที่ไม่รู้ว่าเพื่อนเธอคิดอะไรอยู่ถึงได้เอ่ยคำพูดออกมาแบบนี้